ตอนที่ 1

บทนำ

“คุณเพชร”

เสียงหวานครางเรียกชื่อเขาอย่างแผ่วเบา

ร่างสูงในสภาพเปลือยเปล่าทาบทับอยู่บนเรือนกายของเธอ ต่างฝ่ายต่างสานความสัมพันธ์ที่แนบแน่นด้วยความเต็มใจ สัมผัสที่ร้อนแรงเต็มไปด้วยความวาบหวามให้กับหัวใจ เนื้อตัวสั่นสะท้านเพราะแรงปลุกเร้าที่ไม่เคยหยุดนิ่ง ทุกพื้นที่เต็มไปด้วยร่องรอยแห่งความเป็นเจ้าของ

“ลักษณ์”

เขากระซิบเรียกชื่ออย่างอ่อนหวาน ยามที่ไฟปรารถนาในกายลุกโชนเต็มที่ พชรพยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้เตลิดเปิดเปิงไปกับความสนุกสนาน

ใช่ …

เขาเป็นผู้ชายที่ชื่นชอบในเรื่องบนเตียง แต่ต้องกับผู้หญิงที่พึงพอใจและยินดีจะร่วมทางไปจนถึงฝั่งฝันนะ เขาไม่ชอบการผูกมัดก็จริง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะได้กับทุกคนเสมอไป

‘ผู้หญิงของพชร’

ต้องรู้จักคำนิยามที่กำหนด และอยู่ภายใต้ขอบเขตนั้นอย่างไม่มีปากมีเสียง ซึ่ง ‘ลักษณ์นันท์’ มีคุณสมบัตินี้อย่างครบถ้วน

พชรบรรเลงจังหวะเพลงรักที่คุ้นเคยกับเธออย่างพลิ้วไหว กายสาวแอ่นกายตอบสนองอย่างถูกจังหวะ ต้องเรียกว่าลักษณ์นันท์เต็มใจและยินดีปรนนิบัติ ให้ผู้ชายคนนี้อิ่มเอมและมีความสุขที่สุด

ก็เขา ... คือเจ้าของชีวิตเธออย่างไม่มีข้อโต้แย้ง

และจะไม่มีวันโกรธ หากว่าสักวันจะเขี่ยเธอให้พ้นไปจากชีวิต …

เขาคือผู้ชายคนแรก และคนสุดท้ายที่มอบกายถวายชีวิตให้

ไม่ว่าสิ่งใดที่เจ้าชีวิตต้องการ เธอก็พร้อมเต็มใจและยินดีเสมอ

สัมผัสเร่าร้อนที่เขาเร่งเร้าให้ไปแตะขอบฝัน เสียงครางหวานหูอย่างสุขสมกับแรงตอบสนองที่ไม่ลดละ ไม่ช้าไม่นานพชรก็คำรามอย่างมีความสุขแล้วซบหน้าลงที่กลางอกอิ่มด้วยรอยยิ้ม  

เธอหอบหายใจสะท้านด้วยความเหน็ดเหนื่อย และกอดรัดเขาไว้อย่างหวงแหนราวกับไม่อยากให้จากไปไหน ใบหน้าคมเงยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม เคลื่อนมาจูบเบาๆ ที่หน้าผากนวลของเธอ จากนั้นลุกขึ้นเดินหายเข้าไปในห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว ปล่อยให้ลักษณ์นันท์ได้พักผ่อนสักพัก ก่อนจะต้องกลับมาทำหน้าที่

‘ผู้หญิงของพชร’ จนกว่าเขาจะพอใจ

บทที่ 1

“จอดตรงนี้เลยค่ะ”

สาวน้อยหน้าหวานบอกให้คนขับสุดหล่อชะลอความเร็วลงที่ข้างทางเหมือนเช่นทุกวัน ลักษณ์นันท์เตรียมตัวที่จะลงจากรถ แต่คนที่นั่งข้างๆ ฉุดมือเธอไว้

