"Kung ganoon, magiging bastos na ako."Sabi ni Craig at pumasok.Alam ni Cerise na isa iyong banta. Nang makita niya itong papalapit ay hindi niya na pinigilang tanungin ito, “Binali ni Sigmund ang braso mo, tama ba?”Napahinto si Craig."Kung alam niyang binabantaan mo ako, sa tingin mo ba ay bali lang ang gagawin niya?”Imbes na magpadala sa takot ay pinagbantaan niya ito pabalik.Sa katunayan, hindi niya alam kung ano ang gagawin ni Sigmund para sa kanya. Pero ito ang naiisip niyang maaari nitong gawin. Maaaring tama siya, maaari ring hindi.Hindi man lang nasindak si Craig at tumawa pa, “Miss Harrod, baka hindi mo alam na bali ang braso para sa’yo?”Hindi nakaimik si Cerise.“Kung gusto mong malaman kung bakit, sundan mo’ko.”Agad naman niyang naalala ang narinig niyang pag-uusap ni Sigmund sa tawag nitong nakaraang araw, at hindi na nga niyang hinayaan pang manghula at sumunod na dito.Gayunpaman, nang makarating sila sa pinto ng ward, hindi maiwasang tumigil si Craig at sinabi s
Hindi siya pumunta nang umaga para makita ang Mamita niya, pero noong napadaan siya sa isang convenience store ay may nakita siyang naninigarilyo. Hindi niya alam pero natagpuan niya ang sarili sa loob ng bilihan at nagbabayad para sa isang kaha ng sigarilyo.Noong bata pa siya ay nasubukan niyang manigarilyo dahil sa naobserbahan sa mga nakakatandang mga pinsan at kaibigang lalaki na naninigarilyo nang palihim, kaya bumili siya para sa sarili, at sumubok.Pero isang beses lang iyon, hindi na siya umulit nang malasahan ang nakakasakal na usok ng sigarilyo.Pero ‘di kalaunan noong nasa abroad na siya, natutunan niya na ang paninigarilyo ay nagpapalimot ng mga iniisip ng isang tao, kaya naisip niyang sumubok ulit pero hindi niya parin natuloy dahil sa pag-aalangan.At ngayon, sa mismong araw na ito, ay nakatayo siya sa likod ng binilhan niya, hawak ang isang lighter.Bumuga siya ng usok matapos sindihan ito.Napaubo naman siya dahil pakiramdam niya ay sinasakal siya ng usok, at naluha
Biglang naalala ni Cerise ang malabong memorya ng isang taong sinisipsip ang leeg niya bago siya lamunin ng antok kagabi, at agad naman siyang namula.Si Sigmund, na katabi niya, ay nag-iwas ng tingin at palihim na napalunok.“Ang laki naman ng bunganga ng insekto na ‘yan.” Natatawang sabi ng matanda.Para namang dumudugo ang pisngi ni Cerise sa sobrang pamumula. Pero naiinis sa sarili niya dahil hindi niya man lang naisipang itago iyon dahil nakalimutan niyang magdala rin ng scarf.Samantala, ang katabi naman niya ay nag-aalab na ang mata. Sinadya talaga nito na mag-iwan ng marka ng kanyang labi sa leeg ni Cerise. Hindi niya alam kung ano ang mali sa kanya, pero sobra-sobra ang kagustuhan niyang markahan ang buong katawan ng babae.Kung wala lang itong lagnat kagabi, baka ay nailabas na niya ang init na natipon na ng ilang buwan.Pumasok ang isang katulong na may dalang hinog na mga mangga, “Tinugon kami ni Madam kanina na ihanda ito bago siya umalis kaninang umaga. Ang sabi niya’y i
