Ep.3 สิ่งมีชีวิตในโรงแรม

อุษาเลือกวันหยุดให้ตัวเองทุกวันศุกร์ ทำงานจันทร์ถึงพุธ 15.00-23.00 น. พฤหัสบดีและเสาร์-อาทิตย์ 7.00-16.00 น. แต่ถ้างานมีปัญหา ต้องพร้อมแก้ปัญหา สามารถทำงานนอกเวลาได้ตลอด 24 ชั่วโมง 

เช้าวันเสาร์กับงานวันแรก อุษามาทำงานก่อนเวลา เพื่อมาคุยงานกับทุกคนที่ฟร้อนท์ ซึ่งเธอจะมีพนักงานใต้บังคับบัญชาอยู่ห้าคน คือ เดเนียล ผู้ช่วยผู้จัดการควบตำแหน่งหัวหน้าพนักงานต้อนรับ นิโคล่า,ไซม่อน,โซเฟีย เป็นพนักงานต้อนรับ เอมี่เป็นพนักงานรับโทรศัพท์

เหลือแค่ไซม่อน ที่เข้างานในช่วงเย็น อุษาจึงไม่ได้เจอตอนนี้ เธอคิดว่าไว้ตอนสี่โมงเย็น ค่อยไปเจอเขา ส่วนโซเฟียที่เข้างานกะดึกมาทั้งคืน พออุษาคุยเรื่องงานจบ ก็ได้เวลาเลิกงานไปพักผ่อน

เมื่อคืนเอมิเลียเทรนงานให้เธอผ่านออนไลน์อย่างละเอียดดีพอสมควร พร้อมกำชับให้จำไว้เสมอว่า

“ลูกค้าอยู่ด้านขวาเสมอ”  เท่ากับ “The customer is always right”

เธอเข้าใจดี ว่าต้องเจอกับลูกค้าทุกรูปแบบ ฉะนั้นไม่มีเวลามาอ่อนแอหรือทำไม่ได้

ทุกคนดูยังไม่ค่อยเปิดใจให้อุษา แค่ไม่มีใครพูดจาโต้แย้งอะไรกับเธอ แต่อุษารู้สึกได้ อาจเพราะเธอเป็นคนมาใหม่ ในตำแหน่งหัวหน้าและดันเป็นคนเอเชีย อายุก็แค่ 27 ซึ่งทุกคนอายุพอๆกับเธอ ยกเว้นเดเนียลที่แก่กว่าทุกคน 

ตอนนี้มีลูกค้าเดินเข้าออกบ้างแล้ว อุษาเริ่มตรวจดูความสะอาดเรียบร้อยของบริเวณล็อบบี้ เจอกับพนักงานถูพื้นคนหนึ่งเป็นคนผิวสี กำลังขะมักเขม้นทำงานอย่างตั้งใจ

“สวัสดี”  อุษาทักพร้อมยิ้มให้

“สวัสดี เอ่อ คุณ..” เธอตะกุกตะกัก หรี่ตาเล็กน้อย ทำหน้าแปลกใจ

“ฉันชื่ออุษา เป็น ฟร้อนท์ออฟฟิศเมเนเจอร์ พึ่งมาทำงานวันแรก ยินดีที่รู้จักนะ“

อุษาทำท่ายิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนเด็กพึ่งมาโรงเรียนวันแรกแล้วกำลังหาเพื่อนใหม่ ยังไงยังงั้น 

“ฉันชื่อแคทเทอรีน ยินดีที่รู้จักคุณเช่นกัน คุณกำลังทำให้คนทั้งฟร้อนท์แปลกใจนะ ปกติไม่มีหัวหน้าคนไหนมาทักพนักงานทำความสะอาดอย่างฉันหรอก คุณทำงานเถอะ ฉันไม่อยากทำให้คุณเดือดร้อน”

แคทเทอรีนยิ้มอย่างหวังดี เธอดูใจดี จนอุษาคิดว่า ทำไมจะทักทายกันไม่ได้ 

“โอเค คุณทำงานต่อเถอะ แต่..ฉันจะทักทายใครด้วยมิตรภาพ ที่นี่ไม่มีกฎห้ามนะ ฉันอ่านกฏมาอย่างดีแล้ว”

อุษายิ้มกริ่มนิดๆแล้วเดินผละไป แคทเทอรีนยิ้มพร้อมกับทำงานของเธอต่อ อยู่ๆก็เกิดนึกได้ ว่าคุ้นหน้าเธอคนนี้ที่ไหน เมื่อวานช่วงบ่าย ที่แคทเทอรีนเห็นเธอคนนี้ยืนคุยกับลูกชายเจ้าของโรมแรมที่หน้าลิฟท์นี่เอง

“หวังว่าเธอจะเอาตัวรอดที่นี่ได้นะ อย่าได้เหมือนคนก่อนๆเลย”

แคทเทอรีนคิด..

