Chapter 2: Roommates

Kirsten Encarlight's P.O.V

****

"Gising ka na!!!"

Nanlaki ang mga mata ko at agad akong napabangon sa nakakabinging ingay na narinig ko.

Galit kong tinignan ang pinagmulan ng boses. Isang babaeng mala-rainbow ang buhok dahil sa iba't iba ang kulay nito.  Bilugan ang mga mata nito at putok na putok ang labi dahil sa lipstick.

Nakatakip ang kamay nito sa bibig niya at alanganing tumawa. "Sorry," aniya.

Nang makabawi ay no'n ko lang naalala ang nangyare.

I almost got raped.

Biglang lumakas ang tibok ng puso ko nang dahil sa kaba. I expected that this school is worse but I never thought this is actually that worst!

"Are you okay?" tanong ng babaeng nasa tabi ko.

Of course I'm not. "What do you think?" I said sarcastically.

Napakamot ito sa ulo niya.

"Nasa'n ako?" I asked. Inilibot ko ang paningin ko at nakahiga ako sa isang kama. Mayroon ding tatlong kama na narito ngayon sa silid. Sa gilid ko naman nakapwesto ang isang bakanteng mesa.

"Andito ka sa bago mong room. Dito ka mag-i-stay for the rest of the school year. " Nakangiting aniya. "Itong hinihigaan mo, ito ang bed mo, at sa tapat ng mga bed natin dito, ang mga sari-sarili nating closet. Do'n naman sa pinto na 'yon, " itinuro nito ang pintuan malapit sa balcony. "Yun ang comfort room. Kung kakain naman tayo dito, pupunta lang tayo sa cafeteria. But if we want to eat here, they also do the take out. Don't worry, kinuha na ni Jacob yung card mo that will be using here for payment para sa cafeteria. Then all of your expenses will be calculated and will submitted to your guardian para bayaran nila."

"Nga pala, I forgot to tell you my name. My name is Trixie Jane Maddleson. And you're Kirsten Encarlight, right?"

"Y-yeah."

"Truly that you're really pretty. And you know what, I like your black silky hair. Do you also want to dye it like mine?"

Oh, crap. She's too loud. And wait what?! She want me to dye my hair? No no no. "I'm fine." All I said.

"By the way, what happened to you earlier? Kasi kanina nakita ko, dinala ka ng medical team dito, eh."

I heaved a sigh. "I almost got raped," diretsong sabi ko.

She just nodded her head.

"I will tell them to the school superiors, mananagot sila sa ginawa nila sa'kin! Too glad I still remember their fucking faces!" Bigla na lang uminit ang ulo ko nang muling rumehistro sa utak ko ang lahat ng nangyare kanina lamang.

Those ugly fucking morons! I will surely sue them. I will tell my mom what they've done to me.

Ngayon pa lang, ayoko nang mag-stay dito. I want to go home. This isn't really a right place for me. Virginian High is a school of maniacs and perverts. Damn!

"Hey.." Naramdaman ko ang paghawak ni Trixie sa magkabilang balikat ko. Tinignan ako nito sa mga mata. "Alam mo, Kirsten, kahit sabihin mo pa yung nangyare sa'yo, walang mangyayare."

Kumunot ang noo ko sa sinabi nito. Tinanggal ko ang pagkakahawak nito sa balikat ko. "Ano'ng ibig mong sabihin?"

"Look, this school is a mess. Hindi nila tayo pakikinggan kahit ano pa'ng sabihin natin. Kahit na gahasain ka dito, kahit pa i-bully ka dito, o di kaya kahit ano pa ang mas nakakatakot na mangyare sa'tin dito, wala silang pakialam, hindi ka nila pakikinggan. But still, this school has a rules and regulations na sobrang higpit. Once you break one of the rules, ipapatapon ka sa dark room."

Nanindig ang balahibo ko sa sinabi nito.

"Yung dark room na 'yun, yun ang mas dapat mong katakutan. Lugar 'yung kung saan mas masahol pa sa impyerno."

"A-ano'ng ginagawa sa kanila?" Di ko maiwasang h'wag itanong.

Lumapit ito sa'kin at saka iyon ibinulong, "Gang rape."

