ชั่วโมงต่อมารถยนต์คันหรูจอดลงที่ป้ายรถประจำทาง ตามคำขอของตัวเล็กที่นั่งเงียบมาตลอดทาง ดวงตาคมเข้มมองคนข้างๆ อยากจะรั้งให้เธออยู่ต่อ แต่ก็ไม่กล้าทำแบบนั้น เพราะตัวเองก็มีธุระสำคัญที่ต้องไปทำ“คืนนี้เธอก็หยุดใช่ไหม?”“ค่ะ อ๊ะ! รถมาแล้ว ฉันไปก่อนนะคะ”ลี่หมิงบอกเสร็จก็เปิดประตูลงจากรถไป ร่างสมส่วนในชุดทะมัดทะแมง รีบวิ่งไปขึ้นรถประจำทาง ความคิดในหัวตีกันวุ่นวาย อย่างคนที่ไม่รู้จะจัดการชีวิตตัวเองยังไงต่อไปดีทั้งเรื่องแต่งงาน ทั้งเรื่องแผนการ ไม่มีอะไรเป็นไปอย่างที่เธอต้องการเลยสักอย่าง คิดมากจนหัวจะระเบิดอยู่แล้วชั่วโมงต่อมาใช้เวลานั่งรถโดยสารเกือบหนึ่งชั่วโมงก็มาถึงบ้าน กดกริ่งสามทีจากนั้นก็ยืนรอพลางคิดไปด้วย รอเพียงแค่ไม่นาน แม่บ้านก็เดินมาเปิดประตูให้ ลี่หมิงหันมองซ้ายขวา เมื่อมั่นใจว่าไม่มีใคร ก็รีบเดินเข้าไปข้างใน ใบหน้าหวานฉายความวิตกกังวล เพราะสมองอื้ออึงไปหมด คิดไม่ออกว่าจะเอายังไงต่อไปดี“มาตรงเวลาดีนี่ ยัยตัวแสบ”ถิงลี่อันทักทายลูกสาวแสนรักด้วยใบหน้าล้อเลียน คนที่ถูกตั้งฉายาว่ายัยตัวแสบ เดินตัวลีบเข้าไปหาแม่บังเกิดเกล้า สวมกอดท่านไว้พลางส่งสายตาอ้อนวอน“ถ้าหนูไม่มา แม่ก็จับห
ชั่วโมงต่อมารถยนต์ขนาดใหญ่ทั้งสองคัน ขับตามกันเข้าไปภายในพื้นที่ของโรงแรมระดับห้าดาว ซึ่งโรงแรมแห่งนี้ขึ้นชื่อทั้งเรื่องการบริการ ความสวยงามของสถานที่ แต่ที่โดดเด่นที่สุดกลับเป็นเรื่องของอาหาร ที่นี่มีเชฟชื่อดังทำงานอยู่ ส่งผลให้โรงแรมแห่งนี้เป็นที่นิยมของผู้คนในเมือง แต่ละวันมีคนมาใช้บริการไม่ขาด และถ้าไม่จองล่วงหน้า อย่าหวังว่าจะได้ทานอาหารในโรงแรมแห่งนี้พรึ่บ!จางหมิ่นยื่นมือออกไป เมื่อเห็นคนรักกำลังจะก้าวลงจากรถ ลี่หมิงเหยียดยิ้มส่งให้ จับมือข้างนั้นไว้แน่น ออกแรงจนเล็บจิกลงไปบนอุ้งมือใหญ่แรงๆ คนถูกกระทำมองคนรัก ที่กำลังตัวเหมือนเด็กด้วยรอยยิ้มเขาไม่เคยรู้เลยว่าถิงลี่หมิงจะสวยได้ขนาดนี้ ปกติเวลาเจอกัน เธอจะสวมแว่นสายตา ร่างกายของเธอดูอวบอ้วนกว่าตอนนี้มาก และเธอมักจะหลีกเลี่ยงการสัมผัสกันตรงๆ เขาจึงไม่มีโอกาสได้พิจารณาใบหน้าเธอดีๆ ถ้าเขารู้ว่าเธอสวยได้ขนาดนี้ เขาคงไม่ทำเรื่องผิดพลาดลงไป“อย่าคิดว่าฉันจะยอมคุณเหมือนเมื่อก่อน”ใบหน้าสวยเงยขึ้นไปขู่ ผู้ชายที่เธอเคยรู้สึกดีด้วยในระดับที่เรียกได้ว่าชอบ คนถูกขู่หัวเราะร่า โน้มใบหน้าลงไปใกล้ จนได้กลิ่นหอมหวานเหมือนขนม กลิ่นที่เพียงแค่ไ
