คืนนี้เป็นอีกคืนที่ไป๋เหลียนหลับไปก่อนหวังจุนเหยา พรุ่งนี้เธอให้เขาช่วยส่งเธอไปยังหอพักเพื่อเอาหนังสือเรียนก่อน แล้วเธอจะไปเข้าเรียนพร้อมเพื่อนร่วมหอพักเอง ทำให้หวังจุนเหยาไม่สามารถเดินไปส่งเธอด้วยตัวเองได้ในวันพรุ่งนี้ แต่อย่างน้อยเขาก็ยังได้ไปส่งเธอที่มหาวิทยาลัย แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว
หลังอาหารเช้าวันรุ่งขึ้น หวังจุนเหยาใช้รถสปอร์ตสีขาวโดยไม่ให้บอดี้การ์ดติดตามไปเหมือนปกติ เพราะเขาไปแค่มหาวิทยาลัย ซึ่งเป็นสถานที่ปลอดภัยสำหรับเขา อีกอย่างเขาอยากอยู่กับภรรยาตัวน้อยสองคนบ้าง ไป๋เหลียนที่ไม่รู้ความคิดของสามีก็ไม่ได้สนใจอะไร วันนี้เธอแต่งตัวด้วยชุดใหม่สุดหรูที่ซื้อมาเมื่อวานหลังจากแม่บ้านนำไปซักรีดให้เธอก่อนแล้ว
ภายในรถระหว่างเดินทางไปยังมหาวิทยาลัย หวังจุนเหยาชักจะหวงภรรยาตัวน้อยเข้าเสียแล้ว เขาไม่คิดว่าพอไป๋เหลียนได้แต่งตัวดี ๆ แบบนี้แล้วยิ่งทำให้เธอดูดีและน่ารักมากจนเขาไม่อยากให้เธอเจอผู้ชายคนไหนเลยด้วยซ้ำ
ไป๋เหลียนเห็นหวังจุนเหยาทำหน้าตาเคร่งเครียดระหว่างขับรถก็ได้แต่เอียงคอมองดูสา
“เฮอะ ทำเป็นปากดีไปเถอะ ยังไงเธอก็ขายตัวให้เขาอยู่ดีไม่ใช่หรือยังไง” เจิ้งซินอี๋ถึงจะกลัวไป๋เหลียนที่เปลี่ยนไปตรงหน้า แต่เธออดไม่ได้ที่จะกล่าวหาไป๋เหลียน“ใครบอกเธอว่าฉันขายตัวให้เขา ฉันกับเขาแต่งงานกันเรียบร้อยแล้วต่างหากล่ะ ถ้าเธอยังใส่ร้ายฉันอีกล่ะก็ ฉันจะให้สามีเรียกคนมาจัดการเธอกับพวกให้เข็ดเลย อยากลองสักหน่อยไหมล่ะ” ไป๋เหลียนกวาดตามองหญิงสาวทั้งสามด้วยสายตาดุร้ายเจิ้งซินอี๋ หลิวซือซือกับหวางลี่นาที่ไม่เคยเห็นไป๋เหลียนดุร้ายขนาดนี้มาก่อนได้แต่ขนลุกขนชัน พวกเธอไม่รู้ว่าไป๋เหลียนพูดจริงหรือเปล่า ถ้าสามีไป๋เหลียนพาคนมาจัดการพวกเธอเข้าจริง ๆ ทั้งสามคนก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็นยังไงบ้าง“ฮึ ฝากเอาไว้ก่อนเถอะนังคนจน อย่าให้พวกเรามีหลักฐานนะว่าเธอขายตัว ไม่อย่างนั้นเราจะร้องเรียนไปที่มหาวิทยาลัยว่าเธอทำตัวไม่เหมาะสมที่จะเป็นนักศึกษาที่นี่ พวกเรารีบไปจองที่นั่งกันเถอะ ฉันเหม็นกลิ่นคนจน”เจิ้งซินอี๋รีบเดินไปหาที่นั่งห่างจาก