อุษาเดินไปหาเดเนียลซึ่งยืนคุยกับลูกค้าอยู่ ยืนรอห่างๆจนเดเนียลคุยเสร็จ

“คุณเดเนียล ฉันจะอยู่ที่ห้องทำงานชั้น2 ถ้ามีอะไรเร่งด่วนที่ต้องแก้ไขให้แจ้งทันที ฉันจะไปดูเอกสารพวกค่าใช้จ่ายกับงบประมาณของแผนกเราสักหน่อย ดูๆไปโซนของเราน่าจะต้องเปลี่ยนแปลงอะไรบ้าง อันไหนที่ดูเก่าหรือต้องซ่อมแซมคงต้องทำ ในฐานะที่ฉันเป็นคนมาใหม่ คุณสามารถออกความเห็นหรือทักท้วงได้ ถ้าสิ่งที่ฉันทำแล้วคุณไม่เห็นด้วย”

เดเนียลยิ้มด้วยความสุภาพ บุคลิกของเดเนียลดูดีมากเลยทีเดียว 

“มันเป็นหน้าที่ของผมที่จะต้องช่วยคุณให้งานเดินไปได้อย่างราบรื่น ที่นี่เราไม่มีระบบใครอายุมากกว่าหรืออยู่มานานกว่า ในเมื่อคุณเป็นหัวหน้า เราต้องเชื่อใจกันและกัน”

อุษากล่าวขอบคุณและยกมือไหว้ แล้วเดินจากไป ยังไงเธอก็เป็นคนไทย อดไม่ได้ต้องยกมือไหว้คนที่อาวุโสกว่า เดเนียลเลิกคิ้วเล็กน้อย กระพริบตาถี่ๆ เพราะตั้งแต่ทำงานมาไม่มีใครนอบน้อมใส่เขาแบบนี้

เดเนียลเดินมาที่ Front desk คุยกับนิโคล่าเรื่องงาน เช้านี้ลูกค้าส่วนมากยังไม่ตื่น บางส่วนที่ตื่นแล้วก็ไปวุ่นวายสาละวนกันที่ห้องอาหารสำหรับมื้อเช้า ที่ฟร้อนท์จึงทำงานแบบสบายๆ เอมี่นั่งทาลิปสติกและเติมแป้งอยู่เงียบๆ

“เดเนียล คุณคิดว่าไง กับหัวหน้าคนใหม่ของพวกเรา เธอล่ะเอมี่”

นิโคล่าถามทุกคนแล้วยิ้มเหยียดๆถึงคนที่เธอพูดถึงอยู่

“เห็นเอมิเลียว่ามาจากประเทศไทยนะ ที่นี่ลูกค้าคนไทยก็มีบ่อยไป ผมไม่ได้คิดอะไรมาก ส่วนมากลูกค้าคนไทยไม่ค่อยมีปัญหา เธอเองก็ดูไม่น่ามีปัญหาอะไร แต่ผมประทับใจที่พวกเค้าชอบยกมือทำความเคารพกันและกัน ผมชอบกิริยาแบบนี้”

“ไม่รู้สิ ฉันว่าเธอดูเป็นคนหัวแข็ง จากสายตาที่เธอมองพวกเรา เป็นคนเอเชียคนเดียวในหมู่พวกเรา แต่ท่าทางเอาเรื่อง”

เอมี่ตอบพลางปัดมาสคาร่าไปด้วย

“อือฮึ เดเนียล คุณอย่าไปหลงเชื่อท่าทางที่ดูเหมือนสงบเสงี่ยมแบบนั้นง่ายๆ แค่เธอทำท่าดูปลอมแบบนั้นก็เชื่อแล้วเหรอ”

นิโคล่าพูดน้ำเสียงจริงจัง แต่เดเนียลยกนิ้วขึ้นปิดปาก ส่ายหน้า ทำนองว่าไม่ให้นิโคล่าพูดเกินเลยไป นิโคล่าคิดว่าพวกเธออยู่เป็นพวกเดียวกัน เธอไม่อยากให้คนเอเชียที่น่าหมั่นไส้คนนี้มาสนิทในก๊วนเดียวกับพวกเธอที่อยู่มาก่อน

“คนที่ทำให้ลูกชายเจ้าของโรงแรมคุยด้วยสายตาแบบนั้นได้คงไม่ธรรมดา”