Namanhid naman si Cerise nang marinig ang sinabi ng matanda. “Amita, inaalagaan naman ako ng young master. Sa katunayan nga n’yan e lagi niya akong tinatrato na parang isang nakababatang kapatid, at nararamdaman ko po ‘yun.”“At bakit hindi ko alam na tinatrato kita bilang kapatid?” Tanong ni Sigmund.Napatingin naman si Cerise, at hindi alam kung ano ang isasagot.“Wala akong kapatid, kaya bakit kita itatrato bilang kapatid?” Tugon nito at linagay ang dalang pinggan, sabay punta sa taas.“Hindi ba iyon isang rason para mas maghanap ka ng ituturing na kapatid?” Tanong ni Cerise sa sarili.“Iyang tukmol talaga na ‘yan ang baba ng pasensya.”Dinig niyang bulong ng matanda.Tiningnan lang ni Cerise ang likod ni Sigmund at napaisip. Kung hindi siya nito nakababatang kapatid, ano siya? Talaga bang asawa ang turing nito sa kanya?Pero bakit naman ito oorder ng weding dress para sa ibang babae habang mahal siya nito?-Matapos ang tanghalian, naunang umalis si Sigmund. Minasahe naman ni Ceri
Nakita ni Cerise ang galit sa mga mata nito, at sinabing, “Hindi mo na ako kailangang utuin. Pinapangako kong wala akong gagawin kay Vivian.”“At bakit naman kita uutuin? Hindi ko ba puwedeng sabihin ang totoo?” Napalingon ito sa gilid, at nang sa oras na iyon ay hindi alam ni Sigmund kung paano niya ipapaliwanag ang sarili.“At paano mo naman gagawin ‘yan?” Ngayon ay binigay ni Cerise ang buo niyang atensyon dito.“Sabay tayong lumaki. Malungkot ka ba na ginawa niya ‘yan sa’yo?”“Not at all.” Sagot ni Ceri at umiling.Pinaghandaan ni Sigmund ang sasabihin niya sa daan kanina noong pabalik siya sa villa. Pero sa kahulihan, ay iyon lamang ang sagot ni Cerise, kaya wala siyang nasabi pa.“Malulungkot ka kapag may gusto kang tao, at hindi ko gusto.” Saad ni Cerise nang mahinahon.Napakagat naman ng labi si Sigmund. “Then, sino naman ang gusto mo?”“Hindi mo puwedeng diktahan kung sino ang magugustuhan ko. Kahit pamilya pa kita.”Pakiramdam naman ni Sigmund ay tinaga ang pagkatao niya. “
Isang linggo rin ang nagdaan na hindi nakikita ni Cerise si Sigmund. Kapalit naman nito ay ang pagkalat ng balita ng paghatid nito kay Vivian.Pero walang pakialam si Sigmund sa balitang ito. Tinawagan niya si Izar at nag-aya ng inuman.Nang gabi ring iyon ay naghanda si Izar ng isang party para makapag-inuman sila.“Kuya Sig, kailan mo balak pakasalan si Ate Vivian? Kami na ang bahalang maging best men mo.” Saad ng isang kaibigan na naimbitahan sa party.Inangat ni Sigmund ang kanyang paningin, at mahinang sinabi, “Don’t worry. You’ll be one soon.”Tumabi naman sa kanya si Izar at Winston, at nagkatinginan. Pinaalalahan naman siya ni Izar sa mababang tinig, “Hindi ka pa divorced. Paano mo papakasalan si Vivian?”Liningon niya ito, “Sino ba ang nagsabing hindi sila puwedeng maging best men kung hindi ako divorced?”“Ibig mo bang sabihin gusto mo ng pormal na kasal sa simbahan kasama si Cerise?” seryosong tanong ni Winston.“Kung gugustuhin ko…” Malamig nitong sagot.Madalas siyang sum
Sa kalagitnaan ng gabi ay pumarada ang mamahaling sasakyan ni Sigmund sa ilalim ng building ni Cerise.Nakahinga siya nang malaman na hindi lang silang dalawa ni Percy ang kumain, pero hindi parin ito mawala sa isip niya. Sa kabila ng lahat, siya parin ang legal niyang asawa.Binuksan niya ang pintuan ng kotse at nagsindi ng sigarilyo. Hanggang ngayon ay hindi mawala sa isip niya ang malamig nitong ekspresyon nang makita siya nito. Hindi man lang nito naisipan bumati o kahit ngumiti man lang.How heartless.-Matapos magshower ay nagpunta ng balkonahe niya si Cerise upang diligan ang kanyang mga tanim na nadoon. Nadistract siya sa magandang tanawin ng mga ilaw mula sa mga building, at napuno ang isang paso, dahilan para tumingin siya sa ilalim upang tingnan kung may tao bang natuluan.Pero mas malala pa dito ang nakita niya. Isang pamilyar na mamahaling sasakyan na madalas niyang makita pero ngayon lang uli napadpad doon ngayong linggo.Kilala niya ang nagmamay-ari ng sasakyan na iyon
