Sa oras na magkamalay siya mula sa ilang segundong nirvana ng kasiyahan na nangyari, tinitingnan niya siya. Naka-kneel siya, nakasandal sa kanyang mga binti, nakangiti sa kanya. Ang malandi niyang bahagi ay nagsasabi sa kanya na panahon na para sa titi. Itinaas niya ang kanyang hubad na katawan mula sa lupa at itinulak siya pababa. Parang isang world class Olympian, hinubaran niya siya sa isang iglap. Kumakapit siya sa kanya at nilamon siya ng isang malalim na halik ng pasasalamat at pag-ibig. Ramdam niya ang kanyang titi na dumidiin sa likod ng kanyang puwit. "Not yet big boy, I want to play some!" Nilalaplap niya ang gilid ng kanyang leeg "Diyos, gusto na naming magkantutan ngayon na! Bilisan mo!" Pinipigilan niya ang sarili dahil gusto niyang sabihan ang diyosa na tumahimik. Ang kanyang mga halik ay umabot hanggang sa kanyang mga utong, maingat siyang hindi pa hayaan na pumasok ang kanyang katigasan sa kanya. Sinisipsip niya ito at naririnig niya ang bahagyang mga ungol mula sa
Sa kanyang silid, naglalakad-lakad si Princess habang hawak ang telepono, ang kanyang mga daliri ay mahigpit na nakapulupot dito na parang ang maliit na gadget ang pinagmumulan ng kanyang kapangyarihan. Ang bawat hakbang niya ay mabigat, tila nagdadala ng pasanin ng kanyang galit. Hindi siya makatulog; ang kanyang isipan ay abala sa pag-iisip ng mas mabisang paraan para sirain si Antonette."Akala niya makakalusot siya?" sambit ni Princess, ang kanyang boses ay mababa ngunit puno ng galit. "Hindi pa tapos ang laban, Antonette. Mas lalo kitang ilulugmok. Sisiguraduhin kong wala kang mukhang maihaharap sa Xavier mo, sa opisina, o kahit saan pa."Habang nagsasalita, binuksan niya ang kanyang laptop. Inilipat niya ang mga video at larawan mula sa kanyang telepono. Ang imahe ni Antonette kasama si Luis, na tila nasa isang kompromisadong sitwasyon, ay nagbigay kay Princess ng isang malisyosong ngiti. Para sa kanya, ang mga ebidensyang ito ay sapat na upang patunayan ang kanyang plano."Ipap
Kinabukasan, maaga silang nagkita ni Xavier sa parking lot ng Heaven Shipping Inc. Gaya ng nakasanayan, nagpanggap silang walang espesyal na namamagitan sa kanila. Ayaw nilang bigyan ng dahilan ang mga usisero at tsismoso sa opisina na gawing laman ng kwento ang kanilang relasyon.Nakahawak si Xavier sa bag ni Antonette, at nakatitig ito sa paligid upang tiyaking walang makakakita sa kanila. "Daan tayo sa likod, mas ligtas," sabi ni Xavier, mababa ang boses ngunit puno ng kumpiyansa."Okay lang, kaya ko na 'to," sagot ni Antonette, tinanggal ang bag mula sa kamay ni Xavier. Naglakad sila sa isang tahimik na daanan papunta sa building, habang si Antonette ay pilit na tinatago ang kaba. Kahit pa napag-usapan na nila ang tungkol sa kanilang relasyon, naroon pa rin ang takot na baka masira ang imahe ni Xavier bilang CEO.Pagpasok nila sa elevator, isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Antonette. "Sana naman walang makahalata. Ayoko nang mapagbintangan na ginagamit kita."Umi
