It's Sunday at magsisimba kami ngayon. Wala masyado akong tulog kagabi dahil may mga panaginip na naman akong hindi kaaya aya.
Nasa isang gubat daw ako at nakatali sa isang puno. Umiiyak at sumisigaw ako pero parang mga demonyo ang nasa paligid ko at walang nakakarinig sa akin. Tawa lamang sila nang tawa. Mayroon silang binubungkal na lupa at nang malalim na ito, kinuha nila ako at tinapon doon. Walang silbi ang pagpupumiglas ko dahil ang lalakas nila. Wala ding silbi ang mga sigaw ko dahil mga bingi sila. Tinabunan nila ako ng lupa at doon na ako nagising na pawis na pawis.
Hindi ako nakabalik sa pagtulog no'n kaya kulang ako sa tulog. Dalawang beses na akong binangungot at hindi ako komportable doon. Kaya ngayon, magsisimba ako. Kailangan ko ang gabay ng Diyos tuwing gabi.
Nakabihis ako ng simpleng brown ruffle dress na hanggang ibaba lang ng tuhod. I also wore my red 2-inch wedge with strap. I put a little lip and cheek tint at lumabas. Ilang minuto pa ang hinintay ko bago natapos ang mga kapatid ko at si tita.
Ate Kathlyn wore a white boho dress na flowy at mahaba ang nasa likod. She paired it with white heels. Ate Kheana, on the other hand, wore a polka dots long sleeved dress na above the knee with black belt, and she paired it with black boots. Para siyang Dior fashion model. Meanwhile, si bunso naman ay nakasuot ng high waist fitted jeans na color white at cropped top fitted blouse na navy blue. And for her feet, she wore sandals. Ang gaganda ng mga kapatid ko, mas pinapamukha sakin na di ako belonged sa pamilya.
Si tita ang pinakahuling lumabas. Nakasuot lang siya ng maong jeans at ruffle blouse na black and she paired it with white sneakers.
Lumabas kami ng bahay, naunang sumakay ng tricycle sina tita at Khyzel. Pagkadating ng isa pang tricycle, sumakay kaming tatlo, at siyempre, sa likod ako.
Nang makarating sa simbahan, nagsisimula na ang misa. Habang naglilitanya ang pari, nagse-cellphone naman ang mga kapatid ko. Para silang mga walang pakialam. Siguro 'yong punta nila dito ay para lang i-show off ang mga damit nila. The Lord will not be glorified if you're not listening, and he'll probably not listen to your prayers too. Ang tanong, are my sisters even praying? Baka nga natutulog nalang kaagad ang mga 'to.
Isang oras ang natapos at dumating na sa puntong magbebeso beso ang mga magpapamilya at sasabihing "peace be with you" pero hindi 'ata talaga ako pamilya dahil wala man lang may nagbeso o nagsabi ng mga salitang kailangang sabihin. I just greeted myself the same thing since no one ever greeted me.
"Peace be with you, Kae." Nagulat ako nang biglang may boses akong narinig malapit sa tenga ko. Nang lumingon ako, nakita ko ang natatawang si Sidhean na halos nakapikit na ang mga mata. Ano'ng trip ng isang 'to?
"Nagulat ako do'n ha," sagot ko sa kanya na akmang hahampasin siya pero nakailag naman ito. Teka nga, close ba kami neto?
"Sorry, sorry," natatawang sagot niya. Bumaling naman ako sa harap dahil matatapos na ang misa. "Wala man lang 'peace be with you' diyan?" dugtong pa niya.
"Oh, edi peace be with you po," pabalang kong sabi.
"Ano ba 'yan, parang napipilitan lang," mahinang sambit niya pero rinig na rinig ko.
"Ewan ko sayo. Tumahimik ka nga diyan. At isa pa, close ba tayo?" supladang sagot ko. Nairita talaga ako no'ng nagulat ako sa kanya.
