Share

บทที่ 2 ( 2.4 )

last update Last Updated: 2025-03-10 12:30:29

“ลักษณ์คงต้องทำอะไรสักอย่างแล้วค่ะ ลักษณ์จะไปจากคุณเพชรเอง”

          “แล้วไอ้เพชรจะยอมง่ายๆ เหรอ”

          “ลักษณ์คงต้องหาวิธี แต่ลักษณ์ไม่อยากให้คุณเพชรกับคุณหญิงมีปัญหากัน”

          “เอาล่ะ จะทำอะไรก็ตัดสินใจทำซะ พี่ว่าคุณหญิงคงไม่อยู่เฉยแน่ พี่ไม่อยากให้เรื่องมันบานปลายมากไปกว่านี้ เพราะคนที่เดือดร้อนที่สุดก็คือลักษณ์นะ”

          “ขอบคุณค่ะพี่รวิช ลักษณ์จะรีบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยค่ะ” ลักษณ์นันท์รับคำหนักแน่น คงถึงเวลาที่ต้องตัดสินใจแล้วว่าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรดี

          ตั้งแต่ที่ถูกกระชากกระเป๋า พชรก็ไม่ยอมปล่อยให้ลักษณ์นันท์ห่างสายตาเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวยังหาโอกาสพูดเรื่องที่ตัดสินใจไม่ได้เช่นกัน เพราะทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันเป็นช่วงเวลาแห่งความสุข จนเธอไม่อาจทำลายบรรยากาศดีๆ นั้นได้

          “พรุ่งนี้ฉันมีประชุมที่หัวหิน ไปด้วยกันนะ” พชรเอ่ยระหว่างที่ทั้งสองนั่งรับประทานอาหารด้วยกันในร้านอาหาร

          “คุณเพชรไปหัวหินกี่วันคะ ลักษณ์จะได้จัดกระเป๋าให้”

          “แค่ศุกร์เสาร์น่ะ แต่เรากลับวันอาทิตย์เย็นๆ ดีกว่า ไปเที่ยวกันสักวันดีไหม”

          “ได้ค่ะ” หญิงสาวรับคำพร้อมรอยยิ้ม

          ทั้งคู่กินอาหารไปคุยไปอย่างมีความสุข แต่แล้วลักษณ์นันท์ก็ต้องหน้าเสียเมื่อเห็นว่ามีใครบางคนยืนอยู่ที่โต๊ะอาหารด้วยสายตาเย็นชาอย่างรู้สึกได้

          “คุณแม่”

พชรไม่คิดว่าจะเจอมารดาที่นี่ สายตาของคุณหญิงมุกดานิ่งเฉยไม่แสดงท่าทีใดๆ ออกมา ชายหนุ่มจึงไม่แสดงอาการใดๆ ออกมาเช่นกัน ผิดกับลักษณ์นันท์ที่รู้อยู่เต็มอกว่าคุณหญิงมุกดาต้องการอะไร

แต่เมื่อพชรแนะนำให้เธอรู้จักกับคุณหญิงอย่างเป็นทางการ ลักษณ์นันท์ทำความเคารพด้วยความนอบน้อม

          “มากับแม่ ตาเพชร” คุณหญิงมุกดาพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด แล้วเดินนำหน้าออกไปก่อน

พชรหันมาสบตาลักษณ์นันท์แล้วกระซิบเบาๆ ว่าให้ไปรอที่รถ หญิงสาวทำได้แค่ทำตามเท่านั้น

          “คุณแม่มาทำอะไรที่นี่ครับ” พชรชวนมารดาคุยไปเดินไป

“เมื่อไรแกจะเลิกทำตัวแบบนี้เสียที ต้องให้แม่ตายก่อนใช่ไหม”

          “โธ่ คุณแม่ครับ ผมไม่ได้ทำอะไรให้บริษัทเสียหายนี่ครับ”

          “แต่แกทำให้ชื่อเสียงวงศ์ตระกูลเสียหาย เลิกกับมันซะ” ปลายเสียงคุณหญิงมุกดาเน้นหนัก

          “คุณแม่ นี่เรื่องส่วนตัวผมนะครับ แล้วลักษณ์ก็ไม่ได้วุ่นวายอะไร ผมอยู่แบบนี้แล้วผมมีความสุข คุณแม่อย่าสนใจเรื่องนี้ดีกว่า” พชรพูดตรงไปตรงมา

          “ฉันไม่สนใจใม่ได้ เพราะฉันต้องการให้แกแต่งงานกับหนูกรรณิการ์”

          “กรรณิการ์ไหนครับแม่” พชรงง ตามไม่ทันกับสิ่งที่มารดาพูด

          “แกต้องเลิกกับมันแล้วเสาร์อาทิตย์นี้กลับบ้าน ฉันจะพาแกไปทำความรู้จักกับหนูกรรณิการ์”

          “แต่เสาร์อาทิตย์นี้ผมมีงาน ผมคงกลับบ้านตามที่คุณแม่ต้องการไม่ได้”

          “เดี๋ยวฉันหาคนอื่นไปแทน ส่วนแม่นั่น แกจะเป็นคนพูดหรือให้ฉันจัดการ”

          “ถ้าคุณแม่อยากให้ผมกลับบ้าน ก็อย่ายุ่งกับลักษณ์” คราวนี้พชรเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย

          “แกจะมีมันในชีวิตไม่ได้ หนูกรรณิการ์จะว่าไง ถ้ารู้ว่าแกมีนังบำเรอซุกไว้”

          “ก็ถ้าอยากอยู่ในชีวิตผมก็ต้องรับลักษณ์ได้ แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่ต้องเข้ามา”