เอมี่พูดเรียบๆ พร้อมกับมือที่กรีดกรายจัดและเตรียมสมุดโน้ตเผื่อลูกค้าโทรมา

อุษานั่งทำงานในห้อง พ่อก็โทรมาหาเธอ ที่ประเทศไทยเป็นเวลาสี่ทุ่ม คุยกันได้สักพัก มีเสียงเคาะประตู เธอจึงวางสายแล้วรีบเดินไปเปิดประตู แทบผงะที่เห็นคนตรงหน้า

“คุณแพทริค..สวัสดีตอนเช้า เอ่อ.. มีอะไรให้ฉันทำหรือเปล่า” 

อุษาตกใจนิดหน่อย แต่ก็ถามหน้าตาเป็นการเป็นงาน

“ยินดีต้อนรับสู่การทำงานวันแรกนะ มิสยูเอสเอ”

กลิ่นน้ำหอมราคาแพง ตัวเขาหอมมากๆ อุษาพึ่งเห็นเขาใกล้ๆ หน้าเรียวเล็ก ผิวหน้าเขาดีจริงๆ ใบหน้าเกลี้ยงเกลา ไม่มีรูขุมขน ปากแดง และนัยน์ตาสีน้ำทะเล อุษารีบก้มมองพื้นแวบนึง ก่อนเงยหน้าสบตาแพทริค

“ขอบคุณ ฉันตั้งใจทำงานให้ดีที่สุด ให้สมกับที่คุณสมิธ ให้โอกาสฉัน”

“ดีมาก ผมไม่รบกวนคุณล่ะ ถ้ามีอะไรด่วนแต่ติดต่อเอมิเลียไม่ได้ ก็ติดต่อผมได้” 

อุษารีบยกมือไหว้แล้วปิดประตู แพทริคปล่อยให้เธอทำงาน แต่เมื่อมาถึงห้องของเขา แพทริคกลับเอาแต่คิดเกี่ยวกับอุษา ปกติสาวๆมักแสดงออกว่าสนใจเขา แต่กับสาวไทยคนนี้ ในสายตาเธอมีแค่ความว่างเปล่า เขาไม่ได้ดูพิเศษอะไรสำหรับเธอ นี่เขากำลังเสียเซลฟ์อยู่สินะ 

วันนี้ฟร้อนท์ค่อนข้างวุ่นวาย เพราะมีทั้งลูกค้าที่ลืมของในห้อง ลูกค้าเมาแล้วเสียงดังในห้อง ลูกค้าคืนห้องช้า ซึ่งเดเนียลจัดการทุกอย่างได้เป็นอย่างดีแล้วเขียนรายงานให้อุษาตอนใกล้จะสี่โมงเย็น อุษาอ่านเสร็จ เธอรู้สึกกังวลเล็กน้อย ที่ไม่ได้อยู่ช่วย

“เดเนียล คุณน่าจะโทรเรียกฉันไปด้วย ฉันจะได้ช่วยคุณจัดการปัญหา เราเป็นทีมไม่ใช่เหรอ”

เดเนียลเห็นอุษาคิ้วขมวด แต่เขายิ้มให้เธอ

“วันนี้คุณทำงานวันแรก ไม่อยากให้คุณเจออะไรแบบนี้ อ้อ เดี๋ยวไซม่อนจะเข้างาน ไปเจอเขากันเถอะ เหลือคนเดียวที่ยังไม่เจอหัวหน้าคนใหม่”

เลิกงานแล้ว อุษาดูโทรศัพท์ ข้อความเข้ามาทั้งเอมิเลีย เจนนภัส รวมถึงโรสมาเรีย เธอเลือกโทรหาเอมิเลียก่อน 

“วันนี้งานโอเคใช่มั้ย? วันนี้ฉันยุ่งมากกับคุณแพทริค เลยไม่ได้เจอเธอเลย”

เสียงเอมิเลียดูเหนื่อยล้า

“งานไม่มีอะไร เดเนียลเป็นมืออาชีพมาก ช่วยฉันได้เยอะเลย”

“โอเค งั้นไว้เราค่อยคุยกันทีหลัง”

อุษาแวะไปทักทายโรสมาเรียที่ห้องสปา ตอนนี้โรสมาเรียไม่มีลูกค้า เธอกะจะชวนโรสมาเรียไปซื้อของด้วยกัน แต่อีกสี่ชั่วโมงโรสมาเรียถึงจะเลิกงาน เธอเลยต้องไปคนเดียว

เธอกลับห้อง เพื่ออาบน้ำแต่งตัวใหม่ แล้วจะออกไปซื้อของใช้สำหรับทำความสะอาดห้องกับอาหารแห้งที่ Pavilion ซุปเปอร์มาร์เก็ต ซึ่งอยู่ห่างจากโรงแรมนี้แค่เดิน 4-5 นาทีเท่านั้น เผื่อวันไหนที่เธอไม่อยากกินอาหารที่ห้องอาหาร  

