“ท่านน้าอย่าได้ถือเป็นบุญคุณเลยขอรับ คิดเสียว่าข้าเป็นลูกเป็นหลานของพวกท่านอีกคนก็แล้วกัน พวกท่านไม่ต้องเรียกข้าว่าคุณชายนะขอรับ เรียกว่าอาเซียวก็พอ” เซียวหนิงหลงแอบตีเนียน ขอเป็นลูกเป็นหลานกับลู่เวินไปอีก“ได้ ๆ ๆ น้าไม่ขัดความต้องการของอาเซียวแน่นอน ชิงเอ๋อร์พาพี่เขามาแนะนำให้พวกเรารู้จักกันเท่านี
เซียวหนิงหลงใช้เวลาเดินทาง ออกจากเมืองหย่งจินมาแล้วสองชั่วยาม ในตอนนี้เขาและผู้ติดตามกำลังพักอยู่ใกล้ริมลำธาร เพื่อให้ม้าได้ดื่มน้ำกินหญ้า ในส่วนของคนก็ต้องทานอาหารเช่นกันเขานึกถึงคำพูดของลู่ชิงที่บอกให้ลองดื่มน้ำสมุนไพร เมื่อออกจากเมืองหย่งจินมาระยะหนึ่งแล้วจะได้รับคำตอบ ไม่รอช้าเซียวหนิงหลงหยิบถุ
“แสดงว่าข่าวที่ได้รับมาเป็นความจริงสินะ คนในแคว้นที่ให้ความช่วยเหลือพวกมัน คงจะตำแหน่งใหญ่โตไม่น้อย ยังมีเรื่องอื่นอีกหรือไม่” เขาเองก็พอคาดการณ์เอาไว้บางส่วน และสั่งให้รองแม่ทัพเย่จัดเตรียมกำลังทหารให้พร้อมอยู่ตลอดเวลา“เอ่อ ยังมีอีกเรื่องที่ต้องรายงานให้ท่านอ๋อง และพระชายาได้ทรงทราบพ่ะย่ะค่ะ” เรื่
เช้าวันนี้เป็นวันหยุดประจำของครอบครัวลู่ชิง ทุกคนล้วนไม่เร่งรีบไม่ต้องตื่นแต่เช้ามืด วันหยุดทุกคนจะตื่นปลายยามเหม่ากัน ซึ่งก็เป็นลู่ชิงที่ตั้งกฏนี้ขึ้นมาอีกเช่นเคย นางแค่อยากให้พวกเขาได้นอนพักผ่อนอย่างเต็มที่ ตอนนี้ครอบครัวของนางก็เริ่มจะมีเนื้อมีหนังขึ้นมาบ้างแล้ว บำรุงอีกสักเดือนคงจะกลับมาสมบูรณ์ป
ชาวบ้านที่ต่อแถวอยู่พอได้ยินก็ฮือฮา แอบลุ้นว่าตนเองจะได้เงินเท่าไหร่ ส่วนมนุษย์ป้าสองคนที่ได้ยินจำนวนเงิน ก็ตกตะลึงอ้าปากค้างไปแล้ว ด้านของลู่จื้อก็ยังเล่นใหญ่ประกาศเสียงดังต่อไปเรื่อย ๆ“ท่านป้า ส่วนของท่านได้เงินไปเก้าสิบอีแปะขอรับ”“ท่านอาครอบครัวท่านขายได้หนึ่งร้อยยี่สิบอีแปะขอรับ”“ตงเจ๋อ นี่เง
สินค้าที่ครอบครัวสวีรับซื้อมาจากชาวบ้าน ลู่ชิงเอาไปเก็บไว้ในมิติก่อน เพราะร้านค้ายังปรับปรุงไม่เสร็จ และเย็นวันเดียวกันทุกคนก็เข้าไปช่วยกันทำอาหาร สำหรับงานเลี้ยงให้ลูกค้า ซึ่งได้นัดเวลากันไว้ในยามเช้าของวันพรุ่งนี้หลังจากทุกคนช่วยกันทำอาหารให้ลูกค้าเสร็จ ลู่ชิงก็เดินไปที่ช่องสินค้าที่เป็นยาสมุนไพร