"Ouch, ang sakit naman. Hindi pa pala tayo friends?" tanong niya na nagpapaawa pa. Inirapan ko siya at bumaling ulit sa harap. "Sige na nga, can we be friends, Kae?" tanong niya at nilahad ang kamay niya sakin.
"Ano naman mapapala ko sa pakikipagkaibigan sayo?" tanong ko. Nagsimula na kaming lumabas dahil tapos na ang misa. Nahuhuli sina tita dahil may kausap pa siya.
"Uhm, you can tell me your problems, we can hang out sometimes, we can do what friends do," sagot niya.
Sasagot na sana ako pero biglang may tumikhim sa likod ko. Si tita pala. Tiningnan ni tita si Sidhean mula ulo hanggang paa.
"Ah, tita si Sidhean po, classmate ko. Sid, si tita Mylalyn ko," pagpapakilala ko sa kanila. Nag smile naman si tita na parang napipilitan lang habang si Sidhean naman ay nagmano sa kanya. Napasapo ako sa ulo ko. Hindi ko siya nasabihan na huwag magmano dahil ayaw ni tita 'yon. Nakakatanda daw gawin.
"Dalhin mo 'to, uuwi na tayo," tugon ni tita sa akin sabay abot ng mga paper bags na dala niya. Bigay siguro 'to ng mga amiga niya na kausap niya kanina.
Nagpaalam ako kay Sidhean at hindi ko na nasagot ang tanong niya na kung pwede bang makipagkaibigan. Mabuti na rin siguro 'yon dahil kailangan ko munang mag-isip. Hindi ko pa naman siya masiyadong kilala. Ilang beses pa lang naman kaming nagkasama.
Sumakay ulit kami ng tricycle pauwi. Nang makarating sa bahay, nagbihis kaagad ang tita ko at pumunta sa bahay ng kaibigan niya. May birthday daw kasi doon. Kaming magkakapatid ang naiwan sa bahay. Wala din ang tito ko dahil palagi naman siyang umaalis. Siguro umiinom na naman kasama ang mga kaibigan niya.
Nagbihis ako at nagsimulang maglinis ng bahay. Sinimulan ko sa sala papunta sa kusina, sa kwarto ko at sa labas ng bahay. Naglaba na din ako ng mga damit ng mga kapatid ko na hindi ko naubos kahapon. Nasa kalagitnaan ako ng pagkukusot ng damit nang biglang may mga damit na tumilapon sa nilalabhan ko.
"Pakilaba na din niyan," sabi ng pangalawang ate ko, si Ate Kheana. Ito ang mga suot nila kani-kanina lang ah, palalabhan kaagad nila?
"Pwede namang ibigay ng maayos eh, itatapon talaga?" mahinang litanya ko habang paalis si ate. Pero laking gulat ko ng makita ang mga paa niyang papalapit ulit. Narinig ba niya ang sinabi ko?
"Ano'ng sabi mo?" tanong niya. She even crossed her arms. Narinig nga niya 'yon. There's no point in denying.
"Ate kasi, pwede mo namang ibigay sakin ng maayos eh, sana hindi mo lang tinapon," maayos na pagpapaliwanag ko. Nararamdaman ko nang magagalit na siya.
"Pinagsasabihan mo ba ako? Ano'ng akala mo sa sarili mo? Boss?" galit niyang tanong. Isinigaw pa niya ang huling salita niya kaya napapikit ako.
"Hindi kita pinagsasabihan, maayos nga 'yong explanation ko eh," mahinahong sagot ko. Ayoko kasing sagutin ng galit 'yong galit niya. Sabi nga nila 'don't add fuel to the fire', kaya naging mahinahon lang ako.
"Aba, sumasabat ka pa ha," sabi niya at biglang sinabunot ang buhok ko. Nakatingala ako ngayon sa kanya na nasa likod ko at nakahawak sa buhok pababa. Ramdam na ramdam ko ang sakit sa anit.
"Aray ate, ano ba? Bitawan mo 'ko," utos ko sa kanya. Pero imbis na bitawan, mas lalo pa niyang hinugot ang buhok ko. Naging sobrang sakit na ng kaninang masakit lang.
