จะให้อยู่กันแบบสามคนผัวเมียเนี่ยนะ

“เอ่อ...”

“อุ๊ยต๊าย...นี่คงเป็นหนูจ๋าลูกสาวคุณใช่ไหมคะ หน้าตาสวยน่ารักจริง” น้ำเสียงแหลมใสเอ่ยทักเป็นคำแรก หากนัยน์ตาคนพูดกลับไม่ได้ยิ้มแย้มเท่าปากของนาง “ฉันชื่อปราณีนะ ส่วนนี่ก็คือปิยะดาหรือหนูแป้ง น้องสาวของหนูไงละจ๊ะ”

“น้องสาว!” รุจารินทวนคำอย่างฉงน เพราะตั้งแต่เกิดมา เธอรับรู้ว่าเป็นลูกคนเดียวของครอบครัว เคยคิดว่าอยากมีน้องเหมือนกัน แต่แม่เธอไม่ค่อยแข็งแรงนัก ตอนเธอคลอดก็ลำบากจนแทบจะเสียชีวิตทั้งแม่ทั้งลูกด้วยซ้ำ แล้วน้องสาวตรงหน้านี่โผล่มาจากไหน “แต่จ๋าเป็นลูกคนเดียว! ไม่เคยมีน้องสาว”

“ยายจ๋า! ฟังพ่อก่อนลูก”

“หยุดนะ! พี่ยะ อย่าได้เอาเรื่องรกหูนี่มาพูดกับลูกสาวคนเดียวของฉัน พี่จะไปทำตัวเหลวไหลเละเทะหรือไปมั่วกับใครยังไงมาก็อย่าได้ทำให้ลูกฉันต้องมารับรู้เรื่องเลวๆ นี่” นางดารินตวาดใส่เสียงสั่นเครือ นางพยายามประคองตัวเองลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลโดยมีลูกสาวตัวน้อยช่วยประคับประคอง แม้จะข่มใจให้เข้มแข็งทั้งๆ ที่ภายในหัวใจมันแหลกราญด้วยฝีมือคนที่รักจนชาไปหมดแล้ว เมื่อต้องเป็นหลักให้ลูกสาวสุดที่รัก เธอจะอ่อนแอไม่ได้

“นี่ดา พี่บอกแล้วไงว่าให้พูดกันดีๆ คุณณีกับลูกเขาก็เป็นครอบครัวเดียวกันกับเราเหมือนกัน บ้านที่เราอาศัยอยู่ก็เงินเขาไถ่ถอนมาให้ทั้งนั้น”

“ว่าไงนะ!” นางดารินตกใจแทบช็อก “พี่ว่าบ้านใคร นี่บ้านเรา เงินเก็บฉันก็ออกมาตั้งครึ่งค่อน แล้วมันจะเป็นบ้านคนอื่นได้ไง”

“พี่เอาบ้านนี้ไปจำนอง” คนเป็นสามีหลบสายตาตอบอ้อมแอ้ม “ก็ตอนที่ดาเข้าโรงพยาบาลคลอดยายจ๋านั่นไง เรามีเงินไม่พอจ่ายค่าโรงพยาบาล พี่เลยเอาบ้านไปจำนองกับธนาคารไว้ พอไม่มีเงินไปใช้เขาก็จะมายึดขายทอดตลาด ดีนะที่คุณณีเขาช่วยออกเงินไถ่ถอนให้ บ้านเราเลยไม่ถูกยึด”

“แล้วทำไม...ทำไมพี่ไม่บอกฉัน” นางดารินฟังแล้วแทบล้มทั้งยืนด้วยความตกใจแทบช็อก บ้านที่เธอใช้เงินเก็บมาช่วยซื้อด้วยน้ำพักน้ำแรง แต่ความรักความไว้ใจสามีจึงจดทะเบียนเป็นชื่อของเขาคนเดียว เพราะคิดว่ายังไงอีกฝ่ายก็คงไม่ทอดทิ้งตนกับลูกสาวแน่นอน แต่มาบัดนี้คนตรงหน้ากลับบอกว่าบ้านหลังนี้กลายเป็นของหญิงอื่นเพราะอาการป่วยตกเลือดของเธอเป็นต้นเหตุ 

“ก็พี่กลัวดาเสียใจ”

“กลัวเมียเสียใจ ก็เลยไปบอกเมียน้อยแทนงั้นเหรอ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นดา โธ่...อย่าไปว่าคุณณีเธอเลยนะ เธอเป็นคนดีนะ...”