“จะรีบเดินไปไหน?”“จะตามมาทำไมเนี่ย!”ฝีเท้าเร่งรีบเพื่อหนีเมื่อครู่ หยุดลงและหมุนกลับไปเผชิญหน้ากับร่างสูงใหญ่ ท่าทางคุกคามของเขา ดูน่าหวาดกลัวกว่าใครคนหนึ่งที่เธอเกลียด ก็เกลียดพอๆกันนั่นแหละ แต่ตอนนี้เธอรู้สึก เกลียดผู้ชายตรงหน้ามากขึ้น ส่วนอีกคน เธอรู้สึกเกลียดเขาน้อยลงอ๊ะ! มันใช่เวลามาเปรียบเทียบอะไรแบบนั้นไหม แล้วจำเป็นต้องคิดถึงเขาด้วยเหรอ มู่เฟยหลงเอง เธอก็ไม่ได้พิศวาสเขาสักหน่อย“คิดอะไรอยู่? ทำไมสีหน้าถึงเป็นแบบนั้น” ใบหน้าแดงเรื่อฉายความเขินอาย น่ามองจนมองข้ามไปไม่ได้“ไม่เกี่ยวกับคุณ! ในเมื่อตามมาแล้ว ฉันจะบอกอะไรให้คุณรู้ ฉันไม่มีวันแต่งงานกับคุณ ไม่ว่าคุณพยายามจะทำอะไร ฉันจะขัดขวางและทำให้มันพังลงเอง”พรึ่บ!“จะ! จะทำอะไร!”ลี่หมิงถามเสียงสั่น ยกมือดันใบหน้าที่โน้มลงต่ำไว้ ไม่ให้มันซุกไซร้ลงข้างลำคอ คนที่ไม่คิดจะทำมากไปกว่านั้น ยอมผ่อนแรงลง วางใบหน้าลงบนไหล่ขาวเนียนเบาๆ“พี่ขอโทษ ชีวิตที่ไม่มีเธอ มันไม่ดีเอาซะเลย”ร่างสมส่วนแข็งทื่อเพราะประโยคนั้น นี่หรือเปล่า ประโยคที่เขาชอบพูดกัน พอไม่อยู่แล้วถึงได้เห็นค่า แต่เธอไม่ใจอ่อนหรอก เธอไม่อยากใช้ชีวิตอยู่บนความหวาดระแวง ว่าส
“ฟูหลิน! เธอดื่มไปเยอะแค่ไหนแล้วเนี่ย?”ถามคนที่นั่งไม่ค่อยตรงด้วยน้ำเสียงห่วงใย สังเกตอาการก็พอรู้ ว่าแอลกอฮอล์ที่ไหลเวียนอยู่ในร่างของเธอนั้น มากพอสมควร เจ้านายบอกว่าอีกครึ่งชั่วโมงจะมาถึง ซึ่งมันนานเกินไปสำหรับเธอที่ยกแก้วขึ้นกระดก ราวกับกำลังดื่มน้ำ“ยุ่งน่า! วันนี้ฉันเป็นลูกค้าคุณนะ!”“ฉันรู้ แต่มันเยอะเกินไปแล้ว เดี๋ยวกลับไม่ไหว พรุ่งนี้เธอต้องมาทำงานไม่ใช่หรือไง”“มาหรือไม่มา ฉันก็ไม่อดตายหรอกน่า ถอยไปได้แล้วค่ะคุณเฉิน!”ลี่หมิงพยายามคุมอารมณ์ แต่มันยากเพราะวิสกี้ที่เธอดื่มเข้าไป สมองอื้ออึงจนลิ้นเริ่มพันกัน ร่างกายก็โงนเงนไปมาอ่า … เธอยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่ตื่นนอน เมาเร็วขนาดนี้ เพราะสาเหตุนั้นแน่เลย“เตือนแล้วนะ”“อื้อ ฉันจะดื่มให้น้อยลง”เพราะคุณเฉินทำสีหน้าลำบากใจอยู่หรอกนะ เธอถึงยอมรับปากเขาไป ไม่อยากสร้างความเดือดร้อนให้ที่นี่ ในตอนที่ตัวเองสติสัมปชัญญะถดถอยลงไป อีกเหตุผลคือเธอรู้สึกร้อนๆหนาวๆแปลกๆ เมื่อคิดถึงใบหน้าหล่อเหลาของเจ้าของสถานที่แต่วันนี้เขาเองก็ติดธุระเหมือนกัน คงไม่มีเวลาว่างมาหวงเธอหรอก คงไปงานนัดดูตัวที่ครอบครัวเขาหาให้ ข่าววงในของเธอบอกมาแบบนั้น“ชิ!
