ข้อตกลง

"ราตรีพอหรือยัง" ผมนั่งกอดอกพูดออกไปทำให้ยัยเด็กนรกค่อยๆ หันกลับมาก่อนจะ

"กรี๊ดด" ผมรีบเดินเข้าไปเอามือปิดปากเมื่อเธอกรี๊ดออกมา ยัยเด็กนรกนี่กินนกหวีดเป็นอาหารหรือไงวะ

"เดี๋ยวคนก็แห่มาดูกันทั้งบ้านหรอก"

"อ่อยเอี๋ยวอี้ เอ้าอาไอ้ไอ (ปล่อยเดี๋ยวนี้ เข้ามาได้ไง) "

"พูดอะไรของเธอ โอ้ย" ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บ เมื่อโดนเบญจากัดที่ฝ่ามือ เด็กเหี้ยอะไรวะเนี่ย

"ปิดปากอยู่แบบนั้นคงจะฟังรู้เรื่องอยู่หรอก"

"เหอะ ไปแต่งตัว แล้วลงไปข้างล่าง"

"ไม่ไป"

"ไม่ไปก็ได้นะ ฉันจะได้อยู่ที่นี่แทน เธอจะอยู่ด้วยชุดนั้นก็ได้นะ ฉันไม่ติด" ผมปรายตามองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า

"ทะลึ่ง!" แล้วเธอก็วิ่งหอบเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำ กลัวเธอจะไม่ยอมออกมาผมเลยใช้นิ้วเคาะประตูห้องรออย่างเป็นจังหวะ

"โอ้ย จะเคาะอะไรนักหนา รำคาญ"

"รำคาญเป็นคนเดียวหรอไง รีบออกมาได้แล้ว"

กูจะเป็นประสาทกับเด็กนี่ เกิดมาไม่เคยพบไม่เคยเจอคนอะไรเอาแต่ใจตัวเองฉิบหาย กูหนีแม่ไปนอกโลกได้ไหมวะ

Foei End

ฉันแต่งตัวเสร็จเปิดประตูห้องน้ำออกมาก็เจอไอ้พี่เฟยยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำพอดี จะมายืนรอฉันทำไมวะ

"อย่าลีลา"

"สั่งเก่ง"

"ดูทำตัวตัวเข้า"

"จะทำไม ไม่ได้ขอให้มายุ่งด้วยซะหน่อย" ฉันบอกก่อนจะเดินหนีออกมาจากห้อง ทิ้งให้เขายืนถอนหายใจก่อนจะเดินตามลงมาข้างล่าง

"คุณหนูไปอยู่ที่นั่นอย่าดื้อนะคะ เดี๋ยวจะรบกวนคุณเฟยเขา" ป้าแจ่มบอกก่อนจะสวมกอดฉันพร้อมกับลูบแผ่นหลังเบาๆ

"ช่างเขาสิคะป้าแจ่ม หนูไม่ได้ขอร้องเขาซักหน่อย"

ฉันเบะปากใส่คนที่ยืนอยู่ข้างๆ รถหรูอย่างหมั่นไส้ เหอะ คิดว่าตัวเองหล่อหรอไง เออ ก็หล่อแหละ หล่อกว่าพวกผู้ชายที่โรงเรียนหลายคนเยอะ

"ไปอยู่ที่นั่นก็โทรมาหาพี่แววบ้างนะคะ พี่แววเหงาแย่เลย"

"เดี๋ยวหนูนั่งแท็กซี่มาหาบ่อยๆ ค่ะ" ฉันตอบพี่แววก่อนจะเข้าสวมกอด

"เดี๋ยวผมพาเบญจามาหาบ่อยๆ นะครับ" ฉันหันไปมองคนที่พูดอย่างตกใจ คนอย่างเขาเนี่ยนะจะยอมเสียสละเวลาพาฉันมาที่บ้าน

"จะรบกวนคุณเฟยหรือเปล่าคะ" ป้าแจ่มหันไปถามเขา แถมแววตาของป้าแจ่มเป็นประกายเฝ้ารอคำตอบจากเขาอีกต่างหาก

"ไม่รบกวนเลยครับ"

"เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ คุณเฟยพาคุณหนูไปได้เลยนะคะ ขืนอยู่นานๆ เดี๋ยวป้าได้ร้องไห้แน่ๆ"

"งั้นหนูไปนะคะป้าแจ่ม พี่แวว"

"ขับรถดีๆ นะคะคุณเฟย" ค่ะ แทนที่จะบอกลาฉัน ไม่ค่ะ บอกเขาต่างหาก ฉันเลยเดินสะบัดก้นเข้าไปนั่งในรถรอ โดยได้ยินเสียงหัวเราะจากเขาตามหลังมาด้วย

เมื่อรถขับเลี้ยวมายังคอนโดหรูใจกลางเมืองกรุงเทพมหานคร ก็ถือว่าดีเยี่ยมเลย ฉันได้แต่ภาวนาให้มีสองห้องนอนก็แล้วกัน ไม่อยากนอนห้องเดียวกันกับเขา

