Ngunit hindi nagpatinag si Xavier. Sa kabila ng mga masakit na salita ni Antonette, nakita niya ang lalim ng sugat sa puso ng babaeng mahal niya. Hindi siya papayag na matapos ang lahat ng ganito lang. Buo ang loob niyang gawin ang lahat para ayusin ang nasira.Bigla niyang hinakbang ang paa papalapit kay Antonette, at bago pa ito makalayo, mahigpit niya itong niyakap mula sa likuran. "Antonette, hindi kita hahayaang lumayo," pabulong niyang sabi, ang kanyang tinig ay puno ng pagsisisi at pagmamahal. "Alam kong nagkamali ako, pero mahal kita. Patawad... patawarin mo ako."Nagpumiglas si Antonette, ngunit hindi niya maitanggi ang init ng yakap ni Xavier, isang bagay na matagal niyang hinanap sa mga oras ng kanyang pag-iisa. "Xavier, hindi ganito kadaling ayusin ang lahat," mahina niyang sabi, pero naroon pa rin ang lungkot at galit sa kanyang boses. "Hindi mo naiintindihan kung gaano kasakit ang lahat ng nangyari. Hindi ko alam kung kaya ko pang magtiwala sa'yo."Humigpit ang yakap ni
Ang yakap ay unti-unting namamatay at muling nagtatama ang kanilang mga mata."Ah, naku, ang hapunan!" Bigla siyang humarap at nagmadaling pumunta para siguraduhing hindi nasusunog ang hapunan. Sa isip ni Antonette, wala siyang pakialam sa hapunan, gusto lang niya si Xavier. Sa kabutihang palad, nailigtas at naihain ang hapunan bago pa man niya namamalayan. Ang alak ay naibuhos na at ang apoy ay nasindihan na. Madilim na sa labas at nagsimula nang bumuhos ang ulan nang walang awa. Sana inaangkin niya ako nang walang sawa. Medyo namula siya nang pumasok ang ideyang iyon sa kanyang isipan."Handa na ang hapunan," sabi niya habang pinapatay ang lahat ng ilaw sa kusina. Ang tanging ilaw na natira ay ang kandila. Ang alak ay malinis at matamis habang siya ay umiinom. Ang isda ay napakaganda ang pagkakatugma sa mga gulay. Nag-usap sila ng kaunti tungkol sa "negosyo", tungkol sa kasunduan sa negosyo, tungkol sa ginawa ni Princess sa kanya at ngayon ay oras na para pag-usapan ang ibang bagay.
Sa oras na magkamalay siya mula sa ilang segundong nirvana ng kasiyahan na nangyari, tinitingnan niya siya. Naka-kneel siya, nakasandal sa kanyang mga binti, nakangiti sa kanya. Ang malandi niyang bahagi ay nagsasabi sa kanya na panahon na para sa titi. Itinaas niya ang kanyang hubad na katawan mula sa lupa at itinulak siya pababa. Parang isang world class Olympian, hinubaran niya siya sa isang iglap. Kumakapit siya sa kanya at nilamon siya ng isang malalim na halik ng pasasalamat at pag-ibig. Ramdam niya ang kanyang titi na dumidiin sa likod ng kanyang puwit. "Not yet big boy, I want to play some!" Nilalaplap niya ang gilid ng kanyang leeg "Diyos, gusto na naming magkantutan ngayon na! Bilisan mo!" Pinipigilan niya ang sarili dahil gusto niyang sabihan ang diyosa na tumahimik. Ang kanyang mga halik ay umabot hanggang sa kanyang mga utong, maingat siyang hindi pa hayaan na pumasok ang kanyang katigasan sa kanya. Sinisipsip niya ito at naririnig niya ang bahagyang mga ungol mula sa
