ผ่านไปหลายวันหลังจากที่มาอาศัยบ้านปรรณพัชร์อยู่ ก็คงถึงเวลาที่ต้องจากไปเสียที แม้เพื่อนจะอยากให้เธออยู่ที่นี่ด้วย แต่พิมพ์รดาก็เกรงใจเกินกว่าจะอยู่ได้ อีกอย่างเธออยากจะกลับไปอยู่ที่บ้านนอกเริ่มต้นชีวิตใหม่กับลูกกับพ่อที่นั่น"พิมพ์กลับก่อนนะปราณ" พิมพ์รดาเอ่ยขณะที่ลากกระเป๋าออกมาวางไว้หน้าบ้าน"ที่จริงพิมพ์อยู่กับปราณก็ได้นะ ทุกคนที่นี่เต็มใจให้พิมพ์อยู่ด้วยนะรู้ไหม?""พิมพ์รู้ แต่การที่พิมพ์จะตัดใจและทำใจได้คือพิมพ์ต้องไปเริ่มต้นชีวิตใหม่""อืม ปราณเข้าใจ ถ้ามีอะไรที่ปราณช่วยได้ ก็โทรมาบอกปราณนะ""จ้ะ""เดี๋ยวปราณให้ลูกน้องพี่เควิลไปส่งที่บ้าน""ไม่เป็นไร พิมพ์กลับเองได้ ให้ลูกน้องพี่เควิลไปส่งพิมพ์ที่บขสก็พอ" พิมพ์รดายิ้ม เธออยากให้เพื่อนเห็นว่าเธอเข้มแข็ง สามารถใช้ชีวิตอยู่ได้ต้องอยู่ได้สิต้องเข้มแข็งเพื่อลูกที่กำลังเกิดมา จะมัวมาหมดอาลัยตายอยาก ใช้ชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้เหมือนเดิมไม่ได้อีกเเล้ว"พิมพ์" ปรรณพัชร์จับมือเพื่อนแล้วบีบเบาๆ เธอห่วงใยกังวลใจมากที่สุด ไม่อยากให้เพื่อนไปไกลตาเลย"อย่าห่วงเลย ทุกคนต้องก้าวต่อไป พิมพ์เองก็ต้องก้าวต่อไปเพื่อลูก""อื้อ""พิมพ์รักปราณนะ" พิมพ์รดา
"ครายน่ะ" เสียงอ้อแอ้ของผู้เป็นบิดาดังขึ้น พิมพ์เม้มปากเล็กน้อยก่อนเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วกราบลงแทบเท้าของท่าน"พิมพ์เองค่ะ""พิมพ์ พิมพ์กลับมาแล้ว""ค่ะพ่อ""พิมพ์เรียนจบแล้วใช่ไหมลูก?" ผู้เป็นบิดาเอ่ยอย่างดีใจ หญิงสาวเม้มปากแน่น รู้ดีว่าบุพการีฝากความหวังเอาไว้มาก เธอไม่อยากบอกท่านเลย ว่าเธอเรียนไม่จบแล้วตั้งท้องกลับมาอยู่ที่บ้าน"ค่ะ" เธอพยักหน้าเบาๆ"โอ๊ย พ่อดีใจมากๆเลย" พันขี้เมาสวมกอดบุตรสาว คราวนี้จะไม่ได้มีใครมาดูถูกครอบครัวของเขาได้อีก ในที่สุดแก้วตาดวงใจบุตรสาวของเขา ก็เรียนจบปริญญาตรีสักทีสำหรับคนบ้านนอกการที่ร่ำเรียนได้สูงขนาดมันก็ดีที่สุดแล้ว บุตรสาวของเขาจะได้ไม่ต้องทำงานตากแดดตัวดำ เหมือนเขาและคนอื่นๆ ดังเช่นที่ผ่านมา "ไปๆ ขึ้นบ้านไปพักผ่อน""ค่ะ""ส่วนไอ้ทูนมาแดกเหล้าฉลองกับกูกับไอ้หมาย""ครับพ่อพัน" ไพฑูรย์ลากกระเป๋าเข้าไปในบ้านให้หญิงสาวจากนั้นก็เดินออกมานั่งข้างๆพัน เหล้าขาว 40 ดีกรีถูกเทลงแก้ว พันยื่นให้ชายหนุ่มเขารับแล้วกระดกเข้าปากรวดเดียวพิมพ์รดาเดินเข้าไปในบ้าน เอาข้าวของไปเก็บในห้องของตัวเอง ถึงแม้บิดาของเธอจะขี้เมา แต่ท่านก็เป็นคนสะอาดดูแลรักษาบ้านช่องสะอาดเรีย
