รถวิ่งเข้าไปจอดที่หน้าโรงพยาบาลชื่อดัง พร้อมกับแพทย์ที่รีบเข้ามาเข้ามารับร่างเล็กของตะวัน พิมพ์รดาอุ้มจันทร์ฉายลงจากรถ ในขณะที่บิดาของเธอกระชับกระเป๋าเสื้อผ้าข้าวของที่เตรียมมาพิมพ์รดากวาดสายตามองไปรอบ ๆ โรงพยาบาลที่บุตรชายของเธอมาผ่าตัดรักษาตัวอยู่เป็นโรงพยาบาลขนาดใหญ่ มีแพทย์เฉพาะทางที่เก่งเรื่องโรคหัวใจ เครื่องมือต่าง ๆ ครบครัน แพทย์และพยาบาลดูสนอกสนใจคนไข้เป็นอย่างมาก ให้ความสำคัญกับคนไข้เป็นอันดับหนึ่งพิมพ์รดาจูงมือบุตรสาวเดินเข้าไปในโรงพยาบาลตามบุรุษพยาบาลที่เข็นบุตรชายของเธอเข้าไป โดยมีบิดาของเธอเดินตามไปติด ๆ พิมพ์รดาออกจะประหม่าด้วยซ้ำที่มาอยู่ท่ามกลางความใหญ่โตของที่นี่ เธอดูต่ำต้อยลงไปถนัดตาเสื้อผ้าอาภรณ์ที่สวมใส่ก็เป็นเพียงชุดธรรมดา ซึ่งใส่มาหลายปี หลังจากที่ทราบว่าบุตรชายป่วย สิ่งไหนไม่จำเป็นมากเธอไม่ซื้อเลย เก็บเงินไว้เป็นค่ารักษาพยาบาลให้ตะวันเพียงอย่างเดียว"รีบเดินไปให้ทันนะพิมพ์ โรงพยาบาลใหญ่ขนาดนี้ถ้าคลาดกันกับตะวัน เราจะแย่เอา" พันพูดขณะที่หอบหิ้วกระเป๋าเดินตาม ข้าวของที่เอามาเยอะพอสมควร เขาอยากจะประหยัดเงินเอาไว้ให้มากที่สุด จึงเก็บสิ่งที่จำเป็นต้องใช้มาค่อนข้า
"ถ้าพิมพ์ต้องการเลือดให้ลูก พวกเราจะไปบริจาคเลือดให้ลูกพิมพ์เอง" คลาวด์เอ่ย"ใช่ กรุ๊ปเลือดบ้าบอทำเราไม่เหมือนชาวบ้านเขา เราได้เลือดพ่อทั้งสามคนเลย""จริงเหรอคะ?""ใช่ แต่พ่อเรามาบริจาคให้ลูกพิมพ์ไม่ได้หรอกนะ ท่านไปดูงานที่เกาะกะโหลก ช่วงมรสุมแบบนี้คงยากที่จะมาได้""ไม่เป็นไร เดี๋ยวพิมพ์จะลองถามหมอดูว่าเลือดจะพอไหม ถ้าพี่คลาวด์กับพี่บัตเตอร์บริจาคให้""อื้อ ว่าแต่...มันแปลกมากที่ลูกพิมพ์มีเลือดหายากกรุ๊ปเดียวกับพวกเรา" คลาวด์ครุ่นคิดมองหน้าจันทร์ฉาย ก่อนจะเบิกตาโพลงเมื่อคิดบางอย่างขึ้นมาได้ "หรือว่าจันทร์ฉายกับตะวันจะเป็นลูกของ ...เชี้ย! ไอ้พี่เวร! มันมีลูกแฝดสองเลยเหรอวะ!""หมายความว่ายังไงไอ้คลาวด์""ก็ตะวันกับจันทร์ฉายเป็นลูกของไอ้พี่เวรไง ไอ้เชี่ย....""พี่เวร!" บัตเตอร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย จ้องมองหน้าเด็กหญิง "อย่าบอกนะว่า?""ใช่""ปราณว่าเรารีบไปบริจาคเลือดให้ตะวันดีกว่า ตะวันจะได้รักษาเร็วๆ ตะวันจะได้หายจากโรคที่เป็นอยู่สักที" ปรรณพัชร์รีบตัดบท ไม่อยากให้พิมพ์รดาคิดมากเรื่องพ่อของลูก ในเมื่อทุกอย่างผ่านมาหลายปีแล้ว ต่างคนต่างอยู่มานานแล้วคนเป็นพ่อก็ไม่เคยสนใจคนเป็นแม่เลย ไม่เคยรับ