เจิ้งซินอี๋ หลิวซือซือและหวางลี่นาที่แอบดูอยู่ต่างรีบเอามือปิดปากแทบไม่ทัน พวกเธอไม่คิดว่าอาจารย์พิเศษคนนี้จะกล้าทำเรื่องแบบนี้กับนักศึกษา ยิ่งกับไป๋เหลียนที่มีสามีแล้วด้วยไม่นานนักเจิ้งซินอี๋ก็ตั้งสติได้ เธอรีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายคลิปวิดีโอเอาไว้ในทันที หลังจากนี้เธอจะนำรูปความใกล้ชิดของไป๋เหลียนกับอาจารย์พิเศษไปติดให้ทุกคนในมหาวิทยาลัยรู้ไป๋เหลียนเองหลังจากหายตกใจกับการจู่โจมของสามีสุดหล่อแล้ว เธอรีบกระซิบข้างหูสามีให้รู้ว่าตอนนี้กำลังมีคนมองพวกเขาอยู่“ช่างพวกเขาสิ อยากดูก็ดูไป คุณจะกลัวทำไมภรรยา” หวังจุนเหยายังคงเกาะเอวเล็กเอาไว้ไม่ปล่อยพร้อมกับทำหน้างอคอหักไม่ต่างจากปลาทูสักเท่าไหร่“โธ่ ฉันกลัวพวกเขาถ่ายรูปเราแล้วเอาไปประจานน่ะสิคะ ถ้าเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น คุณกับฉันจะไม่ถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัยเหรอ” ไป๋เหลียนได้แต่ถอนหายใจกับสามีที่บทจะงอแงก็เป็นเสียแบบนี้“ใครจะกล้าไล่เราออก ในเมื่อนี่มัน
หลินซินที่รายงานเรื่องราวทั้งหมดให้หวังจุนเหยาฟังได้แต่เหงื่อตก เขาไม่คิดว่าเจ้านายจะโกรธมากถึงขนาดนี้ ความจริงเรื่องนี้แก้ไขไม่ยากเลย หากเจ้านายประกาศไปว่าเป็นสามีของนายหญิงน้อย แต่เจ้านายเขากลับอยากทำให้เรื่องยุ่งยากโดยการสั่งพักการเรียนเด็กที่นำข่าวไปปล่อยทั้งหมด รวมถึงส่งเรื่องฟ้องศาลไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่างอีกเสียอย่างนั้น“เจ้านายแน่ใจเหรอครับว่าจะทำแบบนี้?”“ทำไม? เด็กพวกนั้นมีเบื้องหลังอย่างงั้นเหรอ”“ก็… จะว่ามีก็มีนิดหน่อยครับ พวกเธอเป็นลูกนักธุรกิจในเมืองหลวงนี่แหละครับ”“เฮอะ! ฉันไม่สนใจ ใครกล้ากล่าวหาภรรยาสุดที่รักของฉันในทางเสียหาย ฉันไม่เอาไว้แน่ ไปจัดการตามที่สั่งก็พอ ฉันจะพาเธอกลับบ้านไปพักผ่อนแล้ว”“ครับ เจ้านาย”หลินซินได้แต่นึกในใจว่า ที่แท้เจ้านายโกรธแทนนายหญิงน้อยนี่เอง ตั้งแต่เจ้านายเขามีเมีย เขารู้สึกว่าเจ้านายเ
รปภ. ดวงซวยที่เพิ่งเคยเห็นท่านประธานเป็นครั้งแรกถึงกับเหงื่อแตกแทบจะล้มลงไปกับพื้นอย่างตกใจ เขาได้แต่คิดว่าตัวเองช่างโง่เง่านักที่หาเรื่องท่านประธาน งานดี ๆ แบบนี้ยิ่งหายากอยู่ด้วย ขณะที่ รปภ. กำลังจะคุกเข่าขอโทษหวังจุนเหยา ไป๋เหลียนเห็นเข้าก็รีบใช้พลังปราณยกตัว รปภ. เอาไว้แล้วโบกมือไล่เขาออกไปให้ไกลจากสายตาสามีเธอ ก่อนที่คุณสามีจะอารมณ์แปรปรวนอีกครั้งรปภ. เห็นสัญญาณมือของภรรยาท่านประธานเข้า เขาจึงรีบวิ่งไปอีกด้านของลานจอดรถแทนทันที เขาไม่รู้หรอกว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น แต่เขาไม่กล้าขัดคำสั่งของภรรยาท่านประธานเด็ดขาด