          “เจ้าเพชร มันจะมากไปหน่อยแล้วนะ ถ้าแกไม่จัดการฉันจะจัดการเอง แล้วจะหาว่าฉันใจร้ายไม่ได้นะ” คุณหญิงมุกดาโมโหบุตรชายที่ปกป้องลักษณ์นันท์

          “คุณแม่ห้ามทำอะไรลักษณ์เด็ดขาด ผมไม่ยอมนะครับ”

          “งั้นฉันฝากถามนังบำเรอแกหน่อยว่า เข็ดไหมที่ถูกกระชากกระเป๋า ถ้าไม่คราวหน้าคงไม่ใช่แค่กระเป๋าแน่ แต่อาจจะเป็นหน้าสวยๆ หรือไม่ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยเลย ก็แล้วแต่ว่าคนของฉันจะโหดหรือใจดี”

          “คุณแม่”

ลักษณ์นันท์นั่งเงียบมาตลอดทางตั้งแต่ออกจากร้านอาหารมาจนถึงคอนโด สีหน้าของพชรนิ่งเฉยเหมือนไม่สะทกสะท้านกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่หญิงสาวก็รู้ว่าเขากำลังใช้ความคิดอย่างหนักเพื่อหาทางจัดการกับปัญหาในเวลานี้

          “ลักษณ์คิดว่า...”

ลักษณ์นันท์เอ่ยคำแรกเมื่อก้าวเข้ามาในห้อง พชรไม่ฟังอะไรทั้งนั้นเดินตรงไปที่ขวดน้ำสีอำพันและรินมันใส่แก้ว ท่าทีเช่นนี้ทำให้รู้ว่าเขากำลังเครียดและไม่ควรเอ่ยอะไรออกมา

          “ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง” ชายหนุ่มยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวไม่ยั้ง

          “ต่อไปนี้อยู่ใกล้ฉันไว้ตลอดเวลา เข้าใจไหม” พชรหันมาสบตา

          เขารู้ว่ามารดาไม่ใช่คนพูดเล่นหรือขู่ให้ตกใจกลัว แต่คนอย่างคุณหญิงมุกดามีวิธีจัดการกับสิ่งที่ไม่เข้าตาได้อย่างขาวสะอาด ถึงแม้เรื่องนั้นจะไม่ถึงขั้นคอขาดบาดตาย แต่พชรก็เคยเห็นมาแล้วว่าวิธีจัดการนี้เป็นอย่างไร

        

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Related chapters

  • ขอให้เธอคือรักของฉัน    บทที่ 2 ( 2.5 )

    “ค่ะ” ลักษณ์นันท์รับคำเสียงแผ่วเบาแล้วหันหลังจะเดินเข้าห้อง แต่แล้วจู่ๆ พชรก็เข้ามาคว้าตัวเธอไปสวมกอด “ฉันจะไม่ยอมให้คุณแม่ทำอะไรเธออีก” เขากระซิบที่ข้างหูกระชับตัวเธอเข้าหาแน่นขึ้นอีก “ลักษณ์ไม่เป็นไรค่ะ” เธอไม่อยากให้เขาเป็นกังวลจึงรีบบอก “เธอรู้ใช่ไหมว่าเรื่องวันก่อนเป็นฝีมือคุณแม่ แล้วทำไมไม่บอกฉัน” ชายหนุ่มค่อยๆ จับคนในอ้อมกอดให้หันหน้ามาหา “ลักษณ์ไม่อยากให้คุณเพชรมีปัญหา แล้วอีกอย่าง... “อีกอย่างอะไร” เขาเชยคางสวยได้รูปขึ้นสบตาคู่ที่หลบลงไม่มองหน้า “อย่าบอกนะว่าคิดจะแก้ปัญหาเรื่องนี้เอง ถ้าทำแบบนั้นไม่มีทางชนะคุณแม่ได้ แล้วในที่สุดเธอก็จะต้องไปจากฉัน” พชรพูดไม่ผิดหรอก เพราะจนบัดนี้ลักษณ์นันท์ยังหาทางออกเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ ทางเดียวที่คิดได้แต่ไม่กล้าทำก็คือ การเดินออกจากชีวิตของชายคนนี้ตามความต้องการของคุณหญิงมุกดาทว่า ความกลัวและความอาลัยในความผูกพันที่มีมานาน เป็นเหมือนโซ่ตรวนให้เธอไปไหนไม่ได้ แค่คิดว่าจะไปก็เจ็บปวดหัวใจเหลือเกินแล้ว “หรือว่าเธออยากไปจากฉันจริงๆ” พชรกระซิบถาม ปลายนิ้วไล้เบาๆ ที่ข้

    Last Updated : 2025-03-11
  • ขอให้เธอคือรักของฉัน    บทที่ 2 ( 2.6 )

    “แล้วนี่ตกลงคิดได้หรือยังว่าจะทำอะไร เย็นนี้เจ้าเพชรมันต้องถามอีกแน่” “ก็โรคระบาดแบบนี้ ลักษณ์ไม่อยากลงทุนอะไรเลยค่ะ มันเสี่ยงเกินไป” ลักษณ์นันท์พูดตามตรง “ก็คิดๆ ไว้ แล้วถ้ามีโอกาสก็เริ่มต้นทำซะ New Normal ไปเลย ไหนๆ ก็ทำแล้ว”รวิชเสนอไอเดียดีๆ อีกหลายอย่าง ระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น แค่เห็นเบอร์ที่ติดต่อเข้ามาชายหนุ่มก็แทบจะหมดอารมณ์ ขอตัวออกไปรับโทรศัพท์ด้านนอกทันที “ครับ คุณหญิง”รวิชตั้งสติขานรับทันทีที่กดรับสาย และเขาก็ไม่สามารถพูดอะไรโต้แย้งกลับไปได้เลย เพราะคุณหญิงมุกดาบัญชาการมาตามสายโทรศัพท์ด้วยอารมณ์โกรธเกรี้ยว ก่อนจะปิดท้ายสั้นๆ ว่า “คืนนี้ทุกอย่างต้องเรียบร้อย”รวิชไม่มีโอกาสได้รับคำหรือปฏิเสธแม้แต่คำเดียว คุณหญิงมุกดาก็วางสายไปทันที

