Bagong Kasangga

Maagang bumangon si William kinaumagahan para pumasok sa paaralan. Pumunta siya sa kusina para kumain ng almusal pagkatapos maligo at magbihis. Ang kanyang ama at ina ay parehong maagang umalis para sa trabaho, ngunit ang kanyang ina ay nag-iwan ng isang sulat at ilang pera na inipit sa pinto ng refrigerator gamit ang isang magnet. Ang liham ay isinulat upang hikayatin si William na pangalagaan ang kanyang sarili at gawin ang kanyang makakaya sa paaralan. 

Mabilis niyang tinapos ang pagkain at hinugasan ang mga kubyertos na ginamit niya. Pagkatapos, lumabas si William sa kanilang bahay, suot ang kanyang maroon na v-neck shirt, itim na maong, at puting sapatos.

Dahil sa nangyari kahapon, hindi dinala ni William ang kanyang soundproof na headphones. Habang naglalakad siya, hindi niya inaasahan na masasalubong niya si Lawrence, ang misteryosong binata mula sa aksidente kahapon, sa lugar kung saan lumiko ito, dahilan para maghiwalay sila ng landas. Nais ni William na iwasang makita ang binata hangga't maaari, ngunit pinaglalaruan siya ng tadhana, o sinadya talaga ni Lawrence na magkita sila.

Walang sinabi si William, at nagpatuloy lang ang dalawa sa paglalakad hanggang sa binasag ni Lawrence ang katahimikan at nagtanong, "Are you okay?"

"May kinalaman ba sa iyo ang kalagayan ko?" Tugon ni William, tutok ang tingin sa daan.

“Oo, dahil kaibigan mo ako,” confident na sagot ni Lawrence.

Nakangiti siya na nagpakinang sa kanyang mga mata na ginintuang kayumanggi. Maputi ang kanyang balat, at katamtaman ang katawan niya gaya ng kay William. Siya ay pumapasok din sa parehong paaralan, kaya maaaring magkasing-edad sila, ngunit sa tingin ni William ay mukhang bata pa si Lawrence para sa edad na labing-walo.

"Paano tayo naging magkaibigan kung hindi naman tayo magkakilala?" diretsong tanong ni William.

“Nagpakilala na ako sa iyo kahapon. Gusto mo ulitin ko? ” tugon ni Lawrence.

Pagkatapos ay tumahimik siya saglit at muling nagsalita, “Hey dude, my name is Lawrence Hayes, I'm seventeen years old and I enjoy—”

Hindi naituloy ni Lawrence ang kanyang sasabihin dahil sumingit si William, at sinabing, “Baliw!”

“Sandali!” Sigaw ni Lawrence habang hinahabol niya si William.

“I just want to be friends with you,” dagdag pa ni Lawrence, ngunit hindi na siya pinansin muli ni William hanggang sa makarating sila sa paaralan at maghiwalay ng landas.

Sa loob ng silid-aralan, matamang nakikinig si William sa kanyang propesor. Mas mabuting kalimutan na lang at isipin na swerte lang siya, para hindi niya masyadong isipin ang hindi niya maipaliwanag na karanasan kahapon. Mas naging focused si William sa pakikinig sa susunod na paksa sa kanilang klase.

Tinanong sila ng kanilang propesor, "May nakakaalam ba kung ano ang ibig sabihin ng lycanthropy?"

Sumagot ang isa niyang kaklase, “Isang psycho who sees himself as a beast.” 

At nagtawanan ang iba nilang kaklase.

“Ang lycanthropy ay isang mental disorder kung saan ang pasyente ay naniniwala na siya ay isang werewolf o iba pang mga hayop.” 

Pinasigla ng dating malawak na pamahiin na ang lycanthropy ay isang supernatural na kondisyon kung saan ang mga tao ay ipinapalagay ang pisikal na anyo ng werewolves o iba pang mga hayop,” mahabang bigkas ng kanilang propesor ng may ngiti sa mukha.

Sa hindi maipaliwanag na dahilan, itinaas ni William ang kanyang kanang kamay at agad na kinilala ng kanyang propesor, na nagsabing, "Yes, Mr. Styles?"

Tumayo si William mula sa kanyang upuan at taimtim na nagtanong, "Ano ang hitsura ng isang werewolves?"

Ang kanyang mga kaklase at propesor ay parehong natawa bilang reaksyon sa kanyang tanong.