เพราะก่อนหน้านี้ก็เป็นเธอที่ช่วยเกลี้ยกล่อมไม่ให้ท่านประธานไล่เขาออก เขาจึงเชื่อฟังเธอมากกว่าผู้จัดการเหลยเสียอีกเหลยจ้านเห็นตัวปัญหาวิ่งหนีไปแล้วก็ได้แต่ทอดถอนหายใจ ก่อนจะผายมือเชิญหวังจุนเหยากับไป๋เหลียนให้เดินตามเขาไปยังร้านเนื้อย่างที่เขาเพิ่งโทรบอกผู้จัดการร้านก่อนหน้านี้ทันที“ทีหลังรับคนใหม่เข้ามาก็หัดเอารูปคนสำคัญในบริษัทให้พวกเขาดูก่อน ไม่ใช่ให้มาทำงาน
ใช่ว่าจะมีเพียงไป๋เหลียนเท่านั้นที่ชื่นชมหวังจุนเหยา แต่โต๊ะของสาวไฮโซที่นั่งอยู่ไม่ไกลกันนักก็ชื่นชมเขาจนอยากแย่งมาเพราะคิดว่าหวังจุนเหยาต้องชอบคนรวยอย่างเธอมากกว่า“ไป่หลิง เธอแน่ใจเหรอว่าจะเข้าไปขอเบอร์เขาจริง ๆ น่ะ เมื่อกี้เธอไม่เห็นเหรอว่าผู้จัดการร้านสั่งให้พนักงานดูแลเขาอย่างดี” ม่านถิงถามเพื่อนอย่างไม่อยากมีเรื่อง“อะไรกันม่านถิง นี่เธอไม่อยากให้ไป่หลิงมีแฟนหล่อ ๆ รวย ๆ อย่างผู้ชายคนนั้นหรือยังไงกันน่ะ” ซือฉีมองเหยียดม่านถิงที่กลัวไม่เข้าท่า“นั่นสิม่านถิง ฉันว่าไป่หลิงเหมาะกับผู้ชายคนนั้นมากกว่ายัยหน้าจืดนั่นนะ” จินเหยียนสนับสนุนเพื่อนอีกแรงหนึ่ง“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น แค่ไม่อยากให้มีเรื่องอีกเท่านั้นเอง เรายังไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใคร ถ้าเขาเป็นคนที่เราไม่ควรมีเรื่องด้วยจะทำยังไงล่ะ” ม่านถิงพูดอย่างจนใจ“เฮอะ! เธอนี่ขี้กลัวไม่เข้าท่านะม่านถิง ไป่หลิงเป็นถึงลูกสาว
หลังจากกินกันไปได้สักพักใหญ่ หวังจุนเหยาก็เห็นจ้าวเฟยพาพวกเข้ามาในร้านอีกห้าคน เขาเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ ก่อนที่จ้าวเฟยจะเดินมารายงานเขา“เจ้านาย พวกเรามารับเจ้านายกับนายหญิงน้อยกลับบ้านครับ เลขาหลินโทรบอกว่ามีคนรบกวนเจ้านาย พวกเราเลยรีบมาครับ”“อืม… พวกนายนั่งกินรอกันไปก่อน ฉันกับนายหญิงน้อยยังอยากนั่งกินต่ออีก”“ครับ เจ้านาย” จ้าวเฟยเดินไปที่โต๊ะว่างไม่ไกล ก่อนจะสั่งอาหารมาย่างกินที่โต๊ะกับพวก เขาอยู่กับเจ้านายมานาน จึงรู้ดีว่าน่าจะอีกพักใหญ่เลยกว่าที่เจ้านายจะกลับบ้านกลุ่มไป่หลิงที่ถูกลากตัวออกจากห้างท่ามกลางผู้คนที่มาเที่ยวห้างต่างอับอายไม่น้อย เธอกัดฟันสะบัดแขนออกจากการจับตัวของ รปภ. ทันทีที่ออกมาจากประตูห้างสรรพสินค้า“ปล่อยฉันได้แล้ว ไอ้บ้า!!! คอยดูนะ ฉันจะให้พ่อฉันล้มห้างสรรพสินค้านี้เสีย ฉันอยากจะดูสิว่าผู้ชายคนนั้นจะคุกเข่าขอร้องให้ฉันช่วยไหม พวกเรา กลับ!!!”