Binibiro lang sana ni Cerise si Craig pero biglang may taong lumitaw mula sa likod niya at hinablot ang singsing sa kamay niya. Isinuot nito ang singsing nang walang alinlangan.Makinis at payat ang kamay ng lalaking humablot ng singsing, at dahil sa katangiang iyon, bumagay lang sa kamay nito ang singsing.Nakatitig lang si Craig at Cerise sa kamay ng lalaki, may kanya-kanyang iniisip.Tiningnan nang maigi ni Sigmund ang kanyang kamay, at tumingin kay Craig, “Bakit? Gusto mong subukan?”“Hindi po.” Saad ni Craig na kinabahan sa tingin nito at agarang tumanggi.“Go take care of Vivian.” Utos ni Sigmund.“Opo.” Agad namang nagmamadaling umalis si Craig para pumunta kay Vivian.Tiningnan naman ni Cerise ang papalayong pigura ng bodyguard ni Vivian, at litong tiningnan ang natirang kasama niya. Hindi ba dapat siya ang kasama nito para pumili ng singsing kasama ni Vivian?“This lady wants both rings. Get the invoice.” Hindi ni Sigmund pinansin ang titig ni Cerise, tinanggal ang singsing a
“Wag kang magalit... sabi ni Kuya Izar, bawal kang ma-stress...” halos pabulong na ang kanyang tinig.“Cerise,” sabi ni Sigmund. “Sana hindi na lang kita nakilala.”Mula sa malamig ay naging isang mapait na lamig ang bumalot sa silid. Wala na siyang nasabi.At gaya ng eksenang walang pasabi, bumukas ang pinto.“Sigmund!”Pamilyar ang boses, malakas, sabik. Pumasok si Vivian, dala ang sariling pag-aalala. Kasunod niya si Craig, pero hindi ito lumapit.Napatingin si Cerise sa kanila. Hindi maipinta ang naramdaman niya.“Ceri, nandito ka rin pala,” magiliw na bati ni Vivian. Walang halong init o panunumbat, pero may pagitan ang tono. Tumabi ito kay Sigmund at agad hinawakan ang kamay nito.“Kumusta ka na? Mas okay ka na ba ngayon?”Hindi sumagot si Sigmund. Tiningnan lang niya si Vivian, at saka bahagyang napangisi. Isang malamig na ngiti na mas masakit pa kaysa sa kanina.Hindi alam ni Cerise kung bakit nakangisi si Sigmund. Wala naman itong sinasabi. Kaya’t marahan niyang paalala, “’Wa
“Kuya Izar?” may halong gulat ang boses ni Cerise.“Sakto ang tawag mo,” ani Izar. “Hinahanap din kita. Naaksidente si Sigmund kagabi... nasa ospital siya ngayon.”Nabigla si Cerise. “Ano?” Mabilis siyang napatayo. “Nasaan siya? Anong ospital?”“May bali sa isang braso. Nagising kaninang madaling-araw, pero nawalan ulit ng malay. Baka mas mabuti kung pumunta ka rito. Kailangan nating mag-usap.”Hindi na siya nagtanong pa. “Pupunta na ako ngayon.”-Kasabay ng malakas na pagbugso ng hangin ang mabilis na takbo ng kotse. Tahimik si Cerise sa likuran ng sasakyan ng direktor, hawak pa rin ang kanyang, habang paulit-ulit sa isip niya ang sinabi ni Izar.Pagbaba sa ospital, sinalubong siya ng malamig na hangin. Inayos niya ang buhok na ginugulo ng hangin habang nagmamadaling tumakbo papasok.Sa labas ng silid ng pasyente, tumingala si Izar sa naririnig niyang yapak. Nang makita niya si Cerise, bahagya siyang ngumiti, alanganin, pero malinaw ang pagkaunawa sa nararamdaman nito.“Kuya Izar, k