    Last Updated : 2025-03-11
  • ขอให้เธอคือรักของฉัน    บทที่ 3

    ห้าปีผ่านไป รวิชจอดรถไว้ที่ประจำตรงริมถนน แล้วเดินอ้อมไปอีกฝั่งเพื่อรับตัวเด็กหญิงลงมาจากรถ จากนั้นทั้งสองก็เดินจูงมือกันเตรียมข้ามถนนเพื่อจะไปยังตึกแถวที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เมื่อบ่ายฝนตกหนักจนตอนนี้ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ชายหนุ่มจึงอาสามารดาของเด็กน้อยขอเป็นผู้ไปรับเจ้าตัวที่โรงเรียนเอง “หิวไหมคะ กานพลู” รวิชก้มลงถามเด็กหญิงผมเปียที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยรอยยิ้ม “หิวค่ะ ลุงวิช ไม่รู้ว่าแม่ลักษณ์มีอะไรให้กานพลูกินบ้าง” เด็กหญิงตัวน้อยตอบเสียงใส รวิชยิ้มหันมองถนนให้แน่ใจก่อนจะพาเด็กหญิงกานพลูข้ามถนน สองลุงหลานมาหยุดรอรถที่เกาะกลางถนน กานพลูชวนลุงรวิชของเธอคุยเจื้อยแจ้วตามปกติ วันนี้เด็กหญิงเล่าเรื่องวิชาศิลปะให้ฟังทั้งคู่พูดคุยกันสนุกสนานจากนั้นชายหนุ่มก็มองถนนซ้ายขวาอีกรอบแล้วจึงจูงมือหลานสาวเดินต่อ แต่อีกเพียงไม่กี่ก้าวก็จะถึงฟุตบาท เสียงล้อรถบดถนนดังลั่นใกล้ตัวจนเขาต้องหันไปมอง “กานพลู” รวิชรีบอุ้มเด็กหญิงขึ้นทันที โชคดีที่ไม่มีใครเป็นอะไร และรถคันดังกล่าวก็หยุดทันก่อนจะถึงสองลุงหลานฉิวเฉียด แต่กระนั้นสีหน้ารวิชก็มีความไม่พอใจอย่าง

    Last Updated : 2025-03-12
  • ขอให้เธอคือรักของฉัน    บทที่ 3 ( 3.1 )

    “ผมบอกว่าไม่ก็ไม่ไง เลิกเซ้าซี้ได้แล้ว เชิญออกไป ผมจะกินข้าว” เขาทำเสียงเข้มคนฟังยืนอึ้งไม่กล้าพูดอะไรต่อ แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาออกไป เธอก็เห็นใครอีกคนเดินยิ้มหวานมาแต่ไกลจากหลังร้าน“กลับมาแล้วเหรอคะ กานพลู พี่รวิช”เสียงหวานมาพร้อมรอยยิ้มที่อบอุ่น กรรณิการ์หยุดยืนมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกดี แม่สวย พ่อหล่อมิน่าเล่า ลูกสาวถึงได้น่ารักขนาดนี้และดูท่าทางว่าคุณพ่อจะหวงลูกมากเสียด้วย“คุณแม่คะ พี่คนนี้” เด็กหญิงกานพลูชี้มาที่กรรณิการ์ที่ยังยืนอยู่“คะ รับอะไรคะ” มารดาของเด็กหญิงเพิ่งเห็นว่ามีลูกค้าหน้าใหม่ยืนอยู่ในร้านด้วย“เอ่อ คือ” กรรณิการ์รับมุกไม่ถูกแต่เพราะรอยยิ้มแสนหวานนั่น ทำให้เธอรู้สึกว่าอยากอยู่ที่นี่ต่อ“ไม่ทราบว่ากำลังทำแกงอะไรอยู่คะ กลิ่นหอมเชียว”“แกงส้มผักรวมค่ะ แต่ว่าเป็นเมนูของวันพรุ่งนี้นะคะ” มารดาของเด็กหญิงตอบเสียงหวาน“ถ้างั้น เอ่อ” กรรณิการ์เหลือบไปมองกับข้าวที่สองพ่อลูกนั่งกินกัน&l

    Last Updated : 2025-03-12
  • ขอให้เธอคือรักของฉัน    บทที่ 3 ( 3.2 )