ผ่านไปอีกหลายเดือน ชีวิตพิมพ์รดาเปลี่ยนไปจากเดิม แต่เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น จากที่มีพ่อขี้เมาตอนนี้ก็ไม่ใช่อย่างแต่ก่อนแล้วตาพันขี้เมาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ทำงานขยันขันแข็งใครจ้างไปไหนก็ไป ไม่เกี่ยงงานเลยไม่ว่างานที่จ้างจะหนักหนาสักเพียงไหน ถ้าเกิดว่ามันได้เงินเขาก็พร้อมที่จะทำ และที่สำคัญพันเลิกเหล้าอย่างที่เคยบอกเอาไว้กับบุตรสาวจริง ๆพิมพ์รดาดีใจเหลือเกินที่ท่านเลิกได้ และหันกลับมาดูสุขภาพของตัวเอง ทุกเช้าเธอจะชงโอวัลตินไว้ให้ทุกเช้า และหาพวกเครื่องดื่มบำรุงร่างกายมาเตรียมไว้ให้ แม้จะไม่อยากให้บิดาต้องทำงานหนัก แต่ท่านเป็นคนเคยทำงาน จะให้เลิกทำท่านก็ไม่ยอม"พิมพ์ วันนี้ไปตลาดนัด ไปซื้อของเตรียมไว้ให้ตาหนูกัน" เสียงบิดาตะโกนดังเข้ามา พิมพ์รดาปิดฝาหม้อเมื่อทำอาหารเสร็จพอดีหญิงสาวเดินไปหยิบขันน้ำเย็นที่เตรียมเอาไว้ออกมาจากตู้เย็น แล้วพาร่างอุ้ยอ้ายของตัวเองเดินออกไปหน้าบ้าน บิดาของเธอไปรับจ้างฉีดฮอร์โมนข้าวตั้งแต่เช้า บ่ายคล้อยถึงกลับมา"พ่อกินอะไรมาหรือยังคะ?""ตอนเที่ยงเจ้าของนาเขาทำอาหารไปให้พ่อกิน พ่อก็เลยไม่ได้มากินข้าวบ้าน พิมพ์ไปนั่งรอพ่ออยู่ที่แคร่หน้าบ้านก่อนนะ เดี๋ย
หลังจากที่กลับมาจากตลาดพิมพ์รดาก็ช่วยบิดาขนของลงจากรถ ท่านให้เธอยกเพิ่งแค่ของกินกับอะไรที่ไม่หนัก ส่วนพวกที่มีน้ำหนักค่อนข้างเยอะ ท่านเป็นคนยกเข้าไปในบ้านเองหญิงสาวมองชายสูงวัยผมสีดอกเลาดูกระเซอะกระเซิงเพราะการขับรถตากลมมา ท่านเป็นผู้ชายที่รักเธอโดยไม่มีข้อแม้อะไร เป็นรักที่แสนบริสุทธิ์ ไม่มีสิ่งร้าย ๆ เจือปน"วันนี้พ่อจะผัดเผ็ดปลาไหลให้กิน""แต่พิมพ์ทำอาหารไว้แล้วนะคะ ไหนจะพวกของกินที่ซื้อมาจากตลาดอีก ถ้าทำอีกมันจะเยอะเกินไปกินไม่หมดแน่ ๆ เลย" หญิงสาวทักท้วงอาการที่เธอทำไง้ก็เยอะแล้ว ถ้าท่านทำเพิ่มอีกกินไม่หมดแน่"แล้วพิมพ์ทำอะไรไว้ล่ะ""พิมพ์ทำแกงจืดกับแกงปลาช่อนจ้ะ""อาหารจืด ๆ พ่อไม่ชอบ เอางี้พ่อทำเพิ่มดีกว่า ส่วนแกงจืดเอาไว้ซดน้ำให้คล่องคอ เวลากินผัดปลาไหล""แต่ ...""เอาน่า พ่ออยากโชว์ฝีมือให้ลูกสาวคนนี้ได้ชิม""ค่ะ" พิมพ์รดาพยักหน้า ในเมื่อขัดความต้องการของท่านไม่ได้ก็คงต้องยอม ท่านชอบทำอาหารให้เธอทาน ทุกอย่างที่ท่านทำล้วนแต่เป็นของชอบ ที่ทำให้ทานตั้งแต่เด็ก"พ่อจะจัดการหั่นปลาอยู่ข้างบ้าน พิมพ์เข้าไปพักเถอะ เดี๋ยวได้กลิ่นคาวปลาจะคลื่นไส้เอา""ค่ะพ่อ" พิมพ์รดาพยักหน้าแล้วเดินเ
