Nagpupuyos sa inis ang aking dibdib habang naglalakad ako papunta sa unahan.Walanghiya s'ya. Halos mamatay ako sa takot ng pagkakadukot sa akin kanina tapos may kinalaman pala ang bwesit na lalaking 'yon dito. Magpinsan nga sila ni Miguel, parehong siraulo. Humanda s'ya sa akin mamaya...Ngunit habang palapit ako ng palapit sa unahan at nakikita ang masasaya at nakangiting mukha ng mga tao, ng mga mahal ko sa buhay, unti-unting napapalitan ng 'di matatawaran na saya, tuwa at galak ang aking puso.'Yong tipong puro negative ang laman ng isip mo, puno ng inis, galit, takot ang puso mo dahil sa disaster na nangyari sa akin simula noong alas dos ng madaling araw na dinukot ako hanggang kanina. Tapos sa isang iglap biglang nag-iba ang ihip ng hangin, ganito ang ending.Diba.. akalain mo yon? Nakaisip sila ng ganito! Napaka taba ng utak! Sino ba ang nagplano ng lahat ng ito at bibigyan ko ng subrang higpit na yakap sa leeg hanggang sa mamatay s'ya, tanda ng pasasalam
SamanthaNataranta ako ng humakbang palapit si Wayne. Kaagad ko s'yang pinigilan, hinila sa kanyang braso."No Wayne please. Huwag kayong gumawa ng gulo dito ni Luigi." madiin kong pigil sa kanya saka nilingon si Luigi.Pero sa nakikita kong itsura at titigan nilang dalawa hindi ko kakayanin. Parang manok na magsasalpukan ang dalawa. Ang tangkad at laking tao pa nila. Baka ma-sandwich lang ako nito sa gitna pag nagpang-abot itong dalawa. Nakakahiya sa mga bisita at mga magulang namin kung magkagulo sila.Nalintikan naaaa!Nagpalinga-linga ako, naghanap ng maaaring tumulong sa akin. Then I saw James. Nakatanaw sila ng asawa n'ya sa amin. Sinenyasan ko s'yang lumapit. Kaagad naman n'ya nakuha ang ibig kong sabihin. Nagtinginan sila ni Rash saka malalaking hakbang na lumapit sa amin.Kaagad inakbayan ni James ang kaibigan n'ya pero nagprotesta si Wayne. Hinatak ko s'ya sa kanyang damit.Tinitigan n'ya ako saka muling binalingan si Luigi. "Don't you dare
Nginitian ko s'ya saka hinawakan ang kanyang kamay na humahaplos sa aking pisngi. "Mas okey na din ata na ganun ang nangyari sa atin. Sa totoo lang kasi nawalan na akong tiwala sayo noon. Lagi akong takot na baka magising na lang ako isang araw wala ka na sa tabi ko, naagaw ka na ng iba."He sighed. "Malabong mangyari 'yang iniisip mo. Dibale ng mamatay ako kaysa mabuhay pa ng wala ka naman sa piling ko."I chuckled. "Asus, bumanat ka na naman." sabi ko saka bumangon. "Balik na tayo sa labas?"He nodded then we went out the room.Marami ang kumausap at bumati sa amin.Nakilala ko din si Jelyn at asawa nitong si William pati ang cute-cute na babaeng anak nila na kaedaran ni Gwen na natutulog na sa braso nito.Habang kausap ko sila hindi ko maiwasan makosensya sa ginawa kong panghuhusga kay Wayne. Ngayon ko lang narealized na masyadong makitid, marumi at advance pala ang utak ko noon, puro negative ang laman. Hinayaan kong kainin ako ng mga nagyari sa buha
WaynePresent day.I tasted the last drop of my whiskey when the door swung open. At pumasok ang luko-luko kong kaibigan na kararating lamang ng States. I smirked with his sudden visit."Sino na naman ang luhaang babaing iyon na dinispatsa mo?" "Ang ganda ng pasalubong mo sa akin, ah."I heard his evil smirked, "Di nga? Sino na naman ba yun? Wala na kayo ni Jelyn?"I smirked. Nilagok ko kaagad ang bagong kuha kong whiskey."Ba't ka napadpad dito?""Sus! Umiiwas ka lang. Sino nga 'yung babaeng pinaluha mo na nakasalubong ko?" Kulit pa ni Miguel sa akin."Pinaluha ka diyan. Wala akong ginagawa sa kanya, ah.""I bet, meron. Luhaan eh." Tudyo niya sa akin."Hindi nga! Kulit din nito. Anong atin at napadpad ka dito? Lagot ka kay Tito pag nalaman nun na inagahan mo ang uwi para mag hasik na naman ng lagim dito sa Manila. Tiyak itatapon ka na naman nun pabalik ng States." I chuckled."Naku! Style! 'Wag mong ibahin ang usapan at may nakita ako ng papasok ako dito. Tiyak na pinaiyak mo 'yon."
