Share
Chapter 23.1:
"If they're okay with walking out of your life, then they'll be okay when you're gone.”
Patuloy ang pag-ugong ng sinabi sa akin ni Dainty kanina habang nagkaklase. I was doodling on my notebook nonchalantly. Ilang beses na akong natawag ngunit kahit isang beses ay hindi ako nag-angat ng tingin o kahit pansinin man lang iyon. Alam ko, kung ang grado ko lang at ang mga guro ang masusunod, matagal na akong tanggal sa paaralan na ito. Pero dahil sa utos ng tatay ko, hindi nila iyon magagawa.Kasabay ko si Dainty palabas sa gate para umuwi noong tumigil siya sa paglalakad. I heard her heaved a deep sigh before she tugged my arm. Napalingon ako sa kaniya.She pointed outside the gate. "Si Rafael..."Nag-angat ako ng tingin at nakita nga si Rafael doon. Napabangon siya mula sa pagkakasandal sa kotse niya noong mahagip na ako ng kaniyang paningin. Pagod akong napabuntonghininga at nag-iwas ng tingin. Hinila ko ang braso ni Dainty at saka tumRelated chapters
When The Sun Sets Chapter 23.2:
Mangha akong nakatingala sa mataas na building sa unahan ko.Ang laki! Ang taas!Nakakapit lang ako sa kamay ni Mama habang sinusundan ko siya papasok sa building. Patuloy ang paglibot ng paningin ko hanggang sa loob. Nakaawang ang labi at nanlalaki ang mga mata sa mangha. "Oh, Sandrine! Ngayon na lang ulit kita nakita, ah?"May lumapit bigla kay Mama na babae at binati siya. Yinapos at tinapik-tapik sa balikat. "May problema kasi sa bahay, Phillie.""Oh? Anak mo?" Itinuro niya ako. Sa takot ay nagtago ako sa likod ni Mama.Mama chuckled and gently pushed me in front to introduce me to her co-worker. Phillie, the woman, ruffled my hair and even pinched my cheeks as she praises me. I pouted and went back to my mother's back to hide again."Ilang months na?" she asked, referring to my mother's pregnancy.Hinaplos ni Mama ang tiyan niya at ngumiti. "Apat na buwan pa lang.""N
When The Sun Sets Chapter 24.1:
"Rafael never stopped nagging me about it and even asked us to search for your school. I remember how sad he was when I disapproved his request to study there because I find it too much for his environment. He lost his appetite to eat and always, always inside his room. Nagmumukmok."Patuloy ang pag kwento ni Ma'am Zendaya. Tahimik naman akong nakikinig habang lumuluha."So I promised him that I will only allow him to study at where you are if he’s already in high school.""P-Paano pong parehas l-lang po kami ng grade level kung mas matanda po siya?"Naging malungkot ang kaniyang ngiti. "Rafael got kidnapped when he was a kid. We lost him for a year."Umawang ang labi ko sa gulat. Hindi ko alam 'to!"He got shot on his chest when his kidnappers went violent after seeing the rescue team. He undergone an operation and had to recover from the trauma and his wounds for another two years. That's also the reason why I
When The Sun Sets Chapter 24.2:
Nagbaba siya ng tingin at tinitigan ang magkahawak naming kamay. Huminga siya nang malalim."I couldn't hold my phone or even dial anyone's number while I look after Abuela. Nanatili ako sa kwarto kung nasaan siya sa loob ng dalawang buwan. Doon na rin ako kumakain at natutulog dahil sinusumpong siya kapag hindi ako nakikita. We couldn't risk it since her heart was very fragile that time. I wanted so bad to contact you, babe. But I can't... ""Rafael,""I'm sorry. I was holding on to your love too much that I assumed that you’ll still accept me when I comeback. I was so sure because I believed in your love. But I forgotten about the range of pain that you're probably experiencing while I'm gone. Natakot ako pero mas nangibabaw yung paniniwala ko na may babalikan pa ako. And I lost you... "Umiling ako. "You never did, Rafael." Unti-unti kong inalis ang yakap niya sa akin para mapaharap sa kaniya. Agad kong pinahiran ang kaniy
When The Sun Sets Chapter 25:
Maybe it was the happiness and comfort of being with him that made me dream of something so surreal. Ikinakasal daw kami sa simbahan at maraming nanonood. Nakita ko ang mga kaibigan namin at pamilyang masaya kaming pinapalakpakan at humihiyaw. Mumulat ako sa naramdamang mararahan na haplos sa aking buhok. Nakabalot ang kaniyang braso sa aking katawan at yinayapos ako. I felt the blanket around me to secure me from the cold, maybe it was his doing since I remember that I fell asleep after because of the exhaustion from swimming.Gumalaw ako para humarap sa kaniya para mayakap pa siya ng mas mahigpit. Naging mabagal ang paglubog ng araw ngayon at nagpapasalamat ako. Hindi ko pa siya kayang bitawan. Gusto ko pa siyang makasama ng mas matagal."Hmm?" he hummed when he saw that I was already awake.Medyo madilim na dahil tuluyan nang nakalubog ang araw. Ngunit sapat pa rin ang liwanag upang makita ang maaliwalas niyang mukha. Bakas ang kasiyahan sa kaniya. It
