หลังจบงานเลี้ยงเหล่าขุนนางทั้งหลาย กล่าวย้ำกับฮูหยินของตนเรื่องการอบรมบุตรสาว ให้มีความพร้อมสำหรับการออกเรือน ตอนนี้ทุกคนมุ่งเป้าไปที่องค์รัชทายาท ด้วยเมื่อก่อนพระองค์มีอาการป่วยจึงไม่มีขุนนางคนใดสนใจ คิดส่งบุตรสาวเข้าตำหนักบูรพาเพื่อแต่งเข้าไปเป็นพระชายาแม้สักคนครั้งนี้พอเห็นว่ารัชทายาทหายจากอาการ
“ไม่เกินเจ็ดวันน่าจะมาถึงแล้วขอรับ ข้าว่าจะส่งตันเจียงไปรอรับที่นอกเมือง เพื่อป้องกันพวกที่คิดจะเล่นงานข้าฉวยโอกาสลงมือกับขบวนสินค้าขอรับ” เซียวหนิงหลงมักจะมีแผนระวังป้องกันเอาไว้เสมอ“อืม เจ้ารอบคอบดีมากแม้พวกมันจะไม่ลงมือ แต่ระวังเอาไว้ย่อมดีที่สุด แล้วเรื่องจิ่งไท่เฟยเล่าเจ้าจะเอาอย่างไร ถึงตอนนี
“คารวะคุณชายขอรับ” ก้งเจี้ยที่ยืนอยู่ด้านหลังลู่จื้อทำความเคารพเจ้านายบ้าง“อืม เดี๋ยวเจ้ากับตันเจียงช่วยกันดูคนงาน ยกลังสินค้าเข้าไปเก็บให้เรียบร้อย จากนั้นพาคนจากสำนักคุ้มภัยไปพักโรงเตี๊ยมใกล้ ๆ แถวนี้บอกหลงจู๊ว่าค่าใช้จ่ายให้ลงบัญชีของข้าไว้ ส่วนเกวียนให้ทหารนำกลับไปดูแล แล้วจ่ายค่าแรงตอบแทนพวกเข
“พี่ใหญ่สงสัยเจ้าหมอนี่คงจะลำบากจนเพี้ยนไปแล้วแน่ ๆ ถึงได้คิดว่าสินค้าราคาแพงทั้งหมดในร้านแห่งนี้ คือสินค้าที่เป็นกิจการของครอบครัวพวกมันนะเจ้าคะ น่าตลกสิ้นดี ฮ่า ๆ ๆ”“ข้าขอยืนยันว่าสินค้าทั้งหมดเหล่านี้เป็นของครอบครัวลู่จื้อจริง เจ้าสองคนพี่น้องก็โตขนาดนี้แล้วทำไมไม่มีหัวคิดเอาซะเลย ลองคิดทบทวนดูเ
อู๋เจี้ยนหาวพาน้องสาวเดินฝ่าผู้คนออกมาได้ ก็ไม่มีอารมณ์จะเดินเที่ยวต่อ ทั้งสองคนขึ้นรถม้าตรงกลับจวน เพื่อต้องการถามมารดาเรื่องที่ลู่จื้อพูดถึง สิ่งที่พวกเขาคิดมาตลอดว่าอารองทำผิดต่อตระกูลอู๋“พี่ใหญ่พอกลับถึงจวนพวกเราไปถามความเรื่องนี้กับท่านแม่เถิด ข้าอยากจะรู้ยิ่งนักว่าที่เจ้าสารเลวลู่จื้อพูดมาใช่
ทางด้านลู่จื้อหลังจากนั่งพักเหนื่อยที่ร้านค้ากับเซียวหนิงหลงแล้ว ตอนนี้เขามาหยุดยืนอยู่หน้าประตูจวนชินอ๋อง คราแรกลู่จื้อไม่เข้าใจที่เซียวหนิงหลงพาเขามาที่นี่แต่พอได้ยินทหารหน้าประตูทำความเคารพเท่านั้น ลู่จื้อได้แต่ยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูกไปครู่ใหญ่ ที่ผ่านมาเขาคิดว่าเซียวหนิงหลงเป็นคุณชายจากตระกูลแม่ทัพ
