ตอนที่ 14

เวทิศประทับปากจูบดูดดื่ม กดปากแนบแน่น และสอดลิ้นลึกในปากนุ่ม เขาจูบปิดปากที่ช่างแชเชือนเปลี่ยนเรื่องพูดไปเรื่อย ถึงเขาจะเด็กกว่าเธอ แต่เขาไม่ใช่เด็กเล็กที่ยังไม่รู้จักความ เขาถูกอบรมและเลี้ยงดูมาเพื่อเตรียมความพร้อมในการรับผิดชอบภาระหน้าที่ต่อจากบิดา วุฒิภาวะ ความรับผิดชอบ การตัดสินใจ และการใช้ชีวิตของเขาไม่เหมือนกับคนวัยเดียวกัน เขามั่นใจว่า เขาเป็นผู้ใหญ่มากพอที่จะเป็นคนรักที่ดี และปกป้องคนที่รักได้

กว่าเวทิศจะถอนจูบ คนถูกจูบก็แทบขาดใจ แม้จะเคยรับมือกับความดุดันของเขามานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว แต่เวลาเจ้าเด็กเอาจริงทีไร ภริดาก็ไม่เคยจะขัดขืนและต้านทานได้เลย

“ผมรักพี่ดา”

“รักตอนไหน รักเพราะอะไร” เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่า เขารักเธอตั้งแต่เมื่อไร และรักเพราะอะไร

“รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ อยากได้เป็นเมียตั้งแต่ตอนนั้น”

“เจ้าเด็กหื่น”

“ไม่เถียงเลยครับ”

“มิน่าล่ะ...แค่พี่สะกิด นายก็ตามไปถึงห้อง”

เวทิศยิ้มกรุ้มกริ่ม ถึงเธอไม่สะกิด เขาก็กะว่าจะเดินหน้าตามจีบอยู่แล้ว

“แล้วรักเพราะอะไร”

“รักเพราะพี่ดาเป็นพี่ดา ถ้าเป็นคนอื่นผมก็ไม่รัก”

ไม่ใช่ไม่เคยคบ ไม่เคยมีผู้หญิงเข้ามาในชีวิต เพราะเคยมีและเคยใกล้ชิดกับผู้หญิงหลายคน แต่ก็ไม่เคยเจอคนที่ใช่ พอมาเจอพี่ดา เขาก็ตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น และยอมพลีกายให้เธอเชยชมด้วยความเต็มใจ ยิ่งนานวัน ยิ่งใกล้ชิด ก็ยิ่งผูกพัน

ภริดาถอนหายใจ เธอเอนตัวเข้าหา ซบหน้ากับอกอุ่น กอดเขาเต็มวงแขนอีกครั้ง

ตอนแรกก็กะว่าจะกินเด็กเล่น ๆ พอให้ร่างกายและหัวใจกระชุ่มกระชวย แต่พอได้กินครั้งแรกก็มีครั้งที่สองตามมา และก็กินมาเรื่อย ๆ จนถึงตอนนี้ เลยกลายเป็นว่า เธอเสพติดเขาไปแล้ว แค่ไม่เห็นหน้าเขาไม่กี่วัน เธอก็คิดถึงและโหยหายอย่างน่าอาย

ก่อนหน้านี้ หลังจากที่เธอเลิกรากับพสุแบบจบไม่ค่อยสวยเท่าไรนัก เธอก็ไม่มีใครอีกเลย เธอเข็ดขยาดความรัก และไม่อยากเอาตัวเอาใจลงไปเล่นกับใคร แต่พอเป็นเจ้าเด็กคนนี้ มันเหมือนกับมีแรงดึงดูดให้เธออยากใกล้ชิด อยากอยู่ใกล้ แถมยังเป็นฝ่ายเริ่มก่อน และคิดว่าจะทิ้งก่อนด้วย แต่เอาไปเอามา เธอก็ติดแหง็กอยู่กับเขา ไปไหนไม่รอดเลย

เวทิศกอดพี่ดาเต็มวงแขน เขาถอนหายใจบางเบา ปล่อยให้เธอได้อยู่กับความคิดของตัวเองอีกครั้ง

