4.โดดเดี่ยว

ทิวาเดินตามชายหนุ่มเข้ามาในลิฟต์ แล้วก็ยืนตัวลีบเพราะรู้สึกว่าสถานที่แห่งนี้มันหรูหราเกินกว่าคนธรรมดาอย่างเขาจะมีโอกาสได้เข้ามาพัก

ประตูลิฟต์เปิดที่ชั้น 30 ชายหนุ่มตัวสูงเดินนำเขาไปยังห้องซ้ายสุดของทางเดิน พอประตูห้องเปิดทิวาสำรวจไปทั่วห้องอย่างตื่นตาตื่นใจ

ห้องขนาดไม่ใหญ่มากแต่เฟอร์นิเจอร์และการตกแต่งดูดีกว่าที่เขาเคยจินตนาการไว้ โซฟาตัวยาวกลางห้องดูแล้วคงนั่งสบายกว่าห้องเดิมของตัวอยู่หลายเท่า ไหนจะเคาน์เตอร์บาร์ขนาดเล็กที่กั้นระหว่างห้องรับแขกกับห้องครัวก็ดูดี ถ้าเขาเป็นเจ้าของห้องคงเลือกที่จะนั่งดื่มอยู่ตรงนี้ดีกว่าไปดื่มในผับอย่างวันนี้เพราะไม่ต้องไปสูดกลิ่นควันบุหรี่ให้เสียสุขภาพ

ทิวายืนสำรวจไปทั้งรู้ตัวอีกทีเจ้าของห้องก็เดินถือผ้าเช็ดตัวกับชุดนอนมายื่นให้

“ชุดผมเอง คุณคงใส่ได้ อาบน้ำก่อนเดี๋ยวค่อยคุยกัน อ้อ! แปรงสีฟันอยู่ในตู้เก็บของเหนืออ่างล้างหน้านะหยิบใช้ได้เลย”

“แล้วคุณไม่อาบเหรอ”

“ผมมีธุระคุยงานนิดหน่อย คุณใช้ห้องน้ำได้ตามสบายเลยไม่ต้องรีบ”

“ครับ”

ทิวาอาบน้ำสระผมจนไม่หลงเหลือกลิ่นบุหรี่ ก่อนจะสวมชุดที่เจ้าของห้องเตรียมให้ ชุดนอนผ้านุ่มลื่นกับกางเกงขายาวที่เลยปลายเท้าจนเขาต้องพักขึ้นอีกหลายทบ แต่เขายังไม่กล้าเดินออกจากห้องน้ำเพราะตอนนี้เขาไม่ได้ใส่กางเกงชั้นใน ครั้นจะใส่ตัวเดิมมันก็เต็มไปด้วยกลิ่นเหงื่อเพราะใส่มาตั้งแต่เช้าแล้ว

“ผู้ชายด้วยกันจะอายอะไรวะ” ชายหนุ่มบ่นกับตัวเอง

เสียงเคาะประตูห้องทำให้เขารีบเปิดออกเพราะคิดว่าเจ้าของห้องคงอยากมาอาบน้ำ

“โทษทีครับ ผมอาบนานไปหน่อย ผมไม่อยากให้กลิ่นบุหรี่ติดตัว”

“ผมไม่ได้เร่งแค่จะเอาบ็อกเซอร์มาให้ ใส่ได้เลย ผมยังไม่เคยใส่”

“ขอบคุณครับ”

พอออกจากห้องน้ำก็เห็นว่าเจ้าของห้องถอดชุดออกหมดแล้ว เหลือแต่ผ้าเช็ดตัวพันอยู่ ทิวามองรูปร่างของเขาที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเรียงตัวสวย มันไม่ได้ใหญ่โตเหมือนอย่างนักกล้าม แต่ดูสวยจนเขาแทบอยากจะเอื้อมมือไปจับ

“จะมองอีกนานไหม”

“ขอโทษครับ แต่คุณหุ่นดีมาก” เขาอดชมไม่ได้

เมคินยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำ ไม่ใช่ว่าไม่เคยได้ยินคำชอบแบบนี้ แต่เพราะคนที่ชมเป็นคนที่เพิ่งจะรู้จักมันเลยทำให้เขาประหม่าและหัวใจเต้นแรงจนต้องรีบเดินเข้ามายิ้มคนเดียวในห้องน้ำ นานแล้วที่ไม่เคยมีใครทำให้หัวใจเต้นแรงอย่างนี้