หวังจุนเหยากับไป๋เหลียนใช้เวลาอีกกว่าหนึ่งชั่วโมงจึงได้ลุกจากโต๊ะเพื่อที่จะได้เดินทางกลับบ้าน หลังจากไป๋เหลียนต้องเข้าห้องน้ำถึงสามรอบแล้วกลับมานั่งกินอีกจนของบนโต๊ะทั้งหมดหมดเกลี้ยงอย่างน่าอัศจรรย์ ทั้งที่พวกเขากินกันแค่สองคนเท่านั้น แต่จำนวนจานที่วางซ้อนกันนั้นไม่ต่างจากคน 4-5 คนมานั่งกินกันแม้แต่น้อยจ้าวเฟยกับพวกเองก็อิ่มกันได้สักพักแล้ว พวกเขาไม่จำเป็นจะต้องจ่ายค่าอาหารมื้อนี้ ในเมื่อผู้จัดการห้างและผู้จัดการร้านต่างเดินออกมาส่งเจ้านายกับนายหญิงน้อยด้วยกัน“สามี~ วันหลังเราชวนคุณย่ามากินด้วยกันนะคะ” ไป๋เหลียนเงยหน้าขึ้นขณะที่แขนยังคงเกาะเกี่ยวแขนหวังจุนเหยาเอาไว้เพื่อเดินไปขึ้นลิฟท์ผู้บริหารที่อยู่ไม่ไกล“ตกลงครับ ไว้วันหลังเรามากันอีกนะ ที่นี่ไม่ไกลจากบ้านนัก” หวังจุนเหยาก้มมองคนตัวเล็กข้าง ๆ ที่ยังอุตส่าห์นึกถึงคุณย่าของเขาพร้อมรอยยิ้มบางบอดี้การ์ดที่ได้ยินเสียงเจ้านายนุ่มละมุนอย่างที่ไม่เคยฟังมาก่อนได้แต่ทำหน้าเหวอกันเป็
เหอเปียวจอดรถเสร็จก็รีบวิ่งตามเย่ปิงไปดูแลไป๋เหลียนอยู่ห่าง ๆ ตามคำสั่ง พวกเขาเห็นนักศึกษาหลายคนมองมาที่กลุ่มของไป๋เหลียน เพียงแต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้พวกเธอ พวกเขาทำเพียงซุบซิบกันเบา ๆ เท่านั้น“นี่ ไป๋เหลียน ตกลงว่าเรื่องเธอกับอาจารย์พิเศษเป็นยังไงกันแน่น่ะ”“อืม… ก็ไม่มีอะไร เขาเป็นสามีฉันเองอ่ะ พวกเธออย่าบอกใครนะ” ไป๋เหลียนกระซิบบอกเพื่อน เธอไม่อยากปิดบังเรื่องนี้กับเพื่อนสนิท ไม่อย่างนั้นคงวุ่นวายไปมากกว่าที่เป็นอยู่“ห๊ะ!!!” จางเหยากับหลี่ซินอุทานอย่างตกใจ ก่อนทั้งสองจะรีบปิดปากแล้วพยักหน้ารับคำไป๋เหลียน พวกเธอกลัวว่าจะเผลอพูดเสียงดังจนคนอื่นได้ยินเข้าไป๋เหลียนหัวเราะเบา ๆ กับอาการตกอกตกใจของเพื่อนทั้งสอง เธอไม่คิดว่าเรื่องแค่นี้จะทำให้พวกเธอแสดงอาการออกมาขนาดนี้“ฮึ่ย! เธอยังจะหัวเราะพวกเราอีกนะไป๋เหลียน เรื่องนี้มันน่าตกใจจริง ๆ นี่นา”