พิมพ์รดารีบวิ่งออกมาจากโรงพยาบาลอย่างรีบเร่ง แม้เควิลจะเรียกเธอเอาไว้ แต่ก็ไม่อาจจะรั้งเอาไว้ได้ หญิงสาวร้อนใจหวาดกลัวจับจิต แม้รู้ว่าการมาหาเขาต้องเจออะไร แต่ก็ไม่อาจจะเฉยได้พิมพ์รดานั่งรถแท็กซี่มาจนถึงบ้านหลังใหญ่ ตลอดเวลาที่นั่งอยู่บนรถเขาส่งข้อความหาเขาตลอด แต่เขาไม่แม้จะเปิดอ่านข้อความของเธอเท้าเล็กสั่นเทาค่อยๆก้าวไปที่บ้านราคาหลายสิบล้าน บ้านที่พิมพ์รดาเคยอยู่ บ้านที่เคยเป็นช่วงเวลาที่มีความสุข ทุกข์ เศร้า เรื่องแย่ ๆ เกิดขึ้นมากมายเธอเคยอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้กับ 'เขา' ผู้ชายที่เกลียดเธอเข้าใส้ วันเวลาผ่านมาหลายปี พิมพ์รดาไม่เคยเฉียดมาที่บ้านหลังนี้อีกเลย แต่เพราะวันนี้มีเหตุ ที่ทำให้เธอต้องบากหน้ามาพิมพ์รดารู้ว่าเธอทำไม่ดีกับเขามาก และรู้ว่าเขาต้องเกลียดเธอ แต่จะให้ทำอย่างไร ในเมื่อตอนนี้อับจนหนทางแก้วตาดวงใจ เลือดเนื้อเชื้อไขที่เขาฝากฝังเอาไว้กำลังจะตาย จะให้เธอมองลูกจากไป โดยไม่รู้สึกอะไร และไม่พยายามทำอะไรเพื่อให้เขารอด เธอทำไม่ได้"ฉันมาหาคุณฉลาม" พิมพ์รดาเอ่ยกับลูกน้องคนสนิทของเขา คนที่ช่วยได้ในตอนนี้คือเขา เขาคนเดียวเท่านั้น"นายอยู่ข้างบนครับ""ฉันต้องการพบเขา""นา
"ไอ้ระยำ!""ไอ้เควิล!"เควิลรัวหมัดใส่ฉลามอย่างไร้ความอดทน ขนาดความเป็นความตายลูกชายมากองอยู่ตรงหน้าก็เพิกเฉยไม่เหลียวแล นอกจากจะใจดำยังไม่มีความเป็นคน ฉลามกลับไม่มีความเห็นอกเห็นใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเลย"คนอย่างมึงมันสารเลว!""ทำอย่างกับมึงไม่เคยเลว ตลอดชีวิตของมึง มึงทำเลวมาทั้งชีวิต ก่อนที่มึงจะมาด่าทอคนอื่น มึงช่วยย้อนกลับไปดูด้วยว่า ตัวมึงดีกว่ากูมากแค่ไหน มึงไม่ได้วิเศษวิโสอะไรไปมากกว่ากูเลยไอ้เควิล อย่าดีแต่ว่าคนอื่นไม่ดีทั้งที่ตัวมึงโคตรเลวระยำ""ก็ดีกว่าผู้ชายเลวๆอย่างมึงก็แล้วกัน ต่อให้มึงเกลียดพิมพ์มากแค่ไหน มึงก็ไม่ควรใจดำแบบนี้ ตะวันเป็นแค่เด็ก ถ้ามึงไม่คิดว่าเขาเป็นลูก ก็ช่วยมีความเป็นคนบ้าง ไอ้ควาย!" หมัดพุ่งเข้าปะทะหน้าฉลามรัวๆ เขาพยายามเอามือปัดป้อง แต่หมัดพุ่งใส่เขาไม่หยุดจนล้มตึงไปกับพื้น "ถ้ากูเลือดกรุ๊ปเดียวกันกับตะวัน กูจะไม่รีรอที่จะมอบให้ กูจะทำทุกอย่างให้เขาแทนพ่อระยำอย่างมึง คนอย่างมึงมันควาย โง่จนไม่มีอะไรมาเปรียบเปรย ถ้าตะวันตายตะวันก็ตายเพราะฝีมือของมึงไอ้เวร ไอ้พ่อระยำ!"ฉลามพยายามลุกก็ถูกถีบแล้วกระทืบจมเท้า ส้มโอทำได้เพียงกรีดร้องแต่ไม่ได้เข้าไปห้ามปราม
"ถึงสักที" ฉลามเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า ลูกน้องหนุ่มทั้งสองประคองเขาเข้าไปในบ้าน "พากูไปที่เตียง กูอยากนอนพักผ่อน""ครับนาย" ลูกน้องทั้งสองประคองเจ้านายไปจนถึงเตียง พร้อมกับจัดแจงห่มผ้าให้"ที่กูให้ไปสืบ ได้ข่าวไอ้นรกนั่นหรือยัง?""