CHAPTER 3

“Mom, I'm okay. You don't have to worry about me. I'm big now and I can handle myself, you taught me how to be brave and be responsible kaya.” ani ko.

Bago matapos ang break ay tumawag saakin si Mommy Ella, sinabi na raw ni Marco sa kanila na wala na kami, tinawagan nila ako dahil nag-aalala sila saakin. Ang hindi ko lang alam ay kung sinabi ba ni Marco ang reason ng paghihiwalay naming dalawa. Kapag nalaman ‘yon ni Dad he would be too angry with Marco for sure.

“Are you sure, Hani? I know I raised you right, but I also know na you are not numb para hindi makaramdam ng sakit, nag-aalala kami ng Papa mo.” aniya sa kabilang linya, napabuntong hininga nalang ako at napapikit.

Sumandal ako sa glass window na kasalukuyang nakasara dahil sa masakit na tanawin sa labas. Ang ibig kong sabihin ay masakit sa matang tingnan ang lalaking ‘yon.

Hindi ako makapag-focus kapag nakikita ko ang itsura niya, para akong natatae na hindi ko mapaliwanag, in short takot ako sa kaniya. Lahat naman siguro nakakaramdam ng taehin kapag natatakot. Gano’n kasi ako.

Huminga ako nang malalim at muling kinausap ang mommy ko sa kabilang linya. “Mom, sure I'm not alright. Pero hindi ko ‘yon dadamdamin nang sobra para lang hindi ako makapag-work. You know me, priority first ako. Masakit, oo. Pero, kung gano’n talaga, wala na akong magagawa. At least nalaman ko na at ipinagtapat na saakin ni Marco na hindi na dapat namin ipagpatuloy ‘yong relationship namin.” sagot ko.

Malungkot akong umupo sa sofa at kinagat-kagat ang kuko ko. Natatakot ako sa p’wedeng mangyari, nag-aalala ako sa lahat, kay Daddy kapag nalaman niya ang reason kung bakit nga ba kami naghiwalay.

“Basta, anak. Kapag may problema ka umuwi ka saamin, ha? Nandito lang kami ng Dad mo.” napangiti ako dahil sa sinabi na ‘yon ni Mommy Ella kahit pa rinig na rinig ang paghikbi niya sa telepono. Nagpapasalamat nalang talaga ako at hindi nila ako pinabayaan, masaya ako na sila ang naging mga magulang ko.

“I love you, mom...” napahibi ang labi ko nang maramdaman ko ang pagdamay nila sakin.

“I love you, too, Hani. Masaya ako na hindi mo masyadong dinadamdam ang paghihiwalay ninyo ni Marco, anak. Mag-iingat ka palagi at sana kapag umuwi ka rito ay ikuwento mo saamin ng papa mo ang nangyari,” Mom said, ngumiti ako at enend ang call.

Hindi ko alam kung dapat ko bang sabihin ang totoo, mataas ang expectations nila kay Marco lalong-lalo na ‘yong trust nila para sa kaniya. Pumayag na silang magbukod kami ng bahay kasi naniniwala sila kami na ang magkakatuluyan hanggang dulo. Akala ko rin, eh. Hindi pala.

Isinilid ko sa bulsa yung cellphone ko at binuksan na ulit yung bintana, mabuti nalang at umalis na si Rui kuno at makakagalaw na ako nang maayos.

Lumabas ako ng room at dumiretso na sa kitchen, “Yung food sa table 11 paki-serve na nang mabilis kanina pa ‘yon.” ani ko matapos tingnan ang mga list ng dine-in foods, isinabit ko ulit ‘yong papel, at nagsimula na ulit sa trabaho.

Kagaya ng dati, tumutulong, nag-checheck at nagt-train ako ng mga chef sa loob ng kitchen. Bago umuwi pumupunta ako sa room namin para makipag-meeting kay restaurant manager na si Alice, ganon din ang ginagawa ni Hera. Since wala ang General Manager na si Lucy.

Ilang oras pa ang nagdaan bago matapos ang trabaho, 9:30pm na nang matapos ang paglilinis at meeting namin. Nag-discuss lang ng change sa price ng mga foods at kung ano-ano pa. As usual, okay naman ang pag-uusap kaso minsan si Hera nagpaparinig.