พอออกจากห้องน้ำก็ต้องแปลกใจเพราะคนที่คิดว่าน่าจะนอนหลับอยู่บนเตียงกลับไม่อยู่เสียแล้ว เขาหายไปพร้อมกับหมอนและผ้าห่มอีกชุดที่เจ้าของห้องเพิ่งเอาออกมาจากตู้ เดาได้ไม่ยากว่าทิวาคงไปนอนบนโซฟาในห้องรับแขก

เมคินเดินออกไปก็เห็นว่าทิวานั้นหลับไปแล้ว เขาจึงปิดไฟแล้วกลับเข้ามานอน

ทิวาตื่นนอนแต่เช้าด้วยความเคยชิน แต่เจ้าของห้องยังไม่ตื่น เขาสำรวจในห้องครัวเพื่อหาดูว่ามีอะไรให้เขาทำเป็นอาหารเช้าได้ บ้างแต่ดูเหมือนในตู้เย็นของชายหนุ่มมีเพียงน้ำเปล่าและเบียร์อีกจำนวนหนึ่ง เขาเลยต้มน้ำสำหรับชงกาแฟ อย่างน้อยมันก็คงกระตุ้นให้เขาตื่นตัวได้บ้าง

“หิวเหรอ” เมคินเพิ่งจะตื่นแต่นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนเขาพาทิวากลับมาด้วย

“นิดหน่อยครับ แต่ตู้เย็นมีแต่น้ำเปล่า ผมเลยถือวิสาสะชงกาแฟ คุณจะเอาด้วยไหม”

“อือ ขอกาแฟดำนะครับ”

แก้วกาแฟหอมกรุ่นวางตรงหน้า เมคินนั่งจิบอย่างไม่รีบร้อน อีกมือก็ดูข้อมูลในไอแพดไปด้วย

ทิวาเห็นว่าเขากำลังทำงานจึงนั่งดื่มกาแฟอย่างเงียบๆ เมื่อเห็นเมคินดื่มจนหมดแล้วเขาก็นำแก้วไปล้าง ก่อนจะไปอาบน้ำและเปลี่ยนเป็นชุดเดิมที่ผึ่งไว้เมื่อคืน เขาถอดชุดคืนลงตะกร้า ยกเว้นบ็อกเซอร์ถ้ามีโอกาสเขาคงจะซื้อมาคืนให้เมคิน

“จะกลับแล้วเหรอ ให้ผมไปส่งไหม”

“ไม่เป็นไรครับ เพื่อนผมติดต่อมาแล้ว เดี๋ยวมันมารับ ขอบคุณมากนะครับ ผมรบกวนคุณหลายเรื่องเลย” ทิวากล่าวอย่างเกรงใจ เขาไม่เคยรบกวนใครมากขนาดนี้มาก่อน

“ไม่เป็นไร ผมไม่ได้เดือดร้อนเลยอะไรเลย เราจะเจอกันอีกไหม” อยู่ๆ เขาก็รู้สึกอยากเจอกับทิวาอีกอย่างไม่มีเหตุผล

“แน่นอน ผมคงมีโอกาสได้ตอบแทนคุณ ถ้าผมได้งานแล้วจะติดต่อมา ผมอยากเลี้ยงข้าวคุณสักมือ”

“ที่ถามไม่ได้ทวงบุญคุณหรอกนะ ถ้าอยากมาเจอก็นัดมา คุณตัวแค่นี้ผมเลี้ยงได้”

“ไม่ดีกว่า แค่นี้ผมก็เกรงใจมากแล้ว”

“ถ้างั้นผมขออวยพรให้คุณได้งานเร็วๆ นะ”

“ขอบคุณครับ”

ทิวาเดินออกมารอเพื่อนด้านหน้าคอนโด ไม่ถึงสิบนาทีรถของธนาก็แล่นมาจอด

“โทษทีนะทิว เมื่อคืนกูมีเรื่องนิดหน่อย”

“อือ กูว่าไม่นิดหน่อยแล้วมั้ง ดูเหมือนมึงยังไม่ได้นอนเลย”

