Chapter 7

After the meeting, umuwi ako agad. Hindi talaga ako makapaniwala sa mga nangyari kanina, until now kinikilabutan pa rin ako.

Sa likod ako dumaan kung saan kusina agad ang mapapasukan ko. Nakarinig ako ng nag aaway sa loob ng bahay kaya naman dahan dahan ang bawat hakbang ko.

"Do you think, I already forgiven you? hah! I still hate you Noella! I loathe you! I don't want you to be my sister, cause you're a murderer! You killed Mom and Dad!"— nagulat ako sa sigaw na yun ni Ziall, nakita ko silang dalawa sa hapag kainan, basag ang mga plato sa mesa at nasa sahig ang pagkain.

Akala ko ba, akala ko okay na sila? Akala ko bati na sila, kasi yun naman ang nakikita ko eh. I saw them happily chatting but.... bakit ganito? Bakit, Bakit ganito?

"Kuya, I'm sorry..."— I saw Noella crying while asking forgiveness to Ziall.

Their Pain, bakit nararamdaman ko yun. Pero bakit mas masakit para sakin na makita silang ganito?

"Your sorry won't change anything Noella! Pinakikisamahan lang kita kasi yun ang gusto ni Ate pero ayoko sayo, galit ako sayo! Dahil kung hindi sa katigasan ng ulo mo hindi sana ... hindi sana sila mawawala, edi sana nandito pa sila..... Edi sana buhay pa silang dalawa Noella! Buhay pa sana sila!"- Hindi ko nakitang umiyak si Ziall nung libing o kahit nung nalaman naming wala na si Mama at Papa.

Ngayon lang, ngayon ko lang syang nakitang umiyak. Dala— dala nya pala ang bigat ng pagkawala nila. Hindi ko man lang napansin na malungkot din pala sya.

"Kuya, I didn't mean what happen.... I told them.. that I'll go home soon. Kuya, please."— sinubukan nitong hawakan sa kamay si Ziall pero umatras lang ang huli.

"Tama kana sa mga palusot mo Noella. Ngayon anong napala mo sa pakikipag relasyon mo sa gagong yun hah?! Nasaan na sya Noella, nang mapatay ko sya!"- rinig sa buong kabahayan ang sigaw ni Ziall, hangang sa nakita ko na lang itong lumabas ng bahay at naiwang umiiyak si Noella.

"Pagod na ako, pagod na pagod na ako Ma, Pa. Pasundo naman na ako oh, gusto ko dyan sa inyo. Miss ko na kayo."- ilang saglit pa ang pag iyak nito at tumakbo paakyat sa kwarto nito.

Am I too focus on my life that I didn't see them struggling? 

My phone rang and it's Levi, eldest son nila Tito Adam and Tito Bryan.

"Kuya Levi.."—

"(Zichallial is here, what happen Serene?)"— minsan talaga gusto kung sabunutan si kuya Levi dahil sa pag tatawag nito sa buong pangalan namin.

"Nag away sila ni Noella, sa inyo na muna yan."- I heard Cifer's Voice sa kabilang linya.

"(I see.)"- pagkasabi nya nun ay bigla akong pinatayan ng tawag, bastos talaga yung unggoy na yun.

I called a cleaner to clean the mess in the kitchen, umakyat na ako sa kwarto para magpalit ng damit, lalabas na sana ako ng banyo ng bigla akong nahilo kaya napakapit ako sa hamba ng pinto. ilang saglit lang okay na din ako. Masyado na ata akong stress.

Lumabas ako ng kwarto at pinuntahan ang kwarto ni Noella. As I open the door, I saw her crying at the corner while hugging Mom and Dad's Picture Frame.

"Noella.."- she didn't even look at me but she hush.

"Ate, did papa god punishing me for being a bad girl in the past years?"- umiling ako at lumapit sa kanya.

Dahan dahan akong tumabi sa pag upo sa kanya, ang dilim ng kwarto nya kaya buti na lang bukas ang terrace nya at pumapasok ang sinag ng buwan sa kwarto nya.

