1: Marry Me

Pasado 9:40 nakarating na ako sa loob ng venue, napakunot ang noo ko dahil parang hindi naman ito ang inaasahan kong lugar. Isa itong bar, hindi siya isang ordinaryong bar lamang dahil mukhang mga mamahalin at sosyalin ang mga taong nakakapasok dito para uminom.

Napakalot ako sa aking ulo dahil hindi ko alam kung sino ang lalapitan ko. Hindi rin naman kasi sinabi ni ma'am Danica kung sino ang kikitain ko rito.

Muli kong tiningnan ang card na ibinigay ni ma'am Danica sa akin at nabasa ko roon ang pangalan ng kompanya na kailangan kong hanapin.

"Lopez Corporation?" Banggit ko sa pangalan ng kompaniya na may bakas ng kuryosidad sa aking mukha.

Mukhang narinig ko na ito noon ah?

Sino ba ang kikitain ko rito na galing sa kompaniyang iyon?

Bumuntong-hininga ako dahil hindi ko na alam ang gagawin at kung saan ako magsisimula. Kumuha ako ng lakas na loob at kinapalan ang aking mukha upang isa-isahing tanungin ang mga taong nandito kung sila ba ay galing o nagtatrabaho sa Lopez Corporation.

Lumapit na ako sa maraming tao para magtanong, pero halos lahat ng mga nandito ay hindi ako sinagot nang maayos.

Marahan akong napabuntong-hininga, at inis na inis akong lumapit sa island counter kung nasaan ang bartender ng bar.

"Give me one, kuya!" Utos ko rito, at padabog na umupo roon.

Gusto kong uminom ngayon dahil naiinis ako sa mga tao rito. Nagtatanong ako nang maayos tapos bigla bigla ka na lang babastusin!

Mga gago!

Kaagad kong inubos ang ibinigay sa akin ni kuyang bartender at humingi pang muli. Naramdaman ko ang mainit at pait na daloy ng alak sa aking lalamunan, ngunit binalewala ko lang iyon.

Gusto kong magwalwal ngayon dahil may posibilidad na baka masisante na ako bukas dahil sa katangahan ko.

Marahan akong napasabunot sa buhok ko at inis na inis na sinapak ang aking sarili.

"Ang tanga tanga mo kasi!" Galit na sabi ko sa aking sarili at halos mapaiyak na.

"Having a bad day?" Baritonong boses ng isang lalaki.

Dahan-dahan akong napalingon sa lalaking nagsalita, at hindi ko man lang namalayan na may katabi pala akong lalaki rito.

Ininom ko muli ang alak na ibinigay sa akin ni kuyang Bartender bago ko siya sinagot.

Tumango ako.

"Naiinis na ako sa mundo. Ang unfair unfair ng mundo!" Madramang saad ko at mangiyak-ngiyak na uminom.

Sino ba naman ang hindi maiiyak kung ang bubungad sa'yo bukas ay sermon, panglalait, at posibilidad na masisante? Gustuhin ko mang umalis sa trabaho ko, ngunit hindi ko iyon magagawa dahil may pamilya pa akong binubuhay at pinapaaral. Sa akin umaasa ang mga kapatid ko.

"Ayoko pang masisante bukas huhuhu!" Umiiyak na saad ko roon sa lalaki, at hindi ko mapigilan ang pagbagsak ng aking mga luha. "Mapapatay talaga ako ni ma'am nito!"

Hindi ako umiiyak sa harap ng kahit sino, ang impluwensiya mismo ng alak na tumatama sa akin ang nagpapaiyak sa akin. Ayokong magmukhang mahina sa harap ng mga tao dahil sa pag-iiyak ko, but why does it feel so good when crying?

Parang nababawasan ang bigat sa puso ko na matagal ko ng dinadala.

Seryoso lamang akong tinitigan ng lalaki at hindi siya nagsalita.

Kinuha ko muli ang alak na ibinigay sa akin ni kuyang Bartender at ininom ulit iyon saka hinarap ang lalaking katabi ko.