"พี่ฉลามคะ" น้ำเสียงหวานใสดังขึ้นอีกครั้งทำให้ฉลามต้องหันไปมอง ร่างเล็กของของแพรชมพูอยู่ในชุดนุ่งน้อยห่มน้อย มองชายหนุ่มด้วยสายตายั่วยวน ฉลามหันกลับมามองที่กระจกใสอีกครั้งแล้วถอนหายใจแรงๆ"มีอะไร?" ริมฝีปากหยักได้รูปเปล่งน้ำเสียงเข้มออกมา พร้อมกับกระดกไวน์ราคาแพงเข้าปากรวดเดียว หลายแก้วที่เขาดื่มมัน พอเริ่มมีอาการมึนเมาความทรงจำมากมายก็ไหลพรั่งพรู จนยากที่จะสลัดมันทิ้งได้"ก็..." แพรชมพูเดินเข้าใกล้แล้วใช้มือลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังหนา พร้อมกับเบี่ยงตัวนั่งลงบนตักแกร่ง"ก็อะไร?" ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้งพร้อมกับเทไวน์ใส่แก้ว สีหน้าท่าทางอากัปกิริยาเฉยชาทำให้แพรชมพูเม้มปากเบาๆ"พี่ฉลามอยากคลายเครียดไหมคะ?" มือเล็กลูบไล้ตามแผงอกกว้าง สายตาที่หล่อนมองเขาอย่างเปิดเปลือยความรู้สึก เธอชอบเขาอยากได้เขาเป็นสามี เธออยากเป็นภรรยาเขา ไม่ใช่นางบำเรอบนเตียงเหมือนทุกวันที่ผ่านมา"วันนี้พี่ไม่มีอารมณ์""เดี๋ยวแพรปลุกอารมณ์ให้เอง รับรองว่าพี่ฉลามจะต้องชอบ และมีอารมณ์ทำเรื่องอย่างว่ากับแพรแน่นอนค่ะ" แพรชมพูเอ่ยพร้อมกับเลื่อนตัวนั่งกับพื้น มือเล็กดึงเชือกผู้ชุดคลุมออกแล้วสอดมือเข้าไปด้านใน แก่นกายใหญ่โตที่กำล
คนร่างสูงเดินเข้าไปในบริษัทด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง พนักงานทุกคนต่างทำความเคารพ นัยน์คมกริบตวัดไปมองบิดาที่เดินไปที่ห้องทำงาน ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินไปที่ห้องทำงานของตัวเอง"ไอ้ฉลาม" บัตเตอร์เดินเข้ามาในห้อง"ว่า" ฉลามก้มหน้าเซ็นเอกสารเเล้วเงยหน้าขึ้นมองน้องชาย"ตาวิคเตอร์ให้มาชวนไปแดกข้าวบ้านตา""กูไม่ไป!" นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ปฏิเสธ แต่เขาปฏิเสธมาหลายครั้ง เขาไม่อยากไปทานข้าวบ้านตา เขาไม่อยากจะไปวันกินข้าวของครอบครัว ที่ชอบไปรวมตัวบ้านตาทุกศุกร์"ทำไม? หลายปีแล้วนะที่มึงไม่ไปรวมตัวกับใคร ใช้ชีวิตสนุกสนาน แต่ไม่เคยให้ความสำคัญกับครอบครัวเลย""กูแค่ไม่อยากจะพูดอะไรกับใคร ส่วนไปกินข้าวบ้านตากูก็ไปแทบทุกอาทิตย์ แต่กูเลือกที่จะไม่ไปวันศุกร์เท่านั้นเอง""เฮ้อ มึงจะทำตัวตัดขาดกับครอบครัวตัดขาดกับโลกภายนอกแบบนี้ไม่ได้นะ ครอบครัวคือสิ่งที่สำคัญ""....""มึงอย่าชวนมันเลย ป่วยการเปล่าๆ" คลาวด์เดินเข้ามานั่งบนโซฟา "ไอ้นี่มันใจป๊อด ถ้าไปกินข้าวกับพวกเราที่บ้านตา คงกลัวเจอปราณกับไอ้เควิล กลัวเขาพูดเรื่องเมียเก่าให้ได้ยิน""อ๋อ มิน่าล่ะ""มึงก็รู้ว่ามันใจป๊อด ภายนอกของมันเสแสร้งแกล้งทำเป็นเข้มแข็ง แต่ใจขอ
