บทที่ 30

"ฉันบอกให้ลุกไง! เห็นที่นี่เป็นสถานสงเคราะห์เหรอ"

"แต่พี่คะ เพื่อนของฉันเจ็บท้องอยู่นะคะ"

"แล้วไง ให้เรียกรถพยาบาลเลยไหม"

"ไม่เป็นไรหรอกข้าว เราพอเดินไหว" ถ้ายาออกฤทธิ์ก็คงไม่เจ็บมากขนาดนี้ แต่นี่เพิ่งทานยาเข้าไปคิดว่าจะนอนพักครู่หนึ่ง

ข้าวหอมพยุงเพื่อนให้ลุกขึ้นนั่งก่อน และกว่าจะลุกขึ้นยืนได้ เพราะเวลาขยับแต่ละทีปวดร้าวเข้าไปถึงด้านใน

"ถ้าพี่รู้ว่าเพื่อนฉันเป็นใคร พี่จะไม่ทำแบบนี้"

"เพื่อนเราใหญ่มากเลยเหรอ แต่คงใหญ่ไม่เท่ารองประธานบริษัทนี้หรอกมั้ง รู้ไหมว่าท่านประธานเป็นอะไรกับท่านรอง"

"ไม่นะข้าวหอม" สโนไวท์รีบห้ามข้าวหอมไม่ให้พูดอะไรอีก เพราะเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกเขาไปถึงไหนกันแล้ว ถ้านำเรื่องเก่าๆ มาพูดกลัวว่าจะมีผลกระทบต่อคนใหม่ของเขา

"ถ้างั้นเราก็ไปกันเถอะ" ข้าวหอมคิดว่าที่เพื่อนไม่อยากให้ใครรู้ เพราะสโนไวท์กลัวจะเหมือนตอนที่อยู่มหาวิทยาลัย พอเพื่อนรู้เท่านั้นแหละความเป็นส่วนตัวก็ไม่มีอีก

จนเวลาผ่านไป แต่ก็ไม่นานมากจากที่เทวินออกไปดูงาน

ถ้าเขาไปดูงานแบบนี้บางทีอาจจะไม่กลับเข้าบริษัทเลยก็ได้ แต่ก้าวหน้าคนสนิทก็รู้ดีว่าทำไมเจ้านายถึงรีบกลับมา

พอเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานก็เห็น