When The Sun Sets Chapter 26:
Her mother looked at me with her worried eyes. Kahit nahihirapan ay pasimple akong tumango at hinarap si Rafael na problemado na."Hey..." I caressed both of his cheeks as I guide him to look at me. His eyes dilated in worry. "Let's go pack your clothes."Umiiling niyang hinagilap ang mga kamay ko at hinalikan 'yon. "I promised you—""Rafael, this is your family.""Then come with me to Spain!"Nagulat man ay hindi na ako nagpahalata. I knew he'll suggest that. Talagang hindi lang ako makapaniwala na isasama niya talaga ako."I'm studying here, Rafael. S-Saka, nandito ang pamilya ko. Hindi ako papayagan.""Ipagpapaalam kita kay Tita—" Kapwa siyang natigilan at agad na nalungkot ang mga mata. Lumabo ang paningin ko sa kaniya dahil sa banta ng mga luha. I know, love. I'm sorry about mama."Babe," marahan kong tawag sa kaniya. "You have to go.""M-Maybe I can just follo
When The Sun Sets Chapter 27.1:
Mugto ang mga mata, bumangon na ako sa kama para maghanda na sa pagpasok. Madaling araw na akong nakatulog kagabi dala ng pagod mula sa mga nangyari. I turned off my phone and left it on my drawer. Ayokong dalhin ito dahil paniguradong lagi ko itong sisilip-silipin para tingnan ang mga litrato namin. I don't want to reread our conversations too because I'll surely breakdown. Pagbaba ko'y nakasalubong ko pa si Mama sa pagpasok ko sa kusina para kumuha ng tubig. She looked at me, worry is etched on her face. But I gave her a flat expression and passed thru her. My heart is completely numb to feel any kind of feelings right now. Pagod na itong masaktan, pagod na ring mag mahal."A-Anak, may allowance ka pa?" si Mama.Hindi ko siya sinagot at nagpatuloy sa pagsalin ng tubig sa baso.Hindi ko kayang tingnan at kausapin siya. Dahil sa tuwing nangyayari 'yon, umuusbong ang galit. May parte sa aking sinisisi siya kung bakit nangyayari ang lah
When The Sun Sets Chapter 27.2:
I woke up with the smell of alcohol. Sa pagmulat ko ng mga mata ay napansin kong nakahiga ako sa kung anong malambot. May nakapalibot na kurtina sa kamang hinihigaan ko. Napahawak ako sa aking noo dahil sa naramdamang hilo saka dahan-dahang bumangon para makaupo. Kasabay niyon ay ang biglang pagkahawi ng kurtina.Parehas pa kaming nagulat ni Nurse Anne. She cleared her throat and gave me a small smile as she proceeds on pushing the curtains on the side. Umawang ang labi ko noong makita si Miss Halona na nakatayo pala sa tabi niya. Her sharp eyes stared at me, blank and serious. I gulped in anxious and averted my eyes away from her."Hija, may nararamdaman ka bang masakit sa katawan mo?" tanong ni Nurse Anne sa akin. Umiling ako. "W-Wala po.""Nahimatay ka kanina, hija," she informed me before she started explaining my health complications. Nagbaba na ako ng tingin noong binanggit niya ang pagkakakulang ko sa pahinga. Magpapatuloy pa sana
When The Sun Sets Chapter 28:
TW: Sexual Harassment & Mentions of Self-Harm.Hindi ko alam kung ilang oras ba akong nanatiling nakaupo lang sa sahig, tulala at tila wala na sa sarili. Nakasandal ako sa lamesa ni Papa at hindi na rin siya umalis sa tabi ko simula noong yumakap siya sa akin. Nanuyo na ang mga luha sa aking pisngi, kumalma na ang aking mga hikbi, ngunit hindi napapawi ang sakit sa puso kong tahimik na humihiling na sana matapos na ang lahat ng ito. Pabalik-balik ang kanina pang kumakatok sa pintuan ng Principal's Office at kahit isang beses ay hindi iyon nilapitan ni Papa. He remained seated as he carefully watches me to ease my pain. Pero sa pagkakataon na 'to, wala nang kahit sino pa ang makakatulong para mahilom ang sugat na unti-unting umuubos sa akin. Kahit ako.Dahan-dahan akong tumayo sa pagkakaupo at natataranta naman siyang inalalayan ako. Sa natitirang lakas ay hinigit ko ang braso ko mula sa pagkakahawak niya. Nagulat siya roon ngunit hindi
Latest chapter