ทุกคนพยักหน้าพร้อมกันและจับมือลู่ชิงเอาไว้ เพื่อออกจากมิติและในคืนนี้ครอบครัวสวี ต่างนอนหลับฝันดีกันทุกคน เช้าวันถัดมาเลยยามเหม่ามาได้ไม่มาก ครอบครัวสวีก็มาถึงแผงขายของ และจัดเตรียมเปิดขายอาหารเรียบร้อย ผ่านไปสักพักมีรถม้าขนาดกลางมาจอดไม่ไกลนัก และคนที่ลงมาก็คือคนที่มากับพ่อบ้านไป๋ ที่สั่งอาหารไว้เม
เถ้าแก่หงที่รับขวดโหลมาเปิดฝาออก ก็ได้กลิ่นหอมลอยออกมาทันที ตอนที่ยังไม่ได้เปิดฝาเขาก็พอได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ออกมาจากขวดโหลนี่ ยิ่งเปิดฝาออกกลิ่นหอมนั่นยิ่งเด่นชัดขึ้นเรื่อย ๆ จนเขาทนไม่ไหวต้องรีบเอ่ยถามกับลู่ชิงทันที“นะ นะ นี่มันหอมมากกลิ่นไม่ฉุนเลยแม่หนูลู่ชิง เจ้าสิ่งนี้มันเรียกว่าอันใดหรือ แล้วมัน
“ข้าไม่อนุญาต! พวกนางเป็นคนของบุคคลลึกลับ ที่ต้องการทำให้ข้ากับเจ้าผิดใจกันก็เท่านั้น พวกนางไม่มีสิทธิ์ฝังที่นั่น”“แต่พวกนางเป็นเมียของข้า ข้าจะฝังพวกนางในสุสานตระกูล เรื่องอื่นท่านจะทำอะไรก็แล้วแต่ท่าน ส่วนศพของพวกนางสองคนข้าจะจัดการเอง”“นี่เจ้ากล้าขัดคำสั่งข้างั้นรึ ล่ากวนนำตัวคุณชายใหญ่ไปพักที่
หวงนักหวงหนาถึงกับลงมือตบตีข้าน่ะ”“เมื่อก่อนก็ส่วนเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ข้ายังไม่ได้อนุญาต เพราะฉะนั้นสิ่งที่เจ้าทำมันคือเรื่องที่ไม่สมควร” แม้สิ่งที่บุตรชายพูดมาล้วนถูกต้อง แต่เพราะเขายังกินไม่เบื่อจึงรู้สึกหวงเป็นธรรมดา“แล้วอย่างไร!! ในเมื่อข้าอยากได้พวกนาง ทำไมต้องรอให้ท่านพ่อเบื่อก่อน แล้วค่อยส่ง
ก๊อก ๆ ๆ “นายท่านนอนหรือยังขอรับ นายท่านขอรับ”แอ๊ดดดด “พ่อบ้านเหลียวหยุดเคาะเสียที เจ้าเสียงดังเพียงนี้ข้าจะนอนได้อย่างไร เกิดอะไรขึ้นอีกเจ้าตรวจรอบ ๆ จวน พบสิ่งใดผิดปกติมางั้นหรือ”“นายท่านพวกเขา ๆ สามคน สวมหมวกเขียวให้นายท่านแล้วขอรับ”“เจ้าหมายถึงใครที่สวมหมวกเขียวให้ข้า พูดให้มันกระจ่างกว่านี้ไ
