EP_45 | หงุดหงิดใจ

ครั้นพี่บิ๊กส่งฉันถึงหน้ามหาลัย ฉันก็ยกมือขอบคุณพี่เขาไป แม้ว่าอีกฝ่ายจะยกมือรับไว้แทบไม่ทัน

คะแนนเดินเข้ามหาลัยเงียบๆ เสียงผู้คนจ๊อกแจ๊กจอแจไม่ได้ส่งผลให้สติสตังกลับมาอยู่กับตัว คะแนนเดินเหมือนคนใจลอยไปเรื่อยๆ ก่อนจะมีมือบางๆยกทาบที่หน้าผากของเธอ กั้นระหว่างหน้าผากกับต้นไม้ต้นเบ่อเร้อ

“เอ๊ะ?”

“ใจลอยไปถึงไหนเนี่ย” เวลเดินเข้ามา ก่อนจะมองฉันด้วยสีหน้าเป็นห่วง

“อ้อ.. คิดฉากต่อไปของนิยายอยู่หนะ”

“แน่ใจนะว่าไม่ได้ทะเลาะกับพี่ริว?”

“เปล่า.. ทำไมอะ?”

“ก็เห็นว่าอยู่ด้วยกันแล้ว แต่ไม่ได้มาพร้อมกันไง พี่ริวเองก็นิ่งๆไปนะ ตั้งแต่ฉันเห็นพี่เขาก็ สูบบุหรี่ไม่หยุดเลยอะ มีอะไรกันหรือเปล่า?”

“คงเครียดละมั้ง”

“นั่นไง ทะเลาะกันจริงด้วย”

“ไม่ได้ทะเลาะ”

“พี่ริวจะเครียดเรื่องอะไรได้ละ? รายนั้นชอบทำตัวอยู่เหนือปัญหาจะตาย”

“ก็.. มีอะไรกันแบบไม่ได้ป้องกันไง”

“ห๊า! อ๊ะ!..” เวลรีบปิดปากแล้วลากแขนฉันไปใต้ต้นไม้ใหญ่

“ไม่ได้ป้องกัน.. หมายถึง”

“แตกใน” เวลยกมือปิดปาก ก่อนจะลูบไหล่ฉันเบาๆด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง

“เห้ย ฉันโอเค กินยาไปแล้ว”

“มันก็ไม่ควรเกิดขึ้นไง แกสองคนไม่ได้คบกันส่วนพี่ริวเองก็มีแต่ผู้หญิง ถึงช่วงหลั