LOGINShare
แค่พ่อคนเดียวทำไมจะเลี้ยงดูไม่ได้
Last Updated:
2025-01-25 16:08:00“นี่หรือคะธุระสำคัญของคุณ”
“คิดถึงลูกบ้างสิดา ลูกจ๋าจะได้อยู่พร้อมหน้าพ่อแม่ไง อย่าเห็นแก่ตัวไปเลยนะดา”
“เห็นแก่ตัว ฉันนี่หรือคะเห็นแก่ตัว” คนถูกโยนข้อกล่าวหาไม่เป็นธรรมแทบจะสะกดกลั้นอารมณ์ไม่อยู่ ดวงตาจ้องมองใบหน้าที่ครั้งหนึ่งเธอเคยรักเทิดทูนไว้ในหัวใจ “ใครกันแน่ที่เห็นแก่ตัว ตั้งสติแล้วคิดทบทวนให้ดีก่อนที่จะพูดอะไรออกมาดีกว่าไหม เอาเป็นว่าที่ผ่านมาฉันจะยอมอโหสิกรรมให้ ตอนนี้ฉันกับลูกมีความสุขดีแล้ว คุณกลับไปเถอะกลับไปหาครอบครัวใหม่ของคุณ อย่ามากวนตะกอนให้ขุ่นอีกเลย ฉันต้องไปทำงานที่ค้างต่อแล้ว”
“เดี๋ยวสิดาริน อย่าเพิ่งไป!” คนพูดรีบฉวยคว้ามืออีกฝ่ายไว้ หน้าตาตื่น “พี่อยากขอให้เธอช่วยพูดกับลูกให้หน่อย!”
คำนั้นทำให้ร่างบางที่เดินมาพร้อมถาดน้ำดื่มในมือชะงัก เมื่อได้รู้จุดประสงค์การมาที่แท้จริงของอีกฝ่าย
“พูด? พูดอะไร”
“พี่อยากขอมาอาศัยอยู่ที่นี่ด้วยชั่วคราว จนกว่าจะได้งานใหม่ ท่าทางลูกจ๋าจะยังโกรธพี่อยู่ แต่ถ้าเธอช่วยพูดให้...”
นางดารินจ้องหน้าคนพูดค้าง ต้องหน้าด้านแค่ไหนคนตรงหน้าถึงกล้ามาพูดเช่นนี้กับภรรยาเก่าที่เขาเคยขับไล่ไสส่งเหมือนหมูเหมือนหมา เขาช่างไม่คิดถึงตอนที่เอาเมียใหม่เข้ามาทำร้ายเธอกับลูกเลยซักนิด ไม่คิดเลยว่าเธอกับลูกจะลำบากขนาดไหนตอนที่ออกจากบ้านไปในวันนั้น
“แล้วลูกเมียคุณล่ะ เอาไปทิ้งไว้ที่ไหน”
“ก็อย่างที่บอก พี่เลิกกับคุณณีแล้ว บ้านนั่นไม่ใช่ของพี่อีกต่อไปเพราะเป็นชื่อคุณณีไถ่ถอนมา ตอนนี้พี่ไม่มีที่ไป ที่จริงบ้านนี้ก็กว้างพอใช้ ถ้าเธอกับลูกจะเมตตา อีกอย่างเธออย่าลืมว่าเราสองคนยังไม่ได้หย่าขาดกัน ทะเบียนสมรสก็ยังอยู่ ตอนนี้พี่ก็มีสถานะเป็นสามีเธออยู่ ลูกจ๋าก็ลูกพี่ทั้งคน”
นางดารินลอบสูดลมหายใจแรงๆ เพื่อระงับความกรุ่นที่ปะทุในใจเพราะผู้ชายหน้าด้านที่เคยขึ้นชื่อว่าอดีตสามี
“ให้โอกาสพี่ได้กลับมาทำหน้าที่สามีและพ่อที่ดีอีกครั้งไม่ได้หรือ”
“โอกาสงั้นเหรอ น่าขำจริง คุณลืมแล้วหรือว่าในวันนั้นใครกันที่บอกฉันว่า ถ้าตกระกำลำบากจนทนไม่ไหวก็อย่าได้ซมซานกลับมาพึ่งพา แต่ตอนนี้คุณกลับเป็นฝ่ายกลืนน้ำลายตัวเองแบบนี้ไม่หน้าด้านไปหน่อยหรอกหรือ ส่วนไอ้เรื่องใบหย่านั่นฉันพร้อมหย่าทุกเมื่อ พรุ่งนี้ไปเจอกันที่เขตเลยก็ได้ แต่เรื่องที่จะให้คุณกลับมาในชีวิตเราสองคนแม่ลูกนั่น อย่าได้ฝันไปเลย เพราะฉันไม่มีวันยอม ไม่ยอมเป็นอันขาด”
“แต่ยายจ๋าก็เป็นลูกพี่เหมือนกัน เลือดในตัวครึ่งหนึ่งก็เป็นของพี่ หรือเธอจะปฏิเสธ” นางปิยะตะเบ็งเถียงหน้าดำหน้าแดงอย่างหมาจนตรอก
“แล้วไง?”
