Share
บทที่ 21
Related chapters
คนนี้ถูกใจ ยายเลขาสาว บทที่ 22
ทำไมถึงเป็นเขา?ไม่ใช่เสิ่นเชียนเหวิน ไม่ใช่หัวใจของเธอ คนที่ช่วยชีวิตเธอกลับกลายเป็น…อวี้เส้าถิง!อวี้เส้าถิงขมวดคิ้วแน่น เมื่อสักครู่นี้เขาอยู่ไกล แต่เมื่อเข้ามาใกล้ ๆ ถึงได้เห็นว่าเฉินฮั่วได้รับบาดเจ็บ ที่หน้าผากของเธอมีเลือดออก ใบหน้าของเธอก็ขาวซีดราวกับกระดาษ!ดวงตาของชายหนุ่มมืดครึ้มลงอย่างรุนแรง บรรยากาศรอบตัวที่แต่เดิมเย็นอยู่แล้วพลันหนาวเหน็บยิ่งขึ้นจนทำให้หนังศีรษะชาหนึบ ไอสังหารอันตรายระเบิดออกมาจากทั่วร่างของเขา!เฉินฮั่วไม่ได้พูดอะไร อวี้เส้าถิงจึงไม่สามารถระบุระดับอาการบาดเจ็บของเธอได้ เขาไม่รอช้า รีบอุ้มเธอขึ้นแล้วก้าวไปทางรถมายบัคที่จอดอยู่ริมถนนอีกด้านหนึ่ง คนขับรถลุกขึ้นและตะโกนใส่อวี้เส้าถิงด้วยสีหน้าอาฆาต “แกกล้าดียังไงมายุ่งเรื่องดี ๆ ของฉัน! อยากตายหรือไง? ถ้าแกรู้ความละก็ส่งยายเด็กนั่นมา ไม่งั้นฉันฆ่าแกแน่ จะลองไหมล่ะ!”อวี้เส้าถิงไม่แม้แต่จะปรายตามองไปทางเขา ราวกับว่าไม่ได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูด ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า และเมื่อเขาเดินผ่านเฮ่อเฉา เขาก็สั่งอย่างเย็นชาว่า “จัดการซะ”“ครับ ประธานอวี้”เฮ่อเฉามองคนขับรถที่อยู่ไม่ไกล จากนั้นรอยยิ้มอั
คนนี้ถูกใจ ยายเลขาสาว บทที่ 23
“ประธานอวี้คะ~~~~”น้ำเสียงฉอเลาะมีเสน่ห์ของผู้หญิงคนหนึ่ง ชัดเจนเป็นพิเศษในค่ำคืนที่เงียบสงัดเฉินฮั่วตกใจและหันกลับไปด้วยความประหลาดใจ จากนั้นเธอก็เห็นสาวสวยในชุดกระโปรงสีแดงลงมาจากรถ และเดินตรงมาหาพวกเขาด้วยรอยยิ้มเต็มหน้าเฉินฮั่วตะลึงงันเธอไม่คิดเลยว่าอวี้เส้าถิงจะมากับคนอื่น!เมื่อนึกถึงสิ่งที่ตัวเองเพิ่งพูดไปเมื่อสักครู่นี้ ใบหน้าของเฉินฮั่วก็รู้สึกร้อนผ่าวเธอคิดว่าผู้หญิงคนนี้คือภรรยาของประธานอวี้ แต่ทันใดนั้น เธอก็เห็นว่านิ้วนางของเธอไม่ได้สวมแหวน จึงตระหนักได้ว่าเธออาจเป็นเพียงหญิงคนสนิทของอวี้เส้าถิง“ประธานอวี้คะ นี่ต้องเป็นเลขาเฉินแน่ ๆ ดูเหมือนว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บสาหัสนะ รีบพาเธอไปโรงพยาบาลกันเถอะ”ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาหาอวี้เส้าถิง และมองมาที่เฉินฮั่วด้วยรอยยิ้มในดวงตา ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นห่วงเป็นใยเฉินฮั่วมาก แต่ในสายตาของเธอกลับแฝงไปด้วยความระแวดระวังตอนอยู่บนรถเธอไม่เห็นหน้าของเฉินฮั่ว เห็นเพียงว่าเธอเป็นเด็กสาวที่รูปร่างดีเท่านั้น เธอจึงคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ก็แค่สาววัยรุ่นหน้าตาดีคนหนึ่ง แต่พอได้เห็นใบหน้าของเฉินฮั่วเธอก็ถึงกับตกตะลึงแม้ว่าเ