Ang aking pagod at inaantok na mata ay pinagmasdan ang kaniyang mukha. Napalunok ako at napasingkit ang aking tingin habang tinititigan din ako nito.

Ang guwapo ng mukha ng lalaking ito, para siyang hindi Pilipino.

Matangos ang kaniyang ilong, makapal ang kaniyang mga kilay at pilik-mata, habang ang kaniyang mga labi ay pulang-pula na parang isang rosas. Sobrang perpekto at guwapo ng mukha nito na para bang iniluwa siya mula sa isang fiction romance books.

His brown hazel eyes look dreamy as he pinned his gaze at me. Hindi ko maiwala ang aking tingin sa kaniya dahil kahit saang anggulo ng kaniyang mukha ay perpekto.

"You looked like someone I know..." Bigla siyang nagsalita at napakislap-kislap ang kaniyang mga mata habang nakatingin sa akin.

Hindi ko mabasa ang nasa kaniyang isipan, dahil hindi siya madaling mabasa. Ang kaniyang magagandang mga mata ang humahadlang sa'yo upang tuluyan siyang mabasa. Hindi ko alam kung ano ang iniisip niya, pero parang may gusto siyang malaman sa akin.

"Have we met before?" Mahinahon na tanong ko rito at mahinang tumawa. "Probably no, hindi kita kilala eh." Walang prenong saad ko sa lalaki.

"Really? You can't recognize me?" Kunot-noo nitong tanong sa akin.

Pasimple akong tumango.

"Baka ibang tao yung kilala mo." Saad ko pa at ngumisi.

"No, you really look like her." Diin pa na pamimimilit sa akin ng lalaki.

Ganito na ba talaga katigas ang mga lalaki? Sabing hindi nga eh!

O baka, tricks lang nila to para makaisa?

Hush, mga hayop talaga!

"Tigilan mo ako. Hindi kita kilala." Diin na sabi ko pa sa kaniya at bumunot ng pera sa wallet ko saka nagbayad sa bartender, dahil gusto ko ng umalis.

Bababa na sana ako sa inuupuan ko nang bigla akong pinigilan ng lalaki, at mahigpit na hinawakan ang pulsuhan ko.

"Wait miss, hindi mo ba talaga ako natatandaan? It's me, Dan—" Hindi ko na siya pinatapos sa pagsasalita dahil wala naman akong pake kung sino siya.

Kahit anak pa siya ng presidente wala akong pake!

"I don't know you Mister." Diin na sabi ko sa kaniya. "Get off your hands on me." Utos ko rito na hindi naman nito kaagarang sinunod.

Mapusok na napatingin sa akin ang mapupungay nitong mga mata habang mahigpit na nakahawak ang kaniyang mga kamay sa akin.

"A-Ano ba ang problema mo? B-Bitawan mo ako, n-nasasaktan ako..." Nasasaktan na wika ko sa kaniya.

"Ikaw ang problema ko, babae!" Diin na sabi niya naman sa akin.

Ramdam ko ang galit sa kaniyang boses nang sabihin niya sa akin iyon. Gumalaw ang kaniyang bagang, habang ang mapuspusok nitong tingin ay nasa akin.

"Don't you dare to tell me na hindi mo ako naalala, at nakikialala. Alam kong kilalang-kilala mo ako, Tin." Seryosong sabi nito sa akin na ikinatakot ko.

Ha? Tama ba ang narinig ko?

Kilala niya ba ako?

Bakit alam niya ang pangalan ko?

Sino ba itong lalaking ito?

Stalker ko ba ito?

Marahas kong inalis ang kaniyang kamay na mahigpit na nakahawak sa aking pulsuhan, at masama itong pinasadahan ng tingin. Unti-unti na akong nahihilo, at lumalabo na ang paningin ko dahil sa impluwensiya ng alak, but I still manage to face him.

"S-Sino ka ba ha? Bakit alam mo ang pangalan ko? Siguro stalker kita hanu?" Malakas ko pang bintang sa kaniya.