Ang simula ng labanan ay hindi lamang tungkol sa pagpapakita ng katotohanan kundi tungkol din sa pagtutulungan at pagkakaroon ng lakas ng loob na ipaglaban ang tama. Ang kanilang plano ay magiging mahirap, ngunit ang bawat hakbang ay magdadala sa kanila patungo sa isang mas matibay na laban—isang laban na magpapatibay sa kanilang pagkakaibigan at sa kanilang paghahangad ng hustisya.Sa kabilang dako, patuloy ang mga plano ni Princess at Vilma, ngunit hindi nila alam na ang mga hakbang nila ay may matalim na kalaban na nakahandang magpahamak sa kanilang mga lihim. Habang ipinagpapatuloy nila ang kanilang mga pangarap ng paghihiganti, isang matinding alon ng pagbabago ang papalapit sa kanilang mundo.Dahil sa mga lihim na natutunan ni Luisa, hindi na siya nanatiling tahimik. Sa kabila ng mga takot at pangamba, nagdesisyon siyang ilantad ang mga lihim na nagtatago sa mga mata ng mag-ina. Alam niyang hindi madali ang labang ito, ngunit hindi siya matitinag. Isang bagay ang malinaw sa kany
Habang nagsisigaw si Princess, ang galit at pagkatalo ay sumabog sa kanyang mga mata. Umiiyak siya, hindi makapaniwala na ang plano na inihanda niya ng matagal na panahon ay nauwi sa wala. Lahat ng effort niya, ang lahat ng mga hakbang na ginawa niya upang patumbahin si Antonette, ay biglang nawalan ng saysay."Anong klaseng pagkakataon ito?!" sigaw ni Princess, ang mga luha ay dumaloy mula sa kanyang mga mata, puno ng galit at pagkadismaya. "Paanong natangayan ako ng babaeng iyon?!"Si Vilma, ang ina ni Princess, ay nakatayo sa gilid, hindi makapaniwala sa nakita. Ang kanyang anak, na palaging tinitingala ng marami, ay ngayon ay mukhang tinalo sa sariling laro. Ngunit sa kabila ng pagkatalo, naramdaman niya ang pangangailangan na ayusin ang sitwasyon, hindi lang para sa kanyang anak kundi para sa kanilang mga plano."Princess, kalmado ka lang," sabi ni Vilma, pilit na pinapalakas ang loob ng anak. "Hindi pa tapos ang lahat. May pagkakataon pa tayo. Hindi pwedeng ganito lang tayo. Kun
Ang galit ni Princess ay parang nagbabagang apoy—hindi na kayang kontrolin at patuloy na lumalaki habang sinusubukan niyang takasan ang kahihiyan at pagkatalo. Ngunit sa bawat plano niyang gumanti, tila mas lalo lang siyang nadadapa, mas lalo siyang nababaon sa isang bangungot na siya mismo ang lumikha.Habang patuloy siyang nagpapakain sa kanyang poot, unti-unting nawawala ang kanyang kapayapaan. Hindi na siya makatulog ng maayos, at kahit sa trabaho, wala na siyang ibang iniisip kundi ang paghihiganti kay Antonette. Ang bawat galaw ni Antonette ay parang kutsilyong tumatarak sa kanyang pride, at ang ideya ng pagkabigo ay hindi niya matanggap."Hindi ito ang katapusan," bulong niya sa sarili habang nag-iisa sa kanyang kwarto. Ngunit sa kanyang kalooban, may bumubulong na tanong: Ito ba ang gusto kong maging buhay ko?Ang tanong na iyon ay tila multo na sumusunod sa kanya—isang paalala na sa kabila ng lahat ng kanyang plano, may malaking kapalit ang galit na hindi niya mapakawalan. Ma
Habang naglalakad palabas si Princess ng opisina, mariin niyang tinapakan ang sahig, ang kanyang mga kamay ay mahigpit na nakatiklop sa galit. Hindi pa ito tapos, sigaw ng kanyang isipan habang iniisip ang mga plano niyang babawiin ang kanyang "nawala."Hindi niya maialis ang galit at inggit sa kanyang puso, lalo na't ramdam niyang unti-unti siyang nawawalan ng kontrol sa paligid niya. Sa kabila ng lahat ng pilit niyang pagpapakumbaba—kahit na peke—parang isang malaking sampal ang natanggap niya mula kay Xavier.Sa loob naman ng opisina, naiwan si Xavier na nakatulala sa pintong isinara ni Princess. Malalim ang kanyang buntong-hininga habang tumingin sa bintana, ang kanyang mga kamay ay mahigpit na nakapatong sa mesa.Nanatiling nakatayo si Xavier sa harap ng kanyang mesa, tahimik na pinagninilayan ang nangyari. Ramdam niya ang bigat ng sitwasyon, ngunit sa kabila ng lahat, hindi siya magpapadala sa emosyon. Malinaw sa kanya kung ano ang kailangan niyang gawin.Ito ang tamang gawin, X
