Chapter 4

Mabilis na kumalat ang balita hanggang sa nakarating na ito sa media na naibroadcast sa radyo, TV, at social media accounts nito. Sa isang opisina ng mataas na building sa Manila, may isang binata na namomoroblema sa lahat ng mga ito. Minasahe niya ang kanyang nagkukunot na noo nang tumunog ang kanyang smartphone. Nakita niya na nine PM na din kaya tinawagan na siya ng kanyang ina.

"Ethan, I've heard about the news! Was it true? May apo na ba ako sayo?" nasasabik na pagtatanong ng kanyang ina sa kabilang linya.

"Wow, news is faster than plane tickets, huh?" sarkastiko nitong sambit.

"Son, you could've just told us na low class pala ang gusto mo. In that case, we won't be pushing you to date with your father's recommendations!" aniya ng nasa kabilang linya. Napabuntong hininga na lamang ang binata at sumandal sa kanyang swiveling chair.

"I'll fix this issue, Mom. I guarantee you that's not me. The reason why I decline all your blind dates is because I don't find it challenging. I start businesses from scratch.. and I can't let my love life just being given." malamig ang kanyang pagsagot sa kanyang ina. Nainis lang siya sa ideyang paniniwalaan ng magulang niya ang chismis kaysa sa kanya.

"Okay, I hear you. We're coming home for Christmas so that your grandma can see you as well. Malapit na birthday mo, Christian, kaya don't stress yourself too much. Do you also hear me?" pagpapaalala nito sa kanya.

Sumang-ayon na lang siya at pinatay na ang tawag. Sumalansan na lamang siya sa lamesa upang ilabas ang frustration na natanggap niya today. May mga shareholders na nais bumack-out sa business proposal niya dahil sa nabalitaan nila. Halos sasabog na ang pakiramdam niya sa sobrang dami ng pressures from work, news, and even sa family niya. Tumitig siya sa kawalan ng panandalian upang mag-isip ng kanyang mga solusyon. Kasabay ng pagiisip ay ang pagpitik ng kanyang daliri na para bang nakasanayan na niya itong gawin. Natigil siya sa kanyang ginagawa nang maisip na niya ang tamang solusyon. Pinindot niya ang intercom para tawagin na ang sekretarya.

"Find those people who are involve to the issue, I need to meet them"

Sa kabilang banda naman, nakarating na din sa probinsya ang isang lalaki matapos ang napakahabang byahe. Sinalubong siya ng kanyang mga kasamahan ng may ngiti sa kanilang labi.

"Uy, Chano! Kamusta kotse ko pre?" ani nga kaibigan nitong si Makoy.

"Naks naman pare, sobrang akong natouch sa sinabi mo! May balak ka din bang kamustahin ako?" tugon nito. Habang nakikipag-kulitan sa kanya.

"Kayong mga bata kayo, magsipasok nga kayo at mahamog na riyan!" pagsuway ng isang matandang lalaki.

Sumunod naman ang mga binata. Niluwagan ni Christian ang kurbata na kanyang suot dahil alam niyang nakauwi na din siya sa wakas. Pagkarating sa loob ay naabutan nila ang isang lamesang puno ng handa.

"Oh, itay! Bakit andaming nakahanda sa mesa? Nagkaroon po ba ng piyesta sa pag-alis ko?" pagtataka ni Christian. Kailanman ay hindi sila naghanda ng ganito karami ang pamilya niya sa kahit anong okasyon dahil hindi rin naman sila mayaman. Lumapit ang kanyang tiyuhin upang bigyan ng tapik sa kanyang balikat.

"Iniluto ito ng mga magulang ng mga kaibigan mo. Pinagkakatiwala sayo yung tagumpay para sa business niyo. Aba'y huwag nang mag-reklamo at kumain!" pag-aaya nito.

Nagtawanan naman ang mga ginoo na nasa loob ng maliit na kubo. Sinimulan na nila ang pagkain habang panay ang kwento ni Christian sa mga nasaksihan sa paligid sa Manila. Nais na rin niya sanang ikuwento na pinagkamalan siyang ama ng batang dinadala ng isang babae nang mapansin niyang nakatitig lang ang ama sa kanya. Sumenyas ito na sundan siya na para bang may sasabihin. Nagpaalam muna siya para masinsinang makausap ang ama patungkol na din sa mga plano niya pagkatapos umangat ng negosyo. Nagpunta sila sa maliit na opisina na malapit lang din sa kubo nila. Lumingon ang kanyang ama sa kanilang paligid upang makasiguro na walang makakapakinig sa kanila. Nagtataka man si Christian sa ikinilos ng ama ay sinundan pa rin niya ito.