"Of course not, Noella."— at hinagod ang likod niya.

"Then, bakit nangyayari saakin to ngayon? Am I curse to be lonely forever?"— umiling naman ako sa sinabi niya.

"Your not curse and god didn't punishing you. It's just that, life is so unfair, and destiny is so cruel."— ngayon pareho na kaming nakatingin sa buwan at tahimik na sinasamyo ang hangin na yumayakap sa balat namin

"I'm already tired, Ate. Gusto ko na lang magpahinga, baka sa paraisong kalalagyan ko, mapayapa ako dun. Walang inaalalang problema, walang taong titignan ka mula ulo hangang paa, walang taong susumbatan ka."— parang may kung anong bumara sa lalamunan ko, sumasakit lalo dahil pag pipigil ko ng iyak.

"Kung pagod kana, pwedy ka namang magpahinga. Pwedy kang magpahinga sa tabi ko, babantayan kita. Hindi rason na tapusin mo ang buhay mo dahil sa pagod kana. Minsan talaga mapapagod ka sa lahat ng sasalubong na problema sayo, pero kailangan mo lang maging matatag dahil parte yan ng pagiging tao mo."- I look at her

"Wag mong sayangin ang buhay na binigay sayo ng panginoon para lang masilayan mo ang ganda ng mundo. Wag mong sayangin ang buhay mo na pinaghirapan kang iluwal ni Mama. Kung pagod kana, mas pagod ako pero nawawala ang pagod ko dahil kayo ang pahinga ko. Kaya wag mong sayangin ang lahat, ayos lang mapagod kasi pwedy ka namang magpahinga."— naramdaman ko ang higpit ng yakap ni Noella sa gilid ko.

"I'm sorry Ate, for making you tired, for making you take the responsibility of me and Kuya. If god gave me a chance to reborn again, I only want you and you to be my sister again. I love you ate and thank you for listening."— I kissed her forehead and hug her back.

Limang minuto kaming nasa ganung posisyon, nakatulog na din si Noella kaya naman binuhat ko sya para maihiga sa kama. Ang gaan lang nya kaya mabubuhat mo talaga sya.

Nang maihiga ko sya ay kinumutan ko muna at hinalikan sa nuo for my goodnight kiss.

Pagkalabas ko sa kwarto nito ay bumaba ako at nakita ko si Manang sa kusina.

"Nag away daw ang dalawa?"— Kita ko ang pag aalala nya sa dalawa.

"Opo, pakibantayan po si Noella. Pupuntahan ko lang si Ziall."— nagpaalam na ako dito at lumabas ng bahay dala ang susi ng kotse ko.

Pagkasakay ko sa kotse ay pinaandar ko na ito, isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ko.

Kahit man lang sa pag buntong hininga ko mabawasan ang bigat sa dibdib ko na dala ng iba't- ibang emosyon.

Siguro kung mahina ang loob ko, matagal na akong sumuko sa laban ng buhay. Minsan nga napapaisip ako.. ang layo na pala ng narating ko, na nakaya ko pa lang salubungin at lagpas lahat ng hirap sa buhay.

Hindi pala ako pinabayaan ng panginoon, nandyan pala sya sa tabi ko sa kahit na anong gawin ko. Masama man o mabuti, hindi nya ako iniwan sa oras na kailangan ko sya.

Nakarating na ako sa bahay nila Tito Adam, agad naman akong pinagbuksan ng guard. Bumaba na ako sa sasakyan at pumasok sa bahay nila.

I saw Tito Bryan sitting at the sofa habang nanunuod ng TV.

"Kseniya."— nilingon ko ang tumawag sa pangalan ko, and there's Tito Adam may hawak na mga junkfood.

"Hi Tito."— nilingon na din ako ni Tito Bryan.

"Kseniya, my one and only baby girl!"— nakita ko ang pag iling ni Tito Adam.

"I'm here for Ziall, asan po sya?"— 

"Nasa kwarto nya."— sagot ni Tito Adam.

