ตอนที่ 4 ยังไงก็ต้องเจอ

 

“น่านเย็นนี้มึงอย่าลืมไปตามนัดนะ”

“นัดอะไรวะ” น่านนทีหันมาถามเพื่อนเพราะเขาจำไม่ได้จริงๆ ว่าเย็นนี้มีนัดอะไรเพราะถ้าหากเป็นการนัดไปกินเหล้ามันก็เป็นเรื่องปกติซึ่งไม่ต้องมีใครบอกเขาก็จะไปนั่งกินเหล้าที่ผับของรุ่นพี่ในคืนวันศุกร์อยู่แล้ว

“เดี๋ยวนะมึงลืมจริงหรือแกล้งลืมวะน่าน ปกติมึงไม่ใช่คนขี้ลืมนี่หว่า บางเรื่องกูบอกมึงไปแค่ครั้งเดียวอีกสามเดือนมึงยังจำได้เลยนะ”

“ก็ช่วงนี้กูทำงานหนักไงก็เลยลืม ว่าแต่นัดอะไรวะ”

“ก็เย็นนี้คุณอีฟเขานัดให้เราไปทานข้าวไง”

“กูไม่ไปได้ไหม”

“แต่กูรับปากเขาไว้แล้ว”

“แต่กูไม่ได้รับปาก”

“มึงอย่ามาทำเป็นเด็กหน่อยเลยว่ะน่านไปเจอกัน ไปคุยกันให้รู้เรื่องเวลามันก็ผ่านมาหลายปีแล้วนะเรื่องบางเรื่องลืมได้มึงก็น่าจะลืมแต่ถ้าไม่ลืมมึงก็ถามเหตุผลเขาให้รู้เรื่อง”

“ถามแล้วมันจะได้อะไรขึ้นมาวะ เขาก็แต่งงานไปแล้ว”

“ก็นั่นไงถามเพื่อมึงจะได้ตัดใจไง อย่าให้กูต้องพูดเรื่องนี้บ่อยๆ เลยว่าน่านบอกตรงๆ กูอยากเห็นมึงมีความสุขเหมือนคนอื่นบ้างและอีกอย่างกูก็สงสารผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เข้ามาในชีวิตมึงด้วยพวกเธอไม่ได้ผิดอะไรเลย บางคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามึงเลิกกับเขาทำไม” กษิดิศบ่นยาวเพราะอยากให้เพื่อนอกมาจากความทรงจำในอดีต

“เอองั้นกูไปก็ได้ จะได้คุยให้จบ แล้วเขานัดที่ร้านไหนกี่โมง”

“ร้านXXX ทุ่มหนึ่งอย่าไปเลทนะมึง กินข้าวเสร็จกูจะพาหนูนาไปเที่ยวต่างจังหวัดเพราะมันเป็นวันหยุดยาว”

“รู้แล้วน่า เอาเป็นว่าหนึ่งทุ่มกูจะไปเจอมึงที่ร้านก็แล้วกันนะหวังว่ามึงจะไม่หลอกให้กูไปเจอเขาตามลำพัง”

“กูไม่ใช่คนแบบนั้น ถึงแม้กูอยากจะให้มึงเจอกับเขาตามลำพังก็ตามแต่ วันนี้เขานัดมาขอบคุณเรื่องบ้านกูก็ไม่อยากเสียมารยาททิ้งให้เขาเจอกับมึงตามลำพังหรอกนะ เอาล่ะกูขอตัวไปทำงานก่อนแล้วตอนเย็นเจอกัน”

เมื่อเพื่อนเดินออกจากห้องไปแล้วน่านนทีก็พิงหลังกับเก้าอี้เขาถอนหายใจอีกครั้ง ชายหนุ่มไม่รู้ว่าตอนนี้อรณิชาจะเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมมากแค่ไหน เขาเจอกับหญิงสาวครั้งสุดท้ายก็ตั้งแต่เธอเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่หกซึ่งผ่านมาถึงตอนนี้มันก็นานถึงแปดปีแล้วที่ทั้งสองไม่ได้เจอไม่ได้ติดต่อกัน