อุษาใส่ชุดเดรสผ้าฝ้ายสบายๆสีขาวสายเดี่ยวยาวเหนือเข่า ผมยาวสวย รองเท้ารัดส้น สะพายกระเป๋าสานใบโตที่นำมาจากไทย เดินไวๆกำลังจะพ้นทางออกโรงแรม สายตาของแพทริคที่เห็นพอดี เพราะโต๊ะทำงานใกล้หน้าต่างบานใหญ่ จึงเห็นภูมิทัศน์โดยรอบ โดยอัตโนมัติ..แพทริครีบคว้ากุญแจรถและโทรศัพท์ ออกไปจากห้องทันที

เขารีบสตาร์ทรถและขับเลี้ยวออกจากโรงแรม ตามไปทางที่เห็นอุษาเดินออกไป แต่พอเขาขับเข้าไปใกล้ เสียงรถของแพทริค ทำให้อุษาหันมามองก่อนจะทำตาโตเพราะประหลาดใจ แพทริครีบจอดเทียบพร้อมลดกระจก

“จะไปที่ไหน? ผมไปส่งเอามั้ย” แพทริคคิดว่าอุษาเริ่มทำหน้านิ่งอีกแล้ว..

“ฉันแค่จะไปซื้อของที่ Pavilion ใกล้นี่เอง ขอบคุณมากแต่ไม่เป็นไร ฉันถือโอกาสเดินออกกำลังกายด้วย”

ก่อนที่อุษาจะโค้งน้อยๆให้เขาแล้วรีบจ้ำอ้าวเดินไปเลยเฉยๆ ทิ้งให้แพทริคอ้าปากจะพูดแต่ไม่ทัน แพทริครู้สึกเขินและเสียหน้านิดหน่อย เลยคิดจะเอาชนะเธอ เขาขับแซงเธอไป อุษาคิดว่าแพทริคคงไปแล้ว เธอจึงไม่สนใจ แต่หารู้ไม่ว่า เขาขับไปจอดที่ซุปเปอร์มาร์เกตที่ Pavilion แล้วนั่งรอเธออยู่ในรถ 

อึดใจเดียว อุษาก็เดินมาถึง เธอเห็นรถของแพทริคทันทีเพราะสีเขียวของรถที่เด่นมาแต่ไกล อุษาเริ่มไม่สบายใจและเดินช้าลงก่อนถึงประตูทางเข้า แพทริคลงจากรถเดินมาหาเธอ อุษามองหน้าเขาแล้วขมวดคิ้ว

“นี่เวลาเลิกงาน เราไม่ใช่เจ้านายลูกน้อง แต่ผมสามารถเทคแคร์คุณได้ ในฐานะเจ้าบ้าน”

อุษาก้มหน้า กระพริบตาถี่ๆ พยายามคิดหาทางปฏิเสธเขาอย่างรวดเร็ว

“ไม่เป็นไรคุณแพทริค ฉันไม่ได้มาเที่ยวแค่มาซื้อของ ฉันมีธุระกับเพื่อนด้วย ไม่รบกวนคุณจะดีกว่า”

แพทริคไม่แปลกใจเท่าไหร่ แต่กลับยิ้มเก๋ๆให้ อุษาเดินไปเอารถเข็น มองหาของที่ต้องการซื้อโดยไม่สนใจเขาอีก 

“ว้าว มีเพื่อนเร็วมาก อยู่แค่2-3วัน ผมเนี่ยไปอยู่แค่ต่างเมือง เป็นเดือนกว่าจะมีเพื่อนสักคน” 

แพทริคเดินตามอุษาไปติดๆ แล้วถือวิสาสะจับรถเข็นของเธอมาเข็นเอง

“คุณ!..ไม่ต้องหรอก” อุษาอุทานพร้อมกับไม่ยอมปล่อยรถเข็น 

“คนมองแล้วเห็นมั้ย ผมเข็นเอง..ว่าแต่เพื่อนคุณที่บอกจะไปทำธุระ เป็นคนที่นี่เหรอ ไว้ใจได้หรือเปล่า?”

นี่ฉันดูโง่ขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย แถมดื้อด้านถามไม่หยุด....

“เพื่อนสนิทฉันเป็นคนไทยทำงานที่นี่มาสองปีแล้ว” 

“อยู่ไกลไหม?”

