ตอนที่ 7

“ดา...จะกลับมาทำไมไม่โทรบอกก่อนล่ะลูก แม่จะได้เตรียมกับข้าวที่ดาชอบไว้ให้”

แม่แก้วเดินออกมาจากครัว เมื่อเห็นลูกสาวคนโต ท่านก็ยิ้มเต็มใบหน้า ดีใจที่ลูกสาวกลับบ้าน เพราะปกติ ภริดาจะพักที่คอนโด ซึ่งอยู่ใกล้ร้านเพื่อความสะดวกในการเดินทางไปทำงาน

ภริดาเลิกเถียงกับน้องชายแล้วเดินไปกอดมารดา หอมแก้มซ้ายขวาอย่างประจบประแจง

“ดากินอะไรก็ได้ค่ะ กับข้าวที่บ้านเราอร่อยทุกอย่าง”

“อ้อนขนาดนี้ หวังมรดกแน่นอน”

พ่อภวัตเอ่ยแซวยิ้ม ๆ เมื่อเดินเข้ามาในห้องโถง แล้วได้ยินที่ลูกสาวคนโตพูด และเห็นลูกทั้งกอดทั้งหอมผู้เป็นแม่

ภริดาคลายวงแขนจากคุณแม่ แล้วโผไปกอดคุณพ่อ ซบหน้ากับอกที่อบอุ่นที่สุดในโลกสำหรับเธอ

“ดาไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย แต่ถ้าได้ก็ดีนะคะ”

ภริดาเงยหน้ายิ้มให้บิดา พ่อภวัตส่ายหน้า วางมือลงบนศีรษะลูกสาวแล้วโคลงเบา ๆ

“แต่งงานเมื่อไร พ่อถึงจะให้เงินขวัญถุงสักก้อน”

ภริดาหน้ามุ่ย เธอถอนหายใจแรง

“ทำไมเงื่อนไขของคุณพ่อยากจังเลยคะ”

“ก็รีบ ๆ หาแฟน เลือกเอาคนดี ๆ คนที่เขาจริงใจ และดูแลดาได้นะลูก ดาต้องดูดี ๆ ก่อนตัดสินใจเลือกด้วยนะ”

ภริดายิ้ม เธอซบหน้ากับอกอุ่นของบิดาอีกครั้ง เธอกอดท่านไว้เต็มวงแขน เอ่ยถ้อยคำหนักแน่นเพื่อให้คุณพ่อสบายใจ

“ถ้าดามีแฟน ดาจะพาเขามาแนะนำให้คุณพ่อรู้จักเป็นคนแรกเลยค่ะ คุณพ่อจะได้ช่วยดาพิจารณาก่อนตัดสินใจ”

“อืม...พามาเลย”

พ่อภวัตลูบศีรษะลูกสาวคนโตด้วยความรักและห่วงใยที่สุด เพราะไม่อยากให้ลูกเจอกับความรักแย่ ๆ และผู้ชายเลว ๆ เหมือนที่เคยเจอ

ดังนั้น...ใครที่จะมาเป็นแฟนหรือจะมาเป็นสามีของลูก จะต้องผ่านการคัดกรองอย่างเข้มงวดจากท่านก่อน

เสียงเคาะประตูห้องนอน ทำให้คนที่กำลังปัดนิ้วเรียวบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือเงยหน้าขึ้นจากจอเล็ก ๆ แล้วมองไปที่ประตู

“มุกเองค่ะ พี่ดา”

ภริดาวางมือถือไว้บนเตียง ก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้น้องสะใภ้

“เอ่อ...คือมุกขอเข้าไปได้มั้ยคะ”

“ได้สิจ๊ะ” ภริดายิ้มหวาน เธอเปิดประตูออกกว้างอีกนิด แล้วเดินกลับไปนั่งที่เตียง

ไข่มุกก้าวเข้าไปในห้อง หญิงสาวหันมาปิดประตู แต่ปิดไม่สนิท เหลือแง้มไว้นิดหนึ่ง

“พี่ดาไม่ค่อยกลับบ้านเลยนะคะช่วงนี้ งานที่ร้านยุ่งมากเหรอคะ” ไข่มุกถามพลางเดินมานั่งลงข้างพี่สามี