“ตอนนี้ลูกมีงานมีการดีๆ ทำแล้ว แค่พ่อคนเดียวทำไมจะเลี้ยงดูไม่ได้ เธอเองก็อย่าใจแคบหน่อยเลยน่า พี่ไม่ได้มาอยู่เลยซักหน่อย แค่ขอมาอาศัยชั่วคราว หากมีที่ไปก็จะไปทันที แต่ถ้าไม่อยากให้อยู่ งั้นพี่ขอยืมเงินสักก้อนก็ได้ หากได้งานทำมีเงินเดือนเมื่อไหร่ก็จะมาใช้คืนทันที” นายปิยะพล่ามอย่างเห็นแก่ตัว
“เท่าไหร่ล่ะไอ้เงินที่ว่าน่ะ”
คนฟังกระหยิ่มยิ้มย่องเมื่อได้ยินคำถามโดนใจนั้น “ก็สักสองสามแสนก็ได้ หรือถ้ามีมากกว่านั้นก็สุดแท้แต่เธอจะกรุณา”
“ฉันไม่มีหรอกนะไอ้เงินจำนวนที่คุณว่าน่ะ”
“ก็ลูกไง เงินเดือนของยายจ๋าไง ลูกทำงานแล้วไม่ใช่เหรอ ก็เอาเงินลูกมาให้พี่ยืมก่อน มีเมื่อไหร่พี่จะใช้คืนทันที”
“นี่! คุณเป็นพ่อประสาอะไร ทำไมถึงเห็นแก่ตัวขนาดนี้ ไม่ละอายใจก็ช่วยอายลูกเต้ามันบ้างได้ไหม แค่นี้ลูกก็เจ็บปวดกับคุณมามากพอแล้ว อย่างน้อยก็อย่าให้ต้องเกลียดกันมากไปกว่านี้เลย กลับไปซะเถอะ”
“กลับ! ก็บอกแล้วว่าพี่ไม่มีที่ไปแล้ว เธอยังจะใจดำไล่กันอีกหรือ เอาล่ะ ถ้าขอร้องดีๆ แล้วไม่ยอม งั้นฉันก็คงไม่มีทางเลือกต้องทำอะไรซักอย่าง เพื่อทวงสิทธิ์ความเป็นพ่อกลับคืนมาซะบ้าง” คนพูดเปลี่ยนสรรพนามทันใด
“ทำไม คุณจะทำอะไร”
“ฟ้องศาล! เรียกคืนความชอบธรรมกลับมา ในเมื่อยายจ๋าก็เป็นลูกฉันเหมือนกัน เธอมันเห็นแก่ตัว พาลูกหนีกันไปตั้งสิบกว่าปี ยังไงฉันก็ควรจะได้สิทธิ์ที่พ่อควรจะได้คืนมาบ้าง”
“คนสารเลว!” นางดารินกรีดเสียงใส่อย่างเหลืออด พลางชี้นิ้วไปที่ประตู “เอาเลย! จะไปฟ้องศาลไหนก็ไปเลย แต่ตอนนี้ออกไปจากบ้านฉัน แล้วอย่ากลับมาให้เห็นหน้าอีก ไปสิ ไสหัวไปนะ ไป๊!”
“ดาริน!” ชายมากวัยตะคอกเสียงกร้าวด้วยแรงโทสะ พลางเงื้อมือหราอย่างลืมตัว หากยังไม่ทันได้ทำอย่างใจคิด น้ำเย็นเฉียบก็สาดโครมเข้าให้เสียก่อน
Related chapters
กลรติรส นังจ๋า นังลูกอกตัญญู ฝากไว้ก่อนเถอะ
ซ่า...รุจารินรีบเข้ามารั้งร่างผอมบางให้พ้นวิถีของบิดาอย่างรวดเร็ว“หยุดนะ! อย่ามาทำร้ายแม่ของจ๋าอีก” หญิงสาวประกาศก้อง ดวงตาแข็งกร้าวมองคนตรงหน้าอย่างดุดันเอาเรื่อง“ยายจ๋า!” นายปิยะเอ่ยลอดไรฟัน แอบหัวเสียที่ทุกอย่างผิดแผนไปหมด ทุกอย่างก็เพราะความใจแคบของเมียเก่าอย่างดารินที่กีดกันเขาอย่างเห็นแก่ตัว “นี่แกคงโดนแม่แกล้างสมองจนหมดแล้วล่ะสิ ถึงมาก้าวร้าวกับฉันแบบนี้ ลืมหรือไงว่าฉันเป็นใคร จะชั่วจะดียังไงฉันก็เป็นพ่อแกทั้งคนนะ ไม่มีฉันแกก็ไม่ได้เกิด...”“ก็เพราะยังคิดแบบนั้นไงคะ ถึงสาดไปแค่น้ำเปล่าแก้วเดียว” คนเป็นลูกเอ่ยลอดไรฟันเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “กลับไปดีกว่าค่ะ อย่ามาระรานเราสองแม่ลูกอีกเลย ถือว่าเป็นคำขอจากคนที่คุณเรียกว่าลูกคนนี้ที่คุณเคยตัดขาดไป อย่าให้เรื่องนี้ต้องถึงตำรวจเลย”“จองหองทั้งแม่ทั้งลูกไม่เปลี่ยนเลย คอยดูเถอะ เรื่องนี้ไม่จบง่ายๆ แน่”“เรื่องนี้จบไปนานแล้วต่างหาก ในเมื่อคุณเลือกคนอื่นเห็นคนอื่นดีกว่า ก็ออกไปจากชีวิตพวกเราเหมือนที่เคยทำเถอะ อย่ากลับมาระรานกันอีกเลย จะคิดเสียว่าฉันเป็นเลือดก้อนเดียวก็ได้ คุณเคยทิ้งเลือดก้อนนี้ไปแล้วก็อย่ากลับมาไยดีมันอีกเลยค่ะ” รุจาริ
Last Updated : 2025-01-25กลรติรส จะให้เขาส่งลูกสาวสุดที่รักไปตกนรกหรือไร!
