เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 4
บทที่เกี่ยวข้อง
ก็แค่มีลูกกับคนอื่น ถึงขั้นต้องหย่าเลยเหรอ? บทที่ 5
วังหยางก็ค้นพบอาหารที่โจวเฉิงซื้อมาเช่นกัน จึงตะลึงอยู่บ้าง“อาหารของร้านอาหารละแวกโรงพยาบาลมีเยอะมากที่เหมาะจะให้คนป่วยกิน พี่ชาย คุณสามารถเลือกร้านที่ไม่เหมาะสมที่สุดออกมาได้ ก็ยอดเยี่ยมจริงๆ!”ฉันเห็นโจวเฉิงขบกรามแน่น อดทนอดกลั้นจึงไม่ได้บันดาลโทสะ เพียงแต่เอ่ยเสียงอึมครึมว่า หลังจากนี้ เขาจะเข้าครัวทำอาหารให้ฉันกินด้วยตัวเอง ไม่ต้องให้วังหยางยุ่งเรื่องคนอื่นวังหยางไม่ยอมถอยให้สักนิดเดียว บอกตรงๆ ว่าเขาไม่วางใจ“ผมดูแลพี่สาวเป็นอย่างดีจนออกจากโรงพยาบาล ไม่ถึงวันหนึ่ง คนก็แท้งลูกเสียแล้ว คุณไม่มีความน่าเชื่อถือเลยด้วยซ้ำ”โจวเฉิงขมวดคิ้วแน่น “เวินฉิงเป็นภรรยาฉัน นายจะทำดีหวังผลอะไร ไม่รู้ว่าต้องรักษาระยะห่างกับผู้หญิงที่มีสามีหรอกหรือ”ฉันวางช้อนอย่างแรง น้ำเสียงแดกดัน“คุณมีสิทธิ์อะไรไปว่าคนอื่น ใครจะไม่มีขอบเขตไปกว่าคุณอีก อาศัยเด็กหลอดแก้วให้คนอื่นคลอดลูกแล้วยังไม่รู้สึกว่าล้ำเส้น”วังหยางเบิกตากว้าง เหลือบมองโจวเฉิงด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความเหลือเชื่อหลายครั้งโจวเฉิงอดกลั้นจนหน้าดำหน้าแดง หากเป็นเมื่อก่อน เขาคงกระแทกประตูจากไปแล้ว แต่วันนี้ถึงกับสามารถทนได้ นั่งลงบน
ก็แค่มีลูกกับคนอื่น ถึงขั้นต้องหย่าเลยเหรอ? บทที่ 6
เผชิญหน้ากับการถามด้วยท่าทางเปี่ยมไปด้วยเหตุผลของโจวเฉิง ฉันไม่มีอารมณ์จะแยกแยะวิเคราะห์อะไรอีกเขาไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองผิด“หนึ่งนาทีสามารถปริ้นท์ข้อตกลงการแต่งงานออกมาได้หนึ่งร้อยฉบับ คุณหลบเลี่ยงไป ก็ไม่มีประโยชน์”โจวเฉิงลุกขึ้นด้วยความโมโห เก้าอี้ล้มกระแทกพื้นดังตึงเขาเดินวนไปวนมาเหมือนสุนัขที่อารมณ์พลุ่งพล่าน พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองให้สงบ“ภรรยา หากคุณถือสาจริงๆ ผมสามารถเขียนหนังสือรับประกัน ทำพินัยกรรมก็ได้! ผมรับรองว่าจะไม่ยอมรับลูกของอวี่โหรว และไม่มีทางมอบทรัพย์สินให้เด็กสืบทอด แบบนี้คุณคงวางใจได้แล้วสินะ”ฉันถอนหายใจยาวทำไมตลอดมาเขาถึงไม่เข้าใจเลยนะว่า ทรัพย์สินสามารถทำพินัยกรรมได้ ตัวอักษรสีดำเขียนชัดบนกระดาษสีขาวแต่ความรู้สึกล่ะความรู้สึกสามารถพูดว่าไม่ให้ก็ไม่ให้ได้หรือหลังจากนั้นเห็นเด็กโตขึ้นเรื่อยๆ ถึงขั้นยิ่งเหมือนตัวเองขึ้นเรื่อยๆเลือดข้นกว่าน้ำ จะไม่หวั่นไหวได้อย่างไรหากฉันยังเชื่อใจอีก เช่นนั้นก็เป็นคนที่โง่ที่สุดในโลกแล้ว“โจวเฉิง คุณยินยอมปกป้องใครสิบปี ยินยอมมีลูกกับใคร ยินยอมให้เงินใครใช้ ฉันล้วนไม่แคร์”“ฉันรักคุณมาแปดปีแล้ว ถึงขั้นยอมอดท
ก็แค่มีลูกกับคนอื่น ถึงขั้นต้องหย่าเลยเหรอ? บทที่ 7