Sinagot pa rin ng kanyang propesor ang tanong kahit na nalihis na ito sa paksa ng kanilang klase, “Hindi totoo ang mga werewolves dahil ang mga taong may sakit sa pag-iisip lamang ang nakaisip na sila ay iisa; gayunpaman, ang mga taong lobo ay inilarawan sa iba't ibang paraan sa buong kasaysayan. Sa mga sinaunang alamat, ang mga tao ay ganap na nagbabago at nakikihalubilo sa mga taong lobo. Sa ibang mga tradisyon, lalo na sa mga horror na pelikula, ang mga taong lobo ay humanoid, kadalasang nagtatampok ng ulo ng aso, mahahabang kuko, at natatakpan ng balahibo ang katawang tao nito."

"Mayroon ka pa bang mga katanungan, Mr. Styles?" tanong ng professor matapos mapansin na nakatayo pa rin si William.

“Wala po, Sir. Salamat," sagot niya habang nakatingin sa propesor.

Si William ay hindi palakaibigan, kaya kakaunti ang mga kaibigan niya sa paaralan. Mag-isa siyang pumunta sa cafeteria ng school para mananghalian. Binuhat niya ang tray na may kasamang pagkain at humanap ng mauupuan pagkatapos pumila at umorder. Wala siyang nakikitang bakante ngayon dahil matayo ang cafeteria.

May nakakuha ng atensyon ni William nang may tumawag sa kanya na boses ng lalaki, “William! Hoy!”

Nilingon niya ang pinanggalingan ng boses, at hindi kalayuan sa kinatatayuan niya, napansin niya ang nakangiting si Lawrence na itinuro ang bakanteng upuan sa harapan nito.

Hindi na nagdalawang isip si William at lumipat sa direksyon ni Lawrence.

“Salamat,” sabi ni William, pagkatapos umupo.

Sumagot si Lawrence na may kakapalan ang mukha, “Well, hindi ito libre, pero pwede kang pumunta dito ng maaga bukas at magpareserba ng upuan para sa akin.”

Nang marinig niya ang tugon ni Lawrence, nag-angat ng ulo si William. Pero, dahil ayaw niyang sumakay sa kabaliwan nito, hindi siya nagreklamo at sinabing, “Fine.”

Panunukso namang sinabi ni Lawrence, “Better you do it, my good brother,” bago ipinagpatuloy ang pagkain ng karneng inorder niya.

Naunang naubos ni Lawrence ang pagkain niya dahil kanina pa siya nakarating dito sa cafeteria.

“See you around,” aniya bago tinalikuran si William.

Habang papalayo si Lawrence, naisip ni William na mabait ngunit pilyo na pagkatao si Lawrence.

At dahil may dalawang oras pa siya bago ang susunod na klase, nagpasya siyang bisitahin muli ang mini-forest sa likod ng school campus kung saan masarap ang simoy ng hangin, at payapa ang kapaligiran. 

Dinig na dinig ang pagtalbog ng bola at ingay ng mga manlalaro nang dumaan si William sa bukas na basketball court ng kanilang paaralan. Nang madaanan na niya ito, tumahimik ang paligid, at naramdaman niyang may lumilipad papunta sa direksyon niya. Nang humarap siya, bago tumama ang bola sa mukha niya ay mabilis niyang ginalaw ang kamay niya at sinuntok iyon pabalik. Tumama ang bola sa lalaking bumato sa kanya. 

Si George, isang kilalang bully sa kanilang paaralan, ay tinamaan sa dibdib at bumagsak sa sahig sa puntong iyon. Nagulat ang kanyang mga kasama noong una, ngunit mabilis na napalitan ng galit ang kanilang pagkagulat nang marinig nila si George, na kakatayo lamang at umuungol dahil sa sakit.

Nang lapitan sila ni William, isa sa kanila ang nagsabi sa kanya, “Angas, ah? Tingnan natin kung hanggang saan ang kaya mo.”

Isang malakas na suntok ang ibinigay ng nagsalita, ngunit hinarang lang ito ni William ng kanyang kanang kamay, hinawakan ito, at pinihit ang kamay ng lalaki. 

Narinig ng mga bully ang pag-crack ng buto at sakit-sigaw ng kanilang kasamahan. Walang bakas ng emosyon sa mukha ni William. Wala siyang ideya kung saan niya nakuha ang ganoong kalakas na kalooban dahil ito ang unang beses ba napalaban siya. Ang sigurado niya ay wala siyang ginawang mali at sila ang nagsimula ng gulong ito.