คนนี้ถูกใจ ยายเลขาสาว บทที่ 24
เฉินฮั่วสะดุ้งเฮือก เธอเงยหน้าขึ้นอย่างงุนงง และเห็นนิ้วที่เรียวสวยของอวี้เส้าถิงถือกระดาษทิชชูอยู่ เขาตั้งใจที่จะเช็ดเลือดบนหน้าผากของเธอสายตาของเฉินฮั่ววูบไหวเล็กน้อย เธอหันหน้าหนีโดยไม่รู้ตัวและพูดด้วยเสียงเบาว่า “ประธานอวี้คะ ดิฉันทำเองได้ค่ะ”ผู้หญิงของเขาที่ยังนั่งเฝ้าอยู่ข้าง ๆ นี้ทำให้เฉินฮั่วรู้สึกอึดอัดมาก เธอกัดริมฝีปาก อดทนต่อความเจ็บปวดและจะย้ายไปนั่งข้าง ๆ เขา“ว่าง่ายหน่อย อย่าขยับ!”อวี้เส้าถิงขมวดคิ้วและดุเธอ แต่ไม่ยอมปล่อยแขนออกจากเอวของเธอ เขาเช็ดแผลให้เธอด้วยสีหน้าเคร่งขรึม และเมื่อเขาแตะโดนบาดแผล เฉินฮั่วก็หลุดร้องครางอืมอย่างช่วยไม่ได้“เจ็บเหรอ?” อวี้เส้าถิงเลิกคิ้ว“อื้ม”เธอบาดเจ็บหนักมาก ไม่เจ็บสิแปลก“สมควร!”“…”“ข้ามถนนไม่มองรถ เธอบ้าหรือไง?” อวี้เส้าถิงพูดด้วยสีหน้าจริงจังและโกรธเคืองเฉินฮั่วพูดไม่ออกอยู่พักหนึ่งคำพูดขอบคุณเขาที่ช่วยชีวิตเธอไว้ติดอยู่ที่ริมฝีปาก จากนั้นเธอก็เก็บมันกลับไปอย่างเงียบ ๆน้ำเสียงของอวี้เส้าถิงดุมาก เฉินฮั่วยังคงเวียนศีรษะและไม่มีแรงที่จะโต้เถียงกับเขา เธอจึงเลือกที่จะเงียบและไม่พูดอะไรอีกอวี้เส้าถิงเหลือบมองใบ
คนนี้ถูกใจ ยายเลขาสาว บทที่ 25
เฉินฮั่วคิดอยู่นาน แต่ก็คิดอะไรไม่ออกจนรู้สึกเวียนหัวมาก ดังนั้นเธอจึงหยุดคิดเรื่องนี้“คุณหนูเฉิน นี่คือชุดคนไข้ คุณใส่แล้วจะสบายตัวมากขึ้นหน่อย” ตอนนี้เอง พยาบาลก็นำชุดคนไข้หลวม ๆ มาให้เธอแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณอยากให้ฉันช่วยไหมคะ”เฉินฮั่วพบว่าผู้คนที่นี่ดูเอาใจเธอเล็กน้อย อาจเป็นเพราะอวี้เส้าถิง“ขอบคุณค่ะ แต่ไม่ต้องช่วยก็ได้ค่ะ ฉันเปลี่ยนชุดเองได้” เฉินฮั่วไม่ชินกับการที่ต้องให้คนอื่นมาช่วยเธอเปลี่ยนเสื้อผ้า ดังนั้นเธอจึงปฏิเสธอีกฝ่ายอย่างสุภาพ“ได้ค่ะ ถ้าคุณต้องการอะไร เรียกดิฉันได้เลยนะคะ”“ได้ค่ะ”……หลังจากที่พยาบาลออกไปแล้ว เฉินฮั่วก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงสักพัก เธอถอดเสื้อยืดที่สกปรกออก และเตรียมจะสวมเสื้อผ้าที่สะอาดของโรงพยาบาลเนื่องจากเธอได้รับบาดเจ็บ เธอจึงขยับตัวอย่างช้า ๆ ค่อย ๆ ดึงมือข้างหนึ่งออกจากแขนเสื้อ แล้วจึงถอดแขนเสื้ออีกข้างออก…เมื่ออวี้เส้าถิงกลับมาที่ห้อง เขาก็พบเข้ากับฉากนี้…เฉินฮั่วกำลังนั่งอยู่บนเตียง เสื้อยืดที่ถูกถกขึ้นเผยให้เห็นเอวขาวและเรียวของเธอ เธอดูแลหุ่นได้ดีมาก ผิวพรรณที่อวบอิ่มและขาวผ่องมีน้ำมีนวลของเธอนั้น ทำให้ผู้คนไม่สามารถละสายตาจาก
