หลายเดือนที่ผ่านมา แต่ละวันที่ผ่านไปรู้สึกเหมือนหนึ่งปีสำหรับฮันนาห์เธอคือสะใภ้คนโตแห่งตระกูลวิลสันและไม่เคยรับรู้ถึงความทุกข์ทรมานใด ๆ มาก่อนแม้เพียงสักครั้งในชีวิต ที่จริงแล้ว ในช่วงรุ่งโรจน์ของตระกูลวิลสัน เธอได้ใช้ชิวิตอย่างหรูหราสุขสบายเธอไม่ได้บอกว่าชีวิตของเธอมีแต่ความหรูหราอลังการราวกับเชื้อพระวงศ์ แต่เธอก็ได้ใช้ชีวิตที่สุขสบายมาก่อนในช่วงอดีตที่ผ่านมา ดังนั้น เหมืองถ่านหินจึงเป็นนรกสำหรับเธอจริง ๆ เมื่อถูกลดชั้นต้องมาขุดถ่านหินที่นี่ตลอดวัน ตลอดคืน อย่างไรก็ตาม ฮันนาห์ก็ยังได้ใช้ชีวิตที่จัดว่าสบายที่สุดในกลุ่มคนที่ถูกส่งตัวมาที่เหมืองถ่านหินในช่วงเวลาเดียวกันพวกผู้ชายต้องทำงานสิบห้าหรือสิบหกชั่วโมงต่อวันพวกเขาไม่มีอาหารเพียงพอหรือเสื้อผ้าอบอุ่นสำหรับสวมใส่และพวกเขาก็ซูบผอมราวกับโครงกระดูกหลังจากถูกทรมานมาแล้วทั้งวันและคืน ลินดาจอมโกงค่อนข้างน่าเวทนา เนื่องจากเธอหน้าตาน่าเกลียดและผู้คุมก็ไม่ชอบรูปร่างลักษณะของเธอสักเท่าไหร่ งานประจำในแต่ละวันของเธอจึงไม่ต่างอะไรจากงานของพวกผู้ชายเลยฮันนาห์โชคดีกว่าคนเหล่านี้เล็กน้อยเพราะในฐานะที่เธอเป็นคุณผู้หญิงที่มีฐานะ เธอจึงถูกพ
นับตั้งแต่วันแรกที่ลินดาและครอบครัวถูกบังคับส่งตัวมายังนรกเดินดินแห่งนี้ พวกเขาก็ถูกใช้ให้ทำงานที่ใช้แรงอย่างหนัก แต่ฮันนาห์ล่ะ? หล่อนได้กลายเป็นเมียเก็บของผู้คุมอย่างง่ายดาย เพียงเพราะหล่อนใช้เวลาบำรุงบำเรอตัวเองมากกว่าเธอ!ลินดาจดจ้องไปที่ฮันนาห์อย่างเหยียดหยามและสบถ “ผู้หญิงบางคนก็เลวทรามหน้าด้านเสียจนยอมนอนกับผู้คุมแลกกับสวัสดิการพื้น ๆ ผู้หญิงพวกนี้ช่างหน้าด้านเหลือเกิน!”ฮันนาห์รู้ดีว่าลินดาพูดกระทบเธอ สีหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความโมโหและพูดเสียงดัง “ลินดา ระวังปากของแกหน่อย ไม่อย่างนั้นฉันจะให้แกอดข้าววันพรุ่งนี้แน่!”ลินดาลุกพรวดขึ้นและแผดเสียงลั่น “หุบปาก! ทำไมแกถึงหลงตัวเองนักนะ ฮันนาห์ แกก็แค่นอนกับผู้คุมโสโครกเท่านั้นแหละ! นี่แกคิดเหรอว่าฉันไม่กล้าแตะต้องแก เพียงเพราะแกเป็นเมียเก็บของมัน พอมันเบื่อ มันก็จะทิ้งแกแน่ แล้วแกก็จะมีจุดจบแบบฉันนี่แหละ”“ลินดา แกนี่ร่าเริงและสุขสบายดีจังนะตอนนี้! เชื่อไหมว่า เพียงแค่ฉันกระซิบผู้คุม เขาก็จะเพิ่มชั่วโมงงานให้แกจากสิบหกชั่วโมงเป็นยี่สิบชั่วโมงนับตั้งแต่พรุ่งนี้เลย! ฉันจะปล่อยให้แกเหนื่อยจนขาดใจตาย!”“ฮันนาห์ วิลสัน นี่แกยังมีความรู