“คุณจะไปส่งฉันใช่ไหม ไปสิ ฉันอยากกลับแล้ว”เฟยหลงขยับมือซ้ายเลื่อนลงต่ำ ช้อนร่างเล็กขึ้นอุ้ม ใบหน้าสวยหวานซบลงบนอกกว้างแน่น หลับตาลงช้าๆเพื่อซึมซับเอาความอบอุ่นจากร่างแกร่ง รู้สึกถึงการก้าวอยู่ตลอด มั่นใจว่าเขาจะไปส่งเธออย่างที่พูด จึงปล่อยให้สติล่องลอยไปกับห้วงนิทราหมับ!“ปล่อยเธอซะ!”“ใครวะ!”“บอกให้ปล่อย!”“พี่จางหมิ่น! มาที่นี่ได้ยังไง!”“มานี่เลยลี่หมิง!”“ไม่! ปล่อยนะ!”จางหมิ่นพยายามดึงรั้งคนตัวเล็ก ออกมาจากอ้อมกอดของชายแปลกหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยโทสะ หัวใจถูกไฟบางอย่างแผดเผา ยิ่งเห็นเธอซุกตัวเข้าหาอกนั่นอย่างหวาดกลัว เขายิ่งโกรธจัด เปลี่ยนการกระทำของตัวเองรวดเร็ว วาดหมัดใส่คนที่ยืนงงพรึ่บ!“ลี่หมิง?”เฟยหลงหลบหมัดนั้นได้ เพราะเขาเรียนยูโดมาก่อน ถอยมายืนห่างๆ วางคนในอ้อมกอดลงพื้น มองใบหน้าซีดเผือดของคนตรงหน้าอย่างค้นหา มุมปากยกขึ้นสูง เมื่อความจริงบางอย่างกระจ่างชัดก่อนที่เขาจะมาที่นี่ เขาเจอกับฟูหลินแล้ว ฟูหลินตัวจริงกำลังเดตอยู่กับถิงซีเหวิน พี่ชายของถิงลี่หมิง การบังเอิญนั้นทำให้เขารู้ว่าผู้หญิงที่เขาสนใจ ไม่ได้มีชื่อว่าฟูหลิน แต่เขาไม่คาดคิดว่าเธอจะเป็นถิงลี่หมิง เด็กผู้หญิ
“หลีกทางด้วยค่ะ”น้ำเสียงหวานดังผ่านริมฝีปากอวบอิ่ม ร่างอ้วนท้วนพยายามจะแทรกกายไปด้านซ้าย เพื่อเดินผ่านร่างสูงใหญ่ของเขาไป แต่เฟยหลงขยับตัวตาม ตอนนี้ทั้งเธอและเขา ต่างยืนชิดกำแพงรั้วโรงเรียนเธอแล้ว“ฉันจะไปทางนี้แล้วกัน”“เธอมีเวลาว่างไหม ไปด้วยกันหน่อยสิ”เฟยหลงพยายามเข้าหาเธอให้เป็นธรรมชาติ แบกความรู้สึกผิดไว้บนหลัง แต่ถ้าไม่ทำ เพื่อนของเขาจะไม่เลิกพูดถึงเธอแบบเสียๆหายๆ เขากลัวว่าอู๋ท่งจะไม่หยุดแค่การพูด ถ้าปล่อยให้มันลุกลามมากไปกว่านี้ คนที่ลำบากยังไงก็หนีไม่พ้นเธออยู่แล้ว“พี่โดนตีหัวมาหรือเปล่า”“ฉันปกติดี”“แล้วทำไมถึงมาชวนฉันล่ะ พี่ไม่ชอบฉันไม่ใช่เหรอ?”คนที่มีความสูงน้อยกว่ามาก เอียงศีรษะไปทางขวาเล็กน้อย ดวงตากลมโตฉายความประหลาดใจ ช้อนตามองจนคนถูกจ้องต้องเบือนหน้าหนี ความรู้สึกผิดเพิ่มขึ้นทีละนิด แต่จะล้มเลิกสิ่งที่คิดจะทำก็ไม่ได้“ฉันแค่ … อยากพิสูจน์บางอย่าง”คนตัวโตไม่ยอมตอบคำถาม เปลี่ยนประโยคเป็นสิ่งที่ตัวเองเกิดความสงสัยอยู่ เขาต้องการพิสูจน์บางอย่างจริงๆ นั่นคือความรู้สึกที่มีต่อเธอ มันคืออะไรกันแน่ เกลียดเธออย่างที่เพื่อนๆเป็นไหม นั่นคือสิ่งที่เขาอยากรู้“อะไรเหรอคะ?”“