และครั้งนี้ชิงเอ๋อร์น้องสาวของข้านางอยากให้ครอบครัวของพี่ชายเซียว ได้ลองกินก๋วยเตี๋ยวสูตรของตระกูลพวกเรา จึงฝากวิธีทำน้ำซุปมาพร้อมกับเส้นหมี่ขาวที่ตากแห้งแล้วขอรับ” ลู่จื้อนึกถึงน้องสาวที่ฝากสูตรการทำน้ำซุปใส สำหรับทำก๋วยเตี๋ยวมาให้เซียวหนิงหลงกับครอบครัว ได้ลองทำและชิมรสชาติดูบ้างว่าจะถูกใจพวกเขาหร
“ตันเจียง /ก้งเจี้ยข้าไม่อยากเห็นพวกมันมีลมหายใจอีก เก็บเจ้าหัวหน้านั่นไว้คนเดียวก็พอนอกนั้นส่งพวกมันไปลงนรกซะ!” อันธพาลแค่ไม่กี่คนฝีมือก็ยังไม่ถึงขั้นเก่งกาจ เซียวหนิงหลงไม่ลงมือ ให้เสียเวลาแน่ ๆ“ขอรับ /ขอรับ” ทั้งสองคนรับคำสั่งและหมุนตัวพุ่งออกไป ด้วยวิชาตัวเบาที่เร็วมากจนพวกต้าตงมองตามไม่ทัน“อ
“กระหม่อมเข้าใจชิงเอ๋อร์เป็นอย่างดี และไม่มีวันที่จะทำให้ชิงเอ๋อร์ต้องเสียใจ ไม่ว่าเรื่องใดก็ตามชิงเอ๋อร์อยากทำสิ่งใดกระหม่อมย่อมสนับสนุน คอยปกป้องนางให้พ้นภัยจากคนชั่ว รัชทายาทอย่าได้ทรงกังวลเรื่องนี้ หากเมื่อไหร่ชิงเอ๋อร์ต้องการไปเยือนตงเฉียน กระหม่อมจะเป็นคนพาไปด้วยตนเองพ่ะย่ะค่ะ” “ก็ดี เปิ่นไท่
“แล้วเสี่ยวชิงเป็นอย่างไรบ้าง ทำสัญญาการค้ากับสี่แคว้น แค่วันเดียวก็ได้รับเงินแสนตำลึงแล้ว ยังไม่นับเงินส่วนต่างที่จะได้รับหลังกิจการในแต่ละแคว้นเปิดทำการอีก ต่อไปนี้ใคร ๆ ก็คงจะคิดหนักหากคิดจะจัดการตระกูลสวี” “ตอนนี้ชิงเอ๋อร์กำลังทำคู่มือสำหรับการเปิดกิจการสาขา และพ่อครัวที่ต้องเดินทางไปสอนการทำอา
เมื่อคนกลุ่มใหญ่จากสามแคว้นออกจากท้องพระโรงแล้ว ได้เสด็จตรงไปยังประตูวังหลวง เพื่อรอให้ข้ารับใช้ไปเก็บสัมภาระ ยังตำหนักรับรองที่ได้พำนักก่อนหน้านี้ รวมถึงรัชทายาทและพระชายาที่ต้องตามเสด็จกลับแคว้น แม้ภายในใจจะรู้สึกโกรธเคือง และไม่เห็นด้วยกับพระบิดาเพียงใดก็ไม่อาจแสดงออกได้มากนัก ยามนี้ยังอยู่ต่างแ
“เฮอะ มีฮ่องเต้คนใดบ้างที่ไม่มีสนม อย่างน้อยพวกนางก็ช่วยให้เรามีความสุขชั่วครั้งชั่วคราวก็ยังดี ขุนนางจะดีจะชั่วใช่ว่า จะมองออกได้ง่าย ๆ ท่านคงคิดว่าตนเองเก่งมาก ที่สามารถมองคนออกว่าคนไหนดีคนไหนไม่ดีเชียวรึ” ฮ่องเต้จากซีหนานตรัสประชดประชันอย่างน่าหมั่นไส้ “ฮ่องเต้ซีหนานท่านไม่อยากเป็นฮ่องเต้ ที่เ
