เกลียด

"อื้อ พี่เฟยอย่ารีบร้อนสิคะ รอเข้าห้องก่อน"

"ฉันไม่พาผู้หญิงเข้าห้องฉัน"

"งั้นก็จัดเลยค่ะ หนูพร้อมแล้ว"

พร้อมสำหรับมึงแต่กูจะนอนเว้ย จะมาเอากันอะไรที่นี่วะ รำคาญจริงๆ เลย ฉันเดินเปิดประตูออกไปก็เห็นภาพชายหญิงกำลังนัวเนียกันอยู่ที่โซฟากลางห้อง

"จะเอากันก็ไปเอาข้างในห้อง เสียงดัง หนวกหู" ฉันยืนกอดอกพิงประตูห้องของตัวเองทั้งที่สายตายังคงจับจ้องสองร่างที่ผละออกจากกันอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงปริศนาจากฉัน

"สัส ลืมได้ไงวะ" ฉันได้ยินเสียงพี่เฟยสบถแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ

"พี่เฟยคะ นังเด็กคนนี้ใครคะ"

"โทษนะคะ เราไม่รู้จักกัน แต่สิ่งสำคัญที่จะต้องมีก็คือมารยาท ลืมเอามารยาทมาจากท้องแม่หรอคะถึงมาเรียกจิกหัวกันแบบนี้"

"กรี๊ด นังเด็กบ้า" ผู้หญิงคนนั้นทำท่าทางจะเดินเข้ามาตบฉัน แต่ก็ถูกพี่เฟยดึงตัวไว้ซะก่อน

"เธอกลับไปซะ วันนี้ฉันหมดอารมณ์"

"ไม่ หนูต้องได้ตบนังเด็กคนนี้ก่อน"

"ก็เข้ามาสิ ใครกลัว" ฉันเตรียมตัวถกแขนเสื้อพร้อมจะต่อยหน้าของผู้หญิงคนนั้น แต่พี่เฟยเร็วกว่าลากผู้หญิงออกจากห้องไปก่อนจะปิดประตูใส่หน้าเธออย่างดัง

"วันหลังถ้าจะเอากันก็เชิญในห้องพี่ค่ะ"

ปัง!

ฉันบอกพี่เฟยเสร็จก็เข้ามาในห้องพร้อมกับปิดประตูใส่เขาอย่างดัง โมโหคนจะหลับจะนอนแต่ต้องมาตื่นเพราะเสียงคราง สรุปฉันก็ไม่ได้นอนอีกเลยทั้งคืนจนเช้า เพราะคิดว่าเล่นโทรศัพท์แล้วจะหลับ แต่เปล่าค่ะ ฉันดันเปิดซีรี่ย์เกาหลีดู เพราะคำว่าอีกตอนเดียวนี่แหละค่ะ ตาสว่างยันเช้า ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก่อนเวลานัดหมายของพี่เฟย ฉันเลยมานั่งเล่นโทรศัพท์ที่โซฟาเพื่อรอคนขับรถไปส่ง

"สภาพทำไมเป็นแบบนั้น"

พี่เฟยถามฉันด้วยการที่ไม่ทุกข์ร้อนอะไรกับเรื่องเมื่อคืนเลยสักนิด เขาเดินออกมาจากห้องพร้อมผิวปากอย่างอารมณ์ดี ตัดภาพมาที่ฉันค่ะ สภาพอย่างกับผี

"ก็ไม่ได้นอนไง ถามแปลก"

" โทษที"

"ถ้ามีจิตสำนึกสักนิดก็ควรรู้ไว้ด้วยว่าอะไรควร อะไรไม่ควร"

"นี่มันห้องของฉัน ฉันจะทำอะไรก็ได้"

เขาไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ฉันถอนหายใจยาวเหยียดก่อนจะลุกจากโซฟาไปที่ประตูโดยไม่รอเขา สงสัยฉันคงจะต้องไปหาดูคอนโดไว้สักที่แล้วล่ะ ไม่อยากเห็นภาพที่มันอุจาดตา

"จะรีบไปไหน"

"ยุ่ง แล้วก็ไม่ต้องไปส่งด้วย เดี๋ยวไปเอง"

ฉันบอกก่อนจะรีบเดินหนีเขาพร้อมกับโบกแท็กซี่ขึ้นรถอย่างรวดเร็ว แม่ฉันคิดยังไงวะฝากฉันให้เขาคุมพฤติกรรม แค่พฤติกรรมของเขายังจัดการตัวเองไม่ได้เลย

เมื่อถึงโรงเรียนฉันก็มุ่งหน้าไปที่โต๊ะประจำนั่งรอเฌอมัน วันนี้ฉันมาเร็วเลยนั่งเล่นโทรศัพท์รอ

"เฮ้ย ทำไมวันนี้มึงมาเร็ว"

