บทที่ 421

คุณฮิกส์ผู้จัดการของช็องลาลีเซรีสอร์ต ต่างก็รู้สึกตะลึงอย่างยิ่งกับภาพที่เห็น

เขาไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น แม้แต่คนของเขาก็ไม่เข้าใจเช่นเดียวกัน ไม่มีใครกล้าขยับเลยแม้แต่นิดเดียว

มาร์คัสคร่ำครวญเสียงดัง “ลุงโรดส์ หยุดเถอะครับ! นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย?”

อัลเบิร์ตกระทืบหน้ามาร์คัสพร้อมกับคำราม “มาร์คัส ลอยด์ แกรู้สึกว่าแกอำนาจใหญ่นัก เพราะฉันดูแลแกเหมือนหลานชายใช่ไหม? ฮะ! ใครใช้ให้แกมาอวดดีข้างนอก?!”

มาร์คัสร้องไห้อย่างตกใจ “ลุงโรดส์ ทำไมลุงถึงโกรธขนาดนี้ล่ะ? บอกผมมาหน่อย แล้วผมจะแก้ไขเอง!”

อัลเบิร์ตเตะเขาพร้อมกับสาปแช่ง “ปรมาจารย์เวดเป็นผู้ช่วยชีวิตของฉัน เป็นฮีโร่ของฉัน แต่แก ไอ้เด็กเวร แกไปดูถูกเขา! ไปตายซะเถอะ!"

มาร์คัสเพิ่งจะตระหนักว่า เขายุ่งกับคนที่เขาไม่ควรยุ่ง เขาโอดครวญขอร้องว่า “ผมขอโทษลุงโรดส์ ผมขอโทษจริง ๆ ! ผมขอโทษปรมาจารย์เวด ช่วย… ช่วยยกโทษให้ผมด้วย! มันเป็นความผิดของผมเอง! ขอร้องนะครับ! ผมจะชดใช้ให้!”

อัลเบิร์ตมองมาเซราติของเขาอย่างดูถูกเหยียดหยาม และหัวเราะเยาะ “โอ้ นี่แกกำลังขับรถคันใหม่สินะ ฉันเข้าใจแล้ว แกมันอวดดี และภาคภูมิใจเพราะเรื่องนี้ใช่ไหม? เด็ก