Napabuntong-hininga si Sebastian, pilit pinapakalma ang sarili sa harap ni Diane. Ramdam niya ang pag-init ng dugo niya, pero hindi niya maaaring hayaan ang sarili na sumabog sa galit. Kailangan niyang panatilihin ang kontrol. Dahan-dahan siyang tumayo mula sa kanyang upuan at lumapit kay Diane, ang kanyang tingin ay seryoso at mabigat.“Don’t you ever say that again. Please, don’t.” Mahinahon ngunit may bahid ng babala ang kanyang boses habang nakatitig kay Diane.Ngunit hindi pa rin natinag ang babae. Hindi niya hinayaan na basta na lang matabunan ang kanyang pagdududa sa mga sinabi ni Sebastian.“What is your business with her, Sebastian?” madiing tanong ni Diane, ang kanyang boses ay puno ng pangungutya at pagtataka. “She filed for divorce, Seb. Bakit hinahanap mo pa rin siya? Bakit mo siya gustong pauwiin?”Humigpit ang panga ni Sebastian bago siya muling huminga nang malalim, pilit pinoproseso ang sinasabi ni Diane. Hindi siya maaaring matinag—hindi siya maaaring bumigay. Dahan-
Narinig ang mahinang buntong-hininga mula kay Sebastian matapos niyang ibaba ang tawag. Marahan niyang ibinaba ang kanyang cellphone sa ibabaw ng mesa, saka ipinikit ang kanyang mga mata. Pilit niyang inaalala ang bawat detalye ng kanyang sitwasyon, sinusubukang pag-isipan kung paano niya masosolusyunan ang problemang kinakaharap nang hindi nasasakripisyo ang relasyon niya kay Diane. Alam niyang isang maling desisyon lang ay maaaring magdulot ng hindi kanais-nais na epekto, kaya't mas lalo siyang nag-isip nang masinsinan.Habang nilulunod siya ng kanyang sariling mga pangamba, muling tumunog ang kanyang cellphone. Agad siyang napadilat at inabot ito mula sa kanyang mesa. Nang tingnan niya ang screen, isang hindi rehistradong numero ang tumatawag. Sandaling nag-alangan si Sebastian—hindi niya alam kung dapat ba niyang sagutin ito o hindi. Sa huli, pinili niyang huwag sagutin ang tawag at muling ibinalik ang kanyang cellphone sa mesa. Nagpakawala siya ng isang malalim na hininga at muli
Napa-upo sa upuan si Seraphina habang inaantay ang sagot mula sa kabilang linya. Ilang segundo na ang lumipas, ngunit nanatiling walang tugon mula sa kausap. Muling tumunog ang beep ng telepono, senyales na natapos na ang tawag nang hindi sinagot. Napabuntong-hininga siya, may bahagyang inis at pagtataka sa kanyang ekspresyon. Sino kaya ang tumawag? At bakit hindi ito sumagot nang kanyang sinubukan kausapin?Bahagya niyang niyugyog ang ulo, pilit itinataboy ang bumabagabag na tanong sa kanyang isipan. Dali-dali niyang kinuha ang kanyang bag at saka tumayo mula sa kinauupuan.“Ma’am Yen, aalis na po ako,” paalam ni Seraphina sa kanyang kasamahan bago lumabas ng opisina.Mabilis niyang tinahak ang daan palabas, ang tunog ng kanyang mga hakbang ay sumasabay sa pintig ng kanyang puso. Medyo malayo ang gate, ngunit hindi na iyon ininda ni Seraphina. Pakiramdam niya’y kailangan niyang makalayo agad, parang may kung anong hindi mapakali sa loob niya. Nang marating niya ang exit gate, agad si