“ไม่เลย”  

“ผมจะไปส่ง”  เขาพูดแทรกทันทีเช่นกัน

อะไรกันนักกันหนาเนี่ย…

ตอนนี้เธอเข้าใจอย่างหนึ่งแล้วว่า เขาคงสนใจเธอ แต่จะสนใจในแบบไหน เธอไม่สนใจ ถ้าจะคิดว่าเธอง่าย เธอจะทำให้เค้ารู้ว่าคิดผิด แต่ต้องมีชั้นเชิงเพราะเขาคือลูกชายเจ้าของโรงแรม ถ้าเค้าไม่พอใจเธอแล้วให้คุณสมิธ แม่ของเขาไล่เธอกลับ ทุกอย่างที่เธอวางแพลนไว้จะพังหมด

เมื่อซื้อของเสร็จ เธอซื้อถุงผ้ารีไซเคิลใบใหญ่มาเพื่อใส่ของ เธอรีบกล่าวขอบคุณเขาที่ช่วย

“ถ้าคุณจะไปส่ง ฉันขอไปลงที่โรงแรมได้มั้ย แต่ส่งฉันแค่ก่อนถึงทางเข้าก็พอ ฉันจะเดินไปเอง” 

“ไหนบอกจะไปหาเพื่อน?” 

“ไม่ละ ฉันรู้สึกเหนื่อย ขอกลับที่พักดีกว่า”

อุษาทำท่าเหนื่อยๆ เขาเห็นสีหน้าเธอดูอ่อนล้า อาจเพราะตื่นทำงานแต่เช้าจนถึงตอนนี้ แพทริคจึงไม่ตื้อเธอต่อ เมื่อใกล้ถึงโรงแรม เขาไม่ยอมจอดตรงที่อุษาบอกไว้ แต่ไปจอดที่จอดประจำของเขาเพราะไม่งั้นอุษาต้องเดินหิ้วถุงไกลกว่าจะถึงห้องพัก เธอห้ามแล้วเขาทำเป็นไม่ตอบ

“คุณรู้มั้ยว่า ทำแบบนี้ ทุกคนจะมองคุณไม่ดีนะ” 

“ช่างแม่งสิ ปกติผมก็ดูไม่ดีอยู่แล้ว..มั้ง”

แพทริคพูดคำหยาบออกมา อุษาไม่ได้ตกใจแต่เงียบและนั่งนิ่ง 

“ขออภัย ที่ผมพูดคำหยาบ ขอบคุณที่เป็นห่วง แทนที่จะห่วงตัวคุณเองก่อน คุณนี่มองโลกในแง่ดีจริงๆ โลกไม่ได้ใจดีกับเราขนาดนั้น”

“ขอบคุณที่มาส่ง” 

อุษายกมือไหว้ แพทริคพยักหน้าแล้วยิ้มให้ อุษาทำท่าตลกมากในสายตาเขา เธอเปิดประตูรีบเอาของออกไป มองซ้ายมองขวาว่ามีใครเห็นมั้ย แล้ววิ่งเข้าไปด้านข้างตึกทันที ทำเหมือนไปขโมยของใครเข้า เธอเก็บของที่ห้องแล้วส่งข้อความหาโรสมาเรีย เพื่อนัดเจอกันที่ห้องอาหาร เมื่อโรสมาเรียมาถึงก็นั่งข้างเธอเพื่อทานมื้อเย็นกัน 

“โรส เธอทำงานที่นี่มาหลายปี ลูกชายคุณสมิธ ชอบคลุกคลีกับลูกน้องมั้ย”

โรสมาเรีย วางช้อนลงแล้วหันมามองหน้าอุษา 

“หือ อะไร ทำหน้าซีเรียส แค่ถามเฉยๆ”       

อุษายิ้มเจื่อนๆ ไม่เข้าใจ ทำไมต้องทำหน้าจริงจังขนาดนั้น

“เขาเข้าหาเธอเหรอ?”

“ไม่เชิง แต่ฉันไม่ได้คิดอะไร เขาคือเจ้านาย”

 ทีนี้โรสมาเรียนิ่งแล้วพูดเบาๆกับอุษา 

“คืนนี้เราค่อยคุยกัน ว่างก็โทรมาหาฉัน”

เมื่อออกจากห้องอาหาร อุษาโทรหาเจนนภัส ซึ่งชวนเธอให้ไปที่บาร์ชื่อ Barbarella อยู่

ใกล้กับ La Jolla Shores Boat Launching Area อุษาตอบตกลง 

“เธอมาก่อน3ทุ่มครึ่งก็ได้ ฉันเลิกงาน3ทุ่มจะออกไปเลย มาถึงโทรหาฉันนะ จองโต๊ะไว้แล้ว ไม่ต้องกลัวไม่มีที่ วันนี้คืนวันเสาร์ คนเยอะด้วย”

ไม่เป็นไร แค่ไปสังสรรค์ 1-2 ชั่วโมง ทำงานหกโมงเช้าพอตื่นไหวอยู่ อุษานึกได้ว่าต้องโทรหาโรสมาเรีย แต่เธอน่าจะยังไม่เลิกงาน เมื่อไม่อยากรบกวน จึงส่งข้อความไว้ว่าคืนนี้ต้องไปธุระ พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน

“แม่ ผมจะอยู่ที่ ลา ฮอยย่า สักพักนะ แล้วค่อยกลับบ้าน โรงแรมเราที่ดาวน์ทาวน์ ผมจัดการหมดแล้ว”

แพทริคมีห้องหรูระดับเพนท์เฮ้าส์ชั้นบนสุดของโรงแรมทุกแห่ง เพื่อสามารถอยู่ที่ไหนก็ได้เป็นเวลานานๆเวลาบริหารงาน เพราะบ้านของครอบครัวอยู่ เบเวอร์ลี ฮิลส์ ไกลออกไปอีก 2 ชั่วโมง ไม่สะดวกขับรถไปกลับบ่อยๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น แพทริควางสายจากแม่ของเขา

“เข้ามา”

เอมิเลียเอาเอกสารและรายงานประจำวันมาวางให้ที่โต๊ะ

“คุณจะอยู่ที่นี่อีกกี่วัน อยากทานอะไรเป็นพิเศษในมื้อไหน บอกฉันได้เลย ห้องพักของคุณและเสื้อผ้า ฉันให้พนักงานทำให้หมดแล้ว”

“ผมคิดว่าจะอยู่หลายวันนะ อ้อ..ผมนัดเพื่อนมาดื่มกันนิดหน่อย อาหารไม่ต้อง ผมยังไม่หิว เครื่องดื่มผมขอ Dry Martiny ของเพื่อนผมเอาบรั่นดี ของกินเล่นเตรียมนิดหน่อยก็พอ ผมอยากได้ที่นั่งที่ล็อบบี้ เห็นวิวทะเล เดี๋ยวทุ่มครึ่งผมจะลงไป”

พอเอมิเลียถ่ายทอดคำสั่งลงไปที่ฟร้อนท์ ให้จัดโต๊ะเตรียมเครื่องดื่มและทุกอย่างไว้พร้อมกับจัดพนักงานเสิร์ฟไว้คอยดูแลแพทริคและเพื่อนของเขา ไม่นานนัก เพื่อนของเขาก็มาถึง ขณะนี้ที่ฟร้อนท์เวลานี้เป็นไซม่อนที่อยู่ดูแลต้อนรับส่วนหน้า มีลูกค้าเข้าออกและโทรเข้ามาเป็นระยะ ไซม่อนเห็นแพทริคออกจากลิฟท์มาและตรงไปที่เพื่อนของเขาที่รออยู่ เอมิเลียเลิกงานไปแล้วแต่ก็มาย้ำให้ไซม่อนว่าถ้ามีอะไรที่นอกเหนือการจัดการของเขาให้รีบโทรหาเธอหรือเดเนียลได้ทันที

“แล้วไม่ต้องบอกอุษาเหรองั้น แปลก”  

แพทริคนั่งดื่มและคุยกับเพื่อนอยู่นาน จนกระทั่งเกือบสามทุ่ม เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง จ้องตามเธอ จนเพื่อนเขามองตาม 

“แพท? คนรู้จักเหรอ”

“สักครู่นะเพื่อน” 

อุษาเดินไปดูโทรศัพท์ไปด้วย เธอเรียก Uber เรียบร้อยแล้ว แค่ออกไปหน้าโรงแรมเพื่อรอรถ อุษาใส่เสื้อเบลาส์สีครีมเงา กางเกงขาสั้นทรงบาร์บี้ คาดเข็มขัดเส้นเล็กๆ รองเท้าผ้าใบสีขาวธรรมดา พร้อมกับกระเป๋าแบรนด์เนมใบเดียวที่เธอมี สำหรับคนรวยมันคงเป็นแค่เศษเงิน แต่สำหรับอุษามันแพงที่สุดในชีวิตที่อุษาเคยซื้อตอนอยู่ไทยเพื่อให้วันเกิดตัวเธอเอง แต่ไม่เคยได้ใช้เพราะเธอไม่ออกไปเที่ยว สังคมที่กรุงเทพตอนนั้นมีแค่ที่ทำงานเท่านั้น 

“ไหนว่าคุณเหนื่อยไง”

อุษาตกใจจนตัวโยนเอาโทรศัพท์ทาบอก เธอกำลังใช้ความคิดเพลินๆ คุณพระคุณเจ้า ใจหล่นลงตาตุ่ม!