เฌอบอกก่อนจะวางกระเป๋าหนังสือลงบนโต๊ะพร้อมกับหยิบกระจกขึ้นมาส่อง ฉันยังไม่ได้บอกทุกคนใช่ไหมว่าเฌอมันเป็นคนที่ขาดกระจกไม่ได้ -..-

"ไม่ได้นอน เลยอาบน้ำแต่ออกมาแต่เช้า"

"อ้าว พี่เฟยไม่ได้มาส่งหรอวะ"

"ไม่ กูหนีเขามาก่อน ตอนเย็นมึงว่างป่ะ"

"ก็ว่างอยู่ จะไปไหนล่ะ"

"ไปหาดูคอนโด กูจะย้ายออกจากห้องพี่เฟย"

"ทำไมวะ" เฌอมันตกใจก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาถามใกล้ๆ

"รำคาญ"

"รำคาญพี่เฟย"

"รำคาญมึงเนี่ยแหละ ถามมากอยู่ได้"

เวลานี้เป็นเวลาหลังเลิกเรียนแล้ว ฉันก็มาดูคอนโดกับเฌอมัน โดยเน้นใกล้ๆ รถไฟฟ้าจะได้เดินทางสะดวก ทำสัญญาเช่าเรียบร้อยพร้อมวางเงินมัดจำ สามารถขนของย้ายเข้าได้เลย

Rrrr Rrrr

ฉันมองโทรศัพท์เป็นรอบที่สิบ ซึ่งคนที่โทรมาก็ไม่ใช่ใครหรอกค่ะ พี่เฟยนั่นเอง ไม่รู้จะโทรมาทำอะไรนักหนา

"มึงไม่รับหรอ"

"ไม่รับ กูรำคาญ ขี้เกียจคุย"

"กูว่ามึงไม่ต้องรับแล้วล่ะ เขาเดินมานู่นแล้ว"

ฉันหันไปมองตามที่เฌอมันชี้ก็ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย พี่เฟยเดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนเขาคนนึงซึ่งฉันก็ไม่รู้จักชื่อหรอก ตอนนี้อยากรู้มากกว่าว่าเขารู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่

"มาทำอะไรที่นี่ ฉันโทรหาก็ไม่รับ" พี่เฟยเดินเข้ามากระชากแขนฉันอย่างแรงจนฉันต้องเบ้หน้าเพราะความเจ็บ ก่อนจะปล่อยหมัดเข้ามุมปากพี่เฟยอย่างจัง

"เฮ้ย"

"โทษที มือไวไปหน่อย" ฉันบอกก่อนจะยืนกอดอกมองเขาอย่างเอาเรื่อง

"ไอ้เหี้ยเฟย มึงใจเย็นก่อน น้องเขาก็ผู้หญิงนะเว้ย" เพื่อนพี่เฟยห้ามก่อนจะล็อกตัวไว้

"มึงดูยัยเด็กนี่ทำตัวสิ กูโทรหาก็ไม่รับ ทำตัวแบบนี้ไงพ่อแม่ถึงไม่มีใครอยากดูแล"

ผั๊วะ!

ฉันปล่อยหมัดใส่พี่เฟยอีกครั้งก่อนจะมองหน้าเขาอย่างเกลียดชัง พ่อแม่ฉันไปดูงานที่ต่างประเทศต่างหาก ไม่ได้ทิ้งฉันให้เขาดูแล

"หนูจะทำตัวยังไงมันก็เรื่องของหนู พี่ไม่ต้องมายุ่ง"

ฉันบอกก่อนจะเดินหนีออกมาโดยมีเฌอมันวิ่งตามหลังมา โดยได้ยินเสียงโวยวายตามหลัง จับใจความไม่ได้หรอกเพราะตอนนี้ฉันโกรธและเกลียดมากจนหูไม่ได้ยินอะไรแล้ว

"มึงใจเย็นๆ นะ พี่เฟยเขาอาจจะไม่ได้ตั้งใจ" เฌอมันกอดแขนฉันก่อนจะพูดปลอบโยน แต่ฉันเย็นไม่ได้ไง แม่ง หน้าจะต่อยไปอีกสักสามหมัด

"เฌอ กูขอบใจมากที่มาเป็นเพื่อน แต่มึงกลับบ้านไปเถอะ เดี๋ยวกูจะไปขนของเข้ามาอยู่เลย"

"แล้วพี่เฟย"

"เขาไม่กลับมาคอนโดหรอกคืนนี้"

"อ่า งั้นก็ได้ ยังไงมึงก็โทรมาหากูได้นะ"

"อือ ขอบใจมาก"

หลังจากที่ส่งเฌอมันขึ้นแท็กซี่กลับบ้านไป ฉันก็นั่งแท็กซี่มายังคอนโดพี่เฟย จัดการเก็บข้าวของออกจากห้องนี้โดยไม่เหลือสักชิ้น ขนของมาคอนโดใหม่กว่าจะจัดของเสร็จก็ปาไปเกือบจะตีหนึ่งแล้ว ฉันเลยไลน์บอกเฌอมันไว้ว่าพรุ่งนี้ไม่ไปโรงเรียน ซึ่งมันก็ตอบโอเค ถือว่ารู้ๆ กันอยู่