หมับ!“ฮึก! พี่คะ! ช่วยฉันด้วย!”“ซูฮวา! มานี่!”“ไม่เอา! อย่าเข้ามานะ ฉันกลัว!”“ถอยไป!”“ชิ!”ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความต่างของร่างกายหรือเปล่า ที่ทำให้ผู้ชายคนนั้นตัดสินใจเดินหนีไป แต่จะเป็นเพราะอะไรก็ช่าง เขาไม่อยากใช้กำลังมากไปกว่านี้ ร่างสูงหมุนตัวกลับไป ดันคนที่ยังกอดอยู่ออกห่าง แต่ยิ่งดันร่างเธอยิ่งแนบชิด เมื่อทำอะไรไม่ได้ จึงปล่อยให้เธอกอดอยู่แบบนั้น“ฮึก ฮือๆ”“อย่า ร้องไห้สิ”มือใหญ่ลูบไล้เบาๆบนไหล่เล็ก เขาปลอบใครไม่เป็นเลย เวลาเจอคนร้องไห้ มักจะทำตัวเก้ๆกังๆ นั่นก็เพราะไม่รู้จะปลอบยังไง“ฮึก! พี่ พี่อย่าบอกพี่อู๋ท่งนะ!”“อือ ฉันไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นหรอก”“อื้อ พี่ พี่ช่วยไปส่งฉันที่หอหน่อยได้ไหม ฉันไม่กล้ากลับคนเดียว”“อ่า … อื้อ ไปสิ”เฟยหลงไม่ได้คิดอะไรเลย ไม่ได้คิดล่วงเกิน และคิดว่าเธอก็ไม่ต่างจากน้องของตัวเองเท่าไหร่ แต่เหมือนเขาจะคิดน้อยไป การที่หญิงชายอยู่ใกล้ชิดกัน มันมักจะเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นพรึ่บ!“พี่! พี่เกลียดฉันเหรอ?”คนที่อยู่ในสภาพเปลือยท่อนบนเอ่ยถาม เมื่อเขาผลักร่างเธอออกห่างเพื่อปฎิเสธ ก่อนหน้านี้เขาไม่ทันระวังตัว ตอนที่ขึ้นมาส่งเธอถึงหน้าห้อง โดนเธอดึ
“พี่รักฉันเหรอ?” ลี่หมิงถาม“ … มันยังไม่ถึงขั้นนั้นหรอก แต่พี่ … ชอบเธอนะ”“ฉัน … ขอเวลาคิดหน่อยได้ไหม ฉัน … สับสน”เพราะเขายอมอ่อนข้อให้ เธอจึงอยากได้เวลาในการตัดสินใจ ถ้าเขาเปลี่ยนตัวเองได้จริงๆ โอกาสก็น่าจะเหมาะกับเขา เรื่องความรู้สึกช่างมันไปก่อน เธอเห็นหลายคู่เลยที่ไม่ได้แต่งงานเพราะความรัก แต่ก็อยู่กันยืดจนถึงแก่เฒ่า“พี่สัญญาว่าเธอจะเป็นที่หนึ่ง”“ … ไม่ใช่คนเดียวเหรอ?”“หึ! นั่นมันก็อยู่ที่เธอ ถ้าหากเธอทำหน้าที่ภรรยาได้ไม่ดีพอ เธอยังจะกล้าขอให้พี่มีแค่เธออยู่ไหมละ”“เหอะ! ฉันนึกว่าพี่จะเปลี่ยน แต่พี่ไม่เปลี่ยนเลย น่าผิดหวังจริงๆ”ใบหน้าสวยฉายความเศร้า แววตาเจือความผิดหวัง และหยาดน้ำที่คลอขึ้นมา วูบหนึ่งของความคิด เธอตัดสินใจว่าจะแต่งกับเขา สร้างครอบครัวด้วยกัน แต่ได้ยินแบบนั้นแล้วมันไม่ไหวจริงๆ และมันจะไม่มีโอกาสให้เขาอีกแล้ว“มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเธอหรอกนะลี่หมิง ถ้าเธอไม่แต่ง ก็รอรับผลที่จะตามมาได้เลย!”มุมปากหยักเหยียดตรง ถอยใบหน้าออกมา มองคนตรงหน้านิ่งๆ ถิงลี่หมิงน่าสนใจก็จริง แต่เธอไม่ได้ดึงดูดมากขนาดนั้น ตอนนี้เขาชอบเธอมาก แต่ในอนาคตเขาไม่รู้ พูดไปแบบนั้นมันคือความจริง ถ
ฟูหลินใช้มือข้างที่ถนัดพยุงร่างของเพื่อนสนิทไว้ อีกมือใช้มันล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าแบรนด์ดัง เพื่อโทรขอความช่วยเหลือจากคนในบ้านคนอื่น ซึ่งพี่ซีเหวินว่าที่สามีของเธอ ให้เบอร์ติดต่อไว้แล้ว เพื่อเรียกใช้ในตอนที่จำเป็น“สวัสดีค่ะคุณแม่บ้าน รบกวนมาช่วยฉันพาตัวลี่หมิงขึ้นไปนอนบนเตียงหน่อยได้ไหมคะ?”