Chapter 33

Ano nga ba ang papel nang magkambal na Ravides sa pagpunta ko rito sa El Kanjar?

Sabihin na nating sila ang nagligtas sa akin sa bingit ng kamatayan, pero nagkataon nga lang ba talaga iyon?

I can’t help but to doubt that part. It’s not that I don’t trust them. Hindi naman ako magiging ganito kalapit sa kanila kung hindi ko sila kayang pagkatiwalaan. I gave them the benefit of the doubt.

Malaki na ang naitulong nila sa akin. Lahat ng kung anong mayroon ako ngayon dito sa El Kanjar, lahat ng iyon ay dahil sa kanila. Sobrang laki ng utang na loob ko sa kanila. Hindi ko alam kung paano ko man lang masusuklian lahat ‘yon o kung masusuklian ko pa nga ba ang mga ‘yon sa sandaling umayos ang lahat.

Hindi ko pa rin alam kung bakit kamukha nila si Sir Vanmer na siyang boss ko sa Casiope Empire bago ako nakarating sa lugar na ito.

Pagkakataon lang din ba na parehas sila ng mukha?

O may higit pang dahilan?

Napatitig ako sa larawan na siyang ipinadala sa akin. Ang larawan naming magkakaibigan. Hanggang ngayon ay wala pa rin akong ideya sa kung sino man ang nasa likod ng larong ito. Gusto kong malaman kung sino ang taong iyon.

Galit na galit ako dahil sa ginawa niya sa amin. Hindi ko pilit iintindihin kung bakit niya ‘to nagawa sa amin, dahil kahit saang anggulo tingnan, maling-mali ‘yon!

Hindi rin matapos ang katanungan sa isip ko. I want to know what happened at the party. I want to know everything how I ended up here. I want to know if there’s a way for me to leave this place and find my friends.

I am tired. I am tired of everything but I don’t want to give up. I don’t want to give up my friends. I know that they are waiting for me. I know that they are fighting their own battles too.

Napakuyom ang mga kamao ko habang nakatitig sa larawan. Wala akong matandaan na siyang maaaring kahantungan naming magkakaibigan ngayon. May mukha lang masungit sa aming magkakaibigan pero napakabait nilang lahat. Wala akong maisip na maaaring dahilan kung bakit nagkaganito.

“Hey, what’s up!” Nawala ako sa mga iniisip ko nang marinig ko ang matinis na boses ni Dearil.

Napairap na lang ako sa kaingayan niya pero halakhak na naman niya ang narinig ko. Naririndi talaga ako sa pagtawa niya. Kung hindi lang siya kambal ni Damien, nasapak ko na talaga siya.

“Woah! Para mo naman akong pinapatay sa mga titig mo, Ate Anveshika!” nang-aasar na sabi niya.

Napakunot naman ang noo ko sa kaniya. “What the fuck did you say?” asik ko sa kaniya.

Humalakhak naman ulit siya. “Chill my future sister-in-law!”

“Tangina mo talaga, Dearil!” Inirapan ko ulit siya at itinago na sa bag ko ang larawan naming magkakaibigan.

“Naimpluwensiyahan ka ni France, ano?”

“Ewan ko sa ‘yo!”

Napatigil sa pagtawa si Dearil nang mabuksan ang opisina ni Damien at lumabas siya mula rito.

“Sup, Kuya!” bati ni Dearil.

“May mga gagawin ka pa ba?” tanong naman ni Damien sa kapatid niya.

Umiling naman si Dearil at malawak ang pagkakangiti. “Wala na, tinapos ko na lahat.”

Damien nodded his head. “Good. We’ll just wait for France.”

Napataas ang kilay ko. Mas inihilig ko ang sarili ko sa shivel chair at pinagkrus ang mga hita ko. Ang mga braso ko naman ay nanatili sa arm rest ng shivel chair at mariin kong tinitigan si Damien.

Nagtatanong ang mga mata niyang nakatingin sa akin pero ngumisi lang ako sa kaniya. Nakita ko pa ang sunod-sunod na paglunok niya. Rinig ko naman ang pagpipigil ng tawa ni Dearil sa isang tabi.

“Sinadya mong wala akong trabaho?” taas kilay na tanong ko sa kaniya.

His lips parted. He was about to say something but he closed his mouth again. He looked so nervous as he stood in front of me. I want to laugh at his reaction. Mapagtrip-an nga muna ang isang ‘to.

“Did I tell you to do that?” Pinilit kong patarayin ang boses ko pero sa kaloob-looban ko ay natatawa na ako pero si Dearil ay hindi na napigilan ang tawa niya dahil sa hitsura ng kapatid niya.

“I... I... y-you didn’t...” utal na sagot niya.

Mas lalong lumakas ang pagtawa ni Dearil. Mas lalo kong pinigilan ang sarili ko na hindi rin tumawa ng malakas. Habang si Damien ay kabado pa rin ang mukha na nakatingin sa akin.

I nodded. “Then, why? Alam mo ba ang pakiramdam ko rito? I am bored as hell, Sir Damien, yet, you refrained me from working,” I evilly said.

“I... I... just d-don’t want you t-to get tired... I’m sorry, baby...” he whispered.

Tumayo ako sa kinauupuan ko. Pinatili ko pa rin ang mataray na postura habang lumalapit ako sa kay Damien. Nang-aakit na hinawakan ko ang necktie niya at pinasadahan ko rin ng daliri ko ang kaniyang d****b. Naging sunod-sunod lalo ang paglunok niya dahil sa ginawa ko. Natawa naman ako sa isip ko.

Hindi ko alam kung ano na ang ginagawa ni Dearil pero nakakarinig pa rin ako ng pagpipigil niya ng tawa.

“I want to get tired. Will you do something about it, baby? Hmm?” nang-aakit na sabi ko habang mariin na nakatitig sa mga mata niya. Gumalaw na naman ang adam’s apple niya dahil sa mariing paglunok niya.

“I k-know other way, baby. You want it?” tanong niya at nilabanan na ang mga titig ko.

“What way?”

“A way that will bring heaven to you,” he whispered at my ears.

Marahan niyang ipinadausdos ang mga braso niya sa baywang ko habang ang kaniyang labi ay nanatili sa may tungki ng tainga ko. Mas hinapit niya pa ako palapit sa kaniya kaya tuluyan nang nagdikit ang mga katawan namin.

I smirked. “I want that heaven, then...”

“We can’t do it here,” aniya.

“Why not?” mapanuyang tanong ko.

Inilandas ko ang mga kamay ko mula sa mga balikat niya patungo sa kaniyang batok. Naramdaman ko naman ang pagiging mabigat ng mga paghinga niya.

“Damn... stop provoking me to rip your clothes right now...” he whispered as he kissed my earlobe.

“Then, rip me, baby...” Mas pinaakit ko pa ang boses ko.

Nagpatuloy siya sa paghalik sa tungki ng tainga ko habang ang mga kamay niya ay nag-umpisa nang maglikot sa aking likod. Natigil lang siya sa ginagawa nang makarinig ng malakas na pagtikhim.

“Tangina, ayokong makakita ng live porn!” sigaw ni Detective France.

Malakas naman na humalakhak si Dearil na nasa tabi na niya.