Ang yakap ay unti-unting namamatay at muling nagtatama ang kanilang mga mata."Ah, naku, ang hapunan!" Bigla siyang humarap at nagmadaling pumunta para siguraduhing hindi nasusunog ang hapunan. Sa isip ni Antonette, wala siyang pakialam sa hapunan, gusto lang niya si Xavier. Sa kabutihang palad, nailigtas at naihain ang hapunan bago pa man niya namamalayan. Ang alak ay naibuhos na at ang apoy ay nasindihan na. Madilim na sa labas at nagsimula nang bumuhos ang ulan nang walang awa. Sana inaangkin niya ako nang walang sawa. Medyo namula siya nang pumasok ang ideyang iyon sa kanyang isipan."Handa na ang hapunan," sabi niya habang pinapatay ang lahat ng ilaw sa kusina. Ang tanging ilaw na natira ay ang kandila. Ang alak ay malinis at matamis habang siya ay umiinom. Ang isda ay napakaganda ang pagkakatugma sa mga gulay. Nag-usap sila ng kaunti tungkol sa "negosyo", tungkol sa kasunduan sa negosyo, tungkol sa ginawa ni Princess sa kanya at ngayon ay oras na para pag-usapan ang ibang bagay.
Sa oras na magkamalay siya mula sa ilang segundong nirvana ng kasiyahan na nangyari, tinitingnan niya siya. Naka-kneel siya, nakasandal sa kanyang mga binti, nakangiti sa kanya. Ang malandi niyang bahagi ay nagsasabi sa kanya na panahon na para sa titi. Itinaas niya ang kanyang hubad na katawan mula sa lupa at itinulak siya pababa. Parang isang world class Olympian, hinubaran niya siya sa isang iglap. Kumakapit siya sa kanya at nilamon siya ng isang malalim na halik ng pasasalamat at pag-ibig. Ramdam niya ang kanyang titi na dumidiin sa likod ng kanyang puwit. "Not yet big boy, I want to play some!" Nilalaplap niya ang gilid ng kanyang leeg "Diyos, gusto na naming magkantutan ngayon na! Bilisan mo!" Pinipigilan niya ang sarili dahil gusto niyang sabihan ang diyosa na tumahimik. Ang kanyang mga halik ay umabot hanggang sa kanyang mga utong, maingat siyang hindi pa hayaan na pumasok ang kanyang katigasan sa kanya. Sinisipsip niya ito at naririnig niya ang bahagyang mga ungol mula sa
Sa kanyang silid, naglalakad-lakad si Princess habang hawak ang telepono, ang kanyang mga daliri ay mahigpit na nakapulupot dito na parang ang maliit na gadget ang pinagmumulan ng kanyang kapangyarihan. Ang bawat hakbang niya ay mabigat, tila nagdadala ng pasanin ng kanyang galit. Hindi siya makatulog; ang kanyang isipan ay abala sa pag-iisip ng mas mabisang paraan para sirain si Antonette."Akala niya makakalusot siya?" sambit ni Princess, ang kanyang boses ay mababa ngunit puno ng galit. "Hindi pa tapos ang laban, Antonette. Mas lalo kitang ilulugmok. Sisiguraduhin kong wala kang mukhang maihaharap sa Xavier mo, sa opisina, o kahit saan pa."Habang nagsasalita, binuksan niya ang kanyang laptop. Inilipat niya ang mga video at larawan mula sa kanyang telepono. Ang imahe ni Antonette kasama si Luis, na tila nasa isang kompromisadong sitwasyon, ay nagbigay kay Princess ng isang malisyosong ngiti. Para sa kanya, ang mga ebidensyang ito ay sapat na upang patunayan ang kanyang plano."Ipap