“ฉันพักหลายชั่วโมงแล้ว ก็ต้องหายเหนื่อยสิ ขอตัวก่อนนะ รถมาแล้ว”

อุษารีบเดินไปที่ Uber แต่แพทริคไม่ยอมแพ้ เขารู้สึกว่าอุษาชอบตัดบทแล้วเลี่ยงหนีไป เขาไม่ให้อุษาขึ้นรถ แต่จ่ายเงินให้ Uber แทนมากกว่าค่าโดยสารที่เธอต้องจ่าย

“ขอบคุณมาก ขอโทษที่ทำให้คุณเสียเวลา”

แพทริคยิ้มและโบกมือให้คนขับรถ

“เดี๋ยวคุณ แบบนี้ไม่ได้นะ”

อุษาว่าให้ทั้งแพทริคและคนขับรถ แต่ไม่มีใครฟัง รถขับออกไปแล้ว อุษาหันมายืนจ้องหน้าแพทริค เธอพยายามข่มความไม่พอใจ แล้วหันหลังเดินกลับเข้าโรงแรม แพทริคเดินตาม ยามของโรงแรมที่อยู่ตรงนั้นได้แต่มองด้วยความสงสัย 

“ผมทำให้คุณโกรธ ผมจะไถ่โทษไปส่งคุณได้มั้ย”

“ฉันไม่ไปแล้ว” 

อุษาตอบพลางกดโทรหาเจนนภัส แต่แพทริคเอาโทรศัพท์มากดสายทิ้ง เธอไม่เข้าใจว่า เขาถือวิสาสะเพราะเป็นเจ้านายเลยจะละเมิดคนอื่นแบบนี้ได้ยังไงกัน เธอเม้มปากรวบรวมสติ พูดเสียงเข้มแต่หนักแน่น

“คุณแพทริค ถ้าฉันพูดตรงๆ คุณอาจจะอยากไล่ฉันออก แต่ฉันรู้ว่าคุณแม่คุณ ท่านเป็นคนมีเหตุผล ฉันมีสัญญา ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดในสัญญาการทำงาน”

น้ำเสียงอุษาเรียบสนิท ไม่แสดงความโกรธ เธอเจอการกดขี่ในตอนที่ทำงานในไทยมามากพอแล้ว และเธอไม่อยากเจอแบบนั้นอีก เธอพอจะรู้มาบ้างเรื่องคนเอเชียโดนบูลลี่กลั่นแกล้ง แต่เธอมาที่นี่ ไม่ได้เพื่อมาเป็น loser

“นอกเวลางาน นี่คือชีวิตของฉัน คุณพูดว่านอกเวลางานไม่มีคำว่าเจ้านายกับลูกน้อง แต่สิ่งที่คุณทำทั้งหมดในวันนี้ คุณละเมิดความเป็นส่วนตัวของฉันอยู่ ถ้าคุณอาจจะไม่รู้ตัว คุณอาจทำแบบนี้กับพนักงานของคุณที่นี่ แล้วทุกคนอาจจะไม่กล้าบอกว่าพวกเค้ารู้สึกยังไงเพราะกลัวโดนไล่ออก แต่ฉันขอใช้สัญญาการทำงานเป็นตัวตั้ง ไม่เกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวนอกเวลางาน ถ้าต้องถูกให้ออกจากงาน”

“โว้วๆๆ ไปกันใหญ่แล้วคุณ ใจเย็นก่อนได้ไหม”

อุษาไม่มองหน้าเขาอีกเลย ยืนนิ่ง เธอถอนหายใจ แพทริคพึ่งโดนอุษาใส่เป็นชุดถึงกับใจเสีย เขาพูดเสียงอ่อนลง

“ผมขอไปส่งคุณแค่ครั้งนี้เพราะทำให้คุณพลาดขึ้นรถ แล้วจะไม่รบกวนคุณอีกแล้ว ได้มั้ย..”

“ดีล” อุษายื่นมือให้เขา แพทริคยื่นมือไปจับมือนุ่มนิ่มของเธอ

“แต่ ไปส่งฉันด้วย Uber นะ ไม่ไปรถคุณ ฉันไม่อยากเป็นจุดเด่น” 

เธอตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

Uber ขับมาส่งคนทั้งคู่ อุษากล่าวขอบคุณแพทริค พอเธอจะลงจากรถ ก้าวขาลงได้ข้างเดียว แพทริค รีบพูดขึ้น

“อุษา ขอผมไปทานข้าวในนั้นได้มั้ย”

อุษานึกโมโหหน่อยๆ นี่เธอเลทจนเจนนภัสส่งข้อความมาตามแล้ว แต่พอหันไปเห็นแพทริคทำหน้าสลด 

เฮ้อ...อุษาถอนหายใจและกรอกตาบนใส่เขา

“นี่คือที่สาธารณะ คุณไม่ต้องขออนุญาตฉัน” 