ฮันนาห์หวาดกลัวและพยายามพลิกตัวหนีเงื้อมมือของลินดาเพราะเกรงกลัวว่าตะขอเหล็กจะโดนหน้าเธอเข้าจริง ๆ ของสิ่งนั้นดูน่าหวาดเสียว มันอาจจะควักลูกตาทั้งสองข้างของเธอออกมาก็ได้อย่างไรก็ตาม ขาของฮันนาห์ได้รับบาดเจ็บ เธอไม่สามารถหลบหลีกการโจมตีอันป่าเถื่อนและต่อเนื่องของลินดาได้ ถ้าหล่อนเกิดคลุ้มคลั่งเป็นการถาวร ไม่ช้าก็เร็ว หล่อนคงต้องตายด้วยความบ้าระห่ำของตัวเอง!ฮันนาห์พยายามจะลุกยืนและหาทางหนี แต่น่องที่บาดเจ็บก็ทำให้เธอทรุดลงกับพื้นอีกครั้ง ลินดาอยู่ข้างหลังเธอแล้วตอนนี้ กวัดแกว่งตะขอเหล็กอันน่าสยดสยองมาที่เธอฮันนาห์หลบหลีกลินดาไม่ได้อีกต่อไป เธอหลับตาอย่างหมดหวัง คิดว่าวันนี้คงเป็นวันตายของเธอแน่ ๆ ในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานนี้เองก็มีรถโตโยต้า แลนครุยเซอร์ พราโด้จำนวนหลายคันขับเข้ามาในเหมืองถ่านหินและหยุดลงตรงหน้าพวกเธอทั้งสองคนไฟหน้ารถสว่างจ้าส่องตรงมายังใบหน้าของลินดา ผู้ชายจำนวนหนึ่งกระโดดออกมาจากรถ ก่อนที่ชายคนหนึ่งจะชี้ปืนมาที่ลินดาแล้วตะโกนถามว่า “แกทำบ้าอะไรน่ะ? วางตะขอลง!”ลินดาผงะให้กับสิ่งที่เห็นตรงหน้า!เธอเคยทำงานในบ่อนมาเก๊ามานานหลายปี เธอเคยเจอผู้คนมาแล้วหลายป
ไบรอันหันกลับมาถามฮันนาห์ “นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย? แกเป็นผู้หญิงของมันหรือเปล่า?”ฮันนาห์คร่ำครวญอย่างสิ้นหวัง “ไม่ ฉันเปล่านะ! เขาบังคับฉันต่างหากล่ะ!”ไบรอันหันไปหาผู้คุมแล้วพูดอย่างเย็นชา “หล่อนไม่ยอมรับว่าเป็นผู้หญิงของแก ทีนี้ แกก็เลิกพล่ามไร้สาระกับฉันเสียที”ในช่วงเวลาที่ผ่านมา ผู้คุมรู้สึกเพลิดเพลินไปกับการที่มีฮันนาห์อยู่ด้วย จนเขาแทบจะเสพติดเธอไปเสียแล้ว อย่างไรเสีย เขาก็เป็นแค่คนบ้านนอกเบาปัญญาคนหนึ่งที่ไม่เคยสัมผัสหญิงชาวเมืองแสนสวยบอบบางจากเมืองใหญ่มาก่อน เขาจึงคิดว่าฮันนาห์น่าหลงใหลและเย้ายวนใจมากแน่นอนว่าเขาจะต้องไม่พอใจแน่ที่อยู่ดี ๆ ผู้ชายพวกนี้ก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้และต้องการจะพรากเธอไปจากเขา เขาจึงตะโกนเสียงลั่น “ฉันไม่สนหรอกโว้ย! ฉันจะบอกแกอีกครั้งนะ หล่อนเป็นผู้หญิงของฉัน!”ไบรอันแสยะยิ้ม “ในเมื่อแกอยากตายนัก ฉันก็จะสงเคราะห์ให้”เขาหยิบปืนพกสีเข้มออกจากเอว เล็งมันไปยังผู้คุมแล้วลั่นไกอย่างไม่ลังเลเสียงระเบิดแผดก้องพร้อมด้วยประกายไฟที่ปากกระบอกปืน ลูกกระสุนบินจากลำกล้องตรงเข้าสู่หน้าผากของผู้คุมผู้คุมที่เพิ่งหยิ่งยโสและอวดดีเมื่อก่อนหน้านี้ ได้กลายสภาพเ
