LOGINShare
บทที่ 158
Related chapters
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 159
“ได้ ท่านระวังหน่อยนะ อย่ากรีดถูกเส้นเลือดใหญ่ที่คอเล่า ประเดี๋ยวเลือดออกมากแล้วจะหมดสนุก” จ่านเหยียนสั่ง“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะลงมือเดี๋ยวนี้ ไทเฮาทรงระวังอย่าทอดพระเนตรนะพ่ะย่ะค่ะ จะได้ไม่ตกพระทัย!” ซูกงกงกล่าวอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องเขาใช้มือหนึ่งจิกผมของนักฆ่า กดศีรษะไปด้านหลัง ใบมีดบางประกายหนาวกรีดคางของเขาเบา ๆ หยดเลือดซึมออกมาเล็กน้อย ซูกงกงหยิบผ้าขนหนูมาซับอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ดึงไปด้านข้างให้เห็นช่องทุกคนในนั้นเบือนหน้าหนีกันหมด นักฆ่าที่ถูกถลกหนังกลัวจนปากสั่นเหมือนกัน เขาอยากฆ่าตัวตาย แต่ยาพิษในปากถูกเอาออกมานานแล้ว หากจะกัดลิ้น ตอนนี้ก็กัดไม่ได้อีกเหมือนกัน เพราะปากถูกซูกงกงล็อกเอาไว้ ขยับไม่ได้เขาสั่นงันงก เปล่งเสียงประโยคหนึ่งออกมาจากร่องฟัน “ลงมือสิ ปู่เจ้าไม่กลัวหรอก”“ข้าก็ไม่อยากให้เจ้ากลัวเหมือนกัน ถ้าเจ้าสารภาพตอนนี้ ข้ายังจะอารมณ์เสียอีกแน่ะ หนังดี ๆ เช่นนี้ ทำเป็นป๋องแป๋งถวายให้ไทเฮาก็ถือเป็นน้ำใจอย่างสุดซึ้งของข้าแล้ว”ซูกงกงคาบมีดเอาไว้ สองมือคลำอยู่ที่คางของเขาอย่างคล่องแคล่ว ได้ยินเพียงเสียง “ฉึก ๆ” ในที่สุดเสียงร้องโหยหวนก็เล็ดลอดออกมาจากปากของนักฆ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 160
หลงฉางเทียนใบ้รับประทานทันทีอาเสอมุมปากยกมุมโค้งได้ใจ ที่นางต้องการก็คือผลแบบนี้นี่แหละอันที่จริง หากต้องการลงมือกับคนของหอเงาจันทร์มันยากมาก มีแต่สร้างความกดดันให้กับหลงฉางเทียนจึงจะทำให้เขาเผยพิรุธได้จ่านเหยียนดึงผ้าตาข่ายออก แล้วมองหลงฉางเทียนด้วยความตะลึงเล็กน้อย “ท่านพ่อ ท่านจะฆ่านางกำนัลของลูกหรือเจ้าคะ? นี่มันเพราะเหตุใดกัน?”ชั่วขณะ หลงฉางเทียนคิดคำแก้ตัวไม่ออก จึงได้แต่หันไปมองขอความช่วยเหลือจากฮูหยินผู้เฒ่าฮูหยินผู้เฒ่าหน้าตึง ตามด้วยตวาดใส่อาเสอ “เจ้ามีฐานะอะไร? ใต้เท้าทั้งหลายกำลังพิจารณาคดี เจ้าเป็นบ่าวคนหนึ่งก็กล้าสอดปาก? ไสหัวออกไปเสีย!”หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เห็นฮูหยินผู้เฒ่าบันดาลโทสะ ท่าทางน่าสะพรึงเช่นนี้ ต้องไม่กล้าพูดอะไรอีกแน่แต่อาเสอกลัวเสียที่ไหน? นางเชิดหน้าอย่างทระนงและตอบว่า “คำพูดนี้ของฮูหยินผู้เฒ่าช่างกล่าวได้ดีนัก ใต้เท้าทั้งหลายกำลังพิจารณาคดี แล้วฮูหยินผู้เฒ่ามาทำอันใดเจ้าคะ?”“เจ้า!” ฮูหยินผู้เฒ่าใบหน้าเขียวปัด เปลี่ยนการพูดจากหนักแน่นเป็นด่าทอ “ข้าคือฮูหยินเก้ามิ่งขั้นสองที่อดีตฮ่องเต้ทรงแต่งตั้งด้วยพระองค์เอง ใต้เท้าทุกท่านในที่นี้เห็นข้าแ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 161