"You. Don't. Have. The. Right. To. Tell. Me. What. To. Do!" Isa-isang sambit niya na may kasama pang sampal bawat salitang binigkas niya. Kung nakikita ko lang ang sarili ko, siguradong pulang-pula ang mukha ko ngayon.
Nagmakaawa ako kay ate na itigil na niya. Iyak ako ng iyak dahil sa sobrang sakit. Pero sa totoo lang, mas masakit isipin na mismong kapatid ko pa ang gumagawa sa akin nito.
"Sa susunod, huwag mo 'kong utusan, naiintindihan mo?" tanong niya sa akin. Naiiyak naman akong sumagot ng tango. "At kung magrereklamo ka, huwag mong iparirinig, dahil alam mo na ang mangyayari sayo," dugtong pa niya.
Umalis si ate at pumasok sa loob ng bahay. Naiwan akong humahagulgol dahil sa sakit na nararamdaman sa katawan, lalo na puso. The word 'painful' is an understatement.
Kahit na may nangyari, pinilit ko pa ring maglaba. Natapos ako nang papagabi na. Mabuti nalang at may drier si tita. Pumasok ako sa kusina, kumuha ng ice at dinampi dampi ito sa pisngi ko. Namaga talaga ang magkabilang pisngi ko.
Kapag naalala ko talaga, nasasaktan ako. Mismong pamilya ko kasi ang gumagawa eh kaya mas grabe 'yong epekto sakin. Kung sa iba naman mabilis lang mawala 'yong sakit eh, kasi sinaktan lang nila ako physically. Pero kanina, nasaktan ako physically at emotionally. Mukhang hindi na naman ako makakatulog nito.
Dumating ang gabi at tama nga hinala kong hindi ako makakatulog. Pwera sa sakit sa pisngi at anit, nangangamba din ako na baka magkaroon ako ulit ng panaginip. Nang tignan ko ang orasan ay maga-ala una na pala ng umaga.
Tumayo ako at pumuntang banyo para umihi at maghilamos. Pagkatapos ay kinuha ko 'yong jacket ko at lumabas ng bahay. I'm just wearing a pajama pair and a pair of slippers. I went to the convenience store.
When I arrived, I proceeded in getting a bottle of milk and paid it at the counter. As usual, wala na namang tao. Sana parehas din nila ako na nakakatulog ng mahimbing. Iyong hindi nag-iisip na baka may mapanaginipan na namang hindi kaaya-aya. Iyong hindi nakakaramdam ng sakit sa katawan dahil hindi naman sila sinasaktan.
May mga tao man sigurong hindi nakakatulog ngayon katulad ko pero, ano kaya ang ginagawa nila ngayon? Pumupunta din ba sila sa malapit na convenience store sa lugar nila?
"Oo," nagulat ako nang may nagsalita sa gilid ko. Nang lingunin ko ay si Sidhean pala. Bakit ba ang hilig nitong manggulat?
"Ano'ng ginagawa mo dito?" tanong ko sa kanya. "Atsaka, ano'ng oo ang pinagsasabi mo?"
"To answer your first question, andito ako dahil bumili ako ng inumin at nauna po ako sa iyo," sagot niya sabay taas ng iniinom niyang chocolate drink. "And for your second question, 'yong mukha mo kasi parang nagtatanong eh, hindi ko man alam ang tanong, nag-oo lang ako para mapansin mo," dugtong niya sabay taas baba ng kilay niya.
Hindi ko na siya pinansin at bumaling sa buwan. Ang ganda ng liwanag niya ngayon. Parang sinasabi sakin na huwag akong mag-alala dahil gagawin niyang tahimik at matiwasay ang pagtulog ko.
Inubos ko ang iniinom at tumayo. Aalis na sana ako nang hinawakan ni Sidhean ang braso ko. Tinignan ko naman siya na parang nagtatanong.
"Aalis ka na?" tanong niya. Tumango naman ako. "Eh, hindi mo pa nasasagot 'yong tanong ko eh," dugtong niya. Tanong? Ano'ng tanong?