Oh my gosh! Natutop ko ang bibig ko sa sinabi niyang iyon.

"Hey, mukhang close na kayong dalawa, ah!"

Sabay kaming napalingon ni Trixie sa bagong boses na narinig ko. Pumasok sa kwarto ang isang mataba at di-katangkarang lalaki. Nakasuot ito ng eyeglasses at ang damit nito ay mala- Andrew E. ang istilo.

"Jacob!" Tumayo si Trixie at saka lumapit sa lalaki. "Kirsten, siya si Jacob. Jacob Struck. At Jacob, siya naman si Kirsten. Bago nating roommate."

What? Roommate?? Lalaki?!

Ngumiti ito sa'kin. Pilit akong ngumiti dito.

I can't believe it. Akala ko no'ng una ay hiwalay ang mga kwarto ng lalaki sa babae, pero ano 'to? Ba't may kasama kaming lalaki?!

"Gulat ka ba?" Hagalpak ang tawa ni Trixie. "Try to normalize it, Kirsten. Ganito talaga dito," aniya tumatawa pa din.

I rolled my eyes and shifted my gaze to the balcony.

"Kirsten, masanay ka na lang kay Trixie, ganyan lang talaga siya. Madaldal at palatawa kahit walang nakakatawa— ARAYYY! Ba't ka nananapak!"

"Buti nga sa'yo! Sinisiraan mo pa ako Kirsten, eh!"

Napailing na lamang ako sa mga ito.

I don't know where my paths are leading me on. Lalo pa't alam konh hindi magiging biro ang kalalagyan ko dito. At my very first day, I almost got raped, and nothing I will do to let those morons suffer for what they do. And what will happened next? Di ko na alam. Ngayon pa lang gusto ko nang sumuko.

"Kirsten. Sama ka sa'min. Kain tayo sa cafeteria."

Tumango ako at saka tumayo.

"Here's your card." Inabot sa'kin ni Jacob 'yung card kuno dito.

Tinignan ko iyon at wala naman itong pinagkaiba sa debit or credit card. It has my printed name and the name of the school.

Lumapit sa'kin si Trixie at saka ipinulupot ang braso niya sa braso ko. "Tara!"

Suminghal na lang ako sa isip ko. Gustuhin ko mang bumitaw sa ginawa ni Trixie pero hindi ko ginawa. Dahil ayoko naman magmukhang maarte sa harap nilang dalawa. At sa tingin ko, kailangan ko na silang kilalanin bilang mga bago kong kasama.

Lumabas na kami sa room namin. Inilock iyon ni Trixie at saka na kami tumuloy paalis.

Sinipat ko ang dorm building at nasa ikaapat na palapag ang kwarto namin. Ang gusali na 'to ay mayroong limang palapag. At talaga namang malawak. Sa hinuha ko ay pare-parehas lamang ang espasyo at disenyo ng mga kwarto dito.

May mga nadatnan na rin kaming estudyante dito sa building ngunit iilan lang. Nabanggit sa'kin ni Trixie na pah mga ganitong Linggo, nakatambay daw ang ibang mga estudyante sa gymnasium, sa field, o di kaya sa pool area.

Sumakay na kami ng elevator hanggang sa tuluyan na nga kaming nakalabas.

Mabuti na lamang at di gaanong mainit dito sa labas, makulimlim ngunit wala namang badya ng ulan.

Ilang saglit pa'y nakarating na din kami sa cafeteria.

Nagtinginan ang lahat sa direksyon namin ng makapasok kami. Naiilang ako sa tingin nila. Kaya yumuko na lang ako.

"I guess, siya yung bagong transferee."

"Ooh, ang ganda niya, ha."

"At sexy."

Simula ata nang nangyare sa'kin kaninang umaga ay ayoko nang maniwala pa sa mga compliments na 'yan.

"Wag mo na lang pansinin mga 'yan, Kirsten. Isipin mo na lang, tayo tayo lang andito. Kaya wag kang mahiya, okay?" Bulong ni Trixie sa'kin.

"Okay," anas ko.

Pumila na kami ni Trixie sa counter upang pumili ng kakainin namin. Well, as I can see marami namang putahe ng ulam ang narito. At iba ang cafeteria na 'to kumpara sa mga schools na pinasukan ko na.