Sa kanyang silid, naglalakad-lakad si Princess habang hawak ang telepono, ang kanyang mga daliri ay mahigpit na nakapulupot dito na parang ang maliit na gadget ang pinagmumulan ng kanyang kapangyarihan. Ang bawat hakbang niya ay mabigat, tila nagdadala ng pasanin ng kanyang galit. Hindi siya makatulog; ang kanyang isipan ay abala sa pag-iisip ng mas mabisang paraan para sirain si Antonette."Akala niya makakalusot siya?" sambit ni Princess, ang kanyang boses ay mababa ngunit puno ng galit. "Hindi pa tapos ang laban, Antonette. Mas lalo kitang ilulugmok. Sisiguraduhin kong wala kang mukhang maihaharap sa Xavier mo, sa opisina, o kahit saan pa."Habang nagsasalita, binuksan niya ang kanyang laptop. Inilipat niya ang mga video at larawan mula sa kanyang telepono. Ang imahe ni Antonette kasama si Luis, na tila nasa isang kompromisadong sitwasyon, ay nagbigay kay Princess ng isang malisyosong ngiti. Para sa kanya, ang mga ebidensyang ito ay sapat na upang patunayan ang kanyang plano."Ipap
Kinabukasan, maaga silang nagkita ni Xavier sa parking lot ng Heaven Shipping Inc. Gaya ng nakasanayan, nagpanggap silang walang espesyal na namamagitan sa kanila. Ayaw nilang bigyan ng dahilan ang mga usisero at tsismoso sa opisina na gawing laman ng kwento ang kanilang relasyon.Nakahawak si Xavier sa bag ni Antonette, at nakatitig ito sa paligid upang tiyaking walang makakakita sa kanila. "Daan tayo sa likod, mas ligtas," sabi ni Xavier, mababa ang boses ngunit puno ng kumpiyansa."Okay lang, kaya ko na 'to," sagot ni Antonette, tinanggal ang bag mula sa kamay ni Xavier. Naglakad sila sa isang tahimik na daanan papunta sa building, habang si Antonette ay pilit na tinatago ang kaba. Kahit pa napag-usapan na nila ang tungkol sa kanilang relasyon, naroon pa rin ang takot na baka masira ang imahe ni Xavier bilang CEO.Pagpasok nila sa elevator, isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Antonette. "Sana naman walang makahalata. Ayoko nang mapagbintangan na ginagamit kita."Umi
Ang simula ng labanan ay hindi lamang tungkol sa pagpapakita ng katotohanan kundi tungkol din sa pagtutulungan at pagkakaroon ng lakas ng loob na ipaglaban ang tama. Ang kanilang plano ay magiging mahirap, ngunit ang bawat hakbang ay magdadala sa kanila patungo sa isang mas matibay na laban—isang laban na magpapatibay sa kanilang pagkakaibigan at sa kanilang paghahangad ng hustisya.Sa kabilang dako, patuloy ang mga plano ni Princess at Vilma, ngunit hindi nila alam na ang mga hakbang nila ay may matalim na kalaban na nakahandang magpahamak sa kanilang mga lihim. Habang ipinagpapatuloy nila ang kanilang mga pangarap ng paghihiganti, isang matinding alon ng pagbabago ang papalapit sa kanilang mundo.Dahil sa mga lihim na natutunan ni Luisa, hindi na siya nanatiling tahimik. Sa kabila ng mga takot at pangamba, nagdesisyon siyang ilantad ang mga lihim na nagtatago sa mga mata ng mag-ina. Alam niyang hindi madali ang labang ito, ngunit hindi siya matitinag. Isang bagay ang malinaw sa kany
Habang nagsisigaw si Princess, ang galit at pagkatalo ay sumabog sa kanyang mga mata. Umiiyak siya, hindi makapaniwala na ang plano na inihanda niya ng matagal na panahon ay nauwi sa wala. Lahat ng effort niya, ang lahat ng mga hakbang na ginawa niya upang patumbahin si Antonette, ay biglang nawalan ng saysay."Anong klaseng pagkakataon ito?!" sigaw ni Princess, ang mga luha ay dumaloy mula sa kanyang mga mata, puno ng galit at pagkadismaya. "Paanong natangayan ako ng babaeng iyon?!"Si Vilma, ang ina ni Princess, ay nakatayo sa gilid, hindi makapaniwala sa nakita. Ang kanyang anak, na palaging tinitingala ng marami, ay ngayon ay mukhang tinalo sa sariling laro. Ngunit sa kabila ng pagkatalo, naramdaman niya ang pangangailangan na ayusin ang sitwasyon, hindi lang para sa kanyang anak kundi para sa kanilang mga plano."Princess, kalmado ka lang," sabi ni Vilma, pilit na pinapalakas ang loob ng anak. "Hindi pa tapos ang lahat. May pagkakataon pa tayo. Hindi pwedeng ganito lang tayo. Kun