ฉันไม่รู้เรื่องนี้เลยสักนิดจริงๆครุ่นคิดให้ละเอียด วังหยางที่ยังเป็นวัยรุ่นอาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่คนเดียว ตอนที่เรียนมหาวิทยาลัย ก็อาศัยอยู่ที่คอนโดด้านนอก ฐานะครอบครัวไม่ธรรมดาจริงๆแต่อย่างไร ฉันก็ไม่ได้คิดเชื่อมโยงทางที่เขาเป็นลูกชายของประธานบริษัทแห่งนี้เลยเพิ่งเอ่ยถึงเขา วังหยางก็เรียกฉันไปที่ห้องทำงานรอบหนึ่งได้สติกลับคืนมา ถึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีเรื่องสำคัญต้องรายงานบริษัทของครอบครัววังหยางทำการค้าวัตถุโบราณของล้ำค่าระดับไฮเอนด์โดยเฉพาะ ในภายหลังเขาเปิดบริษัทผลงานทางด้านศิลปะยุคปัจจุบันอีกแห่งด้วยตัวเองแม้ว่าบริษัทใหม่จะรวมผลงานทางด้านศิลปะกับเครื่องประดับอัญมณีอันทันสมัยจะไม่ได้ซื้อขายด้วยเงินก้อนโตเป็นประจำเหมือนสินค้าระดับไฮเอนด์ แต่บุกเบิกตลาดใหม่ ทำได้ไม่เลวยิ่งที่บังเอิญก็คือ ภาพวาดหลายชิ้นของซูอวี่โหรวก็ดำเนินการประมูลที่นี่ด้วย ราคายังไม่น้อย ล้วนประมาณแสนหยวนอีกอย่างก็ค้นพบปัญหาของเธอพอดีภาพของเธอ เลียนแบบการผสมผสานจากผลงานของจิตรกรตัวเล็กๆ หลายคนก่อนหน้านี้ไม่ถูกพบโดยการประเมิน แต่กลับถูกจับออกมาได้จากข้อมูลที่ฉันนำมาใช้“ผู้จัดการวัง ฉันคิดว่า หาก
ก็แค่มีลูกกับคนอื่น ถึงขั้นต้องหย่าเลยเหรอ? บทที่ 8
ฉันครุ่นคิดเล็กน้อย ก็เข้าใจแล้ว วันนี้โจวเฉิงจะต้องมาแสร้งทำเป็นมีความรู้สึกลึกซึ้งใต้อาคารบริษัทอีกแน่นอน แต่คิดไม่ถึงว่าจะได้พบกับซูอวี่โหรวเขาน่าจะแสดงตัวกับประชาสัมพันธ์ว่าเป็นสามีของฉัน ดังนั้นถึงเข้ามาได้สำหรับการปรากฏตัวของโจวเฉิง ซูอวี่โหรวก็ตะลึงมากเช่นกันหลังตะลึง เธอก็โกรธกว่าเดิม เล่าเรื่องที่ฉันรังแกเธออีกรอบ“เวินฉิงริษยาที่คุณดีกับฉันมาตลอด จะต้องฉวยโอกาสนี้แก้แค้นฉันแน่นอน!”เผชิญหน้ากับสายตาซุบซิบนินทารอบด้าน โจวเฉิงจึงโมโหเพราะอับอายอยู่บ้าง“คุณพูดเหลวไหลอะไรน่ะ เสี่ยวฉิงไม่ใช่คนประเภทนั้น! อีกอย่างเรื่องประเภทนี้จะใช่เรื่องที่เธอซึ่งเป็นพนักงานตัวเล็กๆ มีอำนาจตัดสินใจได้หรือ”ซูอวี่โหรวเบิกตากว้างอย่างตะลึง ราวกับรู้จักโจวเฉิงเป็นครั้งแรก“คุณถึงกับช่วยเธอ ไม่เชื่อฉันหรือ”ฉันกอดอก มองสองคนนี้ทะเลาะกันด้วยสายตาเย็นชาไม่ต้องพูดถึงซูอวี่โหรว กระทั่งฉันก็ยังประหลาดใจเล็กน้อย โจวเฉิงถึงกับไม่ได้ช่วยอีกฝ่ายโดยไม่แยกแยะถูกผิดหากเปลี่ยนเป็นเมื่อก่อน เขาต้องด่าฉันเปิงไปนานแล้ว“อวี่โหรว คุณอย่าอ่อนไหวขนาดนี้จะได้ไหม มีปัญหาอะไร ทุกคนสามารถคุยกันดีๆ ได้ คุณ
ก็แค่มีลูกกับคนอื่น ถึงขั้นต้องหย่าเลยเหรอ? บทที่ 9