ลิฟต์พุ่งทะยานสู่ชั้นที่ 27 เขาก็เดินนำฉันไปยังห้องของเขาเอง เปิดประตูเข้าไปก็ถือว่าหรูหราใช้ได้เลย มีสองห้องนอน สามห้องน้ำ มีโซนสำหรับนั่งดูทีวีอยู่ข้างนอก มีโซนครัว และมีระเบียงที่สามารถมองเห็นวิวของกรุงเทพมหานครได้อย่างชัดเจน

"เธอนอนห้องนั้น ฉันสั่งให้แม่บ้านมาทำความสะอาดไว้ให้แล้ว"

"ค่ะ" ฉันตอบเขาไปก่อนจะลากกระเป๋าเข้าห้องปิดประตูพร้อมล็อคประตูเสร็จสรรพ เผื่อเขาบุกเปิดเข้ามาเหมือนเมื่อเย็นจะทำยังไงล่ะ

ก๊อก! ก๊อก!

"ออกมาคุยกันหน่อย" เพียงเท่านั้นเสียงก็เงียบไป ฉันกรอกตามองบนถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย สรุปจะได้เก็บของไหมคะวันนี้

"มีอะไร"

"มาคุยข้อตกลงก่อน ข้อแรกฉันแก่กว่าเธอตั้ง 4 ปี ต้องเรียกฉันว่าพี่"

"อาฮะ"

"ข้อสอง เธอสามารถทำอะไรก็ได้ตามใจเธอ ยกเว้นห้องฉันห้ามเข้าไปเด็ดขาด"

"หลงตัวเองเกินไปหรือเปล่า ใครเขาอยากจะเข้าไป"

"ก็ดี ข้อสาม ฉันจะไปส่งเธอที่โรงเรียนทุกเข้าและรับกลับคอนโดทุกเย็น แต่ถ้าวันไหนฉันไม่ว่างจะบอกก่อน"

"ไม่โอเคกับข้อนี้ หนูไปกลับเองได้ไม่ลำบากพี่หรอก"

"ไม่ได้ แม่ฉันได้ฆ่าพอดีนะสิ เอาเป็นไปตามที่ฉันบอกก็พอ" ฉันพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจแต่ไม่เข้าใจอยู่ดี แกล้งหลอกคุณป้าก็ได้ไหมอ่ะ ทำไมต้องไปส่งจริงจังด้วย

"ฉันรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ แม่ฉันจะคอยส่งคนติดตามเฝ้าดูอยู่ห่างๆ"

"..."

"ข้อสี่ คืนไหนฉันไม่กลับคอนโดเดี๋ยวจะโทรบอก จะได้ไม่ต้องรอ ถ้าหิวก็เซเว่นหน้าปากซอย ถัดไปก็มีร้านขายอาหารอยู่ หรือเธอทำกับข้าวเป็น" เขาถามฉันพร้อมมองตั้งแต่หัวจรดเท้า

"ไม่รับประกันว่าห้องจะไหม้หรือเปล่านะ"

"งั้นพับเรื่องทำอาหารกินเองไปได้เลย ถ้ามีอะไรขาดเหลือก็บอกฉัน แล้วอย่าไปมีเรื่องในโรงเรียนด้วย ฉันไม่ว่างจะไปเคลียร์ให้เธอทุกวันหรอกนะ"

"แล้วไงล่ะ" ฉันไหวไหล่อย่างไม่ใส่กับคำพูดของเขา ถ้าไม่มีคนมาหาเรื่องฉันก่อนนะ ฉันก็พอจะอยู่เฉยๆ ได้อยู่บ้าง

"เอาเป็นว่าทำตามที่ฉันบอกไปก่อนก็แล้วกัน"

"ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม จะไปเก็บของ"

"เดี๋ยวๆ คอนโดจะมีแม่บ้านมาทำความสะอาดสัปดาห์ละ 2 ครั้ง ซักเสื้อผ้าก็ด้วย"

"ค่ะ"

"หิวหรือยัง ฉันจะพาไปกินข้าวข้างนอก"

"ไม่หิว"

โครกกกกกก~

"หึ สาบานว่าเสียงท้องร้อง นึกว่าเสียงช้างเรอ"

"ถ้ายืนอยู่เฉยๆ ก็ไม่มีใครเขาด่าว่าปากหมาหรอกนะ" ฉันมองก่อนจะแค่นหัวเราะเมื่อหลอกด่าเขาไป

"ยัยเด็กนรก จะไปกินข้าวก็ตามมา" เขาบอกก่อนจะเดินนำออกไปทำให้ฉันรีบเข้าห้องกลับไปเอากระเป๋าเงินและโทรศัพท์ด้วย ฉันก็คิดว่าเขาจะพาฉันนั่งรถออกมากินข้าว ที่ไหนได้...