น่านนทีกับอรณิชาเคยคบกันสมัยที่ยังเรียนอยู่ แต่ตอนนั้นมันเป็นการคบกันแบบเด็กๆ พูดคุยเจอกันที่โรงเรียน ซื้อขนมให้กินไม่ใช่คบกันแบบผู้ใหญ่ทั้งสองไม่เคยเจอกันนอกโรงเรียนและระยะเวลาที่คบกับหญิงสาวมันก็สั้นมากแค่หนึ่งปีเท่านั้น

แต่น่านนทีก็ยอมรับเลยว่าช่วงนั้นเป็นช่วงที่เขามีความสุขมากเธอทำให้เขาขยันเรียนมากขึ้น ชายหนุ่มสอบติดคณะวิศกรรมศาสตร์และสัญญาว่าจะสร้างบ้านในฝันให้กับเธอ

แต่พอหญิงสาวเรียนจบมัธยมศึกษาปีที่หกเธอก็เงียบหายไปเลย ชายหนุ่มไปหาเธอที่บ้านแต่ที่บ้านก็ปิดสนิทเขาพยายามที่จะถามเพื่อนสนิทของเธอแต่ตอนนั้นมันเป็นช่วงปิดเทอมใหญ่ก็เลยไม่รู้จะไปตามถามจากใครที่ไหน

น่านนทีวนเวียนไปที่บ้านของหญิงสาวจนมั่นใจแล้วว่าเธอจะไม่กลับมาที่นี่ เขาทั้งงงและสับสนว่ามันเกิดอะไรขึ้นเพราะตลอดเวลาที่คุยกันน่านนทีไม่เคยทะเลาะกับอรณิชาเลยสักครั้ง เขาไม่รู้หรอกว่ามันมีเหตุผลอะไรที่คนคนหนึ่งจะหายไปจากชีวิตของคนคนหนึ่งโดยไม่คิดจะติดต่อกลับมา นอกเสียจากว่าเวลาที่คบกันนั้นเป็นเขาที่คิดไปเองว่าเธอจริงจังด้วยอาจจะเพราะเธอยังเด็กมากแต่สำหรับเขามองทุกอย่างเป็นเรื่องจริงจัง

ในวันที่อรณิชาติดต่อเข้ามาในบริษัทเพื่อจะให้ไปรีโนเวทบ้านเขาดีใจเป็นอย่างมากแต่ก็ดีใจได้ไม่นานเมื่อรู้ว่าเธอแต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว ชายหนุ่มออกแบบบ้านให้เธออย่างเต็มความสามารถเพราะนี่เป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้หญิงสาวคนนี้ได้ แม้รู้ว่าเธอมีครอบครัวแล้วแต่เขาก็ยังหวังดีกับเธออยู่เสมอ  

ทุกครั้งที่อรณิชาติดต่อกลับมาน่านนทีจะให้กษิดิศเป็นคนคุยโทรศัพท์เพราะเขากลัวใจตัวเองกลัวว่ามันจะไปหลงรักเธออีกครั้ง และมันคงไม่ดีแน่ๆ แต่ในเมื่อวันนี้มันเลี่ยงไม่ได้ น่านนทีก็คิดว่าการออกไปเจอเธอมันอาจจะปลดล็อกปมในใจของเขา

น่านนทีอยากจะคุยกับเธอให้รู้เรื่องอยากจะถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นมีอะไรที่เขาทำผิดและทำให้เธอทิ้งไป จากนั้นเรื่องทุกอย่างระหว่างเธอกับเขามันก็จะจบลง

