Kabanata 6

Maria's pov

My Summer ended not smoothly just like I expected but I'm not complaining because I'm earning from all of those work loads. Sa umaga, nagtratrabaho ako sa apartment by just checking emails or chats if there's a possible clients. Sa gabi naman ay nagwa-waiter ako sa isang bar. Malayo ito sa apartment kaya nagjejeep ako para makarating doon.

Bago nagpasukan umuwi ako sa amin dahil birthday ng bunso kong kapatid. I gave her a Barbie doll, and a doll house as a gift for her. Tuwang-tuwa ito nang makita ang regalo. Yinakap niya ako at hinalikan sa pisngi. Pangarap ko lang din ang magkaroon ng doll house at barbie noong bata ako. Kahit noong buhay si papa ay ni minsan hindi ako natanggap ng mamahaling regalo galing sa mga magulang. We just aren't rich enough to buy those expensive toys so seeing the sparkle on my little sister's eyes made my younger self happy. Kahit wala ako, basta meron sila that's just one of my priorities.

Ayokong nakikita na naiinggit ang mga kapatid sa ibang mga bata. Ayokong maranasan nila iyong mga pinagdaanan ko dati, I want them to enjoy being a child with less worries and envies. I promised myself back then that I'll give them a better life kaya nga ako nagtratrabaho para mabigay ang gusto nila. Mahirap kapag may kinaiinggitan kang isang bagay at hindi mo ito makuha-kuha dahil kapos kayo sa pera.

Nine o'clock ang unang klase ko sa Lunes pero pumunta ako sa AU ng mas maaga para makapagpahinga saglit bago sumabak sa PE. Pathfit ang una kong subject kaya'y nakasuot ako ng jogging pants at puting damit. Nagdala rin ako ng extra t-shirt para may pamalit ako mamaya. Sinigurado ko ring nakalock ang aking pintuan, at mga bintana dahil talamak ang magnanakaw ngayon. May nanakawan daw kasi sa kabilang barangay, natangay ang laptop at dalawang cellphone. Nagpablotter pero wala pang update kung nahuli na ba o hindi. My things in my apartment isn't expensive but it has value na kung mananakaw iyon ay puwede pang pakinabangan. Hindi ko naman hahayaang manakawan ako kahit simple lang ang mga gamit ko at hindi gaanong mahal.

Pagdating sa AU, nasaktuhan ko ang flag ceremony kaya, nakasarado pansamantala ang mga gates ng University para walang makapasok. Marami na ring studyante sa loob at pati na rin sa labas para roon nalang kumanta ng Lupang Hinirang. My right hand was on my left chest as I sing the national anthem inside my head because I don't want anyone to hear my bad voice, it's embarassing.

“Maria!”someone called from behind.

Kumunot saglit ang noo ko ngunit hindi ko pinansin dahil baka kapangalan ko lang. Marami naman sigurong Maria rito, hindi lang ako pero halos masuntok ko sa mukha ang biglang humawak sa aking balikat mula sa likuran kung hindi ko lang agad nakita ang pamilyar na mukha ni Ana ay baka natuluyan ko na!

“W-wait, ako ito!”agap niya agad nang makita ang pag-amba ko. Natatawa pa siyang nagtaas ng kamay sa harapan ko.

I just sighed heavily and put my fist down. “Huwag ka kasi nanggugulat.”

“I'm sorry, ayaw mo kasi lumingon kanina pa kita tinatawag,”paliwanag niya.

“Hindi ko alam. May mga Maria kasi rito panigurado kaya hindi ko alam kung ako ba iyon or hindi.”

“Ahy hala! Oo nga pala. May nickname ka ba para iyon nalang tatawag ko sa iyo!”masaya niyang sinabi.

I pout a bit. I don't think I can considered, Isa as my nickname since I'm not really strong and brave as her. It's my alter ego, my other self who's always there for me if I can't defend myself to anyone. Si Ayanna lang din naman ang tumatawag sa akin ng ganun kasi nakasanayan niya. Sabi niya ang haba ng pangalan ko kaya Isa nalang daw.

“Wala..”mahina kong sagot.

Suminghap siya. “Weh? Hindi ako naniniwala!”

“Wala nga,”sabi ko.

“Sige, bigyan nalang kita kung ganoon para kapag tinawag kita alam mong ikaw iyon.” She even smirked like she's enjoying her idea.

Umiling ako. “Bahala ka, basta iyong maayos at matino,"biro ko at tumingin sa bakod ng University.