    “ไม่เป็นไรค่ะ คนชอบคิดว่าพี่รวิชเป็นพ่อยายกานพลูเป็นประจำอยู่แล้ว คุณคิดอีกคนก็ไม่แปลก ว่าแต่วันนี้มีอะไรหรือเปล่าคะ” ลักษณ์นันท์หันมาหาหญิงสาว เนื่องจากว่าส่งอาหารถุงให้ลูกค้าเรียบร้อยแล้ว“มีค่ะ ว่าแต่หนูกานพลูกับ เอ่อ คุณรวิชไม่เป็นอะไรแน่นะคะ จะไปหาหมอวันนี้ก็ได้นะคะ” กรรณิการ์ยังไม่วางใจ“เมื่อวานพี่รวิชบอกว่าคุณแค่เฉี่ยวเท่านั้น แล้วแกกับยายหนูก็ไม่ได้เป็นอะไรเลยสักนิด อย่าห่วงเลยนะคะ ว่าแต่คุณมาที่นี่มีอะไรคะ หรือว่าอยากได้กับข้าวมื้อเย็น”“ไม่ใช่กับข้าวมื้อเย็นค่ะ แต่เป็นกับข้าวมื้อเพลต่างหาก” กรรณิการ์ยิ้มหวานเอ่ยในสิ่งที่ต้องการลักษณ์นันท์ทำหน้างงเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่ได้เอ่ยถามอะไรเพราะมีลูกค้าเข้าร้าน กรรณิการ์รอจนกระทั่งลูกค้าออกจากร้านไปหมดแล้ว จึงอธิบายต่อว่า“เดือนหน้าจะเป็นวันเกิดของคุณพ่อ ปีนี้ท่านอยากจัดงานทำบุญที่บ้าน ฉันก็เลยอาสาเป็นแม่งานให้ค่ะ” กรรณิการ์เอ่ยต่อไปอีกว่า“ต้มมะระที่ซื้อไปเมื่อวาน ฉันให้คุณพ่อลองชิม ท่านถูกใจมากถามว่าซื้อที่ไหน ฉันยังไม่ได้เล

    Last Updated : 2025-03-12
  • ขอให้เธอคือรักของฉัน    บทที่ 3 ( 3.3 )

    เพราะนามสกุลของผู้หญิงคนนั้น และจากการสืบประวัติผ่านออน์ไลน์เพียงแค่เสี้ยววินาที รวิชจึงไม่อยากให้ลักษณ์นันท์ยุ่งเกี่ยวกับคนที่เข้ามาใหม่อีก“โธ่ ก็แค่ทำให้ชิมค่ะ ยังไม่ได้ตกลงว่าจะได้งานไหม พี่รวิชอย่าคิดมากค่ะ ลักษณ์ก็ทำสุดฝีมือเหมือนทุกครั้งนั่นแหล่ะ อีกอย่างช่วงนี้มันเงียบถ้าได้งานเหมาก็น่าจะดีนะคะ” หญิงสาวนึกว่าเรื่องอะไรอย่างน้อยก็ให้ได้ชิมรสชาติอาหารก่อนว่าถูกปากไหม ถ้าไม่ ลักษณ์นันท์ก็ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว“แต่ว่า...” รวิชทำท่าจะขัดอีกครั้งแต่หญิงสาวเอ่ยขึ้นมาก่อนว่า“วันเสาร์นี้พี่รวิชไปกับลักษณ์นะคะ ว่างหรือเปล่า”“แล้วยายกานพลูล่ะ” รวิชถามถึงเด็กหญิง“ลักษณ์จะให้ป้าแจ่มมาอยู่เป็นเพื่อนค่ะ กับข้าวที่จะทำไปให้ชิมลักษณ์จะทำไปจากบ้านเลย จะได้ไม่เสียเวลา”“โอเค ให้พี่ช่วยอะไรก็บอก ไม่มีปัญหา” ชายหนุ่มจำต้องเงียบ แต่ในหัวคิดหาหนทางที่จะทำอย่างไรให้งานนี้จบตั้งแต่ยังไม่เริ่มพชรเดินเข้าบ้านด้วยท่าทางซังกะตาย โดยมีสายตาขอ

    Last Updated : 2025-03-12
  • ขอให้เธอคือรักของฉัน    บทที่ 3 ( 3.4 )

    “นั่นมันก็เรื่องของบ้านเขานี่ครับ เราเป็นแขกไว้ไปวันงานเลยก็ได้ คุณแม่อยากหาของขวัญอะไรให้ก็ตามใจเลย”“โธ่ เจ้าเพชร เราเป็นคู่หมั้น ใจคอจะไม่คิดไปช่วยหนูกรรณเตรียมงานเลยหรือไง อีกอย่างช่วงนี้เรากับหนูกรรณก็ไม่ค่อยได้เจอกันไม่ใช่เหรอ” มารดาดักคอ“ผมยุ่ง คุณแม่ไปเถอะครับ แล้วถ้าอยากจะเพิ่มเติมอะไรคุณแม่กับคุณกรรณก็ปรึกษากันไปเลย ผมสนับสนุนเป็นสปอนเซอร์ให้เต็มที่ เท่านี้ใช่ไหมครับที่คุณแม่จะคุยด้วย งั้นผมขอตัวไปพักผ่อนก่อน” บุตรชายลุกขึ้นยืนเตรียมจะก้าวเดินขึ้นห้อง“เจ้าเพชร” น้ำเสียงคุณหญิงมุกดาดูอ่อนล้าเต็มที่“เมื่อไรแกจะทำใจเรื่องนั้นได้ แล้วกลับมาอยู่ในชีวิตจริงเสียที”พชรชะงักฝีเท้าเล็กน้อย เข้าใจสิ่งที่มารดาเอ่ยว่าหมายถึงอะไร แม้ว่าในส่วนลึกของหัวใจจะเจ็บปวดผิดหวังแค่ไหนแต่คนอย่างพชร ไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น“ผมลืมเรื่องบ้าพวกนั้นไปหมดแล้ว และผมก็ใช้ชีวิตในวันนี้เหมือนคนปกติ คุณแม่ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้นครับ”แม้ปากจะพูดว่าไม่รู้สึก แต่คุณหญิงมุก