“หากองหนุนมาเสริม?” ซูกงกงขมวดคิ้ว “พวกเจ้าออกไปตอนที่นักฆ่ามาหรือ?”“เรียนซูกงกง พวกเราสองคนออกไปหลังจากที่นักฆ่าถูกจับกุมแล้วขอรับ นักฆ่ามาถึงที่ จวนตระกูลหลงไม่มีผู้ใดมาช่วยสักคน ไม่เพียงเท่านี้นะขอรับ ยังสั่งให้คนล้อมเรือนเอาไว้อย่างแน่นหนา ไม่อนุญาตให้พวกเราออกไป เคราะห์ดีที่มีผู้สูงส่งช่วยเหลือ จับตัวนักฆ่าเอาไว้ได้ มิเช่นนั้นชีวิตของไทเฮาจะน่าเป็นห่วงมาก!”ดวงตาทั้งแปดหันขวับไปมองทางหลงฉางเทียนเป็นตาเดียว หลงฉางเทียนใบหน้าเขียว เอ่ยอย่างโกรธเกรี้ยว “เจ้าพูดจาเหลวไหล ข้าสั่งให้คนล้อมเรือนตั้งแต่เมื่อใดกัน? ตอนที่นักฆ่ามา ข้าก็ไม่รู้เรื่องเหมือนกันนะ” “แม่ทัพหลง เมื่อครู่ท่านบอกว่าพวกท่านเป็นคนจับนักฆ่ามิใช่หรือ?” ใต้เท้าหลี่เอ่ยถามเสียงเย็น“เอ่อ...” หลงฉางเทียนอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ“อีกอย่าง หลังจากนักฆ่าลอบปลงพระชนม์ไทเฮาแล้ว พวกท่านกลับไม่รู้? หรือว่าในจวนมิได้ส่งคนไปอารักขาไทเฮาเลย? ในจวนไม่มีผู้ใดมาปรนนิบัติ? ไทเฮาเสด็จกลับบ้านมารดา พวกท่านปล่อยให้ไทเฮาอยู่ตามยถากรรมหรือ?!” ซูกงกงกล่าวอย่างกรุ่นโกรธฮูหยินผู้เฒ่าตอบเสียงชืด ๆ “ไทเฮาไม่อนุญาตให้คนในจวนปรากฏตรงหน้าพระองค์ต่างหาก
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 162
ซูกงกงเอ่ยเสียงเย็นเยียบ “ท่านแม่ทัพหลง พวกเราแจกแจงเรื่องนี้อย่างละเอียดกันดีกว่า”“ข้าไม่เคยทำ!” หลงฉางเทียนเอ่ยด้วยโทสะฮูหยินผู้เฒ่าลุกขึ้นยืน ใช้ไม้เท้าหัวมังกรปัดมือของซูกงกง ตามด้วยพูดเสียงเย็นชืด “คำพูดของนักฆ่าก็เชื่อถือได้หรือ? อีกอย่าง แม่หนูเหยียนเป็นเด็กของบ้านเรา ออกเรือนเข้าวังบัดนี้เป็นถึงไทเฮาผู้สูงศักดิ์ เป็นเกียรติของสกุลหลงเรา เหตุใดลูกชายข้าต้องฆ่านางด้วย? ไม่มีสาเหตุในการฆ่า การกล่าวหานี้จะเป็นผลหรือ? เสียทีที่ซูกงกงดูแลคุกทักษิณ ที่แท้ก็เห็นชีวิตคนดังผักปลา!”ครั้นฮูหยินผู้เฒ่าใช้ไม้เท้ากระแทกมือของซูกงกง ซูกงกงก็อดประหลาดใจไม่ได้ ไม่นึกว่ายายแก่ผู้เป็นไม้ใกล้ฝั่งนี้ กลับยังมีกำลังมากเช่นนี้ ดูท่าที่ข้างนอกลือว่านางป่วยนอนติดเตียงมานานจะมิเป็นความจริงจิ้นหรูกล่าวแทรกขึ้นมาอย่างพอเหมาะพอเจาะ “บ่าวก็คิดว่าไม่น่าใช่ท่านแม่ทัพหลงเช่นกัน เพราะคืนนี้มิได้มีนักฆ่ามาแค่กลุ่มเดียว นับจากวันที่ไทเฮาเสด็จกลับจวน นักฆ่าก็มาอยู่เนือง ๆ ครั้งแรกเกือบทำให้ไทเฮาจมน้ำสิ้นแล้ว กัวกูกูยังบาดเจ็บเพราะเหตุนี้อีกด้วย และอย่างเช่นคืนนี้ เรือนถูกวางเพลิง ทั้งยังถูกมือธนูกลุ่มหนึ่งล
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 163