"Ha?" naguguluhan kong tanong sa kanya.
"'Yong kaninang umaga," sabi niya. Napa- 'ahh' naman ako sabay tango tango. "So ano nga?" dugtong pa niya.
"Pag-iisipan ko," sagot ko naman. Nakita ko siyang nagpout kaya natawa ako. Ang cute niya.
Kinuha ko ang braso ko at umalis na. May pahabol pa siyang 'bye' pero kumaway nalang ako. Hay, sana nga buwan, sana nga. Sana makatulog ako ng tahimik ngayon.
Classes resumed by monday and we're back to the same stress and frustration we felt on the first week of school. Days really fly fast. I couldn't even imagine myself still existing despite of those unimaginable happenings in my life the past week.I was walking through the corridors and went to the locker area. The bell hasn't rung yet so the masters had their dose of works for me to do this early. When I entered the school gates, I was surprised that they were also there, only for me to know that they purposely waited for me to arrive just to carry their bags.Nang mahatid ko sila sa kanilang classroom, heto ako't naglalakad patungong locker area to switch the things in their bags. Turns out they brought different books today, which I believe they planned to do. And now, they asked me to switch things in their respective lockers. Binigay naman nila sakin 'yong susi.When I arrived at the leader's locker, whose name I fo
Classes stopped at exactly 5:00PM. We prepared to go home but Aesther insisted on going to the mall first. Hindi naman sana problema 'yon kung hindi lang talaga dahil kila Cheska. Kailangan ko pa kasi silang ihatid gaya ng sinabi nila."I have things to do pa kasi Aesth, eh," sabi ko sa kanya. I don't want to disappoint her but Cheska and her alipores were clear about punishing me if I tell anything to Aesther."Please, please, please? Sige na, samahan mo na ako. Minsan lang eh," she pleaded. Mukhang wala na akong magagawa nito."Okay, ganito nalang, punta muna akong kabilang section dahil may kailangan ako doon, then after that we'll go, okay?" suggestion ko sa kanya. Agaran naman siyang tumango na parang bata kaya natawa ako. "Okay, let's go."Naglakad na kami papunta sa section nila Cheska. Nang makarating kami doon, pinalayo ko muna si Aesther para hindi niya marinig ang pag-uusapan namin. Nakita
I woke up earlier than my alarm and I don’t know why. To think that I wasn’t able to have the correct amount of sleep, I’m weirdly energetic today. Dahil ba ‘to sa gatas kagabi? Speaking of what happened last night, it never left my mind. At ngayon, naaalala ko na naman kung paano halos lumuwa ang mata ko no’ng makita ko si Sidhean. I shook my thoughts away and got ready for work. I prepared the breakfast for the royal family and prepared to go to Morning Dew. Maambon nga ngayong araw. Sinuot ko ang jacket at sumakay ng tricycle papuntang coffee shop. When I entered, si Kuya Ian lang ang bumungad sakin. Wala ring customer siguro dahil masyado pang maaga. I ordered my usual and after eating, dumagsa na rin ang mga drivers at mga early birds na mga estudyante. Naging busy ako hanggang sa natapos ang shift ko.