“จริงรึ! นี่คงเป็นลิขิตสวรรค์ ที่ได้ส่งเด็กสาวคนนี้มาเกิดบนแผ่นดินแคว้นฉู่ แม้แต่วิธีแก้ปัญหาเล็ก ๆ แต่กลับช่วยผู้คนได้มากมายนัก ไว้แนะนำให้เจิ้นได้รู้จักนางบ้าง เผื่อจะได้แลกเปลี่ยนความรู้กันสักครั้ง” “เสด็จพ่อทรงพักผ่อนสักนิดเถิด เย็นนี้จะได้ชิมอาหารสูตรของคุณหนูสวี แล้วจะทรงเข้าพระทัยว่าเหตุใด ล
เพราะเดินทางก่อนทำให้ฮ่องเต้ตงเพ่ยจวิน เสด็จมาถึงเมืองหลวงแคว้นฉู่เป็นพระองค์แรก โดยมีรัชทายาทมารอรับเสด็จพระบิดาที่หน้าประตูวังหลวง พร้อมด้วยฮ่องเต้เซียวถิงเฟิง ชินอ๋องและขุนนางอีกหลายคนที่มารอต้อนรับด้วยเช่นกัน “ถวายพระพรเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ” “รัชทายาทเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง อยู่ที่นี่มีปัญหาอันใดหรือไ
“จือเค่อเจ้าไปสังหารฮ่องเต้ส่วนข้ากับลี่จ้งจะหาของมีค่า เผื่อฝ่าบาทจะนำมาด้วยระหว่างทางหลบหนี ยังต้องใช้เงินอีกมาก”“อืม ทำเงียบ ๆ เล่าอย่าได้ส่งเสียงดังเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นพวกเราสามคนคงหนีไม่พ้นเข้าใจไหม”“เชื่อมือพวกข้าสองคนเถิดน่างานนี้ไม่มีพลาดแน่นอน เจ้ารอส่วนแบ่งก็พอแล้วรีบลงมือกันเถิด”จือเค่อ
ส่วนองครักษ์เหยียนกลับคิดถึงเรื่องยาพิษมากกว่า “อย่าว่าแต่เรื่องพลังยุทธ์เลยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมนึกถึงยาพิษที่ฮองเฮาได้รับแล้วยังขนลุกได้ทุกครั้ง ยาพิษอันใดกันทำให้เจ็บปวดทรมานอยากตายก็ตายไม่ได้ แต่อยู่โดยมีพิษนี้อยู่ในร่างกายต้องทุกข์ทรมานยามตะวับลับขอบฟ้า น่ากลัวมากจริง ๆ นะพ่ะย่ะค่ะ”“เรื่องนี้รัชท
ตลอดระยะเวลาที่ตัวประกันที่เป็นเชื้อพระวงศ์ และต้องพำนักอยู่ที่แคว้นฉู่มาพักใหญ่ แม้จะถูกจำกัดบริเวณที่ไปได้ แต่มิได้ทำให้ทุกคนซึมเซาหรือเคร่งเครียดแต่อย่างใด เพราะกิจการของตระกูลสวีดึงดูดความสนใจของทุกคน ยิ่งร้านน้ำหอมที่ได้เข้าไปเลือกชมด้วยตนเอง จนต้องเสียตำลึงเงินไปพอสมควร จะซื้อขวดเล็ก ๆ ได้อย่า