Ang galit ni Princess ay parang nagbabagang apoy—hindi na kayang kontrolin at patuloy na lumalaki habang sinusubukan niyang takasan ang kahihiyan at pagkatalo. Ngunit sa bawat plano niyang gumanti, tila mas lalo lang siyang nadadapa, mas lalo siyang nababaon sa isang bangungot na siya mismo ang lumikha.Habang patuloy siyang nagpapakain sa kanyang poot, unti-unting nawawala ang kanyang kapayapaan. Hindi na siya makatulog ng maayos, at kahit sa trabaho, wala na siyang ibang iniisip kundi ang paghihiganti kay Antonette. Ang bawat galaw ni Antonette ay parang kutsilyong tumatarak sa kanyang pride, at ang ideya ng pagkabigo ay hindi niya matanggap."Hindi ito ang katapusan," bulong niya sa sarili habang nag-iisa sa kanyang kwarto. Ngunit sa kanyang kalooban, may bumubulong na tanong: Ito ba ang gusto kong maging buhay ko?Ang tanong na iyon ay tila multo na sumusunod sa kanya—isang paalala na sa kabila ng lahat ng kanyang plano, may malaking kapalit ang galit na hindi niya mapakawalan. Ma
Dumating ang araw ng binyag ni Evan. Isang simpleng selebrasyon ang inihanda nila. Walang magarbong dekorasyon, ngunit puno ng pagmamahal at saya ang bawat sandali. Habang hawak ni Xavier ang anak nila at nakatingin kay Antonette, hindi niya mapigilang mapaluha.“Antonette, minsan akala ko wala nang saysay ang buhay ko, pero binago mo ang lahat. Binago mo ako,” sambit niya habang nakatitig sa asawa.Hinawakan ni Antonette ang kamay niya. “Tayong tatlo, Xavier. Tayong tatlo ang bagong simula.”Sa likod ng simbahan, nakatayo si Rosalinda, tahimik ngunit mapayapa ang mukha. Nakita niya sa mga mata ni Xavier ang isang bagay na matagal na niyang hindi nakikita—ang totoong kaligayahan. Sa wakas, naintindihan niya na ang kayamanan o posisyon ay hindi ang sukatan ng tagumpay, kundi ang pamilya at pagmamahal.Lumapit si Rosalinda kay Antonette at binigyan siya ng isang maliit na kahon. Nang buksan ito ni Antonette, nakita niya ang isang antigong kwintas na may maliit na diamante.“Antonette,” s
Sa gabing iyon, habang nakahiga silang magkatabi, kapwa nilang naramdaman ang isang bagay na higit pa sa kasiyahan—kapayapaan. Ang pagmamahalan nila ang naging kanilang kanlungan. Sa kanilang pagharap sa mga darating na araw, dala nila ang paniniwalang walang hadlang na hindi nila kayang lagpasan basta’t magkasama sila. At sa kabila ng lahat ng pagsubok, nanatiling buo ang paniniwala ni Antonette na minsan, ang pagmamahal ay higit pa sa anumang kayamanan o kasikatan. Ang pagmamahal ang nagbibigay ng totoong halaga sa buhay—at ito ang natagpuan nila sa isa’t isa.Kinabukasan, nagpasya si Xavier na harapin ang mga nakalipas na sugat upang tuluyan na silang makapag-move on ni Antonette sa kanilang bagong buhay. Tumawag siya kay Isabella upang ayusin ang tungkol sa kanilang anak na si Xena. Matapos ang maikling usapan, nagkasundo silang magkita sa isang tahimik na café. Hindi nag-iisa si Xavier; isinama niya si Antonette upang ipakita na wala na siyang itinatago at handa na siyang ipaglab
Halos sumabog ang tensyon sa paligid. Napatingin si Xavier nang diretso sa mga mata ng ina, na para bang naghahanap pa rin ng kaunting awa. Ngunit sa huli, inilagay niya ang braso sa likod ni Antonette bilang pagpapakita ng kanyang sagot."Pinili ko ito, Mom," malumanay ngunit matatag niyang sabi. "At sana balang araw, maintindihan mo."Habang magkahawak-kamay sina Xavier at Antonette, tahimik silang lumabas ng mansyon ng Echiverri. Ramdam pa rin nila ang bigat ng tensyon na iniwan nila sa loob, lalo na ang galit na galit na tinig ni Rosalinda na umalingawngaw sa kanilang isipan. Ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, mas matimbang ang pagmamahal nilang dalawa, na mistulang nagbibigay ng liwanag sa kanilang madilim na hinaharap.Sa labas ng mansyon, huminga nang malalim si Xavier, tinatangkang itapon ang bigat ng pangyayari. Tiningnan niya si Antonette, na nakayuko at halatang nabibigatan sa mga nangyari."Antonette," mahinang tawag ni Xavier habang inaabot ang baba nito para magtama ang
Pagkalipas ng ilang linggo ng honeymoon nina Xavier at Antonette, bumalik na sila sa Pilipinas. Ang masaya nilang mga alaala mula sa kanilang paglalakbay ay tila panibagong simula ng kanilang buhay bilang mag-asawa. Ngunit alam nilang ang pagbabalik sa mansyon ng Echiverri ay haharapin nila nang may lakas ng loob, lalo na’t matagal nang hindi sang-ayon si Rosalinda, ang ina ni Xavier, sa kanilang relasyon.Sa loob ng engrandeng mansyon, naroon si Princess na nakaupo sa sala, suot ang isang eleganteng bestida habang abala sa pag-aayos ng kanyang buhok. Matagal na niyang inaasam na si Xavier ang maging katuwang niya sa buhay, kaya't mas lalong bumibigat ang kanyang damdamin sa tuwing naiisip ang desisyon nito na pakasalan si Antonette.Naglakad si Rosalinda pababa ng hagdan, matikas pa rin sa kabila ng kanyang edad, ngunit halatang may bahid ng inis sa kanyang mga mata. Nang makarinig ng ingay mula sa pinto, huminto siya at tumingin, agad na nalamang dumating na ang kanyang anak.Bumuka
Sinamantala nila ang mga sandali nila sa Bangkok, nagsimula silang maglakbay sa mga kilalang tourist spots ng lungsod. Habang nililibot nila ang mga makukulay na pook at ang mga makasaysayang templo, naramdaman nila ang kakaibang saya at kaligayahan. Sa bawat lugar na kanilang pinuntahan, mas naging malapit sila sa isa’t isa, pinipili nilang gawing memorable ang bawat hakbang ng kanilang bagong buhay magkasama.Una nilang pinuntahan ang Grand Palace, ang kahanga-hangang palasyo na puno ng kasaysayan at kagandahan. Habang naglalakad sila sa mga malalawak na hardin at mga gintong palasyo, nakatingin si Xavier kay Antonette. “Minsan lang tayo makarating dito, Antonette,” sabi niya, hawak ang kamay ng asawa. “Kaya’t itago natin sa ating alaala ang mga sandaling ito.”Napangiti si Antonette at tumingin kay Xavier. “Ito ang pinakamasayang alaala ko, Xavier,” sagot niya, ang mga mata niya’y kumikislap sa tuwa. “Kasama kita sa lahat ng lugar, at hindi ko na kailangan pa ng iba.”Pagkatapos ng
"Hayaan mong gawin ko ito sa sarili kong oras, Antonette." "Walang pagmamasturbate hanggang hindi ko sinasabi." Nagsalita siya gamit ang kanyang malalim na boses. Paano siya makakapagsabi ng hindi? Kaya't siya ay nasa kanyang kapangyarihan. Iniliko niya ang kanyang ulo upang tingnan ang salamin. Nakita niya ang napakagandang, kalahating n*******d na lalaki sa ibabaw niya, hinahalikan ang kanyang katawan, ang mainit na hininga nito sa kanyang balat. Ang tanawin ay higit pa sa kaya niyang tiisin."Please Xavier! Please make love to me." "Hindi pa. Papaasahin kita hanggang sampung beses ka munang labasan bago kita mahalikan." Sa sinabi niya iyon, binuksan niya ang butones ng kanyang maong at ibinaba ang zipper. Pumasok ang kamay niya sa kanyang p**i. "Basang-basa ka, hindi ba? Ano bang nagpapagana sa'yo, Antonette?" Hinalikan niya ang kanyang mga labi muli at pagkatapos ay inalis ang kanyang maong. Dahan-dahan niyang pinaghihiwalay ang kanyang mga binti. "Ii-lilisin ko na ang iyong clito