Kinabukasan, maaga silang nagkita ni Xavier sa parking lot ng Heaven Shipping Inc. Gaya ng nakasanayan, nagpanggap silang walang espesyal na namamagitan sa kanila. Ayaw nilang bigyan ng dahilan ang mga usisero at tsismoso sa opisina na gawing laman ng kwento ang kanilang relasyon.Nakahawak si Xavier sa bag ni Antonette, at nakatitig ito sa paligid upang tiyaking walang makakakita sa kanila. "Daan tayo sa likod, mas ligtas," sabi ni Xavier, mababa ang boses ngunit puno ng kumpiyansa."Okay lang, kaya ko na 'to," sagot ni Antonette, tinanggal ang bag mula sa kamay ni Xavier. Naglakad sila sa isang tahimik na daanan papunta sa building, habang si Antonette ay pilit na tinatago ang kaba. Kahit pa napag-usapan na nila ang tungkol sa kanilang relasyon, naroon pa rin ang takot na baka masira ang imahe ni Xavier bilang CEO.Pagpasok nila sa elevator, isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Antonette. "Sana naman walang makahalata. Ayoko nang mapagbintangan na ginagamit kita."Umi
Mataas ang sikat ng araw nang pumasok si Xavier Echiverri sa kanyang opisina sa Heaven Shipping Inc. Ang bawat hakbang niya ay tila may dala-dalang pangamba sa mga empleyadong nag-aabang. Alam nilang lahat na sa araw na ito, isang mahalagang presentasyon ang kanilang haharapin. Bawat isa sa kanila ay nakahanda, ang mga mata'y nagmamasid sa kanyang bawat kilos.Magka-2 linggo pa lang siya mula nang siya ay ma-hire sa kompanya. Ang kanyang unang proyekto bilang marketing officer ay tila isang panaginip, ngunit alam niyang ang kanyang clumsiness ay maaaring magdulot ng mga hindi inaasahang sitwasyon. Habang tinitingnan ang mga tao sa paligid, naramdaman niya ang kanyang mga kamay na nanginginig.“Puwede bang ikaw na lang mauna?kinakabahan ako,” bulong ni Antonette, isang bagong hire, sa kanyang katrabaho habang nag-aayos ng mga dokumento.“Natatakot ako kay Sir Xavier.”“Basta’t ready ka at tama yung reports mo, okay lang ‘yan,” sagot ni Ben, may halong takot ang boses.“Pero sinisiguro k
Habang nakaawang ang bibig ni Antonette, hindi siya makapaniwala sa bigat ng boses ni Xavier. May nakita siyang kakaibang pag-aalala sa mata nito na hindi niya inaasahang makikita mula sa palaging seryosong CEO. Ramdam niya ang tensyon na tila bumabalot sa buong opisina."S-Sige po, Sir," nauutal na sagot niya, pilit pinapakalmante ang nanginginig na mga kamay habang sinisigurong maayos ang mga hawak niyang reports. Nang tumalikod si Xavier upang unahan siya palabas ng conference room, sinundan niya ito, pero dahil sa kaba, hindi maiwasang magkamali ng hakbang.Habang palabas ng elevator, muntik na siyang matapilok sa gilid ng sahig at nagbagsakan ang mga hawak niyang folders. Nagkandaugaga siya sa pagpulot ng mga ito nang biglang natapakan ni Xavier ang isang papel, dahilan para mapaatras siya ng kaunti at bigyan siya ng masamang tingin."Ano ba yan, Miss Pinagpala! Napaka-careless mo naman! Paano ka makaka-close ng deal kung ganiyan ang lampa-lampa mo?" may diin sa boses na galit na
Nalaman nila na ang discrepancy ay gawa ng isang board member na nagdispalco ng 2 bilyong pesos, at ngayon ay hindi na ito makontak. Nasa gitna ng tensyon ang buong paligid ng opisina nang matapos ang mainit na pagtatalo nina Xavier at Antonette. Ang bawat piraso ng galit sa tinig ni Xavier ay nararamdaman ni Antonette sa bawat salitang bumagsak sa kanya.“All along, it’s your fault, Antonette!” malakas na sigaw ni Xavier habang nakatitig sa kanya. “You didn’t even bother to double-check! Alam mo ba ang ibig sabihin nito? You need to fix it right away or you will lose your job, and don’t think we won’t sue you for your incompetency.”Ramdam ni Antonette ang bawat salita ni Xavier na tila mga talim na tumatama sa kanyang puso. Nanginginig ang kanyang mga kamay, ngunit pinilit niyang itago ang takot. Alam niyang may malaking pagkukulang siya, at hindi siya makahanap ng tamang salita upang ipagtanggol ang sarili.Malamlam ang mga mata ni Antonette, ngunit pinilit niyang huwag patulan an