ยังเลยครับนาย ของอย่างนี้มันต้องใช้เวลา ตอนนั้นเราตามตัวมันช้าไป ทุกอย่างล่าช้าไปหมด ไอ้เวรนั่นตอนแรกหนีไปปอยเปต พอพวกผมกับพวกมันตามล่า มันก็หนีไปกบดานที่อื่น""ไอ้นรกนี่ อย่าให้กูเจอมึงนะ กูฆ่ามึงแน่" ฉลามเอ่ยเสียงกร้าวพร้อมกับใช้มือกุมขมับของตัวเอง เมื่อรู้สึกวิงเวียนศีรษะ ตอนนั้นเขาเอาแต่โกรธแค้นเอาความโกรธไปลงที่พิมพ์รดา เพราะเกลียดที่เธอหักหลังเขา จนปล่อยไอ้เวรนั้นไป เขาพลาดเองที่ช้าทุกอย่าง"นายเองก็ไม่น่าด่วนตัดสินคุณพิมพ์เลย ภาพที่เห็นอาจจะไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้ นายก็เอาแต่ความคิดของตัวเองเป็นใหญ่""มึงไม่ต้องมาสอนกู""พวกผมไม่ได้สอนครับ นายลองคิดทบทวนให้ดี ใช้ใจมองคุณพิมพ์รดา ที่ผ่านมาเธอมั่นคงกับนายมาตลอดไม่เคยออกนอกลู่นอกทางเลย ผู้ชายที่เข้ามาในชีวิตของเธอ ส่วนมากก็แค่เพื่อน ถึงแม้ผู้ชายพวกนั้นบางคนจะคิดกับเธอมากกว่าเพื่อน แต่คุณพิมพ์รดาเธอก็ไม
"ปล่อยพิมพ์นะ!" พิมพ์รดาสะบัดแขนแรงๆแต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้สนใจ เขาลากเธอไปขึ้นรถจนสำเร็จ ไม่ว่าพิมพ์รดาจะพยายามทุบตีเขาก็ไม่สนใจ พอไปถึงบ้านที่เธอกับเขาเคยอยู่ ฉลามก็ลากเธอขึ้นไปบนบ้าน แม่บ้านทุกคนต่างมองการกระทำของชายหนุ่มอย่างตกใจ"พี่พาพิมพ์มาที่นี่ทำไม?""....""ปล่อยพิมพ์เดี๋ยวนี้ พี่ไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับพิมพ์นะ!""ที่เธอบอกว่าไม่มีใครนอกจากฉัน แล้วน้องของตะวันเกิดมาได้ยังไง?""พี่ต้องการคำตอบแบบไหนล่ะ พิมพ์มีผัวใหม่หรืออย่างไรดี" พิมพ์รดาจ้องหน้าฉลามเขม็ง ฉลามหายใจฟึดฟัดอย่างหงุดหงิดทันที "แต่ถ้าพิมพ์มีใหม่ เอากับใคร มันก็ไม่เเปลกอะไรหรอกค่ะ เพราะเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน ส่วนลูกก็ลูกพิมพ์ ไม่ใช่ลูกพี่""ปากดี ผู้หญิงอย่างเธอมันร่านไม่เปลี่ยน" เขาเสียงขุ่นดึงแขนเธอเข้าไปในห้องนอน เมื่อเห็นแม่บ้านชะโงกหน้าขึ้นมามอง"ค่ะ พิมพ์ร่านไม่เปลี่ยน""ร่าน หนำซ้ำยังขี้โกหก เธอบอกว่าไม่เคยมีใครนอกจากฉัน แต่ดันมีน้องสาวของตะวันมาอีกคน""ค่ะ มีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่ไหม พิมพ์จะได้กลับ""เธออย่าจองหองให้มันมาก ในเมื่อฉันไม่อนุญาตเธอก็กลับไม่ได้""พี่ไม่มีสิทธิ์บังคับพิมพ์""เธออยากให้ฉันใช้สิทธิ์
"หลังจากนั้นอะไร?""อะไรดีน้าาา" แนนหัวเราะเบาๆ"มึงไม่ต้องพูดแล้วอีแนน" นนนแทรกขึ้น"ฮ่าๆ กูจะเล่าหรือไม่เล่าดี"“เรื่องเหี้ยอะไรที่เกิดขึ้นพูดมาให้หมด” ฉลามตะเบ็งเสียงอย่างไร้ความอดทน เขาไม่ใช่คนใจดีที่จะมาฟังคนเล่นลิ้น เขาไม่ใช่คนที่มีความอดทนมากพอ ที่จะมาฟังใครพล่ามเรื่องไร้สาระ ถ้าเกิดว่าเรื่องนั้นมันไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องการจะฟังลัลนาหัวเราะออกมาเบา