วันนั้น หลังจากโจวเฉิงกับซูอวี่โหรวถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่วังหยางเรียกมาไล่ออกจากบริษัทไปอย่างเศร้าหมอง ก็ยุติการวิพากษ์วิจารณ์ไปหลายเดือนเดิมฉันยังแปลกๆ ทำไมสองคนนี้ถึงสามารถหยุดการหาเรื่องได้ขนาดนี้เสียทีที่ฉันเตรียมตัวต่อสู้กับสงครามยืดเยื้อนี้เรียบร้อยผลก็คือ ดูเหมือนบริษัทของโจวเฉิงจะเกิดปัญหา เขายุ่งจนหัวหมุนแต่สถานการณ์คล้ายจะไม่ดียิ่ง เพราะมีครั้งหนึ่งที่ซูอวี่โหรวส่งข้อความ ระเบิดอารมณ์ด่าประจานฉันอย่างบ้าคลั่งเธอถามฉันว่าไปพูดอะไรกับโจวเฉิงอีกใช่ไหม บีบให้เขายึดห้องสตูดิโอศิลปะที่เขาให้ก่อนหน้านี้คืนไปฉันไม่ตอบ เพียงแค่แคปรูปลงไทม์ไลน์ทันที“ที่แท้สตูดิโอส่วนตัวที่จิตรกรซูคุยโวมาตลอดนั้นมีสามีฉันเป็นคนซื้อให้หรือ มีเวลาว่างมาบ้าๆ บอๆ ใส่ฉัน ไม่สู้คิดว่าจะเร่งให้โจวเฉิงรีบเซ็นหนังสือข้อตกลงการหย่าอย่างไรจะดีกว่า”ฉันกับซูอวี่โหรวมีเพื่อนร่วมกันไม่น้อย ตอนแรกเป็นเธอที่ให้คนเหล่านั้นเพิ่มฉันเป็นเพื่อน เพื่อที่จะร่วมมือกันทำให้ฉันโมโหเป็นสองเท่าตอนนี้ฉันโพสต์ไทม์ไลน์ ก็ให้คนที่ประจบเธอมาตลอดได้เห็นพอดีควรจะถึงคราวเธอถูกความพ่ายแพ้ทำให้โมโหจนตายแล้วโพ
ก็แค่มีลูกกับคนอื่น ถึงขั้นต้องหย่าเลยเหรอ? บทที่ 10
เห็นรถรีบร้อนขับออกไป ความรู้สึกติดขัดที่ติดอยู่ในใจฉันมาตลอด ก็คล้ายจะหายไปทันทีน่าจะเป็นเพราะฉันรู้ว่า ในที่สุดตัวเองก็อยู่ห่างจากคนชั้นต่ำกลุ่มนี้ได้แล้วนี่คือของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดที่พระเจ้ามอบให้ฉันว่าแล้วเชียว ซูอวี่โหรวคลอดลูกชายก่อนกำหนดออกมาคนหนึ่งแต่ว่าเด็กแข็งแรงมาก ไม่ได้รับผลกระทบรุนแรงในที่สุดโจวเฉิงก็ยอมเซ็นชื่อในหนังสือข้อตกลงการหย่าแล้วตอนที่เดินออกจากสำนักกิจการพลเรือน เขาเรียกฉันเอาไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่สมัครใจ“เวินฉิง คุณคบชู้กับวังหยางนานแล้วใช่ไหม ดังนั้นถึงได้ดื้อดึงที่จะบีบให้ผมหย่า”ฉันบอกเขาว่า แม้จะรู้นานแล้วว่ามีเพื่อนบ้านใหม่ย้ายมาอยู่ที่ห้องข้างๆ แต่ครั้งแรกที่มีภาวะแท้งคุกคาม ต้องไปโรงพยาบาลวันนั้น ถึงเป็นวันที่ฉันกับวังหยางคุยกันอย่างเป็นทางการฉันทำอะไรล้วนโปร่งใส ไม่มีสิ่งใดให้ละอาย แม้ว่าพระเจ้าจะเป็นคนมาถาม ก็ล้วนเป็นคำตอบนี้“โจวเฉิง คุณล่ะ คุณแค่ปกป้องซูอวี่โหรวอย่างบริสุทธิ์ใจจริงๆ หรือ หลายปีมานี้ไม่มีการอยู่ร่วมกันและความคิดที่ล้ำเส้นเลยแม้แต่น้อย?”โจวเฉิงอ้าปาก ยังไม่ได้พูด ก็ถูกฉันตัดบทแล้ว“คุณไม่ต้องตอบคำถาม ในใจฉ
ก็แค่มีลูกกับคนอื่น ถึงขั้นต้องหย่าเลยเหรอ? บทที่ 1