    Last Updated : 2025-03-12
  • ขอให้เธอคือรักของฉัน    บทที่ 4

    กรรณิการ์ลุ้นใจหายใจคว่ำกับเมนูอาหารหลากหลายที่อยู่บนโต๊ะ เมื่อบิดาตักอาหารคำแรกเข้าปากจวบจนคำสุดท้าย ด้วยสีหน้านิ่งเฉยไม่พูดไม่จา จวบจนกระทั่งรับประทานลูกตาลลอยแก้วเป็นของหวานจานสุดท้าย“ใช้ได้ไหมคะ คุณพ่อ” กรรณิการ์รีบถามด้วยความอยากรู้“ไปซื้อที่ไหนมา ลูก” บิดาย้อนถามด้วยความสงสัยรสชาติอาหารไม่มีที่ติ ทุกจานกลมกล่อมเสียจนแทบไม่อยากอิ่ม ยิ่งโดยเฉพาะขนมหวานลูกตาลลอยแก้วด้วยแล้ว หวานชื่นใจดีต่อสุขภาพเหลือเกิน ทุกเมนูถูกใจเขายิ่งนัก ทำให้อดนึกถึงภรรยาที่จากไปผู้มีเสน่ห์ปลายจวักเช่นเดียวกัน“ซื้อที่ไหนไม่สำคัญหรอกค่ะคุณพ่อ สำคัญว่าถูกปากหรือเปล่า คุณพ่อชอบไหม พอจะเป็นเมนูเลี้ยงพระในวันเกิดคุณพ่อปีนี้ได้หรือเปล่าคะ” กรรณิการ์ยิ้มหวาน รู้สึกดีใจที่เห็นบิดามีความสุขกับอาหารบนโต๊ะ ซึ่งล้วนเป็นเมนูโปรดของพลตรีจักรแทบทั้งนั้น“ว่าแต่บอกได้หรือยังว่า ไปซื้อมาจากไหน วันหลังพ่อจะได้ให้ไปซื้ออีก” ชายวัยกลางคนซัก“ร้านเดิมที่วันก่อนลูกไปซื้อต้มจืดมะระให้คุณพ่อไงคะ” หญิงสาวเอ่ย“อ้อ ถือว่าฝีมือใช้ได้เลยนะ แม่ครัวน่าจะอายุมากแล้วซิ คงทำมานานรสชาติถึงได้กลมกล่อมแบบนี้” “ใครบอกคะคุณพ่อ แม่ครัวยังสาว

    Last Updated : 2025-03-16

Latest chapter

  • ขอให้เธอคือรักของฉัน    บทที่ 13.1

    เพียงแต่...“ลักษณ์ เอ่อ” ลักษณ์นันท์ก้มหน้าไม่รู้จะพูดอย่างไรดี“ทำไมถึงไม่ตกลง ไม่มั่นใจฉันหรือไม่อยากอยู่กับฉันกันแน่” พชรเองก็เริ่มน้อยใจแล้วเหมือนกันลักษณ์นันท์ที่เขาเคยรู้จักไม่เป็นแบบนี้ หรือว่าช่วงเวลาห้าปีที่หายไป หากไม่มีกานพูลเป็นโซ่ทองคล้องใจ พชรอาจจะเสียเธอไปตลอดกาลก็ได้ เพียงแค่คิดถึงตรงนี้เขาก็อึดอัดหายใจไม่ออกแล้ว“คิดว่าฉันอยากแต่งงานเพราะลูกงั้นเหรอ” พชรถามตรงไปตรงมา ลักษณ์นันท์ไม่ตอบ การไม่ตอบของเธอทำให้เขาเอ่ยต่อไปว่า“กานพูลคือของขวัญที่ดีที่สุดในความสัมพันธ์ของเรา ฉันดีใจ เต็มใจ มีความสุขและอยากจะเฝ้ามองดูกานพูลเติบโตไปพร้อมๆ กับเธอนะ ลักษณ์นันท์” ชายหนุ่มเอื้อมมือมากุมมือไว้“ลักษณ์รู้ค่ะ รู้ว่าคุณรักกานพูลมากแค่ไหน และลักษณ์ก็ขอบคุณที่คุณเพชรไม่เคยปล่อยมือเราสองคนแม่ลูกเลย เพียงแต่”“เพียงแต่อะไร” เขารีบถามซ้ำ“ลักษณ์อยากพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่า ลักษณ์แข็งแรงและดูแลตัวเองได้ วันข้างหน้าไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น ลักษณ์จะดูแลลูกของเราได้เป็นอย่างดี”พชรพูดไม่ออกเพราะเข้าใจความคิดและความรู้สึกของหญิงสาว ในขณะที่ลักษณ์นันท์ก็ไม่รู้จะพูดคำไหนจากใจได้อีก เธออยากเป็นทั้งแม่ที

  • ขอให้เธอคือรักของฉัน    บทที่ 13

    นี่เป็นครั้งแรกที่พชรรู้สึกประหม่าที่สุดในชีวิต เพราะเขาได้ตัดสินใจทำเรื่องใหญ่ที่สุดเลยก็ว่าได้ นั่นคือการขอลักษณ์นันท์แต่งงาน ฟังดูมันเหมือนง่าย แต่เอาเข้าจริงกลับรู้สึกว่ามันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดหลังกลับมาจากต่างประเทศเขาก็ตัดสินใจคุยกับคุณหญิงมุกดาตรงไปตรงมา เรื่องจัดการสองแม่ลูกให้ถูกต้องตามกฎหมายและประเพณี แต่ความมั่นใจที่คิดว่าทุกอย่างง่ายทลายลงเหลือศูนย์เมื่อมารดาเอ่ยว่า‘ฉันไม่ขัดเรื่องที่แกคิดจะทำเลย แต่แกเคยถามเจ้าตัวเขาไหมว่าอยากแต่งงานกับแกหรือเปล่า’‘ทำไมคุณแม่พูดแบบนั้นล่ะครับ ผมกับลักษณ์เป็นผัวเมียกัน มีลูกด้วยกัน แน่นอนว่าเราย่อมอยากแต่งงานกันอยู่แล้ว’‘เป็นแม่ของลูกก็ไม่ได้หมายความว่า จะต้องเป็นเมียแกไปตลอดชีวิตนี่’ หญิงวัยกลางคนย้อน‘คุณแม่ บังคับหรือมีข้อแลกเปลี่ยนอะไรอีกหรือเปล่าครับ’ คนฟังชักใจคอไม่ดี‘คนอย่างฉันตรงไปตรงมา ไม่ต้องหลบซ่อน ไม่ต้องมีเล่ห์เหลี่ยมอะไรทั้งนั้น ถ้าแกอยากแต่งก็ทำให้ถูกต้อง ส่วนคนถูกขอจะแต่งหรือไม่แต่ง เรื่องนี้ฉันไม่รับรู้กับแกด้วยนะ’พชรคิดวนไปมาหลายวัน ยิ่งคิดความมั่นใจก็ยิ่งน้อยลงไปเรื่อยๆ จริงอย่างที่มารดาพูด เขาไม่เคยถามลักษณ์นันท์