Hindi ko naman siya pinapansin, sa totoo lang naaawa ako sa kaniya kasi mas binibigyan niya pa ng oras ang pakikialam sa buhay ko kaysa pakialaman ang buhay niya. Natatawa nalang ako.

“Pst, may naghahanap sayo,” kalabit ni Becky sa tagiliran ko, hindi ko siya nilingon dahil nag-aayos ako ng bag at nag-reready ng umalis. Sinagot ko siya nang hindi ko nililingon.

“Sino raw?” ani ko, tumili siya at pinagpapalo ako sa balikat. “Becky, ang sakit ano ba...” impit kong sigaw. Hindi na ako nakapalag nang hilahin ako ni Becky palabas ng restaurant.

“Siya! Hinahanap ka niya! Ayiee!” tili niya, bago pa ako makalingon ay itinulak na niya ako palapit kay...

Palapit kay Marco, “Una na ako, girl. Ingat kayo ng boyfriend mo!” nag-peace sign pa siya at nag-acting na parang lumilipad bago mawala sa paningin ko.

“Hatid na kita, Hani.” ani Marco, akma niyang kukunin ang bag ko pero iniiwas ko ito. “Sumama ka na, may pag-uusapan tayo. Nagtatanong ‘yong parents ko kung bakit tayo naghiwalay at balak ka nilang kausapin bukas.” seryosong sabi niya.

Kumunot ang noo ko at umiling. “Bakit hindi mo sabihin ang totoo na nakabuntis ka? Sabihin mo ang totoo na niloko mo ‘ko, Marco. Sabi mo napag-usapan na natin, bakit ka pa nandito?” nagtataka kong tanong.

“Hindi ko p’wedeng sabihin ‘yon! Masisira ang pangalan ko, ang pangalan ng family namin---”

“So, sinasabi mo na pangalan ko ang dapat masira? Damn you, Marco. Grabe ka, parang di na ikaw ‘yong nakilala ko.” naiiyak na sabi ko.

“Oo! Gano’n na nga, mahal mo ako diba? Alam kong mahal mo pa ako, Hani. Kaya humihingi ako ng pabor sa ‘yo, para nalang sakin na mahal mo, gagawin ko ‘to para kay Tricia at sa magiging anak namin.” napaatras ako dahil sa sinabi niya. I was moved to tears by what he said.

“A-ang gago mo!” sigaw ko sa kaniya.

“Ako ‘yong gagong minahal mo, at mamahalin mo kaya please. Gawin mo na para sakin, sabihin mo nag-cheat ka. Sabihin mo ipinakilala mo ako kay Tricia, and then si Tricia na-meet ko lang ngayon at hindi ko anak ang pinagbubuntis niya.” aniya.

Agad ko siyang sinampal dahil sa sinabi niya. “Naririnig mo ba ‘yang sinasabi mo, Marco. Nawawala ka na sa sarili mo.” humagulhol ako dahil sa sama ng loob ko, ang kapal kapal ng mukha niyang sabihin na isuko ko ang kahihiyan ko para sa kaniya at sa kabit niya.

Parang sinasabi niya lang sakin na hindi niya talaga ako minahal sa loob ng apat na taon. “Yun lang yung magandang paraan para maayos ko ‘to, ano bang bayad ang gusto mo. Halik ba? Sex ba? Ano, sabihin mo gagawin ko!” aniya, humakbang siya papalapit sakin at hinawakan ako sa balikat nang mahigpit at pilit na inilalapit ang mukha niya sa mukha ko.

“Marco, nasasaktan na ako!” sigaw ko. Napatigil nalang ako nang hawakan niya ang leeg ko at unti-unti akong sinasakal. “M-marco, h-hindi ka ganiyan, p-please...” hindi maawat sa pagpatak ang mga luha ko.

I can't believe Marco can do this to me. Si Marco whom I loved wholeheartedly. “Kung hindi mo nalang susundin ang gusto kong mangyari, papatayin nalang kita! Dito mismo!” nanlilisik ang mata niyang tiningnan ako habang sakal sakal ang leeg ko, unti-unting nagiging-blurred ang paningin ko, naramdaman ko na rin na umaangat ang magkabilang paa ko sa ere dahilan para lalo akong hindi makahinga.

I did nothing but love him more than my life, siya pala ang magiging dahilan ng kapamahakan ko.