เหอเปียวจอดรถเสร็จก็รีบวิ่งตามเย่ปิงไปดูแลไป๋เหลียนอยู่ห่าง ๆ ตามคำสั่ง พวกเขาเห็นนักศึกษาหลายคนมองมาที่กลุ่มของไป๋เหลียน เพียงแต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้พวกเธอ พวกเขาทำเพียงซุบซิบกันเบา ๆ เท่านั้น“นี่ ไป๋เหลียน ตกลงว่าเรื่องเธอกับอาจารย์พิเศษเป็นยังไงกันแน่น่ะ”“อืม… ก็ไม่มีอะไร เขาเป็นสามีฉันเองอ่ะ พวกเธออย่าบอกใครนะ” ไป๋เหลียนกระซิบบอกเพื่อน เธอไม่อยากปิดบังเรื่องนี้กับเพื่อนสนิท ไม่อย่างนั้นคงวุ่นวายไปมากกว่าที่เป็นอยู่“ห๊ะ!!!” จางเหยากับหลี่ซินอุทานอย่างตกใจ ก่อนทั้งสองจะรีบปิดปากแล้วพยักหน้ารับคำไป๋เหลียน พวกเธอกลัวว่าจะเผลอพูดเสียงดังจนคนอื่นได้ยินเข้าไป๋เหลียนหัวเราะเบา ๆ กับอาการตกอกตกใจของเพื่อนทั้งสอง เธอไม่คิดว่าเรื่องแค่นี้จะทำให้พวกเธอแสดงอาการออกมาขนาดนี้“ฮึ่ย! เธอยังจะหัวเราะพวกเราอีกนะไป๋เหลียน เรื่องนี้มันน่าตกใจจริง ๆ นี่นา”
หวังจุนเหยากับไป๋เหลียนใช้เวลาอีกกว่าหนึ่งชั่วโมงจึงได้ลุกจากโต๊ะเพื่อที่จะได้เดินทางกลับบ้าน หลังจากไป๋เหลียนต้องเข้าห้องน้ำถึงสามรอบแล้วกลับมานั่งกินอีกจนของบนโต๊ะทั้งหมดหมดเกลี้ยงอย่างน่าอัศจรรย์ ทั้งที่พวกเขากินกันแค่สองคนเท่านั้น แต่จำนวนจานที่วางซ้อนกันนั้นไม่ต่างจากคน 4-5 คนมานั่งกินกันแม้แต่น้อยจ้าวเฟยกับพวกเองก็อิ่มกันได้สักพักแล้ว พวกเขาไม่จำเป็นจะต้องจ่ายค่าอาหารมื้อนี้ ในเมื่อผู้จัดการห้างและผู้จัดการร้านต่างเดินออกมาส่งเจ้านายกับนายหญิงน้อยด้วยกัน“สามี~ วันหลังเราชวนคุณย่ามากินด้วยกันนะคะ” ไป๋เหลียนเงยหน้าขึ้นขณะที่แขนยังคงเกาะเกี่ยวแขนหวังจุนเหยาเอาไว้เพื่อเดินไปขึ้นลิฟท์ผู้บริหารที่อยู่ไม่ไกล“ตกลงครับ ไว้วันหลังเรามากันอีกนะ ที่นี่ไม่ไกลจากบ้านนัก” หวังจุนเหยาก้มมองคนตัวเล็กข้าง ๆ ที่ยังอุตส่าห์นึกถึงคุณย่าของเขาพร้อมรอยยิ้มบางบอดี้การ์ดที่ได้ยินเสียงเจ้านายนุ่มละมุนอย่างที่ไม่เคยฟังมาก่อนได้แต่ทำหน้าเหวอกันเป็
หลังจากกินกันไปได้สักพักใหญ่ หวังจุนเหยาก็เห็นจ้าวเฟยพาพวกเข้ามาในร้านอีกห้าคน เขาเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ ก่อนที่จ้าวเฟยจะเดินมารายงานเขา“เจ้านาย พวกเรามารับเจ้านายกับนายหญิงน้อยกลับบ้านครับ เลขาหลินโทรบอกว่ามีคนรบกวนเจ้านาย พวกเราเลยรีบมาครับ”“อืม… พวกนายนั่งกินรอกันไปก่อน ฉันกับนายหญิงน้อยยังอยากนั่งกินต่ออีก”“ครับ เจ้านาย” จ้าวเฟยเดินไปที่โต๊ะว่างไม่ไกล ก่อนจะสั่งอาหารมาย่างกินที่โต๊ะกับพวก เขาอยู่กับเจ้านายมานาน