Habang hawak-hawak pa rin ang lalaking nagtangkang suntukin siya, pinalibutan si William ng mga bully. Sa tuwing pinipilipit ng mahigpit ni William ang kanyang kamay sa kaunting galaw lang mula sa kanya, napapaungol ang lalaki sa matinding paghihirap at sakit. Samantala, nagtitigan ang mga kalaban na parang nangungusap ang kanilang mga mata. Dahil napansin ni William na balak nila siyang sasalakayin ng sabay, bahagya niyang itinulak ang lalaki na kanyang hawak kay George, at nang matumba ang dalawa sa lupa, sinamantala ni William ang pagkakataong makawala sa bitag.

Habang umaatras si William at papalapit sa kanya ang grupo, may malakas na nagsalita, hindi kalayuan sa likod ng mga kalaban, “Hoy! Hindi ba kayo nahihiya lahat? Nag-iisa lang siya, pero ang dami ninyo."

Nang marinig ni William ang boses ay agad niyang nakilala na kay Lawrence iyon.

Lumingon ang ilan sa mga lalaki, at sinabi ng isa sa kanila, “Huwag kang makialam dito; baka gusto mong isali ka rin namin?"

Ngumisi si Lawrence at iniunat ang mga kamay at paa. Pagkatapos, tumakbo siya patungo sa grupo ng mga mayayabang na lalaki at sinuntok at sinipa ang sinumang lalapit sa kanya. 

Napamangha ng kakayahan ni Lawrence sa pakikipaglaban si William. Siya ay nag-iisa, at ang grupo ay may higit sa sampung miyembro na nagtutulungan laban sa kanya. Daig siya sa bilang, ngunit hindi siya ang dehado. Hindi nagtagal ay mabilis na tumakbo si William patungo sa kanila at sumama sa away.

Ilang sandali pa, isang buntong-hininga ang pinakawalan ng dalawa—sina William at Lawrence—pagkatapos ng laban. Mahigit sampung lalaki ang nakahiga sa sementadong kalsada — ang iba ay nakaluhod — nakakaramdam ng pananakit sa iba’t ibang bahagi ng kanilang katawan. Tanging sina William at Lawrence lang ang nakatayo, at wala ni isang pasa ang makikita sa alinmang bahagi ng kanilang katawan. 

Tinamaan din naman si William ng mga suntok ngunit wala man lang siyang naramdamang sakit. Isang suntok mula kay William sa kalaban ay malakas na damage agad para sa kanila. 

Nakangiti ang dalawa habang nakatingin sa isa't isa.

“Salamat,” sabi ni William na nagpapasalamat sa kanyang bagong kaibigan.

“Add it to the list you owe me,” pabirong sagot ni Lawrence.

At pabiro siyang sinagot ni William, “Huwag masyadong gahaman,” at sabay silang nagtawanan.

Tinukso ni Lawrence ang grupo ng mga lalaki bago sila umalis, at sinabing, "Karapat-dapat lang sa inyong lahat iyan."

Habang naglalakad ang dalawa, tinanong ni William, “Sa araw na iyon, paano mo nalaman ang pangalan ko?”

Nakatitig lang sa kanya si Lawrence na para bang hindi niya naiintindihan ang sinasabi niya kaya nagtanong ulit siya, “Paano mo nalaman kung ano ang pangalan ko?”

“Madaling sagutin iyan,” sabi ni Lawrence, na tumawa muna bago nagpatuloy, “tayo ay mula sa parehong departamento, at bilang isa sa mga nangungunang estudyante, palagi kang tumatanggap ng mga parangal sa entablado. Nag speech ka pa minsan.”

Halos lahat ng tao sa aming departamento ay malamang na nakakaalam ng iyong pangalan, at kung sino man ang iyong makasalubong sa araw na iyon ay malalaman ang iyong pangalan. ”

Nagsalubong ang kilay ni William, at ang tanging lumabas sa bibig niya ay, “Huh?”

“Ang iyong pangalan ay nakaburda sa strap ng iyong backpack,” sabi ni Lawrence, na tumatawa.

Dahil dito, naliwanagan si William. Dahil sa isang aksidente noong araw na iyon, nakalimutan niyang nakaburda pala ang kanyang pangalan sa bag na bigay sa kanya ng kanyang ina. Napakamot na lang ng batok si William at nakaramdam ng hiya.