Napakunot ang kaniyang noo at bahagya siyang napangiwi. "What the hell? No!" Diin na pagtanggi pa nito sa paratang ko.

"Eh sino ka ba? Hindi naman kita kilala eh! I know talaga na hindi kita kilala!" Diin na sabi ko pa at determinado sinabi ang mga salitang iyon.

"Drop the act Tin, I know that you knew me." Pamimilit pa nito sa akin.

Padabog naman akong napasabunot sa aking ulo, at inis na inis siyang sinabihan na hindi nga!

Mababa ba ang comprehension level ng taong 'to!?

Kaagad kong kinuha ang laptop na nakapatong doon sa island counter at tinalikuran na ang makulit na lalaki saka dali-dali ng lumabas ng bar.

Akala ko ay tuluyan na akong makakaalis at matatakasan ang lalaking iyon, pero desperado pa ako nitong sinundan papunta sa labas. Iritado akong lumingon sa lalaki, dahil sa frustrasyon na nararamdaman ko.

"Ano ba? Ano ba ang kailanga—" Hindi ako natapos sa aking sasabihin nang bahagya niya akong siniil ng mapupusok na halik.

Sinubukan kong magpumiglas at itulak siya palayo pero napakalakas nito. Sinuntok-suntok ko ang matigas na dibdib nito, para makawala sa kaniyang halik pero hindi ako nagwagi.

Mas idiniin niya pa ang kaniyang labi sa akin, at hindi ako pinigilan sa paghalik. Bigla akong nakaramdam ng panghihina at bigla akong bumitaw sa mapupusok nitong halik. Parang bigla akong nitong nabihag.

His deep kisses became torrid as he met my lips. I found myself following the rhythm of his kisses and I couldn't avoid moaning in pleasure. He bit my lower lip and entered his playful tongue in my mouth, swirling it and ravishing every inch of my flesh inside.

I could feel his warm breath, and the taste of liquor between our kisses. My skin formed an unexplainable heat when his hands dumped on my flawless legs. I could feel the tingling sensation and undeniable pleasure as his hands travels to reach the thing between my thick thighs. He had a better access to reach it because I wear skirts at work.

He breaks our kisses and I could feel his playful grin.

"You wear skirts, huh?" He whispered using his deep and husky voice.

"I wear skirts at work." I managed to answer even though he's started doing something that I am opposed about.

"Hmmm...good, baby." He mumbles and lend his hot tongue to the skin of my neck.

"Fuck." I cursed under my breath when I feel that it's adding an unusual forbidden heat to my body.

He claims my lips again and kiss it torridly. I could feel his hands moving my panty sideways, and he was about to enter his finger inside of my wet folds, but I managed to push him as fast as I can.

I'm still a virgin, at ayokong magpatira sa kahit sinong lalaki lang at dito pa talaga sa lugar na 'to.

"What?" Tanong nito sa akin na may pagkadismaya sa kaniyang mukha.

"I'm sorry, but I really don't know you sir." Paumanhin ko rito at hindi ko magawang tumingin sa kaniya nang maayos.

"I just came here to meet with the Lopez Corporation and sign the contract between our companies. Hindi ako pumunta rito para magsaya, o magpadagdag ng problema." Kaagad na mungkahi ko rito dahil gusto ko lang malaman niya ang dahilan ng pagpunta ko rito.

Tumingin siya sa akin ng seryoso, at bahagyang tumaas ang kaniyang kilay.

"Are you from Adeliz Careline?" Seryosong tanong nito sa akin.

Bakit pati kompaniyang pinagtatrabahuan ko ay alam niya? Sino ba itong lalaking ito?

Dahan-dahan akong tumango.

"B-Bakit mo alam na—" Hindi niya ako pinatapos sa pagsasalita at kaagad sumingit.

"I'm from Lopez Corporation, and I was about to sign the contract with your company pero late na kayo dumating. Halos 10 pm na, at nasa sasakyan ko pa ang contract. If you want our contract to be signed, follow me." Malamig na saad nito at nagsimulang naglakad.

