ขายครั้งที่ 5 - นิ้วของคุณหมอมัน... NC-15

อินทัชไม่ได้ไปไหนไกล เขาแค่หลบออกมาหน้าห้องตรวจ ยืนสงบสติเพื่อให้อารมณ์ที่ปั่นป่วนกลับมาคงที่

“หมออินทัช มีอะไรหรือเปล่าคะ”

เสียงหวาน ๆ เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง อินทัชเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นว่าเป็นใครเขาก็ส่งยิ้มให้เธอบาง ๆ

“หมอรุ้งแพร”

“ค่ะ แพรเอง หมออินทัชเป็นอะไรไปคะ สีหน้าไม่ค่อยดีเลย”

อินทัชส่ายหน้าเบา ๆ รุ้งแพรเหมือนจะถามต่อแต่สุดท้ายก็เปลี่ยนใจ เธอส่งยิ้มให้อินทัช แววตาเต็มไปด้วยความเข้าอกเข้าใจทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้อะไรสักอย่าง

“มื้อเย็นนี้มีนัดหรือยังคะ หมออินทัชสนใจไปหาอะไรทานด้วยกันไหม” เธอเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มหวานเจี๊ยบ รุ้งแพรเป็นคุณหมอคนเก่งอีกคนในสถาบันนี้ เธออายุเท่ากับอินทัช ตัวเล็ก หน้าตาน่ารักจนดูเหมือนเป็นนักศึกษามากกว่าแพทย์ชำนาญการ

รุ้งแพรมีนิสัยที่เข้าอกเข้าใจคนอื่นเสมอ เป็นเพื่อนร่วมงานคนเดียวที่อินทัชยอมให้ความสนิทชิดเชื้อมากกว่าหมอหรือเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ เพราะเธอไม่เคยทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจเลยแม้แต่ครั้งเดียว

“ผม..”

“หมออินทัชคะ!”

เสียงแว๊ด ๆ จากในห้องตรวจทำเอาสองคุณหมอสะดุ้งโหยง อินทัชหน้าเสีย เขาลืมไปเลยว่ามีคนรอให้เขาเข้าไปตรวจอยู่ในห้อง

อินทัชไม่เคยเสียสมาธิขนาดนี้มาก่อน เขาไม่รู้ว่าวันนี้สติมันหายไปไหนหมด มือทั้งสองยกขึ้นลูบใบหน้าแรง ๆ ก่อนจะหันไปพูดกับรุ้งแพร

“ผมขอเข้าไปทำงานต่อก่อนนะครับ”

“คะ? อ๋อ ค่ะ”

อินทัชรีบกลับเข้าไปในห้องตรวจ เขาสวมถุงมือยางคู่ใหม่ แล้วนั่งประจำการที่เดิม ตำแหน่งเดิม

ตรงระหว่างขาของอลิษา

“คุณหมอปล่อยให้ฉันอ้าขาจนเมื่อย” อลิษาบ่นอุบ

“ขอโทษครับ ผมผิดเอง”

เมื่อคุณหมอแสดงออกถึงความรู้สึกผิดอลิษาก็ไม่ติดใจอะไรอีก เธอตื่นเต้นอีกครั้งเพราะผ้าคลุมถูกเปิดออกช้า ๆ ความรู้สึกเย็บวาบเข้ามาทักทายเป็นรอบที่สอง

“ครั้งนี้..”

อินทัชถอนหายใจเฮือกใหญ่ ใบหน้าเคร่งเครียด คิ้วเข้มขมวดแน่นจนหัวคิ้วแทบพันกัน

“ผมต้องใช้ เอ่อ...นิ้ว”

“คะ?”

“เป็นการตรวจขั้นตอนสุดท้ายแล้วครับ ผมต้องใช้นิ้วสอดเข้าไปเพื่อตรวจหาความผิดปกติภายใน”

“นะ นิ้วของคุณหมอเหรอคะ”

“ครับ”

อลิษาหัวใจจะวาย เธอไม่ได้ศึกษามาก่อนว่าจะต้องถูกนิ้วคุณหมอสอดเข้ามา นิ้วจริง ๆ ที่ไม่ใช่เครื่องมือเย็น ๆ พวกนั้น เธอทั้งเขินทั้งกลัวแต่อีกใจก็อยากลอง

“มันจะเจ็บไหมคะ”

