CHAPTER 4

MABILIS ANG NAGING paglakad ni Ashley papasok sa hospital building.

Ang Andreas Medical Hospital ang pinakauna at kaisa-isang pribadong hospital sa bayan ng San Andres. Mayroong limang palapag iyon at kahit pa sa pagdaan ng panahon, nanatili pa ding parang bago ang gusali. Maintained ang hitsura ng pagkakatayo nito dahil nagmula sa mayamang pamilya ang nagpatayo niyon.

Lumilikha ng tunog ang bawat yapak niya sa malamig na sahig. Pumipilantik ang kanyang balakang sa bawat paghakbang dahil na rin sa suot na matangkad na sapatos. Hindi din siya masyadong makahakbang ng malalaki dahil sa maiksing skirt na halos hapit na sa kanyang mga hita. Maayos ang kanyang buhok na nakababa. Napakalinis niyang tignan sa puting unipormeng pang-nurse. Nakasabit sa kanyang kanang balikat ang tote bag na naglalaman ng ilang mahahalang kagamitan na ginagamit niya sa pang-araw araw.

Sa kamamadali niya hindi na niya namalayang may nabangga. She looked up to see when the man hissed.

Nagmamadali siya, pero nang makita ang lalaking nabangga ay tila bumagal ang pagtakbo ng oras. Ang mga matang nito ang una niyang napansin. Matatalim itong nakatingin sa kanya pero pakiramdam niya ay inaakit siya sa paraan ng pagtitig nito. Matangos ang ilong nito. Tila napakalambot ng mga labi nito na para bang napakasarap damhin at halikan.

Napadako ang tingin niya sa gumalaw na adams apple nito. Pati ang kulay ng balat nito ay pantay sa puti ng mukha nito.

Hindi man niya maalala, pero parang nakita na niya ito noon. Isa ba itong artista? Model?

Sa kaiisip, hindi na din niya namalayang umalis na pala ito. Ni hindi na din niya napansin kung saan ba ito nagtungo.

"Ah! Late na pala ako," paalala niya sa sarili at agad na tinungo ang kinaroroonn ng elevator. Mabuti na lang at naabutan pa niyang nakabukas ito. Puyat pa kasi siya kagabi mula sa iba pang trabaho.

Napatigil siya saglit nang makita na naman ang lalaking nabangga sa loob ng elevator. Nang pasara na ang pintuan ay saka lamang siya naalarma. Agad siyang pumasok bago pa ito tuluyang mag-sara.

Pipindutin sana niya ang floor na pupuntahan nang makitang doon din pala ang punta ng lalaking kasama sa loob ng elevator. Sila lang kasi ang nandoon.

Hindi niya mapigilang lingunin ito. Sa sobrang gwapo ba naman nito talagang kahit sino, iikot ang mga ulo para dito. Matangkad at may magandang pangangatawan ito. Palagay niya, nasa mga late twenties palang ito. Taglay ng lalaki ang napakagandang alon ng kulay kapeng buhok na kadalasang nakikita sa mga dayuhan. Maputi ito at mukhang libag pa ang mahihiyang kumapit sa balat nito.

Nilabas niya ang phone upang manalamin sa screen nito. She checked if her appearance is okay. Isinabit niya ang buhok na tumatabing sa pisngi sa likod ng kanyang tainga. Bahagya niyang pinulot-pulot ang hibla ng manipis na bangs upang magpantay. Inilabas niya ang isang librong mukhang bago pa mula sa bag at pasimpleng binabasa iyon kunwari. Matagal na iyong nabili pero ni minsan, hindi pa niya binuklat.

"Ah!" Biglang natuon ang atensyon niua sa daliri nang dumugo iyon. Nasugat lang naman siya sa pahinang inililipat. Hindi niya kasi iyon tinitignan.

D*mn! Papercut!

Biglaang lumayo sa kanya ang lalaki at saka paulit-ulit na pinindot ang numero ng susunod na palapag. Para bang hindi na ito makapaghintay na makalabas.

"What a weird guy," puna niya nang tuluyan na nga itong makalabas.

Naglabas siya ng band-aid mula sa bag saka nilagyan iyon.

Ilang sigundo pa ay nakarating na din siya sa kanyang palapag. Dali-dali siyang nagtatakbo sa hallway. Mabuti na lang at sanay siya sa may kataasang sandals. Bawal sa kanila ang ganoong klaseng sapatos, at lagi siyang sinisita dahil doon. Pero lagi niyang iginigiit na iyon ang gagamitin niya dahil hindi iyon nakakaapekto sa kanyang trabaho. Sa katunayan, mabilis pa din siyang gumalaw kahit may emergency.

Kakausapin daw kasi sila para sa kaunting pagbabago sa kanilang department. Agad siyang nagtungo sa kanilang opisina at nadatnang nandoon na ang lahat, maliban sa kanya.

Lahat sila ay nagtinginan sa pintong kanyang pinasukan. Nag-grand entrance ba naman siya.

"Miss Arevalo, please have your seat," anang kanilang Vice Director. Halata sa mukha nito na masakit na naman ang ulo sa kanya.

Paano ba naman kasi, lagi siyang pasaway.

"Hi, good morning!" masiglang bati niya sa lahat saka naupo.

"As I was saying, biglaan ang pag-alis ni Doctor Samaniego, na siyang team leader ninyo. Hindi na siya nakapagpaalam para sa mga may shift ngayong araw. But he said his goodbyes last night. He just took off this morning to States." Bumaling ito sa katabing lalaki.

Napaayos siya nang upo nang makita kung sino ito. It was the weird guy earlier at the elevator who hurriedly went out. Dito din pala ang punta nito pero bumaba na agad mula sa elevator. At mukhang napakabilis din nitong nakarating. Naupa pa nga kaysa kanya na halos gawin na niyang track ang hallway makaabot lang sa oras.

He was sitting so calmly. Ni wala siyang makitang pagod mula dito kung ginamit man nito bilang ang hagdan. Pero impossibleng makarating ito agad ng mas mabilis pa sa elevator.

Her gaze met his. Nakakahipnotismo ang kanyang mga tingin. Kumikinang at napakatingkad ng kulay ng mga mata nitong parang ginto. His nose is stubbornly up and as sharp as his jawline. Ang mga bibig nito'y parang nalagyan ng liptint na usong-uso sa mga kabataan ngayon. Napakaganda nito lalaki sa kanyang paninhin ngunit hindi nakabawas sa karisma nito bilang lalaki. Sa katunayan, nakadagdag pa nga ito. Mukha itong isang prinsipe mula sa Europe nang mga panahong uso pa ang monarkiya ilang taon na ang nakakalipas.

Nilingon niya ang kapwa babaeng mga nurse. Panay kasi ang bulungan ng mga ito na may halong mahihinang tili. Marahan din siyang kinurot ng kaibigang si Kat, na kasama niya sa department, upang ipakita ang kilig. Napa-irap na lang siya upang itago ang nararamdamang tulad sa mga ito.

Muli niyang tinignan ang lalaki. Hindi niya maipaliwanag ang nararamdaman. Para bang sobrang pamilyar nito.

"This is Doctor Luke Cuevas, as of today, will be the new head of your team," the Vice Director proclaimed.