รถวิ่งเข้าไปจอดที่หน้าโรงพยาบาลชื่อดัง พร้อมกับแพทย์ที่รีบเข้ามาเข้ามารับร่างเล็กของตะวัน พิมพ์รดาอุ้มจันทร์ฉายลงจากรถ ในขณะที่บิดาของเธอกระชับกระเป๋าเสื้อผ้าข้าวของที่เตรียมมาพิมพ์รดากวาดสายตามองไปรอบ ๆ โรงพยาบาลที่บุตรชายของเธอมาผ่าตัดรักษาตัวอยู่เป็นโรงพยาบาลขนาดใหญ่ มีแพทย์เฉพาะทางที่เก่งเรื่องโรคหัวใจ เครื่องมือต่าง ๆ ครบครัน แพทย์และพยาบาลดูสนอกสนใจคนไข้เป็นอย่างมาก ให้ความสำคัญกับคนไข้เป็นอันดับหนึ่งพิมพ์รดาจูงมือบุตรสาวเดินเข้าไปในโรงพยาบาลตามบุรุษพยาบาลที่เข็นบุตรชายของเธอเข้าไป โดยมีบิดาของเธอเดินตามไปติด ๆ พิมพ์รดาออกจะประหม่าด้วยซ้ำที่มาอยู่ท่ามกลางความใหญ่โตของที่นี่ เธอดูต่ำต้อยลงไปถนัดตาเสื้อผ้าอาภรณ์ที่สวมใส่ก็เป็นเพียงชุดธรรมดา ซึ่งใส่มาหลายปี หลังจากที่ทราบว่าบุตรชายป่วย สิ่งไหนไม่จำเป็นมากเธอไม่ซื้อเลย เก็บเงินไว้เป็นค่ารักษาพยาบาลให้ตะวันเพียงอย่างเดียว"รีบเดินไปให้ทันนะพิมพ์ โรงพยาบาลใหญ่ขนาดนี้ถ้าคลาดกันกับตะวัน เราจะแย่เอา" พันพูดขณะที่หอบหิ้วกระเป๋าเดินตาม ข้าวของที่เอามาเยอะพอสมควร เขาอยากจะประหยัดเงินเอาไว้ให้มากที่สุด จึงเก็บสิ่งที่จำเป็นต้องใช้มาค่อนข้า
"ถ้าพิมพ์ต้องการเลือดให้ลูก พวกเราจะไปบริจาคเลือดให้ลูกพิมพ์เอง" คลาวด์เอ่ย"ใช่ กรุ๊ปเลือดบ้าบอทำเราไม่เหมือนชาวบ้านเขา เราได้เลือดพ่อทั้งสามคนเลย""จริงเหรอคะ?""ใช่ แต่พ่อเรามาบริจาคให้ลูกพิมพ์ไม่ได้หรอกนะ ท่านไปดูงานที่เกาะกะโหลก ช่วงมรสุมแบบนี้คงยากที่จะมาได้""ไม่เป็นไร เดี๋ยวพิมพ์จะลองถามหมอดูว่าเลือดจะพอไหม ถ้าพี่คลาวด์กับพี่บัตเตอร์บริจาคให้""อื้อ ว่าแต่...มันแปลกมากที่ลูกพิมพ์มีเลือดหายากกรุ๊ปเดียวกับพวกเรา" คลาวด์ครุ่นคิดมองหน้าจันทร์ฉาย ก่อนจะเบิกตาโพลงเมื่อคิดบางอย่างขึ้นมาได้ "หรือว่าจันทร์ฉายกับตะวันจะเป็นลูกของ ...เชี้ย! ไอ้พี่เวร! มันมีลูกแฝดสองเลยเหรอวะ!""หมายความว่ายังไงไอ้คลาวด์""ก็ตะวันกับจันทร์ฉายเป็นลูกของไอ้พี่เวรไง ไอ้เชี่ย....""พี่เวร!" บัตเตอร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย จ้องมองหน้าเด็กหญิง "อย่าบอกนะว่า?""ใช่""ปราณว่าเรารีบไปบริจาคเลือดให้ตะวันดีกว่า ตะวันจะได้รักษาเร็วๆ ตะวันจะได้หายจากโรคที่เป็นอยู่สักที" ปรรณพัชร์รีบตัดบท ไม่อยากให้พิมพ์รดาคิดมากเรื่องพ่อของลูก ในเมื่อทุกอย่างผ่านมาหลายปีแล้ว ต่างคนต่างอยู่มานานแล้วคนเป็นพ่อก็ไม่เคยสนใจคนเป็นแม่เลย ไม่เคยรับ
"คุณปู่คุณย่ามารับเราด้วย" ตะวันจับขอบวงกบประตูมองคุณปู่คุณย่าที่ยืนรอ"ไหน หูย จริงด้วย" จันทร์ฉายเอ่ยอย่างตื่นเต้น พอคุณครูปล่อยไม่กลับบ้านได้เด็กๆทั้งสองก็วิ่งเข้าไปหาคุณปู่คุณย่าเลย อลิซสวมกอดหลานสาวด้วยความรักส่วนตะวันก็สวมกอดโนอาห์ถึงแม้ว่าจะเป็นการเจอกันครั้งแรกระหว่างโนอาห์กับหลานๆ แต่อลิซก็เปิดรูปหลานๆให้เขาดูทุกวัน ส่วนตะวันกับจันทร์ฉายฉลามก็เป็นคนเปิดรูปคุณปู่คุณย่าและเครือญาติให้ดู ทำให้เด็กๆจำทุกคนได้เป็นอย่างดี"ตัวหอมจังเลย" อลิซจุมพิตที่แก้มนุ่มๆ"คุณครูทาแป้งให้ค่ะ" จันทร์ฉายยิ้ม"อึบ ขอปู่อุ้มหน่อยครับ" โนอาห์อุ้มหลานชายแล้วจุมพิตแก้มนุ่มนิ่ม จากนั้นก็จุมพิตตามมือ ยิ่งสูดดมก็ยิ่งชื่นใจ"ปู่ทำแบบนี้ตะวันจักจี้นะครับ""ก็ตัวหลานมันหอมนี่ครับ ปะๆ กลับบ้านกัน""ครับ" ตะวันยิ้ม ส่วนพิมพ์รดากับฉลามมองลูกๆอย่างเอ็นดู พิมพ์รดามีความสุขมาก ตระกูลนี้เป็นตระกูลที่ดีรักลูกรักหลาน ผิดว่าตามผิด ถูกก็ว่าตามถูก ไม่เข้าข้างลำเอียงเลย"เด็กๆดูมีความสุขกันมากเลยนะพิมพ์""ใช่ค่ะ พวกเขามีความสุขมากๆ ตั้งแต่พี่มาอยู่กับพวกเขา ตะวันกับจันทร์ฉายมีความสุขมากกว่าเดิมจริงๆค่ะ""พี่เองก็มีความ
"วันนี้พ่อจะไปส่ง""เย้ๆ" เด็กๆต่างร้องกันเสียงดังเพราะดีใจที่มีพ่อเหมือนคนอื่นๆ"วันนี้เราจะนั่งรถคันนั้นไป" ฉลามชี้ไปที่รุ่นหรูรุ่นใหม่คันที่เขาให้ลูกน้องขับมาที่บ้าน"หูย ตะวันอยากนั่งใจจะขาดแล้วครับ รถพ่อฉลามสวยเหมือนรถของญาดาเลยครับ""ใช่ค่ะ พ่อฉลามรวยเหมือนพ่อญาดาไหมคะ?" จันทร์ฉายเอ่ยถาม ฉลามมองบุตรสาวด้วยความเอ็นดู และยีผมนุ่มเบาๆ"ที่จริง...." ฉลามเว้นวรรคหันไปมองพิมพ์รดาที่อมยิ้มอยู่ "ที่จริงพ่อรวยกว่าพ่อญาดาอีก""ว้าวๆ" จันทร์ฉายกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ"พี่ก็พูดเกินไปค่ะ" พิมพ์รดาหัวเราะเบาๆ แล้วหยิบนมสองกล่องใส่กระเป๋าให้ลูกทั้งสอง"พี่พูดจริง""ไม่จริงสักหน่อย""จริงครับ สมบัติปู่กับตาเยอะ" ฉลามยิ้มแล้วหันมามองลูกๆต่อ พอแต่งตัวให้ลูกเสร็จเขาก็จับมือเด็กๆไปขึ้นรถหรู โดยที่มีพิมพ์รดาขึ้นไปนั่งด้วยเด็กๆร้องเพลงบนรถ พิมพ์รดาได้แต่มองลูกที่ร้องเพลงอย่างมีความสุขเขาเข้ามาเป็นความสุขของลูกๆ เด็กๆรักเขามาก ขนาดเพิ่งรู้ว่ามีพ่อยังรักเขาขนาดนี้ ถ้าเขาตามใจทุกอย่างพวกเขาคงจะติดพ่อยิ่งกว่าอะไร ซึ่งพิมพ์รดาเองก็จะไม่ปล่อยให้ฉลามตามใจลูกมากเกินไป เธอจะต้องปรามเพราะไม่อยากให้ลูกๆต้องนิส
ร่างหนาถูกวางลงบนที่นอนนุ่ม พิมพ์รดารีบหาผ้าชุบน้ำเช็ดตามเนื้อตัวให้ เมื่อกายร้อนสัมผัสกับความเย็น ฉลามถึงกับสั่นเป็นเจ้าเข้า ขดกายซุกหน้ากับหมอนนุ่ม"อื้อ""อยู่เฉยๆ""พี่หนาว""เช็ดตัวจะได้หายไข้""พี่หนาว" ฉลามขดหายแน่นกว่าเดิม พิมพ์รดาเช็ดตัวให้อย่างยากลำบาก แต่ก็เช็ดจนแล้วเสร็จ เธอลุกขึ้นไปเเล้วเดินไปเปิดตู้ยา หยิบยามาให้เขาทาน"พิมพ์..." เขาเอ่ยเสียงพร่า ไม่ได้ลืมตาขึ้นมามอง พิมพ์รดามองอยู่นานก่อนจะเดินออกไป "พะ...พิมพ์""คุณพ่อนอนแล้วเหรอคุณแม่""ค่ะ คุณพ่อนอนแล้ว""คุณพ่อจะได้นอนในบ้านกับพวกเราใช่ไหมคะ? จันทร์ฉายอยากให้พ่อ""ไม่ได้ค่ะพ่อไม่สบายเดี๋ยวหนูติดไข้ด้วย""แต่จันทร์ฉายอยากกอดพ่อ ให้จันทร์ฉายเข้าไปนะคะ""...." พิมพ์รดาไม่ได้ตอบบุตรสาว แต่เดินไปหยิบขวดน้ำ"ให้พ่อกลับมาอยู่กลับเรานะแม่" ตะวันเอ่ย"พ่อก็อยู่ทุกวันนิ่คะ" เธอเฉไฉ แม่จะรู้ในสิ่งที่เด็กน้อยบอกก็ตาม"อยู่กันแบบครอบครัวครับ พ่อแม่ลูก""ใครสอนให้หนูพูดแบบนี้""ไม่มีใครสอน แต่ตะวันอยากมีพ่อเหมือนคนอื่น""จันทร์ฉายก็อยากมี""ไปๆ เข้าไปนอนได้แล้ว""แม่ครับ""อย่าอิดออดตะวัน""ตะวันอยากมีพ่อเหมือนคนอื่น" เด็กน้อยเบ้