Hindi pa tapos ang flag ceremony pero naririnig ko na sa speaker ang ilang salita mula sa vision at mission ng school. Natawa ako nang masulyapan si Ana, sumugat kasi sa mukha niya ang gulat. Hinawakan pa ang dibdib na parang nasaktan.

“Grabe ka! Mukha lang akong ewan pero matino ito noh.”

I nodded, kunwari naniniwala talaga but deep inside I wanted to laugh loudly because she's really funny. Kahit ano atang gawin niya o sabihin, natatawa ako.

“Alam mo naooffend na ako sa iyo iniwan mo pa ako sa mall noong naghangout tayo!”reklamo niya.

Nagtaas ako ng kilay nang maalala iyon. “Nagpaalam ako. Maybe you're too busy talking with that man kaya hindi mo na narinig.”

Nanlaki ang mga mata niya at namula agad siya nang banggitin ko iyon. She looked away then chuckled nervously when she noticed that my attention where all on her because she suddenly keep quiet. I smirked. Bakit parang ayaw niya pag-usapan iyon? Who's that guy really?

“Boyfriend mo?”hula ko.

“H-hu? Hindi! Kakilala lang!”tanggi niya pero halata naman sa pamumula niya na may something.

Natawa ako at aasarin ko sana siya pero hindi pa naman kami gaanong close para malaman ko ang parteng iyon sa kaniyang buhay. Maybe, I'm just curious because the guy seems to know Jackson. Sabay silang dumating kaya paniguradong magkasama sila o magkaibigan. Speaking of that guy, he's so freaking persistent. Pagkatapos niya akong yakapin ay hindi na niya ako tinantanan. He's like a dog, following her master around. Nagpumilit pa siyang ihatid ako pero hindi ako pumayag! Kapag nalaman niya kung saan ako nakatira paniguradong lilitaw nalang siya bigla sa tinutuluyan ko.

I don't know with him, I don't know if he's telling the truth that he likes me because it's really unbelievable and impossible to like someone you just met without even knowing that person. Ni hindi niya alam ang buo kong pangalan! He calls me Isabella, and sometimes Bella. It cringed me everytime but I don't want to tell him my real name. Hindi siya ganoong kaimportante para malaman pa niya iyon.

Our connection should just remain in social media. He should not involve himself with me in real life dahil hindi ko gustong ihalo ang trabaho sa personal na buhay. Dinamay-damay pa niya ako sa problema niya sa kaniyang ina kaya mas lalong nadagdagan ang rason kong huwag makipagsalamuha sa kaniya sa kahit anong paraan. I don't like his world.. it's too draining and complicated. Ayokong mabuhol sa taong mayaman at parang walang gustong gawin kundi maglustay ng pera sa pansariling kaligayahan.

The Flag ceremony finished by some announcements, after that they opened the gates and students flocked into it like a wild animals in the zoo.

“Init, umagang-umaga nagpapawis na ako. Tapos Pathfit pa first subject natin!”reklamo ni Ana habang papasok na kami sa AU. Pinaypayan niya ang sarili gamit ang kanan niyang kamay.

Pinasadaan ko siya ng tingin. Paanong hindi siya naiinitan ay nakaitim siyang damit at itim na jogging pants. Talagang maiinitan siya roon.

“Mag extra t-shirt ka ba? Magpalit ka nalang mamaya ng damit. Mainit ang itim kaya madali kang pagpawisan,”payo ko.

“Ahy oo nga pala! Nakalimutan ko!” she hissed and slightly hit her head.

“Huwag mong saktan ang sarili mo. Pahiramin nalang kita mamaya. May dala akong extra damit,”I offered.

“Hala huwag na! Nakakahiya, wala ka ng pamalit mamaya kung hihiramin ko!”tanggi niya agad at bahagya pang nagkamot ng batok na tila ba'y nahihiya.

Ngumite naman ako. “Ayos lang, Ana,”I assured her so she pout a bit and nodded.

Kinakailangan mong itapped ang ID sa scanner para makapasok sa AU kaya kung wala kang ID hindi ka makakapasok. There are also two security personnel just in case you need assistance they are always in alert.