นายปิยะมองภรรยาคู่เวรคู่กรรมที่หลงคิดว่าจะมาช่วยส่งเสริมฐานะกันให้สุขสบายขึ้น ใครจะรู้ว่าผู้หญิงตรงหน้านอกจากไม่ช่วยส่งเสริมยังเป็นกาฝากถ่วงความเจริญกันอีกต่างหาก ชายวัยกลางคนถอนหายใจ พลางมองไปรอบบ้านอย่างเปรียบเทียบบ้านหลังน้อยที่เพิ่งจากมาแม้จะเล็กกว่า แต่กลับดูแลจัดแต่งอย่างสะอาดสะอ้านน่าอยู่ ผิดกับบ้านของเขาที่รกราวกับรังหนู เพราะภรรยาผู้เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อตรงหน้าไม่เคยหยิบจับสิ่งใด อ้างว่าที่ผ่านมาไม่เคยต้องลำบากทำงานบ้านเองจึงทำอะไรไม่เป็น แถมยังปลูกฝังลูกสาวคนเดียวให้มีนิสัยเหมือนแม่ไม่มีผิด เมื่อก่อนยามมีเงินเติบก็พอทำเนา ให้อีกฝ่ายจ้างแม่บ้านรายวันมาช่วยได้บ้าง ราคาแพงแค่ไหนก็ไม่เกี่ยง แต่ระยะหลังที่การเงินเขาเริ่มติดขัดขาดมือ เพราะความฟุ่มเฟือยของลูกเมียที่กินเที่ยวช็อปจนเงินร่อยหรอ บวกกับงานของเขาที่มีปัญหา จนล่าสุดบริษัทที่ทำมานานถูกปิดตัวและเลย์ออฟพนักงานออกยังดีที่ได้เงินชดเชยมาบ้างจำนวนหนึ่ง ส่วนกิจการของปราณีเองก็ขาดทุนย่อยยับเพราะพิษเศรษฐกิจและโดนหุ้นส่วนโกงเงินไปจนหมด แต่เจ้าตัวก็ไม่อินังขังขอบ อ้างว่าหน้าที่หาเลี้ยงลูกเมียเป็นของสามี ของคนเป็นหัวหน้าครอบครัว จึงโยนภ
Last Updated : 2025-01-25กลรติรส ใครมันจะอยากตายกันล่ะ
พอรู้ตัวอีกทีเขาก็สะกดรอยตามไปจนพบที่อยู่ของสองแม่ลูก ผู้เป็นแสงสว่างทำให้เขารอดพ้นวิกฤตชีวิตครั้งนี้ได้ นางดารินที่เขารู้จักเป็นคนหัวอ่อนใจอ่อนขี้สงสาร หากรู้ว่าเขาตกระกำลำบากคงไม่ใจจืดใจดำนิ่งดูดาย อย่างน้อยก็ให้เขาได้ใช้บ้านหลังนั้นซุกหัวหลบเจ้าหนี้ได้สักพัก แต่ทุกอย่างก็ดันผิดแผนที่สองแม่ลูกนั่นใจแข็งกว่าที่คิด โดยเฉพาะลูกสาวของเขา รุจารินเด็กน้อยร่าเริงขี้อ้อนของเขา กลายเป็นคนหัวแข็งเย็นชาไปเสียได้“แล้วพรุ่งนี้จะเอายังไง ถ้าเงินไม่มีให้เขา จะให้เขามาเอาลูกฉันไปหรือไง”“ก็แล้วเธอจะให้พี่ทำยังไง” คนเป็นสามีถอนหายใจแรงๆ อย่างจนปัญญา“ไม่รู้ละ พี่จะทำยังไงฉันไม่สน แต่ฉันไม่ยอมให้ลูกแป้งไปเป็นเมียขัดดอกไอ้เสี่ยหื่นนั่นเด็ดขาด พี่ก็รู้นี่ว่าผู้หญิงของไอ้เสี่ยนั่นอยู่ในสภาพไหน ฉันไม่ให้ลูกที่ฉันเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอมมาต้องไปตกนรกทั้งเป็นหรอก”“โธ่เว้ย!” คนจนตรอกสบถหัวเสีย “งั้นก็ให้พวกมันมาเอาชีวิตพวกเราไปแทนไหมล่ะ ฆ่ายกครัวให้หมดนี่เลยเป็นไง”“เอ๊ะ! แล้วเรื่องอะไรพี่มาตะคอกใส่ฉันแบบนี้ ยายแป้งก็ลูกพี่ทั้งคนนะ พี่ไม่รักลูกหรือไง อ๋อ...หรือพอเห็นลูกเมียเก่าวันก่อน เลยคิดจะถีบหัวฉันกับลูก
Last Updated : 2025-01-25กลรติรส ท่านรองประธานคนใหม่?
นางปราณีสะดุ้งตกใจกลัวจนลนลาน นึกขอบคุณความรอบคอบที่ส่งลูกสาวไปอยู่ที่อื่นชั่วคราวตั้งแต่วันก่อน“อย่าเอาลูกสาวเราไปเลยนะ ผมไหว้ล่ะ ขอเวลาอีกนิดเดี๋ยวผมจะหาเงินมาใช้ให้”“ต้องรออีกกี่ชาติล่ะพวกแกถึงจะใช้หมด สู้ส่งลูกสาวไปขัดดอกให้เสี่ยเสียก็สิ้นเรื่อง” พวกนักเลงทวงหนี้ข่มขู่ “แล้วนี่ลูกสาวแกหายไปไหนเสียล่ะ หรือจะตุกติกคิดหนีหนี้ บอกไว้ก่อนว่าคนที่เล่นไม่ซื่อกับเสี่ย มักจะจบไม่สวยสักราย รายล่าสุดที่ทำแบบนั้นคิดหนีแต่ดันหนีไม่รอด ตอนนี้หายตัวไปนอนในท้องไอ้เข้ซากยังไม่ย่อยเลยมั้ง หรือพวกแกอยากเป็นรายต่อไป”สองผัวเมียสะดุ้งเฮือก หน้าถอดสี ไม่อยากจะคิดถึงชะตากรรมของตัวเองที่ต้องเป็นอาหารจระเข้“มะ...ไม่เอา ไม่เอานะ พี่ยะ ฉันยังไม่อยากตาย ฮือๆ” นางปราณีร่ำไห้โฮๆ สร้างความกดดันให้สามีทวีคูณ“ว่าไง จะเอายังไงก็ว่ามา” นายปิยะกลืนน้ำลายฝืดคอ เมื่อเห็นทีท่าเอาจริงของอีกฝ่าย“กะ...ก็ได้ งั้นผมจะลองคุยกับลูกสาวก่อน ขอเวลาอีกสักอาทิตย์ได้ไหม”“พี่ยะ!” นางปราณีเบิกตาค้าง“สามวัน!” อีกฝ่ายสวนกลับทันควัน “อีกสามวันพวกเราจะมารับตัวลูกสาวแกไปให้เสี่ย หรือไม่พวกแกก็เตรียมไปเป็นอาหารไอ้เข้ได้เลย”พอพูดจบค