  • ขอให้เธอคือรักของฉัน    บทที่ 12.2

    “ลักษณ์ทราบค่ะ แต่ลักษณ์ไม่อยากรบกวนให้ใครต้องดูแลเราแม่ลูก” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตาแล้วเอ่ยต่อว่า“พอคุณหญิงหายดีแล้ว ลักษณ์กับลูกก็จะไปค่ะ ส่วนคุณเพชรอาจจะอยากเจอลูกบ้าง ลักษณ์ขอความกรุณาให้พ่อลูกได้พบกันบ้างจะได้ไหมคะ เรื่องลักษณ์กับคุณเพชรจะไม่มีอะไรต่อไปแน่นอนค่ะ”ลักษณ์นันท์รู้ดีว่าคุณหญิงมุกดาคงไม่ยอมรับตนแน่ และเธอก็ไม่อยากเป็นสาเหตุให้ใครต้องผิดใจกัน แค่กานพูลเป็นที่ยอมรับ ได้รู้จัก ได้รับความรักจากพ่อและย่า แค่นี้ก็เกินสิ่งที่คาดฝันไว้แล้วสำหรับเธอและพชร เรื่องราวระหว่างซินเดอร์เรลล่ากับเจ้าชายไม่มีอยู่ในชีวิตจริง เธอกับเขาจะยังคงสถานะคำว่าพ่อและแม่ของกานพูลตลอดไป“นี่เธอคงมองว่าฉันเป็นย่าใจร้าย แม่ผัวจุ้นจ้านซินะ” น้ำเสียงหญิงวัยกลางคนประชดในที“ฉันก็ไม่ได้หัวโบราณที่จะรับสิ่งที่ลูกตัวเองต้องการไม่ได้ และฉันก็ไม่ได้อยากให้เธอทิ้งความฝันเพื่อมาเป็นแม่เป็นเมียอย่างเดียว เธอควรคิดทำอะไรเพื่อเป็นความสุขของตัวเองบ้าง”“คุณหญิง” ลักษณ์นันท์ไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้“เรื่องมันก็มาถึงขั้นนี้แล้ว เธอก็ไม่ได้เป็นคนผิดฝ่ายเดียว ไอ้ลูกไม่มีหัวคิดของฉันมันก็มีส่วนผิดด้วย ในเมื่อเลือกเส้นทา

  • ขอให้เธอคือรักของฉัน    บทที่ 12.1

    คุณหญิงมุกดาไม่หลับแต่นอนมองหลานสาวที่กำลังเล่นกับมารดาอย่างสนุกสนาน รอยยิ้มและเสียงหัวเราในวันนี้ ช่างต่างจากหลายวันที่ผ่านมาเหลือเกิน แม้นางจะดูแลมอบความรักเอาใจใส่แต่กานพูลก็มักจะถามถึงทั้งพ่อและแม่ตลอดเวลา โดยเฉพาะกับลักษณ์นันท์ด้วยแล้ว นางได้รู้ความเป็นไปจากปากของเด็กหญิงไม่น้อย“เงียบทำไม เล่นต่อซิ” คุณหญิงเอ่ยเมื่อเห็นลักษณ์นันท์ทำท่าให้บุตรสาวเบาเสียงหัวเราะลง“คุณหญิงต้องพักผ่อนมากๆ ลักษณ์พากานพูลไปข้างนอกดีไหมคะ” ลักษณ์นันท์อุ้มบุตรสาวเดินเข้ามาหาข้างเตียง“ฉันบอกเหรอว่าจะง่วง ถ้าเธอไม่เล่นกับกานพูล มาลูก มาเล่นกับย่าแทน” ว่าแล้วนางก็ทำท่าจะลุกขึ้น“อย่าค่ะ เดี๋ยวลักษณ์ดูกานพูลเอง คุณหญิงนอนเถอะค่ะ กานพูล เบาๆ เสียงหน่อยนะคะ ให้คุณย่าได้พักผ่อน” หญิงสาวหันมากำชับบุตรสาวอีกครั้ง จังหวะนั้นอาหารเย็นจากโรงพยาบาลก็มาพอดี“กินข้าวเลยไหมคะ” ลักษณ์นันท์ปล่อยบุตรสาวให้นั่งเล่นลำพัง แล้วเข้ามาดูแลคุณหญิงที่กำลังจะต้องกินข้าวกินยาตามเวลา“นี่ฉันป่วยจนกินอะไรไม่ได้เหรอเนี่ย” หญิงวัยกลางคนเห็นอาหารโรงพยาบาลแล้วถึงกับส่ายหน้า“คุณหญิงอยากกินอะไรคะ เดี๋ยวลักษณ์จัดการให้” หญิงสาวเห็นกับข้