Foei Talk

ตอนนี้ผมมาหมกตัวอยู่ในห้องของไอ้ไทเกอร์ หลังจากที่มันไปช่วยผมหาตัวยัยเด็กนั่น โชคดีที่ไอ้ไทเกอร์มันจับสัญญาณโทรศัพท์ได้ เลยเจอตัวแต่ก็โดนต่อยมาสองหมัด ผู้หญิงอะไรวะหมัดหนักฉิบหาย

"มึงควรไปขอโทษน้องเขานะ" ไอ้ไทเกอร์พูดก่อนจะเอาอุปกรณ์ทำแผลมาให้

"ขอโทษทำไม ยัยเด็กนั่นควรมาขอโทษฉันมากกว่า ทำอะไรก็ไม่บอก ขืนแม่มาถามกูขึ้นมาจะทำยังไง"

"แต่มึงก็ไม่ควรไปพูดกับน้องแบบนั้นไหมวะ โดนสองหมัดกูว่ายังน้อยไป เป็นกูนะกระทืบมึงซ้ำอีก"

"เข้าข้างกันจังนะ"

"มึงทำแผลเสร็จก็ไสหัวกลับคอนโดไปขอโทษน้องเขาซะ กูเข้าห้องล่ะ"

ไอ้ไทเกอร์บอกก่อนจะเข้าห้องนอนมันไป นี่ผมต้องไปขอโทษหรอวะ แต่ที่ผมพูดมันเป็นความจริงนี่หว่า แต่มันจะแรงไปไหมวะ ไม่รู้แหละกลับไปขอโทษก็ได้วะ ผมทิ้งอุปกรณ์ทำแผลไว้บนโซฟาก่อนจะกลับคอนโดของตัวเองทั้งที่แผลข้างมุมปากยังไม่ได้ทำ ค่อยกลับไปทำทีหลังก็แล้วกัน ไม่น่าจะติดเชื้อตายหรอกแผลแค่นี้

พอเข้าห้องมาก็รู้สึกแปลกๆ ยัยเด็กนั่นมันนอนแล้วหรอวะ ไฟก็ไม่เปิด ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศก็ไม่มี ผมส่ายหน้าสลัดความคิดทิ้งก่อนจะเดินไปเคาะห้องนอนเธอ

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

"นี่เธอ นอนยัง ออกมาคุยกันหน่อย"

เงียบกริบ ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียกครับ หรือว่าจะนอนแล้ววะ ผมค่อยๆ เปิดประตู สรุปประตูห้องก็ไม่ได้ล็อก ความมืดภายในห้องทำให้ผมมองไม่เห็น เลยเอื้อมมือไปเปิดไฟก็พบกับความว่างเปล่า เปิดตู้เสื้อผ้าก็ไม่มีสักชิ้น ข้าวของหายไปหมดเลย ผมกดโทรศัพท์ต่อสายหาแม่ทันที เผื่อเบญจาจะไปนอนกับแม่ผม

(ว่าไงลูก โทรมาซะดึกเลย)

"เบญจาอยู่กับแม่หรือเปล่าครับ"

(ไม่นะลูก แม่ก็ไม่ได้โทรหาน้องเลย มีอะไรหรือเปล่า) เมื่อแม่ผมถามกลับมาด้วยความสงสัย ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากจนต้องทำให้โกหกคำโตออกไป

"ไม่มีอะไรครับ ผมลืมไปว่าน้องขอไปทำรายงานบ้านเพื่อน"

(ยังไงก็ไปรับน้องมาด้วยนะ ดึกแล้ว)

"ครับ"

หลังจากวางสายแม่ไปผมก็เดินเข้าห้องของตัวเองด้วยใจที่ร้อนรน คำขอโทษก็ยังไม่ได้พูดออกไปแถมเจ้าตัวก็หนีออกไปที่ไหนก็ไม่รู้ ผมโทรหาก็ไม่ติด จะให้ไอ้ไทเกอร์มันตามจากสัญญาณโทรศัพท์ก็ไม่ได้ เพราะเธอน่าจะปิดเครื่องหนีตั้งแต่ที่เกิดเรื่องแล้ว พรุ่งนี้ค่อยไปดักรอหน้าโรงเรียนช่วงหลังเลิกเรียนก็แล้วกัน

หวังว่าเธอคงจะไม่หนีผมไปซะก่อนนะ ถ้าแม่ผมรู้เรื่องเข้าผมตายอย่างเดียว ดันไปทำลูกสาวเพื่อนเขาหนีหายไปไหนก็ไม่รู้ มีเงินติดตัวบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ด้วย

Foei End