“ผมจะเบามือ”

อลิษารู้สึกร้อนไปทั้งหน้า คุณหมอพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่าจะเบามือกับเธอ แค่นี้เธอก็เขินจนตัวแดงเป็นกุ้งต้มแล้ว

“งั้น ทะ ทำตามหน้าที่ของคุณหมอเถอะค่ะ”

“ขออนุญาตนะครับ”

อินทัชวางมือซ้ายลงบนท้องน้อย ในขณะที่มือขวาหุบเหลือเพียงนิ้วชี้และนิ้วกลาง จ่อเข้ากับปากทางที่ปิดแน่นสนิท แค่สัมผัสเบา ๆ อลิษาก็เกร็งตัวด้วยความตื่นเต้น

“อย่าเกร็งนะครับ”

“คะ คุณหมอ ฉัน..”

"นิดเดียวครับ ไม่นานก็เสร็จแล้ว"

อินทัชเอ่ยปลอบอย่างใจเย็น อลิษาไม่ใช่คนแรกที่เขาต้องปลอบโยนแบบนี้ มีผู้หญิงมากมายที่กลัวการตรวจภายในเพราะกลัวเจ็บ โดยเฉพาะผู้หญิงที่ยังไม่เคยมีเพศสัมพันธ์มาก่อนแบบอลิษา

“ฉันตื่นเต้น”

‘ผมก็ตื่นเต้น’

อินทัชเคยปลอบผู้หญิงมามากมายก็จริง แต่ทุกครั้งเขาทำโดยไม่รู้สึกอะไร ต่างจากครั้งนี้ที่หัวใจของเขาเต้นถี่รัว คุณหมอหนุ่มเก็บความตื่นเต้นไว้ใต้หน้ากากอนามัย เขารอเวลาให้อลิษาลดความเกร็งลง ไม่เร่งรัดเพราะเข้าใจความรู้สึกของเธอดี อีกอย่าง.. เขาเองก็ต้องการเวลาให้ความตื่นเต้นของตัวเองลดลงเช่นกัน

“คะ คุณหมอ ทำเลยก็ได้ค่ะ”

อลิษาเอ่ยอนุญาต เธอหลับตาปี๋ในตอนที่นิ้วของคุณหมอเริ่มดุนดันเข้ามา ความเจ็บและความอึดอัดมากมายเข้ามาพร้อมกับนิ้วสองนิ้วนั้น แต่ในขณะเดียวกันมันก็มีความรู้สึกแปลก ๆ บางอย่างเกิดขึ้นด้วย

“อะ อ๊ะ!”

มันเสียว

คุณหมอมากประสบการณ์เหงื่อตก เขาหยุดมือหลังจากสอดใส่เข้าไปได้แค่ครึ่งเดียว ในระยะห่างเพียงน้อยนิดเขาเห็นทุกอย่างชัดเจน ภาพที่ความสาวดูดกลืนนิ้วของเขา พร้อมกับขับน้ำหล่อลื่นออกมาเคลือบ

อลิษามีอารมณ์ระหว่างตรวจ

นับว่าเป็นสถานการณ์ที่ยากสำหรับอินทัช ปกติคนที่มาตรวจไม่ค่อยมีใครเกิดอารมณ์ระหว่างตรวจเพราะมัวแต่ตื่นเต้น แต่อลิษา.. พอผ่านความตื่นเต้นมาได้เธอก็เริ่มตอบรับการรุกรานของอินทัชด้วยอารมณ์วาบหวาม

“อาาา คุณหมอขา”

อินทัชอยากจะบ้าตาย เขาอยากจะหยุดทุกอย่างลงแล้วให้คนอื่นเข้ามาทำแทน แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมมือข้างนั้นถึงไม่ยอมขยับออกตามที่ใจคิด มันกลับดันเข้าไปลึกขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งสุดทาง

“อ๊า! คุณหมอ มัน อะ มัน”

อลิษาครวญคราง สะโพกเริ่มบิดไปมาอย่างคนที่ทำอะไรไม่ถูก อินทัชรีบยึดสะโพกมนไว้ไม่ให้ขยับไปมากกว่านี้ เพราะทุกครั้งที่เธอขยับ นิ้วของเขาก็จะถูกตอดรัดจนชาหนึบ

“คุณหมอ มันแปลก ๆ”

“ใจเย็น ๆ ครับ” อินทัชบอกทั้งอลิษาและตัวเขาเอง "นิ่ง ๆ ก่อน ผมขอตรวจ..”