  • ขอให้เธอคือรักของฉัน    บทที่ 12

    โชคดีที่คุณหญิงมุกดาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมาก มีเพียงแค่อาการบอบช้ำตามเนื้อตัวที่เกิดจากการล้ม และโรคความดันโลหิตสูงที่กำเริบขึ้นมาทำให้เกิดอาการวูบกระทันหันดีที่รวิชมารับกรรณิการ์กลับบ้าน จึงอุ้มคุณหญิงมุกดาส่งโรงพยาบาลได้อย่างรวดเร็ว พชรและลักษณ์นันท์ที่รู้ข่าวรีบตามมาทันที“กานพูล” ลักษณ์นันท์เห็นหน้าลูกก็โผเข้ากอดพชรห่วงมารดาก็ห่วง คิดถึงลูกก็คิดถึงจึงได้แต่กอดกันสามคนพ่อแม่ลูกให้หายโหยหา แล้วรีบเข้าไปดูคุณหญิงมุกดาที่นอนอยู่บนเตียงทันที“คุณแม่” พชรจับมือมารดามากุมไว้ เขาเห็นสีหน้าอิดโรยก็รู้ว่าท่าทางของนางเหนื่อยมาก“คุณแม่เป็นอะไรมากหรือเปล่า ทำไมความดันถึงขึ้นได้ล่ะครับ”โรคประจำตัวของคุณหญิงมุกดาได้รับการดูแลจากแพทย์ประจำตัวเป็นอย่างดี อีกทั้งนางเองก็ดูแลสุขภาพตัวเองเช่นกัน แต่จู่ๆ อาการเกิดกำเริบขึ้นมา ทำให้พชรอดคิดไม่ได้ว่าตนเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้หรือเปล่า“ผมขอโทษครับ ถ้าทำอะไรให้คุณแม่ไม่สบายใจ” ชายหนุ่มก้มลงกราบที่กลางอกของมารดาลักษณ์นันท์ที่กอดเด็กหญิงกานพูลแนบอกเดินเข้ามายืนเคียงข้าง ทั้งสองสบตากันจากนั้นพชรก็อุ้มหนูน้อยไว้แทน หญิงสาวพนมมือไหว้ด้วยความนอบน้อมก้มลงกรา

  • ขอให้เธอคือรักของฉัน    บทที่ 11.2

    หนึ่งสัปดาห์ต่อมากรรณิการ์มาพบคุณหญิงมุกดาเพื่อนำของหมั้นมาคืน พร้อมกับรับอาสาพชรและลักษณ์นันท์มาช่วยดูด้วยว่ากานพูลเป็นอย่างไรบ้าง“ป้าต้องขอโทษด้วยที่เจ้าเพชรทำตัวแบบนี้” คุณหญิงมุกดาเอ่ยคำแรก“แต่ป้าก็ยังอยากให้เราสองครอบครัวได้เกี่ยวดองกันจริงๆ นะ”“คุณป้าอย่าโทษตัวเองหรือใครเลยค่ะ เรื่องแบบนี้บังคับใจกันไม่ได้ ที่สำคัญรักใครแล้วได้อยู่กับคนที่รัก ถือเป็นความสุขที่แท้จริงของคนเรานะคะ ณิการ์กับพี่เพชรเหมาะเป็นพี่น้องกันมากกว่า” กรรณิการ์เอ่ยจากใจจริง“ความรักงั้นเหรอ” หญิงวัยกลางคนส่ายหน้าแล้วเอ่ยต่อว่า“ความรักอย่างเดียวไม่ได้หรอกนะ ผัวเมียคู่ชีวิตต้องสนับสนุนค้ำคูนให้ต่างฝ่ายต่างเจริญเติบโตซึ่งกันและกัน หากวันหนึ่งวันใดเกิดอะไรขึ้นอีกคนก็ต้องพร้อมจะก้าวมาพยุงครอบครัวให้ผ่านเรื่องร้ายๆ ไปได้ แต่ดูนี่ซิ ตาเพชรทำอะไรตามใจตัวเอง คิดแต่สิ่งที่ชอบ สิ่งที่ตัวเองต้องการ ไม่คิดถึงอนาคตเลยแม้แต่น้อย”“บางที เรื่องของอนาคตก็ต้องรอดูในเวลานั้นไหมคะ แต่เรื่องของปัจจุบันคือสิ่งที่เราจะพาตัวเองไปสู่อนาคตไม่ใช่เหรอคะ คุณป้า” กรรณิการ์สบตาคนตรงหน้าแล้วพูดจากใจว่า“คุณป้าห่วงและรักพี่เพชร อยากให้

  • ขอให้เธอคือรักของฉัน    บทที่ 11.1

    รวิชเล่าเรื่องราวหลังคืนนั้นให้เขาฟังโดยละเอียด ทำให้รู้ว่าทั้งสองมีเงื่อนไขที่ตกลงกับคุณหญิงมุกดาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ลักษณ์นันท์ก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองตั้งท้องแต่ตั้งใจจะไม่บอก รวิชจึงต้องรับหน้าที่ดูแลสองแม่ลูกจนทุกอย่างกระจ่างพชรไม่ถามเหตุผลมารดาว่าทำไมจึงทำเช่นนี้ เขารู้นิสัยคุณหญิงมุกดาดีว่าเป็นเช่นไร คำว่ารักษาหน้าตาและชื่อเสียงของตระกูลมาที่หนึ่ง จึงไม่แปลกเมื่อเรื่องลักษณ์นันท์กับรวิชซาลง คุณหญิงมุกดาจึงรีบจัดแจงให้เกิดการหมั้นระหว่างเขากับกรรณิการ์โดยเร็วที่สุด“เรื่องมาถึงตรงนี้แล้ว คุณแม่คงไม่ถามว่ากานพูลเป็นลูกใครนะครับ” พชรเอ่ยตรงไปตรงมา“แกคิดว่าฉันโง่หรือไง เจ้าเพชร” คุณหญิงมุกดาย้อนถามเสียงแข็งเด็กหญิงกานพูลจะเป็นลูกใครได้ ในเมื่อถอนเค้าโครงเกือบทั้งหมดของพชรออกมาขนาดนั้น นางไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล และไม่ทำอะไรที่เป็นเรื่องไร้สาระเช่นนั้นด้วย“ผมรู้ว่าคุณแม่กำลังหลงหลาน” พชรพูดด้วยรอยยิ้มอย่าว่าแต่คุณหญิงมุกดาหลงรักเด็กหญิงตัวน้อยเลย เขาเองทุกลมหายใจเข้าออกก็คิดถึงแต่ลูกสาวคนนี้ตลอดเวลา“ถ้าไง เรารับทุกคนเข้ามาอยู่ที่นี่ ทำอะไรให้ถูกต้องทั้งตามธรรมเนียมและตามกฎหมายดีไหมครับ”