Habang ang mga salitang iyon ay bumangon mula sa labi ni Princess, ang kalmado niyang hitsura ay nagtatago ng isang storm na unti-unting nagtatayo ng kanyang malupit na plano. Bawat galaw, bawat hakbang ay tinitimbang, at sa kabila ng lahat ng galit na bumabalot sa kanya, alam niyang ang bawat pagsubok na ibinabato sa kanya ni Antonette ay magagamit bilang lakas. Sa mga mata ni Princess, hindi pa tapos ang laban. Ito ay isang labanan na puno ng paghihiganti at pagtatagumpay."Maghintay ka lang, Antonette," muling binanggit niya sa sarili, ang kanyang mga mata sumisid sa dilim ng mga plano. "Wala nang makakapigil sa akin."Habang naglalakad si Princess sa opisina, ang bawat hakbang ay tila isang hakbang patungo sa kanyang layunin, ang bawat ngiti ay maskara ng masamang balak. Sa kanyang isipan, ang tagumpay ay nakasalalay hindi lamang sa mga galit na naipon sa loob ng mga taon, kundi sa isang mas malupit na laro na siya ang magtatagumpay.Samantalang si Antonette, sa kabila ng mga pags
Nang marinig ito ni Princess, parang bumagsak ang mundo niya. “Ninang, ano na ang mangyayari sa amin ni Xavier? Ang daming hadlang! Hindi ko alam kung paano kami makakatuloyan ni Xavier kung andiyan si Antonette at ngayon, may anak pa si Isabella!”Naiiyak na si Princess habang sinasabi ito. “Ang hirap, Ninang. Parang lahat ay hindi na sumusuporta sa ating mga plano. Nagmukha na akong tanga sa pagmamahal ko kay Xavier!”“Wag kang mag-alala, Princess,” sagot ni Vilma, nag-aalala para sa kanyang anak.“Pero hindi ako naniniwala na anak ni Xavier si Xena! Dapat malaman ko ang totoo!” galit na sabi ni Rosalinda, ang kanyang boses ay puno ng emosyon. “Baka ginagamit ni Isabella ang bata para bumalik si Xavier sa kanya! Ang kapal ng mukha ng pamilya niya na bumalik matapos kunin ang milyones ko!”Si Princess at Vilma ay nagkatinginan, naguguluhan ngunit nag-aalala para kay Rosalinda. “Ninang, maaring may iba pang dahilan,” sabi ni Princess, sinusubukang kalmahin siya. “Baka may ibang kwento
Napayuko si Xavier, tila sinasakal ng mga emosyon. Ang mga alaala nila ni Isabella noon ay pilit na bumabalik, ngunit kasabay nito ang pagmamahal niya kay Antonette at ang takot na sirain ang tahimik na buhay na pinipilit niyang buuin kasama ito.“Isabella,” mahina niyang sabi, tila naghahanap ng lakas na hindi niya mahanap. “Hindi ko alam kung paano haharapin ito. Hindi ko alam kung kaya kong balikan ang nakaraan... lalo na kung masasaktan ko si Antonette.”Lumapit si Isabella nang kaunti, ang kanyang boses ay puno ng sinseridad. “Xavier, hindi ko hinihingi na balikan mo ako. Hindi rin kita pipilitin na baguhin ang buhay mo ngayon. Pero hindi mo ba nararamdaman? May parte sa puso mo na kay Xena, na dapat mong yakapin. Hindi ito tungkol sa atin. Ito ay tungkol sa kanya.”Tumingin si Xavier kay Antonette, na tahimik na nakaupo at tila pilit iniintindi ang sitwasyon. Alam niyang mahal niya ito, ngunit hindi maitatanggi ang bigat ng responsibilidad na ngayon ay nasa kanyang balikat.“Ant