พิมพ์รดาปั่นผ้าให้ลูกเสร็จก็ยกมาตากที่หน้าบ้าน ฉลามวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาพิมพ์รดาแล้วสวมกอดร่างเล็กแน่น"อะไรของพี่เนี่ย" มือเล็กพยายามผลักร่างหนาให้พ้นกาย "พี่ตัวเหม็นขนาดนี้ยังจะมากอดอีก""พี่ดีใจ""มันก็ไม่เกี่ยวกับพิมพ์นิ่คะ" เธอผลักร่างหนาออกแล้วยกตระกร้าฉลามรีบแย่งมาถือเอง "พี่ฉลามอย่ากวนค่ะ""พี่ตากให้เอง พิมพ์จะได้ไม่ต้องเหนื่อย""ไม่เป็นไรค่ะ พิมพ์ทำเองได้""พี่อยากช่วย" ชายหนุ่มจับชุดนักเรียนของบุตรสาวขึ้นมาแล้วยิ้ม เขาดีใจจนหุบยิ้มไม่อยู่เมื่อได้รู้ว่าจันทร์ฉายเป็นลูกสาวของเขา "ขอบคุณนะ""...." พิมพ์รดาเม้มปากเล็กน้อย ไม่เข้าใจในสิ่งที่คนตรงหน้าจะสื่อ เขาจะขอบคุณทำไม ในเมื่อเธอยังไม่ได้ทำอะไรให้เขาต้องมาขอบอกขอบใจเลย "ขอบใจอะไร?""ขอบใจที่พิมพ์ให้กำเนิดลูกที่น่ารักอีกคน ขอบคุณที่มั่นคงเสมอมา""ลูกพี่มีแค่ตะวันคนเดียว ส่วนจันทร์ฉายลูกพิมพ์กับผัวใหม่""พี่รู้ความจริงหมดแล้ว พิมพ์ไม่เคยมีใครนอกจากพี่" ฉลามยิ้ม"หึ ถ้ายังไงว่าพิมพ์ไม่เคยมีใครเข้ามา ที่จริงพิมพ์มีผัวมาหลายคนแล้ว""พี่ไม่เชื่อหรอก" ฉลามยกเสื้อขึ้นสะบัด จากนั้นก็ตากทำไปเรื่อยไปจนกระทั่งหมดตระกร้า ต่อให้พิมพ์รดาบ
"พิมพ์" ไพฑูรย์ปั่นจักรยานคู่ใจพร้อมกับถือถุงอาหารมาด้วย ก่อนจะจอดจักรยานไว้ข้างโอ่งแล้วผลุนผลันเดินไปที่แคร่ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาก็คงจะมาบ้านพิมพ์รดาทุกวัน เพราะบิดาของเธอชอบชวนเขาดื่มเหล้า พ่อพันเลิกเหล้าถาวร ไพฑูรย์ก็ไม่ค่อยได้มา"มีอะไร?""แม่ให้เอาลาบเทามาฝาก""หูยของชอบกูเลย""ชอบก็กินเยอะๆ""อื้อ กินด้วยกันนะ สันนี้ก็ลาบไก่บ้านกับผัดผัก""กูกินข้าวแล้ว""กินแล้วก็กินอีกได้""กินบ่อยเดี๋ยวก็อ้วน""อ้วนไม่เป็นไร อ้วนเป็นเพื่อนกู""อีห่า ใครจะอยากอ้วน""ไม่รู้แหละอย่าเพิ่งมาถกเถียงกันเรื่องอ้วนไม่อ้วน วันนี้มึงต้องอยู่กินข้าวกับกู รีบเข้าไปเอาถ้วยชามออกมาใส่ข้าวใส่อาหารช่วยกูได้แล้ว""หูยอิห่า ได้ทีรีบใช้กูเลยนะมึง""เออ รีบช่วยกูเลย""เออๆ" ฉลามรีบตามเข้าไป ผู้ชายที่มาหาพิมพ์รดากอดคอหยอกล้อ ชายหนุ่มข่มอารมณ์ไม่อยากจะเข้าไปกระชากไอ้บ้านั่น แล้วกระทืบให้จมดิน กล้าดีอย่างไรมากอดคอเมียของเขา'หรือจะเป็นพ่อของจันทร์ฉาย'ความคิดบางอย่างแว๊บเข้ามาในหัว ฉลามเม้มปากข่มความรู้สึก ต่อให้เป็นผัวใหม่เขาก็ไม่สน ในเมื่อเขาอยากได้เธอคืนเขาต้องได้"เดี๋ยวพี่ช่วยเอง พิมพ์ช่วยยกมันเรียงให้พี่หน่อยนะ