หลงฉางเทียนแทบจะทำนายอนาคตได้ ผู้คนต้องเรียกเขาลับหลังว่า ‘หลงหมวกเขียว’“เจ้าพูดจาเหลวไหล!” รองแม่ทัพหลี่เห็นหลงฉางเทียนเปลี่ยนสีหน้าแล้ว เขามิอาจแก้ต่างจึงตะคอกใส่จ่านเหยียนจ่านเหยียนใช้ผ้าเช็ดหน้าซับหยดน้ำที่เล็ดออกมาเพราะกลั้นขำตรงหางตา ยังคงกล่าวด้วยน้ำเสียงแค้นเคือง “ในเมื่อท่านใจดำกับข้าเช่นนี้ แล้วข้ายังต้องเก็บความลับอันใดให้ท่านอีก? หนึ่งเดือนก่อนที่ข้าจะออกเรือน ท่านซื้อกำไลทองให้ท่านแม่ข้าคู่หนึ่ง ทั้งยังกอดกับท่านแม่ข้าตัวกลมอยู่ในห้องเก็บของ ข้ายกน้ำไปล้างเท้าให้อาสะใภ้รองผ่านห้องเก็บของพอดี ได้ยินเสียงอิ๊ ๆ อ๊ะ ๆ ดังมาจากข้างใน ข้ายังนึกว่ามีโจรจึงผลักประตูเข้าไปดู กลับคิดไม่ถึง...”จ่านเหยียนใบหน้าแดงซ่าน คนในห้องโถงได้ฟังแล้วอดเบือนหน้าไปไม่ได้ สีหน้าไม่เป็นธรรมชาติอย่างยิ่งการบรรยายเห็นภาพเช่นนี้ ราวกับนางเห็นกับตาตนเอง หลงฉางเทียนเชื่อสนิทใจจึงกระชากคอเสื้อของรองแม่ทัพหลี่ หลังจากเล็งใบหน้าของเขาอย่างแม่นยำแล้วก็เหวี่ยงฝ่ามือตบลงไปหลายฉาด ก่อนจะเอ่ยอย่างเกรี้ยวกราดด้วยสายตาซึ่งเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย “เจ้ามันกินบนเรือนขี้รดบนหลังคา เจ้าใจกล้าเพียงนี้เชียวหรือ? ด
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 164
ฮูหยินผู้เฒ่าแค่นเสียงทีหนึ่ง แล้วถึงกลับเอ่ยขึ้นมาอย่างหัวเสีย “จวนแม่ทัพข้าอบรมดี ในฐานะที่เป็นหลานสาว จะกตัญญูต่ออาสะใภ้ก็สมควรแล้วมิใช่หรือ?”ใต้เท้าหลี่เอ่ย “สมัยก่อนเป็นอย่างไร ข้าไม่มีสิทธิ์ถาม แต่ตอนนี้เล่า? ที่ให้ไทเฮาทรงหิวก็เพราะกตัญญูหรือ?”“เรื่องในคืนนี้เกิดขึ้นกะทันหัน จะลืมก็มีเหตุผลให้อภัยได้ อีกอย่าง ไทเฮาพาพ่อครัวมาจากวังด้วยมิใช่หรือ?” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยอย่างเดือดดาล“เรื่องเกิดขึ้นกะทันหัน เช่นนั้นขอถามฮูหยินผู้เฒ่า ท่านรับมื้อเย็นแล้วหรือ? ไทเฮาเสด็จออกจากวัง เหตุใดต้องพาพ่อครัวมาด้วย? หรือเบื้องหลังจะมีจุดใดที่ควรแก่การพิจารณาเชิงลึก? แต่ไหนแต่ไรข้าไม่ก้าวก่ายเรื่องของผู้อื่น แต่... พฤติกรรมเช่นนี้ของฮูหยินผู้เฒ่า พฤติกรรมเช่นนี้ของจวนตระกูลหลง จะรังแกคนเกินไปหรือไม่?!”ใต้เท้าหลี่รู้สึกสลดใจนัก ไทเฮาผู้ทรงเกียรติแห่งแคว้นต้าโจวเสด็จออกจากวัง แม้แต่ข้าวปลาอาหารก็ยังไม่ได้กิน ยังถูกคนบ้านมารดาลอบสังหารอีก นี่มันโลกธรรมอันใดกันแน่?ฮูหยินผู้เฒ่าปากแข็งเสมอมา ยามนี้ก็ปราศจากถ้อยคำโต้แย้งเช่นกัน ได้แต่มองใต้เท้าหลี่ด้วยความเคียดแค้นจ่านเหยียนใช้ดวงตาเศร้าสร้อยด
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 165