Malawak ang AU, pagpasok mo palang ay makikita mo na agad ang admin building kung nasaan ang registrar at accounting. Sa right side ay ang main library, apat na palapag iyon na kasing tangkad ng admin building. Sa harap nito ay ang building ng SOLACE (School of Law and Justice) Ang gymnasium ay nasa pinagitnang bahagi ng campus sa harap nito ay makikita ang malawak na soccer field and the worst part is we needed to passed that soccer field para mapuntahan ang building namin. Although there's an alternative route to reach our building para kung may naglalaro doon ay hindi sila magagambala.

“Owemji, ang layo ng building natin! Sakit na ng paa ko. Paano nalang kapag nalate tayo edi para tayong nakipaghabulan kay kamatayan!”singhal ni Ana sa tabi ko.

I tapped her shoulder and punched a silly joke. “Huwag kang mag-alala kapag nalate tayo hiramin ko iyong wheel chair ng kapitbahay ko tapos isasakay kita roon, ako magtutulak sa iyo.”

She immediately frowned. “Ahy marunong na siyang magjoke!” she hissed and playfully pulls my hair like she's offended about what I'd just said.

I only raise the corner of my lips.

"May naiisip na akong nickname sa iyo!"maya-maya ay banggit niya.

“Ano?”

She smiled widely. "Mais! Short for Maria Isabella. Ganda diba? Pinagisipan ko talaga iyan at paniguradong kapag tinawag kita sa palayaw na iyan alam mong ikaw kaya lilingon ka agad!" at proud pa siyang tumango-tango!

Hindi ko alam kung maiinis ba ako matatawa sa kalokohan niya. I gave her a sarcastic smile. Hindi pa rin nawawala ang ngite ng babae na tila gumaganti sa sinabi ko kaninang isasakay ko siya sa wheel chair. Sorry na lang siya dahil may baon akong ganti para roon.

“Ang dami mong alam, chucky. Bilisan nalang natin dahil malapit na magtime,”I taunted.

Kumunot ang noo niya, hindi agad naintindihan. Her name is Anabelle so I thought it's a good joke for teasing her as chucky, the killing doll.

Suddenly she gasped with realization, her eyes look betrayed when she gaze at me like I just done something bad at her. I looked at her innocently but laugh when she start to throw an argument about it. Hindi niya matanggap na chucky ang kaniyang palayaw sa akin, palitan ko raw dahil hindi naman daw siya mukhang mamatay tao so I negotiate her to change my nickname as a return to change hers so it's settled.

As we contined our walk Ana starts to tell me about her vacation with her family on her mom's province so it's not boring at all. I sometimes nod and comment on it to make her feel that I'm listening. She loves talking and it's not annoying, I'm more on glad because not all people can share their lives without being afraid of judgement. Itong si Ana mukhang hindi takot magkuwento sa mga kahihiyan, wala siyang pakialam kung ijudge mo siya basta nailabas niya ang kung ano mang kinikimkim, masaya man, malungkot o nakakahiya. But then maybe the only thing she can't talk about is her connection to that man and I don't want to force her.

Pagpasok namin sa assigned room for pathfit may mga studyante na sa loob. Napalingon ang iba sa amin, siguro nagtataka kung paano nakapasok ang mahihirap na katulad namin sa school nila. Mapanghusga ang kanilang mga mata, may kumunot pa ang noo dahil hindi kami kilala. Iniwas ko nalang ang paningin at nagpanggap na hindi sila nakikita.

Pinili namin ni Ana na umupo sa pinakalikod para umiwas sa mga mata ng mayayamang kaklase. Wala pa ang instructor, late na siya ng tatlong minuto.

“Masusurvive ko kaya college days ko rito?”natatawang usal ni Ana.

Kumunot ang noo ko. “Oo naman.”

“Kung makatingin kasi mga mayayaman na ito kala mo pag-aari nila ang buong AU. Although may shares ang mga magulang nila sa school pero hindi naman ibigsabihin na puwede na silang maghari-harian at magreyna-reynaan.”

I just pursed my lips. I can't blame Ana for thinking such things. Malayo ang estado namin sa mga mayayaman. Sila may pinaghahawakang titulo kami wala.

“Don't mind them, Ana. Mag-aral nalang tayong mabuti at huwag intindihin ang mga nasa paligid natin. If we let them know that we are intimidated or affected they will have more access to belittle us.”

Tumango-tango si Ana. “Tama! Mabuti nalang talaga nakilala kita. Pakiramdam ko mahihigit mo ako sa kabutihan!”maligaya niyang sinabi at kinawit mo ang braso sa aking braso.

I chuckled. “Bakit masama ka ba?”