Matapos ang ilang minutong pag-uusap ni Seraphina at ng kaniyang kapatid, pinatay na niya ang tawag. Inilapag niya ang cellphone sa kama bago siya humiga, pinakiramdaman ang pagod na unti-unting bumabalot sa kaniyang katawan. Dahan-dahan niyang ipinikit ang kaniyang mga mata, ninanamnam ang katahimikan ng gabi habang sinusubukang ipahinga ang isip mula sa mahaba at nakakabahalang araw.Subalit, hindi pa man siya tuluyang nakakalubog sa antok ay biglang nag-vibrate ang kaniyang cellphone, kasabay ng tunog nito na pumunit sa katahimikan ng silid. Napabalikwas siya at agad itong dinampot mula sa kama. Nang tingnan niya kung sino ang tumatawag, bahagyang tumaas ang kaniyang kilay sa gulat at pagtataka.Si Johann...Saglit siyang natigilan ngunit sa huli ay pinindot din ang sagot."Ms. Dee, good evening. Regarding tomorrow’s event, I can pick you up," wika ni Johann mula sa kabilang linya, may pormalidad sa kaniyang boses, na tila ba isa lamang itong pormal na alok na hindi niya maaaring t
Napatingin na lang si Sebastian sa relo. Alas tres na ng umaga. Ngunit sa kabila ng paglipas ng oras, hindi pa rin siya dalawin ng antok. Hindi niya maintindihan, pero parang mas siya pa ang sabik sa gaganaping research paper presentation.Pagpatak ng alas kwatro ng umaga, sumuko na rin siya sa pagsubok na makatulog. Tumayo siya mula sa kama at agad nagtungo sa banyo para maligo. Sa ilalim ng malamig na tubig, bahagyang naibsan ang kung anumang gumugulo sa isip niya. Matapos maligo, nagpunas siya ng tuwalya at kumuha ng isusuot mula sa kanyang aparador—isang puting dress shirt, itim na slacks, at isang wristwatch na paborito niyang suotin sa mga pormal na okasyon. Maingat niyang inayos ang sarili sa harap ng salamin bago tuluyang lumabas ng kwarto.Pagdating niya sa kusina, bumungad sa kaniya si Ara, ang kanilang maid, na abala sa paghahanda ng agahan.“Good morning ho, sir. Hindi pa ho ako tapos magluto,” magalang na bati ni Ara nang mapansin siyang pumasok.Napatango na lang si Sebas
Nang makaalis si Seraphina, hindi agad nakagalaw si Sebastian mula sa kanyang kinatatayuan. Para siyang napako sa kanyang lugar, waring hindi makapaniwala o hindi pa tuluyang nakakapagproseso ng nangyari. Ngunit bumalik siya sa huwisyo nang marinig niya ang marahang pagsara ng pintuan ng AVR—isang tunog na nagbalik sa kanya sa kasalukuyang realidad. Dahan-dahan siyang lumapit sa pintuan, nag-aatubiling buksan ito, ngunit bago pa man niya magawa ay may isang boses na tumawag sa kanyang pangalan.Napalingon siya at doon ay nakita niya si Diane, nakatayo sa di-kalayuan, may matipid na ngiting nakapaskil sa kanyang labi. Para itong nagpipilit na ipakita ang kasayahan kahit tila may bumabagabag sa kanyang isipan.“You’re here. It’s early for you to visit,” ani Sebastian, kasabay ng paglapit ni Diane sa kanya.Hindi sumagot si Diane. Wala ni isang salitang lumabas sa kanyang bibig, at sa halip ay nanatili lamang ang kanyang payak na ngiti—isang ngiting hindi mawari kung nagpapanggap lamang
Napatingin si Sebastian sa asawa matapos marinig ang malamig at pormal na paraan ng pagtawag nito sa kanya—gamit ang kanyang apelyido. Para bang isa lamang siyang kliyenteng kaharap nito, walang emosyon, walang kahit anong bahid ng dating koneksyon nilang dalawa. Hindi niya alam kung bakit, pero may kung anong kumurot sa kanyang dibdib sa simpleng bagay na iyon.Bago pa man siya makasagot, isang pamilyar na tinig ang sumingit.“Sebastian,” tawag ni Diane, at agad namang napatingin si Seraphina sa babae.Saglit na nagtagpo ang kanilang mga tingin—isang tahimik ngunit matalim na pag-uusap sa pamamagitan ng kanilang mga mata. Ngunit bago pa man lumalim ang tensyon, si Seraphina na mismo ang bumasag ng katahimikan.“Oh, hi. The wife, right?” aniya, may bahid ng pang-aasar sa kanyang boses. Napangiti siya, ngunit halata ang pagkapait sa kanyang ngiti. Tumagilid siya ng bahagya at saka tumingin kay Diane, pagkatapos ay kay Sebastian. “Please, pakilayo nga ng asawa mo. Nakakairita kasi.”Sa