ๆ เมื่อได้เห็นอากัปกิริยาของชายหนุ่มที่แสดงออกมา เธอมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นฉลามร้อนรุ่มในหัวใจ และไม่นานคนตรงหน้าก็จะเจ็บปวดและรู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเอง ที่เอาแต่ความคิดและสิ่งที่เห็นเป็นที่ตั้ง โดยไม่หาความจริงในเรื่องที่เกิดขึ้นถ้าตอนนั้นเขาสนใจเธอแทนที่สนใจพิมพ์รดาทุกอย่างก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก อุตส่าห์ฝันเอาไว้ตั้งมากมายแต่ดันมาเจอผู้ชายอย่างเควิลดับฝันของเธออย่างอนาถจับเธอส่งไปซ่อง ย่ำแย่ขั้นสุด“จุจุ ใจเย็นๆก่อนสิคะพี่ฉลาม ต่อให้พี่ร้อนใจหรืออยากรู้เรื่องนี้มากแค่ไหนถ้าแนนไม่พูด ก็จะไม่มีวันรู้ความจริงจากปากของแนน” เธอเสียงอ่อนเสียงหวานเพื่อยั่วอารมณ์ แต่ประโยคที่ลัลลนาเอื้อนเอ่ย ยิ่งทำให้ชายหนุ่มรู้สึกโมโห “นอกจากพี่จ
"เสร็จสักที นานๆได้ทำอะไรแบบนี้กระชุ่มกระชวยดีแท้" วิคเตอร์หัวเราะแล้วใช้ผ้าเช็ดมือที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด คริสเตียนมองบิดาแล้วส่ายหัวเบาๆ "อย่ามาทำท่าทางแบบนี้นะคริสเตียน พ่อรู้นะว่าแกก็ชอบทำเรื่องแบบนี้เหมือนกัน""ผมชอบทำครับแต่นานๆที ผมไม่ได้ทำท่าทางโรคจิตเหมือนพ่อนี่ครับ ใครจะฆ่าคนแล้วทำท่าทางโรคจิตมีความสุขได้เหมือนพ่อล่ะ""อย่ามาปากดีวันก่อนพ่อยังเห็นแกเอาฆ่าคนทรยศนั้นอยู่เลย""ผมก็แค่ทำตามหน้าที่""หน้าที่อะไร ให้ลูกน้องทำก็ได้แต่นี่แกขันอาสาทำเอง ก่อนที่แกจะว่าพ่อโรคจิตแกก็พอๆกันกับพ่อนี่ล่ะว้า""ผมลูกใครครับพ่อ ฮ่าๆ พ่อแบบไหนลูกก็แบบนั้นแหละ" คริสเตียนหัวเราะแล้วเก็บแขนขานนนกับลัลนาลงในถังน้ำยา**************หลังจากที่ให้ลูกน้องจัดแจงเรื่องที่พักเสร็จเรียบร้อย ฉลามก็ให้ลูกน้องไปหาซื้อเสื้อผ้ามาให้เขากับหญิงสาวได้ผลัดเปลี่ยน แม้พิมพ์รดาจะปฏิเสธทุกสิ่งที่เขาทำให้ แต่ก็ไม่สามารถขัดคนอย่างฉลามได้"พิมพ์" ฉลามเดินมาจับมือพิมพ์รดาให้เดินตาม เธอถึงกับกรอกตามองบนในสิ่งที่เขากระทำ พร้อมกับขืนตัวเอาไว้ เธอไม่อยากไปกับเขาเลยแต่ก็ฝืนไม่ไหว"พิมพ์อยากกลับ""เที่ยวสักวันค่อยกลับ""พี่ฉล
"คุณปู่คุณย่ามารับเราด้วย" ตะวันจับขอบวงกบประตูมองคุณปู่คุณย่าที่ยืนรอ"ไหน หูย จริงด้วย" จันทร์ฉายเอ่ยอย่างตื่นเต้น พอคุณครูปล่อยไม่กลับบ้านได้เด็กๆทั้งสองก็วิ่งเข้าไปหาคุณปู่คุณย่าเลย อลิซสวมกอดหลานสาวด้วยความรักส่วนตะวันก็สวมกอดโนอาห์ถึงแม้ว่าจะเป็นการเจอกันครั้งแรกระหว่างโนอาห์กับหลานๆ แต่อลิซก็เปิดรูปหลานๆให้เขาดูทุกวัน ส่วนตะวันกับจันทร์ฉายฉลามก็เป็นคนเปิดรูปคุณปู่คุณย่าและเครือญาติให้ดู