Sa pagmulat ng mata ko, isang LED bulb ang bumungad sakin at napakisap ako ng mata. Nang tingnan ko ang kabuuan ng kwarto, I realized that I am still in the clinic. Sinubukan kong bumangon pero naramdaman ko ang kirot ng buong katawan ko. Mula sa anit, ulo, mga braso, tiyan, at papunta sa mga paa ko, ramdam na ramdam ko ang pamamaga. I let the pain subside and stayed seated for a while until I’m assured that I can bear it. I gathered my things and walked over to where the nurse is. Paika-ika ang lakad ko pero alam ko namang kaya kong tiisin ang sakit. “Miss, pwede na po ba akong umuwi?” tanong ko sa nurse. Medyo nagulat pa siya ng makita ako. “Ha? Uuwi ka na? Hindi pa naman okay ‘yan
Time flies fast. We are nOw on the second quarter of the school year and exams are coming soon. One of the prerequisite to proceed on the next school year is research. We have to pass this subject by performing a qualitative research. I have a topic in mind buT as much as I would love to work alone, we are required to do it in pairs. Okay na sa aking makapareha si Aesther pero gusto ng karamihan na random selection para daw fair. Napabuga ako ng hangin dahil sa kaartehan nila. Kung ako nga lang ang papipiliin, mas gugustuhin ko pang mag-isa na lang. I was uninterested of the pairing until I heard my surname called. “Bartolome, you will be paired with…,” panimula ng
Pabor man sa akin na tinigilan na ako nila Cheska, hindi naman natigil ang mga pangungutya at masasamang tingin ng mga tao sa akin. Sa tuwing naglalakad ako sa hallway o quadrangle, tuwing bumibili ng pagkain sa canteen, their hawk eyes were always on me. Daig ko pa ang taong may nakakahawang sakit sa pandidiri nila sa akin. Most of the time, I don’t care, but there would be times that my heart would ache in every reaction I could get from anyone. Hindi man lahat kilala ako o alam na ako ang dakilang biktima ng pambu-bully, wala rin naman silang pakialam sa akin. I am in my eleventh year and all I ever wish is to finish it so I could go to college. I will raise myself without getting help from anyone, not even my aunt. I also plan on work
Pagkatapos naming kumain ay nagyaya na si Aesther na umuwi. Ayaw pa sana nina Sidhean pero wala na silang magawa. Ayaw ko rin namang hayaan umuwi mag-isa si Aesther. Lumabas kami at naglakad papuntang main road. Doon naghihintay ang driver ni Aesther. Pagdating namin sa intersection, kailangan naming maghiwalay dahil hindi kami parehas ng daan pauwi. “Ikaw ba Mav? Saan ka?” tanong ko kay Maverick. “Ah, doon din ang daan ko pauwi,” sagot niya na tinuro ang daan sa kabila na siyang dadaanan din nila Aesther. “Oh, eh sama ka na samin,” aya ni Aesther sa kanya.&nb
The next day was an awkward one for us. We just worked on our research and will only talk if we have questions for each other. I can say I am ashamed but I really felt better after crying. I looked at Sidhean in front of me who’s busy reading something on his laptop. He doesn’t seem to be awkward with me but maybe he is considerate enough not to mention anything for me not to be offended. I smiled realizing that he is a warm person after all. We are currently working on our qualitative research in his house. I met his mother when I arrived but she went out right after welcoming me. There’s just the two of us as of now excluding his two dogs. “Hey, do we include the effect of mobile game addiction to social health?”
I kissed her. I’ve kissed her before but this time, it’s different. We are both healed. We both are new individuals, facing challenges together. We’ve been through so much, and I would love to go through more with her. I would love to be with her for the rest of my life. I put the letter down on the table and pulled her into me while our lips are still linked with each other. I pulled her waist closer and my hands draw small circles there. Her hands went from my face up to my nape. She’s clinging on to me, and it gave me a different kind of feeling. Saying butterflies in my stomach is too cliché as an adjective.  