เขาจะได้ไปมีชีวิตใหม่เพราะที่ผ่านมาไม่ว่าจะคบกับผู้หญิงคนไหนก็ตามเขาก็ไม่เคยคบได้นานเพราะในใจยังเอาแต่คิดถึงอรณิชาอยู่เสมอ ระยะเวลาผ่านมานานแค่ไหนแต่มันก็ลบความรู้สึกความทรงจำของเขาไม่ได้เลย ชายหนุ่มไม่รู้เลยว่าในใจของเธอจะยังมีเขาหรือเปล่า เธอจำเขาได้ไหมหรือบางทีเจอกันแล้วก็อาจจะกลายเป็นคนแปลกหน้าก็ได้

แต่วันนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นน่านนทีก็ตัดสินใจแล้วว่าจะออกไปเจอเธออีกครั้งเขาก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่าสาวน้อยที่เขาหลงรักในอดีตโตขึ้นมาเธอจะสวยมากแค่ไหน

ตอนที่ 5

ห่างเหิน

น่านนทีมาถึงร้านอาหารที่กษิดิศบอกตั้งแต่ยังไม่ถึงเวลานัดแต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ยอมลงจากรถจนกระทั่งเวลาผ่านไปยี่สิบนาทีเพื่อนของเขาจึงโทรศัพท์มาตาม

“มึงอยู่ไหนแล้วว่ะ”

“กูเพิ่งมาถึง มึงนั่งอยู่ตรงไหนเดี๋ยวกูจะเดินเข้าไป”

“มึงเดินเข้ามาโต๊ะริมสุดด้านขวามือเลยนะ”

เมื่อกดวางสายจากเพื่อนแล้วน่านนทีก็สูดลมหายใจเข้าปอดอย่างเต็มที่เพื่อให้กำลังใจตนเองในการไปเจอกับอรณิชาอีกครั้ง

เขาเดินเข้ามาในร้านและเดินไปยังโต๊ะด้านในสุดที่ตามเพื่อนบอก

“มาสักทีนะ กูนึกว่ามึงจะไม่มาแล้ว” เสร็จแล้วกษิดิศทักทาย

“ขอโทษที่มาช้านะครับ” เขาก้มหัวขอโทษสองสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับกษิดิศ

“เชิญนั่งก่อนค่ะ”

“ฉันจะแนะนำให้รู้จักนะ สองคนนี้เป็นเพื่อนที่เรียนโรงเรียนเดียวกับเรานะ แต่อยู่คนละห้อง คนนี้ชื่อกิ่งส่วนอีกคนชื่ออีฟเป็นเจ้าของบ้าน”

“สวัสดีครับคุณกิ่งคุณอีฟ ผมชื่อน่านนทีครับเรียกน่านเฉยๆ ก็ได้”

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณน่าน ตอนที่รับงานคุณก็น่าจะบอกว่าเคยเรียนที่เดียวกัน”

“ผมคิดว่ามันไม่จำเป็นที่จะต้องบอกครับ เพราะเรารับงานในนามบริษัทไม่ได้รับงานในนามส่วนตัว อีกอย่างถ้าคุณรู้ว่าเป็นเพื่อนคุณก็อาจจะเกรงใจจนไม่กล้าใช้งานพวกเราอย่างเต็มที่” ชายหนุ่มอธิบายทั้งที่เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าบ้านหลังนี้เป็นของอรณิชาและเป็นคนอาสาจะทำงานนี้เอง

“ขอบคุณมากนะคะ คุณน่านที่ทำบ้านออกมาได้สวยมากๆ”

“ไม่เป็นไรครับผมทำทุกอย่างตามหน้าที่” น่านนทีตอบกลับแต่ไม่ยอมสบตากับอรณิชาเลย

“ไหนๆ ก็มากันพร้อมหน้าแล้วผมว่าเราทานอาหารกันดีกว่านะ พอดีว่าผมต้องไปธุระไปต่อ”