แม้นจิตใจมีความเมตตาสักนิด ก็ไม่ควรมีลักษณะนิสัยที่ขัดกันเช่นนี้“ฮูหยินผู้เฒ่ามิได้มองข้าผิดไป แต่ดูเบาข้า ท่านนึกว่าสามารถควบคุมทุกอย่างได้ทั้งหมด กลับไม่รู้ว่าข้าไม่เห็นความคิดน้อยนิดนั้นของท่านอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ ท่านทุ่มเทวางแผนคิดจะกำจัดข้าให้ได้ ข้ากลับผลักพวกท่านสกุลหลงเข้าสู่หมื่นเคราะห์มิอาจหวนคืนได้ด้วยแรงเป่าละออง วันนี้ที่พวกท่านมิได้ถูกประหารฆ่าล้างโคตร มิใช่เพราะข้าใจอ่อน แต่เพราะข้ารู้สึกว่าผลลัพธ์เช่นนี้จึงจะดีกับท่านและหลงฉางเทียนที่สุด”วาจาของจ่านเหยียนเบาราวกับสายลมคืนวสันต์ อ่อนโยนและ...หนาวเหน็บปานเสียงที่พัดผ่านต้นอูถงฮูหยินผู้เฒ่าหัวใจหนักอึ้ง ไม่รู้ว่าจะทำความเข้าใจอย่างไร กลับขนลุกเกรียวกราวไปทั้งตัวนางนึกถึงสมัยสี่สิบกว่าปีก่อน นางติดตามสามีออกรบ ครั้งนั้นสถานการณ์อันตรายเป็นพิเศษ พ่ายศึกติดต่อกันห้าครั้ง ทัพใหญ่เรือนแสนเหลือเพียงสามหมื่น ส่วนฝ่ายศัตรูกลับไล่บี้ด้วยกำลังพลสองแสนในคืนก่อนสู้ศึก นางรู้สึกกลัวมาก เพราะนางรู้ว่าสามหมื่นปะทะกับสองแสนคือการเอาไข่ไปกระทบกับหินอย่างมิต้องสงสัย ต้องตายแน่และในคืนนั้นเอง นางทำร้ายสามีที่กำลังหลับสนิท ตามด้วยบ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 166
เพราะคำพูดของฮูหยินผู้เฒ่า จ่านเหยียนนิ่งไปนานกว่าจะคืนสตินางเดินวนอยู่กับพื้น รู้สึกในหัวมีไฟโกรธพวยพุ่งขึ้นมาไม่หยุด รู้สึกเหมือนตัวเองจะถูกไฟเผาไหม้อยู่แล้ว“อาซาน อาซาน!” นางตะโกนออกไปข้างนอกอาซานเดินพรวดพราดเข้ามา กระบี่ยาวออกจากฝักดังชิ้ง กวาดสายตาดุจสายฟ้ามองทุกซอกทุกมุม“เกิดอันใดขึ้นหรือพ่ะย่ะค่ะ?” ครั้นเห็นว่าไม่มีนักฆ่า อาซานจึงเก็บกระบี่เข้าฝักแล้วถามจ่านเหยียนจ่านเหยียนมองเขาด้วยสายตาที่ลุกเป็นไฟ “ถอดรองเท้า!”นางเดินไปหยิบกระดาษขาวบนโต๊ะ แล้วใช้กรรไกรตัดเป็นรูปคน ครั้นเห็นอาซานยังยืนอึ้งไม่ถอดรองเท้าก็สับขาเดินไปดึงเท้าของเขา “ถอดรองเท้าสิ!”อาซานเดินถอยหลังสองก้าว “จะทำอันใด๋หรือพ่ะย่ะค่ะ?”“ถอด!” จ่านเหยียนเอ่ยด้วยโทสะอาซานสงบจิตใจครู่หนึ่ง “เช่นนั้น... คุณหนูใหญ่อุดพระนาสิกไว้นะพ่ะย่ะค่ะ” กล่าวจบจึงถอดรองเท้ากลิ่นปลาเค็มขึ้นราปะทะใบหน้ามา ทำจนจ่านเหยียนอาเจียนแห้งพักหนึ่ง ก่อนจะเอามือขยี้ดวงตาที่ถูกกลิ่นรมจนแสบไปหมดแล้วนางเซถอยหลังเนือง ๆ อุดจมูกแล้วตะคอกไปอย่างไร้เรี่ยวแรง “เร็ว! ใส่รองเท้า! หายใจไม่ออกแล้ว!” นางเปิดหน้าต่างออกหมดแล้วชะโงกศีรษะออกไปหอ
Latest chapter
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 176
กาสุราสำริดตกลงพื้นดัง ‘เคล้ง’ แล้วหมุนเป็นวงบนพื้นเย็นเฉียบสองรอบ ก่อนจะหยุดอยู่ข้างเท้าของฮองเฮาเหลียงกุ้ยเหรินมองนางอย่างสงบ ทันใดนั้นหว่างคิ้วกระตุกขึ้นมาอย่างรุนแรง องคาพยพย่นยู่เข้าด้วยกันด้วยความทรมาน นางเอามือไปกดท้องตามจิตใต้สำนึก จากนั้นก็ค่อย ๆ ย่อตัวต่ำลง ก่อนจะล้มลงกับพื้นดวงตาของนางเบิกกว้างขึ้นเรื่อย ๆ บนใบหน้ามีความทรมานและความตื่นตระหนกหวาดกลัว น้อยคนนักที่จะเผชิญหน้ากับความตายที่กำลังจะมาถึงซึ่งหน้านางใช้มือหนึ่งดึงข้อเท้าของฮองเฮา และเอ่ยอย่างเจ็บปวด “ฮองเฮา ทรงตรัสแล้วว่า จะไม่ทำให้ครอบครัวหม่อมฉันลำบากใจ...”