“มะ มัน อะ อื้อ”

อินทัชรีบทำหน้าที่ก่อนสถานการณ์จะแย่ไปมากกว่านี้ เขาแช่นิ้วทั้งสองไว้พร้อมกับใช้อีกมืออีกข้างกดหน้าท้องเพื่อคลำหาความผิดปกติภายใน เมื่อไม่พบสิ่งผิดปกติหรือก้อนเนื้อแปลกปลอมเขาก็ทำท่าจะดึงนิ้วยาวออก

“ดะ เดี๋ยวค่ะ!” อลิษาเอื้อมมือมาจับยึดมือคุณหมอไว้ “อย่าเพิ่งเอาออกค่ะ มัน.. อื้อ”

“คุณอลิษา ตอนนี้คุณกำลังขาดสติ ให้ผมเอาออกก่อนครับ”

“ไม่ค่ะ มันทำให้ฉันรู้สึกดี”

“คุณ!”

“นิ้วของคุณหมอมันทำให้ฉันรู้สึกดี อ๊า~”

เธอตอกย้ำความรู้สึกดีด้วยการขมิบเนื้อนุ่มบีบรัดนิ้วยาว อินทัชกัดฟันแน่น ใบหน้าของเขาแดงแจ๋ไปหมด

“คุณหมอ ทำไมมันรู้สึกดีแบบนี้คะ อ๊าา”

“คุณอลิษา เบาเสียงหน่อย ห้องนี้ไม่ได้เก็บเสียง”

อินทัชเตือนเสียงต่ำ ห้องนี้ไม่ได้เก็บเสียงได้ดีเท่าไหร่ ดูได้จากเมื่อครู่ที่อลิษาตะโกนออกไปได้ถึงข้างนอก แล้วถ้าเสียงครางหวาน ๆ นี้ดังออกไปจนคนอื่นได้ยินเข้าล่ะ

เขาคงกลายเป็นหมอที่ถูกครหา เป็นผู้บริหารที่ไม่มีใครอยากนับถืออีกต่อไป

“มันรู้สึกดีนี่คะ อื้ม”

อลิษาหลับตาพริ้ม หมุนส่ายสะโพกวนไปมา เนื้อนุ่มบีบรัดก้านนิ้วยาวไม่ยอมปล่อย เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ความรู้สึกที่เหมือนช่องท้องมีบางอย่างวิ่งวนไปมา เหมือนมีผีเสื้อนับล้านตัวกระพือปีกอยู่ข้างใน แบบนี้น่ะเหรอความรู้สึกของนางเอกนิยายที่เธอเคยอ่าน

รู้สึกดีจัง ดีจนไม่อยากให้อินทัชเอามือออกไปเลย

อินทัชไม่ได้ขยับมือ แต่นั่นไม่เป็นปัญหาเพราะอลิษาขยับสะโพกเองได้ เธอค้นพบความลับว่าถ้ายิ่งขยับก็จะยิ่งรู้สึกดี อลิษาจึงทำแบบนั้นซ้ำ ๆ พร้อมกับส่งเสียงครางหวานออกมาเบา ๆ

คุณหมอหนุ่มหันหน้าไปทางอื่น ถึงไม่อยากยอมรับ แต่มันเป็นเรื่องจริงที่ว่าอลิษากำลังสำเร็จความใคร่กับนิ้วของเขา ขนาดเขาไม่ยอมขยับนิ้วเธอยังดิ้นรนหาทางด้วยตัวเองจนได้ ช่องทางที่ดูดกลืนนิ้วของเขาทั้งคับแน่นและเปียกแฉะ ถุงมือของอินทัชมันวาวเพราะเต็มไปด้วยคราบความใคร่ของเธอ

“ฮ้าา คุณหมอขา”

อินทัชทำเป็นไม่สนใจเสียงหวาน ๆ นั้น เขาปล่อยให้อลิษากระทำกับนิ้วตัวเองเหมือนเป็นแค่เซ็กซ์ทอย และได้แต่ภาวนากับพระเจ้าให้ช่วงเวลานี้ผ่านพ้นไปเสียที

“อะ ทำไมมัน อะ อื้อ!”

