บทที่ 6 ดักพบ

บทที่ 6 ดักพบ

วันใหม่มาถึงพร้อมกับแสงแดดยามเที่ยงที่ส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามา ธีร์ปรือตาขึ้นจากแสงแดดที่ส่องแยงตาของเขา ธีร์ถึงกับยกมือขึ้นกุมขมับด้วยความปวดหัวอย่างหนักจากอาการเมาแฮงค์ที่เกิดขึ้น เมื่อคืนเขาดื่มเหล้าจนเมาหลับไปคาโซฟาด้านนอกเลยทีเดียว ธีร์ลุกขึ้นสะบัดตัวก่อนจะเดินตรงเข้าไปอาบน้ำเพื่อจัดการตัวเอง

สายน้ำเย็นที่ไหลผ่านทำให้ธีร์รู้สึกสดชื่นมากขึ้น เขาตั้งใจแล้วว่าวันนี้จะต้องพบวินอีกครั้งให้ได้

ธีร์ยืนอยู่หน้าคอนโดของวิน ใจเต้นแรงด้วยความหวังและความกังวล ก่อนจะตัดสินใจเดินตรงเข้าไปในคอนโดของวิน

รปภ.ทักทายธีร์อย่างคุ้นเคย “คุณธีร์มาหาคุณวินเหรอครับ” เสียงรปภ.ทักทายธีร์อย่างเป็นเรื่องปกติในเมื่อธีร์มักจะมาหาวินอยู่เป็นประจำเสมอ ธีร์ได้แต่ยิ้มให้เบา ๆ ก่อนจะเดินตรงเข้าไปทันที

 ธีร์เดินมาถึงหน้าประตูห้อง เขากดกริ่งประตูก่อนจะยืนรอด้วยหัวใจเต้นแรง แต่ไม่ว่าธีร์จะกดกริ่งสักกี่ครั้ง ก็ไม่มีการตอบรับจากด้านในเลยสักนิด คงมีเพียงความเงียบที่ตอบกลับมาทำให้เขาถึงกับสีหน้าเคร่งเครียด  

ในขณะเดียวกัน วินที่นั่งอยู่ภายในห้อง หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและสับสน เสียงกริ่งที่ดังต่อเนื่องทำให้เขารู้สึกอึดอัด แต่วินก็ยังไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับธีร์เท่าใดนัก “ไอ้ธีร์...นายยังกล้ามาหาฉันอีกเหรอ” วินสบถออกมาเบาๆ พร้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรเรียกรปภ.ให้มาเชิญธีร์ออกจากคอนโด

“เอ่อ...คุณธีร์ครับ รบกวนเชิญคุณธีร์กลับไปก่อนเถอะครับ” เสียงรปภ.ดังขึ้นจากด้านหลังของธีร์อย่างเกรงใจ ธีร์ถึงกับขมวดคิ้วพร้อมหันไปมองรปภ.คนดังกล่าวด้วยสายตาคมกริบ รปภ.ได้แต่ยืนตัวเกร็งได้แต่คิดในใจว่าวันนี้มันวันซวยอะไรของเขากัน ปกติก็เห็นทั้งสองสนิทกันดีนักหนา แต่วันนี้ถึงกับสั่งให้เขามาเชิญตัวออกไปจากคอนโดแบบนี้

“วินสั่งนายเหรอ” ธีร์ถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด จ้องมองรปภ.ด้วยสายตาไม่พอใจ

“ครับคุณธีร์...เชิญคุณธีร์เถอะครับ อย่าทำให้ผมลำบากใจเลย” รปภ.กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อน ก่อนจะผายมือเชิญธีร์ออกจากคอนโด

ธีร์ได้แต่ถอนหายใจ เขาหันไปตะโกนใส่ประตู “แล้วฉันจะมาใหม่” ก่อนที่ธีร์จะยอมเดินลงไปจากคอนโดด้วยท่าทียินยอม

คำพูดของธีร์ทำเอาวินถึงกับขนลุก “แม่งเอ๋ย...เมื่อไหร่มึงจะตายไปซะ” วินสบถออกมาอีกครั้งอย่างมีอารมณ์

หลังจากวันนั้นธีร์ยังคงมาหาวินที่คอนโดเช่นเดิม แต่ครั้งนี้รปภ.กับดักธีร์ไว้ตั้งแต่ทางเข้า “เอ่อ...คุณธีร์ครับ คุณวินสั่งห้ามไม่ให้คุณธีร์เข้าไปด้านในครับ รบกวนคุณธีร์กลับไปก่อนเถอะครับ” รปภ.พูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ เขาได้แต่งุนงงกับความสัมพันธ์ของทั้งสอง เมื่อก่อนออกจะตัวติดกันเป็นตังเม แต่ช่วงนี้สงสัยมีเรื่องกันใหญ่โตเป็นแน่ถึงขั้นคุณวินสั่งห้ามไม่ให้เข้าไปภายในคอนโดเช่นนี้

