2: Magkano ka ba?

Marry me, Tin.

Umalingawngaw iyon sa isipan ko at hindi ko magawang magsalita dahil ginulat niya ako sa bagay na iyon.

Bakit ko naman siya pakakasalan? Eh hindi ko naman siya kilala!

Sino ba siya sa buhay ko?

“Marry me.” Pag-uulit niya sa kaniyang salita na ikinabalik ng aking sarili sa reyalidad.

Mariin akong napalunok at marahang iniling-iling ang ulo. “Ayaw ko. Ayaw ko.”

“Bakit naman ako magpapakasal sa’yo? eh hinid nga tayo magkakilala eh! At saka baka sex lang ang hanap mo sa akin, tapos sasaktan mo pa ako! Ayoko sa’yo, parang wala akong future sa’yo!” Diin na pagtanggi ko sa kaniya dahil iyon naman ang nararapat.

Mahina naman siyang natawa at marahang napasandal sa kaniyang upuan. “Then, I won’t sign the contact.” Aniya pa na labis kong ikinagulat.

Hindi puwede!

Hindi puwedeng hindi niya permahan yung contact! Matatanggal ako sa trabaho nito eh!

“Please maawa ka sa akin. Marami pa akong binubuhay na kapatid sir, kailangan ko pa ng trabaho.”

Pagmamakaawa ko sa kaniya dahil sa desperasyon kong mapermahan ang kontrata.

Ma’am Danica will burn me to death if hindi ako mag succeed dito.

“I have a lot of money. I am a billionaire, you don’t need to work baby.” Mungkahi naman kaagad nito sa akin at ngumisi. “Just marry me, and be my wife. You can get what you want.” Dagdag pa na sabi nito sa akin.

Umiling ulit ako at tinanggihan siya.

Kahit mahirap lang kami, kailanman ay hindi ako nasilaw sa pera. Hindi ako materialistic na babae, at hindi rin ako mukhang pera. Gusto kong magtrabaho at gusto ko ring paghirapan ko ang lahat ng perang kinikita ko. Ayaw ko ng easy access or easy money lang. Hindi ako ganoong tao. May dignidad at prinsipyo rin ako.

“Hindi ayaw ko. Salamat na lang.” Pagtanggi ko na naman dito at inayos ang sarili para lumabas sa loob ng sasakyan niya. “Ibang babae na lang ang alukin mo. Ayaw ko pang matali sa kahit na sino.” Huling sambit ko bago ko siya iwan mag-isa roon.

Lumipas ang ilang oras ay sumapit na ang umaga. Tulala akong nakaupo sa gilid ng kama ko dahil hindi ko alam kung paano ako haharap kay ma’am Danica after nang nangyari kagabi. Hindi ko alam kung paano ko ito aasikasuhin. Hindi ko alam kung paano ko ito pagbabayaran.

“TIN! TAPOS KA NA!?” Pasigaw na tanong ng bestfriend kong si Xia sa labas ng bahay.

Kaagad akong napatingin sa may bintana nang marinig ko ang boses niya mula sa labas.

“Hindi ka pa ba papasok?” Tanong nito sa akin mula sa labas.

Marahan akong napabuntong-hininga at bumagsak ang aking magkabilang abaga. Inalis ko ang kaba sa aking dibdib at nilakasan na lamang ang aking loob. I will explain everything to ma’am Danica baka maintindihan niya rin ako.

Kaagad akong nagtungo sa CR upang maghanda na sa pagpasok. Nang matapos akong magbihis, dali-dali kong kinuha ang mga gamit ko para pumunta na sa trabaho.  Bago pa ako makalabas ng kuwarto ko, sinalubong kaagad ako ng mga kapatid ko at ni Tita Ambrosia. Nanghihingi ng pera ang mga ito.

“Ate pahingi po ng two hundred, may project po akong kailangang bilhin.” Nanghihinging sabi ni Zaira sabay nag-abot ng kamay sa akin. Nag-aaral siya ngayon sa Senior Highschool at graduating na rin ito this year.

“Ate ako rin po, need ko po ng pera. Wala pa po ako baon ate.” Aniya rin ng bunso kong kapatid na si Miles na nanghihingi ng pera.

“Ha? ‘Di ba nabigyan na kita ng baon?” Tanong ko rito dahil sigurado akong nabigyan ko na siya ng baon.

“Ehh, no’ng isang araw pa po yun ate!” Sagot naman kaagad nito sa akin.

“Tin, due na no’ng bills ng kuryente at tubig. Saka wala na rin tayong grocery. Pahingi ng pera.” Saad naman ni Tita na para bang may iniwan ito sa akin.