"Chano, anak, alam kong pangarap mo na payabungin pa ang negosyo. Ngunit, maaari mo bang sabihin sa akin kung sino ang magmamando ng sakahan?" sabi ng ama.

"Hindi po ba't ang tiyo Edo? Kaya naman niyang patakbuhin iyon," aniya.

"Oo masipag ang kapatid kong si Eduardo pero alam kong nahihirapan din siya pag dating sa usapang negosyo. Alam mo namang kasing-edaran mo lang ang tiyo mong iyon, 'di ba? Makakaya mo pa ba siyang gabayan?" muling patatanong ng ama sa kanya.

"Kaya naman, itay! Nga lang eh bakit parang may pag-aalinlangan ka sa pamumuno ng sakahan? May nangyari ho ba dito nung wala ako?" pagsisiyasat ni Christian.

"Naku, wala naman, wala naman! Ah kasi gusto ko lang ibigay sa iyo ito," kasabay ng kanyang tinuran ay inabot na sa binata ang isang puting sobre.

"Saka mo na lang basahin yan kapag birthday mo na! Yan lang kaya ko iregalo sayo anak eh, pasensya ka na ha?" sambit ng ama habang hinahaplos ang braso nito.

"Ikaw talaga, itay! Andami mo nang nagawa para sakin at kay tiyo, kaya salamat po. Lahat din ng ginagawa ko para sa atin to, ganon din kita kamahal, 'tay! Makakapahinga ka na din sa bukiran," patawang tugon nito sa kanyang ama habang hinahaplos rin ang kamay na nakakapit sa kanyang braso.

Nagyakapan ang mag-ama habang nangingilid ang luha sa kanilang mga mata. Tila ba lahat ng nagkukubling damdamin ay naipahayag sa pamamagitan ng mahabang yapos. Hindi matutumbasan ng kahit anong kayamanan ang tunay na pagmamahal ng isang magulang at ng kanyang anak.

Dalawang linggo na rin ang nakalilipas, marami na namang proyekto ang negosyo nila Christian, Robert, at Makoy. Nagagalak sila dahil kahit paaano ay nagsisimula na rin silang magtrabaho na madevelop ang isang online application. Isang breakthrough para sa kanila ito lalo na't hindi ito pangkaraniwang database o website na katulad ng nakasanayan nila. Naisipan na din ni Christian na panahon na para humanap siya ng dagdag na empleyado sa kanilang negosyo.

"Ano ba yan pre, astig naman ng pangalan mo pero pinapaltan mo pa!" anas ng binatang si Robert.

"Pre, uso yan. Kapag sa mga sosyal tapos ang pangalan mo Makoy, naku di tatanggapin! Kaya hayaan mo na kung Mark Ruiz Sierra ang pangalan na sinusulat ko! Minsan lang eh," pagrereklamo naman ni Makoy.

"Mahiya nga kayo sa mga kalabaw, nagagambala niyo pagsisyesta nila eh! Tama naman si Bert, pre. Pakatotoo ka lang, may dahilan bakit ayaw nila proposal natin pero hindi yon dahil sa pangalan mo." pagpapayo ni Christian habang di iniaalis ang paningin sa kanyang monitor.

"Kako nga! Alam mo pre, pasalamat ka na nga lang pinangalanan ka pa ng nanay mo eh. Kundi ako magpapangalan sayo, siguro maganda para jan ay... ah, Joselito!" sambit ni Robert na sinabayan ng paghagikhik.

Sumama naman ang timpla ng ekspresyon ni Makoy. Kumuha siya ng pambura at ibinato sa gawi ng kaibigan upang ipahayag ang inis niya. Nakipagkulitan na din si Christian sa kanyang mga kaibigan sa pamamagitan ng wrestling dahil namiss din niya itong gawin. Lumakas naman ang tawanan nila nang may sumuko na sa kanila. Ito'y isang alaala na hindi malilimutan ng magkakaibigan. Sa isip ni Christian, ang pagkakaibigan naging ang pundasyon ng kanilang negosyo. Sa pagitan ng kanilang kasiyahan ay dumating ang kanyang tiyo na si Eduardo habang naghahabol ng hinihinga. Natigilan ang lahat sa kanilang ginagawa at nilingon ang lalaki. Makikita sa kanyang mukha ang hindi maipintang takot at pag-aalala. Nakaramdam ang mga binata ng paghihinagpis at pagdadalamhati nang marinig ang kanyang tinuran.

"Tulungan niyo ako! Hindi na humihinga ang, kuya.."