"เอ้าคุณ มานั่งทำอะไรอยู่ที่นี่" น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้น เป็นชายมีอายุสะพายอะไรสักอย่างอยู่ทางด้านหลัง ท่านถอดมันวางลงแล้วเดินไปล้างหน้าล้างตาที่โอ่งน้ำ ไม่ไกลจากที่เขากางเต็นท์"ผมมาหาพิมพ์รดาครับ" ชายเอ่ยตอบพร้อมกับทำหน้างงเล็กน้อย เขารู้จักชายคนนี้ดีว่าเป็นใคร เพราะข้อมูลที่ลูกน้องส่งมาให้"แล้วทำไมไม่เข้าบ้านล่ะ พิมพ์น่าจะอยู่ในบ้านกับเพื่อน""เอ่อ ... ผมกลัวเพื่อนพิมพ์จะไล่ตะเพิดออกมา""....." พันมองหน้าชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะเดินไปยกถังฉีดยาไปวางไว้อีกฝั่ง "เข้าไปกินข้าวกินปลาข้างในไหม?""ไม่เป็นไรครับ" เขาปฏิเสธ ตอนนี้ยังไม่อยากจะเข้าไป เข้าไปตอนนี้ก็โดนเตวิลไล่ตะเพิดออกมาน่ะสิ เขาไม่อยากเสี่ยงกับคนอารมณ์ร้ายอย่างเควิล รายนั่นถ้าได้โกรธเกลียดแล้ว อารมณ์ร้ายยิ่งกว่าอะไร ไม่เสี่ยงจะดีกว่า เขาจะรอเวลาให้เควิลกับปรรณพัชร์กลับไป เวลานั่นแหละ เขาจะรุกจนกว่าพิมพ์รดาจะยอมใจอ่อน"แล้วมากางเต็นท์อะไรข้างนอกล่ะ""ผมโดนเควิลตะเพิดออกมา""ทำไมเขาถึงทำแบบนั้นล่ะ""เพราะผมทำผิดต่อพิมพ์อย่างไม่น่าให้อภัย""...." พันนิ่งไปนานก่อนจะเพ่งมองหน้าของฉลาม มิน่าตอนที่เขาเจอถึงได้รู้สึกคุ้นหน้า ที่แท้ก
รถหรูขับมุ่งเข้าสู่จังหวัดหนึ่งในภาคอิสาน ฉลามนั่งยิ้มมองข้อมูลของพิมพ์รดา ข้อมูลที่เขามีในตอนนี้ คือข้อมูลของเธอตั้งแต่เด็กจนกระทั่งโตเป็นสาวพิมพ์รดาตอนเป็นเด็กน่ารักแก้มยุ้ย ตากลมโตมาก เธอเป็นเด็กสู้ชีวิตอยู่พ่อขี้เมา ทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองตั้งแต่เด็ก ประหยัดอดออมทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวจากข้อมูลที่ลูกน้องของเขาหามาได้ พิมพ์รดาต้องการเรียนให้จบทำงานดีๆ เพื่อที่จะได้ส่งเสียให้กับพ่อที่อยู่บ้านนอกชีวิตพิมพ์รดาตั้งแต่เด็กจนโตครอบครัวถูกดูแคลนมาตลอด เธออยากจะลบคำสบประมาทของคนพวกนั้นด้วยการเรียนหนังสือสูงๆ ได้ทำงานส่งเสียให้พ่อที่อยู่ทางบ้าน ทำให้ทุกคนได้รู้ว่า ลูกคนขี้เมาอย่างเธอ ก็สามารถเลี้ยงดูบิดาให้สุขสบายได้พลันรอยยิ้มของเขาก็จางหาย เมื่อได้รับรู้ว่าพิมพ์รดาเรียนไม่จบ เกิดเรื่องที่ลัลนาทำระยำกับเธอ เขาเข้าใจผิดกลายเป็นอีกคนที่ทำเหี้ยกับเธอ ทำให้เธอต้องกลับไปอยู่บ้านนอก คนที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนั้น คือเขาเองความรู้สึกที่เขามีตอนนี้ มันรู้สึกผิดและเจือปนไปด้วยความห่วงใย ถ้าวันนั้นเขารับฟังเธอสักนิด หรือยอมทำตามคำขอร้องเรื่องการเซ็นรับรอง พิมพ์รดาก็คงจะเรียนจบเหมือนเพื่อนๆฉลามพ่