Her happiness quickly lie low. She frowned at me and remove her arm. “Hindi ganyan ang ibig kong sabihin! Eto naman napakaseryoso sa buhay.”

“We should be serious in our lives. We have goals and priorities to achie–”

Halos takpan niya ang bibig ko kaya hindi ko natuloy ang sinasabi. Tumawa nalang ako nang tinignan niya ako ng masama. I don't know what's wrong for being serious and achieving goals?

“Ayoko muna marinig iyang goals at priorities dahil naprepressure ako! Gusto ko lang ienjoy ang college days,”usal niya.

“Why don’t you enjoy it while reaching your goals?”nagtaas ako ng kilay.

Ngumuso siya. “Naiinggit kasi ako sa mga pinsan ko. They can have their own freedom but I can't have. Nakakagala sila sa gabi kung may nag-aya sa kanila gumimik pero si mama ayaw niya akong payagan.”

Napakurap ako. She doesn't want anyone to dictate her life. She wants to own it, to be the leader. Pero mama niya iyon. Of course, her mom just wants her to be safe so she forbid her to go out at night baka kung napaano siya sa labas.

“You know my mom is protective of me? Napansin mo naman iyon noong pumunta tayo sa mall, diba? Ayaw niya akong lumalabas ng bahay pero wala naman siyang magagawa kasi may trabaho ako,”dagdag niya nang hindi ako nakasagot agad.

Tumango ako. “Bakit ka pa kasi nagtratrabaho? Hindi kayo tinutulungan ng step father mo?”maingat kong tanong.

She sighed. “Ayokong tumulong siya sa akin. He's not my real father kaya hindi niya ako obligasyon, ayokong manghingi sa kaniya ng kahit na ano. Binibigyan niya ako ng pera, ng baon pero hindi ko ginagalaw.”

Kumunot ang noo ko at hindi mapigilang sabihin ang nasa isip. “But she's your mom's husband? Kahit para sa iyo hindi ka niya kargo dahil hindi mo naman siya kaano-ano pero asawa na siya ng mama mo and because of that he has the right to give you what you need in your daily life kahit tanggihan mo.”

When I was younger I thought I finally found a second father who'll be helping my mom in our daily needs but then it's just all in my dreams since my step father chose to live with my mother after they fell in love. Nakilala siya ni mama sa isa sa pinagtratrabahuan niya dati. Driver kasi ang lalaki roon at noong nagustuhan niya si mama niligawan niya ito hanggang sa mapaibig niya.

Umalis sila sa trabaho at nagsama nalang. Nangako ang lalaki na bibigyan niya ito ng magandang buhay pero hindi naman nangyari dahil lumabas ang tunay na ugali ng lalaki. Babaero ito at tamad.

Kaya hindi ko alam paano nakakaya ni Ana na tanggihan ang tulong ng kaniyang step father. But then I don't know her reasons so who am I to judge her, for sure it was too personal. Pakiramdam ko hindi lang dahil sa hindi niya ito kaano-ano pero dahil sa ibang rason, malalim na rason.

Hindi nakasagot si Ana kaya hinayaan ko nalang. Kung pipilitin ko siya at isatinig pa ang mga gumugulo sa utak ay baka isipin niyang nanghihimasok ako sa kaniyang buhay.

While I was busy thinking someone entered the room. A tall man wearing a white button down polo. Hindi katandaan ang itsura, had clean cut hair so he looks neat and clean. Guwapo at matino. He looks like a professor in a romance book. My lips parted, is he our instructor? Bakit ang bata naman niya ata para maging instructor?

“Ang pogi!!”patiling bulong ni Ana sa tabi ko.

“Instructor ata natin iyan,”pabulong kong ani.

“Oo nga! May nadagdag na naman sa collection ko ng mga teacher crushes.” She chuckled delusionally.

Napailing naman ako. Hanggang hanga lang iyon dahil hindi puwedeng magkaroon ng relasyon ang studyante sa instructor. It's against the student handbook.

“I’m sorry, I'm late. There's an accident on my way here so nagkaroon ng kaunting traffic sa kalsada,”panimula niya.

Ang kaniyang tinig ay maganda pakinggan. Malinaw at medyo malalim. Hindi pa ako nakakatagpo ng ganitong lalaki. Iyong hindi friendly ang mukha pero magaan ang boses at halos nanlalambing. This guy is that someone.

“Sir, pogi niyo po! May asawa na po ba kayo?”a girl from the class asked shamelessly.