เมื่อวางสายโทรศัพท์ ฉันถ่ายรูปอาหารที่ตั้งใจเตรียมและเค้กครบรอบแต่งงานหกปีส่งให้สามีเขาตอบกลับเร็วมาก“ถึงวันเกิดคุณแล้วหรือ” “วันนี้ผมบินกลับไปไม่ได้ คุณฉลองเองก็เรียบร้อยแล้ว”ฉันยิ้มเยาะตัวเอง โยนเค้กลงถังขยะวันเกิดฉันก็ดี วันครบรอบแต่งงานของพวกเราก็ช่างโจวเฉิงจำไม่ได้ตลอดกาลแต่พอเป็นเรื่องของซูอวี่โหรว เขาตั้งใจเตรียมสมุดจดเล่มเล็กๆ เล่มหนึ่งเขียนเอาไว้ชัดเจนบันทึกตั้งแต่มัธยมปลายจนถึงตอนนี้ฉันเก็บใบผลการตรวจครรภ์บนโต๊ะขึ้นมาอีกครั้งเช่นกันเดิมตั้งใจจะมอบเป็นของขวัญให้กับโจวเฉิงในมื้อเย็นวันนี้ตอนนี้ดูท่าจะไม่มีความจำเป็นอะไรแล้วแต่งงานหกปีแล้วไม่มีลูก ฉันทำเด็กหลอดแก้วไปสามครั้ง กระบวนการนั้นทุกข์ทรมานมาก อีกอย่างล้วนล้มเหลวเดิมนึกว่าครั้งนี้ก็ไม่มีหวังแล้วเช่นกัน ใครจะไปรู้ว่า ถึงกับตั้งครรภ์แล้วแต่ไม่รอให้ฉันดีใจได้หลายนาที ก็เห็นไทม์ไลน์นั่นของซูอวี่โหรวไม่แน่ว่า เธอยังใช้อสุจิสามีฉันทำเด็กหลอดแก้วในวันเดียวกันด้วยมีเพียงฉันคนโง่งมที่ถูกปิดบัง ไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้นฉันยกอาหารมาตรงหน้าตัวเอง แม้ว่าจะไม่มีความอยากอาหาร แต่เพื่อลูก ก็ต้องกินสักสองสา
ก็แค่มีลูกกับคนอื่น ถึงขั้นต้องหย่าเลยเหรอ? บทที่ 2
ฉันต้องนอนโรงพยาบาลหลายวันเพื่อให้อาการคงที่สักหน่อยวังหยาง เพื่อนบ้านที่ส่งฉันมาโรงพยาบาล เขากลับมีน้ำใจมาก วิ่งขึ้นวิ่งลง ช่วยฉันเดินเรื่องกระบวนการต่างๆ“พี่สาว พี่ไม่โทรศัพท์หาสามีพี่หรือครับ”มือที่ดื่มน้ำของฉันชะงักเล็กน้อย“ไม่ต้องบอก ฉันเตรียมหย่ากับเขาแล้ว”วังหยางร้อง “อ๋า” ออกมาครั้งหนึ่ง สีหน้าประดักประเดิดฉันรู้สึกผิดอยู่บ้าง“ขอโทษนะ ฉันไม่ควรจะพูดเรื่องพวกนี้กับนาย”วังหยางยิ้มร่าเริง โบกมือไปมา บอกไม่เป็นไรนี่ทำให้ฉันคิดถึงโจวเฉิงอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่ได้แสดงสีหน้าดีๆ ให้ฉันมานานมากแล้วทุกครั้งที่พูดจา ไม่ใช่มีสีหน้าท่าทางหงุดหงิด ก็ขมวดคิ้ว ถลึงตาราวกับฉันพูดมากขึ้นสองสามประโยคล้วนเป็นการรบกวนเขา และกำลังสงสัย ไม่ไว้วางใจในตัวเขาเสียงสั่นของข้อความในโทรศัพท์มือถือดึงความคิดฉันกลับมาโจวเฉิงส่งรูปมาหนึ่งรูป เป็นผ้าพันคอผ้าไหมน่าเกลียดผืนหนึ่ง“ซื้อของขวัญวันเกิดให้คุณ พอใจแล้วสินะ”ฉันมองโลโก้แบรนด์ที่ผ้าพันคอผ้าไหมเผยออกมา แล้วไปเลื่อนดูไทม์ไลน์ของซูอวี่โหรว ก็เห็นกระเป๋าแอร์เมสที่เธอโพสต์ใหม่อย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ“ตั้งครรภ์แล้วไม่สบาย กระเป๋ารัก
บทล่าสุด
ก็แค่มีลูกกับคนอื่น ถึงขั้นต้องหย่าเลยเหรอ? บทที่ 10
เห็นรถรีบร้อนขับออกไป ความรู้สึกติดขัดที่ติดอยู่ในใจฉันมาตลอด ก็คล้ายจะหายไปทันทีน่าจะเป็นเพราะฉันรู้ว่า ในที่สุดตัวเองก็อยู่ห่างจากคนชั้นต่ำกลุ่มนี้ได้แล้วนี่คือของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดที่พระเจ้ามอบให้ฉันว่าแล้วเชียว ซูอวี่โหรวคลอดลูกชายก่อนกำหนดออกมาคนหนึ่งแต่ว่าเด็กแข็งแรงมาก ไม่ได้รับผลกระทบรุนแรงในที่สุดโจวเฉิงก็ยอมเซ็นชื่อในหนังสือข้อตกลงการหย่าแล้วตอนที่เดินออกจากสำนักกิจการพลเรือน เขาเรียกฉันเอาไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่สมัครใจ“เวินฉิง คุณคบชู้กับวังหยางนานแล้วใช่ไหม ดังนั้นถึงได้ดื้อดึงที่จะบีบให้ผมหย่า”ฉันบอกเขาว่า แม้จะรู้นานแล้วว่ามีเพื่อนบ้านใหม่ย้ายมาอยู่ที่ห้องข้างๆ แต่ครั้งแรกที่มีภาวะแท้งคุกคาม ต้องไปโรงพยาบาลวันนั้น ถึงเป็นวันที่ฉันกับวังหยางคุยกันอย่างเป็นทางการฉันทำอะไรล้วนโปร่งใส ไม่มีสิ่งใดให้ละอาย แม้ว่าพระเจ้าจะเป็นคนมาถาม ก็ล้วนเป็นคำตอบนี้“โจวเฉิง คุณล่ะ คุณแค่ปกป้องซูอวี่โหรวอย่างบริสุทธิ์ใจจริงๆ หรือ หลายปีมานี้ไม่มีการอยู่ร่วมกันและความคิดที่ล้ำเส้นเลยแม้แต่น้อย?”โจวเฉิงอ้าปาก ยังไม่ได้พูด ก็ถูกฉันตัดบทแล้ว“คุณไม่ต้องตอบคำถาม ในใจฉ
ก็แค่มีลูกกับคนอื่น ถึงขั้นต้องหย่าเลยเหรอ? บทที่ 9
วันนั้น หลังจากโจวเฉิงกับซูอวี่โหรวถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่วังหยางเรียกมาไล่ออกจากบริษัทไปอย่างเศร้าหมอง ก็ยุติการวิพากษ์วิจารณ์ไปหลายเดือนเดิมฉันยังแปลกๆ ทำไมสองคนนี้ถึงสามารถหยุดการหาเรื่องได้ขนาดนี้เสียทีที่ฉันเตรียมตัวต่อสู้กับสงครามยืดเยื้อนี้เรียบร้อยผลก็คือ ดูเหมือนบริษัทของโจวเฉิงจะเกิดปัญหา เขายุ่งจนหัวหมุนแต่สถานการณ์คล้ายจะไม่ดียิ่ง เพราะมีครั้งหนึ่งที่ซูอวี่โหรวส่งข้อความ ระเบิดอารมณ์ด่าประจานฉันอย่างบ้าคลั่งเธอถามฉันว่าไปพูดอะไรกับโจวเฉิงอีกใช่ไหม บีบให้เขายึดห้องสตูดิโอศิลปะที่เขาให้ก่อนหน้านี้คืนไปฉันไม่ตอบ เพียงแค่แคปรูปลงไทม์ไลน์ทันที“ที่แท้สตูดิโอส่วนตัวที่จิตรกรซูคุยโวมาตลอดนั้นมีสามีฉันเป็นคนซื้อให้หรือ มีเวลาว่างมาบ้าๆ บอๆ ใส่ฉัน ไม่สู้คิดว่าจะเร่งให้โจวเฉิงรีบเซ็นหนังสือข้อตกลงการหย่าอย่างไรจะดีกว่า”ฉันกับซูอวี่โหรวมีเพื่อนร่วมกันไม่น้อย ตอนแรกเป็นเธอที่ให้คนเหล่านั้นเพิ่มฉันเป็นเพื่อน เพื่อที่จะร่วมมือกันทำให้ฉันโมโหเป็นสองเท่าตอนนี้ฉันโพสต์ไทม์ไลน์ ก็ให้คนที่ประจบเธอมาตลอดได้เห็นพอดีควรจะถึงคราวเธอถูกความพ่ายแพ้ทำให้โมโหจนตายแล้วโพ
ก็แค่มีลูกกับคนอื่น ถึงขั้นต้องหย่าเลยเหรอ? บทที่ 8
ฉันครุ่นคิดเล็กน้อย ก็เข้าใจแล้ว วันนี้โจวเฉิงจะต้องมาแสร้งทำเป็นมีความรู้สึกลึกซึ้งใต้อาคารบริษัทอีกแน่นอน แต่คิดไม่ถึงว่าจะได้พบกับซูอวี่โหรวเขาน่าจะแสดงตัวกับประชาสัมพันธ์ว่าเป็นสามีของฉัน ดังนั้นถึงเข้ามาได้สำหรับการปรากฏตัวของโจวเฉิง ซูอวี่โหรวก็ตะลึงมากเช่นกันหลังตะลึง เธอก็โกรธกว่าเดิม เล่าเรื่องที่ฉันรังแกเธออีกรอบ“เวินฉิงริษยาที่คุณดีกับฉันมาตลอด จะต้องฉวยโอกาสนี้แก้แค้นฉันแน่นอน!”