Malawak dito dahil sa tingin ko ay iisa lang ang cafeteria dito at lahat ng estudyante ay dito na kumakain.

I already ordered my food and Jacob started to accompanied us to our seats.

I was quiet all the time while we're eating. While this talkative Trixie keeps on talking about nonsense things. Jacob and I just laugh about her jokes. Although it's not funny, I just did. I don't want to be called as KJ.

Mabilis lang na lumipas ang oras. Nang makauwi kami sa dorm ay sinimulan ko nang ayusin lahat ng gamit ko sa closet ko. Trixie helped me and Jacob suddendly went out. He went to one of our roommate that I haven't met yet. Trixie told me that he's a busy man. As if I care.

It's past seven o'clock in the evening. I am here in the balcony and haven't took my dinner yet. I'm all alone here since Trixie went to cafeteria to get me some food. Ayoko na din lumabas. I'm tired and sick enough to see those students.

Mula dito sa taas ng kwarto namin, tanaw na tanaw ko ang field dito sa school. It's kinda wide and also has a grandstand. Habang pinagmamasdan ko ang kagandahan ng eskwelahan ay hindi mawaglit sa isip ko ang nangyare kanina.

I badly want to tell it to Mom, but how? They even cut our connections from the outside and it's killing me. I can't just leave without my phone.

Bigla akonh nakaramdam ng lamig nang umihip ang hangin sa pwesto ko. Saglit akong pumasok sa loob upang kunin yung jacket ko.

Nagtungo ako sa closet ko at saglit na hinanap 'yon.

Mayamaya pa'y biglang bumukas ang pintuan dito sa kwarto. Baka andito na si Tri—

I suddenly stopped and fixed my eyes through him. He's wearing a ball cap. I can't see his whole face because he's wearing a facemask. But those cold glares that he's throwing me suddenly freezes me. Those blue eyes, it's chilling.

Parang nakita ko na siya.

Nang makabawi ako ay peke akong umubo.  "H-hi," tanging nasabi ko. "H-have we met alread—" Bago ko pa matapos ang sasabihin ko ay biglang may rumehistro sa utak ko.

Wait! Naaalala ko na. Those blue eyes. I saw that this morning. Siya yung nagligtas sa'kin? Tama. Siya nga 'yon. Although I forgot some of the scenarios, but his eyes, I still remembered it.

"I-ikaw yung nagligtas sa'kin kanina, di ba? Thank you..." I meant what I said. I owe him my life. Maybe if he's not there, baka di ko na alam kung nasa'n ako ngayon.

Hindi ako nito pinansin, bagkus ay nagtungo ito sa kama niya, katabi ng kama ko. Ibinagsak nito ang katawan nito doon at saka tahimik na nakatitig sa kisame.

Hindi ba siya nakakapagsalita?

The last virgin standing, mag-iingat ka sa'kin.

Natigil ako nang may maalala ako. Before I collapsed earlier I heard him said that. Fuck!

"Wag mo kong tignan ng ganyan." He said with an authority, still not looking at me.

Tinanggal nito ang mask niya at bumungad sa'kin ang mukha niya. Even if he's not looking at me, I can see that he has a beautiful facial features. His nose were pointed as so as his eyes were blue that is really attractive. Crap! Why am I complimenting him.

"Hey!" iritableng aniya. Iniwas ko na lang ang tingin ko dito.

Kahit di ako natutuwa sa sinabi niya kaninang umaga sa'kin, still, it didn't change that he helped me.

"I just want to say thank you for helping me." All I can say.

Nang maramdaman kong wala itong balak makipag-usap sa'kin ay umalis na ako at muling bumalik sa balcony.

I'm not here to please someone to talk to me. I already have my thank you and it's up to him if he'll take that. One of these days, I will pay him for what he did. I don't want to have an indebtedness to anyone.

I swear I will pay for him.

"Kirsten...."

Napalingon ako sa likod ko. It was Trixie, singing out my name.

"Kain na tayo..."

Her voice was irritating yet so funny.