Nahanap agad ng mga mata ko ang nagtanong. Isang babae na maiksi ang buhok na nakaupo sa harapan. Nakatalikod ito kaya hindi ko kita ang kaniyang mukha. She's wearing a light green top. Hanggang doon lang ang nakita ko dahil nakaupo siya at natatakpan ang pang-ibabang bahagi ng kaniyang katawan.

“Ahy mas agresibo pala mga mayayaman pagdating sa love life,”bulong ni Ana sa sarili.

Kahit naman siguro hindi mayaman kung makakita ng guwapo ay nagwawala na at nag-iisip ng mga bagay-bagay. I’m not like those girls. I prefer books over anyone else.

“Okay lang malate sir basta ikaw!”other girl added, katabi lang ng babae. Mukhang kaibigan niya ito dahil nagtawanan sila pagkatapos.

The man chuckled mischievously. “Wala akong girlfriend o asawa bakit mag-apply ka?”biro ng instructor.

Mukhang hindi ito strikto dahil nakikisabay sa biro ng studyante niya. Maybe because his age is closer to ours. Hula ko ay nasa mid 20's lang siya. Baka part time job niya lang din ang pagtuturo?

“Puwede po?”the girl asked in return, medyo nagulat at parang mananalo sa loto kapag sinagot ng, oo.

“Shut up, Olga! It's disgusting!”a girl from second row commented making the short haired girl look behind her.

Dahil doon ay nakita ko ang mukha niya. Bilugan ang mapupulang pisngi ng babae parang siyang sinampal ng blush on. Maputi ito kaya kita agad ang namumulang pisngi ngunit mukhang natural iyon sakaniya o dahil nakakita ng guwapo kaya ganoon ang reaksyon ng kaniyang balat? I don't know.

“Bakit? Eh pogi eh–”

“He's our instructor, Olga,”she reminded. “If you don't want to go the detention room better sit back there and shut up,”iritadong sagot ng babae sa kaniya.

Suminghap ang instructor na palipat-lipat ng tingin sa dalawa. “Okay, okay calm down, students no need to fight. Ms. Olga hindi puwede like what your classmate had said, I'm your instructor for Pathfit and also your adviser for this whole semester,”seryosong imporma niya.

Nakita ko ang pagkamot ng ulo ng babae. May kuto ata siya. Joke.

“Enough with those nonsense things. You're all here to study kaya dapat pag-aaral ang uunahin kung ayaw niyong umiyak ng balde-baldeng luha,”biro niya pagkatapos ay siya rin naman ang tumawa.

Ana giggled. “Ahy humugot si sir siguro nabasted ito!”

He cleared his throat and smiled. “Ayway, I’m Sir Terrance Yukio Sanchez but you can call me Sir Rance,”pagpapakilala niya sa sarili.

Siniko ako ni Ana habang nagsasalita ang instructor namin sa harapan kaya napatingin ako sa kaniya. May nginuso-nguso siya sa akin kaya tinignan ko kung ano iyon. Her mouth was directed to the girl at the second row, left side. Mahaba ang buhok ng babad may head band sa ulo at kumikinang ang porselas sa kanang palapulsuan.

“That's Isabella De Palasyo, anak siya ng pinakamaraming shares at donations dito sa AU. Apelyido palang alam mo ng bigatin kaya dyan tayo mag-ingat kung ayaw nating mapatalsik dito ng maaga,”bulong niya.

How interesting because we have the same name. Totoong pangalan niya nga lang ang Isabella at ikalawang pangalan ko naman iyon.

“Oh magkapangalan pala kayo,”hagikgik niya nang maalala iyon.

Umiling lang ako. “We're not.”

“Oo kaya! Maria Isabella? Duh?”

“Maria ang pangalan ko hindi Isabella kahit wala ang Isabella sa pangalan ko ayos lang dahil unang pangalan ang tinitignan nila hindi ikalawa,”I said matter-of-factly.

She sneered. “Ahy hindi, hindi ka pala si Maria Isabella ikaw si Mais!”

Iyan na naman siya sa Mais niya. She really has her ways to brought that up, hu?

“Whatever you say, chucky,”ganti ko that made her frown.

I chuckled lightly because Ana didn't talk anymore at nakinig nalang din sa instructor sa harap kaya ganoon nalang din ang ginawa ko dahil baka masita pa kaming dalawa kapag nahuling nag-uusap.