ทำให้เด็กๆจำทุกคนได้เป็นอย่างดี"ตัวหอมจังเลย" อลิซจุมพิตที่แก้มนุ่มๆ"คุณครูทาแป้งให้ค่ะ" จันทร์ฉายยิ้ม"อึบ ขอปู่อุ้มหน่อยครับ" โนอาห์อุ้มหลานชายแล้วจุมพิตแก้มนุ่มนิ่ม จากนั้นก็จุมพิตตามมือ ยิ่งสูดดมก็ยิ่งชื่นใจ"ปู่ทำแบบนี้ตะวันจักจี้นะครับ""ก็ตัวหลานมันหอมนี่ครับ ปะๆ กลับบ้านกัน""ครับ" ตะวันยิ้ม ส่วนพิมพ์รดากับฉลามมองลูกๆอย่างเอ็นดู พิมพ์รดามีความสุขมาก ตระกูลนี้เป็นตระกูลที่ดีรักลูกรักหลาน ผิดว่าตามผิด ถูกก็ว่าตามถูก ไม่เข้าข้างลำเอียงเลย"เด็กๆดูมีความสุขกันมากเลยนะพิมพ์""ใช่ค่ะ พวกเขามีความสุขมากๆ ตั้งแต่พี่มาอยู่กับพวกเขา ตะวันกับจันทร์ฉายมีความสุขมากกว่าเดิมจริงๆค่ะ""พี่เองก็มีความ
"วันนี้พ่อจะไปส่ง""เย้ๆ" เด็กๆต่างร้องกันเสียงดังเพราะดีใจที่มีพ่อเหมือนคนอื่นๆ"วันนี้เราจะนั่งรถคันนั้นไป" ฉลามชี้ไปที่รุ่นหรูรุ่นใหม่คันที่เขาให้ลูกน้องขับมาที่บ้าน"หูย ตะวันอยากนั่งใจจะขาดแล้วครับ รถพ่อฉลามสวยเหมือนรถของญาดาเลยครับ""ใช่ค่ะ พ่อฉลามรวยเหมือนพ่อญาดาไหมคะ?" จันทร์ฉายเอ่ยถาม ฉลามมองบุตรสาวด้วยความเอ็นดู และยีผมนุ่มเบาๆ"ที่จริง...." ฉลามเว้นวรรคหันไปมองพิมพ์รดาที่อมยิ้มอยู่ "ที่จริงพ่อรวยกว่าพ่อญาดาอีก""ว้าวๆ" จันทร์ฉายกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ"พี่ก็พูดเกินไปค่ะ" พิมพ์รดาหัวเราะเบาๆ แล้วหยิบนมสองกล่องใส่กระเป๋าให้ลูกทั้งสอง"พี่พูดจริง""ไม่จริงสักหน่อย""จริงครับ สมบัติปู่กับตาเยอะ" ฉลามยิ้มแล้วหันมามองลูกๆต่อ พอแต่งตัวให้ลูกเสร็จเขาก็จับมือเด็กๆไปขึ้นรถหรู โดยที่มีพิมพ์รดาขึ้นไปนั่งด้วยเด็กๆร้องเพลงบนรถ พิมพ์รดาได้แต่มองลูกที่ร้องเพลงอย่างมีความสุขเขาเข้ามาเป็นความสุขของลูกๆ เด็กๆรักเขามาก ขนาดเพิ่งรู้ว่ามีพ่อยังรักเขาขนาดนี้ ถ้าเขาตามใจทุกอย่างพวกเขาคงจะติดพ่อยิ่งกว่าอะไร ซึ่งพิมพ์รดาเองก็จะไม่ปล่อยให้ฉลามตามใจลูกมากเกินไป เธอจะต้องปรามเพราะไม่อยากให้ลูกๆต้องนิส
ร่างหนาถูกวางลงบนที่นอนนุ่ม พิมพ์รดารีบหาผ้าชุบน้ำเช็ดตามเนื้อตัวให้ เมื่อกายร้อนสัมผัสกับความเย็น ฉลามถึงกับสั่นเป็นเจ้าเข้า ขดกายซุกหน้ากับหมอนนุ่ม"อื้อ""อยู่เฉยๆ""พี่หนาว""เช็ดตัวจะได้หายไข้""พี่หนาว" ฉลามขดหายแน่นกว่าเดิม พิมพ์รดาเช็ดตัวให้อย่างยากลำบาก แต่ก็เช็ดจนแล้วเสร็จ เธอลุกขึ้นไปเเล้วเดินไปเปิดตู้ยา หยิบยามาให้เขาทาน"พิมพ์..." เขาเอ่ยเสียงพร่า ไม่ได้ลืมตาขึ้นมามอง พิมพ์รดามองอยู่นานก่อนจะเดินออกไป "พะ...