เหมืองถ่านหินที่ฮันนาห์ถูกส่งตัวไปนั้น ตามหลักภูมิศาสตร์แล้วตั้งอยู่ในเมืองเจนส์ทางฝั่งตะวันตกเฉียงเหนือของออสเกีย ซึ่งมีชื่อเสียงโด่งดังในเรื่องน้ำส้มสายชูและถ่านหิน เมืองแห่งนี้อยู่ห่างจากซัดเบอรีไปทางฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ประมาณสองร้อยกิโลเมตรและอาจต้องใช้เวลาเดินทางจากซัดเบอรีด้วยรถยนต์อย่างน้อยหนึ่งวันกับอีกหนึ่งคืน แต่เนื่องจากฌอนกำชับให้พวกเขาเร่งมือให้ไว พวกเขาจึงได้รับมอบหมายให้ใช้เครื่องบินส่วนตัวของตระกูลเว็บบ์ในการไปรับตัวฮันนาห์มาคณะเดินทางต้องใช้เวลาขับรถเกือบสามชั่วโมงกว่าจะออกจากป่ารกทึบกลางภูเขาได้และมาถึงสนามบินท้องถิ่นขณะนั้นเอง เครื่องบินเจ็ทกัลฟ์สตรีมก็จอดเตรียมพร้อมอยู่ภายในโรงเก็บเครื่องบินฮันนาห์อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจอย่างที่สุด เธอไม่เคยนึกฝันมาก่อนว่าเครื่องบินเจ็ทส่วนตัวจะพาเธอบินตรงไปยังซัดเบอรี!ไบรอันพาเธอเข้าไปในเครื่องบิน ตาของเธอเบิกกว้างแทบถลนออกจากเบ้าเมื่อเห็นการตกแต่งภายในของเครื่องบินที่แสนหรูหราราวปราสาทราชวังไบรอันขมวดคิ้วอย่างดูถูกให้กับความสกปรกของเธอและเร่งเร้า “มีห้องน้ำอยู่ส่วนท้ายหลังเครื่องบินที่แกเข้าไปใช้อาบน้ำได้ ไปทำความสะ
ภายใต้สถานการณ์เลวร้ายเช่นนี้ ทุกคนในตระกูลเว็บบ์ต่างก็ยากที่จะข่มตาหลับลงได้เมื่อฮันนาห์ถูกนำตัวมาที่คฤหาสน์ตระกูลเว็บบ์ ไบรอันไม่ได้ส่งเธอมาที่ห้องนั่งเล่นโดยตรง เขากลับนำเธอมาในส่วนที่พักคนรับใช้และเข้าไปเชิญโดนัลด์และฌอนออกมาทั้งพ่อและลูกรีบมาหาฮันนาห์อย่างรวดเร็ว เมื่อรู้เรื่องการมาถึงของเธอทันทีที่เขาทั้งสองปรากฏตัว ฮันนาห์ก็คุกเข่าลงและขอบคุณพวกเขาอย่างมากที่ช่วยเธอไว้ณอนพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ฮันนาห์ วิลสัน เราช่วยแกไว้ ไม่ใช่เพราะเราสงสารเห็นใจแกหรอกนะ แต่เพราะเราต้องการให้แกทำงานบางอย่างให้”“ค่ะ...ค่ะ! อะไรก็ได้ค่ะ!”“ฉันรู้ว่าแกแค้นใจไอ้ชาร์ลี เวด ฉันก็เหมือนกัน ความแค้นของฉันที่มีต่อมันมากมายเกินจินตนาการเลยล่ะ บอกฉันมาตรง ๆ แกอยากล้างแค้นไอ้ชาร์ลีไหม?”ใบหน้าของฮันนาห์แดงก่ำด้วยโทสะอย่างเห็นได้ชัดขณะที่เธอพูด “แน่นอนค่ะ! ไอ้เลวนั่นเกือบจะฆ่าฉันและยังส่งฉันไปนรกเดินดินอีกด้วย! ฉันอยากจะฆ่าแล้วสับมันเป็นล้านชิ้นเลย!”ฌอนกระหยิ่มยิ้มอย่างผู้ชนะและก้มหน้า “ดี ในกรณีนี้ ฉันจะส่งแกกลับไปโอลรัส ฮิลล์ งานหลักของแกก็คือทำทุกอย่างที่เป็นไปได้เพื่อล้างแค้นไอ้ชาร์ลีและครอ