ฟูหลินใช้น้ำเสียงที่บ่งบอกได้ถึงความเกรงใจ ถึงเธอจะเข้ามาเป็นสะใภ้ใหญ่ของตระกูลถิง แต่ไม่มีความคิดจะยกตนเหนือคนอื่น ปฏิบัติกับทุกคนตามหน้าที่ และยึดหลักความเท่าเทียมในฐานะมนุษย์ไว้ผ่านไปเพียงแค่ห้านาที ประตูไม่เนื้อดีก็ถูกผลักเข้ามา คนที่ผลักประตูบานนั้นคือพี่เลี้ยงคนสนิทของลี่หมิง ท่าทางบอบบางของผู้เป็นนาย ทำเอาน้ำตาเม็ดโตร่วงหล่นลงพื้น“ช่วยหน่อยนะคะ”ฟูหลินเข้าใจ เพราะเธอเองก็สงสารเพื่อนสนิทไม่ต่างกัน ทั้งสองคนช่วยกันพยุงร่างคนหลับไปนอนบนเตียง หลังจากนั้นพี่เลี้ยงก็ขออาสาเป็นคนดูแลต่อ หาผ้าชุบน้ำหมาดๆมาเช็ดตัวให้ หาชุดอื่นมาให้ใส่ จากนั้นก็ปล่อยให้นอนพักผ่อนอยู่ตามลำพังลี่หมิงนอนฝันร้ายทั้งคืน ในฝันของเธอมีคนพยายามแย่งเด็กคนหนึ่งไปจากเธอ เด็กคนนั้นเป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้ม ในวินาทีแรกที่ได
“ผมก็หวังให้เป็นแบบนั้นครับ”“อือ จะไปดูคนที่ไปกับลีหน่อยไหม เธออยู่ห้อง 304”“ครับ? ลีไม่ได้ไปคนเดียว?”“ไม่นะ มีผู้หญิงคนหนึ่งถูกพามาพร้อมกัน”“?”“ชื่อถิงถิง หลินถิงถิง”“หลินถิงถิง? เลขาของฉันนี่คะ?”“อ่า งั้นไปดูเธอกัน ลีผ่าตัดเสร็จค่อยมาดูเขา”เฟยหลงสรุป คนทั้งสองก้มหน้าลงเพื่อกล่าวคำลากับพ่อของลี จากนั้นก็เดินไปตามทางเดิน มีพยาบาลที่อยู่แถวนั้นรับอาสาพาไปที่ห้อง ลี่หมิงพยายามไม่โทษตัวเอง แต่ยิ่งพบว่ามีคนบาดเจ็บเพราะมีสาเหตุเป็นเธอ ความคิดยิ่งดำดิ่งลงลึก“คุณหลินถิงถิงอยู่ในห้องค่ะ คุณหมอให้เยี่ยมได้แค่สิบนาทีนะคะ”พยาบาลพูดจบก็เดินจากไป เฟยหลงเปิดประตูห้องออก เดินนำเข้าไปก่อน ลี่หมิงเดินตามเข้าไปบ้าง ก้าวขาแทบไม่ออกเมื่อเห็นเลขาที่เคยอารมณ์ดี นอนอยู่บนเตียง มีสายน้ำเกลือเสียบอยู่ที่แขนซ้ายของเธอ ขาถูกพันด้วยผ้าสันนิษฐานว่าด้านในนั้นน่าจะเป็นเฝือก“เอ่อ สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ”ชายวัยกลางคนสวมชุดกราวหันกลับไปมอง ยกมุมปากขึ้นยิ้มแต่แววตากลับไม่ได้ยิ้มตาม เพียงไม่นานก็หันกลับไปแบบเดิม จ้องมองลูกสาวแสนรักเงียบๆ นึกเสียใจที่รักเธอมากเกินไป ยอมตามใจเธอทุกอย่าง ปล่อยให้เธอไปใช้ชีวิตในแบบ
“คุณลี คุณลี! ระวัง!”ปัง!เอี๊ยด!รถยนต์เสียหลักเพราะคนควบคุมพวงมาลัยโดนกระสุนจากรถยนต์คันข้างๆ เจาะเข้าบริเวณซี่โครงด้านขวา เหยียบเบรกเท่าที่ร่างกายจะสามารถทำได้ แต่ถึงอย่างนั้นรถที่ขับมาด้วยความเร็วสูงก็ยังพุ่งไปด้านหน้า ลีพยายามบังคับพวงมาลัยไว้ ก่อนสติสุดท้ายจะหมดลงเขาปกป้องเธอได้หรือเปล่า นั่นคือสิ่งที่อยู่กับเขาในความทรงจำสุดท้ายเมื่อรถยนต์สีขาวปะทะเข้ากับเสาไฟในสภาพด้านหน้าพังยับ รถยนต์คันสีดำก็ขับเคลื่อนออกไปจากบริเวณนั้น งานที่ได้รับมอบหมายสำเร็จลุล่วง ไม่ต้องลงไปตรวจสอบก็ได้ เพราะคำสั่งที่ได้รับจากผู้เป็นนาย