4

ห้องครัวของพำนักเทพไม่แตกต่างจากซีรีส์จีนที่เธอชอบดูวันหยุดมากนักเพียงแค่มีผักผลไม้คล้ายของมนุษย์ไม่ได้เป็นของวิเศษที่ต้องตามหาอย่างยากลำบากแต่นั่นก็เป็นเพียงสายตาของเธอเท่านั้น

“อาหารเทพไป๋หู่ เอ่อ เขากินยังไงเหรอคะ”

“ช่วงนี้ท่านเทพจำศีลเพราะใช้พลังตอนปราบจอมมารไปมากต้องพักฟื้นจนพลังเซียนกลับมา พวกเราก็ปรุงอาหารรสไม่จัดเน้นวัตถุดิบที่เพิ่มกำลังให้ แต่ว่า...”

“คะ”

“ช่วงนี้อาหารถูกส่งกลับมาเหลือเยอะเลย น่าเป็นห่วงจัง แต่ปกติก็กินอาหารธรรมดาทั่วไปไม่มีอะไรพิเศษ”

ถ้าแบบนี้แสดงว่าเราข้ามภพมาเป็นเซียน หรือว่าเราตายไปแล้วกันนะ ทุกคนจะเป็นยังไงบ้าง พอคิดถึงครอบครัวความอึดอัดในอก และน้ำตาที่อยู่ ๆ

“เฟ่ยเฟ่ยเจ้าเป็นอะไร”

“ข้าแสบตาขอตัวก่อนนะ”

เฟ่ยเฟ่ยเดินหลบออกมาบริเวณใต้ต้นไหมใกล้ ๆ นั่งฟุ่บหน้าร้องไห้สะอื้นคิดถึงที่บ้าน คิดถึงทุกคนในโลกที่เธอจากมา

ห้องพักผ่อนไป๋หู่นั่งพิงพนักในร่างมนุษย์ อาภรณ์สีแดงฉาดขับเส้นผมสีขาวยาวให้เด่นชัดกลิ่นหอมชาไผ่อ่อน ๆ ช่างเป็นการพักฟื้นพลังที่เงียบสงบ ทว่าความเงียบงันกลับถูกทำลายลงด้วยเสียงสะอื้นไห้แว่วมาให้ได้ยิน

“เสียงร้องไห้เหรอ” ดวงตาดุดันลืมขึ้นนัยน์ตาสีเทายากหยั่งลึกล่วงรู้ความคิดได้มองไปเบื้องหน้า “ใครมาร้องไห้แถวนี้กันนะ มีเรื่องทุกข์ใจอะไรเช่นนี้”

สายลมพัดบางเบากลีบดอกท้อสีชมพูร่วงโรยลอยล่องราวจะช่วยปลอบประโลมเซียนน้อยที่ร้องไห้เป็นเผาเต่าให้เงียบสงบ

“เฟ่ยเฟ่ย เจ้าหาย... เจ้าร้องไห้ทำไม” ชิงเจียนเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ ส่งผ้าเช็ดหน้าให้

จะบอกเรื่องที่เรามาจากต่างโลกให้ใครรู้ไม่ได้

เฟ่ยเฟ่ยส่ายหน้าปาดน้ำตาทิ้ง

“ฉันหั่นหอมมากไปเลยน้ำตาไหล”

“เหรอ ทำไมไม่ใช้คาภาป้องกันล่ะ”

“คาถาป้องกันเหรอ จริงสิ ฉันมีเรื่องจะถาม เซียนอย่างเราเหาะได้ไหม หายตัวได้ไหม แล้วเสกของได้หรือเปล่า” พอความเศร้าถูกพัดผ่านไปกับสายลมเธอก็คงทำได้แค่ปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินต่อไปเผื่อว่าวันหนึ่งจะได้กลับโลกของตัวเอง

“ฮ่า ฮ่า เจ้าเนี่ยน่ารักจังเลยนะ ทำได้สิ แต่ก็ต้องเรียนรู้” ชิงเจียนปิดปากขำและยังสาธิตให้ดูว่าทำอะไรได้บ้าง เวทมนต์พื้นฐาน เหาะ หายตัว อำพราง รวมถึงเสกธาตุตามที่ตัวเองถนัด

เหมือนเกมที่จิ้งโจ้วชอบชวนเล่น

“เธอสอนฉันหน่อยสิ” เฟ่ยเฟ่ยกุมมืออีกฝ่ายขอร้องนัยน์ตาเป็นประกาย ถึงจะพลัดพรากมาเป็นเซียนที่นี่ แต่ก็พอมีเรื่องให้ทำและเรียนรู้ต่อจากนี้ จะเริ่มเป็นเซียนที่เก่งกาจให้ได้

“อืม ทำได้แค่ไม่กี่อย่างหรอก พลังเซียนของข้ายังไม่แกร่ง”