Hinawakan niya ang palad na matagal nang nag-aasam ng mga palad ni Xavier—yung mga palad na dati niyang hawak, yung mga palad na nagsisilbing matibay na sandigan sa mga pinakamasasakit na bahagi ng kanyang buhay. Ngunit ngayon, hindi na iyon ang nangyayari. Naiwan siya, at ang pinakamahalaga niyang tao ay tila pumili ng iba.Ngunit sa kabila ng sakit na iyon, isang bagay ang sigurado si Isabella—hindi siya susuko.Pumasok siya sa kanyang sasakyan at pinaandar ito patungo sa bahay ni Xavier. Sa kanyang puso, nararamdaman niyang siya na lang ang may kakayahang magtama ng lahat ng ito. Kung may natitira pang pagmamahal si Xavier para sa kanya, hindi niya ito hahayaan na mawalan ng pagkakataon.Habang papalapit siya sa bahay ni Xavier, naramdaman niyang tinatawag siya ng nakaraan. Mga alaala ng kanilang pagmamahalan, mga pangako, at mga plano na akala niyang magiging katuparan ng kanilang bukas. Ngunit ang lahat ng iyon ay naglaho nang mabilis, at si Antonette na ang naging bahagi ng buha
Naglakad si Isabella palabas ng café, ang puso niya ay punong-puno ng pagnanasa at pag-asa. Mabilis ang tibok ng kanyang puso, ngunit determinado siya. Hindi na niya hahayaang magtapos ang lahat ng ito sa pagkatalo. Alam niyang hindi madali ang tatahakin niyang landas, ngunit wala nang ibang pilihan—kailangan niyang makuha si Xavier, at walang makakapigil sa kanya.Habang naglalakad siya sa kalsada, ang mga alaala ng nakaraan ay sumalubong sa kanya. Ang mga sandali ng kaligayahan nila ni Xavier, ang mga gabi ng pagmamahalan, at ang mga pangarap nila sa hinaharap. Lahat ng iyon ay nawalan ng saysay ng bigla, nang ang pamilya ni Xavier, partikular na si Rosalinda, ay gumamit ng pera at kapangyarihan upang paghiwalayin sila. Isang bagay na hindi siya makakalimutan kailanman.“Xavier, hindi ko kayang mawalan ka ng tuluyan.” Sa bawat hakbang na kanyang ginagawa, ang mga salitang iyon ang paulit-ulit na bumabalik sa kanyang isipan. “Alam ko may mga bagay na hindi ko kayang baguhin, pero ang
Habang nakaupo si Isabella sa isang sulok ng café, pinagmamasdan niya ang papalayong si Xavier. Hindi niya napigilan ang mapait na ngiti sa kanyang mga labi. Sa kabila ng sakit na dulot ng malamig na pagtanggap ni Xavier, naramdaman niya ang isang matinding damdamin—ang determinasyon. Hindi siya papayag na magtapos ang lahat nang ganito.Hinawakan niya ang larawan ng kanilang anak na si Xena, tila doon siya humuhugot ng lakas. "Xavier, alam kong hindi pa tapos ang kwento natin. Mahal kita noon, at alam kong may natitira pa rin diyan sa puso mo para sa akin. Gagawin ko ang lahat, kahit pa gamitin ko ang anak natin, para makuha ka ulit. Dahil akin ka noon… at magiging akin ka ulit ngayon." at hindi niya maiwasang muling balikan ang mga alaala ng nakaraan. Ang bawat ngiti ni Xavier, ang mga yakap nitong tila kayang burahin ang lahat ng sakit, at ang mga pangakong binitiwan nila sa isa’t isa—lahat ng ito ay naglalaro sa kanyang isipan. Ngunit ngayon, ang malamig na tingin ni Xavier at ang
Nang dumating si Xavier sa napagkasunduang lugar, nakita niya si Isabella na nakaupo sa isang coffee shop. Bagama't matagal nang panahon ang lumipas, hindi pa rin nawawala ang kagandahan nito. Ngunit sa likod ng kanyang magandang mukha ay ang bigat ng mga taon at ng kasalanang dala niya."Xavier," sabi ni Isabella, nakangiti ngunit may bakas ng lungkot sa kanyang mga mata. "Salamat at pumayag kang makipagkita."Umupo si Xavier sa kanyang harapan, ang mukha ay malamig. "Ano ang gusto mong pag-usapan, Isabella?"Huminga nang malalim si Isabella at tumingin nang diretso sa mga mata ni Xavier. "Xavier, alam kong mahirap paniwalaan, pero may anak tayo."Sa isang tahimik na café sa Makati, umupo si Xavier sa harap ni Isabella, nakakunot ang noo, habang pilit inaarok ang bigat ng mga salitang sinabi nito. Hindi pa rin siya makapaniwala sa rebelasyong binitiwan ng dati niyang fiancée."Anak? Anong pinagsasabi mo, Isabella?" tanong niya, ang boses ay puno ng pag-aalinlangan, galit, at kalituha