จะเป็นหรือตายก็ได้เงินเท่ากันถิงถิงหลั่งน้ำตามองเลือดที่หยดตามใบหน้าหล่อเหลา เขาตั้งใจให้รถชนทางฝั่งที่เขานั่ง พยายามรักษาคำพูดว่าจะปกป้องเธอ โดยใช้ตัวเองเข้าแลก เขาบ้ามาก บ้าที่สุด ทั้งที่บอกว่าเธอเป็นผู้หญิงในแบบที่ชอบแท้ๆ แต่ก็ทำร้ายจิตใจเธอด้วยการทำแบบนี้“อย่าตายนะ! ได้โปรด”ถิงถิงได้ยืนเสียงตัวเอง และเสียงไซเรนที่น่าจะเป็นของรถตำรวจ หรือไม่ก็คงเป็นรถพยาบาล แต่เธอไม่ได้ยินเสียงเขา มองไม่เห็นดวงตาที่เคยเย็นชานั่นด้วย ตาเขาสวยนะ เธอชอบมัน ชอบที่สุด“ฮึก! ฮือ! ฉันช
“ผมไปโรงพยาบาล xxx นะ”ลีเอ่ยชื่อโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดออกไป กำลังจะถอยออกไปเพื่อปิดประตู เสื้อก็ถูกดึงไว้ จนมันแถบจะหลุดออกมาจากในกางเกง คนทำเม้มริมฝีปากแน่น ไม่กล้าบอกเหตุผลที่ไม่อยากไปโรงพยาบาลแห่งนั้น“ไปส่งฉันที่บ้านก็พอ”“แต่ขาคุณ”“ช่างขาฉันเถอะค่ะ ข้อเท้ามันแพลงเฉยๆ ไปหาหมอก็ได้แค่ยามากินอยู่ดี”คนที่คลุกคลีอยู่กับโรงพยาบาลมาทั้งชีวิต และมีความรู้ด้านนี้มากพอสมควร พูดเสียงห้วนกับคนตัวโต พิงหลังเข้ากับเบาะรถ เอื้อมไปดึงกระเป๋าจากมือคนที่ยังยืนนิ่ง ล้วงหาโทรศัพท์ออกมาอย่างไม่สนใจ แจ้งกับเจ้านายอีกคนว่าเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น เธอจึงหยิบของที่เขาต้องการไปให้ไม่ได้ โชคดีที่เจ้านายเธอใจดี ไม่เพียงแค่เข้าใจสถานการณ์ เขายังสั่งให้เธอหยุดงานจนกว่าขาจะหายเจ็บ“บ้านคุณอยู่ที่ไหน?”“ถนน XX ย่านศูนย์การค้า M”รถยนต์สีขาวเคลื่อนออกไปจากลานจอดรถ เมื่อคนขับรู้จุดหมายปลายทางที่จะไป ใบหน้าคมคายโดดเด่นด้วยดวงตาสีน้ำทะเลลึก แอบมองคนข้างๆทุกครั้งที่สบโอกาส แปลกใจที่คนสวยขนาดนี้ยังไม่มีคนรัก ที่แปลกใจมากกว่านั้น คือการที่เธอมาสารภาพรักกับตัวเองถ้าตัดเรื่องฐานะกับหน้าตาออกไป เขาคิดว่าตัวเองไม่มีอะไร
“ไปคนเดียวได้ใช่ไหม?”เฟยหลงถามรุ่นน้องมากฝีมือด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล มั่นใจว่าลีเอาตัวรอดได้ เพราะเขาเป็นถึงทายาทของบริษัทรักษาความปลอดภัยอันดับหนึ่งของประเทศ แต่ในสถานการณ์แบบนี้ที่ไม่รู้ว่าตระกูลโจวจะมาไม้ไหน เอาการ์ดไปเพิ่มอีกสักคนน่าจะปลอดภัยกว่า“ผมเคลื่อนไหวคนเดียวสะดวกกว่า” ลีตอบ เข้าใจความกังวลของเจ้านาย แต่เคลื่อนไหวคนเดียวสะดวกและรวดเร็วกว่าจริงๆ“ระวังตัวด้วยนะคะคุณลี”“ครับ”ลียืนรอจนกระทั่งรถยนต์คันใหญ่เคลื่อนออกไปจากลานจอดรถ มองจุดหมายปลายทางในโทรศัพท์ที่เจ้านายส่งมาให้ ก้าวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่ทันได้ระวังมุมทางด้านซ้าย เพราะมัวแต่ดูมุมด้านขวา คนที่เดินพ้นมาจากมุมนั้นจึงชนร่างเขาสุดแรงพลั่ก! ตุบ!“อ๊ะ! ขอโทษค่ะ”เลขาสาวเอ่ยปากขอโทษบอดี้การ์ดหนุ่มหล่อของเจ้านาย ทั้งที่ตัวเองล้มพับอยู่บนพื้น และรู้สึกปวดข้อเท้าหนึบๆ ส่วนคนที่เธอชนและเอ่ยขอโทษ ดูเหมือนจะไม่เป็นอะไรเลย ร่างกำยำยังยืนได้อย่างมั่นคง“คุณตามผมมาทำไม?” นั่นคือสิ่งที่ลีสงสัย และมันเป็นสาเหตุที่เขาไม่ยื่นมือเข้าไปช่วยเธอ“คะ? ตามคุณ?”“รถคุณจอดอยู่ชั้นล่าง ไม่มีทางที่คุณจะอยู่ตรงนี้เพราะรถคุณจอดที่นี่”“นี่คุ