คนนี้ถูกใจ ยายเลขาสาว บทที่ 26
เหนื่อยเหรอ?จัดการกับคนพวกนั้น และเฝ้าดูผู้หญิงคนนั้นพยายามอย่างเต็มที่เพื่อยั่วยวนและแสดงละครในทุกสถานการณ์…อวี้เส้าถิงไม่รู้สึกเหนื่อย เขาคุ้นเคยกับฉากพวกนั้นมานานแล้วแต่ด้วยเหตุผลบางประการ เมื่อมองดูดวงตาที่สะอาดและกระจ่างใสของผู้หญิงตรงหน้า จู่ ๆ เขาก็รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยอวี้เส้าถิงหรี่ตาลง เขาเอื้อมมือไปจับข้อมือของเฉินฮั่วแล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา หลีกเลี่ยงบริเวณที่เธอได้รับบาดเจ็บ จะได้ไม่เผลอทำร้ายเธอร่างสูงของชายหนุ่มล้มนอนบนเตียง แขนอันบึกบึนแข็งแกร่งโอบเอวเรียวของร่างบางไว้อย่างครอบงำ “ฉันเหนื่อยนิดหน่อย นอนเป็นเพื่อนฉันสักพักนะ”เตียงในวอร์ดวีไอพีเป็นเตียงใหญ่สำหรับสองคน พวกเขาจึงสามารถนอนบนเตียงเดียวกันได้อย่างสบาย ๆ โดยไม่เบียดเสียดเฉินฮั่วนอนอยู่ในอ้อมแขนของอวี้เส้าถิง โดยมีหน้าอกกว้างของอวี้เส้าถิงบังอยู่ข้างหน้า รับฟังเสียงการเต้นของหัวใจอันทรงพลังของชายหนุ่ม อารมณ์ที่ซับซ้อนก็แวบขึ้นมาในดวงตาของเธออวี้เส้าถิงกลับมาแล้วแถมยังกอดเธอไว้แบบนี้ นี่หมายความว่าเขาตกลงที่จะทำข้อตกลงกับเธอแล้วใช่ไหม?“ฉันจะช่วยเธอช่วยคนออกมา เฉินฮั่ว ฉันให้โอกาสเธอกลับค
คนนี้ถูกใจ ยายเลขาสาว บทที่ 27
เฉินฮั่วรู้สึกร้อนเล็กน้อย เธอจึงขยับร่างกายนิดหน่อยเพื่อพยายามรักษาระยะห่างระหว่างทั้งสองให้มากขึ้นอีกนิดตอนนี้เอง จู่ ๆ เธอก็รู้สึกไม่สบายท้องอย่างรุนแรง เธออดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นปิดปาก แล้วยกผ้าห่มขึ้นคลุมด้วยมืออีกข้างแต่อวี้เส้าถิงกอดเธอแน่นเกินไป การเคลื่อนไหวของเธอจึงดูเหมือนกำลังถูไถร่างของชายหนุ่มส่วนท้องน้อยของอวี้เส้าถิงแน่นขึ้น เนื่องจากการหยอกเย้าของเธอ เขาจึงขมวดคิ้วและลืมตาขึ้น จ้องเธอด้วยสายตาอันตราย “เลขาเฉิน เธออยากพิการจริง ๆ ใช่ไหม?”ขืนเธอยังขยับต่อไปเขาคงไม่สามารถรับประกันได้ว่าเขาจะอดกลั้นมันต่อไปได้เดิมทีเขาไม่มีแผนที่จะแตะต้องเธอในคืนนี้ แต่ถ้าเธอยืนกรานที่จะทำอะไรสักอย่างเขาก็จะไม่รังเกียจที่จะทำตามความปรารถนาของเธอเฉินฮั่วรู้สึกทนไม่ไหวอีกแล้ว และขมวดคิ้วแน่น “ประธานอวี้ ฉันอยากจะ… อาเจียน”……ในห้องน้ำ เฉินฮั่วใช้นิ้วจับขอบชักโครกไว้แน่นและอาเจียนแรงมาก เธอแทบจะอาเจียนเอาอวัยวะภายในของเธอออกมาในที่สุด เมื่อเธอหยุดลง เธอก็มานั่งอย่างเหนื่อยล้าข้างชักโครก ใบหน้าซีดขาวราวกับกระดาษอวี้เส้าถิงขมวดคิ้วและอุ้มเธอขึ้นมา วางเธอไว้บนขอบอ่างล้างหน้า แล