พิมพ์""คุณพ่อนอนแล้วเหรอคุณแม่""ค่ะ คุณพ่อนอนแล้ว""คุณพ่อจะได้นอนในบ้านกับพวกเราใช่ไหมคะ? จันทร์ฉายอยากให้พ่อ""ไม่ได้ค่ะพ่อไม่สบายเดี๋ยวหนูติดไข้ด้วย""แต่จันทร์ฉายอยากกอดพ่อ ให้จันทร์ฉายเข้าไปนะคะ""...." พิมพ์รดาไม่ได้ตอบบุตรสาว แต่เดินไปหยิบขวดน้ำ"ให้พ่อกลับมาอยู่กลับเรานะแม่" ตะวันเอ่ย"พ่อก็อยู่ทุกวันนิ่คะ" เธอเฉไฉ แม่จะรู้ในสิ่งที่เด็กน้อยบอกก็ตาม"อยู่กันแบบครอบครัวครับ พ่อแม่ลูก""ใครสอนให้หนูพูดแบบนี้""ไม่มีใครสอน แต่ตะวันอยากมีพ่อเหมือนคนอื่น""จันทร์ฉายก็อยากมี""ไปๆ เข้าไปนอนได้แล้ว""แม่ครับ""อย่าอิดออดตะวัน""ตะวันอยากมีพ่อเหมือนคนอื่น" เด็กน้อยเบ้
พิมพ์รดาปั่นผ้าให้ลูกเสร็จก็ยกมาตากที่หน้าบ้าน ฉลามวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาพิมพ์รดาแล้วสวมกอดร่างเล็กแน่น"อะไรของพี่เนี่ย" มือเล็กพยายามผลักร่างหนาให้พ้นกาย "พี่ตัวเหม็นขนาดนี้ยังจะมากอดอีก""พี่ดีใจ""มันก็ไม่เกี่ยวกับพิมพ์นิ่คะ" เธอผลักร่างหนาออกแล้วยกตระกร้าฉลามรีบแย่งมาถือเอง "พี่ฉลามอย่ากวนค่ะ""พี่ตากให้เอง พิมพ์จะได้ไม่ต้องเหนื่อย""ไม่เป็นไรค่ะ พิมพ์ทำเองได้""พี่อยากช่วย" ชายหนุ่มจับชุดนักเรียนของบุตรสาวขึ้นมาแล้วยิ้ม เขาดีใจจนหุบยิ้มไม่อยู่เมื่อได้รู้ว่าจันทร์ฉายเป็นลูกสาวของเขา "ขอบคุณนะ""...." พิมพ์รดาเม้มปากเล็กน้อย ไม่เข้าใจในสิ่งที่คนตรงหน้าจะสื่อ เขาจะขอบคุณทำไม ในเมื่อเธอยังไม่ได้ทำอะไรให้เขาต้องมาขอบอกขอบใจเลย "ขอบใจอะไร?""ขอบใจที่พิมพ์ให้กำเนิดลูกที่น่ารักอีกคน ขอบคุณที่มั่นคงเสมอมา""ลูกพี่มีแค่ตะวันคนเดียว ส่วนจันทร์ฉายลูกพิมพ์กับผัวใหม่""พี่รู้ความจริงหมดแล้ว พิมพ์ไม่เคยมีใครนอกจากพี่" ฉลามยิ้ม"หึ ถ้ายังไงว่าพิมพ์ไม่เคยมีใครเข้ามา ที่จริงพิมพ์มีผัวมาหลายคนแล้ว""พี่ไม่เชื่อหรอก" ฉลามยกเสื้อขึ้นสะบัด จากนั้นก็ตากทำไปเรื่อยไปจนกระทั่งหมดตระกร้า ต่อให้พิมพ์รดาบ
"พิมพ์" ไพฑูรย์ปั่นจักรยานคู่ใจพร้อมกับถือถุงอาหารมาด้วย ก่อนจะจอดจักรยานไว้ข้างโอ่งแล้วผลุนผลันเดินไปที่แคร่ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาก็คงจะมาบ้านพิมพ์รดาทุกวัน เพราะบิดาของเธอชอบชวนเขาดื่มเหล้า พ่อพันเลิกเหล้าถาวร ไพฑูรย์ก็ไม่ค่อยได้มา"มีอะไร?""แม่ให้เอาลาบเทามาฝาก""หูยของชอบกูเลย""ชอบก็กินเยอะๆ""อื้อ กินด้วยกันนะ สันนี้ก็ลาบไก่บ้านกับผัดผัก""กูกินข้าวแล้ว""กินแล้วก็กินอีกได้""กินบ่อยเดี๋ยวก็อ้วน""อ้วนไม่เป็นไร อ้วนเป็นเพื่อนกู""อีห่า ใครจะอยากอ้วน""ไม่รู้แหละอย่าเพิ่งมาถกเถียงกันเรื่องอ้วนไม่อ้วน วันนี้มึงต้องอยู่กินข้าวกับกู รีบเข้าไปเอาถ้วยชามออกมาใส่ข้าวใส่อาหารช่วยกูได้แล้ว""หูยอิห่า ได้ทีรีบใช้กูเลยนะมึง""เออ รีบช่วยกูเลย""เออๆ" ฉลามรีบตามเข้าไป ผู้ชายที่มาหาพิมพ์รดากอดคอหยอกล้อ ชายหนุ่มข่มอารมณ์ไม่อยากจะเข้าไปกระชากไอ้บ้านั่น แล้วกระทืบให้จมดิน กล้าดีอย่างไรมากอดคอเมียของเขา'หรือจะเป็นพ่อของจันทร์ฉาย'ความคิดบางอย่างแว๊บเข้ามาในหัว ฉลามเม้มปากข่มความรู้สึก ต่อให้เป็นผัวใหม่เขาก็ไม่สน ในเมื่อเขาอยากได้เธอคืนเขาต้องได้"เดี๋ยวพี่ช่วยเอง พิมพ์ช่วยยกมันเรียงให้พี่หน่อยนะ