ชั่วโมงต่อมาเมื่อมื้ออาหารจบลง ลี่หมิงก็ปลีกตัวไปทำงานของตัวเอง ปล่อยให้พ่อกับพี่ชาย ปรึกษาหารือกับคนรัก เกี่ยวกับวิธีรับมือการเล่นงานจากคนของตระกูลโจว ซึ่งการหารือเต็มไปด้วยความตึงเครียด ตลอดการพูดคุยมีแต่เรื่องให้ปวดหัว และความรุนแรงของแต่ละเหตุการณ์ กว่าจะหาแผนรับมือกับทางนั้นได้ ก็ถึงเวลาเลิกงานของบริษัทพอดี“วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน”เพราะคนที่นั่งอยู่อีกฟากมีท่าทีกระวนกระวายมาตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อน ซีหยวนจึงหยุดการหารือไว้เพียงแค่นั้น อีกอย่างแผนการที่มู่เฟยหลงเสนอมาก็ไร้ช่องโหว่ น่าจะรับมือกับการระรานของคนจากตระกูลโจวได้อย่างถาวร“ผมไปหาลี่หมิงนะครับ”เพียงไม่นานก็ไร้เงาของคนพูด ผู้นำของตระกูลถิงยกยิ้ม มองหน้าลูกชายเพื่อหาแนวร่วม เมื่อเห็นความพอใจบนใบหน้าลูกชาย รอยยิ้มก็ฉายออกกว้างกว่าเดิม“เหลือด่านสุดท้ายสินะ”“ถ้าแม่ได้เห็นสีหน้าเขาเมื่อกี้ ท่านให้ผ่านแน่นอนครับ”“นั่นสิ เพิ่งจะเคยเห็นเจ้าชายเพลย์บอยทำสีหน้าแบบนั้น”สำหรับถิงซีหยวน มู่เฟยหลงไม่ต่างจากเจ้าชาย เพราะเขาเกิดในตระกูลที่มั่งคั่ง ติดอันดับต้นๆของประเทศ ซ้ำยังเป็นหลานคนเดียวที่เป็นผู้ชาย ตำแหน่งผู้นำรุ่นต่อไปของต
“ฮึ่ม!”“อะแฮ่ม! ขอขัดจังหวะหน่อยได้ไหม”ถิงซีเหวินแกล้งกระแอม เพื่อบอกคู่รักที่กำลังสวีทกันอยู่บนโซฟา ว่าตัวเองอยู่ในห้องด้วย แอบยิ้มขำกับท่าทางของน้องสาว ที่กำลังลนลานผลักร่างใหญ่โตไปอีกฟากของโซฟา“หลบสิ!”“พี่เธอเห็นหมดแล้ว”“เห็นก็ไม่คิดจะหลบเลยเหรอ ถอยออกไปก่อน”“เห้อ! พี่แค่จะมาถาม ว่าสนใจไปทานกลางวันด้วยกันไหม ฟูหลินหิ้วของกินมาเต็มเลย ตอนนี้อยู่ที่ห้องรับรอง”“อ่า พี่เฟยหลงสั่งอาหารของโรงแรมมา”“ไปสิ มีเรื่องจะคุยพอดี”“อ่า เอาแบบนั้นแล้วกัน”“อื้อ ตามมานะ อย่าช้าล่ะ พี่หิว”ลี่หมิงก้มหน้าหลบสายตาล้อเลียนของพี่ชาย เมื่อเขาออกไปพ้นประตู ก็หันไปทำตาขวางใส่คนรัก และสิ่งที่เขาทำตอบกลับมา ทำเอาเธอแทบถลาเข้าไปทุบอก ทำหน้าตาไม่ทุกข์ร้อนไม่พอ ยังหยักไหล่เหมือนไม่แคร์อีก มันน่าตีจริงๆเลย“นี่! เลิกทุบได้แล้วน่า ไม่เจ็บมือหรือไง”เฟยหลงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เอ็นดูมือเล็กๆที่ระดมทุบทั้งๆที่รู้ว่าทำอะไรเขาไม่ได้ ไหนจะใบหน้าโกรธจัดผสมกับความเขินอาย ทั้งน่ารัก ทั้งน่าแกล้ง จนอยากแกล้งไม่หยุด“คนหน้าไม่อาย! นิสัยเปลี่ยนทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องนี้”ลี่หมิงบ่นเสร็จก็ลุกขึ้นยืน เดินไปหยิบกระเป๋าข