คนนี้ถูกใจ ยายเลขาสาว บทที่ 28
“คุณจาง”“เฉินฮั่ว เมื่อคืนนี้เธอไปหาประธานอวี้หรือเปล่า? เธอได้ไปค้างคืนกับเขาไหม?” จางเหม่ยจือพูดอย่างกังวลเฉินฮั่วชะงักแต่ความเงียบสั้น ๆ ของเธอนั้นกลับทำให้คุณจางคิดว่าเธอกลับคำพูดแล้ว เธอเปล่งเสียงขึ้นทันทีว่า “เฉินฮั่ว! เมื่อวานนี้เธอรับปากกับฉันแล้วไม่ใช่เหรอ? เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมเธอถึงหลอกฉัน! พวกเราช่วยเหลือเธอมาหลายปี เธอคิดจะบีบพวกเราจนตายเลยหรือไง เธอทำถูกแล้วเหรอ ต่อความเมตตาของเราที่มีต่อเธอหลายปีมานี้?”คำพูดเหล่านี้ เมื่อคืนนี้เธอได้ยินมาหลายครั้งแล้ว เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า “คุณจางคะ ฉันได้ทำข้อตกลงกับอวี้เส้าถิงแล้ว เขารับปากแล้วว่าจะช่วย”“จริงเหรอ? เธอไม่ได้โกหกฉันใช่ไหม?” คุณจางพูดอย่างกังขาในใจ“จริงค่ะ”“ถ้าอย่างนั้น วันนี้ฉันจะได้เห็นเสี่ยวเวยแล้วใช่ไหม!” คุณจางพูดอย่างทนรอไม่ไหวเฉินฮั่วเม้มริมฝีปากลง “ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้เขาช่วยออกมาวันนี้ ฉันจะโทรบอกคุณถ้ามีข่าวดีนะคะ”“เฉินฮั่ว เธอต้องขอให้ประธานอวี้ช่วยเสี่ยวเวยออกมาวันนี้ให้ได้นะ เสี่ยวเวยรอต่อไปไม่ได้อีกแล้ว! เธอกับประธานอวี้คุยกันดี ๆ! บอกเขาว่าต้องช่วยเสี่ยวเวยวั
คนนี้ถูกใจ ยายเลขาสาว บทที่ 29
หลังจากนั้นไม่นาน อวี้เส้าถิงก็เดินออกมาหลังจากล้างหน้าเสร็จเขาติดกระดุมเสื้อเชิ้ตอีกครั้ง แม้ว่าเสื้อผ้าจะยังยับยู่ยี่ แต่เขาก็แต่งตัวเรียบร้อย ดูจริงจังและให้อารมณ์เหินห่างยิ่งกว่าเมื่อสักครู่นี้หลายส่วนชายหนุ่มนั่งลงตรงข้ามเธอ เหลือบมองอาหารบนโต๊ะแล้วหยิบชามเกี๊ยวน้ำไปจากเธออย่างไม่เกรงใจเฉินฮั่วชะงักกึก “นี่มันอาหารของฉันนะ” เธอวางแผนจะกินมันหลังจากกินคัสตาร์ดไข่เสร็จแล้ว!อวี้เส้าถิงเงยหน้าขึ้นมองอย่างเย็นชา “แต่ฉันเป็นคนจ่ายเงินไม่ใช่เหรอ?”น้ำเสียงที่ครอบงำและคำพูดที่เย็นชาของชายหนุ่มเต็มไปด้วยการกดขี่ ราวกับต้องการจะพูดว่า เธอลองมาแย่งไปดูสิ?“…”เฉินฮั่วหุบปากเงียบ มองไปที่ชามเกี๊ยวน้ำอย่างไม่เต็มใจนักเธอไม่สามารถจ่ายค่ารักษาพยาบาลแพงหูฉี่ในวอร์ดวีไอพีได้ เนื่องจากเขาเป็นเจ้าของเงิน งั้นก็ช่างเถอะ ให้เขากินก็ได้ในความเป็นจริงอวี้เส้าถิงไม่รู้สึกสนใจเกี๊ยวน้ำอะไรนี่สักนิด แต่เมื่อเขาเห็นเธอดูเหมือนจะอยากกินมาก เขาก็อยากรังแกเธอขึ้นมา สาเหตุมาจากนิสัยที่ไม่ดีในเลือดของชายหนุ่ม ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจกินเกี๊ยวน้ำชามนี้ของเธอเขาหยิบช้อนขึ้นมาแล้วตักเกี๊ยวน้ำเข้าปาก ไ
Latest chapter