งานศพของบิดามารดาของเหลียวเคอฮว่าน ถูกจัดขึ้นอย่างสมเกียรติแขกเหรื่อมาร่วมงานมากมาย ฉุนจิ้งหานเองก็มา แสดงความเสียใจ แต่ไม่ลืมขอตัวพากันไปคุยเรื่องงาน โดยที่มีตันเจียงแอบติดตามฉุนจิ้งหานตั้งแต่ออกจากจวน เพื่อฟังว่าทั้งสองคนพูดคุยเรื่องอันใดกันบ้าง พอได้ยินเรื่องราวทั้งหมดก็รีบกลับไปที่จวนของฉุนจิ้ง
ยามมีปัญหาก็เป็นข้าที่ต้องช่วยท่าน คอยวางแผนต่าง ๆ นานา ท่านมันคนเห็นแก่ตัว ข้ากับคนรักต้องจากกันตลอดกาลเพราะฝีมือของพวกท่าน ตอนนี้พ่อแม่สามีของฮูหยินก็ตายอย่างที่ท่านต้องการแล้ว อำนาจในเรือนหลังที่ท่านอยากได้ และใช้มันจัดการเรือนหลังท่านได้มันมาแล้วนี่ ทำไมต้องแสร้งทำท่าสูงส่งเช่นนั้นอีกเล่า”“ท่าน
“ที่เจ้าพูดมาเป็นความจริงงั้นรึ เรื่องนี้จะมาพูดล้อเล่นไม่ได้ แล้วหลักฐานที่เจ้าพูดถึงนั่นรู้หรือว่ามันอยู่ที่ใด”“บ่าวรู้เจ้าค่ะ เพราะบ่าวแอบติดตามนางไป เพื่อดูว่าทางที่นางเดินไปนั้นมีจุดหมายอยู่ที่ใด”เหลียวเคอฮว่านเร่งเร้าให้ก้งเยว่พูดสิ่งที่เห็นโดยเร็ว “แล้วจุดหมายที่ว่านั่น คือที่ไหนเจ้าอย่ามัว
มาหลายชั่วยามแล้วเจ้าค่ะ”“จะเป็นไปได้อย่างไร เมื่อวานนายท่านทั้งสองยังนั่งดื่มชาด้วยท่าทางแข็งแรง ไม่มีทีท่าว่าจะป่วยกะทันหันแล้วมันเกิดเรื่องนี้ได้อย่างไร เจ้ารีบไปตามท่านหมอมาเพื่อตรวจดูศพของนายท่าน ว่าสาเหตุการตายมาจากอะไร ส่วนข้าจะรีบไปตามนายท่านใหญ่พวกเจ้าอย่าแตะต้องหรือเคลื่อนย้ายสิ่งใด เข้าใ
หลังจากผ่านวันเข้าหอกับอนุคนใหม่ทั้งสอง นายท่านเหลียวเริ่มไม่คิดถึงงานของตน เพราะในหัวของเขาตอนนี้มีแต่ภาพของไป่ตู้ฮวากับหล่างกุ้ยอิน ที่ร่างกายเปลือยเปล่าคอยปรนนิบัติตนอยู่ทุกค่ำคืน นายท่านเหลียวให้อนุทั้งสองได้พักร่างกายเพียงหนึ่งวันเท่านั้น วันถัดไปเขารีบออกจากกรมพิธีการ มุ่งหน้ากลับจวนอย่างใจจดใ
กรี๊ดดดดดด!! เพล้ง!! เพล้ง!! กรี๊ดดดดด!!“ทำไม๊!! ทำไม๊!! คุณหนูสูงศักดิ์เช่นข้า ที่มีบุรุษมากมายหมายปองถึงได้ตาบอดยอมแต่งงานเข้าตระกูลเล็ก ๆ นี้ได้นะ ข้าไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าเหลียวเคอฮว่านจะกลายเป็นคนเช่นนี้ไปได้” จ้าวฮูหยินผู้อยู่ในตำแหน่งสูงสุดในเรือนหลัง ถึงกับทำลายข้าวของภายในเรือนของตน จนพังเส