Last Updated : 2025-01-25กลรติรส ลองใจ
คนพูดยิ้มตาเป็นประกาย แอบจับผิดอาการของสาวสวยตรงหน้า แต่ก็ไม่พบอาการตื่นเต้นใดๆ จากอีกฝ่ายนอกจากความนิ่งเฉย สีหน้าเรียบติดจะเย็นชานิดๆ ในยามที่เจ้าตัวเผลอ ทำให้มั่นใจได้ในระดับหนึ่งว่าแม่สาวตรงหน้าจะไม่คิดใช้เต้าไต่เพื่อเปลี่ยนตำแหน่งจากผู้ช่วยเลขา มาเป็นภรรยาลูกชายเจ้าของบริษัท เหมือนอดีตผู้ช่วยเลขาคนก่อนที่ใช้เต้าไต่ให้ท่าลูกชายคนโตของท่านประธาน แต่สุดท้ายพอเรื่องแดงขึ้นมาเพราะเจ้าหล่อนมีเรื่องตบตีกับพนักงานด้วยกัน และเผลอโพล่งความลับฉาวโฉ่ของตัวเองกับรองประธานคนเก่าออกไป ก็ถูกสั่งพักงานยาวและยังโดนทัณฑ์บนอีก แถมตำแหน่งสะใภ้ใหญ่ที่หมายตาก็หลุดมือไปด้วย เพราะชายหนุ่มต้องแต่งงานกับคนที่พ่อแม่เลือกให้ หาไม่ก็จะไม่ได้รับมรดก แต่ถึงจะได้เป็นสะใภ้จริง ก็คงไม่รุ่งเท่าไหร่ เพราะลูกชายคนโตที่ว่าดันเป็นเพียงลูกบุญธรรมที่ถูกรับมาเลี้ยงเท่านั้น ผิดกับว่าที่ท่านรองประธานคนใหม่นี้ที่เป็นลูกชายแท้ๆ“แต่ถึงจะหลงเสน่ห์ไปก็เท่านั้น เพราะได้ยินว่าเขามีคู่หมั้นแล้ว เป็นลูกสาวเพื่อนรักของท่านประธานคนเก่า พี่เคยเห็นแวบๆ ตอนงานเลี้ยงประจำปีพนักงาน รายนั้นทั้งสวยทั้งรวยอย่าบอกใครเลยล่ะ แถมเป็นนักเรียนนอกด้
Last Updated : 2025-01-25กลรติรส ลวงให้ตายใจ
เป็นความบังเอิญหรือจงใจสะกดรอยตามมา เธอก็สุดจะคาดเดาได้ แต่ความไม่ประมาทย่อมดีที่สุด เหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นที่บ้านเธอวันก่อนทำให้ไม่วางใจคนตรงหน้านัก“ไม่รบกวนคุณดีกว่าค่ะ ฉันกลับเองได้”อีกฝ่ายมีทีท่าผงะไปนิดๆ นายปิยะแอบขุ่นข้องหมองใจกับคำว่า ‘คุณ’ ของคนเป็นลูก ดูเหมือนรุจารินจะได้รับกรรมพันธุ์ความหยิ่งยโสจองหองจากเมียเก่าของเขามาเต็มตัวทีเดียว คิดแล้วก็ให้หงุดหงิดไม่น้อย“ฝนตกหนัก พ่อจอดรถตรงนี้นานๆ ไม่ได้ ขึ้นรถก่อนเถอะเดี๋ยวพ่อไปส่ง” พร้อมคำพูด มือของฝ่ายนั้นก็คว้าข้อมือเธอหมับ และหญิงสาวก็สะบัดมือทันทีด้วยความตกใจ และดูเหมือนอีกฝ่ายเองก็คงตกใจเช่นกัน นายปิยะหน้าถอดสี แววตาสำนึกผิดเจือด้วยความหมองหม่นน้อยใจคู่นั้นทำเอาหญิงสาวแอบรู้สึกผิดนิดๆ หากคิดว่าเป็นเจตนาดี ก็ดูเหมือนเธอจะทำลายน้ำใจอีกฝ่ายไปไม่น้อย“พ่อขอโทษนะลูก พ่อแค่เป็นห่วงกลัวหนูโดนฝนไม่สบาย เหมือนตอนเด็กๆ ไง เวลาหนูตากฝนหรือโดนละอองฝนนิดเดียวก็จะเป็นหวัดทุกที” หัวใจคนฟังกระตุกนิดๆ เมื่อยามได้ยินความหลังจากปากบิดาบังเกิดเกล้า“แต่ไม่เป็นไรนะถ้าหนูรังเกียจพ่อ พ่อมันก็เลวน่ารังเกียจเองจริงๆ สมควรให้หนูกับแม่โกรธ แต่ขอให
Last Updated : 2025-01-25กลรติรส ขัดดอก
หากไม่ใช่เพราะเข้าตาจนจริงๆ เขาคงไม่ต้องเลือกผลักลูกสาวคนโตตกนรกด้วยตัวเองเช่นนี้ แต่ครั้นจะไม่ทำเขาก็คงโดนฆ่าตาย หรือหากจะยอมส่งลูกสาวอีกคนให้ นางปราณีก็ไม่ยอมแน่ ปิยะดาเพิ่งอายุสิบเก้าปี อายุยังน้อยเกินกว่าที่จะไปเผชิญเรื่องบ้าบอพวกนี้ แต่กับรุจารินแม้อายุอานามจะมากกว่านิดหน่อย หากทว่าเขาแอบเชื่อมั่นอยู่ลึกๆ ว่าความฉลาดของอีกฝ่ายอาจจะทำให้เอาตัวรอดจากเงื้อมมือไอ้เสี่ยวิปริตนั่นได้ หรือหากไม่รอดมือจริงๆ ลูกสาวของเขาก็คงมีวิธีรับมือที่ดีกว่าปิยะดาผู้เป็นน้อง ซึ่งอ่อนกว่าทั้งอายุและไหวพริบสติปัญญา“พ่อขอโทษนะที่ต้องทำแบบนี้กับหนู...”