เลือกสดทะลักออกมาจากปากของนางที่ยังกล่าวไม่จบทีละคำ ๆ นางตัวกระตุก ยังไม่ทันกล่าวจบก็กรีดร้องด้วยความทุกข์ทนแสนสาหัสฮองเฮามองนางด้วยสีหน้าเย็นชา นางขยับเท้าออกเบา ๆ ไม่ได้พูด ทว่ามีความสาแก่ใจปราดผ่านเข้ามาในดวงตาไม่ว่าผู้ใดนางก็เสียสละได้ เป้าหมายคือเพื่อปกป้องตำแหน่งฮองเฮาของนางสกุลถงเป็นฮองเฮาสามชั่วอายุคน นางจะให้ตำแหน่งของตัวเองสั่นคลอนไม่ได้แม้แต่น้อยนางจ้องมองเหลียงกุ้ยเหรินอยู่อย่างนี้ กระทั่งอีกฝ่ายเปลี่ยนจากตัวกระตุกเป็นเกร็งทื่อทีละน้อ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 175
“ถูกต้องแล้วเพคะ ใต้เท้าเหลียงทำงานเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของถงจื่อหยา” จิ้นหรูเอ่ยจ่านเหยียนหัวเราะ “อื่ม ดีมาก!”“ได้ยินว่าพอครอบครัวใต้เท้าเหลียงทราบว่าเหลียงกุ้ยเหรินจะถูกประหารชีวิตก็เสียใจมาก เคยถวายหนังสือขอร้องต่อไทฮองไทเฮา แต่ทางไทฮองไทเฮาไม่ตอบกลับสักคำ” จิ้นหรูเพิ่งกลับถึงวันก็รู้ข่าวพวกนี้แล้ว เห็นได้ว่านางมีเส้นสายในวังมากเพียงใด“รู้แล้ว!” จ่านเหยียนยิ้ม หากคนสกุลเหลียงได้เจอกับเหลียงกุ้ยเหรินอีกครั้งจะเป็นเรื่องดีมากเพิ่งเลยยามเที่ยง ฮองเฮาก็พาคนสนิทเข้าตำหนักเย็นเหลียงกุ้ยเหรินถูกขังอยู่ในตำหนักเย็นหลายวัน ป้ำ ๆ เป๋อ ๆ ไปแล้ว ครั้นเห็นฮองเฮามาถึงก็ไม่ทำความเคารพ เพียงฉีกยิ้มหัวเราะเหอะ ๆ ๆ กับฮองเฮาฮองเฮาปรายตามองนางด้วยความรังเกียจทีหนึ่ง หากมิใช่เพราะไม่วางใจ นางจะไม่มาด้วยตัวเองหรอก“นางเหลียง เจ้ารู้ความผิดหรือไม่?” ฮองเฮาเอ่ยถามด้วยโทสะเสียงกร้าวเหลียงกุ้ยเหรินกระชากเส้นผมอยู่ในมือ ฝ่ามือของนางมีเส้นผมเพิ่มขึ้นมาหลายเส้น จากนั้นจึงหัวเราะฮี่ ๆ เอ่ย “ฮองเฮา ทรงทราบหรือไม่เพคะ? ฝ่าบาทตรัสแล้ว พระองค์โปรดผมสลวยของหม่อมฉันที่สุด”ฮองเฮาหน้าบึ้ง “เจ้าบ้าไปแล
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 174
จ่านเหยียนประกาศกับภายนอก เนื่องจากได้รับความตกใจจากจวนจึงป่วยหนัก ช่วงพักฟื้นนี้จะไม่พบผู้ใดทั้งสิ้นนางปิดประตูตำหนักแล้วกล่าวกับจิ้นหรู “ข้าจะออกนอกวัง เจ้ารับผิดชอบเฝ้าอยู่ในตำหนัก แต่อย่าพูดเรื่องนี้กับใครเป็นอันขาด เจ้าทำเหมือนเมื่อก่อนนะ ส่งข้าวเข้ามาทุกวัน นอกจากเจ้า จี๋เสียงกับหรูอี้ ก็ห้ามไม่ให้ใครเข้ามาปรนนิบัติในตำหนัก”จิ้นหรูรีบพูด “พระองค์จะเสด็จออกไปอีกแล้วหรือ? ครั้งนี้จะไปนานเท่าใดเพคะ?”จ่านเหยียนคิดครู่หนึ่ง “นับจากวันนี้ ถ้าไม่มีเรื่องพิเศษอะไร ข้าจะไม่กลับวัง”“อะไรนะ?!” จิ้นหรูเบิกตาโพลง “พระองค์ออกไปทำอะไรกันแน่เพคะ? หากในวังมีเรื่องเร่งด่วน บ่าวจะไปตามพระองค์ได้ที่ไหน?!”