“อะไรคะ” เธอหันไปมองด้วยความสงสัย

“วันนี้ฉันต้องออกไปข้างนอกทั้งวัน เย็นนี้ก็มีนัดกินข้าวเย็นกับลูกค้าอีก เธอกลับไปรอที่คอนโดก่อนแล้วฉันจะตามไป อย่าลืมกินข้าวให้ตรงเวลาแล้วถ้าง่วงก็นอนก่อนเลยไม่ต้องรอ พอเสร็จธุระแล้วฉันจะรีบกลับไปหานะ” พูดจบเขาก็เคลื่อนตัวมาใกล้แล้วจูบเบาๆ ที่ข้างแก้มสาว

“ค่ะ”  

ลักษณ์นันท์ยิ้มรับคำสั่งแล้วลงจากรถหยุดยืนมองจนกระทั่งรถเคลื่อนออกไป จากนั้นจึงค่อยๆ ก้าวเดินอย่างช้าๆ เป้าหมายคือตึกสูงใหญ่ที่อยู่ริมถนนไม่ไกลจากนี้ เจพีจิวเวอร์รี่กรุ๊ป บริษัทจิวเวอร์รี่ยักษ์ใหญ่อันดับต้นๆ ของเมืองไทยนั่นเอง

ใช้เวลาไม่นานลักษณ์นันท์ก็มาถึงจุดหมาย เธอใช้ชีวิตเฉกเช่นพนักงานคนอื่นทั่วไปได้อย่างกลมกลืน ไม่มีใครรู้เลยว่าก่อนหน้าที่จะถึงบริษัทนั้น สาวน้อยนั่งรถมากับใคร และมีสถานะไหนกับคนที่นั่งมาด้วย

ไม่มีใครรู้ …

และเธอเองก็ไม่ปรารถนาให้ใครรู้ว่า เบื้องหลังตำแหน่งเลขาส่วนตัวของท่านประธานนั้น ในทุกค่ำคืนหวานชื่นและเร่าร้อนมากแค่ไหน

ทุกวันลักษณ์นันท์จะให้พชรจอดรถก่อนจะถึงบริษัท ทั้งคู่แยกจากกันโดยคนหนึ่งขับรถคันหรูในฐานะท่านประธาน และอีกคนจะเดินเลาะริมฟุตบาทมาทำงานในฐานะเลขา เธอพอใจและเต็มใจที่จะทำเช่นนี้  

แน่นอนว่าลักษณ์นันท์ไม่เคยรู้สึกว่านี่คือความลำบากใดๆ ทั้งสิ้น ตรงกันข้ามกลับรู้สึกสบายใจด้วยซ้ำ ที่ไม่ทำให้คนอื่นรู้สึกผิดปกติกับตน

“หนูลักษณ์ คุณเพชรไม่อยู่หรือจ้ะ” คุณทับทิม เลขาสาวใหญ่ของคุณหญิงมุกดา อดีตประธานบริษัทหรือก็คือมารดาของพชรเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มเอ็นดู

แม้ว่าคุณหญิงมุกดาจะยกกิจการทั้งหมดให้บุตรชายดูแลแล้วก็ตาม แต่คุณทับทิมก็ยังถือเป็นคนเก่าแก่ที่ยังทำงานอยู่ที่นี่ ในตำแหน่งเลขาท่านประธานใหญ่มีหน้าที่หลักคือทำตามคำสั่งคุณหญิงที่มีโดยตรงมายังพชร

“คุณเพชรมีนัดกับลูกค้าค่ะ คุณทับทิมมีอะไรด่วนหรือเปล่าคะ” สาวน้อยรู้ดีว่าถ้าคุณทับทิมมาหา แสดงว่ามีธุระของคุณหญิงมุกดาสั่งมาแน่ๆ

“ฝากบอกคุณเพชรหน่อยว่า คุณหญิงมีธุระสำคัญจะพูดด้วย วันนี้ให้กลับบ้านเร็วหน่อยจ้ะ” ลักษณ์นันท์รับคำทันที พร้อมทั้งหาทางติดต่อเพื่อแจ้งให้พชรรู้ตามที่คุณทับทิมบอกมา

สาวน้อยนั่งอยู่ที่หน้าห้องท่านประธานเพียงลำพัง จนกระทั่งเวลาเลิกงาน ก็กลับบ้านตามปกติเหมือนพนักงานคนอื่นทั่วไป หลังเวลาเลิกงานแล้วคือความอิสระในความสัมพันธ์ของคนทั้งสอง เวลาที่ทั้งคู่โหยหากันและกันมากที่สุด