Chapter 1

Mr. Brightside

I fell off from a cliff when the ground collapses in the rain gaya ng sinabi niya, severely injuring my head. Tatlong araw akong walang malay at nagising na lamang ako na walang maalala. Siya ang nag-alaga sa'kin sa ospital. Inaasahan din ng mga doktor na hindi ito magiging permanente, especially if my brain can be stimulated by memories. Buti na lang at nandito ang "fiancée" ko para gawin iyon. He's a hired hand and I'm his fiancée who promises that I'll be the sweat and tender love he has been longing for. Of course, only when we're out in public. When it's just the two of us, I don't treat him really niceys; in fact, we're constantly bickering. Higit pa rito, hindi kami engaged o kailanman ay nasa isang romantikong relasyon. He instructed me to address him as Cosimo, his real name.

He's got a hearty loving soul as sweet as sugar venom. He doesn't seem to bother that I've deteriorated into a soulless, burnt-out shell now. Sa katunayan, he claims that it's what he might like about me. My spiteful, yet alluring, personality. Admires me from the way I thrust a knife into his flesh with my own two hands and swung my hips like a rolling stone.

Sa totoo lang ay wala ni kahit ano sa loob ko ang nararamdaman para sa kanya. Iyon bang hindi ako nakakaramdam ng intimidasyon at hindi rin naman ako kinakabahan tuwing nasa paligid lamang siya. Hindi ako siguro kung gusto ko ba talaga siya. Ang lahat nga ng mga tao sa bayan na ito ay purong mga bulgar sa pagpapahayag ng kanilang kagustuhan sa lalaking ito mismo sa aking harapan at hindi man lang ako nakakaramdam ng selos o anumang irita para sa mga naririnig sa mga babaeng mga ito. Truthfully, he was, well, a piece of exquisite beauty carved completely in gold, with his chiselled good looks and hypnotic burnt sienna eyes that makes me pale by comparison. He is more perilous than a wild beast, his perfect face is a mask that hides an atrocious cruelty. Hindi maikakaila ang kanyang kagwapuhan na aakalain mong anghel na binaba ng langit. Ngunit wala talaga akong kahit isang kakaibang nararamdaman para sa kanya. 

That's right, I'm not head over heels about Cosimo. What I feel for him... is merely a lustful appetite, if you will. All I want to do is gobble him up. 

Maya't maya ay nagising na lamang siya dahil siguro naramdaman niyang kanina ko pa siyang pinagmamasdan gamit ang aking malalalim at matitinding mga mata na para bang ito'y nakatingin sa kanyang kaluluwa. Nagkatingin kami ng matagal. May kung anong emosyon sa kaniyang mga mata na hindi ko mabasa kung ano iyon.

"Why are you here?" I posed the inquiry, my voice gruff and my eyes dull and hollow that boded no good.

"You... Is it possible... that your memories are resurfacing? Do you remember seeing your father kneel before me... pathetically begging me to let—"

"Poor fvcking Cosimo... I'm dying to strangle you with every ounce of my strength that I'm afraid I'm going insane."

He made some sort of wheezing sound, I guess it was supposed to be laughter. Dahan-dahan siyang bumangon sa pagkakahiga. He cleared his throat huskily and chapped lips stretched as he let out a long, weary sigh. Umigting ang panga ko, gusto ko siyang tumahimik. Punong-puno na ata ako ng kapootan sa kanya sa puntong masasampal ko na siya ilang sandali na lamang mula ngayon. Umiwas na lamang ako ng tingin at pinagkrus ko ang aking dalawang kamay sa aking dibdib habang nanatili ang katahimikan sa aming dalawa. 

"Just stay in bed. I'll pick up medicine. O gusto mo bang magpatingin?" matabang niyang sabi sabay tumayo, umambang aalis na.

Umiling ako. "...Such things was simply futile. It doesn't cool me down," tila pinal kong sinabi, sounded subdued, and then lapsed into silence. Hindi na rin siya nagsalita. 