จ่านเหยียนดึงให้นางนั่งลง แล้วเอ่ยอย่างจริงจัง “จิ้นหรู เจ้าฟังข้านะ เวลานี้เสนาบดีกรมคลังคือถงจื่อหยา เป็นคนของสกุลถง อำนาจท้องพระคลังอยู่ในมือของคนสกุลถง เช่นนี้จะไม่เป็นผลดีต่อเซ่อเจิ้งอ๋อง แม้หลาย ๆ ครั้งจะไม่จำเป็นต้องใช้เงิน แต่เงินก็ยังต้องใช้กับหลาย ๆ เรื่อง สามทัพมิเคลื่อนเสบียงหญ้าเคลื่อนก่อน เมื่อไม่มีเงิน ก็ทำงานใหญ่ไม่ได้ ช่วงก่อนข้าออกไปตีซี้กับคุณชายสกุลใหญ่ในเมืองหลวงได้เยอ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 173
“อื่ม!” มู่หรงฉิงเทียนนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะขานรับฮุ่ยอวิ่นตะลึงงัน แล้วจึงกล่าวอย่างทุกข์ใจเล็กน้อย “เมื่อก่อนทรมานอย่างนั้นยังผ่านมาได้ ตอนนี้...”“ตอนนี้สถานการณ์ไม่เหมือนกัน พวกเราจะผิดพลาดไม่ได้” มู่หรงฉิงเทียนเอ่ยเรียบ“ถ้าเพื่อระงับความเจ็บปวด ข้าสามารถไปหาให้ท่านได้ แต่... ถ้าเพื่อให้สติแจ่มชัดอยู่เสมอ นั่นไม่จำเป็น ข้าเคยบอกแล้ว ตอนนี้เราจะยังไม่เคลื่อนไหว”มู่หรงฉิงเทียนมองเขา นัยน์ตาดำขลับดุจม่านราตรีเจือความร้อนรนเล็กน้อย “ฮุ่ยอวิ่น เจ้าไม่เข้าใจ ตอนนี้ข้าถอยไม่ได้แล้ว หากมิใช่เขาตาย ก็คือแคว้นต้าโจวเปลี่ยนผู้ปกครอง ทางออกเดียวของเราก็คือการทุ่มสุดตัว”ฮุ่ยอวิ่นนิ่งงันครู่หนึ่ง “เอาไว้ข้าหาหลงอู่เจอแล้วค่อยว่ากัน”มู่หรงฉิงเทียนมองเขาด้วยความผิดหวัง “ฮุ่ยอวิ่น เมื่อก่อนเจ้าไม่ลังเลเช่นนี้นี่”ฮุ่ยอวิ่นช้อนตาขึ้นพรึบมองเขา มองเขานิ่ง ๆ แล้วเอ่ยด้วยอารมณ์รุนแรงเล็กน้อย “ข้าเคยบอกแล้ว นอกจากท่านกับอาหญิง ไม่ว่าเรื่องใดก็ไม่สำคัญ ท่านไม่เข้าใจหรือ? ข้าเหลือพวกท่านเป็นญาติเพียงสองคนแล้ว!”ท้ายน้ำเสียงของเขาสั่นเครือเล็กน้อย สะอื้นปนความเจ็บปวดใจการที่คนคนหนึ่งมีชีวิตอย
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 172
ฉีชินอ๋องเอ่ย “ได้ ประเดี๋ยวข้าจะเข้าวัง”“ฟางจี้จื่อเอาวิญญาณมังกรไปกำจัดปีศาจที่ไหนหรือ?” มู่หรงฉิงเทียนถามฮุ่ยอวิ่นฮุ่ยอวิ่นตอบ “จวนตระกูลหลง เขาบอกว่าปีศาจจิ้งจอกสิงร่างหลงจ่านเหยียน ปีศาจจิ้งจอกถูกกำจัดไปแล้ว แต่วิญญาณมังกรก็กลายเป็นผุยผงไปแล้วเหมือนกัน”ทันใดนั้นสายตาเย็นชาคมกริบของมู่หรงฉิงเทียนก็ตกอยู่บนใบหน้าของฮุ่ยอวิ่น “เช่นนั้น... หลงจ่านเหยียนตายแล้วหรือ?”ฉีชินอ๋องตอบแทน “ยัง แต่นิสัยคงกลับไปเป็นหลงจ่านเหยียนที่ขี้ขลาดคนก่อนแล้ว”มู่หรงฉิงเทียนเงียบงัน สายตากลับเย็นชามากขึ้น“เทียน พระอาจารย์เป่ากวงบอกว่าทุกคืนเจ้าจะถูกไอหยินแว้งกัด...”มู่หรงฉิงเทียนขัดคำพูดของเขา “ข้ารู้ ก็เหมือนกับตอนแรก ข้าทนได้” แต่นึกถึงความทรมานปอดฉีกหัวใจแหลกลาญแบบนั้นแล้ว เขายังสั่นขึ้นมาเล็กน้อย“พระอาจารย์เป่ากวงบอกว่าหลงอู่ช่วยท่านได้ ข้าต้องตามตัวหลงอู่มาได้แน่” ฮุ่ยอวิ่นพูดอย่างปวดใจเล็กน้อยมู่หรงฉิงเทียนหัวเราะเสียงเย็น “ช่างเถอะ อย่าฝืนเลย คุณชายอายุน้อยคนหนึ่ง ไม่เห็นจะมีความสามารถเช่นนี้”สมควรจบลงแล้ว แม้จะไม่ใช่เวลา แต่การอยู่ด้วยร่างที่ตายไปแล้วเช่นนี้ ช่างทำให้เขาผิดหวังจ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 171