SamanthaNaglalakad ako pabalik na ng bahay namin galing botika bitbit ang biniling gamot ng aking Inay Cora ng mapadaan ako sa karendiryang pinagtatrabahuhan ng Ate Shienna ko. Malayo pa lang ay dinig na dinig ko na ang pagbubunganga ni Aling Pricilla. Hindi ko alam kung sino na namang tauhan nito ang pinapahiya sa harap ng maraming taong nakapila sa labas.Halos araw-araw ay iba't ibang mukha ng serbidora ang nakikita ko sa karendirya n'ya. Walang tauhan na tumatagal dito maliban kay Ate Shienna at Ate Lea dahil sa ubod ng sama ng ugali nito.Nang malapit na ako sa pwesto ng kainan ay nakipagsiksikan ako sa mga taong nakapila para makiusyuso na din kung anong meron. At animo'y may pinapanood na palabas at nagkakandahaba ang mga leeg ng mga nakapila. Lunch break na kaya maraming taong nakapila sa karendirya nito."Ano pang tinatanga-tanga mo d'yan!? Ligpitin mo na yang mga pinagkainan at linisin ang mesa! Ang haba na ng pila o, napakakupad nito!
SamanthaBigla akong napatayo ng upuan sa sinabi ng Itay. Nagtatakang tinitigan ako ng mga ito. Hinatak pa ako ni Ate sa'king kamay para mapaupong muli sa'king upuan. Nakakunot noong niyuko ko siya. Pinanlalakihan niya ako ng mga mata. Tinitigan ko siya. Kaagad din akong nahimasmasan ng bahagya pa nitong pisilin ang aking hita. Dahan-dahan akong umupong muli.Nagtatanong na mga matang tinititigan ko pa rin si Itay na nakaupo sa harapan ko. Pilit kong binabasa ang kanyang isip. Naghahanap akong senyales kung nagbibiro lamang ba ito sa sinasabi. Pero wala akong makita. Seryoso pa rin ang mukha nito. "Ano? Doon na po tayo titira? Bakit? Anong sasabihin sa atin ng anak ng mga Del Carpio? Pumayag po ba sila?"Sunod-sunod na tanong ko kay Itay.Tahimik lamang itong nakatingin sa akin. Pati ang Inay ay tahimik lang din na nakaupo sa tabi nito. Ang kamay naman ng Ate ko ay naglulumikot sa ilalim ng mesa at panay ang kurot sa aking hita.
SamanthaHeaving violently. My lips parted a bit to gasp for air. I stopped running. Nanghihina ako. Pagod na pagod. I felt even more weaker when I turned around and didn't see any trace of her. Butil-butil na pawis ang tumulo sa aking mukha.I was literally listening to a strong thud of my heart. Nagpalinga-linga ako, pero wala. Sa'n pumunta yun? I slowly sat on the ground as I found my breath.I shouted her name many times, but no one answering. Nilamon lang ng malawak na kakahuyan 'yong malakas na boses ko. Nanatili lang akong nakaupo sa lupang puno ng mga tuyong dahon habang inaantay siya.Ang bagal namang tumakbo.Ngunit ilang oras na ang lumipas, ni anino nito wala akong makita. Tanging huni ng mga ibon at pang-gabing kuligling lang ang bumabalot sa aking paligid. At malamig na simoy ng hangin na dumadampi sa aking mga balat.Bigla akong kinabahan.Napabalikwas ako ng tayo. Pinagpag ko ang ibang dahon na dumikit sa aking pang-upo. Nagpalinga-linga ako ulit. Tumingin ako sa itaas.
Kaagad akong napatakbo para salubungin ang mga ito. Naramdaman ko ring sumunod sa aking likod ang aking mga magulang."Whoa..." Narinig kong mahinang wika ni Miguel at kaagad na huminto ang kabayo sa paglalakad malapit mismo sa harapan ko.Nauna itong bumaba. Hinaplos-haplos pa muna ang ulo ng kabayo. Parang kinakausap. Di ko naman marinig kung ano ang sinasabi. Bago binalingan si Ate at tinulungang makababa rin sa kabayo nito.Pagkababang-pagkababa ni Ate ng kabayo ay kaagad ko itong sinalubong at niyakap ng mahigpit. Natatawa pa itong tinapik ako sa aking likod."Hindi naman ako galing abroad para mamiss mo ng ganito Sam."I scoffed. "Subra akong nag-alala sa'yo kung napa'no ka na tapos ganyan ka pa ngayon sa akin? Kung alam ko lang na masaya ka pala e di sana hindi na ako nag-alala pa sayo. Sayang lang 'yong luha ko. Umiyak ako sa walang kakwenta-kwentang bagay."Naiinis kong sunod-sunod na wika sa kanya at masamang tiningnan si Miguel na nakatayo sa likuran niya ng marinig kong mah