ทั้งสี่คนทานอาหารแต่ไม่ได้คุยอะไรกันมากนักน่านนทีแอบมองอรณิชาอยู่บ่อยๆ หญิงสาวเองก็แอบมองเขาอยู่เหมือนกันเธอไม่คิดมาก่อนเลยว่าคนที่ออกแบบบ้านหลังนี้ให้เธอคืออดีตคนรักที่เคยคบหากันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม

เธอและน่านนทีไม่เคยเจอกันมาแปดปีแล้วนับตั้งแต่เรียนจบก็ย้ายไปอยู่กับบิดามารดาที่สหรัฐอเมริกา จากนั้นหญิงสาวก็ไม่ได้ติดต่อเขากลับมาอีกเลย เธอไม่เคยไม่ทราบข่าวคราวของเขา ไม่เคยรู้ว่าเขาทำงานอะไรอยู่ที่ไหนในเมื่อได้มาเจออีกครั้งก็ดีใจมากแต่ก็พยายามเก็บอาการเพราะกลัวเขาจะจับความรู้สึกของเธอได้

แม้จะแต่งงานมีครอบครัวไปแล้วแต่อรณิชาก็ยอมรับอย่างไม่อายเลยว่าตนเองไม่เคยลืมรักแรกของตนเองเมื่อสมัยเรียนชั้นมัธยมได้เลย แต่ที่จากไปโดยไม่บอกและไม่อธิบายเหตุผลเพราะคิดว่าเวลาผ่านไปจะลืมได้ หญิงสาวไม่เคยคิดที่จะกลับมาใช้ชีวิตที่นี่อีกและไม่มีเหตุจำเป็นอะไรเลยที่จะต้องติดต่อเขากลับมา

แต่เมื่อวันนี้ได้กลับมาเจอกันอีกครั้งความรู้สึกเดิมๆ มันก็หวนคืนกลับมา อรณิชาค่อนข้างประหม่าและพูดน้อยกว่าเดิมมากๆ เธอรู้สึกอึดอัดและอยากให้มื้ออาหารนี้จบลงเร็วๆ

“ทำไมกินน้อยจังละอีฟ อาหารไม่อร่อยเหรอ” กิ่งกาญจน์หันมาถามเพื่อนที่ทานข้าวไปเพียงนิดก็รวบช้อนกับส้อมเข้าที่

“อร่อยสิแต่เมื่อตอนกลางวันอีฟกินขนมไปเยอะน่ะก็เลยกินข้าวได้นิดเดียว”

“อยากสั่งอะไรมาเพิ่มไหมไอศกรีมหรือของหวานล่ะร้านนี้เขาอร่อยทุกอย่างเลยนะ” กิ่งกาญจน์รีบเสนอเพื่อน

“ไม่เป็นไรหรอกอีฟอิ่มแล้วจริงๆ”

เมื่อทานอาหารเสร็จกษิดิศก็รีบแยกออกไปหาคนรักส่วนอรณิชาและกิ่งกาญจน์ก็เดินตามกันมาที่รถ

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะคุณน่านเรื่องบ้าน”

“ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ต้องขอบคุณคุณด้วยที่มาจ้างบริษัทผมถ้ามีอะไรรับใช้ก็บอกนะครับ นี่นามบัตรของผม” น่านนทีส่งนามบัตรให้กับอรณิชาหนึ่งใบและกิ่งกาญจน์อีกหนึ่งใบ

“คุณน่านคะกิ่งมีอะไรจะรบกวนนิดหนึ่งได้ไหมคะ”

“ว่ามาเลยครับ”

“พรุ่งนี้คุณน่านว่างหรือเปล่า”

“พรุ่งนี้วันเสาร์ผมว่างทั้งวันมีอะไรหรือเปล่า”

“กิ่งอยากรบกวนคุณช่วยพาอีฟไปซื้อเฟอร์นิเจอร์เข้าบ้านหน่อยได้ไหมคะ กิ่งไม่ว่างพาเพื่อนไปค่ะ”