เผชิญหน้ากับสายตาซุบซิบนินทารอบด้าน โจวเฉิงจึงโมโหเพราะอับอายอยู่บ้าง“คุณพูดเหลวไหลอะไรน่ะ เสี่ยวฉิงไม่ใช่คนประเภทนั้น! อีกอย่างเรื่องประเภทนี้จะใช่เรื่องที่เธอซึ่งเป็นพนักงานตัวเล็กๆ มีอำนาจตัดสินใจได้หรือ”ซูอวี่โหรวเบิกตากว้างอย่างตะลึง ราวกับรู้จักโจวเฉิงเป็นครั้งแรก“คุณถึงกับช่วยเธอ ไม่เชื่อฉันหรือ”ฉันกอดอก มองสองคนนี้ทะเลาะกันด้วยสายตาเย็นชาไม่ต้องพูดถึงซูอวี่โหรว กระทั่งฉันก็ยังประหลาดใจเล็กน้อย โจวเฉิงถึงกับไม่ได้ช่วยอีกฝ่ายโดยไม่แยกแยะถูกผิดหากเปลี่ยนเป็นเมื่อก่อน เขาต้องด่าฉันเปิงไปนานแล้ว“อวี่โหรว คุณอย่าอ่อนไหวขนาดนี้จะได้ไหม มีปัญหาอะไร ทุกคนสามารถคุยกันดีๆ ได้ คุณ
ก็แค่มีลูกกับคนอื่น ถึงขั้นต้องหย่าเลยเหรอ? บทที่ 7
ฉันไม่รู้เรื่องนี้เลยสักนิดจริงๆครุ่นคิดให้ละเอียด วังหยางที่ยังเป็นวัยรุ่นอาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่คนเดียว ตอนที่เรียนมหาวิทยาลัย ก็อาศัยอยู่ที่คอนโดด้านนอก ฐานะครอบครัวไม่ธรรมดาจริงๆแต่อย่างไร ฉันก็ไม่ได้คิดเชื่อมโยงทางที่เขาเป็นลูกชายของประธานบริษัทแห่งนี้เลยเพิ่งเอ่ยถึงเขา วังหยางก็เรียกฉันไปที่ห้องทำงานรอบหนึ่งได้สติกลับคืนมา ถึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีเรื่องสำคัญต้องรายงานบริษัทของครอบครัววังหยางทำการค้าวัตถุโบราณของล้ำค่าระดับไฮเอนด์โดยเฉพาะ ในภายหลังเขาเปิดบริษัทผลงานทางด้านศิลปะยุคปัจจุบันอีกแห่งด้วยตัวเองแม้ว่าบริษัทใหม่จะรวมผลงานทางด้านศิลปะกับเครื่องประดับอัญมณีอันทันสมัยจะไม่ได้ซื้อขายด้วยเงินก้อนโตเป็นประจำเหมือนสินค้าระดับไฮเอนด์ แต่บุกเบิกตลาดใหม่ ทำได้ไม่เลวยิ่งที่บังเอิญก็คือ ภาพวาดหลายชิ้นของซูอวี่โหรวก็ดำเนินการประมูลที่นี่ด้วย ราคายังไม่น้อย ล้วนประมาณแสนหยวนอีกอย่างก็ค้นพบปัญหาของเธอพอดีภาพของเธอ เลียนแบบการผสมผสานจากผลงานของจิตรกรตัวเล็กๆ หลายคนก่อนหน้านี้ไม่ถูกพบโดยการประเมิน แต่กลับถูกจับออกมาได้จากข้อมูลที่ฉันนำมาใช้“ผู้จัดการวัง ฉันคิดว่า หาก
ก็แค่มีลูกกับคนอื่น ถึงขั้นต้องหย่าเลยเหรอ? บทที่ 6
เผชิญหน้ากับการถามด้วยท่าทางเปี่ยมไปด้วยเหตุผลของโจวเฉิง ฉันไม่มีอารมณ์จะแยกแยะวิเคราะห์อะไรอีกเขาไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองผิด“หนึ่งนาทีสามารถปริ้นท์ข้อตกลงการแต่งงานออกมาได้หนึ่งร้อยฉบับ คุณหลบเลี่ยงไป ก็ไม่มีประโยชน์”โจวเฉิงลุกขึ้นด้วยความโมโห เก้าอี้ล้มกระแทกพื้นดังตึงเขาเดินวนไปวนมาเหมือนสุนัขที่อารมณ์พลุ่งพล่าน พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองให้สงบ“ภรรยา หากคุณถือสาจริงๆ ผมสามารถเขียนหนังสือรับประกัน ทำพินัยกรรมก็ได้! ผมรับรองว่าจะไม่ยอมรับลูกของอวี่โหรว และไม่มีทางมอบทรัพย์สินให้เด็กสืบทอด แบบนี้คุณคงวางใจได้แล้วสินะ”ฉันถอนหายใจยาวทำไมตลอดมาเขาถึงไม่เข้าใจเลยนะว่า ทรัพย์สินสามารถทำพินัยกรรมได้ ตัวอักษรสีดำเขียนชัดบนกระดาษสีขาวแต่ความรู้สึกล่ะความรู้สึกสามารถพูดว่าไม่ให้ก็ไม่ให้ได้หรือหลังจากนั้นเห็นเด็กโตขึ้นเรื่อยๆ ถึงขั้นยิ่งเหมือนตัวเองขึ้นเรื่อยๆเลือดข้นกว่าน้ำ จะไม่หวั่นไหวได้อย่างไรหากฉันยังเชื่อใจอีก เช่นนั้นก็เป็นคนที่โง่ที่สุดในโลกแล้ว“โจวเฉิง คุณยินยอมปกป้องใครสิบปี ยินยอมมีลูกกับใคร ยินยอมให้เงินใครใช้ ฉันล้วนไม่แคร์”“ฉันรักคุณมาแปดปีแล้ว ถึงขั้นยอมอดท