เหมือนพระเจ้ารับฟังคำร้องขอของอินทัช อลิษาเริ่มส่งเสียงครางกระเส่า เนื้อนุ่มตอดรัดนิ้วยาวถี่รัว น้ำหวานไหลซึมหยดแหมะ

ดีที่มีผ้ารอง ไม่อย่างนั้น..

“อ๊า! คุณหมอ อ๊ะ”

ผีเสื้อในท้องพากันกระพือปีกเต็มแรง อลิษากัดปากตัวเองจนห้อเลือด ความรู้สึกสุดท้ายมันหมือนเธอถูกมือที่มองไม่เห็นจับโยนขึ้นที่สูง ก่อนจะตกลงมาบนปุยนุ่นนุ่ม ขาเรียวหลุดออกจากขาหยั่งแล้วหนีบเข้าหากัน รวมถึงหนีบมือของคุณหมอไปด้วย สะโพกอวบเกร็งกระตุกถี่ ๆ นานเกือบนาทีกว่าที่ทุกอย่างจะสงบลง

“แฮ่ก!”

“ปล่อยได้แล้วครับ”

อลิษายอมอ้าขาออกแต่โดยดี เธอกระตุกเฮือกเมื่อก้านนิ้วยาวถอดถอนออกไป สติที่หายไปทยอยพากันกลับเข้ามาพร้อมกับอินทัชที่ขยับออกห่าง

เมื่อกี้ เธอ..

พออารมณ์วาบหวามจางหายไปความอับอายก็เข้ามาแทนที่ อลิษายกมือทั้งสองขึ้นปิดหน้าเมื่อสำเนียกได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป มันน่าอายจนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน สุดท้ายก็ทำได้แค่แก้ปัญหาโง่ ๆ ด้วยการยกมือขึ้นปิดหน้าไว้ ซึ่งมันไม่มีประโยชน์และไม่ได้ช่วยอะไรเลย

“จัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อนออกไปนะครับ”

เสียงเก้าอี้เลื่อนออก เสียงขยับตัว และเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก้าวห่างออกไป เมื่อมั่นใจว่าอยู่คนเดียวแล้วอลิษาก็ยกมือที่ปิดหน้าออก เธอรีบลงจากเตียงตรวจ จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่แล้วรีบไปเปลี่ยนเป็นชุดของตัวเองในห้องน้ำ

“โอ้ย!! เธอทำอะไรลงไปลิษา!”

อลิษาอับอายจนไม่คิดจะไปเจอหน้าหมออินทัชอีก เมื่อกี้เธอทำอะไรลงไป ตัวอะไรเข้าสิงถึงได้ทำแบบนั้น คุณหมอจะมองเธอแบบไหน เรื่องซื้อขายสเปิร์มคงยากขึ้นไปอีกเพราะเธอไม่กล้าเจอเขาแล้ว

“พัง! พังหมดแล้ว ฮือ!”

ก๊อก ก๊อก

“คุณอลิษาคะ” เสียงเคาะประตูห้องน้ำดังขึ้นพร้อมเสียงเรียกของพยาบาลคนเดิม “เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วเชิญที่ห้องหมออินทัชนะคะ”

“คะ? ฉันยังกลับไม่ได้เหรอคะ?” อลิษาถามผ่านประตูห้องน้ำ ไม่นาน พยาบาลด้านนอกก็ตอบกลับมา

“ยังค่ะ ต้องไปฟังผลตรวจคร่าว ๆ ก่อนนะคะ”

“ส่งมันมาพร้อมกับผลตรวจทั้งหมดเลยได้ไหมคะ”

“ปกติก็ได้นะคะ แต่พอดีว่าคุณหมออินทัชต้องการเชิญคุณอลิษาไปพบด้วยน่ะค่ะ”

“อะ อะไรนะคะ!?”

“คุณหมออยากพบคุณอลิษาค่ะ”

หมออินทัชอยากเจอเธอทำไม?

หรือว่า.. จะพูดเรื่องเมื่อกี้

อลิษาอยากกัดลิ้นตายให้รู้แล้วรู้รอด เธอไม่พร้อมเจอหน้าหมออินทัชตอนนี้ อย่างน้อยก็ไม่ใช่หลังจากที่เธอทำแบบนั้นต่อหน้าเขา!

.

.

.

.

.

TBC