“เฟอร์นิเจอร์มีปัญหาเหรอ” เขาหันไปถามเจ้าของบ้าน

“เปล่าหรอกค่ะ แต่อีฟอยากเปลี่ยนแต่ไม่รู้ว่าจะไปซื้อร้านไหน ดูในอินเตอร์เน็ตแล้วก็ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่และไม่รู้จะจัดการกับของเก่ายังไง”

“ถ้าคิดว่าไม่ใช้งานจริงๆ แล้วจะขายทิ้งเป็นของเก่าก็ได้มีรถรับซื้อของเก่าอยู่หรือถ้าอยากให้มันได้ใช้ประโยชน์ ผมจะลองถามคนงานให้ว่ามีใครอยากได้ไหม”

“อีฟคิดว่าอีฟไม่อยากขายค่ะ แต่อยากยกให้คนที่จะเอาไปใช้ประโยชน์มากกว่า แต่พวกเขาต้องมายกเองนะคะเพราะอีฟคงไม่มีปัญญายกออกจากห้อง”

“ถ้ายังงั้นพรุ่งนี้คุณจัดการเก็บของใช้จำเป็นไว้ให้เรียบร้อยตอนสายผมจะให้คนงานมายกออก ส่วนเฟอร์นิเจอร์ใหม่ก็ค่อยไปซื้อด้วยกันตกลงไหม”

“ตกลงค่ะ”

“พรุ่งนี้ผมจะไปหาที่บ้านสักเก้าโมงนะ”

“ได้ค่ะ”

“ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” เมื่อชายหนุ่มเดินกลับไปแล้วอรณิชาก็เดินตามกิ่งกาญจน์เข้ามานั่งในรถ

“จริงๆ เราไม่เห็นจะต้องรบกวนเขาเลยนะกิ่ง”

“แต่อีฟจะไปซื้อของพวกนั้นคนเดียวได้ยังไงล่ะ ให้คุณน่านเขาไปด้วยน่ะดีแล้วเกิดซื้อของไม่ได้มาตรฐานขึ้นมาจะมาเสียใจทีหลัง กิ่งคิดว่าคุณน่านเป็นคนรีโนเวทบ้านทั้งหลังให้กับอีฟ เขาก็น่าจะช่วยอีฟเลือกเฟอร์นิเจอร์เข้าบ้านได้ดีกว่าใคร”

“แต่เราไม่รบกวนเขาเกินไปใช่ไหม”

“ไม่หรอกเขาก็บอกแล้วนี่ว่าวันเสาร์เขาว่าง”

“กิ่งคิดว่าอีฟต้องจ่ายค่าจ้างเขาเท่าไหร่”

“เขาคงไม่หน้าเลือดถึงขั้นคิดเงินหรอกอย่างมากอีฟก็แค่เลี้ยงข้าวเขาสักมื้อแค่นั้นก็น่าจะพอแล้ว”

“จะไม่เป็นไรจริงๆ ใช่ไหม”

“ไม่หรอกที่นี่เมืองไทยนะ มีอะไรก็ช่วยเหลือกันได้ ไม่ใช่อเมริกาที่ทุกอย่างเป็นเงินเป็นทองไปหมด อีกอย่างเขาก็เป็นเพื่อนโรงเรียนเดียวกับเรา”

“กิ่งจำเขาได้ไหม”

“จำได้ว่าเคยเห็นหน้าแต่ไม่เคยคุยกันหรอก เขาน่าจะเป็นเด็กห้องเก่งแล้วอีฟล่ะเคยเจอเขาไหม”

“เคยเห็นที่ห้องสมุดแต่ไม่เคยคุยเหมือนกัน” อรณิชาโกหกคำโตเพราะเรื่องที่เธอกับน่านนทีคบกันตอนเรียนไม่เคยมีใครรู้