Tuwing madaling araw, pumapasok siya para magtrabaho sa isang shop na gumagawa ng mga cabinet-fitted sinks hindi kalayuan dito sa amin. Siya ang naghahanapbuhay sa aming dalawa. He don't force me to do anything. Hindi kailanman niya ako ginigising para magluto o pagsilbihan siya ngunit madalas akong nagigising kapag umaalis siya. He has womanlike housekeeping skills. He always makes the bed, cooks for me, cleans for me, keeps me warm but never to burn me, and takes care of me. He does it all and grin when I ask him how he can endure working like a woman. Mr. Brightside is a man who smiles when his world burns in front of his eyes. Salamat sa mga iyon, I became the most useless woman. Ayaw niyang nagtratrabaho ako. Gusto niya rito lang ako sa bahay buong araw. Sa loob ng isang buwan ay wala akong natatandaang pinagbigyan niya ako kapag gawaing bahay na ang pinag-uusapan. So pampered. Is this how I've always been? 

Dumarating lamang siya sa bandang kalagitnaan ng hapon matapos magpunta sa mga kalapit na bayan upang ihatid ang mga natapos nang kitchen sink cabinets. Hindi naman siya buong araw wala dahil tuwing hapon ay karaniwang pumupunta pa siya sa kanyang archery hall upang pumana ng kanyang daily hundred shots. He claims it's simply a whim. Umaabot ito hanggang alas-diyes ng gabi, ngunit nitong mga nakaraang araw ay ginagawa niya na ito ng mas maaga dahil ayaw niyang gabihin akong matulog. Hindi kayang punan ng telebisyon at libro ang inip ko dito sa bahay kaya lagi ko siyang pinapanood at tinuturuan niya naman ako to finish him off in one clean go. Gumamit man ako ng pana o baril... o iba pa, nasa akin na. Kung wala 'yan, malamang matagal na akong nabaliw. 

Minsan ay lumalabas pa siya sa kagubatan na ito sa gabi at pumupunta sa karaokehan para makipag-inuman sa mga kaibigan kapag tapos na siya sa lahat ng gawain. Sa totoo lang, para bang hindi ganito ang kinagisnan kong buhay simula pa noon. At hindi ako naniniwala na kaya kong masanay sa ganitong paraan ng pamumuhay, to live a hard and basic existence. Because I knew, it would never suit me. Hindi rin ako makapaniwala na wala na ang mga magulang ko at ngayon, because it's unjust, itong lalaking ito na hindi ko alam kung kailan ko nakilala taken me under his wing. May katuturan ba talaga ito? Ang lisanin ang aking dating buhay para lang sa isang kahibangang ito na sumasayang lamang sa mahalaga kong oras? Isinasaalang-alang ang katotohanan na pinatay ng aking ama ang mga magulang niya sa harapan niya. My old man was a notorious thug. As a result, he followed suit. Cosimo murdered my family right in front of my eyes. Though I don't even remember what my father looked like in his last moments. Cosimo has a chance to exact vengeance on those that severely wronged him. So then, bakit pa ba siya nag-abala para pumunta sa ganitong sitwasyon? Dahil ito ay hindi patas, ha? Kaya binigyan niya ako ng parehong pagkakataon... upang patayin siya hangga't kaya ko. Just because, he feel like this is the only way he'll be forgiven for his misdeeds and allowed into that place later? 

If I kill him, that would make me a murderer. How could I possibly live a normal life after that? How absurd! 

Kalaunan, naaninag kong tumayo siya at lumabas ng kwarto namin. Ilang saglit akong nanatiling hindi kumikibo sa aking kinauupuan bago siya bumalik sa aming kwarto. Nagawa ko pang humikab. Ang nakapusod niyang buhok ay agaw pansin. His features were impassive, and eyes roving for threats. This man would be like this until the very end. Itatago niya ang totoong nararamdaman niya at sasaktan ako sa pag-asang maghahangad pa ako ng higit pa. A fiercely-independent, albeit self-destructive poet, and I can't fix him, help him or make him better, yet I don't seem in any hurry to abandon or give up on him either. The implication is that I'm not so blinded by my emotions na hindi ko makita na walang hinaharap dito, but I'm every bit as trapped in him as he is in his titular shades of cool.