“เห้อ!”“ไม่ต้องห่วงคุณเฟยหลงหรอกครับ”ลีพูดเสียงเรียบ มองเห็นความกังวลของคนรักเจ้านาย ผ่านทางกระจกมองหลังได้อย่างชัดเจน ผู้ชายคนนั้นไม่น่าเป็นห่วงหรอก เขาเก่งทั้งเรื่องการต่อสู้ เก่งทั้งเรื่องการทำธุรกิจ เมื่อก่อนเคยเสียดายที่เจ้านายเอาแต่ขลุกอยู่ในบาร์ ตอนนี้รู้สึกขอบคุณเธอ ที่ทำให้เขาออกมาใช้ชีวิตในแบบที่ควรใช้ได้“ก็ ไม่ได้ห่วงขนาดนั้นหรอกค่ะ”ใบหน้าสวยหวานแต่งแต้มเครื่องสำอางบางเบา ขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะความอาย เธอไม่ชินหรอก เวลาที่เขาแสดงความรักทั้งที่มีคนอื่นอยู่ด้วย แต่เพราะคุณลีทำตัวเหมือนไม่มีตัวตน เธอจึงอายน้อยลงกว่าปกติ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นไงเมื่อรถยนต์จอดสนิทในที่จอดรถของพนักงานระดับผู้บริหาร ลี่หมิงก็ได้รับการดูแลอย่างเช่นทุกที มีคุณลีคอยเปิดประตูให้ ซ้ำยังถูกเขายื่นมือเข้ามาแย่งกระเป๋าใบเล็กไปถือบ่อยครั้งที่เธอนึกสงสัย ว่าจริงๆแล้วเขาเป็นคนของใครกันแน่ ระหว่างเธอกับคนรัก“ฉันถือเองได้นะคะคุณลี”“ครับ แต่ไม่เป็นไร”เห้อลี่หมิงถอนหายใจออกมาเบาๆ มองคนที่เดินนำหน้าอย่างสำรวจ นึกขำอย่างเช่นทุกครั้งที่จ้องมอง ผู้ชายรูปร่างกำยำ สวมชุดสีดำทั้งบนและล่าง ช่างไม่เข้ากันกับก
“อ่ะ อ่า อ๊า!”มือเล็กเลื่อนไปกำเส้นผมนุ่มไว้เต็มสองอุ้งมือ ใช้มันระบายความซ่านสยิว และใช้มันบังคับคนตัวโตในบางครั้ง ในตอนที่เขาผละออกมาเหมือนจะแกล้ง เธอรีบดึงมันไว้เพราะกลัวเขาหนี หรือบางทีเขาปาดลิ้นรุนแรงจนร่างกายเธอทนไม่ไหว ก็ดึงมันออกมาเพื่อให้ตัวเองอดทนได้ต่อ“อึก! อื้อ! พี่เฟยหลง ฉัน! ฉันกำลัง อ๊ะ!”นิ้วมือใหญ่ถอดหายออกจากความนุ่มนิ่ม ลิ้นที่ปาดไล้อยู่บริเวณนั้นมานานกว่าสิบนาทีก็ด้วย ร่างสูงผละออกห่างทั้งที่รู้ชัดว่าคนรักกำลังจะแตะถึงสวรรค์ ยกมุมปากขึ้นยิ้ม ดึงฝ่ามือนุ่มนิ่มมากำรอบความใหญ่โต“อย่าลืมว่าเธอต้องถูกลงโทษ”“ก็ไม่ได้ลืมสักหน่อย!” คนที่ถูกทำให้ค้างตอบเสียงห้วน“งั้นก็ลุกขึ้นมา นี่ก็อยู่ในบทลงโทษเหมือนกัน”“ทำให้ฉันเสร็จก่อนก็ได้ไม่ใช่เหรอ อีกนิดเดียวเอง”จุ๊บ!“เดี๋ยวทำให้นะ!”เพราะคำพูดคำจาเธอน่ารักน่าเอ็นดู เขาจึงอดใจไม่ไหว โน้มตัวลงไปจูบหนักๆข้างแก้ม บังคับมือเล็กให้ขยับเร็วขึ้น แท่งเนื้อแข็งในอุ้งมือเริ่มมีน้ำใสไหลปริ่มส่วนปลาย ริมฝีปากเล็กลอบกลืนน้ำลายลงคอ ถ้าหากเขาให้เธอเอามันเข้าไปในปาก มันต้องเป็นเรื่องยากแน่ๆ“ฉันต้องทำมันจริงๆเหรอ?”“เธอไม่คิดจะเอาอกเอาใจแฟน