Sa kabila ng mga sigalot at galit na bumabalot sa pamilya Echiverri, isang bagong kaganapan ang nagbukas ng pinto sa isang masakit na bahagi ng nakaraan ni Xavier. Habang siya at si Antonette ay naglalakbay pauwi matapos ang nakakapanlumo at nakakahiya nilang gabi sa mansion ng mga Echiverri, hindi maiwasang bumalik sa isip ni Xavier ang mga boses ng galit at panlalait ng kanyang ina, si Rosalinda. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, naroon ang tahimik na pag-aalala niya kay Antonette, na tahimik na umiiyak sa tabi niya. Ang gabi ay malamig at tahimik, ngunit ang kanilang mga puso ay puno ng bigat.Ang malamig na hangin ng gabi ay tila sumasalamin sa bigat ng damdamin ni Antonette habang tahimik siyang nakatingin sa bintana ng kotse. Sa likod ng kanyang isipan, naroon ang paulit-ulit na eksena sa mansion ng mga Echiverri. Ang mga mapanuring tingin, mapanghusgang salita, at ang matinding kahihiyan na idinulot ng ina ni Xavier, si Rosalinda. Kahit pa hawak ni Xavier ang kanyang kamay haba
Habang mabilis na naglalakad si Xavier palabas ng engrandeng venue, mahigpit niyang hawak ang kamay ni Antonette, na basang-basa ng pulang wine ang kanyang damit. Tumutulo pa ang likido mula sa kanyang balikat, at ang mga mata niya ay punong-puno ng pagkabigla at hiya. Naririnig pa nila ang mga bulong-bulungan ng mga bisitang nagulat din sa insidente. Ngunit wala nang pakialam si Xavier—ang mahalaga ay maalis nila si Antonette sa eksenang iyon.Pagkarating nila sa parking lot, huminto si Xavier at agad na hinarap si Antonette. Nakita niya ang bakas ng lungkot sa mukha ng kanyang nobya, at lalo siyang nagalit sa sarili niya. "Antonette, I'm so sorry," ang kanyang boses ay nanginginig sa lungkot at pagsisisi. "Hindi ko inasahan na magagawa iyon ni Mama. Hindi ko alam na aabot siya sa ganitong punto."Umiling si Antonette, pilit na tinatago ang luha. "Xavier, hindi mo kasalanan. Alam ko na mula sa simula, hindi niya ako tanggap. Pero... hindi ko akalaing ganito kasakit." Tumingin siya sa
Ang engrandeng kaganapan sa bulwagan ng hotel para sa ika-30 anibersaryo ng Heaven Shipping Inc., na inorganisa ng pamilyang Echiverri, ay tila isang entablado para sa isang komplikadong drama. Ang tensyon ay tila nakabigkis sa hangin, halos mahawakan sa bawat sulok. Si Rosalinda, ang matriarka ng pamilya, ay nanginginig sa galit, ang kanyang mga kamay ay nanginginig habang pinipigilan niyang makontrol ang agos ng kanyang emosyon.Sa bawat sandali, tila may bagyong nagbabadya sa kanyang kalooban. Nagpalitan ng mga nag-aalalang sulyap ang mga bisita, nararamdaman ang papalapit na hidwaan. Ang pagdiriwang, na nilayon upang parangalan ang tatlong dekada ng tagumpay, ay naging isang eksena ng papalaking kaguluhan. Ang matinding anyo ni Rosalinda ay kumikislap sa buong silid, at malinaw na may isang mahalagang pangyayari na malapit nang mangyari.Habang pinipilit niyang panatilihin ang kanyang kalmado, nagsimulang magbulungan ang mga bisita. Ang mga hindi sinasabiang lihim ng pamilya Echiv