ฮุ่ยอวิ่นถามอย่างร้อนใจ “พระอาจารย์ เป็นอย่างไรบ้างขอรับ?”พระอาจารย์เป่ากวงตอบเสียงเบา “อย่าเสียงดัง ท่านอ๋องเพิ่งฟื้น รอให้เขารวบรวมพลังสักหน่อยแล้วค่อยเข้าไป”“ได้ เช่นนี้ตอนนี้เขาปลอดภัยแล้วใช่หรือไม่” ฉีชินอ๋องถามพระอาจารย์เป่ากวงส่ายหน้า เอามือเช็ดเม็ดเหงื่อบนหน้าผาก “หากยังไม่มีใครช่วยเขาในหนึ่งเดือน อาตมาก็จนหนทางแล้ว”ฮุ่ยอวิ่นชายตามองเขา “พระอาจารย์ ข้าขอร้องท่านเรื่องหนึ่ง”“อาตมารู้ คุณชายวางใจเถอะ อาตมาจะไม่แพร่งพรายออกไปอย่างแน่นอน” พระอาจารย์เป่ากวงรับประกัน“เช่นนั้นก็ดี!” ฮุ่ยอวิ่นพยักหน้า สีหน้าเจ็บปวดหนักใจเล็กน้อยแม้เวลานี้จะไม่ใช่ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ แต่ยามนี้ขุนนางบุ๋นบู๊ทั้งราชสำนักมีหลาย ๆ คนที่เข้าร่วมกับท่านอ๋องแล้ว มีกำลังเพียงพอจะต้านทานสกุลถง ขาดอีกก้าวเดียว ต้องการแค่เงินทุนที่เพียงพอก็จะถอนรากถอนโคนราชครูถงได้แล้ว กลับมาเกิดข้อผิดพลาดในตอนนี้ หากภายนอกรู้ เกรงแต่คนที่ยังไม่มั่นคงกับจุดยืนจะหันไปเข้ากับอีกฝ่าย“แม้เวลานี้ท่านอ๋องจะปลอดภัย แต่ทุกคืนเมื่อถึงยามโฉ่ว ช่วงสองชั่วยามนี้ไอของจันทร์หยินจะรุนแรงที่สุด เขาจะทรมานมาก” พระอาจารย์เป่ากวงเอ่ย
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 170
ฮุ่ยอวิ่นมีกะจิตกะใจคิดเรื่องนี้ที่ไหนกัน แต่ในเมื่อฉีชินอ๋องหลงเอ่ยถึง เขาจึงคิดสักหน่อยแล้วตอบว่า “กล่าวตามตรง ไทเฮาต่างจากจ่านเหยียนที่พวกเรารู้มาเมื่อก่อนหน้านี้มาก บางทีนางอาจเป็นปีศาจจริง ๆ ก็ได้”“แต่... ปีศาจจิ้งจอกถูกกำจัดแล้ว” ฉีชินอ๋องต้องฮุ่ยอวิ่นตาเขม็ง“อื่ม!” ฮุ่ยอวิ่นพยักหน้า“แต่... แน่ใจหรือว่ามีปีศาจจิ้งจอก? เรื่องนี้จะเหลวไหลเกินไปแล้ว”ฮุ่ยอวิ่นนิ่งงันครู่หนึ่ง “โลกกว้างใหญ่ไพศาล มีเรื่องอัศจรรย์มากมาย สิ่งที่พวกเราไม่รู้ ไม่หมายถึงว่าไม่มีอยู่จริง”ฉีชินอ๋องหดหู่ใจ “หากยึดตามการพูดของเจ้า เช่นนั้นก็คือมีปีศาจจิ้งจอกอยู่จริง ๆ ยามนี้ปีศาจจิ้งจอกถูกกำจัดแล้ว เช่นนั้นหลงจ่านเหยียนจะกลับไปเป็นลูกอนุที่ขี้ขลาดเหมือนมุสิกเช่นเมื่อก่อนนี้หรือไม่?”“ก็เป็นไปได้!” ฮุ่ยอวิ่นตอบแบบใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว บางทีนี่อาจเป็นเรื่องดี อย่างน้อยก็ควบคุมง่ายไทเฮาที่เขารู้จักในเวลานี้ปราดเปรื่องเกินไป จิตใจล้ำลึกเกินไป แม้จะมีด้านดีอยู่ กลับไม่สามารถใช้ประโยชน์จากนางได้ง่ายแต่การพูดเรื่องพวกนี้ในเวลาเช่นนี้จะมีความหมายอันใด? หากพี่ชายเกิดเรื่อง แผนการทุกอย่างก็จบสิ้นลงแล้ว