“อือ ก็ประมาณหนึ่ง มึงก็รู้แฟนกูขี้หึง”

“อย่าบอกนะว่าเขาหึงกู”

“อือ”

ธนากับแฟนคบกันมาได้สองปีแล้ว เขาเคยได้ยินเพื่อนพูดถึงแฟนหนุ่มอยู่บ่อยครั้งแต่ยังไม่เคยได้เจอกัน

“เอาแล้วไงล่ะ เรื่องแบบนี้กูเข้าใจดี กูพอมีคนรู้จักอยู่บ้างเดี๋ยวกูไปอยู่กับเขาก่อนก็ได้”

“มึงมีคนรู้จักที่กรุงเทพด้วยเหรอวะ”

“เออ สิเมื่อคืนกูก็ไม่นอนห้องเขามา”

“แน่นะมึงไม่ใช่กลัวกูเดือดร้อนเลยไปเช่าห้องอยู่คนเดียวนะ”

“กูจะทำแบบนั้นทำไมวะ”

“ถ้ามึงสะดวกอย่างนั้นกูก็ไม่ว่าอะไร แต่กระเป๋ามึงยังอยู่ที่ห้อง

กูนะ พอดีเมื่อคืนกูถือลงไปเก็บแล้ว”

“มึงพากูไปเอาของ แล้วเดี๋ยวกูนั่งแท็กซี่กลับมาเอง”

ทิวาจำต้องโกหกเพื่อนออกไปแบบนั้นเพราะเขาไม่อยากให้เพื่อนกับแฟนต้องมีปัญหา

ธนาพาเพื่อนไปทานอาหารแล้วเลยไปเอากระเป๋าที่ห้องเช่า เขาอยู่คุยกับเพื่อนจนบ่ายก่อนจะออกมานั่งรอที่ป้ายรถเมล์ เขานั่งไถโทรศัพท์หาห้องพักที่ใกล้บริษัทที่จะไปสมัครงานมากที่สุด เพราะพรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องเสียเวลาเดินทาง

ชายหนุ่มเลือกได้ห้องพักรายวันขนาดเล็กราคาไม่แพงมาก เขาคงอยู่ที่นี่ไม่นาน จะเช่าห้องพักรายเดือนส่วนใหญ่ก็เรียกค่ามัดจำสองเดือนบวกว่าเช่าอีกหนึ่งเดือนรวมแล้วก็ไม่ต่ำกว่าหนึ่งหมื่นบาท ถึงแม้จะมีเงินเก็บอยู่ประมาณหนึ่งแต่ทิวาก็ไม่อยากฟุ่มเฟือยเพราะไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไหร่ถึงจะได้งาน

บริษัทที่เขาไปสมัครกำลังเปิดรับพนักงานฝ่ายบุคคล ฝ่ายธุรการ และเลขานุการ โดยให้ยื่นใบสมัครช่วงเช้าและนัดสัมภาษณ์ช่วงบ่าย เขาพอมีประสบการณ์ทำงานเป็นผู้จัดการฝ่ายบัญชีมาก่อน แต่ไม่อยากทำงานบัญชีอีกแล้ว เพราะรู้สึกเครียดกับตัวเลขจนทำงานอย่างไม่มีความสุข

โชคดีที่ข้างห้องพักมีบริการซักรีดทิวาเลยไม่เดือดร้อนเรื่องเสื้อผ้าที่ใส่วันพรุ่งนี้

ทิวาซื้อข้าวกล่องมาทานบนห้องพัก แต่ทานไปได้ไม่กี่คำเขาก็รู้สึกดื้อ เพราะตอนนี้เหมือนกับเขาเหลือแค่ตัวคนเดียว จากที่คิดว่ามาอยู่กรุงเทพจะมีเพื่อนรักอย่างธนาคอยคุยด้วย คอยให้คำปรึกษา แต่เมื่อการมาของตัวเองทำให้เพื่อนมีปัญหากับแฟน ทิวาเลยเลือกที่จะอยู่คนเดียวแบบนี้ดีกว่า เขาไม่โกรธธนาเลยสักนิด เพราะแต่ก่อนตอนมีแฟนเขาก็ยกให้แฟนมาเป็นที่หนึ่งเสมอ