Kita ni Cerise ang pagsabog ng emosyon sa mata nito. Disappointment. Inis. Galit na pilit pinipigil. Pero kahit naramdaman niyang unti-unting bumibitaw si Sigmund sa kanya, kailangan niya itong sabihin.Huminga siya nang malalim, parang pagsuko pero puno ng layunin.“Young Master… pakiusap, hiwalayan mo na ako.”Tumitig si Sigmund sa kanya. Tumigas ang ekspresyon nito, at may sagot siyang buo na bago pa man niya mapigilan ang sarili:“Imposible.”Tumalikod siya at umalis.Naiwan si Cerise sa kinatatayuan, parang naligaw sa gitna ng makakapal na ulap.Buti na lang at kailangan nitong umalis kinagabihan. Nang makatiyak siyang wala na si Sigmund, tahimik siyang lumabas ng suite.Diretso siya sa hotel lobby. Wala namang sagabal sa kanyang pag-alis. Tumango ang mga staff at magalang siyang binati.“Ingat po kayo, Madam.”Napahinto si Cerise. Sandaling nagulat… pero tinuloy ang lakad na may matatag na hakbang.Sumakay siya ng taxi at dumiretso sa bahay.Nag-file siya ng leave at nagkulong s
Napatingin sa kanya si Cerise. “Bakit?”“Sa nangyari sa’yo kagabi, wala ka bang gustong alamin? Sino ang nasa likod no’n? Magpahinga ka muna. Huwag kang pumasok.”“Eh ‘di uuwi na lang ako.”Tumitig si Sigmund sa kanya. “Hindi ka ba komportable kapag kasama ako?”“Hindi ko sinasabi ‘yon,” mahinang sagot ni Cerise. “Pero hindi ako pwedeng manatili rito habang-buhay.”“Naghihintay ang mga reporter sa labas ng bahay mo ngayon. Kung pipilitin mong umalis, iisa lang ang pupuntahan mo.”“Saan?”“Sa condo ko.”Ang kanyang sea-view unit.Hindi umimik si Cerise. Tumigil lang siya, nakatingin sa sahig. Tahimik. Pero sa loob-loob niya, naluha ang kanyang damdamin.Hindi ba’t ibig sabihin nito’y hindi pa rin siya makakawala sa kanya?Ayaw na niyang maging human pillow nito tuwing gabi.“Pupunta na lang ako kay Kara. Puwede?”“Alam kong anak siya ng abogado ng tatay mo, at matagal na kayong magkaibigan. Pero ako ang asawa mo. Mas pipiliin mo ba ang kaibigan mo kaysa sa asawa mo? Mas ligtas ka ba ka
Sa kabilang bahagi ng lungsod, hindi tahimik ang umaga sa private apartment ni Vivian.Nakaupo siya sa harap ng salamin, pinagmamasdan ang sarili. Ilang ulit niyang tinangkang mag-makeup, pero nauuwi lang ito sa pagkabigo. Sa huli, binato niya ang mga mamahaling cosmetics at skincare sa sahig.Tumunog ang mga bote. Nagkalat ang mga piraso.Pumasok si Craig na nagulat sa gulo. Napatingin siya kay Vivian, nakaupo pa rin sa upuan, tahimik pero naglalagablab ang mga mata.“Lumapit ka rito,” malamig na utos ng babae.Nagdadalawang-isip man ay lumapit si Craig.Tumayo si Vivian, at bigla na lang yumakap sa kanya. Hinalikan siya nito, mariin, puno ng poot at pangungulila. May luha sa mga mata nito at napakaagresibo ng galaw nito.Pagbitaw niya sa halik ay mahina itong nagtanong, “Tulungan mo akong kalimutan siya. Kaya mo ba?”“Vivian…”“Please.”Muling hinalikan ni Vivian ang kanyang leeg, labi, at dibdib. Habang hinahaplos siya, pinasok ng kamay niya ang loob ng suot ni Craig, binubuksan an
Bigla siyang hinila ni Sigmund pabalik at sabay silang bumagsak sa kama.Nataranta si Cerise. Napakapit siya sa braso nito. Pagkatapos ng ilang segundong katahimikan, mahina siyang bumulong."Hindi yata tama 'to...""Bukas, may press conference. Sasabihin ko na asawa kita. At hindi ko na itatago."Ibinulong ni Sigmund iyon sa leeg niya—mababa, mariin, at puno ng paninindigan.“Hindi,” madiing sabi ni Cerise sa nanginginig niyang tinig. “Hindi tayo puwedeng magpa-press conference.”Bahagyang napatigil ang mundo. Nadadarang siya sa init ng katawan nito, sa seguridad ng yakap, ngunit nanaig ang katinuan.Dumikit si Sigmund sa leeg niya, at may bulong na dumaan sa balat niya gaya ng usok na may dalang apoy. “Ayoko nang maulit ang nangyari ngayon,” aniya, mariin ang tono.Ayaw na niyang hayaang harapin ni Cerise ang panganib nang mag-isa.Pumasok sa isipan ni Cerise ang nakaraan, ang araw na sinabuyan siya ng pintura sa harap ng media. Iyon ay isang kahihiyan, ngunit maituturing pang mabab
