Chapter 5

Chapter 5

"Oh, ano na Bibay Macabait? Nasimulan mo na ba? Naakit mo na ba ang negosyanteng ubod ng lamig na si Petrovich" bungad kaagad sa akin ni Magdalena sa kabilang linya.

Tatlong araw na rin simula noong sinundan ko siya sa Boracay and that days, I'm the winner. Masasabi kong ako ang nanalo dahil hinayaan niya lamang akong lumapit sa kanya. But still, no improvement. Wala. Nganga. Sunod ng sunod at salita man ng salita ako sa kanya pero para lamang akong nakikipag-usap sa hangin. Ni yes o no wala. Ganoon kawalang puso ang Toby na iyon.

"My goodness, I never thought that you're alive Magdalena! Buhay ka pa pala" I changed the topic. I mocked her by laughing. I'm telling the thruth, though. It's been a weeks after she called me back again. Matapos niyang ibigay ang hamon na 'Oplan: Seducing:Mr. Engineer" ay ngayon lamang niya ulit ako tinawagan.

"Nakalimutan mo na ba, Macabait?! Masamang damo 'to kaya asahan mong matagal akong mamatay" Napatawa ito sa kabilang linya. " Alam kong nililihis mo lang ang usapan,Macabait. You can't escape,Bibay!"

Inayos ko ang pagkakaupo sa sofa. I crossed my legs before answering the annoying brat. 

"Well, it's useless if you'd asked me,Magdalena. Three months is long enough so just be prepared because I'm almost there. My victory is coming" I told her with confident. Besides, I'm telling the truth lalo na ngayon na nakakalapit na ako sa kanya. 

"Ohh? Really? Close na kayo? Naakit mo na?" sunod-sunod niyang tanong. Ano pa bang aasahan ko sa Magdalenang ito? Wala rin. Putak ng putak. 

"Hmm...well, babalitaan na lang kita. Okay, bye!" I ended the call, after that. That Magdalena is really annoying! She's really is. 

"Why are you here?" seryoso ngunit mariing tanong ni Toby sa akin nang bigla na lamang akong sumulpot sa opisina niya. Pagkatapos kong maiinip sa kakahilata sa kama ay dumiretso kaagad ako rito.Well, ano pa nga ba? Itutuloy ko ulit ang misyon ni Magdalena.

I walked towards him with a glee on my face. Exactly! I'm happy. There's no reason that I will be sad. Ayokong masira ng kalungkutan ang aking magandang mukha. 

"I'm visiting you, Toby" I told him, smiling. I sat down infront of him. Nilagay ko rin ang dala kong paper bag sa ibabaw ng mesa. Sinundan niya ito ng tingin. Marahil siya ay nalilito o naguguluhan.

"I brought you foods'' I answered him. Kahit ayokong magdala pero dinalhan ko pa rin siya. For short, napilitan.Actually, hindi ako nagluto niyan kasi unang-una, I don't even know how to cook. Hello? Ayoko kayang magasgasan ang makinis kong kamay.

Tiningnan niya ito saglit pagkatapos ay bumaling sa akin. "I don't need that. Go out!"

Instead of minding him, I stood up and walked through his office. Nilibot ko ang paningin ko. I know he's following his gaze to me but, I don't care. I never had a chance to looked his office thoroughly before for the fact, we're just ended up arguing. Nakaladkad pa ako palabas. 

"Ganito na ba talaga ang opisina mo noon?" I couldn't help but, ask. His office is dull and lifeless. Ni wala ngang painting na nakasabit. Pintura pa'y kulay itim at may kunting puti.What the heck? Kung sa bagay, it suits him kasi he's a living demon after all. 

"Are you really that bored?" tanong niyang nagpaharap sa akin mula sa pagmuni-muni. Bumalik ako sa kinauupuan ko kanina. I faced him, again.

"Hindi naman sa pinapakialaman kita. But, your office is really lifeless. Walang kabuhay-buhay" diretso kong sabi sa kanya.

Niluwagan niya ang kanyang necktie at itinukod ang dalawang braso sa mesa. 

"You.don't.care,Macabait!"linya kong inagaw niya. I rolled my eyes. That's my line! Mang-aagaw din pala ang isang 'to.

"Pwes, ngayon masanay ka na! Starting from now I would took care of y---...." Napahinto ako nang may matanaw ako. Damn! Am I hallucinating? The Tobias Hunter Petrovich has a mint green eyes? Unbelievable! Napatitig ako sa kanya. Bakit ko ito hindi namalayan noon? Kinurap-kurap ko pa ang mga mata, nagbabakasakaling nanaginip lamang ako pero hindi, mint green talaga ang kulay ng mata niya. What kind of race does Toby has?

I couldn't help but to stare him, intently. Though, I met him consequently but, I never bothered to check his appearance. Ngayon lang. Sinuri ko ang mukha niya.He has the thick eyebrows which are very perfect for his dazzling eyes. Perpekto rin ang pagkakahulma ng ilong niya. Ang tangos. And damn, he has the perfect jawline. Ang kinis pa ng mukha. How adorable he is. Saglit akong napalunok nang bumaba ang tingin ko sa kanyang mapula-pulang labi. Shit! Ang sarap siguro niyang hali--..Never mind. 