“May mga araw na wala ako dahil gusto kong magpamiss sa inyo.. kidding I'm taking up my masteral's degree so as early as now I'm making you all aware para hindi kayo magtaka kung may ibang instructor na pupunta rito.”

“Kung may mga tanong kayo, feel free to ask. Sir, ilan taon ka na? I'm twenty five po. Very single but not available.”

“Sir, dito rin po ba kayo nag-aral noon? Sabi kasi ng ate ko nakikita ka niya palagi rito noon nang nag-aaral pa siya.”

Tumaas ang sulok ng kaniyang labi sa unang tanong. “Nice question, yes I studied here pero business ang kurso ko. Hindi ko nga alam bat nasa pathfit akong subject.” He chuckled.

“Eh, sir totoo po ba na may multo raw po sa library?”

“Wala, saan mo naman nabalitaan iyan?”

Nagkamot ng ulo ang lalaking studyante. “Iyong mga higher years, sir. Tinatakot kami, huwag daw matutulog doon kung ayaw mong lumutang ka.”

Umiling ang instructor. “Don't listen to them. They're all bluffing.”

“Okay since this is the first day of school year I'll allow you to be informal. Talk to me like I'm just your big brother, share anything about your life. Name, age, favorite hobby, status or anything you want to share. Is that okay?”

“Yes, sir!”we said in sync.

He smiled. “Alright. Can we start at the back please?”

Naramdaman ko ang taranta ni Ana dahil sa direksyon namin nakalahad ang kamay ni Sir Rance! Oh gosh. I want to laugh at her because she almost fell into her feet. Pinalobo ko ang aking bibig para magpigil ng tawa.

The girl glared at me before standing up. I only looked at her mischievously.

She cleared her throat. “M-my name is Anabelle Reyes, 20 years old. I take up Bachelor of Arts in English Language because I want to go abroad. Gusto ko po kasing makapangasawa ng foreigner.”

Nalaglag ang panga ko sa narinig kay Ana. Gusto kong takpan bigla ang bibig niya dahil hindi naman namin kahumor ang mga studyante rito! But surprisingly some of our classmates laugh at her joke kaya naibsan ang hiya at kaba niya.

“Good choice of path, Ms. Reyes. Talagang makakabingwit ka ng foreigner sa kursong ito!” nagthumbs up pa ang lalaki na tila approve sa sinabi ni Ana.

Nagtawanan ang ilan sa lintanya niyang iyon. Ang baliw kong kaibigan ay ngiteng-ngiteng naman! Napailing ako. When it's my turn to introduce, I only tell the basics information about myself. It's just only my name and age kaya napatanong ang instructor kung may paborito ba akong pagkain o ano but I only shook my head as an answer.

“What about your status? Single? Taken? Complicated? Divorce? Widowed?”

“I'm single, sir.”

“Edi puwede kang ligawan?” umaliwalas ang kaniyang mukha nang tanungin iyon as if he hit some jackpot in a lottery.

Kumunot naman ang noo ko. Anong ibig niyang sabihin doon?

“Pardon, sir?”

Napakurap siya, mukhang natanto ang pagkakamali.

“I-i mean..” he paused for a moment, taking his time to think an excuse.

Napakamot siya ng batok. Hindi alam ang isasagot. Bakit ko pa kasi pinuna iyon?! Pero kung hindi ko pinansin ay baka kung anong isipin ng mga kaklase ko!

Slowly he just laugh at his mistake. He cleared his throat and smiled apologetically pero ang mga mata ay iba ang sinasabi. I don't know, I feel like he's thinking something else. Hindi naman halata sa kaniya na interesado siya sa akin. More on, he's interested to know about my status not for himself.

“I mean, ligawan ng kaklase mo o kung sino man. I'm sorry for the confusion. I hope you don't feel uncomfortable,”paumanhin niya.

“Hindi naman po, sir.”

Tumango siya at nag-iwas agad ng tingin. “Okay, ehem next!”

Ngumuso ako sa aking upuan. Hindi na muling tumingin si sir sa banda namin ni Ana para bang nahihiya siya o naiilang dahil sa kamalian ng kaniyang tanong.

“Type ka ata ni sir,”bulong ni Ana sa akin.

“Hindi ko siya type,”sagot kong pabulong din.

“Ahy choosy naman, ate. Sino ba type mo?”

Nagkibit ako ng balikat. Maybe someone not rich for a start? Also definitely not a heir!