ก็แค่มีลูกกับคนอื่น ถึงขั้นต้องหย่าเลยเหรอ? บทที่ 5
วังหยางก็ค้นพบอาหารที่โจวเฉิงซื้อมาเช่นกัน จึงตะลึงอยู่บ้าง“อาหารของร้านอาหารละแวกโรงพยาบาลมีเยอะมากที่เหมาะจะให้คนป่วยกิน พี่ชาย คุณสามารถเลือกร้านที่ไม่เหมาะสมที่สุดออกมาได้ ก็ยอดเยี่ยมจริงๆ!”ฉันเห็นโจวเฉิงขบกรามแน่น อดทนอดกลั้นจึงไม่ได้บันดาลโทสะ เพียงแต่เอ่ยเสียงอึมครึมว่า หลังจากนี้ เขาจะเข้าครัวทำอาหารให้ฉันกินด้วยตัวเอง ไม่ต้องให้วังหยางยุ่งเรื่องคนอื่นวังหยางไม่ยอมถอยให้สักนิดเดียว บอกตรงๆ ว่าเขาไม่วางใจ“ผมดูแลพี่สาวเป็นอย่างดีจนออกจากโรงพยาบาล ไม่ถึงวันหนึ่ง คนก็แท้งลูกเสียแล้ว คุณไม่มีความน่าเชื่อถือเลยด้วยซ้ำ”โจวเฉิงขมวดคิ้วแน่น “เวินฉิงเป็นภรรยาฉัน นายจะทำดีหวังผลอะไร ไม่รู้ว่าต้องรักษาระยะห่างกับผู้หญิงที่มีสามีหรอกหรือ”ฉันวางช้อนอย่างแรง น้ำเสียงแดกดัน“คุณมีสิทธิ์อะไรไปว่าคนอื่น ใครจะไม่มีขอบเขตไปกว่าคุณอีก อาศัยเด็กหลอดแก้วให้คนอื่นคลอดลูกแล้วยังไม่รู้สึกว่าล้ำเส้น”วังหยางเบิกตากว้าง เหลือบมองโจวเฉิงด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความเหลือเชื่อหลายครั้งโจวเฉิงอดกลั้นจนหน้าดำหน้าแดง หากเป็นเมื่อก่อน เขาคงกระแทกประตูจากไปแล้ว แต่วันนี้ถึงกับสามารถทนได้ นั่งลงบน
ก็แค่มีลูกกับคนอื่น ถึงขั้นต้องหย่าเลยเหรอ? บทที่ 4
โจวเฉิงตะลึงไปหลายวินาที แล้วรีบย่อตัวลงมากอดฉันเอาไว้ล้มนิดเดียว ทำไมเลือดออกได้”ฉันลองคิดจะลุกขึ้น แต่กลับเหงื่อออกท่วมตัว ริมฝีปากสั่นระริกขึ้นมา“รีบโทรหา 120 ส่งฉันไปโรงพยาบาลเร็วเข้า!”ซูอวี่โหรวแหวกกลุ่มคน เดินเข้ามา “พวกเธออย่าทำตัวเป็นกระต่ายตื่นตูม นี่ประจำเดือนมาแล้วสินะ”เธอบอกว่าฉันโอเวอร์แอคติ้งเกินไป หากรู้สึกไม่สบาย จะกลับบ้านไปพักผ่อนก่อนก็ได้สีหน้าโจวเฉิงเปลี่ยนเป็นผิดหวังมาก“คุณไม่ได้ตั้งครรภ์อย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ”ฉันคิดจะอธิบาย แต่ความเจ็บปวดรุนแรงระลอกหนึ่งที่ท้องน้อย บีบให้ฉันต้องกัดฟันแน่น ถึงจะสามารถทนได้สุดท้ายโจวเฉิงก็คว้าตัวฉันขึ้นมา เดินไปทางนอกประตู พลางเอ่ยว่า เขายังต้องรั้งอยู่เป็นเพื่อนซูอวี่โหรว และจะช่วยฉันเรียกรถกลับบ้านเมื่อประตูเปิดออก ฉันกับวังหยางทักทายกันเขาส่งเสียง “ไง” บอกว่าทำไมพี่ฉิงถึงมาเที่ยวเล่นที่บาร์กันแต่เขาก็สังเกตเห็นรอยเลือดที่มากขึ้นเรื่อยๆ บนกางเกงฉันได้ทันที จึงมีสีหน้าเปลี่ยนไป“ทำไมถึงเลือดออกอีกแล้ว คุณหมอกำชับแล้วไม่ใช่หรือว่า ให้พี่ดูแลครรภ์ให้ดี!”ด้วยความเร่งรีบ เขาตะโกนเสียงดังมาก โจวเฉิงและกลุ่มคนท
