Althea's POV:Ang sakit sa mata nung sinag ng araw kaya dahan-dahan kong minulat ang mga mata ko and I woke up in an unfamiliar place. Nilibot ko ng tingin ang paligid at huminto iyon sa lalaking katabi ko sa kama. Nag-flashback lahat ng nangyari kagabi nang makita ko ang mukha niya. Gusto ko tampalin ang noo ko but I don't want to make any unnecessary movements baka kasi magising ko si Alucard. Now that I look at him, this close, ang gwapo niya pala talaga. He's sleeping so peacefully, 'di ko mapigilang mapangiti. When did it start na napapangiti ako ng ganito 'pag dumadaan siya sa isipan ko? Lalo na't ang lapit niya sa akin ngayon. I saw how he scrunched his nose and eyes na parang magigising na siya kaya wala akong nagawa kundi magkunwaring tulog pa ako. Ilang segundo after I closed my eyes ay naramdaman ko ang pag-bangon niya mula sa tabi ko. Sayang naman, kung alam ko lang, niyakap ko na ng mahigpit kanina. Ang bango niya kasi. "Bumangon ka na diyan, alam kong kanina ka
Blue's POV:"I don't think so kasi hindi naman mag-eemote 'yun sa 7/11 that time kung mutual feelings nila."Well, that's part of loving someone. Hindi lahat ng nagugustuhan natin ay magugustuhan rin tayo. "Alam mo? Don't stop your feelings, the more you stop it, the more it grows."Napaisip siya sa sinabi ko saka napahinto sa paglalakad kaya napahinto rin kami ng mga anak ko. "You're right... I'm just being a coward... "Tinignan niya ako ng nakangiti. Binaba niya bigla 'yung plastic bags ng mga pinamili ko na siya ang may dala tapos ay inabot ang kamay niya. "I forgot to introduce myself tapos ang dami ko ng shinare sayo hahahha I'm Althea, Althea Beatrice Martinez."Natawa ako kasi ngayon ko lang rin na-realize. Kung saan na napunta usapan namin pero hindi pa pala namin kilala ang pangalan ng isa't-isa. Binitawan ko 'yung kamay ni Laine saglit at nag shakehands kami ng babaeng 'yun. "Bleu Williamson.", nakangiti kong pakilala sa kanya. "Bleu."Napalingon ako sa lalaking tumaw
Third Person's POV:Pinarada ni Bleu ang kotse niya sa harap ng gate ng bahay nila. Napatingin siya sa labas ng saglit saka nilingon ang dalawang anak sa backseat. "Antayin niyo ako dito sa loob ng kotse, okay? Kukuha lang ako ng payong sa loob ng bahay."Umuulan kasi ng malakas at ayaw niyang patakbuhin ang mga anak papasok sa loob lalo na't medyo may distansya ang gate sa pintuan ng bahay nila, kagagaling niya lang sunduin ang mga anak sa paaralan nito. "Laine, watch over Tobi, hmmm?", paalala niya sa nakakatanda na anak. "But Mom, you'll get wet.", sagot naman ni Laine sa kanya. Nginitian ni Bleu ang anak. "Kesa kayo 'yung mabasa? It's okay darling. Labas na ako, stay here."Napatango nalang ang nakakatandang anak habang si Tobi ay aliw na aliw na nakatingin sa labas kasi mahilig ito sa ulan. Hinubad ni Bleu ang suot na coat kasi ayaw niya mabasa 'yun, lalo na't mahal ang bili niya sa coat na 'yun. Nakuha naman agad ng atensyon ni Laine ang isang kotse na nakaparada sa kata
Third Person's POV:"What you heard is right. Hindi ka anak ng tinuturing mong Ama.", putol ni Arthur kay Claire. "Dad!", saway ni Zach sa ikalawang ama. "What? It's better that this child know na katulad ng Ina niya, nakikisipsip lang sila sa pamilya natin para makaraos. The audacity na ipaako sa anak ko ang batang hindi sa kanya!""Y-you lied to me... ", umiiyak na sabi ni Shane sa Ina. "So I was right... Nobody in this house really loves me, I hate you all!", malakas na kinagat ni Shane ang kamay ng Ina saka tumakbo palabas. "Shane!", sabay na tawag ni Zach at Claire kay Shane. Agad na napatayo si Claire para habulin ang anak, nauuna sa kanya si Zach. Mabilis na tumakbo si Shane at lumabas ito agad sa malaking gate na hindi pa nasasara. Abot kamay na ni Zach si Shane nang tumakbo ito sa gitna ng kalsada and the worst thing that they couldn't have ever imagine happened. "SHANE! SHANE!"Nanlaki ang mga mata ni Claire at napahinto ito sa pagtakbo, nanigas ito sa kinatatayuan n