Kahit na nakalayo na si Seraphina, hindi pa rin nawala ang inis ni Diane. Ramdam niya pa rin ang init ng kanyang ulo habang naglalakad pabalik sa lugar kung saan siya iniwan ni Sebastian. Sa bawat hakbang niya ay tila lalo lamang siyang nainis habang iniisip ang nangyari.Pagkarating niya roon, agad siyang sinalubong ng binata na may bahagyang kunot sa noo nang mapansing hindi maayos ang kanyang pakiramdam."What happened? You look angry," tanong ni Sebastian habang tinititigan siya, halatang nag-aalalang baka may hindi magandang nangyari.Napabuntong-hininga na lang si Diane bago siya sumagot, pilit pinapakalma ang sarili ngunit halatang bakas pa rin sa kanyang mukha ang pagkainis."Isn’t it obvious, Seb? I’m angry! Buwisit na babaeng ‘yon!" sagot niya nang may diin, hindi na alintana kung masyado siyang nagiging emosyonal. "Ikaw ang nag-approve ng event na ‘to, ‘di ba? Bakit mo hinayaang imbitahan siya ng program head ng department na ‘to? Hindi mo man lang ba naisip na pwedeng magin
"How are you?" tanong ni Sebastian kay Diane habang magkasama silang kumakain sa isang coffee shop. Kasama niya ang kanyang anak na si Chantal, at halatang pagod si Diane matapos ang mahabang araw. Katatapos lang kaso na isinampa sa kanya ni Seraphina, at ngayon ay naglalaan sila ng sandaling pahinga."I’m fine, kakaproseso ko lang ng mga papers. Buwiset—" sagot ni Diane, halatang may inis sa kanyang tinig.Agad namang pinutol ni Sebastian ang kanyang sasabihin. "Watch your mouth, Diane. Nandito ang anak ko," mahina ngunit matigas niyang paalala. Napatingin si Diane kay Chantal at agad siyang natahimik, medyo nahiya sa kanyang pagkakamali."You didn’t help me at all. I feel so bad," reklamo ni Diane na may bahagyang pabebe sa kanyang tono, na para bang gusto niyang makuha ang simpatya ni Sebastian.Bago pa man siya muling makapagsalita, biglang sumabat si Chantal na may bahagyang ngiti sa labi. "It’s okay, Tita. Umalis na rin naman si Mama, hindi na niya tayo guguluhin."Napangiti si
Para kay Seraphina, tila napakabagal ng takbo ng oras. Naka-upo siya ngayon sa isang silya, hawak ang isang libro at pilit na binabasa ito, ngunit hindi niya lubos na maituon ang kanyang isip sa mga pahina. Wala siyang kailangang gawin—iyon ang bilin ng kanyang kapatid. Ang tanging hiling nito ay sulitin niya ang kanyang bakasyon sa Italy at i-enjoy ang bawat sandali. Ngunit sa halip na matuwa, isang hindi maipaliwanag na lungkot ang bumalot sa kanya. Pakiramdam niya’y parang may kulang, isang bagay na hindi niya mahagilap kung ano.Sa tuwing may libreng oras ang kanyang kaibigan na si Althea, tinatawagan siya nito upang kumustahin. Isang gabi, habang nakatanaw siya sa labas ng bintana, narinig niya ang tunog ng kanyang cellphone. Agad niyang sinagot ang tawag."Are you okay, Seraphina?" tanong ng kanyang kapatid, na siyang nagpatigil sa kanyang malalim na pag-iisip."Okay naman ako, Kuya," sagot niya, ngunit dama sa kanyang tinig ang bahagyang pag-aalinlangan. "It’s just... I feel bo
