Ep : 2 - ฉันไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน 1

       กองบินเฝ้าวนจูบคนที่นอนหลับสนิทในอ้อมกอดตัวเอง ยิ่งได้มองใบหน้าจิ้มลิ้มของสาวน้อยที่ตนตักตวงความสุขมาเมื่อคืนก็ยิ่งรู้สึก ‘ชอบ’ และอยากโอบกอดและครอบครองหล่อนทุกคืน ใบหน้าเนียนนุ่ม ผิวขาวอมชมพู ปากอวบอิ่มและบวมเจ่อจากการจูบหนักหน่วงแล้วก็ทำให้มุมปากหนายกยิ้มขึ้น

       “สวย” นั่นคือคำที่เขาบัญญัติให้หญิงสาวในอ้อมแขนแข็งแรงในตอนนี้ ตั้งแต่แตกเนื้อหนุ่มไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนได้นอนซุกซบในวงแขนและไม่เคยให้ใครได้นอนบนเตียงตนเอง พอเสร็จกิจอิ่มแล้วก็แยกจาก แต่กับคนตัวเล็กนี้เธอหลับคาอก จะปลุกแล้วไล่กลับก็กระไร จึงอุ้มมานอนบนเตียงด้วยกันพร้อมกับเช็ดตัวและทำความสะอาดคราบเลือดที่โคนขาให้เธอด้วย และนั่นยืนยันว่าเธอเป็นสาว ‘พรหมจรรย์’ ที่ตนเพิ่งได้ฉีกกระชากมันขาด

       กระเป๋าสะพายใบเล็กที่มีเสียงสั่นเตือนมาตลอดทั้งคืนนั้นเขาก็ได้เสียมารยาทกดรับสายแทนเจ้าของโทรศัพท์เครื่องหรูราคาแพงทันสมัย และได้เสียมารยาทต่อค้นดูพวกบัตรของเธอในกระเป๋าแล้วก็พอจะรู้ว่าหญิงสาวเป็นคนมีฐานะน่าดู ดูจากเสื้อผ้า กระเป๋า ทุกอย่างล้วนเป็นของแบรนด์เนม และไม่มีทางเป็นเด็กเสี่ย เพราะถ้าเป็นเด็กเสี่ยมีหรือจะเหลือพรหมจรรย์มาให้ตนฉุดกระชากดึงลากมาขย่มในห้อง

       เช้าแล้วเพื่อนรักก็ยังไม่กลับห้องพักและเสียงผู้ชายที่รับสายแทนเพื่อนนั้นก็ทำให้พวกเขาทุกคนพากันเป็นห่วงคำเอื้อง ไม่เชื่อว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นแฟนของเพื่อนรัก เพราะเพื่อนไม่เคยพูดถึงผู้ชายคนไหนให้ฟัง นอกจากแจ็คสันหวัง ที่เพื่อนหลงรักและคลั่งรักในตอนนี้ก็ไม่มีชื่อผู้ชายคนไหนหลุดออกจากปากของเพื่อนรัก

       “ลองโทรไปใหม่อีกรอบสิยัยไหม” เพชรบอกเพื่อนให้โทรไปหาคำเอื้องอีกรอบ

       “ได้ๆ ฉันโทรไปหายัยเอื้องอีกรอบก็ได้ แต่ถ้าเป็นผู้ชายคนนั้นรับอีกล่ะ”

       “ก็ถามให้รู้เรื่องว่าเขาเป็นใคร มาเป็นแฟนของยัยเอื้องได้ยังไง” เพชรบอกไหม

       “เออ...เดี๋ยวเราโทรอีกรอบ เพราะถ้ายัยเอื้องยังไม่กลับห้องจะตกเครื่องได้ เราต้องกลับไทยกันแล้ว” ไหมเอ่ย

       “โทรให้ไว กระเป๋าฉันก็เก็บให้ยัยเอื้องเสร็จแล้ว เหลือแต่ยัยเอื้องยังไม่กลับมาห้อง เมื่อคืนก็นัดกันว่าจะไปถ่ายรูปในโรงแรมเก็บไว้ แต่ก็มาหายไปทั้งคืน ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกับยัยเอื้องรึเปล่า พ่อของยัยเอื้องยิ่งไม่เหมือนใครอยู่ด้วย” เพชรพูดพร้อมเดินวนไปวนมาในห้อง

       “ยัยเอื้องเห็นตัวเล็กๆ แบบนั้นเก่งจะตาย ไม่เกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนเราหรอก” ไหมพูดพร้อมกดต่อสายหาเพื่อนรัก แต่ก็รอสายแล้วรออีก รอจนสายจะหลุดปลายสายก็กดรับ

       “ยัยเอื้องอยู่ไหน ถ้าช้ากว่านี้ได้ตกเครื่อง กลับบ้านไม่ทันพอดี” ไหมบอกปลายสายด้วยคิดว่าเป็นเพื่อนรักตัวเอง