Napatingin naman ako kay Rafael na nasa likuran nila, nagdadalwang-isip ito magsalita.

“Ikaw? Ano naman kailangan mo?” Mahinahon na tanong ko kay Rafael. Ito ang pangalawa kong kapatid na nag-aaral ngayon sa koleheyo.

“Uhm…” He is still hesitant to speak.

“Speak.” I commanded him.

“Y-yung sinabi ko sa’yong pambili ko sana ng art materials? Kailangan ko na kasing gumawa ng advance plate ngayon.” Mahinahon na wika ni Rafael.

I swallowed the lump inside of my throath and slightly nods my head. I feel so used and feel the burden in my back. But as the eldest among all of my siblings, I must keep my cool and fulfill my responsibilities to them since ako pa ang mayroong trabaho sa aming lahat.

Binunot ko ang aking wallet sa bag, at isa-isa silang binigyan ng halaga ng pera na kailangan nila. Marahan akong napabuntong-hininga nang makita kong sikwenta pesos na lang ang naiwan sa wallet ko. Binigay ko na sa kanila ang halos lahat ng cash na swineldo ko no’ng nakaraang araw at ito na ang ang naiwan sa akin.

Napakahirap mabuhay lalo na’t nandito ka sa Pilipinas. Kailangan mong maging matalino sa paggastos ng pera dahil sobrang mahal ng mga bilihin ngayon. Unti-unti rin kasing tumataas ang mga bayarin namin sa bahay at eskwelahan sa bawat paglipas ng panahon. Kinkailangan kong kumayod nang kumayod dahil kapag tutunganga lang ako ay ang mga kapatid ko ang kawawa at magugutom.

Lumabas na ako ng bahay at sinalubong ako ni Xia roon. I smiled at her, and hindi nagpahalata sa kaniya na problemado na naman ako ngayon.

“Ang tagal mo naman mal-late na tayo!” Pagrerekalamong saad nito nang makalabas na ako ng bahay.

“Sorry, may hiningi lang kasi yung mga kapatid ko. Bakit ba hindi ka pumasok?” Kunot-noong tanong ko rito.

“Hash!” Aburido itong napailing, at masamang tumingin sa bahay. “Nandiyan yung dragon mong Tita, ayokong makita pagmumukha niya.” Mahinang bulong pa nito kaya mahina rin akong napatawa.

“Grabe ka naman sa kaniya. Hindi naman siya masamang tao.” Mahinahon na wika ko pa at pinagtanggol si Tita Ambrosia.

“Hayst! Hindi siya masamang tao kasi bruha siya!” Diin pa na sabi ni Xia habang naglalakad kami.

“Grabe ba naman pangkukurakot niya sa’yo tuwing suweldo mo Tin! Jusko maawa naman siya sa’yo na kumakayod kalabaw na oh!”

Napalunok naman ako at pekeng ngumiti. “Hayaan mo na yun. Malaki kasi utang na loob namin sa kaniya.” Mabait na sabi ko sa kaniya.

“Tanginang utang na loob yan, Tin!” Paggalit na sabi nito sa akin na ikinagulat ko. “Kailan ba ‘yan mababayaran? Inaabuso ka na nga ng tao oh! Tapos nagpapakabait ka pa! Gumising ka naman!” Dagdag na sabi ni Xia na nagpakurot ng aking damdamin.

Hindi naman kasalanan ang pagiging mabait. Kailangan ko lang talagang maging mabait sa lahat ng oras dahil ayaw kong maging katulad ng ibang tao na kakainin na lang sa galit.

Ayaw na ayaw kong maging halimaw tulad nila.

“Hindi naman kasi puwede na palagi kang mabait, Tin. Kailangan mo ring maging matapang at kailangan mo rin protektahan ang sarili mo. Hindi puwedeng ikaw lang palagi ang nasasaktan. Huwag kang matakot na makasakit dahil hindi sila natakot no’ng sinugatan ka nila. Matuto kang manakit at tumanggi ng tao. Hindi puwede yung ikaw palagi ang nasusugatan at lumuluha nang palihim. Ikaw kasi ang nagmumukhang talunan niyan!” Paggalit na sabi sa akin ni Xia.

Tumagos sa puso ko ang lahat ng binitawan niyang salita. Totoo ang lahat ng iyon. Hinahayaan ko lang ang iba na saktan ako, habang ako naman ay takot makasakit ng iba.

Mahina ako at hindi ko itatanggi yun.

Tumango lang ako, at ipinasok sa utak ko ang lahat ng sinabi ni Xia sa akin.