Nasa balkonahe na sila, at sa halip na tumingin kay Sebastian, itinukod ni Seraphina ang kanyang mga siko sa railing at itinapat ang paningin sa langit. Madilim na, at nagkalat ang mga bituin sa kalangitan, tila kumikislap sa katahimikan ng gabi. Ang buwan ay maliwanag, ngunit hindi sapat upang paliwanagin ang bigat na nakadagan sa kanyang dibdib.“Aalis na ako,” panimula niya, hindi pa rin tumitingin sa kanyang asawa. “Sana maging mapayapa kayo ni Chantal. Ingatan mo siya.”Sa gilid ng kanyang paningin, nakita niyang nilingon siya ni Sebastian. Sa pagkakataong ito, may nakita siyang emosyon sa mga mata nito—isang bagay na hindi niya inaasahan. Galit ba ito? O kaya naman, nasisiyahan na sa wakas ay aalis na siya? Hindi niya mawari.Huminga siya nang malalim bago muling nagsalita. “Yung divorce papers, paki-process na lang. I’ll be waiting for the final documents.”Sa puntong iyon, naramdaman niyang lumuwag ang kanyang dibdib. Isang hakbang palayo sa nakaraan, isang hakbang patungo sa
Habang nasa biyahe, pinagmasdan ni Seraphina ang tanawin sa labas ng bintana ng sasakyan. Ang mga ilaw sa lansangan ay tila naglalaro sa kanyang paningin, habang ang kanyang isip ay abala sa kung ano ang maaaring mangyari sa muli nilang pagkikita. Kinuha niya ang kanyang cellphone at mabilis na tinext si Jude, ang kanyang bayaw, upang ipaalam na pupunta siya sa kanilang bahay."Jude, I'm on my way. Hope it’s okay."Ilang sandali lamang ang lumipas bago ito sumagot."Of course, Seraphina. See you."Napabuntong-hininga si Seraphina matapos basahin ang sagot. Pinag-iisipan pa rin niya kung tama ba ang naging desisyon niyang dumalaw muna sa kanyang anak at manugang bago siya umalis patungong Italy. Alam niyang ito ang tamang gawin bilang isang ina, pero hindi niya rin maiwasang mangamba. Marami nang nangyari sa pagitan nila ni Sebastian at ng kanyang pamilya, at hindi niya alam kung paano siya tatanggapin sa pagkakataong ito.Muli niyang nilingon si Frederick, na tahimik na nagmamaneho. R
Bukas ng umaga, aalis na si Seraphina patungong Italy. Hindi niya alam kung kailan siya babalik, kaya napagdesisyunan niyang bumalik muna sa kanyang nirentahang apartment upang ayusin ang mga natitira niyang gamit. Habang nakaupo sa kanyang kama, pinagmasdan niya ang mga gamit na kanyang binili—mga gamit na hindi na niya madadala sa kanyang pag-alis.Napabuntong-hininga siya, halatang nag-aalangan kung ano ang dapat niyang gawin."Sayang naman kung hindi ko magagamit ang mga ito…" bulong niya sa sarili habang nakatingin sa kanyang kapatid na abala sa pag-aayos ng ibang gamit.Napansin nito ang kanyang pagkadismaya at agad siyang tinapik sa balikat. “Let me take care of that. Huwag ka nang mabahala,” anito, may bahagyang ngiti. “Yung laman ng ref mo, ipamigay mo na lang sa mga kapitbahay mo. Sayang kung masisira lang.”Napatingin siya sa refrigerator. Binuksan niya ito at napansin niyang puno pa ito ng pagkain—may mga sariwang gulay, karne, at iba't ibang klase ng processed food. Hindi
Kasama ngayon ni Seraphina ang kanyang kapatid habang naglalakad patungo sa korte. Huling araw na niya ito para asikasuhin ang kaso, at ngayong araw na rin ilalabas ang pinal na desisyon ng hukuman. Ramdam niya ang bigat ng sitwasyon, kaya hindi niya napigilan ang pagbuntong-hininga habang papasok sa court hall. Pilit niyang pinapanatili ang kanyang kumpiyansa, ngunit hindi niya maikakaila ang kaba na bumabalot sa kanyang dibdib.Habang nililibot ng kanyang paningin ang paligid, agad niyang napansin si Diane na nakaupo sa kabilang bahagi ng hall, kasama ang kanyang ina. Tahimik lang itong nakamasid, halatang nag-aalala rin sa magiging hatol. Gayunpaman, isang bagay ang kapansin-pansin—wala doon ang ama ni Diane."I guess his father never showed. Nakakahiya naman kasi," bulong ng kanyang kapatid, may bahid ng pangungutya sa tinig nito.Napakunot-noo si Seraphina at agad siyang sumulyap ng masama sa kanyang kapatid, na tila sinasaway ito sa pagiging mapanuri sa sitwasyon ng iba. Hindi n