“ก็ไม่ยุ่งมากหรอกจ้ะ เป็นอะไร...เจ้ากรมันรังแกหรือมันทำให้มุกไม่สบายใจอีกเหรอ”

“เปล่าค่ะ...เปล่า มุกแค่...เอ่อ...แค่คิดถึงพี่ดาน่ะค่ะ”

“โธ่ ! นึกว่าอะไร คิดถึงก็ไปหาพี่ที่ร้านก็ได้นี่คะ พี่อยู่ร้านทุกวันแหละ พาเพื่อน ๆ ไปด้วยก็ได้ ช่วงนี้พนักงานเสิร์ฟพาร์ตไทม์มีแต่เด็กหนุ่มเอ๊าะ ๆ แจ่ม ๆ”

ไข่มุกทำหน้ายุ่ง

“ไปไม่ได้ค่ะ พี่กรไม่อนุญาต”

“ก็แอบไปสิ อย่าให้มันรู้”

ไข่มุกยิ้มแหย “ไม่เอาดีกว่าค่ะ มุกไม่อยากมีปัญหากับคนเอาแต่ใจ”

ภริดาหัวเราะร่วน เธอมองหน้าคนไม่อยากมีปัญหากับสามี หญิงสาวยิ้มอ่อนโยน แล้วยื่นมือไปลูบเรือนผมสลวยของน้องสะใภ้เบา ๆ

“พี่ดีใจนะ ที่มุกกับเจ้ากรปรับความเข้าใจกัน และอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ไม่เหมือนพี่...”

“พี่ดา...” ไข่มุกจับมือของภริดามากุมไว้ในสองมือ เธอบีบเบา ๆ มองหน้าพี่สามีด้วยความเห็นใจ เธอรู้ว่าพี่ดาต้องผ่านอะไรมาบ้าง ความรักแย่ ๆ เกือบทำให้พี่ดาตัดสินใจทำอะไรผิดพลาดลงไป

ภริดาถอนหายใจ แล้วยิ้มหวานให้คนที่ทำหน้าเศร้า

“พี่โอเค ทุกวันนี้พี่มีความสุขมาก ๆ มีครอบครัวที่อบอุ่นและเข้าใจในตัวพี่ แถมยังมีน้องสะใภ้น่ารัก ๆ อย่างมุกด้วย”

“แล้ว...เอ่อ...พี่ดายังมีใครอีกมั้ยคะ แบบว่า...เอ่อ...คนที่รู้ใจ คนที่กำลังศึกษาดูใจกันอยู่ประมาณนี้น่ะค่ะ” ไข่มุกก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ในที่สุดเธอก็กล้าถามออกไปแล้ว

อาการถอนหายใจ และสีหน้าของน้องสะใภ้ทำให้ภริดายิ้มขำ

“ไม่มีจ้ะ ไม่มีใครทั้งนั้น ฝากไปบอกไอ้คนที่มันชอบสู่รู้เรื่องชาวบ้านด้วยว่า คราวหน้าถ้าอยากรู้ก็ให้มาถามเอง” ภริดาหันหน้าไปทางประตู และพูดเสียงดังฟังชัด

ครู่หนึ่งประตูห้องก็เปิดออก ภากรทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เขาเดินเข้ามาจับมือภรรยา

“กลับห้องเราเถอะมุก ไปนอนดีกว่า”

ไข่มุกยิ้มแหยให้พี่ดา หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียง

“มุกไปนอนก่อนนะคะพี่ดา ฝันดีนะคะ”

ภริดาพยักหน้ายิ้ม หญิงสาวมองหน้าน้องชายอย่างรู้ทัน

“พ่อกับแม่เป็นห่วง ก็เลยให้น้องมุกมาถาม ผมไม่รู้เรื่องสักหน่อย”

เรื่องอะไรจะยอมรับว่า เขาขอร้องให้เมียมาเลียบเคียงถาม เพราะอยากรู้ว่า ที่นาน ๆ ที พี่ดาถึงกลับบ้านน่ะ เป็นเพราะแอบคบใครอยู่หรือเปล่า

“ย่ะ...ฉันเชื่อแก” ภริดามองค้อนน้องชาย