บทที่ 5 แชตหลุด

บทที่ 5 แชตหลุด

ร่างระหงผิวขาวราวน้ำนมค่อยเดินเยื้องย่างบนรองเท้าส้นสูงสีครีม ดาราสาวพราวเสน่ห์สวยคมอย่างสาวไทยแท้ ผมดำขลับดกหนาหยักศกธรรมชาติปล่อยสยายกลางแผ่นหลัง

ไอริณขยับร่างเคลื่อนไหวเป็นจังหวะอย่างรู้ดีว่าควรทิ้งสะโพกแบบใดถึงทิ้งความร้อนลวกเป็นทางตามจังหวะก้าวเดินได้

มือเล็กเรียวสะบัดปลายผมหงุดหงิดเล็กน้อย เพราะตัวเธอเองต้องการมัดผมแต่ไม่อาจทำได้เพราะติดสัญญารับเป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์ให้กับครีมบำรุงผมยี่ห้อดังของเมืองไทย แต่อย่างไรเธอเป็นคนมีความอดทนสูง ตัวเลขมหาศาลทำให้เธอสามารถทนทานกับเหงื่อไคลความร้อนรอบต้นคอได้มหาศาลเช่นกัน

ตึก ตึก ตึก!

เสียงส้นร้องเท้าราคาแพงสีครีมกระทบพื้นกระเบื้องเป็นจังหวะ ไอริณยกมือเลื่อนแว่นกันแดดบนใบหน้าขยับขึ้นพาดบนศีรษะเมื่อเธอเดินเข้าใกล้ประตูห้องทำงานของผู้บริหารอาวุโสสถานีโทรทัศน์ชื่อดัง

ดวงตาสีน้ำตาลอมดำไม่เหมือนใครดูแปลกตา ชำเลืองมองเลขานุการหน้าห้องทำงานของท่านบริหารสถานียิ้มหวานส่งให้ก่อนเพื่อเปิดทาง

“สวัสดีค่ะคุณพิชญา ไม่ทราบว่าท่านพิษณุเรียกไอริณมาวันนี้เรื่องด่วนอะไรหรือเปล่าคะ”

สีหน้ายิ้มหวานแต่ไม่มากของเลขานุการทำให้เธอเสียวสันหลังจนขนลุกเกรียวไปทั้งร่าง

“ไม่มีอะไรมากค่ะคุณไอริณ แต่ท่านพิษณุเรียกผู้จัดการส่วนตัวของคุณไอริณมาด้วยนะคะ ไม่เห็นมาด้วยกัน”

“กำลังตามมาค่ะ”

“ถ้างั้นเดี๋ยวดิฉันแจ้งท่านพิษณุก่อนนะคะว่าท่านจะให้คุณไอริณเข้าไปเลยไหม”

“ค่ะ”

ระหว่างยืนรอเธอกวาดสายตาไปยังรอบโถงกว้างที่มีพนักงานนั่งเรียงรายซึ่งส่วนใหญ่เป็นสาวเมืองกรุงแต่งตัวตามแฟชั่นราคาแพง ตกเย็นออกแฮงค์เอ้าท์กับเพื่อนฝูง

สายตาของบรรดาสาว ๆ ในโถงทำงานต่างลอบมองเธอเป็นตาเดียว แต่ยังไม่ทันได้จับสังเกตอะไรมากไปกว่านั้น เสียงหวานนุ่มของเลขานุการหน้าห้องท่านพิษณุพลันดังขึ้น

“คุณไอริณคะ เชิญค่ะ”

ร่างระหงของดาราสาวสวยวัยยี่สิบเจ็ดปีหุ่นดี ทรวดทรงอกเอวงามพร้อมสมเป็นดาราดัง พาร่างเยื้องย่างเข้าห้องทำงานของท่านพิษณุทันทีไม่รอช้า

ห้องทำงานของผู้บริหารสว่างจ้าด้วยแสงสว่างจากภายนอกหน้าต่างจนเธอสามารถมองเห็นทุกอย่างภายในห้อง ด้วยความคุ้นเคยเพราะไอริณเป็นดาราในสังกัดของโทรทัศน์ช่องนี้มาเนิ่นนาน เดินเข้าออกห้องบริหารเป็นว่าเล่นตลอดเวลาหลายปี ทำให้เธอจัดแจงเดินไปนั่งยังโซฟาด้านข้างทันทีโดยไม่รอให้ท่านพิษณุเอ่ยอนุญาต

“สวัสดีค่ะท่าน”

หลังจากนั่งลงเรียบร้อยพับขาอย่างดีกันโป๊เพราะวันนี้เลือกสวมใส่กระโปรงตัวสั้น จึงค่อยยกมือไหว้นอบน้อมอย่างทุกครั้งที่เจอท่านพิษณุ

“อืม เป็นไงช่วงนี้”

“ดีค่ะท่าน ไม่ทราบว่าท่านเรียกไอริณมามีเรื่องหรือเปล่าคะ หรือมีงานใหม่”

น้ำเสียงกระตือรือร้นขึ้นมาเมื่อพูดถึงงานใหม่เพราะตอนนี้ไอริณเสมือนดาราว่างงาน ช่องโทรทัศน์ไม่ป้อนงานให้เธอมาหลายเดือนแล้ว ให้เธอไปแค่ออกงานสังสรรหรืองานโชว์ตัวตามอีเว้นท์เท่านั้น ซึ่งงานพวกนี้เป็นงานน่าเบื่อ ไม่ท้าทายความสามารถของเธอมากพอ

ท่านพิษณุ หรือ พิษณุ สินธุเตชะไพศาล นั่งตำแหน่งผู้บริหารอาวุโสสูงสุดของบริษัทแห่งนี้ควบประธานบริษัทไปด้วยในตัว ส่งสายตาปรามอย่างชายสูงวัยหกสิบกว่าปี แม้ว่าท่านพิษณุจะยังดูกระชุ่มกระชวยแข็งแรง แต่ริ้วรอยบนใบหน้ายังเห็นได้ชัด

ร่างท้วมเล็กน้อยเพราะนั่งทำงานอยู่กับที่เป็นเวลานานจนไม่มีเวลาออกกำลังกาย ผิวขาวจัดอย่างคนจีน และที่สำคัญนัยน์ตารู้ทันคมดุราวกับเครื่องสแกนจับผิดตลอดเวลา

“ไอริณ เธอเป็นดาราในสังกัดของฉันมากี่ปีแล้วนะ”

“เกือบแปดปีแล้วค่ะ ตั้งแต่ไอริณเข้ามาอยู่เมืองกรุงเทพใหม่ ๆ”

“ใช่ ตั้งแต่เธอยังเป็นเด็กตัวดำร่างสูง แล้วดูเธอสิตอนนี้เปล่งประกายเจิดจ้า ดาราดังของเมืองไทย ใครเห็นต่างต้องพากันอิจฉา”

ไอริณนั่งเงียบฟังท่านพิษณุ เธอทั้งเคารพรักดั่งเป็นพ่อแท้ ๆ และหวาดเกรงบารมีไปด้วยพร้อมกัน

“ค่ะท่าน”

“ค่ะท่าน! เธอพูดได้แค่นี้เหรอไอริณ เธอก็รู้ว่าที่ฉันเรียกมาเพราะเรื่องอะไร”

เสียงตะคอกดังขึ้นจนไอริณสะดุ้งเฮือก

“ท่านพิษณุใจเย็น ๆ สิค่ะ”