แพทริคตามอุษาลงจากรถ เจนนภัสมาที่หน้าร้านเพื่อมาพาอุษาไปที่โต๊ะ คนเยอะมากจริงๆ เพราะนี่คือคืนวันเสาร์ เจนนภัสไม่ได้ทันสังเกตว่า แพทริคมากับอุษา 

“มาช้ามากก จะสี่ทุ่มแล้วเนี่ย หิวมั้ยน่ะ ป่ะ ไปที่โต๊ะ”

อุษาตามเจนนภัสไปโดยไม่แม้หันไปมองและไม่สนใจแพทริคอีกเลย

 ฉันไม่สนหรอก ไม่ใช่เรื่องของฉัน ดื้อรั้นจะมาเอง ช่วยไม่ได้ แถมทำฉันมาสายอีก ยังไงที่นี่มันก็ซานดิเอโก้ถิ่นคุณอยู่แล้วนี่

แพทริคโทรหาเพื่อนของเขาให้กลับก่อนได้เลย 

“ตามผู้หญิงจนลืมเพื่อนเลยนะ คาสโนว่า” 

เพื่อนของแพทริคหัวเราะเบาๆ แล้วบอกพนักงานเสิร์ฟให้เก็บโต๊ะได้ ก่อนที่เขาจะกลับออกไป

อุษามาถึงมีคนที่โต๊ะอยู่หลายคนรวมถึง ราฟาเอล อุษาจับมือทักทายกับทุกคน แล้วแนะนำตัวกัน อุษาหิวจึงสั่งอาหารให้ตัวเธอเอง ระหว่างรออาหาร เธอจิบค็อกเทลเล็กน้อย

อยู่ๆแพทริคก็ปรากฎตัวขึ้น ทำเอาเธอสำลักน้ำ

“ไม่มีโต๊ะว่างให้ผมนั่งทานข้าวเลย อุษา..”

ทุกคนมองไปที่อุษา ที่ทำหน้าเลิ่กลั่กอยู่ ราฟาเอลที่เห็นแบบนั้น ก็พูดเชิญเขานั่ง

“นั่งเลยๆ เพื่อนอุษานี่เอง เอาเก้าอี้ผมไป เดี๋ยวผมไปบอกพนักงานเอาเก้าอี้มาเพิ่มสักครู่”

บริกรเอาเก้าอี้มาเพิ่มให้ราฟาเอลนั่ง แล้วรับออเดอร์จากแพทริค ทุกคนในโต๊ะดูสนใจเขา เมื่อแพทริคมาร่วมโต๊ะ สาวๆพากันพูดคุยซักถามเขา เรื่องงาน อายุ ความสนใจ เจนนภัสดูร่าเริง เจื้อยแจ้วคุยเก่งกว่าปกติ อุษากินอาหารเงียบๆ ฟังแพทริคโกหกว่า เขาทำงานที่เดียวกับอุษา เป็นแค่ผู้จัดการทั่วไป และไม่มีรถขับ 

ทุกคนเริ่มดื่มมากขึ้น โดยเฉพาะราฟาเอล เขาเริ่มจับแขนและโอบไหล่เจนนภัส พยายามพูดข้างหู แต่เจนนภัสพยายามบ่ายเบี่ยง 

“เป็นอะไร อายอุษาเหรอ เวลาอุษาอยู่ด้วย เจนนี่ชอบเป็นแบบนี้ทุกที”

ราฟาเอลที่หน้าแดงก่ำ พูดพร้อมกับยิ้มๆ

“ฉันยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนคุณนะ ราฟ คนเรามันต้องดูกันไปก่อน”

“จะให้พูดมั้ยล่ะ ฮ่าๆๆ” 

“หุบปากเลย เมาแล้วเลอะเทอะ”  เจนนภัสวีนเบาๆจนทุกคนหัวเราะ

อุษายิ้มขำตามน้ำไป อุษารู้จักเพื่อนเธอดี เจนนภัสคงไม่หลงใหลได้ปลื้มกับราฟาเอลจนขนาดจะเอามาเป็นแฟนแน่นอน ราฟาเอลไม่ใช่สเปคของเพื่อนเธอเลยสักนิด เจนนภัสเป็นคนทะเยอทะยาน ชอบคนมีการศึกษาพอกันหรือมากกว่า ต้องมีรสนิยมหรือไลฟ์สไตล์ที่ดูดี  แต่ไม่ใช่คนนี้..ราฟาเอลที่ผิวเข้ม มาจากครอบครัวอพยพ แต่เขาเกิดที่นี่จึงได้เป็นพลเมืองอเมริกัน อยู่หน้าเตาและกระทะ มีหนวดเครา ใส่เสื้อสีฉูดฉาดตามสไตล์คนเม็กซิกัน