มือสั่นเทาเอื้อมไปลูบศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมยาวสลวย รุจารินได้ความสวยของภรรยาเก่าเขามาทุกกระเบียดนิ้ว ตอนเด็กก็เป็นเด็กหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู โตขึ้นมาก็สะสวยหยาดเยิ้มไปทั้งเรือนร่าง แต่ความสวยที่ว่ากลับจะต้องมาแปดเปื้อนราคีคาวอันแสนโสมมและวิปริตจากชายที่แก่คราวพ่อคราวลุงนั่นจนชีวิตต้องแปดเปื้อนมัวหมอง หัวอกพ่อย่อมปวดร้าวยอกแสยง ภายในใจหนุ่มใหญ่กำลังโต้เถียงกันเองอย่างบ้าคลั่งไม่! เขาทำไม่ได้หรอก เขาจะทำแบบนี้กับลูกไม่ได้!แต่ถ้าไม่ทำก็ต้องตายนะตายแล้วไง
Last Updated : 2025-01-25กลรติรส ของเล่นรายใหม่
“เอ้า! มีอะไรจะสั่งเสียอีกล่ะ ทำยึกยักน่ารำคาญ หรืออยากจะเปลี่ยนใจไปเป็นอาหารไอ้เข้ก่อนดีวะ” คนฟังกลืนน้ำลายฝืดคอ ทำใจกล้าก่อนเอ่ย“ผมขออุ้มเข้าไปเอง”“พี่ยะ!” นายปิยะไม่ฟังเสียงภรรยาที่ยืนหน้าบูดบึ้งขัดอกขัดใจ“เธอรออยู่ที่นี่แหละไม่ต้องเข้าไป เดี๋ยวพี่จะเข้าไปคนเดียว” ว่าแล้วเขาก็รีบช้อนร่างอันไร้สติของบุตรสาวและเดินตามสมุนทั้งสองของเสี่ยเข้าไปด้านในด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง‘ด้านใน’ ที่ว่านั่นคือส่วนที่ตั้งอยู่ลึกเข้าไปจากด้านหน้าที่เปิดเป็นไนต์คลับหรูหรา หากคนวงในรู้กันดีว่าจริงๆ แล้วไนต์คลับนั่นเปิดเพื่อบังหน้า แต่ทว่าธุรกิจที่สร้างเม็ดเงินมหาศาลคือบ่อนการพนันขนาดใหญ่ที่เปิดอยู่ตรงชั้นใต้ดินของไนต์คลับนั่นต่างหาก แม้จะเคยเข้ามาที่บ่อนแห่งนี้หลายครั้งแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ชายมากวัยได้ล่วงเข้ามาถึงด้านในเขตต้องห้ามของเสี่ยอำพล ซึ่งเจ้าตัวเรียกขานว่าเป็นสวนสนุก แต่หลายคนที่เข้าไปแล้วว่ากันว่าน้อยคนนักจะรอดออกมาในสภาพเดิมก่อนเข้าไปชายวัยกลางคนผู้เป็นเจ้าของสภานที่นั่งเอกเขนกบนโซฟาด้วยท่าทีสบายอารมณ์ ผิดกับผู้มาเยือนที่ทำท่าจะขาดอากาศหายใจอยู่รอมร่อ“นั่นหรือของเล่นชิ้นใหม่ของฉัน อืม.
Last Updated : 2025-01-25
Latest chapter
กลรติรส เธอจะเอาหัวใจของเขามาทำไม
“เห็นไหม ยานั่นไม่ขมแล้ว”“คะ...คุณจูบฉันอีกแล้วนะคนฉวยโอกาส”“ผมป้อนยาคุณต่างหาก โอ๊ย!” ชายหนุ่มแสร้งร้องโอดโอยเมื่อถูกคนป่วยทุบอกปั๊กๆ ฐานขโมยจูบทีเผลอ“ทำแบบนี้ทำไม ถ้าแม่ฉันมาเห็นเข้าจะว่ายังไง”“ก็ไม่ว่าอะไร หรือคุณอยากให้ผมว่าอะไรล่ะ”“นี่คุณ อย่ามาเล่นลิ้นแบบนี้นะคะ ฉันไม่ชอบ”“แล้วคุณชอบแบบไหนล่ะ ผมจะได้จัดให้ตามที่คุณชอบ” สายตาวาวชวนหวามของคนพูดทำให้หญิงสาวชาวาบไปทั้งร่าง เมื่อสบสายตายั่วเย้าคู่นั้น หัวใจก็เริ่มไม่เป็นของเธออีกครั้ง“ผมพูดจริงนะ หรือถ้าคุณโอเค จะให้ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่คุณฟังแล้วรับผิดชอบคุณก็ยังได้”“รับผิดชอบ? คุณจะรับผิดชอบฉันในฐานะอะไรล่ะคะ”“นั่นแล้วแต่คุณเลย อยากได้แบบไหนก็บอกมา”อยากได้แบบไหนเหรอ...หญิงสาวฉุกคิด นั่นสิ ที่แท้แล้วเธออยากคบเขาแบบไหนกันแน่นะ คนรักก็ไม่น่าใช่ คนรู้ใจก็ไม่เชิง หรือจะแบบคู่นอนก็ยิ่งไม่ใช่ใหญ่ จู่ๆ สมองก็ดันมีผู้หญิงอีกคนโผล่แทรกเข้ามากวนใจให้สมองชะงัก“แต่คุณมีคู่หมั้นอยู่แล้ว ลืมแล้วหรือไงคะ”“ผมไม่ได้ลืม คุณต่างหากที่ลืม ผมบอกแล้วว่ากำลังจะหาทางขอยกเลิกการหมั้น” ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ “ผมไม่ได้ล้อคุณเล่น แต่ผมคิดมานานแล้
กลรติรส เขาจูบเธอ!