“แล้วจะทำยังไงถึงเรียนรู้วิธีพวกนั้นได้แหละ”

“ที่นี่มีหอสมุดอยู่นะเจ้าลองไปดูก็ได้นะ”

“ขอบใจนะ” เฟ่ยเฟ่ยยิ้มขอบคุณ แล้วเริ่มทำหน้าที่เซียนรับใช้ทำความสะอาดรวมถึงได้สำรวจสถานที่แห่งนี้ไปด้วย

หลังตกลงปลงใจจะใช้ชีวิตที่ได้รับมาที่นี่เธอก็เริ่มศึกษากลไลการร่ายเวทมนต์ ฝึกจนทำได้เล็กน้อยขั้นพื้นฐานไม่ให้ถูกสงสัย ยืนมองการเตรียมวัตถุดิบและการปรุงอาหาร ถึงจะรู้มาว่ายังมีอาหารไอทิพย์บริสุทธิ์ที่สามารถช่วยเพิ่มพลังได้ แต่การกินแค่เพียงเท่านั้นไม่ช่วยให้อิ่มท้องและมีกำลังขึ้นได้

วันนี้ก็เปลี่ยนเมนูอีกแล้วเหรอ”

“อืม เห็นว่าเทพไป๋เบื่ออาหารจนทุกคนเริ่มคิดหนักไม่รู้ว่าจะทำอะไรให้กินดี”

อยากลองทำบ้างจัง เสือจะเหมือนแมว หรือสุนัขไหมนะ อยากทำอาหารอร่อย ๆ จากโลกของเราให้กินบ้างจัง

“เฟ่ยเฟ่ยคิดอะไรอยู่เหรอ”

“เปล่า ๆ ไม่มีอะไร” เธอส่ายหน้าปฏิเสธเร็ว ๆ “ชิงเจียน วัตถุดิบพวกนี้มาจากไหนเหรอ” เฟ่ยเฟ่ยถามเธอเพิ่งได้รับหน้าที่ติดตามชิงเจียนมาช่วยดูแลวัตถุดิบที่นำมาทำอาหาร

“ของพวกนี้จะได้จากเซียนแต่ละที่ในเขตปกคลองเซียนป่าใหญ่ให้เซียนรับใช้นำผักผลไม้เนื้อปลามาส่ง” ชิงเจียนกระซิบบอก

“อ๋อ ไม่ใช่ไปซื้อที่โลกมนุษย์สินะ”

“ซื้อเหรอ ฮ่า เจ้าเนี่ยตลกจัง พวกเราทำแบบนั้นไม่ได้หรอก ต้องให้มนุษย์ถวายให้เท่านั้นถึงจะกินได้

“แบบนี้นี่เอง ต้องมีความศรัทธาด้วยสินะ”

“ศรัทธาหรือ”

“เปล่า ๆ เดี๋ยวข้าทำขนมให้เจ้ากินดีไหม” เฟ่ยเฟ่ยเปลี่ยนเรื่องไม่ให้นางสงสัย

“เจ้าทำเป็นด้วยหรือ”

“ใช่สิ ทำอร่อยด้วย” ถึงจะไม่เท่าอาจารย์หยางก็เถอะนะ

เธอบอกพร้อมสีหน้าภาคภูมิใจ ตอนเป็นมนุษย์เคยไหว้วานเชฟหยางสอนการทำขนมหวานหาเงินระหว่างเรียนเซฟไปด้วยบุญคุณครั้งนั้นเธอยังไม่ได้ตอบแทนเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ต้องสะดุดสายตากับสีหน้าของชิงเจียน นางทำเหมือนว่าของที่เธอทำไม่อร่อย และยังกินไม่ได้

“ทำไมทำหน้าแบบนั้น เจ้าไม่มั่นใจฝีมือข้าหรือ”

“จะว่าแบบนั้นก็ได้ ปกติเจ้าทำอะไรก็ไม่อร่อยจะเก่งก็แค่ทำความสะอาด”

รู้สึกจะสลับกันอยู่หน่อยนะ ตอนเป็นเซียนเหยาเรื่องงานบ้านทำความสะอาดเธอเทียบน้องชายไม่ติด แถมยังต้องจ้างแม่บ้านอยู่บ่อยครั้ง แต่ถ้าเป็นเรื่องอาหารแล้วไม่เป็นสองรองใครแน่

“เจ้าเชื่อมือข้าได้ รับรองรอบนี้อร่อยแน่นอน”

“จริงนะ”

“อื้อ” รอยยิ้มเปล่งประกาย คิดถึงตะหลิว กระทะ เตาไฟ กลิ่นอาหารที่เคยทำ ตั้งแต่มาที่นี่จะทำก็แค่ชงน้ำชาเท่านั้น