       “พวกคุณกลับไปก่อนเถอะ เอื้องจะกลับเมืองไทยพร้อมผม” กองบินกรอกเสียงนุ่มส่งกลับมาในสาย

       “ฉันจะคุยกับเพื่อนของฉันตอนนี้” ไหมเปิดลำโพงให้เพชรฟังด้วย และเพชรก็เอ่ยถึงความต้องการของตัวเอง

       “เอื้องหลับอยู่” กองบินตอบ

       “หลับก็ปลุกได้ ฉันจะถามเพื่อนฉันเองว่าจะกลับด้วยกันไหม แล้วคุณจะมาเป็นแฟนของเพื่อนเราได้ยังไง เอื้องไม่เคยพูดถึงผู้ชายคนไหนนอกจากพี่แจ็คของเขา” ไหมตอบสวนกลับส่งกลับไปในสาย

       “ได้ รอแป๊ป ผมปลุกเอื้องก่อน” แล้วกองบินก็เขย่าไหล่เปราะบางปลุกคนนอนซุกอกตัวเองให้ตื่นมาคุยสายกับเพื่อน แต่ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น

       อื้อ!

       คำเอื้องปัดมือหนาออกจากไหล่ตัวเองอย่างรำคาญแล้วก็กระแซะตัวเองเข้าซุกอกแกร่งพร้อมตวัดแขนโอบกอดร่างใหญ่

       “เอื้องไม่ยอมตื่น” กองบินบอกคนที่ถือสายรอ

       “ยัยเอื้องนะยัยเอื้อง ทำไมขี้เซาแบบนี้” เพชรเอ่ยเพราะรู้จักเพื่อนรักดี ถ้าได้นอนหลับแล้วยากที่จะปลุกตื่นนอกจากเจ้าตัวจะยอมตื่นเอง

       “ยังไงก็ตามที่ผมบอกนั่นแหละ เอื้องจะกลับพร้อมผม และไม่ต้องห่วงว่าผมจะหลอกเพื่อนคุณไปขาย ของใช้ส่วนตัว กระเป๋าเดินทางของเอื้องเอาไปไว้ที่ล็อบบี้โรงแรม ผมจะไปเอามาให้เอื้องเอง อีกอย่างจำไว้ ผมชื่อ ‘กองบิน สุปรีย์’ ค้นหาในกูเกิ้ลได้ แค่นี้นะครับ ผมจะพักผ่อน” แล้วกองบินก็กดวางสายจากเพื่อนของคนตัวเล็กในอ้อมกอดตน

       “เอาไงดียัยเพชร” ไหมถามเพื่อนรัก

       “เอาไงล่ะ เมื่อกี้เขาบอกชื่ออะไรนะ ค้นดูสิว่าเป็นใคร” เพชรเอ่ยพร้อมกดโทรศัพท์ค้นหาชื่อของผู้ชายที่อ้างตัวว่าเป็นแฟนของเพื่อนรัก

       “แก...” แล้วพอข้อมูลรายละเอียดของผู้ชายที่อ้างตนเป็นแฟนเพื่อนขึ้นมา เพชรก็ส่งยื่นให้ไหมอ่านดูเมื่อได้กวาดสายตาอ่านแล้วรอบหนึ่ง

       “หล่อมาก...” ไหมพูดออกมาเป็นคำสั้นๆ

       “หล่อน่ะหล่อ แต่ทำไมในข่าวมีแต่เรื่องผู้หญิง แล้วยัยเอื้องไปรู้จักผู้ชายคนนี้ได้ยังไงกันแก” เพชรยอมรับว่าผู้ชายคนนี้หล่อ แต่ก็งงว่าคำเอื้องไปรู้จักกองบินได้ยังไง

       “นั่นสิแก แล้วเอาไงดีเพชร กระเป๋ายัยเอื้อง”

       “เอาไปไว้ที่ล็อบบี้โรงแรมอย่างเขาบอกก็แล้วกันยัยไหม”

       “แล้วเราจะบอกป๊าคำสิงห์ยังไงถ้ากลับไทยแล้วยัยเอื้องไม่ได้กลับพร้อมเรา” นี่คืออีกหนึ่งเรื่องที่ไหมกังวล เพราะป๊าคำสิงห์ พ่อของคำเอื้องนั้นหวงคำเอื้องมาก หากรู้ว่าลูกสาวมีแฟนมีหวังบ้านบึ้มแน่

       “ถึงไทยค่อยคิดแล้วกัน แต่ตอนนี้ฉันกับแกต้องรีบไปก่อนจะตกเครื่อง ตั๋วเครื่องบินมันแพงนะเว้ย” เพชรบอกเพื่อนแล้วรีบเดินไปลากกระเป๋าตัวเองกับของคำเอื้องและสะพายกระเป๋าเพื่อจะไปเช็คเอาท์แล้วให้รถของโรงแรมไปส่งตัวเองและเพื่อนรักที่สนามบิน ส่วนกระเป๋าเดินทางของคำเอื้องก็ฝากไว้ที่ล็อบบี้ของโรงแรมอย่างนายกองบินนั่นบอก