“นั่นคุณหัวเราะอะไรคะ แล้วมาบ้านฉันทำไมกันแน่”“ก็บอกแล้วว่ามาเยี่ยมไข้”“ไม่จริง มาจับผิดมากกว่า”“ก็แล้วคุณทำผิดอะไรไหมล่ะ” ภูเบศแกล้งเอ่ยหน้านิ่ง แต่ดวงตาพราว “ผมจะได้จับ...”“มะ...ไม่ เอ่อ...นี่คุณ!” “คุณอยู่กับแม่ที่นี่แค่สองคนเหรอ” เห็นอีกฝ่ายอึกอัก หน้าแดงเรื่อสมใจ เขาจึงยอมเปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้เธอเก้อเขินมากไปกว่านี้ พลางมองไปรอบกาย“ห้องสะอาดน่าอยู่ดีนะ แต่แคบไปหน่อย”“เรื่องของฉัน” คนป่วยสะบัดเสียงใส่อย่างไม่สบอารมณ์ “คุณรีบกินรีบกลับไปดีกว่าค่ะ ที่นี่ทั้งเล็กและแคบมาก ไม่เหมาะจะต้อนรับคนมีระดับอย่างคุณหรอกค่ะ”“ทำไมหนีมาไม่ยอมรอผมก่อน” นั่นไง นอกจากจะเป็นแมวแล้วยังเป็นฝ่ายสืบสวนอีกด้วย“ทำไมต้องรอคะ ตัวเราสองคนไม่ได้ติดกันเสียหน่อย” ภูเบศมองใบหน้าหวานที่อิดโรย ขอบตาบวมช้ำ แต่ยังอุตส่าห์มีแรงรวนเขาอย่างมันเขี้ยว“คุณแน่ใจหรือว่าเราไม่เคยตัวติดกัน ผมว่าเราสองคนน่ะยิ่งกว่าเคยตัวติดกันอีกนะ”“คนบ้า อย่ามาทะลึ่งที่บ้านฉันนะ” คนป่วยแหวเสียงเขียว ใบหน้าร้อนผ่าว“อย่าเพิ่งชวนทะเลาะเลยน่า ผมหิวแล้วกินข้าวกันเถอะ หรือว่าอยากให้ผมป้อนก็ได้นะ คุณไม่สบายอยู่ไม่ใช่เหรอ” แขกไม่ได้รับเ
กลรติรส ทิ้งแมวไว้กับปลาย่าง
“พอดีผมได้ยินว่าวันนี้คุณจ๋าเธอลางานไม่สบายเลยแวะมาเยี่ยม อ้อ...รอสักครู่นะครับ” ฝ่ายนั้นผลุนผลันไปที่รถและกลับมาอีกครั้งพร้อมกระเช้าผลไม้ในมือ“ของเยี่ยมไข้ครับ”“อ้าว งั้นเหรอคะ แล้วทำไมไม่เชิญเจ้านายลูกขึ้นไปข้างบนล่ะจ๊ะ”“คือพอดีจ๋าเห็นว่าท่านจะกลับแล้วน่ะค่ะแม่ ก็เลยไม่ได้เชิญ” คนป่วยเอ่ยหน้าตาเฉย “อะไรกันคะ เพิ่งมาจะรีบกลับแล้วเหรอคะ ทานอะไรมาหรือยัง ดิฉันตั้งโต๊ะอาหารเช้าไว้แล้ว ถ้าท่านไม่รังเกียจ...”โอ๊ะ เรียกผมธรรมดาดีกว่าครับ อย่าเรียกทงท่านเลย ผมไม่ใช่คนเจ้ายศเจ้าอย่างหรอกครับ” เขาเอ่ยพลางปรายตามองใครบางคนที่กำลังเบ้ปากกับนกกับไม้อย่างมันเขี้ยว“ก็ได้ค่ะ ถ้าคุณภูเบศ”“เรียกผมเบสเถอะครับ”“ค่ะ หากคุณเบสไม่รังเกียจอาหารบ้านๆ ก็ขอเชิญ”“แม่คะ...” รุจารินร้องลั่น“ไม่รังเกียจหรอกครับ ถ้าคุณแม่ไม่ว่างั้นผมก็ขออนุญาตฝากท้องสักมื้อ” รุจารินอ้าปากค้าง หันไปมองคนพูดอย่างไม่เชื่อหู“ด้วยความยินดีค่ะ ไปลูก เชิญค่ะคุณ”“แม่คะ แต่ว่า...”“ขอบคุณครับคุณแม่”โอ๊ย...เธออยากจะบ้าตาย ทำไมเรื่องมันกลับกลายเป็นอย่างนี้ไปได้นะกลิ่นหอมๆ ของอาหารรสเด็ดลอยมาแตะจมูกตั้งแต่ก้าวแรกที่เข้ามาในห้อ
กลรติรส ผมกล้าหรือเปล่า เราลองดูก็ได้นี่
คนถูกถามไม่ขำ รุจารินจ้องหน้าเจ้านายตัวแสบตาเขียวปัด ในใจคุกรุ่นจนแทบจะหักคออีกฝ่ายได้ แต่เธอต้องพยายามข่มอารมณ์ไว้เพราะเกรงใจพลกฤษณ์ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วยต้องพลอยมาผจญกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง“นี่ค่ะขนมของพี่พล”“อ่ะ...อ๋อ ครับ” พลกฤษณ์ที่โดนคู่ต่อสู้น็อกยังไม่หายงงยื่นมือไปรับถุงใส่กล่องขนม แต่อารามรีบร้อนปนตกประหม่าทำให้เผลอจับโดนมือคนส่งถุงเข้าอย่างจังหมับ!“อ๊ะ! พี่ขอโทษครับน้องจ๋า”คิ้วเข้มๆ ของใครบางคนกระตุกทันพลัน ตาดุกร้าวจ้องมือฝ่ายนั้นเขม็ง“ไม่เป็นไรค่ะ” รุจารินส่งยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเข้าใจ โดยไม่ทันเห็นสายตาพิฆาตที่จ้องอยู่ ผิดกับพลกฤษณ์ที่เห็นสายตาคู่นั้นอย่างจัง“นี่ค่าขนมครับ งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ”“ค่ะ ขอบคุณมากๆ นะคะที่ช่วยอุดหนุน ฝากความคิดถึงให้น้าดวงด้วยนะคะ ถ้ามีโอกาสจ๋ากับแม่จะแวะไปเยี่ยมที่บ้านนะคะ”หญิงสาวเอ่ยด้วยไมตรี โดยทำเป็นไม่สนใจใครบางคนที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับข้างๆ“ไหนคุณบอกว่าไม่สบายไงครับที่รัก ออกมาตากลมนานๆ แบบนี้เดี๋ยวก็ไข้กลับกันพอดี” คำนั้นทำให้คนเป็นส่วนเกินแอบถอนหายใจออกมาอย่างเสียดาย “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พวกเราขอตัวก่อนนะครับ”คนตัวร้ายรวบเอาหญิงสาวม