Pagkatapos ng kasal, nagtungo sina Xavier at Antonette sa Bangkok para sa kanilang honeymoon. Sa kabila ng kanilang kasal na nagsimula sa isang kasunduan, ramdam ni Antonette ang kakaibang saya sa paglalakbay na ito. Para sa kanya, ito ang unang pagkakataong makaranas ng ganitong klase ng bakasyon, at naramdaman niya ang kilig na parang nasa isang pelikula.Pagdating nila sa Bangkok, tumuloy sila sa isang marangyang hotel na may malawak na tanawin ng lungsod. Moderno ang disenyo ng kanilang suite, at may balkonaheng nagbibigay ng magandang tanaw sa ilog ng Chao Phraya. Si Antonette ay hindi makapaniwala sa ganda ng lugar.“Grabe, Xavier, ang ganda dito,” aniya habang nakatayo sa balkonaheng nakatingin sa cityscape. “Parang nasa ibang mundo ako.”Tumayo si Xavier sa tabi niya, nakangiti nang bahagya. “Gusto kong maging espesyal ito para sa’yo,” sagot niya, na ikinagulat ni Antonette. Bagamat alam niyang hindi sanay si Xavier sa pagpapakita ng emosyon, ramdam niya ang sinseridad nito.S
Sumabog ang liwanag sa likod ng aking mga nakapikit na talukap ng mata bago naging itim ang mundo, ang buong katawan ko'y naninigas. Ang aking puki ay isang agos, isang bagyo at isang desperado, gutom na halimaw na nagwawala para sa laman... bago siya bumagal at dahan-dahang pinapakalma ako sa mga banayad na alon na dumadaloy sa dalampasigan nang dahan-dahan, sa halip na ang malakas na alon ng dati. Ang mga panginginig ay nanginginig sa aking mga hita at ako'y nagiging malambot."Oh Diyos, baby, Xavier," ungol ko, ang dibdib ko'y sumisikip."Ang lapit ko na noon, ang sarap mo, ang sikip, ang init at ang sarap, baby."“Alam ko,” halos umiyak ako, kahit na gusto ko pa ng higit."Kailangan kong matikman ang tamod mo, ang bango ng puke mo."Si Xavier ay lumuhod habang ako ay bumabaluktot pabalik upang magpahinga sa kotse—ang aking maong ay nasa kalahating baba pa lamang sa aking mga binti na naglilimita sa atin.Ang haplos ng kanyang dila ay tila napakabuti dahil sa sobrang sensitibo ko n
Pagkatapos ng selebrasyon ng kasal, dumiretso sa hotel room ang bagong mag-asawang Antonette at Xavier. Tahimik ang paligid, at tanging ang malumanay na tunog ng air conditioner ang maririnig sa loob ng kanilang marangyang suite.Si Antonette ay halatang kinakabahan, ngunit sinubukan niyang itago ito sa pamamagitan ng pag-aayos ng kanyang wedding dress na ngayon ay medyo nagusot sa haba ng araw. Samantalang si Xavier ay nakatayo malapit sa malaking bintana, nakatanaw sa ilaw ng lungsod, tahimik ngunit halatang nag-iisip.“Ang ganda ng view dito, ano?” basag ni Antonette sa katahimikan, pilit na ngumiti habang inaalis ang kanyang sapatos.Lumapit si Xavier, ang mga mata niya’y mapanuri ngunit malumanay. “Oo, pero mas maganda ka,” aniya, halos bulong, na ikinapula ng pisngi ni Antonette. Hindi siya sanay sa ganitong klaseng atensyon mula kay Xavier, lalo na’t kilala ito sa pagiging seryoso at malayo ang ugali.Naupo si Antonette sa gilid ng kama at iniwasang magtama ang kanilang mga mat