I woke up early in the morning feeling excited about this day. Sa gabi ang hinandang party ni Sid and close friends lang ang invited at mga relatives niya. Bilang pasasalamat na rin niya raw ito dahil malapit na rin siyang grumaduate. Kinaya niya at kakayanin niya. Maraming naniniwala sa kanya at isa na ako doon. He’ll be a great brother and a boyfriend. Boyfriend. I smiled at the thought. Starting later this evening, wala ka nang kawala Sid. Naglinis ako at nagbihis para sa pagkikita namin ni Mav. Sana lang nagpaalam siya ng maayos sa fiancé niya. Ayokong masabunutan mamaya. Kaka-treatment lang nit
We were silent for about half an hour after she said that. I was expecting that she’s sorry at some point but I still was surprised when she dropped the word. Ever since we became bestfriends, she’s not the type to say sorry first. You have to humble yourself first before she admits her faults. And she always justifies her wrongdoings. Kesyo dapat daw maintindihan ko siya dahil it’s her first time, she didn’t know, and any other reasons she might have. Kaya nang nauna siyang mag-sorry, I was caught off-guard. Maybe life did change her, for the better, I guess. “Apology not accepted?” she nervously asked me. Nakatulala lang ako sa kanya, finding every hint of insincerity in her face, but all I can see is h
We’ve been sitting opposite from each other in silence. She would look at me and if I caught her, she would look away again. She’s also fidgeting with her fingers, nervous about something I don’t know. She wants to talk to me but she’s not saying anything since we went inside their bakery. All I can hear right now are the busy sounds of people working in the kitchen baking all kinds of pastries. I took the glass the cold water in front of me and drank from it. I looked at my wristwatch and it’s getting late. I still have to cook for our dinner. I looked back at her and she seemed to not talk anytime soon, so I stood up. &nb
“Congratulations, Kae! I’m so proud of you,” Dr. Jecyl told me and embraced me in a tight hug. This is my last meet with her as a patient but definitely not the last time as a friend. I am so happy I achieved something after a year. A year had passed and a lot of things happened. I have been visiting her clinic once I have free time and therapeutic sessions with her were all awesone and beneficial on my part. I could say – also according to her diagnosis – that I am healed. I don’t have panic attacks anymore and I can control my emotions now. Not that I want to hold all of my emotions, I still have breakdowns, and it’s normal. What I mean is, I am not easily affected like before. I know now when should I
“Ate, you’re done na ba?” my sister asked outside my room. “Malapit na!” I answered back and went to continue preparing. We are going to Ate Kaitlyn today. We agreed to visit her today and eat lunch with her. Matagal na rin kasi noong bumisita kaming lahat doon. Yes, Ate Kheana will be with us. Ang laki na nga ng tiyan niya eh. She’s expected to labor three weeks from now, and I am excited to see my niece. Bunso is excited, too. She even had a schedule na doon na matutulog kila ate para lang makasama ang baby. I am happy na umaayos na ang lagay naming lahat. As for Ate Kaitlyn, she’s also recovering well.
I woke up later than the time expected. Kuya Ian gave us a day to take a break and have time for ourselves. But I still have to work on the convenience store and the fastfood later. I stood up and went to the bathroom and washed up. After taking a bath, I looked for a decent pair of clothes and settled for a white three-fourth sleeve polo shirt and mom jeans. Today is the only time I am free to consult a doctor. Yes, I am finally taking a step towards healing. Ate Kheana suggested a psychiatrist for my therapy. She told me that she had a seesion once with her and she’s really good. So, I have to try it for myself, too. It might be minimized now, but I still have anxiety attacks. And I am tired of it. Also
Months passed and everything prettily went back to normal. Or that’s what I assumed to be. Classes started at the beginning of June and I worked hard for bunso’s school needs as well as our daily needs and Ate Kaitlyn’s needs. Ate Kheana would sometimes visit or call us to check up on us. The worry I had last time about her abandoning us for her new family went to waste. She still cares for us. And I thank her for that. Bunso on the other hand, had a heart-to-heart talk with me before she enrolled. She admitted that she felt sorry for me because I have to stop schooling for her. I told her it was all good but I also made her promise to do better in school. For her future’s sake. She did promise me that she will do her best to help me by doing great in school, and I took note of that. &nbs
Trigger Warning: Mentions of sickness and death I ran to him and checked his body for any bruise or whatsoever. I checked his face, his arms, his legs, and he was just standing there, too stunned to speak. “Anong nangyari sa’yo? Okay ka lang ba?” tanong ko sa kanya at gulat pa rin siya. “Hoy! Tinatanong kita!” mas nilakasan ko pa ang boses ko. “Ah-ha?” nauutal niyang tanong. “Anong nangyari sa’yo?” tanong ko ulit. “W-wala naman,” sagot niya n