กลรติรส ที่รัก...ผมเป็นที่รักของผู้หญิงคนนี้
รถเก๋งคันหรูแล่นเข้ามาจอดหน้าหลบมุมที่อะพาร์ตเมนต์กลางเก่ากลางใหม่แห่งนั้นได้สักพักใหญ่แล้ว แต่ทว่าคนขับยังคงนั่งแช่ในรถ ดวงตาคมเข้มมองไปที่ด้านหน้าประตูทางเข้า แม้จะมีที่อยู่จากเอกสารเรซูเม่พนักงานในมือก็เถอะ แต่การจะสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไปมันก็ดูจะแปลกๆ ไปหรือเปล่ายัยนั่นไม่สบายมากไหมนะ จะว่าไปเมื่อเช้าหน้าเธอก็ดูซีดๆ อยู่เหมือนกัน ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้ม ที่จริงเขาก็แค่อยากเห็นกับตาแค่นั้นว่าเธอไม่เป็นอะไรมากจะได้สบายใจ หรือถ้าเป็นมากก็จะได้ช่วยเหลือขณะที่ชายหนุ่มครุ่นคิด ตามองตรงไปที่ประตูทางเข้ารอคอย แล้วทันใดนั้นเองสายตาเขาก็เห็นร่างคุ้นตาของใครบางคนเดินออกมา คิ้วเข้มหนาเลิกขึ้นนิดๆ คิดว่าตัวเองตาฝาดไป หากเมื่อเพ่งสายตามองชัดๆ ก็ยิ่งแน่ใจว่าใช่อย่างนี้หรือเปล่าที่เรียกว่าป่วยการเมือง ยัยนั่นตั้งใจหลบหน้าเขาชัดๆ มันน่า...อยากรู้นักว่าถ้าเจอหน้ากันเธอจะแก้ตัวยังไง“ทางนี้ครับน้องจ๋า”ยังไม่ทันที่จะได้ทำตามที่คิด จู่ๆ ก็มีเสียงใครบางคนดังขึ้นเสียก่อนภูเบศปรายตามองไปทางต้นเสียงที่ดังมาจากรถที่จอดเยื้องๆ เขาไปไม่ไกลนัก ก็ได้เห็นชายหนุ่มผู้หนึ่งโบกมือส่งยิ้มหวานให้เลขาสาวของเขาลูกตาเป็นปร
กลรติรส เขาจะไปสนอะไรกับผู้หญิงอย่างเธอเล่า
“ไปพักสักหน่อยดีไหมลูก เดี๋ยวที่เหลือแม่ทำต่อเอง”“ใกล้เสร็จแล้วนี่คะแม่ อีกเดี๋ยวก็ถึงเวลาที่ลูกค้าจะมารับขนมแล้วด้วย ทำให้เสร็จก่อนค่อยไปพักทีเดียวดีกว่า” คำตอบกลับมายิ่งทำให้คนเป็นแม่หนักใจ ยิ่งเห็นใบหน้าซีดเซียวของลูกสาวสุดที่รักก็ยิ่งเป็นกังวลว่าอีกฝ่ายจะเป็นลมล้มป่วยไปตอนไหน“ยังพอมีเวลาอยู่ งั้นก็ไปล้างหน้าล้างตาแล้วมากินอะไรรองท้องซักหน่อยดีไหมลูก เดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้งไปก่อน เหลือไม่เยอะแล้วเดี๋ยวแม่ทำต่อเอง”ถ้าขืนปฏิเสธมารดาของเธอคงเป็นห่วงกังวลไม่เลิกรา ทำให้หญิงสาวจำใจรามือจากขนมที่เพิ่งใส่ลงกล่องเสร็จไปอีกหนึ่ง“ก็ได้ค่ะ งั้นจ๋าขอไปล้างหน้าล้างตาหน่อยละกันนะคะ เดี๋ยวจะได้มาช่วยแพคของต่อ” สีหน้าอิดโรยของลูกสาวทำให้ผู้เป็นมารดาถึงกับตกใจ“ตายจริง ทำไมหน้าตาโทรมเป็นแบบนี้ล่ะลูก”รุจารินลูบใบหน้าตัวเอง พลางฝืนยิ้มกลบเกลื่อน “จ๋าไม่เป็นไรค่ะ”จะไม่โทรมอย่างไรได้ ในเมื่อต้องอดนอนเพราะเขาคนนั้นไม่ยอมให้เธอได้นอนง่ายๆ รุจารินกัดริมฝีปากเมื่อคิดถึงตัวการที่ทำให้เธอไม่ได้นอนทั้งคืน“ไปให้หมอตรวจหน่อยดีกว่านะแม่ว่า”“จ๋าไม่ได้เป็นอะไรเลยจริงๆ ค่ะแม่ แค่เพลียนิดหน่อย นอนพักหน่อยเดี
กลรติรส หลบหน้า