“อ้อ...ดีอย่างนี้สิเล่า พี่เลยตอบแทนความดีเขาแบบถึงอกถึงใจด้วยการเอาตัวเองเข้าไปสังเวยถึงขั้นมีลูกมีเต้าด้วยกันลับหลังฉันแบบนี้ มันใช่เหรอพี่ยะ ทำไมพี่ใจร้ายแบบนี้ ทำไม...”

แวบหนึ่งรุจารินแอบเห็นมุมปากของผู้หญิงที่ชื่อปราณีกระตุกยิ้มเยาะทั้งที่กำลังตีหน้าเศร้าหมองเสียเต็มประดา

“ไม่เอาน่าดา...อย่าไปว่าคุณณีอย่างนั้น ถึงอย่างไรเธอก็มีบุญคุณกับบ้านเรานะ อีกหน่อยเราก็ต้องอยู่ด้วยกันที่บ้านนี่อีกนาน ควรปรองดองไว้ดีกว่า ยายแป้งก็เป็นลูกของพี่ เป็นน้องยายจ๋าด้วย รักและสามัคคีกันไว้ดีกว่า”

แต่ละคำที่เอ่ยราวกับหนามแหลมคมเฉือนหัวใจคนฟังจนเหวอะหวะ

“พี่ยะ! หมายความว่ายังไง” นางดารินกัดฟันเค้นเสียงถาม “จะให้สองแม่ลูกนี่มาอยู่บ้านนี้ พี่ต้องประสาทกลับไปแล้วแน่ๆ ฉันไม่ยอม! หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่ยอม”

“แต่พี่ไม่มีทางเลือก”

คำตอบสั้นๆ แต่กินความหมายลึกซึ้งในความเห็นแก่ตัวของสามีที่เธอหวังฝากชีวิตไว้ ความผิดหวังเสียใจถาโถมเข้าใส่หัวใจจนย่อยยับ ไม่มีอีกแล้วสามีแสนดีที่เธอแสนรักเทิดทูน ผู้ชายตรงหน้าคือคนอื่นที่เธอไม่รู้จักอีกต่อไป

“อ้อ! ไม่มีทางเลือกก็เลยเลือกเมียน้อยแต่ทิ้งเมียและลูกที่พี่สัญญาว่าจะรักและซื่อสัตย์ด้วย คนที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขมาตั้งเป็นสิบกว่าปีแทนงั้นสินะ คนสารเลว”

“ดาริน พี่ไม่ได้ทิ้งเธอกับลูก เรายังอยู่ด้วยกันได้ ถ้าเธอยอมรับปราณีกับน้องแป้งได้ เธอกับลูกจ๋าก็ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น”

“ดีนี่...จะให้อยู่กันแบบสามคนผัวเมีย พี่ก็สบายลอยตัวไป หึ มีแต่คนเห็นแก่ตัวและสิ้นคิดเท่านั้นที่กล้าทำ ฉันไม่เอาด้วย ถ้ามีฉันกับลูกจ๋า ก็ต้องไม่มีสองแม่ลูกนั่น พี่เลือกเอา”

นายปิยะชะงักหน้าเสีย เขาไม่คิดว่าภรรยาผู้อ่อนหวานนุ่มนิ่มของตนจะกล้ามีปากเสียง เรื่องที่คิดว่าจะประนีประนอมกันได้ง่ายๆ กลายเป็นเรื่องยากในทันใด เมื่ออีกฝ่ายเกิดแข็งข้อ แล้วคนกลางอย่างเขาจะทำยังไงดีเล่า นู่นก็เมียที่ร่วมทุกข์มานาน นี่ก็เมียที่เกื้อหนุนจุนเจือเงินทองให้ใช้จ่ายจะทิ้งเสียก็ไม่ได้เพราะมีหนี้บุญคุณกันอยู่ ไหนจะลูกเต้าอีก ชายหลายใจครุ่นคิดหนัก ก่อนตัดสินใจเอ่ยปากออกมาในที่สุด