Hindi ako sumunod sa kaniya dahil wala siyang ebedensiya na galing siya from Lopez Corporation, at saka hindi ako basta-bastang sumasama sa mga hindi ko kakilala!

Huminto siya sa paglalakad nang maramdaman niyang hindi ako sumusunod sa kaniya. Lumingon siya sa akin, at tinaasan ako nito ng kilay.

"What do you think are you doing there huh? Ayaw mo bang mapermahan ang contract ninyo?" Parang naiinip na tanong nito sa akin.

Napalunok naman ako at taas-noong humarap sa kaniya.

"Hindi ako naniniwala na galing ka sa Lopez Corporation." Diin pa na aniya ko at nagtarau rito.

"What do you want huh?" Iritadong tanong nito at naglakad pabalik sa direksyon ko.

"Give me evidence that you are from Lopez Corporation. Malay natin hindi ka nagsasabi ng totoo tapos baka kidnapin o rap—" Napahinto ako sa pagsasalita nang bigla siyang maglabas ng ID at ipinakita iyon sa akin.

Lopez Corporation

Efren Daniel Lopez

Chief Executive Officer

Kaagad ko naman siyang hinila at biglang nagbait-baitan sa kaniya.

"Nasaan ba ang car mo? Tara samahan kita!" Ako na ang nag-aya sa kaniya this time dahil desperada na akong matapos ang araw na 'to.

Nakita ko ang pagngisi nito dahil sa iniasta ko. Hindi ko na lamang siya pinansin, dahil wala na akong pakealam kung ano ako sa mata ng ibang tao.

Ginabayan niya naman ako papunta sa parking lot, at huminto kami sa isang kulay pulang sports car. Napalunok naman ako dahil sa ganda ng kaniyang sasakyan, sigurado akong milyones ang halaga nito!

Binuksan niya ang pintuan ng passenger seat para sa akin. "Hop in." Utos niya pa.

Kaagad akong pumasok bago ito sumunod sa akin.

"So, nasaan na ang contract?" Tanong ko kaagad dito nang makapasok na siya sa loob.

"Chill babe, we'll get there." Nakangising saad nito sa akin. Para niya akong nilalandi. 

Malandi ba talaga itong lalaki na ito?

May inabot siyang folder and pen sa back set,at muling humarap sa akin. Namulag sa saya ang aking mga mata nang makita kong hawak na niya ang kontrata na siyang pakay ko rito.

Kaagad napawi ang saya sa mga mata ko nang bigla niya akong siniil ng halik. Wala siyang tigil sa paghalik sa akin, at hindi niya pinagsawaan ang aking mga labi. Kaagad ko siyang pinigilan at tinulak dahil unti-unti na naman akong nadadala sa init na ibinibigay niya sa akin, isa pa hindi ito ang balak ko sa kaniya.

"The contract please." I begged.

Nanlaki ang aking mga mata nang bigla niyang itinabi ang kontrata at nakangisi siyang humarap sa akin.

"Pepermahan ko 'yan sa isang kondisyon." Mapaglarong sabi nito sa akin na ikinakulo ng dugo ko.

"Ha? Bakit pa kailangan ng ganiyan!?" Hindi ko mapigilang hindi magtaas ng boses sa kaniya.

"Pumayag ka muna, bago ko pemahan." Makulit na mungkahi nito sa akin.

Marahan akong napabuntong-hininga at inirapan siya. "Ano ba ang gusto mo, para lang permahan mo ang kontrata ng kompanya ng boss ko!?" Paggalit na tanong ko rito.

Bahala na si Batman. Gusto kong permahan niya kaagad ang kontrata at nang hindi ako masisante bukas dahil sa katangahan ko ngayong gabi!

Marami pa akong pangarap para sa mga kapatid ko at ayaw kong magutom kaming lahat nang dahil lang mawawalan na ako ng trabaho. Hinding-hindi kakayanin ng konsiyensya ko if dadanasin yun ng mga kapatid ko. Ayaw kong maghirap kaming lahat.

"Say it." Paghahamon ko kay Daniel.

"Marry me, Tin." Daniel offered.