“เดี๋ยวครับ!” วรรณิภาชะงัก “ผมเปลี่ยนใจแล้ว ไม่ต้องยกเลิกนัดแล้วนะครับ เท่านี้แหละ ขอบคุณครับ”คนรับคำสั่งถึงกับตาค้างเหวอไปอีกหนกับการเปลี่ยนคำสั่งแบบสายฟ้าแลบของท่านรองประธานหนุ่มรูปงาม วรรณิภาจำใจตอบรับคำสั่ง ในใจภาวนาให้เพื่อนร่วมงานรุ่นน้องหายป่วยไวๆ จะได้มารับมือคุณเจ้านายสุดหล่อตรงหน้าเสียเองพอคล้อยหลังเลขาเฉพาะกิจ ภูเบศก็กระแทกลมหายใจหนักๆ รู้สึกหงุดหงิดกับทุกอย่างรอบตัวขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ หรือจะบอกให้ถูกคือ เขาไม่อยากยอมรับต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องว้าวุ่นใจอยู่ตอนนี้ต่างหากเป็นไข้เนี่ยนะ! เมื่อเช้าก็เห็นอาการยังดีๆ อยู่นี่นา หรือว่าจะช็อกกับเหตุการณ์เมื่อเช้าจนล้มป่วย หรือว่าเพราะเมื่อคืนเขาหักโหมกับเธอมากไปยิ่งคิดใบหน้าหล่อเหลาก็ยิ่งยุ่งเหยิง กองแฟ้มที่รอการเซ็นต์อนุมัติถูกผลักออกไปเบาๆ เพราะเจ้าตัวไม่มีอารมณ์จะอ่านเสียแล้ว จิตใจว้าวุ่นครุ่นคิดสะระตะเขาควรไปเยี่ยมเธอที่บ้านดีไหมนะ ถ้าไปเธอจะหลงคิดว่าตัวเองสำคัญกับเขาเกินกว่าฐานะเจ้านายลูกน้องไหม มันจะกลายเป็นว่าเขาให้ความหวังเธอมากไปหรือเปล่า จริงอยู่ที่ว่าเขาอยากจะถอนหมั้นกับสลิลดา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะปักใจลงเอยกับ
กลรติรส ผู้หญิงบ้า! ทำไมชอบขัดใจกันนักนะ
เอาเถอะ ไว้เงินเดือนออกเธอจะเอามันมาใช้ให้เขาทุกบาททุกสตางค์ก็แล้วกัน แม้สิ่งที่เสียไปแล้วเธอเอากลับคืนมาไม่ได้ แต่เธอจะหยุดทุกอย่างไว้แค่นี้ เธอไม่ต้องการให้ใครมาตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงหน้าด้านที่แย่งแฟนชาวบ้าน และไม่ต้องการทำร้ายผู้หญิงด้วยกันเหมือนที่ครั้งหนึ่งพ่อเธอเคยทำร้ายจิตใจแม่เด็ดขาดแต่ทำไมนะ...หัวใจถึงรู้สึกทรมานแบบนี้ มันทั้งเจ็บลึกและทรมานเหมือนคนกำลังจะจมน้ำ เพียงแค่คิดว่าจะไม่ได้อยู่ในอ้อมแขนของเขาคนนั้น ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดครอบครองเป็นเจ้าของเขาได้ แล้วต่อจากนี้ชีวิตเธอจะเป็นเช่นไร เธอจะใช้ชีวิตต่อไปยังไงดีเธอจะมองหน้าเขาติดได้อีกหรือเมื่อต้องทำงานด้วยกันร่างบางทรุดฮวดกอดเสื้อผ้าที่เขาซื้อให้แน่น ปลดปล่อยน้ำตาไหลริน สีหน้าหม่นหมอง ต่อจากนี้เธอควรทำยังไงดี...“อืม...ไม่เลวนี่ คุณดูดีใช้ได้เลย”ภูเบศมองเรือนร่างระหงในชุดทำงานแบบเพนท์สูทสีน้ำเงินเข้มอย่างพอใจ ด้วยดีไซน์หรูและแบบชุดทรงเข้ารูปทำให้เห็นทรวดทรงองค์เอวของคนใส่ชัดเจนทำให้รู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าซ่อนรูปไม่น้อยเลย แต่คงจะดูดีกว่านี้ถ้าเจ้าตัวจะยิ้มเสียบ้าง ไม่ใช่ทำหน้านิ่งเฉยเย็นชาเป็นราชินีหิมะอยู่เช่นนี้ “คุณรอ
กลรติรส คุณกำลังทำให้ฉันกลายเป็นคนไร้ค่า
ภูเบศส่ายหน้าไปมา มองตามหลังคู่หมั้นที่ปึงปังออกไปราวกับพายุทอร์นาโด ด้วยสีหน้าหนักใจ ถึงแม้จะเตรียมใจล่วงหน้าว่าต้องเจอเหตุการณ์นี้ตั้งแต่ที่คิดจะดึงเลขาสาวมาร่วมแผนปลดอิสรภาพของตนแบบลับๆ แต่กระนั้นเขาก็ไม่ได้อยากทำให้ฝ่ายนั้นเดือดร้อนเช่นนี้ เมื่อคิดถึงเลขาสาว เขาก็รีบปิดประตูหน้าบ้านพร้อมล็อกกลอนแน่นหนา เผื่อว่าคู่หมั้นสาวจะย้อนกลับมาอาละวาดอีกหน แล้วเดินปราดไปที่ห้องนอน“เปิดประตูได้แล้ว”เงียบกริบ...ไม่ใช่ว่ายัยนั่นตกใจจนช็อกตายไปแล้วหรอกนะ ชายหนุ่มชักห่วง รีบไปเอากุญแจสำรองมาไขประตูอย่างรวดเร็วห้องว่างเปล่า สายตาคมเข้มเหลียวมองหาร่างอรชรมาสะดุดตาที่ประตูตู้เสื้อผ้าที่เปิดแง้มเล็กน้อย ร่างสูงจึงตรงเข้าไปกระชากมันออกภูเบศใจหายวาบเมื่อได้เห็นสภาพของเลขาสาวที่นั่งกอดเข่าคุดคู้หลบตัวสั่นเทาราวกับลูกนกตกจากรังน่าสงสารจับใจ ใบหน้าสวยหวานซีดเผือดไร้สีเลือดหม่นหมอง พอเงยหน้าเห็นเขาเธอก็สะดุ้งสุดตัว รีบขยับกายหนี แต่เขากลับเป็นฝ่ายดึงร่างเธอเข้ามากอดปลอบขวัญเสียเอง แม้อีกฝ่ายจะดิ้นขลุกขลักจะหนีจากอ้อมกอดนั้นแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยมือจากเธอ คิดว่าอีกฝ่ายจะร้องไห้โฮแต่ก็กลับไม่ หากมีเพียงเสีย