ฉลามลุกขึ้นแต่งตัวเก็บข้าวของเรียบร้อยก็เช็คเอาท์ออกจากบังกะโล ที่จริงเขาไม่ได้อยากจะกลับเลยสักนิด แต่ก็คงขัดคนที่ตัวเล็กที่เพิ่งเดินออกไปอย่างไม่พอใจไม่ได้พิมพ์รดากอดอกมองทะเลสีครามอยู่ข้างรถ ใบหน้าท่าทางของเธอเรียบเฉยไม่แสดงความรู้ใดๆออกมา เขามองเธออยู่นานก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันอาจจะลดทอนความเกลียดชังในหัวใจที่พิมพ์รดามีต่อเขาไม่ได้ สิ่งที่เกิดขึ้นมันอาจจะเพิ่มทวีความเกลียดชังในหัวใจของเธอให้มากกว่าเดิม ซึ่งมันต่างจากชายหนุ่มในตอนนี้ความรู้สึกที่มีมันเพิ่มทวี เขายังรักเธอ ความเกลียดชังที่เขาพยายามยัดเยียดใส่หัวใจ ตอนนี้กลับไม่หลงเหลืออยู่แล้ว เขายังรักพิมพ์รดา ส่วนความรักแบบชู้สาวที่เคยมีต่อปรรณพัชร์ไม่มีในหัวใจอีกแล้วสำหรับปรรณพัชร์ ตอนนี้เขามองหล่อนเป็นแค่น้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น เธออาจจะไม่ได้มองเขาเป็นพี่ชายอีกแล้ว เพราะสิ่งที่เขาเคยทำกับพิมพ์รดามันยากเกินจะอภัย ปรรณพัชร์เป็นคนรักเพื่อน พิมพ์รดาเป็นเพื่อนคนเดียวที่เธอหลงเหลืออยู่ เธอย่อมปกป้องเพื่อนรักเป็นธรรมดา"พิมพ์" ฉลามเดินเข้าไปจับมือพิมพ์รดา เธอไม่ได้ผลักไส แต่ให้เขาจับมือแล้วบีบเบาๆ จ้องดวงหน้าห
ลิ้นร้อนกระหวัดรัดเรียวลิ้น ร่างกายของพิมพ์รดาสะท้านเสียววูบวาบร่างกายเบาโหวงรู้สึกเหมือนล่องลอยไปในอากาศ หัวใจดวงน้อยๆในอกข้างซ้ายเต้นรัวอย่างบ้าคลั่งหญิงสาวพยายามฝืนความรู้สึก อยากจะบอกชายที่กำลังรุกรานร่างกายเล็ก ให้หยุดการกระทำเพราะสิ่งที่เขากำลังทำ มันเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องฉลามจุมพิตดูดดื่มเร่าร้อน ร่างกายหญิงสาวเห่อร้อนด้วยไฟพิศวาส ลิ้นสากตวัดลากเลียกวาดต้อนรสหอมหวาน พิมพ์รดารู้สึกสมองอื้ออึงมึนงง กับจูบแสนเร่าร้อนราวกับทะเลเดือดมือหนาลูบไล้ไปทั่วร่างกาย บอบบาง ซ้ำยังซุกซนจนน่าตี"พอแล้วค่ะ" พิมพ์รดารวบรวมพละกำลังผลักคนตัวโต เธอต้องรีบหยุดยั้ง ก่อนทุกอย่างจะเตลิดเปิดเปิงไปมากกว่านี้ "อื้อ"แต่มีหรือคนอย่างฉลามจะหยุด ในเมื่อเขารุกรานเจ้าหล่อนขนาดนี้แล้ว เขาก็ต้องทำทุกอย่างให้มันเรียบร้อยเขารั้งท้ายทอยแล้วประกบริมฝีปากจูบบางเล็ก พิมพ์รดารู้สึกใจจะขาดกับสัมผัสที่แสนหวาน มือเล็กกระหน่ำทุบแต่คนตัวโตกลับบดจูบอย่างเอาแต่ใจ"อื้อ" คนตัวเล็กร้องท้วงในลำคอเบาๆ ยิ่งท้วงยิ่งอ่อนแรงร่างเล็กอ่อนระทวยในอ้อมแขน เธอหลับตาเคลิบเคลิ้มร่างกายร้อนวูบวาบ ร่างกายเบาหวิวราวล่องลอย โดยมีมือหนาจับจูงชั