Dahil sa palagi kaming nasa bahay nila may kwarto na din kami dito, mali may mga sarili pala kaming kwartong magkakapatid sa mga bahay ng kaibigan ni papa.

"Puntahan ko lang po."— tumango naman sila kaya pumanhik na ako sa taas, nakasalubong ko pa si Afros na nakabusangot at nilagpasan lang ako, nag away nanaman siguro ng kuya nyang si Cifer.

Kumatok ako sa pinto ng kwarto ni Ziall kaya lang naka ilang katok na ako ay hindi pa din ako nito pinag bubuksan.

"Give him a break Kseniya, talk to him tomorrow."— I saw kuya levi, leaning at his door.

"Hindi ko pinagpapabukas ang mga problema kung pwedy namang pag usapan ngayon."— tinignan lang ako nito.

Naiinis na ako kaya kinalampag ko na ang pintuan ng kwarto ni Ziall.

"P*t*ng*na Zichallial! Bubuksan mo to o sisirain ko to!"— napasigaw na rin ako. 

"Kseniya, why are you shouting?"— nakita ko sila tito sa may hagdan

Hindi ko na sila nasagot ng biglang bumukas ang pinto at iniluwa dun si Ziall na galit ang mukha.

"Kailangan kapa pa lang murahin para lang buksan mo ang pinto."— masama ang tingin nito sakin.

"Ano bang problema mo hah!"— 

"Ziall! wag mong sagutin ng ganyan ang ate mo."— ani Tito Adam.

Pumasok ako sa kwarto nito at sinara ang pinto at ni lock, rinig ko pa ang pag katok nila tito pero naka focus ako kay Ziall na masama ang tingin sakin.

"Ikaw ang tatanungin ko, anong problema mo?"— tumawa ito ng pagak na para bang nakakainsulto ag tanong ko. 

"Ako? anong problema ko?"— itinuro nito ang sarili.

"..ikaw ang problema ko! Kayo ang problema ko! Palagi na lang ako ang Mali! Palagi na lang sya kinakampihan nyo!"— tumalikod si Zial sakin at kita ko ang pagtaas baba ng balikat nito.

"Wala akong kinakampihan sa inyong dalawa Zichallial."— hinawakan ko ito sa balikat at pinaharap akin

"Meron. Sabi mo, pakisamahan ko sya, mag bati kami kasi magkapatid kami na hindi dapat kami nag aaway. Tapos ito naman ako si bobo, sinunod ka. Sabi mo mahina si Noella, hindi pa nya kaya ang mga nangyayari."—

"..ate baka nakakalimutan mo, kasalanan nya kung bakit namatay sila Mama at Papa. Kung hindi dahil sa katigasan ng ulo nya sana nandito pa rin sila, sana kasama pa natin sila! Napakalandi kasi nya!"— Instinct, I slap him, hard.

"I didn't thought you to disrespect our younger sister, Zichallial. Ni minsan hindi ako naging bias, dahil handa kung saluhin lahat ng balang tatama sa inyong dalawa maging okay lang kayo!"— nakakapagod pala ang makipag talo, lalo na pag kasing tigas ng bato ang puso ng kausap mo.

"Liar. your a liar! It's always her! its always her!"— in an instant magulo na ang buong kwarto nito, basag ang mga gamit sa loob ng kwarto.

"T*ng*na naman Zichallial, tama na! Wag ka nang mag matigas, balibaliktarin mo man ang mundo, kapatid mo pa rin yun."— he look wasted, ngayon ko lang syang nakitang magka ganito.

Never syang naging ganito nang malaman nyang wala na sila Mama o kahit nang nilibing sila. Never syang umiyak, nagwala, o nawalan ng kontrol sa emosyon nya.

"Ang bigat sa dibdib, Ate. Ang sakit sakit na mas gugustuhin ko na lang na sumunod sa kanila. Ayoko ng ganito, Ate. Patigilin mo to, ayoko sa ganitong emosyon, parang awa mo na, alisin mo to, Ate. Ayoko nito."— He's crying, for goodness sake my brother is crying. He's crying and begging. He's crying and hurting.