Bleu's POV:Hindi pa rin ako makapaniwala sa mga nangyari. My Tobi's whole class attended the funeral but I can't come myself kasi nga hindi naman kami in good terms ni Claire, she never really liked me. Having to lost one's child is an unexplainable kind of pain that you don't want na mangyari sayo. Just the thought of losing my children makes me crazy, paano pa kaya si Claire? I want to comfort her, i'm a mother myself but I heard that she refused to see anyone. Napaaga ako ng punta sa school ni Tobi at Laine para sunduin sila, Tobi is not in a good state right now, he lost a friend. Sa loob nalang ako ng kotse ko mag-aantay hanggang sa uwian na nila. Kinuha ko 'yung cellphone ko at hinanap ang number ni Zane. Hindi ko na siya nakita ulit pa after the sad and bad news, kahit naman matagal na kaming hiwalay, nag-aalala ako para sa kanya. Trina-try ko siya tawagan for the past few days pero hindi niya sinasagot. I will never know the pain that Zane and Claire is experiencing r
Kunot noo na napatingin si Tito Arthur kay Daddy. "What do you mean?", may halong inis nitong reaksyon. Inilipat ni Daddy ang atensyon niya mula kay Zach, papunta kay Tito Arthur. "You're really asking me that? I just know that this pact between us would help your business greatly and I don't want that to happen anymore pagkatapos ng mga nalaman ko. You're not human, Arthur, you're a monster!"Napatayo ang Daddy ni Zach at napahampas sa ibabaw ng mesa, agad naman napahawak sa braso ang Mama ni Zach kay Tito Arthur. "Anong pinagsasabi mo huh?", galit nitong tanong. "How could you do that to a child, Arthur? Ikaw ang rason sa nangyari! Kung hindi narinig ng bata ang baho na nilalabas ng bibig mo, the child would've been fine right now!"Natigilan ako. So Dad heard about everything? And he's calling everything off because of that? "Ayusin mo pananalita mo Jeff. Stop accusing me. Lahat ng sinabi ko sa araw na 'yun? I did not regret that! Kasi lahat ng 'yun totoo! That child is a b
Claire's POV:*YEARS AGO*Itinapat ko sa tenga ko ang cellphone ko pagkatapos ko tawagan ang number ni Zane. Nasa harap ako ng paaralan kung saan siya nagtuturo, ayokong pumasok sa loob ng kusa para hanapin siya kasi nahihiya ako, lalo na 'pag pinag-titinginan ako ng mga estudyante. Ibinaba ko saglit ang cellphone ko at tinignan ang screen. Hindi niya kasi sinasagot. Ang alam ko lunch time nila ngayon and he promised me na he'd take me out for lunch kasi sa hindi niyo na itatanong ay anniversary namin ngayon. Zane is retiring from teaching soon so busy na busy siya to make the most out of it at naiintindihan ko 'yun. Dinial ko ulit ang number niya at nang sagutin niya 'yun after four rings ay agad na lumiwanag ang mukha ko at napalundag ang katawan ko sa saya. "Zan—""Claire, i'm sorry. Nasa school ka na ba? May biglaang meeting kasi, I can't eat lunch with you. Babawi ako mamaya sa dinner."Hindi ko pa tapos tawagin pangalan niya ay 'yun agad ang binungad niya sa akin. Nawawalan
Huminga ako ng sobrang lalim. "I should've told you both about this sooner but it was really hard and I can't find the right words to say. Me and Tito Zach are no longer getting married. We decided to stay as friends.", mahinahon kong sabi sa kanila. Hindi ko mabasa ang reaksyon ng mga mukha nila. "I feel sad... I thought I now have two Dads.", nakayukong sabi ni Tobi. "Is that why he's not visiting us again? Because you're no longer getting married? Is that why? Was he just doing all those things in the past because you were getting married, tapos ngayong hindi na ay huminto na siya? Is that it?"Nagulat ako sa tono ng boses ni Laine. She sounds mad and disappointed at the same time. Umusog ako palapit kay Laine. "Anak, don't say that. Busy lang si Tito Zach niyo kaya hindi na nakakabisita pero he video calls pa rin naman diba?"I wasn't expecting this kind of reaction from Laine. "He doesn't anymore. It's been 4 days."Nagtatampo ba siya kay Zach? Ang alam ko talaga ay maram