Umuga ang kama nang umupo siya sa harapan ko bago inilahad sa akin ang isang baso ng tubig.

"Drink," marahang utos niya. He licked his lips. I gulped. Anong ginagawa niya? He's being surprisingly gentle. Ilang sandali kaming marubdob na nagkatitigan ulit. Tila ba maingat na kinakabisado niya ang lahat ng guhit sa aking mukha. This was just a normal conversation. What's with the weird tension? Jeez! I'm one-hundred percent certain I should NOT be feeling this way! Tumikhim ako sabay dahan-dahang tumango at tinanggap ang baso ng tubig. 

"I'm nonetheless fascinated by you, Cosimo," walang pagdadalawang-isip kong pag-amin mula sa kanya pagkaabot ko ng baso na ngayon ay wala nang laman. The way my fruit punch lips touches everytime I utter simply his name alone makes my heart ache. Itinagilid niya ang kanyang ulo habang bahagyang nakaawang ang kanyang labi, mukhang nasisiyahan. Tumaas ng kaunti ang isang kilay ko nang napalunok siya ng mariin.

"I'm not gonna listen to what the past says. I just can't bring myself to hate you..." What a sham.

Wala pa ring imik ito, pero unti-unting may sumilay na ngisi sa labi nito. Tinitigan ko ang kanyang ilong pababa sa labi niya na minsan ko lang natingnan ng diretso. Sinamantala ko iyon dahil lagi ko siyang nasisilayang mabalasik, masungit, seryoso at tila'y pareho ang lahat ng ekspresyon. Ang kurba ng kanyang labi ay nakakaakit. Noon lang, bahagyang pinasadahan ng kamay nito ang buhok niya bago nagkatitigan muli kami sa mata sa mata. He then pulled out a gun and handed it to me dahilan upang umismid ang aking mukha.

"This is the same weapon that took your father's life. Eksaktong limang putok ang ginawa ko... straight into that insignificant bug's chest," walang puso niyang inihayag, his face emotionless, lips flat, and eyes spiritless, as if carved from marble. I choked out a curse as the back of my skull throbbed like a whore's heart. My teeth clamped together. Agad kong marahas na hinawi ang kasuklam-suklam na baril.

"Hmm, what's that? Does your head hurt?" 

"...Haa, haa... No..." Mabilis ang hininga at pintig ng aking puso habang pinagmamasdan ang lukot-lukot na kumot. Nilagay ko ang aking palad sa aking noo. 

"You know, he put on quite the show. It was definitely worth watch—"

Kaagad ko siyang inabot at sinalubong ng isang sampal dahilan kung bakit naputol ang sanang sasabihin nito.

He chuckled without humor. "That's right. This is the way things should be. This is what our relationship is, no more and no less. Keep it in mind. And let me tell you right now, let's not lose our taste—"

I flips out and in the ensuing melee, muli ko siyang sinampal ng marahas. Mag-asawa na, hindi na malungkot ang isa niyang pisngi. Rinig na rinig ko ang lagutok nito sa kanyang pisngi. Noon lang, ipinikit niya ang kanyang mga mata at nagpakawala ng isang mahaba at mabigat na buntong hininga, ininda ang hapdi.

Nang maglaon, I clings to his chest at marahan kong hinaplos ang kanyang namumulang pisngi sabay inilapit ko ang aking ulo patungo mula sa kanyang tainga at malupit na ibinulong ang mga salitang muling nagpabulag sa mga damdaming nagpapasugapa.

"You... have no right to refuse me. You complete me, can't you see you're meant for me? Don't talk back to me from now on, and don't refuse my advances either. Just do as I say... like a goddamn mutt."

Controlling guys is a child's play.

"Otherwise, instead of slitting your throat, I'll slit my own." Hindi ko alam kung paano ko nasabi iyon ng diretso at walang panginginig sa boses. I then nibble his ear.

This is a hostage situation. How amusing. I'm holding myself captive because I know that hurting myself is the the greatest way to harm him. Sa palagay ko pinili ko ang perpektong paghihiganti laban sa kanya. There's no way he can run away from this. 

Isang nakakabinging katahimikan ang bumalot sa aming dalawa.