Natigilan si Cerise nang magtagpo ang tingin nila ni Sigmund. Sa isang sulyap pa lang, alam niyang nakita na nito ang mga sugat niya na pilit niyang itinatago. Naunawaan niya rin kung bakit ito bumalik sa pribadong silid para hanapin si Mr. Peterson. Ngunit sa kabila ng lahat, hindi niya mapigilang makaramdam ng hiya."Sigmund, tumigil ka na sa pagtitig," mahinang bulong niya.Ngunit hindi siya pinakinggan ni Sigmund. Sa halip, lumapit ito mula sa likuran at bumulong sa kanyang tainga, malamig ang tinig nito."Sino'ng nagbigay ng pahintulot para masaktan ka?"Napatigil si Cerise. Sa dami ng nangyari, halos hindi na siya makakilos. Akala niya, ligtas na siya, pero heto siya, pinapagalitan pa nga. "Saan ka pa nasugatan? Sasabihin mo ba, o gusto mong ako na mismo ang maghubad ng natitira mong damit para malaman ko?"Hindi na siya hinintay nitong sumagot. Parang seryoso nga ito."Ako na ang magsasabi! Ako na!"Taranta siyang napasigaw.Sa wakas, umangat si Sigmund mula sa kanya. Ngunit na
Binalewala ni Cerise ang kirot na gumagapang sa kanyang tagiliran. Ang tunay na takot ay dumapo sa kanyang sikmura nang mapansing naka-lock ang pinto, inilock ito ni Mr. Peterson.Tahimik ang tunog ng mga sapatos ni Mr. Prescott habang papalapit siya, mabagal, puno ng intensyon. Hinawakan nito ang basang manggas ng kanyang damit.Napaatras si Cerise nang di sinasadya. Napadikit ang kanyang kamay sa nabasag na salamin. Napasinghap siya at mabilis na inangat ito. Dugo ang dumaloy sa kanyang palad."Akala mo ba'y kaya kitang pagbigyan katulad ng ama mong inutil?" mariing bulong ni Mr. Prescott habang sinunggaban siya sa kwelyo at pilit siyang itinatayo. "Kung hindi dahil sa natitirang pakialam ng pamilya Beauch sa'yo, matagal ka nang wala. Hindi kita gagawing prinsesa tulad ng ginawa ko kay Vivian."Napilitan si Cerise na titigan ang kanyang mukha. Wala nang pagkukunwari. Sa isang simpleng pagkakatapon ng alak, lumabas ang tunay na anyo ng halimaw.Dapat sana’y masaya siya na nabunyag an
“Ako?”“Hm-hm.” mabilis na pagtango ni Spencer, pilit na ngumiti kahit hindi umaabot sa kanyang mga mata ang ngiti. “Kumain na tayo.”Dahan-dahan nilang tinapos ang hapunan. Pagkatapos, isinama ni Cerise si Spencer sa ilang kilalang lugar sa lungsod, ipinakita ang kultura at tradisyon ng Pearl Pavilion. Nang matapos ang paglilibot, tinawag niya ang taxi para ihatid siya pabalik sa hotel.Ginagampanan lang niya ang papel ng mabuting host. ’Yun ang iniisip niya.Pero hindi inaasahan ang sumunod.Pagkababa ni Spencer mula sa taxi, nakaharap na siya agad sa isang pamilyar na tanawin nang bigla ay may isang katahimikan nang makaramdam ng isang malakas na presensya.Si Sigmund.Nakatayo siya sa unahan ng isang grupo, malamig ang tingin na ibinabato nito kay Spencer. Mula roon, lumipat ang tingin niya sa likuran, sa taxi kung saan nakaupo pa rin si Cerise.“Manong, paandarin niyo na po,” utos ni Cerise sa drayber, kahit nanginginig ang kanyang mga daliri.Umalis agad ang taxi, iniwan si Spen