"นี่ขาเธอสั้นหรอไงวะ เดินให้มันเร็วๆ หน่อย"

"มาอุ้มแทนไหมล่ะ"

"เดินเอง มีสองขาเหมือนกัน"

"แล้วจะบ่นทำสากกะเบืออะไร"

ฉันเบะปากให้กับคนที่เดินอยู่ข้างหน้าอย่างหมั่นไส้ ยิ่งอยู่ด้วยยิ่งปวดหัวฉิบหาย เขาพาฉันเดินมายังร้านอาหารตามสั่งที่อยู่ถัดจากเซเว่นหน้าปากซอย ถ้าถามว่าลูกคุณหนูอย่างฉันเคยกินไหม ก็เคยนะแต่ไม่ได้บ่อย แทบจะนับครั้งได้เลย

"จะกินอะไร"

"อะไรก็ได้ที่ไม่เผ็ด"

"เด็กน้อยไม่กินเผ็ด" เขายิ้มล้อเลียนก่อนจะยื่นเมนูส่งมาให้ฉัน

"หนักหัว?" ฉันถามก่อนจะทำหน้าไร้เดียงสาสุดๆ แน่นอนว่าคนที่มองก็ต่างบอกว่าฉันกวนตีน

"ป้าผมเอาเหมือนเดิมนะครับ"

"ได้เลย แล้วสาวสวยข้างๆ นั่นละ เอาอะไร"

"ข้าวไข่เจียว" ฉันตอบก่อนจะส่งเมนูคืนเขา ไม่รู้จะกินอะไรแล้วล่ะ

"ข้าวไข่เจียวครับป้า"

"รอหน่อยนะเฟย"

"ครับ"

พี่เฟยลุกขึ้นไปหยิบน้ำเปล่าในตู้เย็นมาสองขวด เขาเปิดฝาส่งมาหาฉันก่อนจะหยิบหลอดใส่ให้พร้อม ฝันไปเถอะว่าฉันจะขอบคุณ

"มารยาท"

"ไม่มี"

"นรกฉิบหายกูเนี่ย" ถึงเขาจะพูดเบาๆ แต่ฉันก็ได้ยิน แต่ฉันก็ไม่สนใจอะไรแต่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น

Rrrr Rrrr

"เออว่า" ฉันรับสายเฌอก่อนจะเหลือบมองคนตรงข้ามที่จ้องมองฉันอยู่ก่อน

(แผนเป็นยังไงบ้าง)

"ล่มสิถามได้ โดนลากมาแล้ว"

(กูจะช่วยมึงแล้วนะเมื่อตอนเย็นอ่ะ แต่ช่วยไม่ทัน)

"สาบานว่ามึงจะช่วยกู กูเห็นมึงยืนโบกมือให้กูอยู่เลยนะ"

(โถ่ ก็ตอนนั้นสถานการณ์มันบังคับทำให้ต้องกูโบกมือให้มึงไง)

"ช่างเหอะ"

(แล้วพรุ่งนี้มึงจะมาเรียนป่ะ)

"ไม่ล่ะ ขี้เกียจ ฝากบอกครูด้วยว่าปวดท้อง"

"เด็กเลี้ยงแกะ" ฉันที่คุยกับเฌออยู่พอได้ยินเสียงของเขาก็ทำให้ฉันหันไปมองเขาก็ทำหน้าดุใส่ฉัน แต่ใครสนใจ

(นี่มึงอยู่กับเขาหรอวะ)

"อือ ออกมากินข้าว"

(งั้นกูไม่กวนมึงแล้วดีกว่า) หลังจากที่วางสายจากเฌอไปป้าก็มาเสิร์ฟข้าวสองจานโดยข้าวไข่เจียวเป็นของฉัน ส่วนของพี่เฟยเป็นผัดพริกแกงทะเล

"ลองไหมไม่เผ็ด"

"ไม่อ่ะ" ฉันบอกก่อนจะตักข้าวไข่เจียวเข้าปาก รสชาติก็ไม่แย่ ฝีมือก็ไม่ใช่อาหารระดับห้าดาวก็ถือว่าโอเค

"เหอะ คุณหนูจริงๆ" ฉันไม่สนใจเขาพูดเลยสักนิด นั่งกินข้าวไข่เจียวจนหมดจาน ดื่มน้ำตามก็รู้สึกแน่นกระเพาะไปซะหมด เพราะอิ่ม

"อิ่มแล้วก็ลุกไปจ่ายตัง"

"หนูหรอ"

"ก็เธอนั่นแหละ คิดว่าฉันจะเลี้ยงเธอหรอไง แบ่งห้องให้แล้วเธอก็ควรเลี้ยงข้าวฉันมากกว่า"

"ทำมาเป็นทวงบุญคุณ"

ฉันบอกก่อนจะเดินไปจ่ายตังป้า ส่วนเขาก็ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงรออยู่หน้าร้าน แล้วเราก็เดินกลับคอนโดพร้อมกัน ตลอดทางไม่มีใครเอ่ยปากพูดคุยเลยสักนิด ดีแล้วล่ะ ฉันขี้เกียจคุยกับเขา คุยด้วยทีไรปวดหัวทุกที พอถึงห้องต่างคนต่างก็แยกย้ายเข้าห้องของตัวเอง ฉันกลับมาจัดการเก็บของออกจากระเป๋าก่อนจะเข้าไปอาบน้ำเตรียมตัวนอน วันนี้รู้สึกเสียพลังงานกับพี่เฟยมากเกินไปแล้ว