  • ขอให้เธอคือรักของฉัน    บทที่ 11

    ลักษณ์นันท์ใจหล่นไปถึงตาตุ่มเมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับกานพูล พชรรีบกดโทรศัพท์ไปหาคุณหญิงมุกดาแต่อีกฝ่ายไม่รับสาย เขาคว้ากุญแจรถแล้วพาลักษณ์นันท์ที่น้ำตาคลอลงลิฟต์ไปที่ลานจอดเพื่อกลับบ้านทันทีเมื่อสองสามีภรรยามาถึงห้องก็พบว่ากานพูลไม่อยู่ พี่เลี้ยงที่ดูแลบอกเพียงว่าเด็กหญิงไปกับคุณหญิงมุกดา และถ่ายทอดข้อความที่อีกฝ่ายฝากไว้ว่า‘กลับบ้าน’ทีแรกพชรคิดว่าจะโทรศัพท์เพื่อหยั่งเชิงมารดา แต่เมื่อคุณหญิงมุกดาไม่ยอมรับสาย ทำให้เขาตัดสินใจเผชิญหน้าทุกสิ่งเพื่อให้ได้ลูกคืน“ลูกไม่เป็นไรแน่ลักษณ์ คุณแม่ไม่ทำร้ายกานพูลหรอก” เขาปลอบใจคนนั่งข้างๆพชรมั่นใจว่ามารดาไม่ใจไม้ไส้ระกำทำร้ายหลานตัวเองแน่ แต่คงใช้วิธีนี้บีบบังคับให้เขากลับบ้านเป็นแน่ สงสารก็แต่ลักษณ์นันท์ที่คงเป็นห่วงกานพูล และกลัวที่จะต้องเผชิญหน้ากับมารดาอีกครั้ง“ไม่ต้องกลัว มีฉันอยู่ ทุกอย่างต้องดี” พชรกุมมือของหญิงสาวไว้ ลักษณ์นันท์เชื่อเช่นนั้นและหวังว่าทุกอย่างจะคลี่คลายในที่สุดเด็กหญิงตรงหน้าละม้ายคล้ายพ่อตัวดีที่ทำเรื่องให้ปวดหัวหลายส่วน อีกทั้งท่าทีไร้เดียงสาที่น่าเอ็นดูทำให้คุณหญิงมุกดาหลงรักในพริบตา กานพูลกินขนมและเล่นของเล่นที

  • ขอให้เธอคือรักของฉัน    บทที่ 10.4

    “แล้วคุณอารู้เรื่องนี้หรือยัง” พชรเอ่ยถาม“ณิการ์บอกคุณพ่อก่อนมาแล้วค่ะ” หญิงสาวบอกตามตรง“คุณพ่อก็ตกใจ แต่ก็บอกว่ายินดีกับพี่เพชร คุณลักษณ์และก็น้องกานพูลด้วย คุณพ่อกระซิบว่าเอาใจช่วยให้ผ่านด่านคุณป้าได้ค่ะ”“เออ อันนี้แหล่ะเรื่องใหญ่” รวิชพยักหน้าเห็นด้วยใช่ นี่แหล่ะเรื่องใหญ่ของจริง พชรก็กำลังคิดหาวิธีรับมือกับเรื่องนี้เหมือนกัน“เพราะงั้นหาทางออกเรื่องคุณป้าดีกว่าค่ะ เรื่องณิการ์จิ๊บๆ มาก คุณลักษณ์ยิ้มหน่อย ไม่มีอะไรต้องกังวลค่ะ” กรรณิการ์เอื้อมมือมากุมมือหญิงสาวไว้“ลักษณ์ขอโทษนะคะ แล้วก็ขอบคุณคุณณิการ์มากที่เข้าใจทุกอย่าง” ลักษณ์นันท์เอ่ยเสียงเครือ“ไม่ร้องค่ะ เลิกร้องได้แล้ว ของแบบนี้มันเป็นเรื่องของพรหมลิขิต ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ณิการ์อยู่ข้างคุณลักษณ์ค่ะ เห็นคนเขารักกันมีความสุข เผื่อว่าฟ้าจะเมตตาให้ณิการ์เจอคนดีๆ ที่รักณิการ์จริงๆ ก็ได้นะคะ สาธุ” กรรณิการ์หัวเราะเบาๆ ทำให้บรรยากาศที่อึมครึมคลายลงรวิชยกแก้วกาแฟขึ้นชูพร้อมส่งสายตาชื่นชมให้คนพูด เจ้าของเรื่องจึงหยิบแก้วกาแฟขึ้นชูรับแล้วจิบอย่างมีความสุข“ต่อไปถ้าใครจะเข้ามาหาณิการ์ต้องผ่านด่านพี่ก่อน พี่จะเป็นพี่ชายที่คอยส

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status