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 169
เขาไม่กล้าเปิดเผยตัวตนของจ่านเหยียน แต่เขารู้สึกว่าที่จ่านเหยียนปรากฏตัวในเมืองหลวงด้วยอีกตัวตนหนึ่ง จะต้องมีเหตุผลแน่ บางที... นางอาจยอมช่วยมู่หรงฉิงเทียนด้วยตัวตนหลงอู่ก็เป็นได้“แค่ ‘อาจจะ’? มิใช่ ‘แน่นอน’ หรือ? เช่นนั้นท่านนั้นที่ท่านบอกเมื่อครู่คือใคร?” ฮุ่ยอวิ่นถามต่อ“ไม่จำเป็นต้องพิจารณาท่านนั้นแล้ว” พระอาจารย์เป่ากวงเอ่ย“หัวใจคนทำจากเนื้อ เชื่อว่าไม่มีผู้ใดที่หนักแน่นดั่งหินผา” ฮุ่ยอวิ่นเอยพระอาจารย์เป่ากวงส่ายหน้า “คนผู้นี้หากอยู่บนโลกมนุษย์ก็มีอายุถึงสามร้อยปีแล้ว มีอายุมากกว่าอาตมา อาตมาได้ยินว่าบรรพบุรุษของคุณชายหลงอู่มีความเชื่อมโยงกับเขาอยู่บ้าง อีกทั้งคุณชายหลงอู่ยังเชี่ยวชาญศาสตร์นี้ ดังนั้นอาตมาขอเสนอให้คุณชายรีบตามหาเขาเถอะ”“อายุสามร้อยกว่าปี?” ฉีชินอ๋องสบตากับฮุ่ยอวิ่น ในดวงตามีความผิดหวังอยู่ลึก ๆ อายุสามร้อยกว่าปี นั่นยังมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ที่ไหน? กลัวแต่ไปเกิดใหม่นานแล้ว“ข้าเคยได้ยินคุณชายหลงอู่มาก่อน แต่เขามิใช่พวกเสเพลหรอกหรือ? พระอาจารย์แน่ใจหรือว่าเขาเชื่อถือได้?” ฮุ่ยอวิ่นถาม“อย่าได้ดูถูกคนที่ภายนอกสนุกสนานร่าเริง บางทีพวกเขาอาจจะคมในฝัก ใช้อีกโฉ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 168
ฮุ่ยอวิ่นปรึกษาหารือการรับมือกับฉีชินอ๋องในจวน เวลานี้ไม่ว่าเรื่องใดก็ไม่สำคัญแล้ว ที่สำคัญคือต้องทำอย่างไรจึงจะรักษาชีวิตของมู่หรงฉิงเทียนได้“ไปเชิญพระอาจารย์เป่ากวงมา!” ฮุ่ยอวิ่นสั่งกับอาซิ่นอาซิ่นขานรับก็ออกจากเรือน พร้อมปิดล้อมเรือนหลิงอวิ๋นซึ่งเป็นที่พักของมู่หรงฉิงเทียนเอาไว้จะให้เรื่องที่ท่านอ๋องเกิดเรื่องแพร่งพรายออกไปไม่ได้เด็ดขาด“นี่จะทำอย่างไรดี?” ฉีชินอ๋องจนหนทางแล้วเหมือนกัน ครั้นเห็นคนนอนหมดสติอยู่บนเตียง หัวใจของเขาก็ราวกับมีมีดกรีด หลายปีก่อนเขาเคยสูญเสียเสด็จพี่ไปหนหนึ่งแล้ว ตอนนี้จะต้องเกิดเรื่องซ้ำสองอีกหรือ?ไม่ ลำบากนักกว่าเขาจะรอดต่อไปได้“ลองถามพระอาจารย์เป่ากวงก่อนเถอะพ่ะย่ะค่ะ” ฮุ่ยอวิ่นเอ่ยด้วยความกังวล“เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ไปได้?” ฉีชินอ๋องถามฮุ่ยอวิ่นฮุ่ยอวิ่นเล่าเรื่องรอบหนึ่ง ก่อนจะกัดฟันเอ่ยว่า “หากรู้ว่าฟางจี้จื่อนั่นจะเชื่อถือไม่ได้เช่นนี้ พูดอย่างไรข้าก็ไม่เห็นด้วยให้ยืนวิญญาณมังกรไปเด็ดขาด!”“เขาไปกำจัดปีศาจที่ไหน?” ฉีชินอ๋องเอ่ย“ตอนที่เขาไป ข้าสั่งให้คนสะกดรอยตามเขา เขาเข้าจวนตระกูลหลง ภายหลังได้ยินว่าปีศาจจิ้งจอกเข้าสิงร่างไทเฮา กำจั