เวลานั้นเอง ที่ทัณฑสถานโอลรัส คุณท่านวิลสันและเวนดี้ถูกกักขังไว้นานหลายวันแล้ว ต้องขอบคุณความกรุณาของเจนนิเฟอร์ที่ทำให้ไม่มีใครรังแกพวกเธอทั้งสองคนเลย ในระหว่างที่ถูกคุมขังในทางตรงกันข้าม คริสโตเฟอร์และแฮโรลด์ไม่ค่อยสู้ดีนักในคุกทัณฑสถานชายพวกเขาถูกกลั่นแกล้งหลากหลายวิธี ทันทีที่ถูกโยนเข้าสู่ห้องขังในฐานะที่เป็นน้องใหม่ไม่เพียงแต่ทั้งคู่จะต้องทำงานอย่างหนัก แต่อาหารของพวกเขาก็ถูกนักโทษด้วยกันฉกฉวยไปไม่เคยมีวันไหนเลยที่เขาทั้งสองจะนอนหลับได้ด้วยท้องที่มีอาหารเพียงเล็กน้อยด้วยเพราะความตกอับของเขา ความโกรธเกลียดของคริสโตเฟอร์ที่มีต่อฮันนาห์ก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นทุกวันเขาอดคิดไม่ได้ว่าเธอจะสุขสบายกับชู้รักหนุ่มมากแค่ไหนด้วยเงินที่เอาของเขาไปถ้าไม่เป็นเพราะฮันนาห์ผู้ขโมยเงินทั้งหมดไป เขาก็คงไม่ต้องลงเอยแบบที่เป็นอยู่ตอนนี้หรอกเดิมที พวกเขาทั้งสี่คนถูกตัดสินให้จำคุกสิบห้าวัน ยังเหลืออีกหลายวันก่อนที่พวกเขาจะถูกปล่อยตัว แต่โดยไม่คาดฝัน พวกเขากลับถูกปล่อยตัววันนี้หลังอาหารกลางวันเมื่อคุณท่านวิลสันรับรู้ว่าได้รับการปล่อยตัวแล้ว แต่แทนที่จะดีใจ เธอกลับตกใจกลัวและไม่อยากออกจากค
เวนดี้กระโดดอย่างตื่นเต้นและถาม “ท่านคะ เรื่องจริงใช่ไหมคะ? ท่านปล่อยคุณพ่อและพี่ชายฉันแล้วหรือคะ? แล้วตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหนคะ?”ผู้ชายคนนั้นตอบเรียบเฉย “พวกเขาได้รับการดูแลโดยคนของผม ตามผมมา”คุณท่านวิลสันไม่คิดอะไรมากนักเกี่ยวกับเรื่องนี้ อย่างไรเสีย เธอก็ตกอยู่ในสภาพน่าเวทนาอยู่แล้ว ไม่จำเป็นที่ใครจะซ้ำเติมเธออีกในยามที่ตกต่ำ อันที่จริง เขาประกันตัวเธอออกมาด้วย เธอจึงควรลองไปดู บางที โชคชะตาใหม่ ๆ อาจกำลังรอเธออยู่ก็เป็นได้หญิงทั้งสองผ่านขั้นตอนต่าง ๆ และได้รับเสื้อผ้าข้าวของคืน หลังจากเปลี่ยนมาใส่ชุดของตัวเองแล้ว พวกเธอก็ตามชายคนนั้นออกจากทัณฑสถานไปรถโรลส์รอยซ์ แฟนธอมสองคันจอดอยู่บริเวณด้านนอกของทัณฑสถานผู้ชายพวกนั้นหันมามองเธอทั้งสองคน แล้วชี้ไปที่รถคันหลังและพูด “พวกคุณสองคนเข้าไปนั่งรถคันนั้น”คุณท่านวิลสันกรีดร้องอย่างมีความสุขอยู่ในใจ เมื่อเธอเห็นรถหรูคนธรรมดาทั่วไปที่ไหนจะมีปัญญาซื้อโรลส์รอยซ์ ไม่ต้องพูดถึงจำนวนตั้งสองคันตระกูลวิลสันไม่สามารถซื้อโรลส์รอยส์ได้ แม้ในช่วงที่อยู่ในจุดสูงสุดของตระกูล หากแม้ว่าพวกเขาจะซื้อได้สักคันหนึ่ง แต่รถโรลส์รอยส์ก็หรูหราเกินสถ