“Finally, tapos na din,” wika ni Seraphina matapos niyang ligpitin ang kanyang mga kagamitan.Katatapos lang ng exam, at ngayon, isang mabigat na desisyon ang kanyang nagawa—magre-resign siya upang makapag-focus sa kaso laban kay Diane. Matagal niyang pinag-isipan ito, at kahit mahirap iwan ang trabahong minahal niya, alam niyang kailangan niyang unahin ang laban na matagal na niyang gustong tapusin.Nagpatuloy ang mga hearings, at sa bawat pagharap niya sa korte, ramdam niya ang pagod—hindi lamang sa pisikal kundi pati na rin sa emosyonal. Minsan, gusto na niyang sumuko, gusto na niyang iurong ang kaso para lang matapos na ang lahat ng sakit na dulot nito. Pero sa tuwing naiisip niya ang nangyari, ang mga alaala ng kawalang-hustisyang natanggap niya, napipilitan siyang ipagpatuloy ang laban.“Ms. Sep, talagang aalis ka na talaga?” tanong ni Ma’am Ge, isa sa kanyang mga kasamahan sa trabaho. Kita sa mukha nito ang lungkot at panghihinayang.Napangiti si Seraphina kahit may bahagyang p
“Let’s go,” wika ni Seraphina, kasabay ng pagtango ni Althea bilang pagsang-ayon. Hindi na sila nag-aksaya ng oras at tuluyang lumabas ng arena. Sa paglabas nila, kaagad silang pumara ng taxi upang makaalis.“Punta muna tayo sa isang burger house,” suhestiyon ni Althea habang inaayos ang kanyang buhok. Tumango lang si Seraphina, halatang walang reklamo sa mungkahi ng kaibigan. Pagdating nila sa burger house, agad na nagtungo si Althea sa counter upang umorder ng pagkain, samantalang si Seraphina naman ay nanatiling nakatayo at tahimik na inilibot ang paningin sa paligid.Habang abala si Althea sa pagpili ng kanilang kakainin, si Seraphina naman ay tila nalulunod sa sarili niyang isipan. Maraming tao sa paligid—mga magkakaibigang nagtatawanan, mga pamilya na masayang nagsasalu-salo, at ilang magkasintahang punong-puno ng lambing sa isa’t isa. Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya. Hindi niya maiwasang maalala ang isang bagay—o isang tao.Kailan nga ba ang huling beses n
Napataas ang kilay ni Seraphina habang nakatingin kay Gorge. Ramdam niyang para bang hinuhusgahan siya nito, ngunit wala siyang pakialam. Hindi niya kailangang ipaliwanag ang sarili niya, lalo na sa isang taong mahilig makialam sa hindi naman niya dapat pinapakialaman.“Si Sebastian ba ang hinahanap mo?” tanong ni Gorge, may bahid ng panunuyang nakapaloob sa kanyang tinig. Ang ngisi nito ay nagpapahiwatig ng kung anong iniisip na tila nais niyang iparamdam kay Seraphina.Mabilis siyang sumagot, hindi pinapahalata ang inis na unti-unting nabubuo sa kanyang dibdib. “I’m not looking for him, at saka ano ba ang pakialam mo?” madiin niyang wika, nakatingin nang diretso sa mga mata ni Gorge. Hindi niya gusto ang tono nito, ang paraang ginagamit nito upang painitin ang ulo niya.Ngunit sa halip na umurong o tumigil, mas lalo pang lumapad ang ngiti ng lalaki, tila ba natutuwa na nakikita siyang naiinis. “Oh, a loving wife is here—”Bago pa man matapos ang kanyang pangungutya, hindi na nakapag