จึงรู้ดีว่าน่าจะอีกพักใหญ่เลยกว่าที่เจ้านายจะกลับบ้านกลุ่มไป่หลิงที่ถูกลากตัวออกจากห้างท่ามกลางผู้คนที่มาเที่ยวห้างต่างอับอายไม่น้อย เธอกัดฟันสะบัดแขนออกจากการจับตัวของ รปภ. ทันทีที่ออกมาจากประตูห้างสรรพสินค้า“ปล่อยฉันได้แล้ว ไอ้บ้า!!! คอยดูนะ ฉันจะให้พ่อฉันล้มห้างสรรพสินค้านี้เสีย ฉันอยากจะดูสิว่าผู้ชายคนนั้นจะคุกเข่าขอร้องให้ฉันช่วยไหม พวกเรา กลับ!!!”
ใช่ว่าจะมีเพียงไป๋เหลียนเท่านั้นที่ชื่นชมหวังจุนเหยา แต่โต๊ะของสาวไฮโซที่นั่งอยู่ไม่ไกลกันนักก็ชื่นชมเขาจนอยากแย่งมาเพราะคิดว่าหวังจุนเหยาต้องชอบคนรวยอย่างเธอมากกว่า“ไป่หลิง เธอแน่ใจเหรอว่าจะเข้าไปขอเบอร์เขาจริง ๆ น่ะ เมื่อกี้เธอไม่เห็นเหรอว่าผู้จัดการร้านสั่งให้พนักงานดูแลเขาอย่างดี” ม่านถิงถามเพื่อนอย่างไม่อยากมีเรื่อง“อะไรกันม่านถิง นี่เธอไม่อยากให้ไป่หลิงมีแฟนหล่อ ๆ รวย ๆ อย่างผู้ชายคนนั้นหรือยังไงกันน่ะ” ซือฉีมองเหยียดม่านถิงที่กลัวไม่เข้าท่า“นั่นสิม่านถิง ฉันว่าไป่หลิงเหมาะกับผู้ชายคนนั้นมากกว่ายัยหน้าจืดนั่นนะ” จินเหยียนสนับสนุนเพื่อนอีกแรงหนึ่ง“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น แค่ไม่อยากให้มีเรื่องอีกเท่านั้นเอง เรายังไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใคร ถ้าเขาเป็นคนที่เราไม่ควรมีเรื่องด้วยจะทำยังไงล่ะ” ม่านถิงพูดอย่างจนใจ“เฮอะ! เธอนี่ขี้กลัวไม่เข้าท่านะม่านถิง ไป่หลิงเป็นถึงลูกสาว
รปภ. ดวงซวยที่เพิ่งเคยเห็นท่านประธานเป็นครั้งแรกถึงกับเหงื่อแตกแทบจะล้มลงไปกับพื้นอย่างตกใจ เขาได้แต่คิดว่าตัวเองช่างโง่เง่านักที่หาเรื่องท่านประธาน งานดี ๆ แบบนี้ยิ่งหายากอยู่ด้วย ขณะที่ รปภ. กำลังจะคุกเข่าขอโทษหวังจุนเหยา ไป๋เหลียนเห็นเข้าก็รีบใช้พลังปราณยกตัว รปภ. เอาไว้แล้วโบกมือไล่เขาออกไปให้ไกลจากสายตาสามีเธอ ก่อนที่คุณสามีจะอารมณ์แปรปรวนอีกครั้งรปภ. เห็นสัญญาณมือของภรรยาท่านประธานเข้า เขาจึงรีบวิ่งไปอีกด้านของลานจอดรถแทนทันที เขาไม่รู้หรอกว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น แต่เขาไม่กล้าขัดคำสั่งของภรรยาท่านประธานเด็ดขาด เพราะก่อนหน้านี้ก็เป็นเธอที่ช่วยเกลี้ยกล่อมไม่ให้ท่านประธานไล่เขาออก เขาจึงเชื่อฟังเธอมากกว่าผู้จัดการเหลยเสียอีกเหลยจ้านเห็นตัวปัญหาวิ่งหนีไปแล้วก็ได้แต่ทอดถอนหายใจ ก่อนจะผายมือเชิญหวังจุนเหยากับไป๋เหลียนให้เดินตามเขาไปยังร้านเนื้อย่างที่เขาเพิ่งโทรบอกผู้จัดการร้านก่อนหน้านี้ทันที“ทีหลังรับคนใหม่เข้ามาก็หัดเอารูปคนสำคัญในบริษัทให้พวกเขาดูก่อน ไม่ใช่ให้มาทำงาน