"เอ้าคุณ มานั่งทำอะไรอยู่ที่นี่" น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้น เป็นชายมีอายุสะพายอะไรสักอย่างอยู่ทางด้านหลัง ท่านถอดมันวางลงแล้วเดินไปล้างหน้าล้างตาที่โอ่งน้ำ ไม่ไกลจากที่เขากางเต็นท์"ผมมาหาพิมพ์รดาครับ" ชายเอ่ยตอบพร้อมกับทำหน้างงเล็กน้อย เขารู้จักชายคนนี้ดีว่าเป็นใคร เพราะข้อมูลที่ลูกน้องส่งมาให้"แล้วทำไมไม่เข้าบ้านล่ะ พิมพ์น่าจะอยู่ในบ้านกับเพื่อน""เอ่อ ... ผมกลัวเพื่อนพิมพ์จะไล่ตะเพิดออกมา""....." พันมองหน้าชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะเดินไปยกถังฉีดยาไปวางไว้อีกฝั่ง "เข้าไปกินข้าวกินปลาข้างในไหม?""ไม่เป็นไรครับ" เขาปฏิเสธ ตอนนี้ยังไม่อยากจะเข้าไป เข้าไปตอนนี้ก็โดนเตวิลไล่ตะเพิดออกมาน่ะสิ เขาไม่อยากเสี่ยงกับคนอารมณ์ร้ายอย่างเควิล รายนั่นถ้าได้โกรธเกลียดแล้ว อารมณ์ร้ายยิ่งกว่าอะไร ไม่เสี่ยงจะดีกว่า เขาจะรอเวลาให้เควิลกับปรรณพัชร์กลับไป เวลานั่นแหละ เขาจะรุกจนกว่าพิมพ์รดาจะยอมใจอ่อน"แล้วมากางเต็นท์อะไรข้างนอกล่ะ""ผมโดนเควิลตะเพิดออกมา""ทำไมเขาถึงทำแบบนั้นล่ะ""เพราะผมทำผิดต่อพิมพ์อย่างไม่น่าให้อภัย""...." พันนิ่งไปนานก่อนจะเพ่งมองหน้าของฉลาม มิน่าตอนที่เขาเจอถึงได้รู้สึกคุ้นหน้า ที่แท้ก
รถหรูขับมุ่งเข้าสู่จังหวัดหนึ่งในภาคอิสาน ฉลามนั่งยิ้มมองข้อมูลของพิมพ์รดา ข้อมูลที่เขามีในตอนนี้ คือข้อมูลของเธอตั้งแต่เด็กจนกระทั่งโตเป็นสาวพิมพ์รดาตอนเป็นเด็กน่ารักแก้มยุ้ย ตากลมโตมาก เธอเป็นเด็กสู้ชีวิตอยู่พ่อขี้เมา ทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองตั้งแต่เด็ก ประหยัดอดออมทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวจากข้อมูลที่ลูกน้องของเขาหามาได้ พิมพ์รดาต้องการเรียนให้จบทำงานดีๆ เพื่อที่จะได้ส่งเสียให้กับพ่อที่อยู่บ้านนอกชีวิตพิมพ์รดาตั้งแต่เด็กจนโตครอบครัวถูกดูแคลนมาตลอด เธออยากจะลบคำสบประมาทของคนพวกนั้นด้วยการเรียนหนังสือสูงๆ ได้ทำงานส่งเสียให้พ่อที่อยู่ทางบ้าน ทำให้ทุกคนได้รู้ว่า ลูกคนขี้เมาอย่างเธอ ก็สามารถเลี้ยงดูบิดาให้สุขสบายได้พลันรอยยิ้มของเขาก็จางหาย เมื่อได้รับรู้ว่าพิมพ์รดาเรียนไม่จบ เกิดเรื่องที่ลัลนาทำระยำกับเธอ เขาเข้าใจผิดกลายเป็นอีกคนที่ทำเหี้ยกับเธอ ทำให้เธอต้องกลับไปอยู่บ้านนอก คนที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนั้น คือเขาเองความรู้สึกที่เขามีตอนนี้ มันรู้สึกผิดและเจือปนไปด้วยความห่วงใย ถ้าวันนั้นเขารับฟังเธอสักนิด หรือยอมทำตามคำขอร้องเรื่องการเซ็นรับรอง พิมพ์รดาก็คงจะเรียนจบเหมือนเพื่อนๆฉลามพ่