Lumakad na ako papasok sa loob. Nasa loob na din si Jacob. Nagkangitian lang kami at saka nito ibinigay ang isang paper bag.

Nang kunin ko iyon ay akala ko pagkain, ngunit nang inilabas ko 'yon ay nakita ko ang pares ng kulay itim na uniporme.

"Thank you," pagpapasalamat ko dito. He's kind, huh.

"Tara, kainan na.." pagkanta pa ni Trixie. This girl is energetic. Di ko alam kung sa'n nito nakukuha ang ganyan kasigla niyang  pag-uugali.

We strode through our own study table. Trixie handed me my food. And we all started eating.

"Hey, Raijin, how's your day? Ngayon ka lang hindi nag-stay dito sa room natin, ha?" Jacob started the conversation.

So the blue-eyed guy's name is Raijin.

"Baka nakalimutan mong Sunday ngayon. Akala mo siguro may pasok, 'no?" Tumatawa si Trixie habang nilalantakan ang chicken wings na kinakain nito.

Kumakain lang ako at nakikinig. I'm not fond on talking to anyone while I'm eating. Maybe I get used to it since no one wants to befriended me.

"Siya nga pala, Kirsten. Siya si Raijin, president natin sa student council. Pag may nang-away sa'yo dito, nambastos or what, sabihin mo lang kay Raijin, siya nang bahala." Kumindat pa sa'kin si Trixie.

Alanganin na lang akong tumango.

"Single pa 'yan, Kirsten. Sana single ka din." Tatawa-tawa ulit si Trixie. "Wala ka nang hahanapin sa kan—"

Pinutol ni Raijin ang sasabihin nito. "You shut up, Trixie!"

Agad namang tumahimik si Trixie ngunit palihim pa ring tumatawa.

Siraulo.

Nang matapos kaming kumain, nauna na akong maligo sa kanila. Gusto ko na ring matulog dahil bukas na magsisimula ang unang araw ng pasok ko dito sa Virginian High.

I don't know what to expect tomorrow but I wish that nothing bad will happen.

***-

I LOOK at the wall clock. It's already 12 in the midnight. And I hate it! Sabi ko sa sarili ko na maaga akong matutulog pero mukhang namamahay pa ako.

Binigyan ko ng sulyap ang mga kasama ko, tulog na sila. Lalo na si Trixie, kababaeng tao, ngunit daig pa ang lalaki kung humilik.

"Can't sleep?"

Natigil ako nang marinig ko ang boses ni Raijin.

"Y-yeah." I answered. Buti naman at di na siya cold gaya nang kanina. Baka gutom lang siguro siya kanina.

"Wanna come with me?"

Eh? Nabigla ako sa paanyaya nito. Kumunot ang noo ko nang maalala ko ulit ang sinabi niya sa'kin kanina. Sinabihan niya akong mag-ingat sa kanya, pero niyayaya niya ako.

Umiling ako dito.

Wala na itong sinabi pagkatapos n'on. Tumayo ito sa higaan niya at saka humakbang palabas ng kwarto.

It's 12 in the midnight, sa'n naman niya balak pumunta ng gan'tong oras na.

My curiousity didn't stop. Not until I found out myself following where did Raijin go.

If something bad happened to me, I will use what I learned from my taekwondo class. He's only one, maybe I can take him down.

Tahimik akong sumusunod sa kanya. Umakyat ito sa hagdanan. Ganitong oras yata ay hindi na gumagana ang elevator.

Sumunod ako sa kanya hanggang sa mabilis itong nawala sa paningin ko.

Masyadong madilim dito sa dormitory. Iilan lang ang ilaw dito sa hallway. Ang iba ay hindi pa gumagana.

Sinubukan kong hulaan kung sa'n ito nagtungo. Hanggang sa nagulat na lang ako nang may narinig akong mga yabag. Tila nagmamadali.

Mabilis ngunit tahimik akong nagtago sa isang sulok. Nanlaki ang mga mata ko nang makita ko ang isang babaeng nakasuot ng hospital gown. Blond ang buhok nito. At kapansin-pansin ang mga pasa nito sa mukha.

Marahas siyang kinakaladkad ng apat na lalaking may suot na puting maskara.

What's that??! Fuck!