ก็แค่มีลูกกับคนอื่น ถึงขั้นต้องหย่าเลยเหรอ? บทที่ 3
“คืนนี้อวี่โหรวเชิญเพื่อนๆ มาปาร์ตี้ ฉลองที่เธอตั้งครรภ์”ไม่รอให้ฉันปฏิเสธ โจวเฉิงก็ตัดทางถอยของฉันก่อน“เธอคิดถึงคุณมาก อยากให้คุณมาแสดงความยินดีด้วย คุณอย่าได้ไม่รู้จักดีชั่วเชียว!”ฉันยิ้มเยาะ บอกว่าได้ถึงอย่างไร หัวใจฉันก็ตายไปแล้ว ทนายที่จะจัดการเรื่องหย่าก็ติดต่อเรียบร้อยแล้วไม่มีทางถูกวิธีการเหล่านั้นของซูอวี่โหรวทำร้ายได้อีกเข้าไปนั่งในห้องส่วนตัว ซูอวี่โหรวที่แต่งตัวจัดเต็มมาสายฉันนอนโรงพยาบาลหลายวัน ไม่ทันได้เตรียมตัวสักนิด หน้าตาไม่เรียบร้อย ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงเมื่อเทียบกันแล้ว เธอเหมือนดอกไม้สดสวยพร่างพราวผู้คนรอบด้านพากันสรรเสริญเยินยอ ชมเชยกันไม่ขาดปาก“แนวคิดของจิตรกรสาวสวยของพวกเราทันสมัย ปฏิเสธคนตามจีบเยอะขนาดนั้น เพียงเพราะตัวเองอยากเป็นคุณแม่ยังโสด”“ใครให้อวี่โหรวมีเงินและมีเวลาว่างล่ะ คนเดียวก็เลี้ยงลูกได้นะ～ไม่ใช่หญิงแก่หน้าเหลืองที่ยื่นมือขอเงินสามีพวกนั้นนี่!”สายตาผู้คนรอบๆ คล้ายจะมองและไม่ได้มองมาทางฉัน แฝงไปด้วยแววเสียดสี เห็นเป็นเรื่องตลกซูอวี่โหรวยิ้มแล้วสั่งเหล้ามามากมาย บอกว่าคืนนี้เธอเลี้ยงเองทุกคนแนะนำว่า ไม่สู้เล่น Truth or dare
ก็แค่มีลูกกับคนอื่น ถึงขั้นต้องหย่าเลยเหรอ? บทที่ 2
ฉันต้องนอนโรงพยาบาลหลายวันเพื่อให้อาการคงที่สักหน่อยวังหยาง เพื่อนบ้านที่ส่งฉันมาโรงพยาบาล เขากลับมีน้ำใจมาก วิ่งขึ้นวิ่งลง ช่วยฉันเดินเรื่องกระบวนการต่างๆ“พี่สาว พี่ไม่โทรศัพท์หาสามีพี่หรือครับ”มือที่ดื่มน้ำของฉันชะงักเล็กน้อย“ไม่ต้องบอก ฉันเตรียมหย่ากับเขาแล้ว”วังหยางร้อง “อ๋า” ออกมาครั้งหนึ่ง สีหน้าประดักประเดิดฉันรู้สึกผิดอยู่บ้าง“ขอโทษนะ ฉันไม่ควรจะพูดเรื่องพวกนี้กับนาย”วังหยางยิ้มร่าเริง โบกมือไปมา บอกไม่เป็นไรนี่ทำให้ฉันคิดถึงโจวเฉิงอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่ได้แสดงสีหน้าดีๆ ให้ฉันมานานมากแล้วทุกครั้งที่พูดจา ไม่ใช่มีสีหน้าท่าทางหงุดหงิด ก็ขมวดคิ้ว ถลึงตาราวกับฉันพูดมากขึ้นสองสามประโยคล้วนเป็นการรบกวนเขา และกำลังสงสัย ไม่ไว้วางใจในตัวเขาเสียงสั่นของข้อความในโทรศัพท์มือถือดึงความคิดฉันกลับมาโจวเฉิงส่งรูปมาหนึ่งรูป เป็นผ้าพันคอผ้าไหมน่าเกลียดผืนหนึ่ง“ซื้อของขวัญวันเกิดให้คุณ พอใจแล้วสินะ”ฉันมองโลโก้แบรนด์ที่ผ้าพันคอผ้าไหมเผยออกมา แล้วไปเลื่อนดูไทม์ไลน์ของซูอวี่โหรว ก็เห็นกระเป๋าแอร์เมสที่เธอโพสต์ใหม่อย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ“ตั้งครรภ์แล้วไม่สบาย กระเป๋ารัก