ฉลามลุกขึ้นแต่งตัวเก็บข้าวของเรียบร้อยก็เช็คเอาท์ออกจากบังกะโล ที่จริงเขาไม่ได้อยากจะกลับเลยสักนิด แต่ก็คงขัดคนที่ตัวเล็กที่เพิ่งเดินออกไปอย่างไม่พอใจไม่ได้พิมพ์รดากอดอกมองทะเลสีครามอยู่ข้างรถ ใบหน้าท่าทางของเธอเรียบเฉยไม่แสดงความรู้ใดๆออกมา เขามองเธออยู่นานก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันอาจจะลดทอนความเกลียดชังในหัวใจที่พิมพ์รดามีต่อเขาไม่ได้ สิ่งที่เกิดขึ้นมันอาจจะเพิ่มทวีความเกลียดชังในหัวใจของเธอให้มากกว่าเดิม ซึ่งมันต่างจากชายหนุ่มในตอนนี้ความรู้สึกที่มีมันเพิ่มทวี เขายังรักเธอ ความเกลียดชังที่เขาพยายามยัดเยียดใส่หัวใจ ตอนนี้กลับไม่หลงเหลืออยู่แล้ว เขายังรักพิมพ์รดา ส่วนความรักแบบชู้สาวที่เคยมีต่อปรรณพัชร์ไม่มีในหัวใจอีกแล้วสำหรับปรรณพัชร์ ตอนนี้เขามองหล่อนเป็นแค่น้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น เธออาจจะไม่ได้มองเขาเป็นพี่ชายอีกแล้ว เพราะสิ่งที่เขาเคยทำกับพิมพ์รดามันยากเกินจะอภัย ปรรณพัชร์เป็นคนรักเพื่อน พิมพ์รดาเป็นเพื่อนคนเดียวที่เธอหลงเหลืออยู่ เธอย่อมปกป้องเพื่อนรักเป็นธรรมดา"พิมพ์" ฉลามเดินเข้าไปจับมือพิมพ์รดา เธอไม่ได้ผลักไส แต่ให้เขาจับมือแล้วบีบเบาๆ จ้องดวงหน้าห
ลิ้นร้อนกระหวัดรัดเรียวลิ้น ร่างกายของพิมพ์รดาสะท้านเสียววูบวาบร่างกายเบาโหวงรู้สึกเหมือนล่องลอยไปในอากาศ หัวใจดวงน้อยๆในอกข้างซ้ายเต้นรัวอย่างบ้าคลั่งหญิงสาวพยายามฝืนความรู้สึก อยากจะบอกชายที่กำลังรุกรานร่างกายเล็ก ให้หยุดการกระทำเพราะสิ่งที่เขากำลังทำ มันเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องฉลามจุมพิตดูดดื่มเร่าร้อน ร่างกายหญิงสาวเห่อร้อนด้วยไฟพิศวาส ลิ้นสากตวัดลากเลียกวาดต้อนรสหอมหวาน พิมพ์รดารู้สึกสมองอื้ออึงมึนงง กับจูบแสนเร่าร้อนราวกับทะเลเดือดมือหนาลูบไล้ไปทั่วร่างกาย บอบบาง ซ้ำยังซุกซนจนน่าตี"พอแล้วค่ะ" พิมพ์รดารวบรวมพละกำลังผลักคนตัวโต เธอต้องรีบหยุดยั้ง ก่อนทุกอย่างจะเตลิดเปิดเปิงไปมากกว่านี้ "อื้อ"แต่มีหรือคนอย่างฉลามจะหยุด ในเมื่อเขารุกรานเจ้าหล่อนขนาดนี้แล้ว เขาก็ต้องทำทุกอย่างให้มันเรียบร้อยเขารั้งท้ายทอยแล้วประกบริมฝีปากจูบบางเล็ก พิมพ์รดารู้สึกใจจะขาดกับสัมผัสที่แสนหวาน มือเล็กกระหน่ำทุบแต่คนตัวโตกลับบดจูบอย่างเอาแต่ใจ"อื้อ" คนตัวเล็กร้องท้วงในลำคอเบาๆ ยิ่งท้วงยิ่งอ่อนแรงร่างเล็กอ่อนระทวยในอ้อมแขน เธอหลับตาเคลิบเคลิ้มร่างกายร้อนวูบวาบ ร่างกายเบาหวิวราวล่องลอย โดยมีมือหนาจับจูงชั