ธีร์ที่ถูกห้ามไม่ให้เข้าคอนโด เขาฟังด้วยความไม่พอใจอย่างยิ่ง ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธและผิดหวัง แต่ในใจเขายังคงไม่ยอมแพ้ “วิน นายคิดจะหนีฉันพ้นเหรอ ฉันจะไม่ปล่อยให้นายหนีไปง่าย ๆ แบบนี้หรอก” เขาพึมพำกับตัวเองก่อนจะตัดสินใจหันหลังกลับไปแต่โดยดี

ในทุกวันธีร์ยังคงมาดักรอวินอยู่ที่หน้าคอนโดเงียบ ๆ เขาเชื่อว่าวินไม่มีทางหลบหน้าเขาไปได้ตลอดชีวิตเป็นแน่

วันหนึ่งวินที่ร่างกายเริ่มรู้สึกดีขึ้น เขาตัดสินใจออกจากห้องเพื่อไปทำธุระบางอย่าง เขาเดินตรงมายังลานจอดรถที่เงียบสงบ ขณะที่วินกำลังจะเปิดประตูรถ ธีร์ก็เอื้อมมือมากันเอาไว้ “วิน...เราต้องคุยกัน” ธีร์พูดด้วยเสียงที่หนักแน่น

วินถึงกับสะดุ้งสุดตัว เขาตกใจและถอยหลังออกมาโดยอัตโนมัติ “ไอ้ธีร์ นายยังกล้าโผล่หน้ามาหาฉันอีกเหรอ”

ธีร์ถอนหายใจยาวอย่างอ่อนใจ “ฉันต้องการคุยกับนายให้รู้เรื่อง”

วินตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ “ฉันไม่อยากฟังอะไรอีกแล้ว...ไอ้ธีร์...นับจากวันนี้พวกเราจบกัน ฉันไม่ต้องการเห็นหน้านายอีก”

คำพูดของวินทำให้ธีร์รู้สึกเหมือนโดนมีดแทงเข้าที่หัวใจ “นายคิดว่านายจะตัดขาดฉันได้ง่าย ๆ อย่างนั้นเหรอ”

วินหันกลับมามองด้วยความโกรธ “เลิกยุ่งกับฉันได้แล้ว ถอยไปเดี๋ยวนี้”

ธีร์ที่เห็นวินโวยวายไม่หยุด เขาไม่รอช้าดึงวินเข้ามาใกล้แล้วโน้มตัวจูบวินอย่างถือวิสาสะ ธีร์จูบอย่างเรียกร้องและโหยหาความหวานจากปากของวินไม่หยุด “อืม...วิน...ฉันคิดถึงนาย”

วินถึงกับตะลึงค้างไปก่อนจะพยายามดิ้นรนหลีกหนีจากสัมผัสอันน่าขยะแขยงนั้น พอธีร์ผละจากริมฝีปากของวิน พร้อมมองหน้าวินอย่างท้าทาย วินถึงกับเลือดขึ้นหน้าเขาง้างหมัดเข้าใส่ธีร์อย่างเต็มแรง ธีร์ที่ไม่ทันตั้งตัวถึงกับเซถอยหลังไปอยู่หลายก้าวทีเดียว

ธีร์ยกมือขึ้นลูบริมฝีปากที่เจ็บหนึบ ลิ้นเลียบาดแผลที่มีเลือดซึมเล็ก ๆ ออกมา สายตาจ้องมองวินด้วยความโกรธอีกครั้ง ธีร์ก้าวเข้าหาวินก่อนจะใช้มือทั้งสองจับมือของวินไพล่หลังเอาไว้ หลังของวินแนบชิดกับรถอย่างไม่อาจดิ้นรน

“วิน...หากนายยังดื้อแบบนี้ อยากให้ฉันระลึกความหลังของเราสักหน่อยดีไหม” ธีร์ก้มหน้ากระซิบเข้าที่ข้างหู ทำเอาวินถึงกับสะดุ้งสุดตัวและพยายามดิ้นรนอีกครั้ง “ปล่อยฉัน...ไอ้บ้าเอ๊ย...นายไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้”

ธีร์กระซิบข้างหูของวินอีกครั้ง “หากวันนี้นายยังไม่พร้อม ฉันจะรอนายอีกสักหน่อย แต่นายหนีฉันไม่พ้นหรอกนะ” หลังจากพูดเสร็จธีร์ก็ค่อยคลายมือของเขาออกพร้อมเดินถอยหลังออกไปอย่างต้องการเว้นช่องว่างให้วิน

วินหายใจหอบเหนื่อย เขายกมือขึ้นปาดเช็ดริมฝีปากที่ชื้นแฉะอย่างนึกรังเกียจ วินจ้องมองธีร์ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ สายตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและโกรธ “นายมันบ้า...ไอ้ธีร์...อยากไปตายที่ไหนก็ไปซะ แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้านายอีก” คำขู่ของวิน ทำให้ธีร์ถึงกับยกยิ้มออกมาอย่างถือดี “แล้วเราจะเห็นกันนะ...วิน”