Habang tinitingnan ni Xavier si Antonette, parang may biglang kumirot sa kanyang puso. Nakita niya ang kasipagan at dedikasyon ng babaeng ito na, sa kabila ng mga pagkakamali, ay nanatiling nakatayo at handang lumaban. Ang inis niya ay napalitan ng respeto—isang bagay na hindi niya inaasahang mararamdaman.“Kung ganoon, may plano akong makipag-meeting sa mga board members bukas para maresolba ito bago tayo makarating sa malaking problema. Antonette, kailangan kita sa tabi ko para ipaliwanag ito,” sabi ni Xavier.Hindi makapaniwala si Antonette sa narinig. Hindi siya pinalayas o sinibak sa posisyon; sa halip, inanyayahan pa siyang tumulong sa pag-ayos ng problema.“Si-sir, maraming salamat po…” sagot niya na may nangingilid na luha.“Walang anuman, Antonette. Pero tandaan mo, hindi pa rin ako impressed sa ginawa mo. Bibigyan kita ng huling pagkakataon, at sana ay huwag mo nang ulitin ito, kundi isesante kita. Gusto kong makita ang tunay mong lakas at kakayahan. Sa susunod, siguraduhin
Kinabukasan, maaga silang nagkita ni Xavier sa parking lot ng Heaven Shipping Inc. Gaya ng nakasanayan, nagpanggap silang walang espesyal na namamagitan sa kanila. Ayaw nilang bigyan ng dahilan ang mga usisero at tsismoso sa opisina na gawing laman ng kwento ang kanilang relasyon.Nakahawak si Xavier sa bag ni Antonette, at nakatitig ito sa paligid upang tiyaking walang makakakita sa kanila. "Daan tayo sa likod, mas ligtas," sabi ni Xavier, mababa ang boses ngunit puno ng kumpiyansa."Okay lang, kaya ko na 'to," sagot ni Antonette, tinanggal ang bag mula sa kamay ni Xavier. Naglakad sila sa isang tahimik na daanan papunta sa building, habang si Antonette ay pilit na tinatago ang kaba. Kahit pa napag-usapan na nila ang tungkol sa kanilang relasyon, naroon pa rin ang takot na baka masira ang imahe ni Xavier bilang CEO.Pagpasok nila sa elevator, isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Antonette. "Sana naman walang makahalata. Ayoko nang mapagbintangan na ginagamit kita."Umi
Sa kanyang silid, naglalakad-lakad si Princess habang hawak ang telepono, ang kanyang mga daliri ay mahigpit na nakapulupot dito na parang ang maliit na gadget ang pinagmumulan ng kanyang kapangyarihan. Ang bawat hakbang niya ay mabigat, tila nagdadala ng pasanin ng kanyang galit. Hindi siya makatulog; ang kanyang isipan ay abala sa pag-iisip ng mas mabisang paraan para sirain si Antonette."Akala niya makakalusot siya?" sambit ni Princess, ang kanyang boses ay mababa ngunit puno ng galit. "Hindi pa tapos ang laban, Antonette. Mas lalo kitang ilulugmok. Sisiguraduhin kong wala kang mukhang maihaharap sa Xavier mo, sa opisina, o kahit saan pa."Habang nagsasalita, binuksan niya ang kanyang laptop. Inilipat niya ang mga video at larawan mula sa kanyang telepono. Ang imahe ni Antonette kasama si Luis, na tila nasa isang kompromisadong sitwasyon, ay nagbigay kay Princess ng isang malisyosong ngiti. Para sa kanya, ang mga ebidensyang ito ay sapat na upang patunayan ang kanyang plano."Ipap