"You're really handsome" I blurted out. Natutop ko ang aking bibig nang mapagtanto ko ang aking mga sinabi. Shit!Shit! What the hell, Erica?! Are you of of your mind?! I bit my lips because of embarassment.

Ang akala kong sisigawan niya naman ako ay nakita ko na lang siyang natahimik habang hindi pa rin inaalis ang tingin mula sa akin. Napaayos ako ng upo ng wala sa oras. 

Silence filled the whole room.

"Toby/Macabait" sabay naming tawag na mas lalong nagpailang sa akin. What the heck?! This is not me! I'm not like this.

"Ikaw muna"sabay namin ulit. "No,insisted! I don't care the ladies first policy but what is it,Toby?"sabi ko matapos makabawi sa katahimikan. Hinarap ko ulit siya. And I'm surprised when I saw his cheeks reddened. Wait. He's blushing pero bakit naman?

"Nilalagnat ka ba?" I worriedly asked. Ghad! Baka ako ang may kasalanan nito. Kinapa ko ang kanyang noo pero hindi naman.

"I'm not sick, Macabait" Hinawi niya ang aking kamay. I don't know what happened but his touch makes my heart beats.

"Ahh..okay'' I answered, stuttering. "Ano pala iyong sasabihin mo,Toby?”

"Let's dig in" rinig kong sabi niya bago tumayo at kinuha ang dala kong paper bag. I was smiling from ear to ear after hearing those words. Mukhang makukuha ko na ang resort ni Magdalena. Arte-arte pa pero kakaininin din pala ang dala ko. Bibigay din pala sa huli. 

"What are you waiting,Macabait? Sabayan mo ako" rinig kong sabi niya nang hindi pa ako kumibo.

"Okay,Toby" 

Nilakad ko kaagad ang sofa kung saan siya nakaupo ngayon. May mini table kasi sa gitna rito na siyang nilagyan niya ng mga pagkain. Nakahanda na rin ang plato ko. Whew! Saan kaya niya ito galing?

"What's this?" Toby asked while pointing his finger on the adobo. My eyes furrowed.

"You don't know the name of that dish?"I asked.

 He nodded. What the? National food, hindi niya alam? Kahit anak mayaman ako, I knew that dish very well. Well, hindi pala ako ang taong bukid dito eh kundi siya.

"Really?" This time, I laughed. I couldn't help it. Sa pagkakaalam ko, ang mga inhinyero ay matatalino pero bakit ang isang ito, ni adobo hindi alam?

"Stop laughing, Macabait! Or else...."

"I will drag you out from my office! Okay,Toby. I'll shut my mouth, now" I cut him again. Pinigilan ko na rin ang aking sarili para hindi matawa.

We started eating. Silence enveloped the room. Ang creepy kapag tahimik. Ganito ba talaga siya kumain? He's very serious. Should I talk now? 

“Is it delicious? How is it?"pagbabasag pinggan ko sa katahimikan. "Masarap ba?"dagdag ko pa.

"Yeah"

"Seriously Toby, hindi ka pa ba nakakain ng adobo?'' tanong ko at tiningnan siya.

"No" he simply answered. No? Iyon lang? Ano bang araw ngayon at nagtitipid siya ng salita? Inapply ko na nga iyong ''Patience is a virtue' tas siya hindi man lang kayang mag-explain? Damn, unfair.

"Bakit naman?" 

 Huminto siya sa pagkain at binigyan ako ng matalim na titig. " We're eating,Macabait. Please show some respect" sabi niyang nakapagpanganga sa akin. Respect? Alam niya pala iyon? But he, himself didn't even know how to show some rrespect. Kakaiba talaga ang lalaking ito.

"I'm just asking you know. Is it bad?" I defended myself. " Ni wala ka ngang respeto sa mga babae" I whispered then ate my foods, again. Edi tumahimik. Problema ba iyon. Matapos lang ang misyon na ito ay makakahinga na ako mula sa pagkainis at pagkagalit.

Kumuha ako ng Chinese soup. Kailangan ko ng sabaw para mawala ang stress ko sa lalaking ito. Yumuko ako para higupin ito. Hindi ko na ulit siya pinansin. It's delicious. Our maid wasn't just a maid, they're also a chef especially those veteran one. Hihigop na sana ulit ako nang biglang may kumalabog. Napatigil ako at takang sinundan ng tingin si Toby na ngayon ay nakaalis na sa mesa. Hinihingal ito at mas lalong pumula ang kanyang mukha.

"Fuck! Damn it!" paulit-ulit niyang sabi at hindi mapakali.

Tumayo na ako para lumapit sa kanya. Ihahakbang ko na sana ang aking mga paa nang...

"Huwag kang lumapit, Macabait! Shit!Shit" frustrated niyang sabi. Hindi rin siya makatingin ng maayos sa akin.

What the hell? Ano bang nangyayari sa kanya?