หลินซินที่รายงานเรื่องราวทั้งหมดให้หวังจุนเหยาฟังได้แต่เหงื่อตก เขาไม่คิดว่าเจ้านายจะโกรธมากถึงขนาดนี้ ความจริงเรื่องนี้แก้ไขไม่ยากเลย หากเจ้านายประกาศไปว่าเป็นสามีของนายหญิงน้อย แต่เจ้านายเขากลับอยากทำให้เรื่องยุ่งยากโดยการสั่งพักการเรียนเด็กที่นำข่าวไปปล่อยทั้งหมด รวมถึงส่งเรื่องฟ้องศาลไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่างอีกเสียอย่างนั้น“เจ้านายแน่ใจเหรอครับว่าจะทำแบบนี้?”“ทำไม? เด็กพวกนั้นมีเบื้องหลังอย่างงั้นเหรอ”“ก็… จะว่ามีก็มีนิดหน่อยครับ พวกเธอเป็นลูกนักธุรกิจในเมืองหลวงนี่แหละครับ”“เฮอะ! ฉันไม่สนใจ ใครกล้ากล่าวหาภรรยาสุดที่รักของฉันในทางเสียหาย ฉันไม่เอาไว้แน่ ไปจัดการตามที่สั่งก็พอ ฉันจะพาเธอกลับบ้านไปพักผ่อนแล้ว”“ครับ เจ้านาย”หลินซินได้แต่นึกในใจว่า ที่แท้เจ้านายโกรธแทนนายหญิงน้อยนี่เอง ตั้งแต่เจ้านายเขามีเมีย เขารู้สึกว่าเจ้านายเ
เจิ้งซินอี๋ หลิวซือซือและหวางลี่นาที่แอบดูอยู่ต่างรีบเอามือปิดปากแทบไม่ทัน พวกเธอไม่คิดว่าอาจารย์พิเศษคนนี้จะกล้าทำเรื่องแบบนี้กับนักศึกษา ยิ่งกับไป๋เหลียนที่มีสามีแล้วด้วยไม่นานนักเจิ้งซินอี๋ก็ตั้งสติได้ เธอรีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายคลิปวิดีโอเอาไว้ในทันที หลังจากนี้เธอจะนำรูปความใกล้ชิดของไป๋เหลียนกับอาจารย์พิเศษไปติดให้ทุกคนในมหาวิทยาลัยรู้ไป๋เหลียนเองหลังจากหายตกใจกับการจู่โจมของสามีสุดหล่อแล้ว เธอรีบกระซิบข้างหูสามีให้รู้ว่าตอนนี้กำลังมีคนมองพวกเขาอยู่“ช่างพวกเขาสิ อยากดูก็ดูไป คุณจะกลัวทำไมภรรยา” หวังจุนเหยายังคงเกาะเอวเล็กเอาไว้ไม่ปล่อยพร้อมกับทำหน้างอคอหักไม่ต่างจากปลาทูสักเท่าไหร่“โธ่ ฉันกลัวพวกเขาถ่ายรูปเราแล้วเอาไปประจานน่ะสิคะ ถ้าเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น คุณกับฉันจะไม่ถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัยเหรอ” ไป๋เหลียนได้แต่ถอนหายใจกับสามีที่บทจะงอแงก็เป็นเสียแบบนี้“ใครจะกล้าไล่เราออก ในเมื่อนี่มัน