“เว...” ภริดาเรียกอยู่กับอกอุ่น

“ครับ”

ภริดาเงียบไปชั่วอึดใจ

“พี่คบกับพสุสองปี และเลิกกับเขาไปเมื่อสองปีที่แล้ว มันเป็นรักครั้งแรก เป็นรักที่พี่ทุ่มเทและยอมทำทุกอย่างเพื่อเขา พี่รักเขามากจนไม่คิดว่าจะเลิกรักได้ และเขาก็แสนดีจนพี่ไม่คิดว่า เขาจะใจร้ายกับพี่ได้อย่างไม่น่าเชื่อ”

น้ำเสียงของคนที่เคยถูกหักหลังสั่นเครือ

เวทิศกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นอีก เขาเป็นผู้ฟังที่ดี ปล่อยให้พี่ดาได้พูดออกมาเองโดยไม่ซักถาม เธออยากจะบอกเล่าแค่ไหน เขาก็จะรับฟังแค่นั้น ไม่เซ้าซี้ให้เธอลำบากใจ

“เขาคบซ้อน เขามีผู้หญิงอีกคน และพอพี่จับได้ เขาสัญญาว่าจะเลิก แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่เลิก แถมยังมีผู้หญิงมาพัวพันเพิ่มอีกหลายคน”

ภริดาสูดลมหายใจลึก คิดถึงภาพความเจ็บปวดในวันวานแล้ว เธอนึกสมเพชตัวเองเหลือเกิน

“ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเรื่องที่เขามีคนอื่น เขาจะลงไม้ลงมือกับพี่ พี่ก็ทน เพราะรัก แต่หลัง ๆ เริ่มหนักข้อขึ้นเรื่อย ๆ เขาต่อว่าและทุบตีพี่ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเรื่องผู้หญิงคนอื่น”

ความขมขื่นในอดีตที่แสนเลวร้าย นึกถึงทีไรก็เจ็บแปลบในใจทุกที

“เขาทำถึงขนาดนั้น พี่ก็ยังให้อภัย เพราะพี่ไม่อยากเสียเขาไป พี่โคตรโง่เลยเนอะ”

เวทิศจูบกลางกระหม่อมหอมกรุ่นเบา ๆ ปลอบโยนคนที่กำลังรื้อฟื้นอดีตที่ไม่น่าจดจำให้เขาได้รับรู้ด้วย

“แต่ครั้งที่เลวร้ายที่สุด ที่ทำให้พี่ตัดสินใจเดินออกมาคือ ครั้งที่พี่ตามไปเจอเขาที่ผับ ตอนนั้นเขาไปกับเพื่อนหลายคน และมีผู้หญิงอีกคนด้วย พี่ต่อว่าเขาว่าไม่รักษาสัญญา ชี้หน้าด่าผู้หญิงคนนั้น เขาโกรธพี่มาก หาว่าพี่ไม่ให้เกียรติเขา เขาทำร้ายพี่ต่อหน้าคนอื่น พอเขาพาพี่กลับถึงบ้าน เขาก็ทุบตีอีก แล้วยังมัดมือมัดเท้า ขังพี่ไว้ในห้องน้ำมืด ๆ ทั้งวันทั้งคืน...พี่ร้องไห้จนไม่มีน้ำตา”

เวทิศกอดคนในอ้อมอกแน่นขึ้นอีก เขาขบกรามจนเป็นสันนูน นัยน์ตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธแค้น

ภริดาลูบหลังของคนที่กอดเธอแน่นจนเธอรู้สึกเจ็บ

“พี่ไม่เป็นไรแล้วล่ะ แต่ตอนนั้นก็เจ็บหนักเหมือนกัน เป็นไข้ด้วยนะ นอนโรงพยาบาลหลายวันเลย”

ภริดาสูดลมหายใจลึก เรียกกำลังใจให้ตัวเอง เพราะเมื่อต้องเล่าเหตุการณ์ในอดีตอีกครั้ง ก็ราวกับว่า ความทรงจำที่แสนเลวร้ายในครั้งนั้น ย้อนกลับมาทำให้เธอหวาดหวั่นจนใจสั่น รักมากก็เจ็บมาก กว่าจะผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ เธอก็เกือบตาย