Sa oras na magkamalay siya mula sa ilang segundong nirvana ng kasiyahan na nangyari, tinitingnan niya siya. Naka-kneel siya, nakasandal sa kanyang mga binti, nakangiti sa kanya. Ang malandi niyang bahagi ay nagsasabi sa kanya na panahon na para sa titi. Itinaas niya ang kanyang hubad na katawan mula sa lupa at itinulak siya pababa. Parang isang world class Olympian, hinubaran niya siya sa isang iglap. Kumakapit siya sa kanya at nilamon siya ng isang malalim na halik ng pasasalamat at pag-ibig. Ramdam niya ang kanyang titi na dumidiin sa likod ng kanyang puwit. "Not yet big boy, I want to play some!" Nilalaplap niya ang gilid ng kanyang leeg "Diyos, gusto na naming magkantutan ngayon na! Bilisan mo!" Pinipigilan niya ang sarili dahil gusto niyang sabihan ang diyosa na tumahimik. Ang kanyang mga halik ay umabot hanggang sa kanyang mga utong, maingat siyang hindi pa hayaan na pumasok ang kanyang katigasan sa kanya. Sinisipsip niya ito at naririnig niya ang bahagyang mga ungol mula sa
Ang yakap ay unti-unting namamatay at muling nagtatama ang kanilang mga mata."Ah, naku, ang hapunan!" Bigla siyang humarap at nagmadaling pumunta para siguraduhing hindi nasusunog ang hapunan. Sa isip ni Antonette, wala siyang pakialam sa hapunan, gusto lang niya si Xavier. Sa kabutihang palad, nailigtas at naihain ang hapunan bago pa man niya namamalayan. Ang alak ay naibuhos na at ang apoy ay nasindihan na. Madilim na sa labas at nagsimula nang bumuhos ang ulan nang walang awa. Sana inaangkin niya ako nang walang sawa. Medyo namula siya nang pumasok ang ideyang iyon sa kanyang isipan."Handa na ang hapunan," sabi niya habang pinapatay ang lahat ng ilaw sa kusina. Ang tanging ilaw na natira ay ang kandila. Ang alak ay malinis at matamis habang siya ay umiinom. Ang isda ay napakaganda ang pagkakatugma sa mga gulay. Nag-usap sila ng kaunti tungkol sa "negosyo", tungkol sa kasunduan sa negosyo, tungkol sa ginawa ni Princess sa kanya at ngayon ay oras na para pag-usapan ang ibang bagay.
Ngunit hindi nagpatinag si Xavier. Sa kabila ng mga masakit na salita ni Antonette, nakita niya ang lalim ng sugat sa puso ng babaeng mahal niya. Hindi siya papayag na matapos ang lahat ng ganito lang. Buo ang loob niyang gawin ang lahat para ayusin ang nasira.Bigla niyang hinakbang ang paa papalapit kay Antonette, at bago pa ito makalayo, mahigpit niya itong niyakap mula sa likuran. "Antonette, hindi kita hahayaang lumayo," pabulong niyang sabi, ang kanyang tinig ay puno ng pagsisisi at pagmamahal. "Alam kong nagkamali ako, pero mahal kita. Patawad... patawarin mo ako."Nagpumiglas si Antonette, ngunit hindi niya maitanggi ang init ng yakap ni Xavier, isang bagay na matagal niyang hinanap sa mga oras ng kanyang pag-iisa. "Xavier, hindi ganito kadaling ayusin ang lahat," mahina niyang sabi, pero naroon pa rin ang lungkot at galit sa kanyang boses. "Hindi mo naiintindihan kung gaano kasakit ang lahat ng nangyari. Hindi ko alam kung kaya ko pang magtiwala sa'yo."Humigpit ang yakap ni
Sa bawat hakbang, nararamdaman niyang sumisidhi ang determinasyon sa kanyang puso. Hindi na siya magpapatalo, hindi na siya magiging marioneta na pinaglalaruan sa mga kamay ni Princess. Hindi na siya magiging tahimik na biktima ng kasamaan ng iba.Habang naglalakad palabas ng pantry, malinaw ang direksyon ng kanyang isipan. Kung may laban man na mangyayari, siya na ang magdidikta ng resulta. Hindi na niya hahayaan na si Princess ang magpatakbo ng laro. Hindi na siya papayag na maging bahagi ng maruming plano ng babaeng iyon.Maya-maya, tumigil si Antonette sa kanyang paglalakad at huminga nang malalim. Tumitig siya sa salamin sa harap ng banyo, at nakita niya ang sarili—isang babae na tila puno ng sugat, ngunit matatag pa rin. Tinignan niya ang sarili sa mata, hinayaan ang kanyang boses na marinig kahit sa kanyang sarili lamang."Antonette," mahina niyang sabi pero puno ng determinasyon, "hindi ka na magpapatalo. Hindi ka nila kayang sirain. Lahat ng ito, matatapos din. Pero sisigurad