“เฮอะ ทำเป็นปากดีไปเถอะ ยังไงเธอก็ขายตัวให้เขาอยู่ดีไม่ใช่หรือยังไง” เจิ้งซินอี๋ถึงจะกลัวไป๋เหลียนที่เปลี่ยนไปตรงหน้า แต่เธออดไม่ได้ที่จะกล่าวหาไป๋เหลียน“ใครบอกเธอว่าฉันขายตัวให้เขา ฉันกับเขาแต่งงานกันเรียบร้อยแล้วต่างหากล่ะ ถ้าเธอยังใส่ร้ายฉันอีกล่ะก็ ฉันจะให้สามีเรียกคนมาจัดการเธอกับพวกให้เข็ดเลย อยากลองสักหน่อยไหมล่ะ” ไป๋เหลียนกวาดตามองหญิงสาวทั้งสามด้วยสายตาดุร้ายเจิ้งซินอี๋ หลิวซือซือกับหวางลี่นาที่ไม่เคยเห็นไป๋เหลียนดุร้ายขนาดนี้มาก่อนได้แต่ขนลุกขนชัน พวกเธอไม่รู้ว่าไป๋เหลียนพูดจริงหรือเปล่า ถ้าสามีไป๋เหลียนพาคนมาจัดการพวกเธอเข้าจริง ๆ ทั้งสามคนก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็นยังไงบ้าง“ฮึ ฝากเอาไว้ก่อนเถอะนังคนจน อย่าให้พวกเรามีหลักฐานนะว่าเธอขายตัว ไม่อย่างนั้นเราจะร้องเรียนไปที่มหาวิทยาลัยว่าเธอทำตัวไม่เหมาะสมที่จะเป็นนักศึกษาที่นี่ พวกเรารีบไปจองที่นั่งกันเถอะ ฉันเหม็นกลิ่นคนจน”เจิ้งซินอี๋รีบเดินไปหาที่นั่งห่างจาก
คืนนี้เป็นอีกคืนที่ไป๋เหลียนหลับไปก่อนหวังจุนเหยา พรุ่งนี้เธอให้เขาช่วยส่งเธอไปยังหอพักเพื่อเอาหนังสือเรียนก่อน แล้วเธอจะไปเข้าเรียนพร้อมเพื่อนร่วมหอพักเอง ทำให้หวังจุนเหยาไม่สามารถเดินไปส่งเธอด้วยตัวเองได้ในวันพรุ่งนี้ แต่อย่างน้อยเขาก็ยังได้ไปส่งเธอที่มหาวิทยาลัย แค่นี้เขาก็พอใจแล้วหลังอาหารเช้าวันรุ่งขึ้น หวังจุนเหยาใช้รถสปอร์ตสีขาวโดยไม่ให้บอดี้การ์ดติดตามไปเหมือนปกติ เพราะเขาไปแค่มหาวิทยาลัย ซึ่งเป็นสถานที่ปลอดภัยสำหรับเขา อีกอย่างเขาอยากอยู่กับภรรยาตัวน้อยสองคนบ้าง ไป๋เหลียนที่ไม่รู้ความคิดของสามีก็ไม่ได้สนใจอะไร วันนี้เธอแต่งตัวด้วยชุดใหม่สุดหรูที่ซื้อมาเมื่อวานหลังจากแม่บ้านนำไปซักรีดให้เธอก่อนแล้วภายในรถระหว่างเดินทางไปยังมหาวิทยาลัย หวังจุนเหยาชักจะหวงภรรยาตัวน้อยเข้าเสียแล้ว เขาไม่คิดว่าพอไป๋เหลียนได้แต่งตัวดี ๆ แบบนี้แล้วยิ่งทำให้เธอดูดีและน่ารักมากจนเขาไม่อยากให้เธอเจอผู้ชายคนไหนเลยด้วยซ้ำไป๋เหลียนเห็นหวังจุนเหยาทำหน้าตาเคร่งเครียดระหว่างขับรถก็ได้แต่เอียงคอมองดูสา