Sa harap ng pantry, nagkita si Antonette at Princess. Ang hangin ay tila nag-aalab sa tensyon, at ang bawat segundo ay puno ng galit at pagnanais na maghiganti.Ang matalim na ngiti ni Princess ay nagpapakita ng kabangisan habang si Antonette ay hindi makapaniwala sa ginagawa ni Princess. Itinaas ni Princess ang kanyang cellphone at iniharap kay Antonette ang mga larawan at videos na kinuha niya noong gabing iyon."Yun ang akala mo, Antonette," simula ni Princess, ang tono ng kanyang boses ay puno ng pang-aasar at kasiyahan. "Paano na lang kung malaman ni Xavier na may kalandian ka, ha? Ang lakas ng loob mong magtago ng mga lihim.""Anong lihim na pinagsasabi mo ha, Princess! Nilasing niyo ako at sinet-up mo ako!Walang hiya ka!"galit na galit na sabi nito.Habang nagsasalita, ipinakita ni Princess ang mga litrato at video sa screen ng kanyang cellphone. Isang imahe ng isang lasing na Antonette, nakatayo sa harap ni Luis, ang kanyang leeg ay nilalaplap at ang butones ng kanyang blouse
Habang ang mga alaala ng mga nangyaring masalimuot ay patuloy na nagpapahirap sa kanyang puso, si Antonette ay nagsimula nang magtakda ng mga hakbang upang ipagpatuloy ang kanyang laban. Sa bawat pag-pikit ng kanyang mata, iniiwasan niyang isipin ang mga imahe ng pagkatalo. Bagkus, pinili niyang ituon ang kanyang isipan sa isang bagay na mas matimbang—ang muling pagtayo at ang paghahanap ng lakas mula sa kalooban.Hindi na siya ang dating Antonette—ang babaeng madalas magpatawad, magbigay ng pagkakataon sa mga taong nagtatangi sa kanya. Ngayon, may apoy na nagsimula siyang ipagpatuloy ang laban. Hindi na siya magpapadala sa mga malupit na laro ni Princess. Hindi siya magpapatalo, at hindi niya hahayaang ang kanyang pagkatalo ay magpatahimik sa kanya."Hindi ko na hahayaan ang mga pagkatalo ko. Hindi ko na hahayaan na maging dahilan ng aking pagkabasag," sabi ni Antonette sa kanyang sarili, pinipilit ng mga labi niyang magbalik-loob sa lakas na muling nagsimulang magsikò.Si Xavier—ang
Habang si Antonette ay abala sa pag-aalaga ng sarili at sa pagbawi mula sa mga nangyaring kalbaryo, hindi pa rin tumitigil si Xavier sa pagsubok na makipag-ugnayan sa kanya. Nang mapansin niyang may miscall siya mula kay Antonette, mabilis niyang kinuha ang cellphone at tinangkang tawagan ito, ngunit walang sumasagot. Naisip ni Xavier na baka natutulog na si Antonette matapos ang isang masalimuot na araw, at dahil sa busy rin siya sa kanyang sariling mga gawain, nagdesisyon siyang huwag mag-alala.“Siguro napagod lang siya, baka tulog na," bulong ni Xavier sa sarili habang nilalagay ang cellphone sa ibabaw ng kanyang mesa.Subalit, may pakiramdam na hindi kayang maipaliwanag si Xavier. May kung anong hindi tamang nararamdaman siya, ngunit hindi siya makapaniwala na may masama pang nangyari kay Antonette. Sa kabila ng lahat, naisip ni Xavier na baka hindi pa oras para mag-alala, at itinulak na lang ang nararamdamang alalahanin sa isang sulok ng kanyang isipan.Nasa isang importante rin